Berichten van CHATULIEM619

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Dit zegt voor mij alles:

http://www.youtube.com/watch?v=-FeYat9wuyU

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

MAR907 schreef:

Ok een aantal ander site,s

http://www.av1611.org/crock/smithcan.html
http://www.av1611.org/crock/gmalyrics2.html
http://www.mindspring.com/~brucec/smitty.htm
http://www.abovetopsecret.com/forum/thread362774/pg1
http://www.av1611.org/msmith1.html
http://newjerusalemchronicle.blogspot.com/2009/11/central-and-criytical-purpose-for-my.html
http://www.av1611.org/crock.html enz.....

Eerlijk gezegd vind ik deze links weinig overtuigend. Ik vind zijn liederen, waarvan een aantal vertaald is en opgenomen in Opwekking, veel overtuigender.

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

MAR907 schreef:

Chat, het lied zegt niks over de Here Jezus, maar over hem zelf die een nieuwe "leer" komt brengen met zijn lied......

dan had hij zeker ook de ambitie zijn leven voor de ander af te leggen??

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

MAR907 schreef:

Hoe ik erbij kom???
Waarschijnlijk ben ik een van de weinigen die zijn achtergrond kent...
Daardoor lees ik zijn teksten anders....

Het lijkt erop, maar is net even anders....
Wie zoekt zal vinden....
Waar in de bijbel wordt beschreven dat de Here Jezus op "SABATH" (zaterdag) genas??? o.a.....over wie heeft hij het dan????

Allereerst vraag ik me af waar je bij die bewering komt dat Micheal W. Smith bij New Age hoort...Ten tweede was de boodschap van Jezus wel degelijk vernieuwend omdat hij de nadruk legde op bekering en wedergeboorte dit in tegenstelling tot het onderwijs van de Farizeeers.
Ten derde de gevraagd bijbeltekst:

Matt 12 schreef:

In die tijd liep Jezus op een sabbat door de korenvelden. Zijn leerlingen hadden honger en begonnen aren te plukken en ervan te eten. 2 Toen de farizeeën dat zagen, zeiden ze tegen hem: ‘Kijk, uw leerlingen doen iets dat op sabbat niet mag.’ 3 Hij antwoordde: ‘Hebt u niet gelezen wat David deed toen hij en zijn metgezellen honger hadden, 4 hoe hij het huis van God binnenging en er met hen van de toonbroden at, terwijl noch hij noch zijn mannen daarvan mochten eten, alleen de priesters? 5 En hebt u niet in de wet gelezen dat de priesters die op sabbat in de tempel dienstdoen en zo de sabbat ontwijden, onschuldig zijn? 6 Ik zeg u: hier gaat het om meer dan de tempel! 7 Als u begrepen had wat bedoeld wordt met: “Barmhartigheid wil ik, geen offers,” dan zou u geen onschuldigen hebben veroordeeld. 8 Want de Mensenzoon is heer en meester over de sabbat.’
9 Hij trok weer verder en kwam in hun synagoge. 10 Daar stond iemand met een verschrompelde hand. Omdat ze Jezus wilden aanklagen, vroegen ze: ‘Is het toegestaan op sabbat te genezen?’ 11 Hij antwoordde: ‘Stel dat u maar één schaap hebt en dat valt op sabbat in een kuil, wie van u zou het niet vastgrijpen en het er weer uit halen? 12 En is een mens niet veel meer waard dan een schaap? Daaruit volgt dat we op sabbat goed mogen doen.’ 13 Toen zei hij tegen de man: ‘Steek uw hand uit.’ Hij stak hem uit en er kwam weer leven in, zijn hand werd weer even gezond als de andere. 14 De farizeeën dropen af en besloten hem uit de weg te ruimen. 15 Jezus besefte dat en week uit naar elders.

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

LEANNE226 schreef:

Jammer dat die oefening op het verleden slaat,bouwen aan de toekomst lijkt me een beter idee..........als het goed is komen deze onderwerpen in het begin van je relatie ruim aan bod en leer je elkaar daardoor kennen/liefhebben/bewonderen etc.,dit lijkt me eerder een therapie voor probleemhuwelijken?
Ik vind het ook nogal negatief,trek lering uit je verleden maar bouw samen iets nieuws(!) op ........ of klink ik nu al te happy? Knipoog smiley

Vaak is het goed om vooruit te kijken, maar soms heb je ook last van blinde vlekken, ingesleten patronen, en dan is het goed dat je een spiegel voor gehouden wordt. Vaak maak je dezelfde fouten en hoe komt dat eigenlijk...door eens stil te staan bij je eigen leven en bij je verleden, kun je ervan leren. Je moet er niet in blijven hangen in elk geval.

