Berichten van LYDIA448

LYDIA448 · Berichten: 127

TESSYBEAR731 schreef:

Ik wil graag het volgende, heel persoonlijke verhaal met jullie delen. Want soms is het grijze gebied zo groot, dat alleen via die weg duidelijk kan worden dat de bijbel wel degelijk heel zwart-wit is.

Een aantal jaren geleden alweer bevond ik me in een relatie en een situatie die zo destructief waren dat ik geen uitweg meer zag. Ik was nog geen twintig maar kan me nog als de dag van vandaag herinneren hoe uitzichtloos alles leek. Ik was opgegroeid in de kerk, maar had deze in de puberteit de rug toegekeerd en er al een aantal jaar niet meer binnen geweest. God? Ja, die bestond misschien wel maar ik viel overduidelijk niet onder Zijn gratie. Ik had althans nog nooit meegemaakt dat Hij er was. Er kwam een moment in die relatie dat ik niet meer wist wat ik moest doen. In de relatie blijven zou, hoogstwaarschijnlijk, mettertijd mijn dood betekenen. Maar eruit stappen? Dat leek niet mogelijk, tenzij door de dood! Welke kant ik ook op keek; ik zag alleen de dood als uitweg. Maar ik wilde helemaal niet dood, ik wilde juist léven!
En ik weet nog hoe ik toen op een regenachtige dag mijn ogen opsloeg naar de hemel en zei: "Nou, God! Als U echt bestaat, red me hier dan meer eens uit. Want ik zie geen uitweg meer!"

Een paar dagen later ging mijn telefoon. Het was een ouderling uit de kerk waar ik was opgegroeid. Ze liep al dagen met mij in het hoofd en besloot uiteindelijk eens te bellen en te informeren hoe het ging. Uiteraard heb ik op dat moment verteld dat alles perfect in orde was, maar achteraf weet ik dat dit telefoontje het begin is geweest van mijn terugkeer naar God. De relatie heeft zich nog maanden voortgesleept en ik heb nog vele angstige momenten gekend, maar ik had meer vechtlust dan ooit! Uiteindelijk is het me gelukt om uit deze situatie te komen en mijn weg terug te vinden naar de Heer.

Toch kon niemand voorkomen dat ik een aantal jaren later nog steeds dusdanig worstelde met de gevolgen van deze relatie (en andere zaken).
Hoewel ik Jezus echt aanvaard had als mijn redder en verlosser en bewust bezig was Zijn weg te volgen, voelde ik me zo bezoedeld dat ik uiteindelijk serieus op het punt kwam te staan dat ik een einde aan mijn leven wilde maken. Maar weer was daar boven alles die wil om te léven en uiteindelijk heb ik de situatie aangegrepen om in plaats daarvan in therapie te gaan.

Als ik nu achteraf terug kijk snap ik werkelijk niet hoe ik zo overmand geweest kan zijn door pijn en verdriet en dat ik tot twee keer toe geen andere uitweg meer zag. Maar ik ontdekte ook dat de wil om te leven beide keren veel groter was dan de wil om te sterven, het was alleen zo dat ik niet zag hoé ik echt kon leven!
In de tussentijd heb ik veel bijgeleerd en ik kan gelukkig zeggen dat ik nu niet alleen de wil meer heb om te leven, maar ook echt lééf!
Al is dat best een lange, moeilijke weg geweest. Ik ervaar nu ook dat het nooit Gods wil geweest is dat ik een einde aan mijn leven zou maken. De dood komt niet van God! God brengt léven! Daarom kan ik me ook zo moeilijk voorstellen dat Hij ons thuis haalt als Hij vind dat het zo ver is. Ook het aardse leven komt van Hem en slechts de zonde maakt dat hier uiteindelijk een einde aan zal komen. Door het offer van Jezus ontstijgt het léven dit leven. En zullen we bij Hem het eeuwig leven verwerven.

