Berichten van MIEKE364

MIEKE364 · Berichten: 766

CARIN303 schreef:

Mieke, gefeliciteerd met je belijdenis doen, wat een zegen!

Zelf heb ik bewust belijdenis gedaan toen ik 19 jaar was.
Ik had veel kritische vragen en heb vele gesprekken met de dominee toen gevoerd.
Volmondig heb ik ja gezegd tegen God en daar nooit spijt van gehad.
Natuurlijk heb ik ook veel stormen in mijn leven gehad en de golfbewegingen ervaar ik nog regelmatig maar daar tegenover staat dat ik na zo`n periode weer bewust voor God kies en mijn leven verder deel met Hem.
Ik heb het wel eens zo ervaren dat er een soort van elastiek om mij heen zit en hoe harder ik van God probeer weg te rennen hoe harder Hij mij terugtrekt naar Hem toe!

Dank je wel, Carin. Zo werkt het, hè? Hij laat je niet los en Hij redt je altijd weer uit twijfel en onzekerheid door je in Zijn Licht te brengen en je vast te houden. Prachtig wat een ervaring he?

MIEKE364 · Berichten: 766

HENK710 schreef:

Je oude dag...met de eeuwigheid in het vooruitzicht valt dat nog wel mee Knipoog smiley

En better let den net Coole smiley met zonnebril

, alhoewel je zeker al langer met God op weg bent Kussende smiley

Ik heb zo'n 20 jaar geleden belijdenis gedaan. Dit was een moment vanuit volle overtuiging. Een bewuste keus, niet gestuurd vanuit een moeten omdat het hoort. En de overtuiging is er nog steeds. Ik kies nog steeds volmondig voor God en een leven met Hem! Dus nee, anders beleven/doen is er niet bij! Ook de belijdenistekst van toen vind ik nog steeds enorm sprekend, want het is een tekst die nog elke dag actueel is.

We mogen weten dat God ons steeds op blijft zoeken
en dat we ons in Hem bewaard mogen weten als we ons op Hem richten,
wat er ook gebeurt!

Dank je, Henk, voor je krachtige en bemoedigende reactie!

MIEKE364 · Berichten: 766

RENSKE067 schreef:

gefeliciteerd Mieke!

ik heb belijdenis gedaan toen ik 19 was na een hele moeilijke periode
het was voor mij een hele bewuste keuze
ik zou het ook niet anders hebben willen doen

Dank je Renske! Hoe krachtig is zo'n bewuste keuze!

MIEKE364 · Berichten: 766

MARIANNE129 schreef:

Van Harte gefeliciteerd Mieke,

Mijn verhaal wil ik hier dan toch ook nog even kwijt. Op 18 jarige leeftijd heb ik belijdenis gedaan in de nederlands gereformeerde gemeente. Het hoorde er eigenlijk gewoon bij. veel jongeren stroomde uit, om elders te gaan studeren, voordat je dan ging verhuizen deed je belijdenis.
Ik heb er geen moment spijt van gehad, het was voor mij niet alleen "het hoort er nu eenmaal bij" maar een hele bewuste keuze.

Toch heb ik eigenlijk altijd veel moeite gehad met een belijdenis zonder doop door onderdompeling. Ik zie de tekst: bekeer je en laat je dopen toch echt als een opdracht. Om die reden heb ik me toen ik een jaar of 40 was laten dopen. ik heb eigenlijk mijn kinderdoop bevestigd in een volwassen doop, ik kan het dus ook niet zien als "overdopen". Ook mijn belijdenis is door de doop niet onbelangrijk geworden, ik heb heel bewust dezelfde tekst zowel voor mijn belijdenis als voor mijn doop uit gekozen (psalm 139).

Leuk detail bij de doop vond ik dat onze voorganger in de voorbereiding zei, het is een "geestelijke" begravenis, je oude zondige lichaam wordt met Jezus begraven, je staat op als herboren schepping. Om al die zonden af te wassen zal ik je dus ook maar ff onderhouden Clown smiley

Tja, het bleef een clown, maar wel leuk, en met mijn "zwem" conditie had ik er geen moeite mee.

Dank Marianne voor je hartelijke felicitatie en je uitleg over hoe jij ermee bent omgegaan. Mooi die bewuste keuzen iedere keer opnieuw. Ik zou het ook nog wel een keer willen overdoen. Ik ervoer het ook als een enorm krachtige ervaring. Gestorven aan jezelf, herboren in Zijn Licht, de kracht van de Liefde van God, daarin te leven is een groot geschenk.
Ik voelde me ook herboren, schoon, vergeven en vol kracht en Liefde, fantastisch. Nog dieper te beleven met een onderdompeling, daar ben ik van overtuigd. Lekker die humor!

MIEKE364 · Berichten: 766

CROSSROAD317 schreef:

Hoewel ik niet goed weet wat belijdenis inhoudt, toch van harte gefeliciteerd Mieke, met deze voor jou hele belangrijke gebeurtenis. Engeltje smiley

Hartelijk dank, Crossroad, voor je felicitatie, heel vriendelijk van je.
Belijdenis houdt in dat je je kinderdoop bevestigt, blij bent met de keuze die je ouders hebben gedaan je als baby te dopen, je op te dragen aan God, je op te voeden zo goed als ze kunnen en met de bijbel naar de christelijke leer.
Je belooft ermee verder te gaan te leven als christen, als volgeling van Jezus, zo goed als je kunt

MIEKE364 · Berichten: 766

MARIJAN072 schreef:

Wat een mooie stap heb je gezet, Mieke. Hartelijk gefeliciteerd en Gods zegen toegewenst!

Groet,
Marijan

Dank je voor je goede wensen, Marijan.