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Het vervolg van de samenvatting:
Tot op de laatste pagina van het boek, worden er oefeningen beschreven die je kunt doen om je relatie te verbeteren. Hij stelt voor vijf uur per week te besteden aan je relatie om je huwelijk levendig te houden. Hier een aantal voorbeelden van deze oefeningen:

Wie ben ik (Prinicipe 1: ).

kies er één onderwerp uit en schrijf daar 10 minuten lang over. Bespreek dat samen met je partner. Gewoontes en gedrag is men zelf vaak niet bewust van...

Mijn overwinningen en mijn strijd
1. Waar heb je een goed gevoel over in wat je hebt bereikt? Waar heb je na een diepgaande strijd overwinning gehaald?
2. In hoeverre hebben deze ervaringen je leven bepaald?
3. Welke rol heeft trots in je leven gespeeld? Heb je aanmoedigingen gehad van je ouders, voelde je je voldaan als iets gelukt was..
4. Hebben je ouders je laten merken dat ze van je hielden?
5. Welke rol verwacht je van je partner?

Mijn verwondingen en mijn genezing
1. Door welke moeilijkheden heb je je heen geworsteld? Schrijf in het kort erover, hoe diep het ging, momenten van wanhoop en eenzaamheid afgewisseld met momenten van blijdschap. Vermeld daar ook de trauma's bij, die je opgelopen hebt...
2. Hoe heb je dit doorstaan en wat zijn de blijvende effecten ervan
3. Hoe kon je de moed weer vinden om verder te gaan?
4. Hoe bewapen je jezelf tegen herhaling van deze trauma"s
5. Wat voor invloed heeft dat op je relatie van nu? Wat wil je dat je partner ervan begrijpt en aanvaardt? (wat hou je voor jezelf en durf je nog niet te bespreken?)jt

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

OK hier een verkorte samenvatting:

7 principes, die ervoor zorgen dat het huwelijk niet verzandt in een echtscheiding. Allereerst brengt hij in kaart welke problemen de oorzaak kunnen zijn:

1. Een moeilijke start om je klacht kenbaar te maken.
2. Kritiek: negatief zijn over iemands karakter of persoonlijkheid, zelfs iemand uitschelden.
3. Minachting: sarcasme, sneren, vijandige humor, negatief doen.
4. Voortdurend in de verdediging schieten
5. Een muur optrekken, niet willen praten
6. Overweldigd worden door emotionele uitbarstingen
7. Mislukte verzoeningspogingen: excuxes die niet aanvaard worden, niet in staat zijn de onderlinge spanningen op te heffen.
8. Slechte ervaringen uit het verleden, die het verleden in het teken doen staan van negativiteit.

7 principes voor een succesvolle relatie:

1. Vergroot de kennis over je geliefde. Weet wat hem/haar bezighoudt, zijn voorkeuren, zijn hobby's net zo goed als zijn verleden.
2. Voedt je liefde en bewondering voor de ander. Dat is het beste medicijn tegen minachting.
3. Keer je naar je ander toe. In geklets over koetjes en kalfjes, reageer op elkaars behoefte aan aandacht en commentaar. Wees zoveel mogelijk op één lijn met de ander, en bouw aan je vriendschap.
4. Laat je door je partner beïnvloeden. Laat jouw gelijk niet de boventoon voeren, maar durf open te staan voor de suggesties van de ander.
5. Los die problemen op, die op te lossen zijn. Wees open voor excuses van de ander en maak zelf ook van tijd tot tijd je excuses. Aanvaard ook de fouten van de ander.
6. Overwin vastgelopen stanpunten. Durf je loopgraven te verlaten, en durf een stap naar de ander te zetten..
7. Zorg voor gemeenschappelijke basis voor normen en waarden.

Zo, dit is verkort de bijdrage van onze Guttman

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Ok, hier is een recensie over dat boek:

The following book review appeared in the newsletter of the Association for Couples in Marriage Enrichment. Click here for an exercise based on Principle 1.

The Seven Principles For Making Marriage Work
by John Gottman, Ph.D. and Nan Silver
Crown Publishers, Inc. New York, 271 pages -- 1999
A Book Review by Bea Strickland
Dr. John Gottman, professor of psychology at the University of Washington and founder of the Seattle Marital and Family Institute, has studied hundreds of couples in amazing detail. He watched and recorded couples interacting in comfort and during arguments and is able to predict with 91% accuracy whether a couple will divorce.

He's written about the seven principles that he believes will prevent a marriage from breaking up.
First, he points out signs of trouble:
• A harsh start to a complaint
• Criticism: being negative about character or personality or name calling.
• Contempt: sarcasm, sneering, hostile humor, put-downs.
• Defensiveness
• Stonewalling: refusing to talk.
• Flooding: becoming overwhelmed emotionally with adrenaline pumping and heartbeat raised.
• Failed repair attempts: rejected apologies, unable to de-escalate the tension
• Bad memories: forgetting or rewriting past happiness.
Then he goes on to describe his seven principles. The chapters describing the principles have wonderful, extensive exercises which would be a delight to use as a couple or in a group. A couple could use questions as a game or a conversation starter during a walk or at dinner.