Ik wil absoluut geen uitspraken doen over de vraag of God zelfdoding wel of niet vergeeft. Ik sta niet in Zijn schoenen en hoef daar ook niet over te oordelen, gelukkig maar. Maar ik geloof wel degelijk dat er voor iedereen die zich in dezelfde situatie bevind als ik destijds wel dégelijk een andere uitweg is; Jezus! Hij is de weg, de waarheid en het leven.
Ik stel me zo voor dat iemand die zelfmoord pleegt vooral een wenende God zal treffen. Verscheurd door het verdriet van de wetenschap dat deze persoon niet het vertrouwen (meer) kon opbrengen dat Hij alle dingen nieuw maakt, ook de intens gekwetste ziel van deze mens. En ik geloof dat God teleurgesteld zal zijn, omdat deze mens het recht in eigen handen nam en Hem de kans ontnam ook hem/ haar te helen.
Ik stel me voor dat Hij deze mens een beeld zal tonen, van al het goed dat hij/zij had kunnen ontvangen wanneer het besluit genomen werd om het leven in Zijn handen te leggen en Hem de kans te geven de mens te helen. En als ik me dan zo eens voorstel dat ik die mens zou zijn, omdat ik wél die keuze had gemaakt om het leven te beeïndigen, zou Zijn verdriet en de kennis van hoe het anders had kunnen lopen dan misschien al 'straf' genoeg zijn... ?

..... geen woorden voor!
respect!

LYDIA448 · Berichten: 127

WILLEMIJN232 schreef:

Als je het wilt laten rusten reageer en lees je het toch niet?
Ik merk de laatste tijd steeds op dat mensen vinden dat onderwerpen niet meer besproken mogen worden. Shanita mag haar verhaal niet doen en regelmatig plaatst men de term slotje ergens....
Een forum is voor iedereen en ook geheel vrij om wat dan ook op te zetten binnen de grenzen van CM en volgens mij niet aan die het er niet mee eens is of het onderwerp te precair vindt......

Was het soms maar zo, dan kon er ook een slotje op de geneuzel topics waar het werkelijk nergens over gaat......is mijn mening maar gelukkig zijn topics niet verplicht om te lezen..... Knipoog smiley

Idd! Hier ben ik het mee eens..
Als je er niet mee uit de voeten kan, laat het dan..
Een forum is er om dingen te delen, van mening te wisselen enz, niet om je gelijk te halen en een ander het gras voor de voeten weg te maaien.
En al helemaaaal niet om een ander de mond te snoeren!

Mijn mening over zelfmoord (en deze discussie is idd volledig off-topic) is dat ik het 'gewoon' een lastig punt vind.
Blijkbaar is er iemand die het leven zo overweldigend vind en daarin zo geen uitweg meer ziet, zó wanhopig dat hem/haar naar ZIJN/HAAR mening alleen zelfmoord nog uitkomst biedt.

Voor wie is het dan boeiend wat mijn mening is?
Het is verschrikkelijk voor de mensen rondom!

Mensen met psychische problemen zijn niet 'gewoon' en denken dus ook niet 'gewoon', dat zijn mensen met een PROBLEEM.

Ik mis vaak 'de liefde' binnen de topics die er zou moeten zijn onder ons christenen.
Om binnen deze 'liefde' respectvol met elkaar om te gaan..

Jammer, laten we proberen om deze topic te houden zoals deze begon,

PLAATST GOD DE JUISTE MENSEN OP DE JUISTE TIJD OP DE JUISTE
PLAATS?

en het onderwerp 'zelfmoord, hoe denk jij erover?' een eigen topic geven...

tis maar een idee.. Knipoog smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

JOL252 schreef:

Soppen, vegen, dweilen, ramen zemen en de was.

Ik lijk wel huisvrouw. Verraste, verbaasde smiley

en? hoe voelt dat?
Heb je niet een huisman tot je beschikking?
O nee.... das een andere topic he? haha Knipoog smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

GERRIT084 schreef:

Ach Jol, ik zou er wat minder moeite mee hebben als dat ding eens een keer beter werd besteed Gefrustreerde smiley

maar ja

dromen zijn bedrog toch Smiley die vol vragen zit

wat, de rib of de deegroller? Knipoog smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

LYDIA448 schreef:

Hieronder zal ik mijn verhaal doen waar God mij heeft behoedt voor foute stappen door een ander op mijn weg te plaatsen

Mijn ouders hebben mij laten dopen toen ik een baby was.
Naar ik aanneem hebben ze absoluut het plan gehad om ons kinderen op te voeden zoals ze hebben beloofd bij de doop van hun kroost.
Ware het niet dat er toch iets niet is goed gelopen, want voor mij heeft het nooit geleefd.
Het was een gegeven waar ik mee opgroeide, meer niet.