MIEKE364 · Berichten: 766

SUSANNAH475 schreef:

Ik heb belijdenis gedaan toen ik 20 jaar was, een heel bewuste keuze destijds; ik zat in een crisissituatie (thuis), maar had op het moment denk ik niet door hoe ik daar in vast zat.
Op een nacht toen ik een gebed bad in mijn bed gebeurde er iets bijzonders, namelijk ik voelde Gods aanwezigheid zo sterk en dat ik in mijn bed lag, nou dat idee had ik niet, ik had eerder het idee dat ik bij God was, ergens in de hemel ofzo.
Het was zo'n overtuigend moment voor mij, een zo zeker zijn dat God bestaat dat ik er toen voor koos om belijdenis te doen. Dat God bestond was voor mij een feit geworden.

Zelf ben ik wat terughoudend om zoiets aan anderen te vertellen. Want God werkt op zoveel verschillende manieren, dus wat de een ervaart kan weer zo verschillen van de ander. God heeft mensen zo verschillend geschapen... en ik denk dat die verscheidenheid er ook is in de beleving van mensen... daarom ben ik daar voorzichtig in.
Ook de situatie waarin je zit kan zo verschillen... ik zat als kind destijds in een moeilijke situatie, zonder dat ik daarom gevraagd had.

3 jaar terug was voor mij ook een bijzondere tijd. Na een verkeerd godsbeeld te hebben gehad, een onnoemelijke angst die ik destijds had, ben ik na een jaar of 12-15 weer voor het eerst sinds tijden gaan bidden en heeft God (Jezus !) mij weer kunnen vinden.
12-15 jaar heb ik het geloof naast me neer gelegd, nee niet omdat ik niet geloofde, want ik wist heel goed dat Gods bestaan een feit was. Maar de angst was zo groot in mij dat ik het wel opzij moest leggen om door te kunnen, verder te kunnen.
Godzijdank kwam er na een jaar of 12-15 dat ene gebedje, en dat was het begin van een strijd die nu nog steeds in mij woedt... en die kan heftig zijn, maar diep van binnen weet ik: God is met mij, Hij kent me door en door en ik merk sinds die tijd ook dat God mij de kracht geeft om te volharden, door alle strijd heen... !!

Sinds dat ene gebedje ben ik juist blij om Jezus te kennen ! en schaam ik mij er niet meer voor (, iets wat ik daarvoor nog wel eens had).
Dus zou ik de belijdenis anders doen ? nee, het was zo mooi dat ik dat niet had willen missen...
En aangezien ik als baby ben gedoopt is voor mij de belijdenis een "ja" zeggen op God/ Jezus die aan die deur klopt en vraagt of ik wil open doen... Een verder gaan met Hem die mij als geen ander kent.

Susannah

Susannah, Een beetje stil geworden ben ik van je indrukwekkende verhaal en van je moed en die is vast door De Heilige Geest in je gelegd om steeds meer naar Hem te verlangen en bij Hem te blijven zodat Hij dicht bij jou kan zijn en je kan leiden en helpen. Wat een Liefde hè? Houd je maar stevig aan Hem vast en blijf in het Licht van Zijn Hart zodat je Hem steeds meer leert vertrouwen.

MIEKE364 · Berichten: 766

THOMAS968 schreef:

Je kunt ook in onze liberale gemeente, geen belijdenis doen zonder gedoopt te zijn.

In principe is de volwassendoop in de PKN- en misschien ook in jouw gemeente, tevens je belijdenis he. Wat mij betreft mag dat door onderdompeling. Maar dan zal er nog veel water door het doopvont moeten stromen, vrees ik.

Thomas

Ja, dat is zo, Thomas. Dat wordt ook zo benoemd, doop en belijdenis in één handeling.
Ook bij ons zou in geval van de wens van onderdompeling een zwembad in de kerk moeten worden geplaatst (zoals in evangelische gemeenten!). Tsja het bootst de onderdompeling wel na hoor. Helemaal in het wit gekleed wordt je door twee sterke mannen opgevangen terwijl je je ruggelings in het water laat zakken, helemaal kopje onder. Zwaar werk om de dopeling weer op de been boven water te halen. Zeer spectaculaire ervaring mede door bezielde voorganger, kan dat zijn en heel wat anders dan dat veegje heilig water over het voorhoofd dat is zeker.

MIEKE364 · Berichten: 766

SUSANNAH475 schreef:

Mooi dat je belijdenis hebt gedaan, Mieke.

'k Wens je Gods zegen op je levenspad !

Dank je, Susannah, voor je goede woorden.

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Mooi Mieke, dat je vandaag belijdenis hebt gedaan en dat je je verhaal en je beleving met ons wilde delen.

Ik was nog jong toen ik belijdenis deed, nog net geen 20. Het was een verlangen van mijn hart en ik heb er geen dag spijt van gehad...
Ik denk dat ik het nu niet heel anders zou beleven... Hoewel, ik merk dat de geloofsdoop geleidelijk aan wel terrein wint in mij... Anderzijds ben ik ook gehecht aan de kinderdoop.

Dank je Liesbeth.
Ik geloof zeker dat ook bij jonge mensen het verlangen belijdenis te doen heel sterk en betekenisvol kan zijn. Dat hoor je van meer mensen hier en ook ervoer ik dat bij de jongeren in de groep. Het is zeker van grote waarde voor hoe je verder gaat in je leven. Een bewuste keuze die je echter ook kunt doen zonder belijdenis in de kerk. Dat heb ik ook ervaren.
De kinderdoop vind ik een mooi en liefdevol geschenk van ouders aan hun kind. Het spreekt van liefde en vertrouwen voor en in God de Vader en dat is mooi om mee te geven aan je kleine.
Geloofsdoop kan een vreugdevolle belevenis zijn die je geloof stevig markeert.
Dit alles blijft mijns inziens een persoonlijke, belangrijke keuze die ook voor dierbaren veel blijdschap kan geven.

MIEKE364 · Berichten: 766

JONATHAN890 schreef:

Ja en dat is dus mijn dilemma.
Zijn alle dingen die je aangedaan worden op een moment zover gesleten dat je zelfs die dingen kan vergeven.