The first principle, Enhance Your Love Maps, is about knowing your spouse very well. It suggests knowing day to day habits and values as well as history. A question might be about a partner's best friends or current stresses.
The second principle is Nurture Your Fondness and Admiration which Dr. Gottman believes is the antidote to contempt.
The third principle is Turn Toward Each Other. Connect with each other in chitchat, acknowledge and respond to comments and bids for attention. Agree with your partner as much as you can and build your friendship.
Principle four is Let Your Partner Influence You. Don't let your need to be right stop you from hearing the insight, truth or possibility of your partner's suggestions. Contrary to the publicity this idea received it doesn't mean ,saying "Yes, dear." always, but in accepting that your partner's point of view has merit. Learn from each other, yield and become a team. Considerable time is spent discussing the difference between solvable problems and perpetual problems.
He names principle five, Solve Your Solvable Problems. Here he recommends: soften your start up of complaints; learn to make and accept repair attempts when disagreements are escalating; soothe yourself and each other; be tolerant of each other's faults.
John Gottman has made comments to the press and in speeches that communication skills are not all that valuable, that people don't or can't use them. In the chapter on solving problems, however, he suggests "I statements" to soften the startup and de-escalate tension. Gottman also uses active listening (though not by that name) to understand a partner's viewpoint.
Principle Six is Overcome Gridlock. Gottman says to keep working on the unresolvable problems. You'll be more satisfied than if you give up on them. Sometimes you are each entrenched in your own need. If you can begin to dialog about the dreams that fuel your desires, the understanding may point to possible solutions to your problem.
The last principle, Create Shared Meaning is about values and growth in the relationship. "Marriage isn't just about raising kids. splitting chores and making love. It can also have a spiritual dimension that has to do with creating an inner life together -- a culture rich with symbols and rituals, and an appreciation for the roles and goals that link you, that lead you to understand what it means to be a part of the family you have become."

Right up to the last page there are exercises to enhance your relationship! John Gottman suggests the "Magic Five Hours" per week to keep your marriage alive and wonderful. Spend time in stress reducing conversations, having a date, giving admiration, appreciation and affection along with keeping up with your partner's day to day joys and challenges.

It was with some trepidation that I began this book because each time I heard John Gottman speak or read about him, I understood that he thought communication skills weren't indicative of success or helpful to a lasting relationship. Maybe I was too sensitive to those comments because I believe he substantiates with everything that A.C.M.E. believes and teaches. He suggests communication on a great variety of subjects and levels. I can't wait to use this book in a group and to do more of the exercises with Jim.
________________________________________
Who Am I
An exercise based on Principle I, Enhance Your Love Maps
Set aside 30 - 40 minutes for this exercise.
• Step I. Print out this page. With your partner, read the material and select one topic to discuss. Each of you may select a different topic.
• Step II. Write for 10 minutes on the topic. You don't need to write on all the areas that Dr. Gottman suggests -- just on one or two of those that you want to discuss at this time.
• Step III. Swap papers with your spouse and discuss your responses. Give each partner 10 minutes to talk. When your partner is talking, use your listening skills. Don’t argue, don’t give advice, don’t add or subtract, don’t talk about your opinions or feelings -- just listen.
At another time
Finish the discussion. At a convenient time, take up some more of the questions, either writing and talking, or just talking.
The following material is excerpted from The Seven Principles for Making Marriage Work by John M. Gottman, Ph.D. and Nan Silver.
The more you know about each other's inner world, the more profound and rewarding your relationship will be. This questionnaire is designed both, to guide you through some self-exploration and to help you share this, exploration with your partner. Work on this exercise even if you and your spouse consider yourselves open books. There's always more to know about each other. Life changes us, so neither of you may be the same person who spoke those wedding vows two, ten, or fifty years ago.

Many of the questions in this exercise are powerful. Please make sure you have enough time and privacy to do them justice. In fact, it may be best to reserve this exercise for an uninterrupted stretch when you do not have work to do, deadlines to meet, phone calls to answer, or children (or anybody else) to look after. Most likely you won't be able to complete this questionnaire in one sitting, nor should you try. Instead, break it up by sections and do it slowly, over time together.
Answer the questions in each section as candidly as you can, You don't have to answer every aspect of each question -- just respond to the parts that are relevant to your life. Write your answers in your private journal or notebook. If writing so much is hard, you can do it in outline form -- but the process of writing this down is important to the success of the exercise. When you're ready, exchange notebooks and share with each other what you have written. Discuss each other's entries and what this added knowledge implies for your marriage and the deepening of your friendship.
________________________________________
My Triumphs and Strivings
1. What has happened in your life that you are particularly proud of? Write about your psychological triumphs, times when things went even better than you expected, periods when you came through trials and tribulations even better off. Include periods of stress and duress that you survived and mastered, small events that may still be of great importance to you, events from your childhood or the recent past, self-created challenges you met, periods when you felt powerful, glories and victories, wonderful friendships you maintained, and so on.
2. How have these successes shaped your life? How have they affected the way you think of yourself and your capabilities? How have they affected your goals and the things you strive for?
3. What role has pride (that is, feeling proud, being praised, expressing praise for others) played in your life? Did your parents show you that they were proud of you when you were a child? How? How have other people responded to your accomplishments?
4. Did your parents show you that they loved you? How? Was affection readily expressed in your family? If not, what are the effects and implications of this for your marriage?
5. What role does pride in your accomplishments play in your marriage? What role do your own strivings have in your marriage? What do you want your partner to know and understand about these aspects of your self, your past, present, and plans for the future? How do you show pride in one another?