Ik ben gescheiden van mijn eerste man, op het pad van de scheiding heeft God zich flink met mij 'bemoeid', hij heeft me zeg maar mijn scheiding 'goedgekeurd'.
Hierover zullen de meningen ook weer verdeeld zijn maar is absoluut niet aan de orde.

Later ben ik hertrouwd.

Binnen deze relatie zijn (ja, zoals overal) verschillende zaken voorgevallen.
Maar in 1 jaar tijd zijn er een aantal voor MIJ zeer destructieve aanvaringen geweest waar ik zó de weg bij kwijt raakte dat ik op internet op zoek ging naar....
Tja, naar wat?
Naar geestelijke bijstand, laat ik het maar zo noemen.

En om een lang verhaal kort te maken, kwam ik in contact met iemand en die schreef mij heel simpel een mailtje met 1 zinnetje wat mijn hart diep raakte.

'ik heb een christelijke levensovertuiging'...

En dat zinnetje sloeg binnen, dat maakte dat ik zoiets had van: DAT WIL IK OOK.
Daarmee begon het mosterdzaadje bij mij te ontkiemen, en met een noodgang!

Al met al, God heeft mij hierin behoed voor ernstige misstappen die er gegarandeerd waren gekomen als God niet had ingegrepen, dat is mijn overtuiging.

Dus op de vraag: ' Zet God de juiste mens op de juiste tijd op de juiste plaats?' JA!

LYDIA448 · Berichten: 127

God beschikt over leven en dood.

Wat ontzettend moeilijk voor ons om te begrijpen, want waarom sterven er baby's, kinderen en jongeren, ouders met jonge kinderen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Waarom worden er kindertjes geboren bij ouders die geen ouder kunnen zijn en waarom worden er géén kindertjes geboren bij ouders die wellicht hele goede ouders zouden zijn.

God huilt met ons mee...

We/ik snap(pen) het niet, en gáán het ook nooit snappen.

Hoelang is de mensheid al op zoek naar deze antwoorden?

@ Keith nog een keer:

Ik ben geen gereformeerde prietpraatster, maar een gedoopte baptist, en hieronder zal ik mijn verhaal doen waar God mij heeft behoedt voor foute stappen door een ander op mijn weg te plaatsen

LYDIA448 · Berichten: 127

@ Keith, ik vind jou reacties negatief en uitlokkend.
Jij dringt met grote dwang jou mening op, niet nodig, je MAG nl je eigen mening hebben.

Maar in jou reacties lees ik een ABSOLUTE STELLING, mag ook, maar dan wel voor jezelf, en voor mensen die dit met jou delen.

Ik heb nog niet vaak op jou gereageerd, ik lees wel heel veel topics door, maar nu wilde ik toch even een reactie plaatsen.

Niet negatief hoor, jij mag zeggen en voorál denken wat je wilt, we leven in een vrij land blablabla..

Al zal je het allemaal niet zo scherp en negatief bedoelen, je komt zeker wel zo over.
Let wel, je komt op MIJ zo over, niet dat je daar wakker van hoeft te liggen hoor.. maar misschien vind je het vervelend als je zo wordt gezien.

Ik deel mijn mening met Mamaloe, ik denk nl ook dat het allemaal bekend is bij God.
En wij? wij kunnen ons alleen maar schikken in dit... en met al ons verdriet en onbegrip ons tot Hem wenden, want dát is wat Hij wil, er voor ons zijn in ons grootste verdriet.