En stel als bepaalde invloeden die worden uitgeoefend nog steeds van invloed zijn op bepaalde zaken uit je omgeving.
Dat die invloeden nog steeds boosheid en bitterheid naar boven brengen??

Moet je alle dingen wel kunnen verwerken en vergeven?

Jonathan, ik denk dat vergeven en vergeten in stukjes gaat. Zo ging het bij mij in ieder geval. Telkens komt bij je terug waarmee je nog niet klaar bent. Om er opnieuw naar te kijken, te proberen te begrijpen wat je nog hindert en dat in gebed bij God te brengen en Hem te vragen er verder mee te komen. Zijn Liefde kan je boosheid en verzet los te laten, te vergeven ineens openbreken en dat is durven want je wordt dan geconfronteerd met wat achter je boosheid en bitterheid zit en dat is vaak pijn en angst. Ook dat kan je dan bij Hem brengen en werkelijk ten diepste vergeven en loslaten. Hij houdt je daarin vast. Niet makkelijk en zeker de moeite waard. De bevrijding en de mogelijkheid om verder te komen en weer ruimte te krijgen om te leven in plaats van om te zien in bitterheid en boosheid en verdriet is het zeker waard. Gun jezelf de tijd, het zijn geen kleine dingen.

MIEKE364 · Berichten: 766

THOMAS968 schreef:

Allereerst van harte gelukgewenst. Mooi persoonlijk verhaal ook en dat laat maar weer zien dat Gods wegen heel verschillend kunnen zijn, gelukkig wel en we mogen allen gelukkig zijn met de individuele weg die we gegaan zijn om Hem te vinden.
Ik ben als kind gedoopt en wat meer traditioneel rond mijn 20e belijdend lid geworden. Achteraf had ik misschien de volwassendoop als symbool Bijbelser en radicaler gevonden, maar toen kwam dat niet bij me op. De discussie daarover is nu nog moeilijk en was ook een rel geworden denk ik, ik om toch uit een redelijk behoudend nest. Ik heb het echter zeker wel als een persoonlijke keuze ervaren. Volwassendoop is ook belijdenis in mijn beleving en zou als vorm voor belijdenis moeten kunnen.
Ik maak me meer dan anderen druk over kerkverlating en van de groep mensen die toen belijdenis deed, hebben de meesten de kerk de rug toegekeerd, weggaan zonder groeten he. Wie vandaag belijdenis doet, doet dat zonder sociale druk en dat is grote winst. Ik zou graag zien dat velen je keuze volgden...

Thomas, mooi dat je dit deelde.

Je reactie doet me goed, Thomas, dank je voor je goede woorden.
Onze God is een persoonlijke God, die Zijn Weg met ieder van ons gaat. Dat is ook mijn beleving.
Een vrouw in deze groep heeft zich in haar veertiger jaren laten dopen en daarmee tegelijkertijd belijdenis gedaan. Dat is zo ongeveer wat je beschrijft. Hopelijk zullen meer kerken open staan voor deze mogelijkheid. Het is een traditionele gebeurtenis toch wel. Je kunt ook in onze liberale gemeente, geen belijdenis doen zonder gedoopt te zijn. Dat is ook goed. Het heeft beide een heel eigen betekenis.

Mijn jongste broer heeft zich opnieuw laten dopen op volwassen leeftijd door onderdompeling en dat is fysiek en in alle andere dimensies zeer radicaal te noemen. Hij heeft daarmee gekozen voor een andere geloofsuiting (evangelisch), dan de traditie waarin hij is gedoopt (nederlands hervormd).

Met je eens dat de leegloop in de kerk zorgwekkend is. Heb ik meegemaakt in de gemeente waarin ik 23 jaar kerkte. Het voelde alsof de ziel van de gemeente langzaam stierf. Alle kennis en intelligentie, creatief denken en warmte verdwenen met de mensen die weggingen. Ik kon niet blijven hoewel ik het jarenlang heb geprobeerd. Er werd ontzettend geroddeld en er heerste ernstige onmin in de kerkleiding.
Moest uiteindelijk voor mijzelf kiezen en bleef gaan naar een gemeente met een gezonde 'ziel' hoezeer ik het verlaten ook betreurde. Eigenlijk had ik de meeste moeite met het afsterven van de gezonde, bloeiende gemeente die het eerst was. Dat is moeilijk te aanvaarden en waar je in je eentje alleen maar lijdelijk kunt toezien, je kunt echt niets doen.
Het kan zijn dat als steeds kleiner wordende gemeenten zich bij elkaar voegen en een bezielde voorganger een kerkenraad bijeen roept die alle partijen vertegenwoordigt, je een gezonde, sterke gemeenschap krijgt waarin ieder zich moet inzetten om er het beste van te maken.
Zoiets wens ik je van harte toe.

MIEKE364 · Berichten: 766

PIETER649 schreef:

Ik wil je feliciteren met deze belangrijke stap in je leven!!

Dank je, Pieter, zo voelt het ook precies. Een heel bewuste, belangrijke stap. De kinderdoop ermee bevestigend, stevig verankerd in mijn geloof. Dit wil ik nooit meer kwijt.

MIEKE364 · Berichten: 766

Vandaag, beste collegachristenen heb ik belijdenis gedaan op mijn oude dag.

Waarom nu en niet eerder vragen jullie je misschien af? Ik leg het even uit.

In mijn jonge jaren was het in ons gezin gebruikelijk dat de oudste zoon belijdenis deed. De andere kinderen hoefden dat niet, mochten dat wel.

Bij mij kwam het er niet van.

Toen ik mijn opleiding deed voor hathayogadocente, kreeg ik meditatieles van een theoloog, yogales van een gelovig man en het hoofd van het bestuur bleek ook een gelovig man te zijn. Niet allen zozeer binnen de kaders van een groep zoals nederlands hervormd of gereformeerd maar wel oprecht gelovige mensen, zich ontwikkeld hebbend vanuit hun traditionele basis (protestants).