My Injuries and Healings
1. What difficult events or periods have you gone through? Write about any significant psychological insults and injuries you have sustained, your losses, disappointments, trials, and tribulations. Include periods of stress and duress, as well as any quieter periods of despair, hopelessness, and loneliness.
Also include any deep traumas you have undergone as a child or adult. For example, harmful relationships, humiliating events, even molestation, abuse, rape, or torture.
2. How have you survived these traumas? What are their lasting effects on you?
3. How did you strengthen and heal yourself? How did you redress your grievances? How did you revive and restore yourself?
4. How did you gird and protect yourself against this ever happening again?
5. How do these injuries and the ways you protect and heal yourself affect your marriage today? What do you want your partner to know and understand about these aspects of your self?

My Emotional World
1. How did your family express the following when you were a child:
• Anger
• Sadness
• Fear
• Affection
• Interest in one another
2. During your childhood, did your family have to cope with a particular emotional problem, such as aggression between parents, a depressed parent, or a parent who was somewhat emotionally wounded? What implications does this have for your marriage and your other close relationships (friendships, relationships with your parents, your siblings, your children)?
3. What is your own philosophy about expressing feelings, particularly sadness, anger, fear, pride, and love? Are any of these difficult for you to express or to see expressed by your spouse? What is the basis of your perspective on this?
4. What differences exist between you and your spouse in the area of expressing emotion? What is behind these differences? What are the implications of these differences for you?

My Mission and Legacy
1. Imagine that you are standing in a graveyard looking at your own tombstone. Now write the epitaph you would like to see there. Begin with the words: "Here lies ..."
2. Write your own obituary. (It does not have to be brief.) How do you want people to think of your life, to remember you?
3. Now you're ready to write a mission statement for your own life. What is the purpose of your life? What is its meaning? What are you trying to accomplish? What is your larger struggle?
4. What legacy would you like to leave when you die?
5. What significant goals have you yet to realize? This can be creating something, or having a particular experience. Minor examples are learning to play the banjo, climbing a mountain, and so on. Take a moment now to reflect on what you have just written. We are all involved in becoming the person we most want to be. In that struggle we all have demons to fight and overcome.

What I Want To Become
1. Describe the person you want to become.
2. How can you best help yourself become that person?
3. What struggles have you already faced in trying to become that person?
4. What demons in yourself have you had to fight? Or still have to fight?
5. What would you most like to change about yourself?
6. What dreams have you denied yourself or failed to develop?
7. What do you want your life to be like in five years?
8. What is the story of the kind of person you would like to be?
________________________________________
To visit Dr. Gottman's web site at www.gottman.com

o, ja, dit is in het Engels. Voordat iemand op het idee komt dit te vertalen, ga er eens een keer mee stoeien. Als je Havo Engels hebt gehad, kun je dit met gemak lezen...

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

ROBBEDOES873 schreef:

Doet het echt te kort??
Ik vind het een heel heel mooie zin...
Maar pff als fries zijnde erg moeilijk te vertalen... zo goed ben ik nu ook weer niet, ben een Nederlandse fries maar om het nu in het nederlands te vertalen dat lukt me niet goed... Knipoog smiley

misschien is het beter te vertalen met: je liet me voelen wie ik echt was....

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

PIETER649 schreef:

Mijn abo op cm verloopt volgend weekend.
Waarschijnlijk tot vreugde van sommigen verleng ik het niet. Lachende smiley

In bijna vier jaar heb ik vele leden persoonlijk ontmoet.
Daar zaten mensen tussen waar het contact mee zal blijven.
Ook mensen die ik inmiddels alweer vergeten ben.
Zelfs mensen die ik niet meer tegen hoop te komen. Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

Ik wens u allen ( dus ook de eikels onder u) een prettige voortzetting op cm.

Ik ga niet janken, ik ga niet schelden, ik ga niet smeken....

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

THOMAS968 schreef:

Ik heb even over een taalfoutje heen gelezen.

hoe’t wy ús mei de himel frijden
elke azemstjit wie Hallelujah

Het moet ziijn:

hoe’t wy ús nei de himel frijden

En dat is dus niet met de hemel, maar hoe wij ons naar de hemel vreeën. Dat verschil tussen de m en de n is dus essentieel in dit gedicht. Uiteraard moet je dit dichterlijk lezen.