Zoals jou mening op mij overkomt is het onze eigen verantwoording of we lang of kort leven, en daarmee doe je mijns inziens velen tekort mee.
Want waarom sterven er mensen aan ziektes, kinderen ook, waar ligt dan de verantwoordelijkheid?

Nee Keith, de mens wikt, maar God beschikt..

En sorry als er mensen zijn die zich hier niet in kunnen vinden, ik verkondig niet EEN waarheid, maar MIJN waarheid..

LYDIA448 · Berichten: 127

Toen ik de opening van de topic las dacht ik, hé ik heb hier ook wel een voorbeeld van..
Maar toen ik de rest ging lezen en bij de reacties kwam van en over dat ongeluk (ik hoorde het zaterdag op het station van Harderwijk, een oudere vrouw vertelde het mij...) bedacht ik dat het misschien verstandig is om nog even te wachten met mijn voorbeeld te vertellen.

Het is nl wel een voorbeeld waarin ik heel sterk de hand van God heb ervaren maar nog steeds 'tob' met het vervolg .

Ik wens jou Marianne, heel erg veel kracht en wijsheid toe voor jou en je gezin.
Met het lezen van deze dilemma's wordt je eerst even stil... Smiley met dichtgeplakte mond

LYDIA448 · Berichten: 127

JOL252 schreef:

Ja inderdaad... jeetje. Warrige momenten, mensen die er allang niet meer zijn die ze om zich heen ziet, of denkt naar toe te moeten.. dingen niet meer zo snappen, zoals die rits hoe dat toch dicht moet.. of die deur, hoe gaat die nou toch open. Of die schaar bij de inpaktafel, hoe knipt dat? Die knipt niet! waarop een niet-mijn-moeder-uitspraak volgt waar ik een tijd van dubbel lig: "Daar kan je op je blote kont mee naar Spanje" Verraste, verbaasde smiley

oftewel afgekeurd dus. Lachende smiley

Tijd van voortijdig afscheid.. Minke van Rijsdijk schreef ooit een boekje over de dementie van haar moeder... ben de titel kwijt maar herinner me hoe dit proces van haar moeder werd beschreven.

Er zijn meer boeken geschreven over dementie, mijn moeder had Alzheimer. Vooral dingen en mensen zien... Soms was ze boos op ons dat wij die mensen daar in die boom of op het dak niet zagen..
We deden op een gegeven moment maar gewoon met haar mee...

LYDIA448 · Berichten: 127

JOL252 schreef:

yep ... copyright Jol Knipoog smiley

Práchtig! Mijn complimenten!

LYDIA448 · Berichten: 127

JOL252 schreef:

De tijd vervloeit voor jou.
Mensen uit verleden
en heden
zijn steeds om je heen.

Hoe alleen.. en ik kan niets verhelpen.

Lief mens,
de eerste in mijn leven
... blijf in het nu
nog even ...
voordat onze namen
bij jou mee vervagen.

Wauw.... Dit lijkt op de vertaling van de laatste periode van mijn moeders leven... Treffend mooi verwoord!
Eigen werk, Jol?

LYDIA448 · Berichten: 127

GERRIT084 schreef:

Net als die spontane knipogen, je weet nooit waar je aan toe bent.
Het is geen hom en het is geen kuit, of iemand het meent, of je in
de zeik neemt Gefrustreerde smiley

welke knipogen, deze Knipoog smiley

die zijn met een twinkel gegeven, gewoon...

LYDIA448 · Berichten: 127

ANNA415 schreef:

Bah ik heb mezelf wakker gehoest, gerocheld, gekucht, gesnotterd Boze smiley

vandaar dit onmogelijke tijdstip van reageren op zaterdagmorgen... Verlegen lachende smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

PETRA373 schreef:

School van me zoon die belde dat hij een ongelukje had gehad in het praktijklokaal. Hij zit bij autotechniek en werd er effe niet goed van, soms gebeuren daar best gemene ongelukjes, gelukkig viel het mee, zijn vinger tussen iets en oppervlakkige schade. maar het moment dat die man belde en ik nog niet wist precies hoe of wat. Nu is de dag voorbij en besef me weer es hoe blij we moeten zijn als we gezond zijn.