Tijdens die opleiding werd me meer en meer helder dat God echt overal tegelijkertijd is, dat altijd is geweest en ook altijd zal zijn.
Ik werd me bewuster van wat het betekent om te zeggen dat je christen bent, wat dat werkelijk impliceert en hoe dat in te vullen.
En hoe De Heilige Geest in mijn leven werking heeft werd me steeds duidelijker.

Die realisatie die steeds sterker werd deed mij steeds meer verlangen naar het doen van belijdenis. Daarvoor was negen maanden toerusting nodig en dat is vandaag beëindigd in een feestelijke, indrukwekkende dienst waarin ik samen met zes anderen, variërend in de leeftijd van twintigers, een veertiger, een vijftiger en een zestiger, in het bijzijn van veel vrienden, mijn zoon en zijn geliefde, belijdenis mocht doen.
Dierbaren die er fysiek niet bij konden zijn waren er bij, in mijn hart.

Waar ik benieuwd naar ben is:
hebben jullie belijdenis gedaan? Zo ja, zou je dat nu anders doen of beleven?
Zo niet, zou je dat alsnog willen doen en waarom, wat zou je motivatie zijn?

MIEKE364 · Berichten: 766

SUSANNAH475 schreef:

Ik ga ook eens een lap tekst plaatsen... Lachende smiley

, niet van mezelf, maar ik vind dit persoonlijk wel een goed stuk en ben benieuwd hoe jullie daar over denken...

(NB. Onderstaand artikel is deel 1 over vergeven, het artikel over "verzoenen" staat hier niet onder, dat is dan deel 2)

" Vergeven en vergeten?!

“Tot zevenmaal toe?” “Nee, niet tot zevenmaal toe, tot zeventig maal zeven maal.”
Vergeven? Dat moet altijd. Hoe erg en hoe vaak je ook beschadigd bent. Wat jij moet vergeven is immers niets in vergelijking met wat God jou moet vergeven.
Herkent u bovenstaande?
Ik vrees dat in orthodox-christelijke kring regelmatig op een dergelijke – schadelijke – manier geredeneerd wordt. Terwijl men gelijktijdig het idee heeft daarmee datgene te doen wat God wil.
In twee artikelen wil ik het hebben over wat in christelijk licht ‘vergeving’ en ‘verzoening’ inhouden en wat niet. Waarom? Omdat ik uit de praktijk weet hoe in naam van Jezus Christus soms bijna ondragelijke lasten worden opgelegd aan mensen die al slachtoffer waren van allerlei onrecht. En omdat zij daardoor de kans lopen opnieuw slachtoffer te worden. Onbedoeld, maar toch.
In het eerste artikel wil ik het alleen hebben over ‘vergeving’. Of en wanneer dat kan en wat we daarin wel en niet van elkaar mogen en moeten vragen. Ik bespreek eerst veel voorkomende – beschadigende – misverstanden (dus: wat vergeving niet is), om vervolgens te zeggen wat vergeving wel is. Verder zal ik laten zien dat christelijke vergeving goed en heilzaam voor iedereen is.
In het tweede artikel zal verzoening centraal staan, wat daar voor nodig is en wat daarin van ons gevraagd kan worden en ook gevraagd wordt door Christus.

Vooropmerking
Ik heb het in deze artikelen over ‘slachtoffers’ en ‘daders’. Alsof je altijd zo helder tussen die twee zou kunnen onderscheiden. Dat de een alleen maar dader zou zijn en de ander alleen maar slachtoffer. Zo zit het natuurlijk lang niet altijd. Vaak is de situatie veel ingewikkelder en zijn er door beide partijen fouten/misdaden begaan tegenover elkaar. En nemen zij dus in een concrete situatie op verschillende momenten verschillende posities in. Waarin dus ook verschillende dingen van hen gevraagd worden. Als ik in deze artikelen spreek over ‘slachtoffers’ en ‘daders’, dan bedoel ik steeds mensen voor zover ze in een concrete situatie slachtoffer of dader zijn.

Misverstanden met betrekking tot vergeven
Iedereen beseft dat vergeven niet makkelijk is. Nooit. En dat het moeilijker is naarmate het geleden onrecht en dus de opgelopen beschadigingen (lichamelijk en/of psychisch of zelfs geestelijk) groter zijn.
En toch kan in het pastoraat een slachtoffer van bijvoorbeeld seksueel misbruik voorgehouden worden dat hij/zij de dader ‘nu toch maar eens’ moet vergeven en weer ‘normaal’ tegen hem/haar moet doen. Of die dader (m/v) zijn schuld nu reëel lijkt te beseffen of niet. Want dat is toch wat Christus van ons vraagt, nietwaar? Lees het maar na in Matteus 18: 21 – 35. Of dat nu mogelijk is voor het slachtoffer of niet. Of dat nu voor het slachtoffer voelt als een ‘vrijbrief’ geven aan de dader of niet. Of dat nu voelt als strijdig met de rechtsorde of niet. Dit is wat Christus van ons vraagt… is het grote misverstand.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat bovenstaande vaak helemaal niet waar is en daarom ook helemaal niet gevraagd wordt door Christus.
Vergeving is nl. niet: 1. het goedkeuren van het gedrag van de dader.
2. het vergeten of ontkennen of geen aandacht meer schenken aan
wat er gebeurd is.
3. het excuseren van de dader (alsof hij er niets aan doen kon).
4. de schuld doen verdwijnen.
5. verzoenen (zeggen:”ik wil wel weer vriendjes zijn”).
6. de gevolgen van de daad bagatelliseren (klein verklaren).
7. geloven of zeggen dat God het goed vond of niet zo erg.
8. zeggen dat je het slecht vindt dat je boos was of bent.
9. de dader nu wel weer vertrouwen.
Deze dingen heeft God namelijk ook niet gedaan met en vanwege onze zonden. Het kruis op Golgotha betekent namelijk niet dat God onze zonden allemaal niet zo erg vindt of gevonden heeft. Het kruis op Golgotha is er juist het bewijs van hoe erg God al onze misdaden wel vindt en gevonden heeft. En hoe boos Hij daarom is *. En hoe Hij niet misdaden bagatelliseert en/of ontkent of excuseert.
Zo is God niet met onze zonde schuld omgegaan. Zo vraagt Hij het ook niet van ons om met onderlinge schuld om te gaan. Zo mogen wij het ook niet van elkaar vragen. Want het zou uitgaan van een misverstand omtrent ‘vergeving’.