Mar ferjit net wa’sto wiest yn my

Hier lijkt te staan : vergeet niet wat je was in mij, terwijl het zo uitgesproken wordt als: vergeet niet wie je was in mij. Beide heeft een eigen betekenis.

Ik kreeg wel een associatie buiten dit verhaal om. Het blijkt al niet eenvoudig het Fries in het Nederlands te vertalen, terwijl ik beide talen wel beheers. Hoe moeilijk moet het goed vertalen van de Bijbel uit de grondtekst dan wel niet zijn....

Thomas

Laten we dan maar eens een zin eruit nemen, die volgens mij niet helemaal goed vertaald is:
en my dyn wêzen fiele liestsDe letterlijke vertaling doet volgens mij tekort aan de emotionele waarde van deze zin. Heb je suggesties???

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Goed, het klinkt zo mooi als theorie, ik ga voor het innerlijk, maar ik ben niet vies van een goed uiterlijk.

Maar nu eens de praktijk. Wat gebeurt er als je een activiteit op CM regelt? De laatste tijd moet ik vaak denken aan een aflevering van Ally McBeal (vreselijk jaren 90, pa, zei mn dochter al). Deze aflevering heette Queen Bee en het ging over een vrouw, die haar bedrijfsstructuur alleen maar gebouwd op mannen, die haar als bijen koningin aanbaden. Natuurlijk liep elke man achter haar aan, en ze stimuleerde deze gevoelens zelfs door af en toe een man de gelegenheid te geven met haar te slapen. Maar alles was er bewust op gericht dat ze haar bleven aanbidden en je zag die mannen als kleine slaafse darren achter haar aanlopen.

Helaas zie ik dit ook vaak gebeuren bij activiteiten van CM. Mannen die alleen maar aan hun hormonen lopen te denken, en vrouwen die een vaardigheid hebben ontwikkeld om ze af te wimpelen. Dan gaat het echt niet om het innerlijk hoor...

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

WILLEMIJN232 schreef:

Dit is nu het ware CM! Elkaar helpen! Dank je wel Robbedoes Knipoog smiley

Does durfde het belangrijkste couplet niet te vertalen, ik denk uit angst voor de ban....maar in poëzie mag je dingen beschrijven vind ik, die je in het normale leven niet zo zou benadrukken. Dus neem ik ook die dichterlijke vrijheid en vertaal dat couplet dan maar. (en dat als Groninger)

Der wie in tiid datst by my wiest
en my dyn wêzen fiele liests
Wêrom’t dat oer is, hasto nea ferklearre
Mar ferjit net wa’sto wiest yn my
hoe’t wy ús mei de himel frijden
elke azemstjit wie Hallelujah

Toen je die tijd bij me was
en je mijn wezen liet voelen
Waarom dat over is, heb je nooit uitgelegd
maar vergeet niet wie je was in mij
en wij samen met de hemel vreëen.
elke ademstoot was Hallelujah

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Eerlijk gezegd vind ik dit nu typisch een onderwerp wat je niet op het forum bespreekt, omdat er snel persoonlijke verhalen verteld gaan worden. Smullen voor 2300 mensen, beschamend voor jezelf..

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

WILLEMIJN232 schreef:

Ik vind het juist wel goed dat Crossroad het benoemde want het is tegelijkertijd het mooie van CM, je leert elkaars standpunten ook wat meer begrijpen zonder dat je het er mee eens hoeft te zijn maar je krijgt wel meer inzicht in wat mensen drijft........ Coole smiley met zonnebril

Als het om standpunten gaat vind ik het geen probleem. Maar dat gezeur over respect word ik echt moe van. Temeer omdat het de inhoud vreselijk op de achtergrond drukt. Dus dan moet het maar weer eens, ik hoop voor de laatste keer.

Overbodig voor sommigen, maar ik zal het eens zeggen. Hoewel ik anders denk dat een aantal van jullie, respecteer ik julie wel, bla bla bla, aai over de kop..

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

MARIAN519 schreef:

Heel mooi dit topic en ik ben het helemaal met je eens.
Het lied vind ik ook prachtig en dan in de versie van Nynke Laverman...