Een mooi moment door het slechte moment was om te zien hoe de andere kids bezorgd waren voor hun broer, elkaar helpen. Lachende smiley

Mooi! Dat er dan toch nog weer wat moois zit in dit schrikwekkende bericht van je zoon.

LYDIA448 · Berichten: 127

JOL252 schreef:

Dat is heel moeilijk... je hebt eigenlijk er alles aan gedaan en het richt niets uit. Wat wil hij dan wel vraag ik me af?

Ik wil toch nog even op deze antwoorden en goede raden ( of niet..:)) reageren.
Wat mijn man wil? Hij wil de situatie terug zoals deze was voor ik tot geloof kwam.. Dat gaat dus niet.
En wat ik wil?
Ik zou haast zeggen..' Simpel', wat meer begrip... Maar ja, daar hebben we aan geprobeerd te werken in de therapie. En dat is dus niet gelukt. En ik ben het met je eens Jol, ik denk dat er ook vele huwelijken stranden omdat de keuze vanuit onszelf kwam en niet per definitie van God!

God vormt mij, misschien is dit een onderdeel hiervan... Time will tell..

LYDIA448 · Berichten: 127

ROOS575 schreef:

Ook maar eens een nieuwe topic geopend! Knipoog smiley

Al lezend op het forum denk ik wel eens, wat is soms het doel van iemand om op het forum te lezen en te schrijven?

Mensen die hier schrijven hebben allemaal een eigen "rugzak".
De ene rugzak, zit bomvol en de andere is velemale lichter.
Ik denk dat hier boven-gemiddeld veel mensen zitten met een 'ruime levenservaring'.

Soms lees ik over veel persoonlijke sores.
Wat is je doel om dit te delen met (misschien wel) honderden leden op een datingsite?
Wat beweegt iemand om dit hier te schrijven?

Bespreek je dit (zomogelijk) niet liever met vrienden?

Ja, sommige dingen bespreek ik met vriendinnen... Maar soms wil ik wel eens de mening van een vreemde horen en daar is een forum een uitermate geschikt medium voor mijns ziens.
Schrijven is ook een heel goed middel om schrijvender wijs dingen duidelijk te krijgen.

Ik heb het regelmatig nodig om te ' analyseren' omdat ik er anders niet uitkom en het in mijn hoofd blijft malen m

Zo heb ik dus diverse uitlaatkleppen en manieren om mijn hoofd te legen.

Toch moet ik zeggen dat iedere keer als ik het weer eens probeer bij een forum ik het al gauw 'zat' wordt want het komt op mij steeds weer over als een drukbevolkt klasje wat ( oneerbiedig gezegd) door elkaar heen kakelt om het hoogste woord te krijgen.

Begrijp me goed, zo komt het op MIJ over.
Dit heeft met name met mijn ' hooggevoeligheid' te maken. Ik vind het al snel te druk om me heen en in sommige gevallen straalt dat 'van het scherm' af.

In het dagelijkse leven trek ik me meestal terug met mijn oortjes, dan doe ik mijn muziekjes in en creeer op deze manier mijn rust.

En soms ' zoek' ik medegenoten die snappen wat ik bedoel.
En dan kom ik in mijn zoektocht wel eens op een forum terecht.

Het is een relatief veilig medium want als ik geen zin meer heb dan druk ik op het kruisje en doe ik weer mijn eigen ding....

Ik heb al heel veel gelezen op sommige topics, bv die topic waar maritime uit geband is.
Ik heb met grote verbazing de felheid gelezen, als dit live was geweest was het volgens mij een vette ruzie!

Ik ben nu in het stadium van ' horen, zien en zwijgen'.....

En dat is de reden waarom ik af en toe op een forum te vinden ben..
Knipoog smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

KABOUTER722 schreef:

een relatie met een gelovige is ook geen garantie voor pais en vree.

dat denk ik ook niet nee... Smiley die vol vragen zit

LYDIA448 · Berichten: 127

FRANKT627 schreef:

Het gaat er dus om dat jij in je 2de huwelijk bent veranderd. Ja, dan kan ik je echtgenoot begrijpen. De vraag is in welke mate jij bent veranderd?