Wat vergeving is
Vergeving is: dat je als slachtoffer – met erkenning van de schuld van de dader – afziet van eigen wraakactie tegen de dader.
Niet meer en niet minder dan dit: het afzien van een eigen wraakactie. Het is niet de schuld
van de dader uitpoetsen of ervoor zorgen dat de dader niet gestraft gaat worden. Dat is
allemaal niet aan de orde. Het gaat er alleen om zelf af te zien van een wraakactie. Je zou
kunnen zeggen: vergeven is zoiets als ‘loslaten’ of ‘je losmaken’. Je laat het los wat er met de dader gaat gebeuren. Je maakt je los van je gerichtheid op de dader en op wat er met hem gaat gebeuren. Of althans, dat probeer je. Niet meer dan dat dus. Maar ook niet minder. En laten we ons daarbij niet vergissen en denken dat dat niks is: dit is echt heel wat. Want een slachtoffer is vanuit zichzelf juist heel sterk op het wreken van de fouten/misdaden of het veranderen van de dader gericht en daardoor emotioneel heel erg gebonden aan/door de dader.
Vergeven is er nu juist op gericht die band door te snijden. Zodat je als slachtoffer weer los komt (te staan) van de dader en zo weer op je eigen benen. Vergeven is de band tussen de schuld (van de dader) en jouw persoonlijke wraakgevoelens doorsnijden.
Daarmee is vergeven niet het uitpoetsen of het ontkennen van de schuld van de dader. Nee, werkelijke vergeving blijft uitgaan van de schuld van de dader en houdt die ook overeind, maar geeft die over.
Je geeft de dader (en zijn schuld) als het ware over aan God. Of eventueel aan juridische instanties (als dienaresse van God, zie Romeinen 13). Laten die maar bepalen wat er met de dader moet gebeuren. Het is jouw zaak niet (meer), vergelijk ook Romeinen 12: 19.

Het heilzame van vergeving
En daarmee zijn we tegelijk het heilzame van vergeving voor het slachtoffer op het spoor. Ja, u leest het goed. Vergeven is heilzaam voor het slachtoffer. Natuurlijk niet als vergeving in zou houden: het goedpraten van … of het niet schuldig houden van …Dan zou het een geweldige wissel trekken op het slachtoffer. Maar vergeving is niet meer dan het afzien van eigen wraakactie en daarmee juist enorm heilzaam voor het slachtoffer.
Want het slachtoffer komt eindelijk los van de dader, is niet meer gebonden. Kan weer zelf leven, kan weer vrij leven. Het slachtoffer komt vrij uit de greep die de dader eigenlijk steeds op haar/hem gehad heeft. Want zolang het slachtoffer nog (in zijn hoofd) bezig is met wat er met de dader zal gaan gebeuren is het slachtoffer nog in de greep van de dader.
Vergeven is niet makkelijk, maar het is wel degelijk in het belang van het slachtoffer wanneer hij dit doet. Met dat hij vergeeft komt hij los uit ‘de gevangenis van de wrok’.
Vragen of eisen vergeving te schenken is dus niet een nieuwe loden last op de schouders van het slachtoffer leggen, maar het toewerken naar de voorwaarden die nodig zijn. Zodat op termijn het slachtoffer ‘de gevangenis van de wrok’ kan verlaten.
Als je het mij vraagt is het daarom ook datgene wat God van ons vraagt/eist. God vraagt namelijk geen dingen van ons die uiteindelijk beschadigend zijn.

Eenzijdigheid
Gelet op hoe vergeving hierboven gedefinieerd is, kan vergeving dus ook eenzijdig plaatsvinden. En, hoe gek dat ook klinkt, dat is maar goed ook. Vergeving is een actie van de kant van het slachtoffer. Waar hij de dader NIET voor NODIG heeft. Het kan en zal vast makkelijker zijn om te vergeven wanneer de dader werkelijk en merkbaar berouw heeft, nodig is het – gelukkig – niet. Het slachtoffer is hierin gelukkig niet afhankelijk van de eventuele welwillendheid van de dader. Het slachtoffer kan en moet hierin zelfstandig beslissen.

Over verzoening hebben we het nu nog niet gehad. Niet omdat het niet belangrijk zou zijn, maar omdat het wel wat anders is dan vergeving. In het volgende artikel zal het over verzoening gaan.

ds. Arjen van der Scheer, Hoogezand-Sappemeer Zuid.

*is geweest (toevoeging van Susannah475) "

Een heel waardevolle, helder uiteenzetting waar elk slachtoffer mee aan de slag kan.

MIEKE364 · Berichten: 766

ARIENNEZ498 schreef:

Via deze weg nemen MAR907 en ik afscheid van jullie!
Ja! We hebben elkaar hier op CM gevonden! Gevonden...om nooit meer kwijt te raken en daarom stoppen we ermee want we gaan ons richten op onze toekomst, samen met onze zes (!) kinderen! Een toekomst waarvan MAR en ik weten dat we geen ding in ons leven zélf kunnen of willen doen. Alles ligt in Zijn handen..en dat beseffen we heel erg goed. Wij ervaren het beide als heel bijzonder dat wij elkaar op deze wijze gevonden hebben..terwijl we beide toch al een 'heel leven' achter ons hebben liggen..
Bedankt! Voor de fijne contacten, bedankt voor hetgeen wij mochten leren van jullie en de groei die wij daardoor mochten doormaken.