Ik hearde fan ‘t geheim akkoard
dat David brocht ta Gods gehoar
Mar psalmgesang hat dy nea ynteressearre
It wûnder fan trep fjouwer, trep fiif
de fal yn mineur, as majeur ferriist
Ferbjustere skoep hy it Hallelujah

Hallelujah

Dyn leauwe moast bewizen ha
Doe seachst har baaien op it dak
Sok moais yn ’t moanneljocht, do koest wol stjerre
Sy naam dy nei har keamer mei
sûchde alle krêften út dy wei
en twong dy ta in nuodlik Hallelujah

Hallelujah

Leafste, ik ha hjir earder sjoan
dit bêd besliept, de flier berûn
Allinnich wie der earder as tegearre
Ik seach de flagge op dyn kastiel
mar leafde is gjin oerwinningsmiel
’t Is in kâld en brutsen Hallelujah

Hallelujah

Der wie in tiid datst by my wiest
en my dyn wêzen fiele liests
Wêrom’t dat oer is, hasto nea ferklearre
Mar ferjit net wa’sto wiest yn my
hoe’t wy ús mei de himel frijden
elke azemstjit wie Hallelujah

Hallelujah

Miskien dat der in god bestiet
Mar al wat ik fan leafde wit
is hoe te slaan ne wa ’t myn lok skansearret
’t Is gjin geskriem, jins rie tenein
en ek gjin fromme psalm op snein
’t Is in kâld en brutsen Hallelujah

http://www.youtube.com/watch?v=YDBmjC5DZrM

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Soms krijg je steun vanuit een lied, in dit geval sprak dit nummer mij enorm aan. Niet vanwege het christelijke gehalte, en toch weer een beetje wel. De laatste dagen heb ik me afgevraagd wat spreekt me er zo in aan?

Het begint al meteen met de eerste zin: nl. secret chord, that pleased the Lord...Was het zo dat David met zijn muziek God beter kon dienen dan anderen? Was David beter dan de rest van de gelovigen? Wat deed hij nl. ook hij ging met Batseba naar bed en pleegde daarmee overspel. Daarna stelde hij alles in het werk de man van Batseba om te laten brengen....toch was de liefde voor David groot.

Simson was door God geroepen en verkwanselde zijn roeping door meer bezig te zijn met verleiding van zonde, dan met de roeping die God hem van zijn geboorte had gegeven. En toch bleef hij Richter, ondanks al zijn tekortkomingen...

De vraag die daarbij opkomt, is eigenlijk: is dat niet onrechtvaardig? Kunnen mensen er maar op los leven, zonder dat God ingrijpt? Soms lijkt het er wel op, en daar zit naar mijn idee de kracht van dit lied voor een gedeelte. Het geeft zo duidelijk de vertwijfeling weer die we allemaal wel herkennen...

Hoe staat hij zelf dan in het leven. Begrijp me goed, hij is zelf een Cohen...een jood, uit een priesterlijk geslacht. En bij joden wordt dit nog als zeer actueel ervaren. Hij vertelt van zijn eigen tekortkomingen, of waren het meer foute beslissingen of waren het beslissingen? Ook hij bedreef de liefde met een vrouw en hij beschrijft dit op een plastische letterlijke manier. Hij vond het zelfs goddelijk. Maar de vertwijfeling blijft hangen, is het goed of niet goed. Hierbij moet ik automatisch denken aan bijdrages op het forum, waarbij zo vaak de gedachte geopperd wordt: als het goed voelt, kan het toch geen zonde zijn..

In zijn gevoelens ziet hij zichzelf als een grote zondaar, die eigenlijk alleen kan rekenen op de genade van God. In het laatste couplet beschrijft hij, dat als hij voor God staat, zijn Halleluja niet een trots Halleluja zal zijn,gebaseerd op een vroom leven, maar een gebroken Halleluja, een Halleluja dat in het teken zal staan van een leven vol mislukkingen en fouten...

Daarin herken heel veel van mezelf. Ik heb best wel vaak verkondigd dat ik wist wat de wil van de Heer was, en even vaak ben ik bedrogen uitgekomen. Ik wist zeker wie de vrouw was die de Heer voor me had, en toch ben ik gescheiden. Na jaren alleen te zijn geweest wist ik het weer zeker, helaas dit keer duurde het nog minder dan een jaar voordat ik doorhad dat het niet goed zat.
Is het leven niet een leven vol successen afgewisseld door mislukkingen?
Ik hou van de Joodse visie, die het geloof beschrijft als een woestijntocht. Je weet wel waar je uitkomt, maar de weg ernaar toe is een weg vol strijd, overwinningen en mislukkingen.

Dit lied geeft niet mijn mening weer, maar meer de overeenkomst van gevoelens, de mate van herkenbaarheid...Ik denk dat als ik bij de Heer kom, ik ook met die gemengde gevoelens zou staan. Aan de ene kant, Heer ik heb zoveel voor U mogen doen, heb zoveel voor U opgegeven, maar aan de andere kant ook het gevoel van: Heer ik had zoveel meer willen doen, en ik heb zoveel dingen verknoeid...

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Dit artikel las ik op internet. Geschreven door Rita Kohnstamm. Libelle voer of gedegen leesmateriaal?

RITA KOHNSTAMM

Ben ik hier veilig?