Zelf had ik ooit ook een vriendschap met een vrouw die gelovig was. ze ging met me mij naar abdijden. IK ben dus katholiek. Nadien ontdekte zij een soort van esotherisch geloof. Ze ging zo hard dat ik zelfs dacht dat ze zonder mijn medeweten bij een sektarische groep was. Ik was daar heel bezorgd om. Ik heb zelfs haar ouders gevraagd of zij wisten dat hun dochter met 'vreemde gelovigen' bezig was. Ze verloor echt de realiteit. Een breuk was onafwendbaar. De moraal is: hoe erg ben je veranderd? Ik ziet dat je een baptist bent, een evangelische strekking dus, maar is dat wel een gezonde gelovige gemeenschap waar je nu bij bent. Jij zal wel zeggen dat het een gezonde gemeenschap is maar hoe ervaart je man dat. Hoe ervaart jou andere achterban dat?

Een verandering is immers niet altijd een verbetering.

Dat ben ik helemaal met je eens, verandering is zeker niet altijd een verbetering.
In dit geval wel persoonlijk, maar relationeel is het een fikse overgang.
En ik begrijp mijn man heel goed, ik heb wel eens tegen hem gezegd dat ik niet weet of ik andersom ook bij hem gebleven zou zijn.

In mijn beleving ben ik 'gezond' christen, de gemeente waar ik naar toe ga is op velerlei gebied 'maatschappelijk' verantwoord.
(Woordkeuze is misschien wat lastig... excuus daarvoor)

Ik leef ook niet 'verheven' nu, ik sta nog altijd met mijn voeten op de aarde.
Mijn dochter heeft in het begin wel zo haar vraagtekens gehad bij mijn bekering omdat ze bang was om haar moeder 'kwijt' te raken en de tijd (ik ook natuurlijk... Lachende smiley

) heeft haar laten zien dat ik nog steeds een weldenkend mens ben zonder gekkigheid en vleugels.
Dat ik nog steeds niet blind ben voor het wereldse in ons bestaan.
En misschien niet onbelangrijk, geen pusher ben, en een ieder in zijn/haar waarde laat, christen of niet.

Ik ben niet vergeten om 'mens' te blijven zeg maar.

En ja, sinds ik baptist ben hoor ik wel vaker dat het een 'zwevende' club mensen zou zijn...
Ach, mijn (en ons) geloofsleven is vrij 'normaal' maar ja, wat is nog normaal he?

Ik smijt niet met bijbelteksten ed omdat dat mijn taal niet is.

En de wereldse zaken hebben bv betrekking op 'verslavingsproblematiek' en erotiekbeleving.
Dan bedoel ik dus niet 'de liefde' maar 'klinische sex'
Voorheen ben ik een keer met mijn man naar een Kamasutra beurs geweest, dat is iets waar ik nu niet meer zal komen omdat ik daar zoveel 'duisternis' ervaar.

Maar de normen en waarden van mijn man vanuit zijn 'niet geloven optiek' zijn niet zoveel anders dan de gemiddelde houding van een christen t.o. de 10 geboden...

Nee, verandering is zeker niet altijd een verbetering... helaas! Zieke smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

Ik ben voor de tweede keer getrouwd.
Dat ik van mijn eerste echtegnoot ben gescheiden heeft een heel eigen reden, niet van belang in wat ik wil vertellen.
Toen ik met mijn tweede echtgenoot trouwde was ik nog niet een/de christen die ik nu ben.

Hij heeft dus mijn 'ommekeer' meegemaakt, voor hem ook een enorme verandering.

Er is nu meer geestelijke afstand tussen hem en mij, doordat mijn zienswijze in een hoop wereldse dingen zijn gewijzigd, herkennen we elkaar niet meer.
Want hij vind dat ik niet meer lijk op de Lydia waar hij mee getrouwd is, en ik kan met veel zienswijzes van mijn 'werelds denkende' man, moeilijk uit de voeten.
Daar waar ik voorheen niet of geen problemen mee had.