God's zegen voor jullie allen, een warme groet van..
MAR 907 en ARIENNEZ498

Van harte gefeliciteerd jullie, wat een prachtig wonder!
Heel veel geluk en succes met jullie grote gezin en ook jullie beiden bedankt voor jullie bijdragen in de interessante en leerzame discussies.
met vriendelijke groet,

Mieke

MIEKE364 · Berichten: 766

PIETER649 schreef:

Ik lees veel reacties in de trant van: het maakt toch niet uit want levenservaring en EQ blablabla....
Je mag van mij bagatelliseren tot je een ons weegt, maar daarmee vlak je dit probleem niet uit.
Want jij mag het dan geen probleem vinden, als de ander in de relatie dat nou toevallig wel een probleem vind, heb je er wel mee te maken.

Ik persoonlijk zou er niet aan moeten denken om met een vrouw te leven die zo dom is als het achtereind van een varken. Maar ook niet met een vrouw die bijvoorbeeld kernfysicus is....

Want geef toe, iedereen wil op of rond het eigen niveau communiceren met partner en bijvoorbeeld ook vrienden.

Pieter! Niet altijd ben ik het met je eens maar ik heb je pittige commentaren en opvattingen gemist.

MIEKE364 · Berichten: 766

CHATULIEM619 schreef:

Nee, gewoon weer eens de echte boodschap van bekering en verlossing prediken met de nadruk op doop. Zouden we al een heel eind de goede richting in komen. Teveel mensen komen tot het besef dat het huidig gebodene niet voldoet aan de nood van mensen. Ze moeten tot werkelijke. bevrijding komen.
Verbondstheologie voldoet niet meer, want mensen begrijpen dat ze echte verlossing nodig hebben. Daarvoor is de verbondstheologie te lang en te veel een sta in de weg geweest.
Waarom denken jullie dat zelfs in deze kerken het verlangen naar volwassendoop doeneemt? Omdat mensen beginnen te beseffen, dat niet het ritueel, maar de boodschap belangrijk is. Ieder mens heeft bekering en bevrijding nodig. Het wordt tijd dat de traditionele kerken dat ook eens gaan inzien en daar naar gaan leven.

Is Chatuliem, proberen als Christus te leven niet elke dag opnieuw je bekeren en je verlost weten? Elke dag weer bevrijd worden? Voor mij wel.
In de gemeenschap waar ik kerk en andere weet ik honderden mensen voor wie het huidige gebodene volop voldoet. Ik begrijp niet waar je deze kennis vandaan haalt?

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Dit roept bij mij een algemene vraag op... in hoeverre mogen wij vergeving verwachten?
Verwachten in de zin van erop rekenen, vinden dat wij vergeving moeten krijgen... Wie zijn wij om voor een ander te bepalen dat het moment rijp is om te vergeven... Wat zou dat kunnen zeggen over ons excuus of spijtbetuiging?

Ik hoop niet dat ik iemand met deze vragen kwets, dat is echt niet mijn bedoeling... Ik benadruk dat het een algemene, neutrale vraag is, die zomaar bij me op kwam...

Dat gevoel deel ik wel met je, Liesbeth. Je kunt wel zelf vergeven. Je kunt wel om vergeving vragen. Verwachten kan je het volgens mij niet, er wel op hopen. Als je iemand zegt dat je ergens spijt van hebt kan dat het beste een actie zijn om iets te geven; jouw spijt, jouw verontschuldiging. Wat de ander daarmee doet kan je niet beïnvloeden.

MIEKE364 · Berichten: 766

GRACE015 schreef:

Ik ben het met je eens Mieke.
Zelf heb ik altijd geleden onder een moeizame verhouding met mijn schoonmoeder. Dit kwam door allerlei omstandigheden die buiten mij omgingen, eigenlijk. Zij had geen erg makkelijk karakter.Soms ging het aardig, maar soms was het ook helemaal niets. De houding van mijn man, die vaak niet erg toeschietelijk was, dat sprak ook mee natuurlijk.

Toen zij overleden is, stond ik aan het open graf en dacht dat ik me nooit meer zo zal laten bezeren, door niemand. Heb dat toen in gebed neergelegd bij God, en toch vergeving aangeboden aan haar, terwijl zij daar niets meer van wist. Maar ik heb er een enorme vrede door gekregen, en heb nooit meer omgezien in wrok, maar het akelige gevoel was weggezet, het belast mij verder niet meer.
Grace

Dat bedoel ik, Grace, dank voor je open reactie.

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Oei... een herkenbare analyse die tot reflectie noopt...
Ben ik schaapachtig of angsthazerig??

Dit is een reactie op Habakuk, Liesbeth, niet op jou, hoor! Smiley die vol vragen zit

Moeten we terug naar de donderpreken over zonde en schuld? Laten zien dat we nog steeds niet hebben begrepen dat Christus voor onze zonden is gestorven en de schuld daarvoor op zich nam en hem daardoor - wat pas echt zonde is - Hem telkens opnieuw kruisigen?
Christen zijn is - zoals ik het heb geleerd - een volgeling zijn van Jezus, wat zoveel wil zeggen als proberen te zijn zoals Hij was, voorzover dat een onvolkomen mens gegeven is, en wel in het besef daarvan. Christus was af en toe passievol zoals hij de verkopers van offerdieren e.d. van het kerkplein joeg en zoals hij opkwam voor de overspelige vrouw, zoals hij de farizeeërs en de sadduceeërs stevig toesprak over hun liefdeloosheid. Hij leefde voor en legde ons op je medemens en je vijand lief te hebben als je zelf, oneindig te vergeven en nog zo meer. Dat vind ik christelijker - en zeker niet lauw - dan mijn medemensen onder te dompelen in zedepreken en beschuldigingen. Wel de Weg wijzen, in medemenselijkheid.

