Berichten van INKTVIS960

INKTVIS960 · Berichten: 65

INKTVIS960 schreef:

" AMOR TUSSIQUE NON CELANTUR "

" Dum vita est spes est " .

INKTVIS960 · Berichten: 65

" AMOR TUSSIQUE NON CELANTUR "

INKTVIS960 · Berichten: 65

Watskeburt ???

Lachende smiley

Horen,........zien,........en schrijven Smiley die vol vragen zit

Watskeburt.......dan.......man !

INKTVIS960 · Berichten: 65

Ik hoef geen luxe gedicht te schrijven,
voor zoiets moois is dat niet nodig,
en de echte liefde die ik koester,
zijn dure woorden overbodig.

INKTVIS960 · Berichten: 65

LAIKA882 schreef:

Soms ,als het donker is in je leven
Kom je onverwachts iemand tegen
Een lichtje,dat je ergens heen leidt
Dat lichtje was er ongemerkt al die tijd
Dan trekt langzaam het donker weg
En je weet ik ben op de goede weg
Je beseft dat er een vriendschap is gegroeid
Die als een mooie bloem in je leven bloeit

Door dat licht ontstaat er groei,
en zet jou onverwacht in bloei.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Terwijl augustusdagen om warmte vragen,
en de meeuwen om aandacht schreeuwen,
zag ik golven, die onze kust bedolven.

Maar in de maanden die vergaan, zal echte liefde blijven bestaan.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Het leven lijkt nu stil te staan,
maar dat is slechts bedrog.

Als alles lijkt te zijn gedaan,
wacht er toch de liefde nog.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Ik zou niet wagen,.......... om iemand erom te vragen.

Lees dit gedicht,...............als een gedicht.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Waarom heeft de éne het zo gemakkelijk om door het leven te gaan,
en waarom is het voor de ander een weg van lijden en pijn,
waarom moet de wereld toch zo oneerlijk zijn.

Waarom is het leven voor de één vreugde met steeds die lach,
en waarom voor de ander het verdriet en steeds die traan,
waarom is de wereld steeds niet met iedereen begaan.

Waarom kan de één uit alles het positieve trekken,
en waarom ziet de ander het leven vaak negatief,
waarom is de wereld niet voor iedereen zo lief.

Waarom is het leven niet lief maar zo oneerlijk,
waarom is het leven niet voor iedereen zo heerlijk.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Ik mozaiek mijn huis,
met de vele scherven,
die ik vond in mijn bestaan,
ik lijmde stuk voor stuk eraan.

Een klein hoekje blijft onaf,
symbool van vrede en geluk,
want in mijn dagelijks huis,
valt hopenlijk niks meer stuk.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Wat is het leven dan een dwalen,
tussen hier en overal,
van legende tot verhalen,
over zoekende zonder tal.

Wat is het anders dan een sterven,
waar het leven eindig is,
een drang om eeuwig rond te zwerven,
de dood ervaren als gemis.

Wat kan het zijn dan durend reizen,
in sterrenstof en maneschijn,
op weg naar hemelse paleizen,
verlaten van menselijke pijn.

INKTVIS960 · Berichten: 65

LAIKA882 schreef:

Achter groene bomen
Groeit voor ons de bloem geluk
Soms lijkt het bos ondoordringbaar
Soms trap je tere bloemen stuk
Maar met geduld en heel veel liefde
Vaak met water van een traan
Kun je de bloem al zien groeien
Je moet hem wel weten te staan

t'Is vast een orchidee !

INKTVIS960 · Berichten: 65

"Echt",..........mooi !

INKTVIS960 · Berichten: 65

Nu schilder ik opnieuw het doek,
waarvoor ik liefdes-kleuren zoek.
Trefzeker en niet minder sterk,
zet ik m'n gevoelens aan het werk.

Niet verbaasd, zie ik de groei,
omdat ik nimmer twijfel had,
zoals een roos in volle bloei,
die liefde in zichzelf bezat.

INKTVIS960 · Berichten: 65

"Niet met geld te betalen"

Ik bedoel; niet in waarde uit te drukken.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Een bloem kan van een grote schoonheid zijn,
niet door een mens te evenaren.
Want zij is puur, geen kwaad of achterklap,
kunnen haar wezen komen bezwaren.

Slechts de schoonheid is haar toegewijd,
één dag, twee dagen.....niet veel meer.
Niet eens een ademtocht in loop der tijd,
alleen te zijn voor deze éne keer.

De bloem is weldra uitgebloeid,
de kleur gaat over in het zwart.
Haar geur is reeds verloren.
geborgen in een eenzaam smart.

Een tijdsmoment gedragen in haar kleur,
toonde ons de schoonheid van weleer.
En weerspiegelt het onherroepelijke tot inkeer.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Ik wil gewoon een beetje dromen,
rond de dingen die ik voel.
En de zee, ik weet het zeker,
dat ze weet wat ik bedoel.

Ik wil samen zijn met de golven,
ik wil samen zijn met de lucht.
'k Wil luisteren naar mijn adem,
ik wil luisteren naar mijn zucht.

Ik wil luisteren naar m'n zwijgen,
pas daarna zal ik verder gaan.
en de zee, ik weet het zeker,
zal mijn zwijgen best verstaan.

Dromende octopus.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Met een verlangend hart vol tederheid,
stond ik langs de waterkant te dromen,
slechts gedachten kwamen in mij op,
en hoopte dat je langs zou komen.

De passie is nog niet verdwenen,
als ik aan je denk, denk ik liefdevol,
je brengt nog steeds m'n hart op hol.