Toen mijn zoon jaren geleden in de eerste klas zat, nu groep drie, zei hij een enkele keer als hij m’n aandacht wilde trekken ‘juffie’ tegen mij. Hij verbeterde zich dan ook wel meteen, oh eh Rita, maar ik vond het heel lief klinken. Maar vooral vond ik het een heel geruststellend teken. Hij voelde zich kennelijk in de klas bij zijn lerares, toen nog juffrouw, vertrouwd en veilig. Zo vertrouwd en veilig dat in zijn koppetje juffie en ik af en toe even in hetzelfde laadje zaten.

Wanneer voelt een klein kind zich veilig? Veilig op de peuterspeelzaal, in de kleutergroep, in groep drie en vier?
Misschien is het goed eerst even te kijken hoe een kind zich thuis veilig gaat voelen.
Dat is de ontwikkeling van de kinderlijke hechting.

Een kind is lang afhankelijk van degenen die hem of haar verzorgen. Zeker de eerste twee jaar is die afhankelijkheid totaal, omdat een kind dan nog niet letterlijk, laat staan figuurlijk stevig op eigen benen kan gaan en staan.
Door die afhankelijkheid ontstaat een emotionele binding met degene die er altijd is. Op wie een kind leert vertrouwen. Meestal de moeder. Al kan die rol van moederfiguur ook door een andere vaste verzorger worden vervuld.
Om niet steeds ingewikkeld te praten zal ik het echter over de moeder hebben, en niet steeds over moeder, vader of andere vaste verzorgster. Maar met dus steeds in het achterhoofd dat ook een ander die belangrijke figuur in een kinderleven kan zijn.

Die hechtingsontwikkeling is vergeleken met andere ontwikkelingen die een kind doormaakt bijzonder. Dat heeft te maken met die afhankelijkheid. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat een kind afhankelijk blijft. Hij moet op den duur zelfstandig en onafhankelijk worden.
Nu is het bij allerlei ontwikkelingen zo dat een kind bij wijze van spreken iedere dag een stapje verder komt. Doelgerichter tegen de mobile kan slaan, steviger zit, opeens een woordje zegt, een rekensom begrijpt.
Maar het is niet zo dat een kind vanaf de geboorte steeds een beetje onafhankelijker wordt. In tegendeel. Om onafhankelijk, zelfstandig en emotioneel stevig te worden is het nodig dat de afhankelijkheid zich juist eerst verdiept. Dat het kind zich steeds meer als het ware uitlevert aan die een of twee vaste verzorgers, zich aan hen hecht. Meestal aan de ouders.
En pas daarna begint dan als het goed is een proces waarbij een kind met heel kleine stapjes tegelijk zelfstandig wordt.

De aanloop tot de hechting duurt ongeveer de eerste dertig weken. Er is niet zo veel van te merken. De meeste babies zijn die eerste weken en maanden zo te zien tamelijk allemansvrienden. Maar aan het eind, zo met dertig weken komt het resultaat naar voren. Het kind wordt eenkennig, soms hevig, soms maar een beetje. Maar iets ervan is bij alle kinderen wel te merken. Het ene kind draait alleen maar z’n hoofd weg als er een vreemde te dichtbij komt, het andere gaat echt huilen. Sommigen worden bang voor vreemden, anderen alleen maar een beetje achterdochtig. In ieder geval willen de meesten liever bij moeder op schoot dan bij een onbekende, en gaan huilen als ze moeder zien weggaan en ze bij een vreemde worden achtergelaten. Alsof opeens door de vaste verzorging in die eerste dertig weken het besef doordringt: van háár moet ik het hebben. Zonder dat ze natuurlijk die woorden kunnen gebruiken.
Dat proces in de eerste dertig weken heeft de bekende psycholoog Bowlby ‘attachment in the making’ genoemd. Hechting in aanbouw. En vanaf dat moment wordt die hechting alleen maar sterker en de afhankelijkheid alleen maar groter.
Dat duurt tot ergens tussen anderhalf, twee jaar. Dan heeft die gehechtheid vertrouwen en veiligheid in het kind gevestigd en durft het geleidelijkaan op eigen houtje dingen te doen, van moeder vandaan te lopen, de omgeving te verkennen.
Bij die bekende en vertrouwde voelen kinderen zich zo veilig dat ze op den duur ook korte scheidingen kunnen verdragen. Zo zeker is het kind dat die ene weer terug zal komen. En ondertussen is zijn cognitieve ontwikkeling zo ver dat hij voorstellingsbeelden van die ene, van moeder kan vasthouden ook als hij haar niet ziet of hoort. Dat helpt ook om korte perioden van scheiding te overbruggen. Al kan het ook dat natuurlijk nog niet onder woorden brengen. Het is een woordloos gevoel van vertrouwen.

In het licht van wat ik hiervoor heb gezegd wordt het ook duidelijk waarom in het algemeen wordt geadviseerd om, als kinderopvang nodig is, daarmee te beginnen voor de dertig weken en anders te wachten tot na anderhalf jaar. Maar dus niet in die tussenliggende periode als de hechting aan de vaste verzorgster zich begint te verdiepen. Dan wordt dat proces verstoord. Te lang opsparen van het zwangerschapsverlof en verlengen met vakantiedagen tot zo lang mogelijk na de bevalling, is dus niet aan te raden, als dat de acht maanden nadert.