MIEKE364 · Berichten: 766

ANNETTE792 schreef:

Kun je iemand vergeven die zelf vind dat hij-zij niets fout heeft gedaan? Smiley die vol vragen zit

Volgens mij wel Annette, het negatieve van boosheid of haat of wrok kan je omzetten in vergeving en dat is positief en dat voel je. Het helpt - het klinkt misschien stom hoor - om dat hardop te zeggen bv., ik vergeef je, .........., dat je mij intens hebt pijn gedaan, met dat wat je deed of vul maar in. Als je het niet zelf tegen degene kunt zeggen, zeg het dan in een gebed. En vul het aan met zoiets als: ik sluit mijn boosheid en wrok tegen jou af want ik heb je vergeven. Het is voor mij nu voorbij. Ik gun mezelf de ruimte en de liefde om verder te gaan en niet te blijven hangen in negatieve gevoelens voor jou. Ik heb je vergeven. Het is voorbij.
Je zal zien dat het je oplucht en je weer ruimte geeft om verder te gaan. Je bent verlost van je boosheid en de negatieve energie waar je daardoor last van kunt hebben.
Het maakt niet uit of de ander vergeving aan je vraagt of niet of schuld bekent of niet. Het gaat om de daad van jouw vergeving. Het is waarschijnlijk niet in een keer voorbij, herhaal het gerust totdat je berust in het feit dat je hebt vergeven. Het lucht enorm op!
Probeer het maar.

MIEKE364 · Berichten: 766

CHATULIEM619 schreef:

Scheiden is een persoonlijk en pijnlijk proces, dat ben ik volledig met je eens. En net zoals jij geloof ik in totale vergeving. Maar dat geloof ik niet op basis van mijn gevoel, maar veel meer op basis van de bijbel. Vergeving is voor iedereen, dus ook voor jou en voor mij.

Bij mij is vergeving een langdurig proces geweest waarbij het veel moeite kostte uiteindelijk mijzelf te vergeven voor mijn gebrek aan inzicht. Ik had het van te voren moeten aanvoelen, moeten zien aankomen. De tekenen waren overduidelijk en ik negeerde ze in mijn idealisme en omdat het zo goed ging.
Het ging zo verschrikkelijk fout (wat ik onmogelijk had kunnen zien aankomen) dat ik mezelf beloofde nooit meer een relatie aan te gaan om dat risico niet meer te hoeven nemen, van die belofte heb ik nog steeds een beetje last. De schrik zat er na de scheiding en alle ellende die dat met zich meebracht goed in.
Een ander echt vergeven begint bij jezelf te vergeven voor je onvolkomenheid, je bent niet perfect, eis dat dan ook niet van jezelf, vergeef je je fouten en tekortkomingen iedere dag als het moet. Op enig moment was dat niet meer nodig, wetend dat God van ons houdt zoals we zijn, Zijn eigen maaksel.
Het leven werd toen weer 'normaal' en aangenaam en prettig vol mooie en goede dagen. Gelukkig is dat al heel wat jaren zo.

MIEKE364 · Berichten: 766

CHATULIEM619 schreef:

Scheiden is een persoonlijk en pijnlijk proces, dat ben ik volledig met je eens. En net zoals jij geloof ik in totale vergeving. Maar dat geloof ik niet op basis van mijn gevoel, maar veel meer op basis van de bijbel. Vergeving is voor iedereen, dus ook voor jou en voor mij.

Als je vanuit wat je voelt niet wilt of kunt vergeven maar alleen omdat de bijbel dat voorschrijft dan heeft die vergeving niet de lading die vanuit de bijbel wordt bedoeld. Hoe kan je vergeven zonder je gevoel daarbij te betrekken, vergeven doe je met hart en ziel en geest en de behoefte om dat te doen is de drive daartoe. In jou is de Heilige Geest de motor achter je behoefte te vergeven, jezelf inclusief en tegelijkertijd de behoefte vergeven te worden. Dat proces is onlosmakelijk van elkaar en geeft de ruimte om jezelf de aanvaarden met al je fouten en daarmee je medemens. Dan kan je verder.
Dat is in ieder geval mijn ervaring.

MIEKE364 · Berichten: 766

LEANNE226 schreef:

Ik blijf me maar afvragen waar dat schuldgevoel vandaan komt....

Ik geloof dat God ons leven volledig ingepland heeft,in hoeverre is het dan Gods werk dat je trouwt en weer gaat scheiden?Zien jullie het als een levensles of als een straf?Of wordt de scheiding ook gezien als genade van boven?Vroeger(nu gelukkig niet meer!)is mij geleerd dat straf volgt op zonde,in dat licht kan ik het schuldgevoel wel begrijpen.

Ik dacht,als 1 van de zeer weinigen,te weten hoe mijn toekomst er ongeveer uit zou zien,maar op het moment dat ik daar vrede mee had(ook na schuldgevoelens maar van heel andere orde dan die van jullie) gaf God er een enorme draai aan en voor die genade ben ik nog elke dag dankbaar.

[i]Ik denk dat God wel alles omsluit, bij welke keuze we ook maken Hij er bij is. We hebben een eigen wil meegekregen en daar is Hij altijd bij. Ik geloof niet in straf, wel in oorzaak en gevolg. Dat staat ook in de bijbel vraag me niet waar. We worden vergeven maar ondergaan wel de gevolgen van onze daden. Hij komt ons tegemoet daarin en geeft ons leven vaak een krachtige wending om erger te voorkomen, heb ik ook wel ervaren. Ook om ons op het spoor te zetten voor nieuwe kansen, dat als van Zijn hand te ervaren is weten hoeveel Hij van ons houdt.