Onze relatie is niet in balans, maar dat heeft niet alleen te maken met het feit dat ik tot geloof ben gekomen.
Wel met het feit wat het geloof met mij heeft gedaan.
In die ontwikkeling zijn we elkaar geestelijk kwijt geraakt.

We hebben een relatietherapie gehad, maar hierin is niet de verbinding hersteld die we voor ogen hadden.

Wat ik wel denk te weten, ( want echt weten doe je het nooit) is dat mocht dit huwelijk ooit stranden, ik binnen een nieuwe relatie geloof voorop wil stellen.

Maar ook daar kunnen 'nadelen' aan kleven, in de vorm van geloofsbeleving.
Mijn vader zei vroeger, 'twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen', al denk ik dat die mogelijkheid ook bij ons aanwezig is.
Hoe zal het kwade 'balen' dat ik niet meer meega in die wereldse gedachtegangen, en wat zal hij een plezier hebben als mijn man en ik daar weer eens ons zoveelste geschil in 'uitvechten'.

In het begin van mijn levende geloof ( ik noem het zo omdat ik wel met geloof ben opgevoed, maar het 'gewoon' door allerlei omstandigheden nooit levend is geweest) vroeg mijn man mij wel eens waar ik voor zou kiezen als ik voor de keuze gesteld zou worden: mijn man, of God.

Mijn man gelooft niets, dus gesprekken hierover met hem zijn niet mogelijk.
Hij denkt dat een mens het zelf moet doen, en dat na de dood het 'gewoon' is gedaan.
Op over en uit.

Hij laat mij mijn geloof, hindert mij nergens in.
Maar deelt niets met mij, nog niet een regeltje.
Maar hij ziet ook niet wat het al voor onze relatie heeft gedaan, en echt, ik vertel hem dat heus wel.
Niet als een evangelist op een zeepkist, maar zo, zo tussen neus en lippen door.
Als een mosterdzaadje dat misschien ooit ontkiemt.

Gelukkig kan ik mijn geloof delen met mijn zusje, mijn grootste 'geloofsgenoot' binnen een 'tweedeling' binnen de familie.

Ook mijn kinderen geloven niet, zijn er ook niet mee opgevoed.

Ik kan hier eindeloos over uitweiden, maar wil dat nu toch maar niet doen, de tekst zal al lang genoeg zijn.. Lachende smiley

Een heel lastige keuze, stap je in zo'n relatie of niet.

Wat krijg je bevestigd van God in deze Joannie?
Daar ben ik dan wel heel benieuwd naar, hoe ervaar je de hand van God hierin?

LYDIA448 · Berichten: 127

PETRA373 schreef:

Tijd om met hem te praten, leg hem es uit hoe dat op jou overkomt en vraag es waarom. Blijkbaar is hij heel onzeker en bang om jou te verliezen

praten... we hebben net een relatietherapie afgesloten waarin ook de therapeute moest concluderen dat de verbinding die we zochten door en via gesprek, niet gelukt is.
dus praten met mn man?
dát wordt em niet..

LYDIA448 · Berichten: 127

ALTJE848 schreef:

Ik lees en ja ik zit er ook mee, je vind iemand echt leuk aardig wilt van binnen het leven wel met hem delen maar angst overheerst omdat degene schulden heeft in de vorm van geld,of schuld is geweest een strafblad heeft.

Wat houd jou tegen waarom wel en waarom niet zou jij de relatie aangaan.
Vertrouwen volledig op de HEER , of is dat de HEER gebruiken omdat jij wil dat het goed komt .

Hoe weet je dat het goed is ?

Anita

Je weet nooit van te voren of iets goed is of niet, dus uitsluiting krijg je gewoon niet.
Wat mijns inziens belangrijk is, is hoe je met elkaar omgaat.
Vind je hier iemand die samen met jou God als leidraad heeft?
Is het iemand die jou respecteert en waardeert en in je waarde laat?
Is het iemand de ménselijk is, en niet ego?