Met jou voel ik me zielsverwant,
hoop dat je mij kussen zal,
en liefde laten bloeien, bovenal.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Tja, de eisen zijn niet duur.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Zoek niet tevergeefs,
weet, dat ik bij je ben,
waar jij gaat, zal ik ook zijn,
mijn schouderplicht vervullen.
Als jou bloem weer eens verwelkt,
zullen mijn armen dat verhullen.

En als je even bent verdwaalt,
schouderlijk niet naar mij taalt,
dan zweef ik gewoon wat rond.
Ik ben de zee en wolkenluchten,
de frisheid en het warmtefront,
ik ben je adem in het zuchten,
en de schaduw van jou vluchten.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Ach, kon ik buitengaan,
en stappen achterlaten,
die even bleven staan,
al was het dan in lege straten.

Al was het even toeven,
op plaatsen van geweest.
Mij zou het niet bedroeven,
talmen ligt mij toch het meest.

Maar deze maatschappij,
kan blijven niet goed aan.
Snelheid, haast, of iets erbij,
dus laat ik snel weer verder gaan.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Op een nacht, of in de morgen,
kraaien poten, of een grijze haar.

Maak je om de tijd geen zorgen,
laat je drijven door dit jaar.

En heb lak aan de kalender,
maar elkaar te kunnen zeggen,
.........................................." ik ben er ".

INKTVIS960 · Berichten: 65

Als mijn voetstappen vergleden zijn,
en mijn adem voor altijd knielt.
Niemand meer weet wie ik was,
wat ik dacht, en van wie ik hield.

Dan ben jij het toekomstige mens,
degeen die zich onsterfelijk voelt.
Die denkt dat jij op deze aarde,
tot een eigen plaats bedoelt.

Niets is minder waar, wij hebben,
slechts het geleende leven.
Zelfs de lucht die wij ademen,
is niet van ons,..... en maar voor even.

INKTVIS960 · Berichten: 65

De tijd die je voor ogen had,
plannen van weleer.
biedt toch nog uitkomst weer.

En het schuifelen door de dagen,
in een eindeloos refrein,
van slaap en pijn en weten,
morgen zal het beter zijn.

En samen met onze toekomst,
raak je het verleden kwijt,
vandaag is heel veel waard,
des te meer een reden, om er te zijn.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Soms ruik ik geuren uit verleden tijden,
hoor ik nog de stemmen, die mij verblijden.

Weemoed kleurt nu de wereld,
er is nog een groot gemis.
Want ik ben intussen iemand,
die niemands kind meer is.

Mijn ouders zijn herenigd,
en ik bleef hier verweesd.
Doch dankbaar voor hun geven,
koester ik de tijd die is geweest.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Nu en dan heeft eenieder zo'n
"moment"van innerlijke stilte.
Alles is dan één, en we zijn
verbonden met alles om ons heen.

Even is er dan geen goed of slecht,
links of rechts, boven of onder.
Alles is een logisch gevolg, zoals
de bliksem vooraf gaat aan de donder.

Je voelt de liefde door je stromen, en
het lijkt of je weer bent thuis gekomen.
Dan is er even geen gemis,
omdat je weet dat het "moment" er is.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Je zult maar een ééndagsvlieg zijn,..... en je dag niet hebben.

INKTVIS960 · Berichten: 65

De dag begon zonder meer,
er was geen verhaal,
geen taal om zacht te ontwaken.

De dag begon zonder iets,
geen handen, geen lippen,
niets meer om aan te raken.

De zon scheen over de middaguren,
kinderen lachten buiten,
speelden hun dromen tot leven,
wij zwegen,
waar waren we gebleven ?

INKTVIS960 · Berichten: 65

Flessenpost van ons geweten,
geworpen in een zee van tijd,
drijvend in een oneindig,
of aflandig zijn in altijd kwijt.

Af en toe het leven nemend,
in het glazige bestaan,
zand en zout vereeuwigen,
door het schommelende gaan.

In een zee met woeste baren,
komend tot kalmer water,
met vruchtbaar land in zicht,
rust verlangend in het later.

Het geweten niet vergetend,
draag je post voor altijd mee,
op het land of over golven,
t'is de deining van je eigen zee.

INKTVIS960 · Berichten: 65

Dwalend loop je door de stad,
een gevoel van ongehagen,
vult bij ieder kruizend pad.
Het gevoel heeft zich misdragen.

Huizen buigen over je heen,
alsof ze willen vragen,
"wat doe je hier, en waarom zo alleen",
De tijd heeft zich misdragen.

Hun grauwe handen sluiten zich,
in vele, vele lagen,
de straten slecht, of niet verlicht,
De stad heeft zich misdragen.

Ze bekijken je vanuit hun nissen,
alsof ze je aanklagen,
de herinnering niet uit te wissen.
Je hoofd zo vol met vragen.

Angstig zoek je naar je lief,
je zoekt hen alle dagen,
een eenzaam tocht, vervuld van grief.
Je kunt het niet verdragen.

De kans dat je hen ooit nog tref,
is klein, dat moet je dragen,
dat komt tot groot besef.
Een kleine kans van slagen.

Elke dag begint de tijd,
steeds meer en meer te vervagen,
elke dag de grootste strijd.
Je kunt het niet verdragen.

Nu loopt nog slechts een enkeling,
een nietsvermoedend sterveling,
door deze stad uit oude dagen.
Het geeft je dan een angstgevoel,
in lauwe tijdloos geestesdoel.
De tijd blijft zich misdragen.