Mijn scheiding was heel naar en gelukkig werd daardoor een schadelijke en onhoudbare situatie beëindigd; een zegen dus.
We zijn onvolkomen, feilbare mensen en besluiten soms een weg in te slaan waarvan we geen idee hebben hoe die verloopt, dat kunnen we ook niet weten. Als onze intenties maar zuiver zijn en we Zijn wil proberen te doen, dan komt Hij ons tegemoet en als we dat maar kunnen zien en Zijn hulp aanpakken en er dankbaar voor zijn hoeven we ons niet schuldig te voelen maar mogen we weten dat Hij niet laat varen het werk van Zijn handen.
Schuldgevoel komt nog voort uit de opvoeding van onze ouders waar we nog wat van meegekregen hebben. Het inzicht komt met de jaren als het goed is, wat een zegen ))!

MIEKE364 · Berichten: 766

THOMAS968 schreef:

Lees je reactie nog eens door, Mieke. Vermoedelijk heb he hem in het citaat van Chatuliem geplaatst in plaats van eronder.

Thomas, die [i] ook niet snapt.

Lol, dank heren, voor jullie bijsturing, dit deed ik vaker niet goed. Heb het nu verbeterd.
De i was een poging de tekst in cursief te zetten. Huilende smiley, smiley in tranen

MIEKE364 · Berichten: 766

JOS689 schreef:

dat klinkt ook wel een beetje koud miek , geef je nog wel om je broeders en zusters ?

ben even kwijt, waar je op reageert, Jos, buiten dat weet ik dat ik wat koeltjes kan overkomen, sorry als dat verkeerd valt, hoor. )).

MIEKE364 · Berichten: 766

EVA685 schreef:

EEN ODE AAN ALLE MAMA'S

Iedereen die nu leeft, en iedereen die geleefd heeft, is voortgekomen uit een vrouw.

Iedereen heeft een moeder.

Hoe kijken wij vandaag eigenlijk tegen mama's aan ?

Op de dag van moederdag een ode aan alle mama's.

Eer je moeder.

Iedereen heeft een moeder

Er zijn hardwerkende moeders

Er zijn alleenstaande moeders

Alle moeders hebben het druk van s'morgens vroeg als ze uit bed stappen, tot s 'a vonds laat als ze eindelijk kunnen slapen.

Als je moeder nog leeft, bel haar vandaag op.

Zeg dat je haar waardeert en zeg : ik houd van u mama.

Bedankt voor alles wat u voor mij hebt gedaan.

Misschien leeft je moeder niet meer.

pak dan een blaadje en een pen en ga eens een brief aan mama schrijven.

Dan begin je :

Mama, hier ben ik allemaal niet aan toegekomen, maar ik wil u bedanken..

Misschien heb je je moeder nog nooit in je leven bedankt.

Doe het dan, voordat het niet meer kan.

Waardeer, respecteer en eer haar want als het goed is, heeft zij er alles aan gedaan om u zo goed mogelijk op te voeden.

Mama's, misschien staat u op dit moment wel tot aan uw knieen in de poepluiers.

Misschien bent u moe en weet u niet hoe de eindjes aan elkaar te knopen.

Misschien bent u een alleenstaande moeder.

Weet dan dat God een goede God is.

Hij wil u kracht geven en sterken.

Gezegende en liefdevolle moederdag!

Lieve Eva,

wat een ontzettend lief stuk heb je geschreven.
Ik heb een prachtige zoon, inmiddels een volwassen man, die moederdag nooit overslaat en leeft met God waarvoor ik zeer dankbaar ben.

MIEKE364 · Berichten: 766

LEPELTJE037 schreef:

Tsja, ik wilde enkel aangeven hoe ridicuul ik het vind, een martelwerktuig om je nek te dragen.
Maar goed, blijkbaar vind iedereen het de normaalste zaak van de wereld.

PUNT!

Het is niet het martelwerktuig wat wordt gedragen, wel de wetenschap dat Christus alle duisternis overwonnen heeft en zelfs de dood door dat kruis. Het kruis is leeg, de Heer is opgestaan uit de dood en leeft.
Door een kruisje te dragen wordt dat herdacht en geëerd, dat is laten zien waarin je gelooft; de opgestane Heer, het Licht der wereld, Die ons is voorgegaan.

MIEKE364 · Berichten: 766

[quote=CHATULIEM619]Eerlijk gezegd ben ik blij met deze discussie. Want ik zie dit als een vervolg op andere discussies die we gehouden hebben op het forum. Ik denk dat een van de kernen van dit probleem is, dat de werkelijke relatie met God vertheologiseerd is. Kinderen worden opgevoed met de leer van de kerk, zonder dat de relatie met God centraal komt te staan.
Zelf leid ik kinderkampen, en we sluiten elk kamp af met een uitnodiging: wil jij je hart aan de Heer geven? Nu weet ik dat er best wel kinderen zijn die niet precies weten wat dat is en dat het langs ze heen glijdt, maar er zijn voldoende kinderen die best wel in staat zijn die keuze te maken. En veel van die kinderen zeggen op latere leeftijd dat dat hun keuze was. W. Booth, de oprichter van het Leger des Heils, vertelde dat hij terugkwam van een evangelisatiecampagne, en dat 2 en een halve levens aan God gegeven waren. 2 kinderen en één volwassene. Als een kind zijn hart aan God geeft, heeft het nog zijn hele leven voor zich.
Uiteindelijk zullen we allemaal die keuze moeten maken. Want dat alleen kan de basis worden van het geloof. Datgene wat je geleerd is, is onvoldoende. Uiteindelijk te kiezen voor het leven met God, is het belangrijkste. Want dan krijgt hetgene wat je geleerd is zin en komt het ten volle tot zijn recht.
Je conclusie ontgaat me een beetje Leanne. Je hebt een bepaalde weg gekozen, is dat de weg: ik trek me niks meer aan wat de mensen van me denken of is de weg: God houdt toch van me ondanks alles wat er gebeurd is in mijn leven???

Wat ik herkenbaar vind is dit: ik ben nederlands hervormd opgevoed, nogal streng in sommige opzichten. Als tiener haakte ik af en jaren later pakte ik als volwassene het geloof weer op. Dat is volgens mij waarop Chat in de op een na laatste alinea op doelt.