Wat zegt je geweten, 'voelt' het goed?
Hoor je diep van binnen dat welbekende stemmetje wat zegt...neeeee, niet doen, niet goed!
Of hoor je... ja! ondanks schulden, ondanks strafblad, Ja! dit is de persoon die voor mij is bedoelt, dit is degene die op mij heeft gewacht.

Is het lust wat zijn kop op steekt?
Lust is geen springplank naar liefde, daar kan je beter proberen aan voorbij te zien.

En denk je ondanks alles, 'dit is em'?
Nou, vertrouw dan maar op God. want Hij doet echt geen onbezonnen dingen maar wat Hij soms wel doet snappen wij niet.
En dan is het een daad van liefde om maar gewoon te volgen...

Volgen en Vertrouwen.

Ik hoop dat je hier wat mee kunt.. Knipoog smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

pesten doe je niet, uitdagen kan een mooi spel zijn.

heb je naaste lief als jezelf, en oordeel niet over wat een ander aan kan/ moet kunnen

LYDIA448 · Berichten: 127

het slechtste moment van vandaag?
dat mijn man me controleert als ik zeg dat ik met mijn zussen app en hij in zijn tel gaat kijken wanneer ze het laatst online zijn geweest.... Kotsende smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

GERRIT084 schreef:

Triest he

laat ik nu weten waar het mannen hart precies ligt, en dat vrouwen weten dat het hart van de vrouw ergens ligt Gefrustreerde smiley

Laat mij nu weten, dat vrouwen er nog steeds naar op zoek zijn Geschokte, onthutste smiley

terwijl wij mannen het al gebruiken Engeltje smiley

en vrouwen daar moeite mee hebben Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

Ahhhh, ik weet wel waar die ligt/huist hoor...! Wilde je even scherp houden....:)
En ehhhh, IK ben zeker niet op zoek naar mijn hart... Want die voel ik altijd... Geschokte, onthutste smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

ROLF230 schreef:

Ik wilde al net zoiets zeggen als Frank(t).

Het hart van de man...ligt tussen de voeten en de kruin.

nou dan hebben we dat iig gemeen, want daar ligt die van een vrouw ook ergens Coole smiley met zonnebril

LYDIA448 · Berichten: 127

FRANKT627 schreef:

op het internet vind je veel foto's van lekker eten...maar het blijven maar foto's... Boze smiley

Dit was echt! :) mét bloemkool...:)

LYDIA448 · Berichten: 127

Mijn mooiste moment van vandaag wordt vanavond... lekker naar schildercursus... heeeerlijk Lachende smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

ik kreeg net een foto, van de balletjes gehakt die staan te wachten..
Wat er nog meer bijzit dat weet ik niet, voor mij is het altijd goed zolang ik maar niet zelf hoef te koken.. Coole smiley met zonnebril

LYDIA448 · Berichten: 127

En.... muziek maakt ook dat ik mij kan concentreren, en dat is wat ik nu ga doen, geconcentreerd aan het werk.. Verraste, verbaasde smiley

LYDIA448 · Berichten: 127

Wat het is met of zonder muziek, ik weet het niet..

Wat ik wel weet is dat de omkeermuziek van de Beatles vroeger al spraakvoer was.
Ik hou niet van de Beatles, ben ik nu gevrijwaard van hun 'occulte' eigenschap?

En wat ik nog meer weet?
Is dat ik altijd een radio 538 mens ben geweest, het 1e wat ik deed zodra mijn ogen het daglicht weer mochten aanschouwen, radio aan!

Nu, na mijn bekering, heeft er ook een grote smaakverandering op muziekgebied plaatsgevonden.
En weet je wat nog meer?

Ik kan genieten van de stílte!
Geen radio, geen muziek...alleen mijn eigen gedachtengang.
(dat is trouwens genoeg lawaai hahaha)

Muziek kan wel degelijk invloed hebben is mijn ervaring, ik kan mij door middel van muziek in heel andere sferen begeven.
Ook mijn gedachtengang kan er door beïnvloed raken.
Ik weet dus dat ik bepaalde muziekjes beter niet of 'biddend' kan luisteren.

Ja, muziek kán véél te weeg brengen...

Let wel, kán! Knipoog smiley