|
INKTVIS960
|
Berichten: 65
|
 Geplaatst: dinsdag 26 april 2011, 22:36
|
|
|
|
Dwalend loop je door de stad,
een gevoel van ongehagen,
vult bij ieder kruizend pad.
Het gevoel heeft zich misdragen.
Huizen buigen over je heen,
alsof ze willen vragen,
"wat doe je hier, en waarom zo alleen",
De tijd heeft zich misdragen.
Hun grauwe handen sluiten zich,
in vele, vele lagen,
de straten slecht, of niet verlicht,
De stad heeft zich misdragen.
Ze bekijken je vanuit hun nissen,
alsof ze je aanklagen,
de herinnering niet uit te wissen.
Je hoofd zo vol met vragen.
Angstig zoek je naar je lief,
je zoekt hen alle dagen,
een eenzaam tocht, vervuld van grief.
Je kunt het niet verdragen.
De kans dat je hen ooit nog tref,
is klein, dat moet je dragen,
dat komt tot groot besef.
Een kleine kans van slagen.
Elke dag begint de tijd,
steeds meer en meer te vervagen,
elke dag de grootste strijd.
Je kunt het niet verdragen.
Nu loopt nog slechts een enkeling,
een nietsvermoedend sterveling,
door deze stad uit oude dagen.
Het geeft je dan een angstgevoel,
in lauwe tijdloos geestesdoel.
De tijd blijft zich misdragen.
Laatst aangepast door
|
|
INKTVIS960
|
op dinsdag 26 april 2011, 22:42
|
|