Zo’n veilige hechting is goed voor de ontwikkeling in het algemeen. Want doordat een kind van anderhalf, twee dat veilig is gehecht ook een tijdje zonder moeder durft te zijn kan het nieuwe ervaringen opdoen. Hij gaat op eigen kracht op onderzoek uit. Hij scharrelt rond en gaat de omgeving exploreren, ontdekt daar van alles. De taalontwikkeling wordt bijvoorbeeld ook door een veilige hechting positief beïnvloed en uit een ander, ook Nederlands, onderzoek bleek dat veilig gehechte kinderen minder standjes nodig hebben om hen in het gareel te houden.
In zulk onderzoek worden veilig gehechte kinderen vergeleken met onveilig gehechte kinderen.

Want er zijn ook kinderen die onveilig zijn gehecht. Dat lijkt een rare combinatie. Aan iemand bij wie je je onveilig voelt hecht je je toch niet. Daar blijf je liever zo ver mogelijk bij uit de buurt. Maar ja, die keus heeft een klein kind nu eenmaal niet. De afhankelijkheid blijft. Kind en moeder, moederfiguur, zijn bij wijze van spreken tot elkaar veroordeeld. Het kind is wel in zekere zin op haar gericht omdat hij haar nodig heeft, maar geeft zich niet vol vertrouwen over en voelt zich niet veilig en geborgen.

Veilig of onveilig wordt wel aan het kind toegeschreven. Men zegt: dat kind is veilig gehecht. Maar eigenlijk is het een kenmerk van de relatie, de moeder-kind relatie. Er zijn veilige en onveilige hechtingsrelaties. In de wisselwerking tussen die twee ontstaat al of niet vertrouwen. De aard van het kind, zijn temperament en de aard van de moeder en vooral haar sensitiviteit, de mate waarin ze de behoeften van haar kind kan aanvoelen, moeten op een bepaalde manier op elkaar afgestemd raken.
Een voorbeeld: als een kind kwa temperament er niet van houdt om vastgehouden te worden en zijn moeder is een echte knuffelaarster, dan botst dat. En als moeder dan niet aanvoelt dat het geen afwijzing van dat kind is, maar gewoon zijn aard en als ze teleurgesteld is en geïrriteerd raakt, kan dat een niet zo goede basis zijn voor een veilige hechting.
Het omgekeerde is ook mogelijk. Een kind met een moeilijk temperament kan voor de ene moeder zo’n zware belasting zijn, dat zij geen hechte band met hem kan ontwikkelen. Maar een andere moeder met een vergelijkbaar kind en zelf lakoniek, optimistisch en zorgeloos van aard neemt het kind zoals het is en zij raken wel met elkaar vertrouwd.

Maar dat onveilig gehecht blijft een wat gekunstelde combinatie. Dat blijkt ook wel uit het feit dat er verschillende soorten moeder-kind relaties onder vallen, terwijl die relatie bij de veilige hechting veel eenduidiger is. In moeders nabijheid scharrelt het veilig gehechte kind rond, durft wat weg te lopen, komt wel steeds even terug. Even checken of ze er nog is. Maar het kan ook verdragen dat moeder even weg gaat, de kamer uit om open te doen als er wordt gebeld. Als ze terugkomt loopt het weer even naar haar toe of lacht haar vanaf een afstandje toe.

Dit soort gedrag is bestudeerd in vele malen herhaalde standaard situaties met kinderen tussen anderhalf en tweeënhalf jaar. Kinderen dus die wel kunnen kruipen en lopen, maar met wie je nog niet echt kunt praten om een uitleg te geven, waarom mamma even weg is. Maar er is in die standaardsituatie een element toegevoegd. Er is ook altijd een vreemde volwassene in het spel in een vreemde omgeving. De kinderen worden dus extra op de proef gesteld om de verschillen tussen veilige en onveilige hechting zo duidelijk mogelijk naar voren te laten komen.

Het kind speelt met moeder in een onbekende kamer. Een onbekende volwassene komt binnen en praat even met moeder. Vervolgens loopt moeder de kamer uit, trekt de deur achter zich dicht en het kind blijft met de vreemde achter. Allemaal kort, een kwestie van minuten.
Een veilig gehecht kind wordt wel onrustig, maar raakt niet echt van streek, wel kijkt, kruipt of loopt het naar de deur. Alleen als het te lang duurt gaat het huilen. Als moeder terug komt is hij duidelijk opgelucht en blij, lacht en gaat weer spelen. Als hij heeft moeten huilen laat hij zich snel door moeder troosten.

Vergelijkbaar gedrag is waarschijnlijk te zien als veilig gehechte kinderen worden weggebracht en opgehaald van de peuterspeelzaal. Of dat ook voor kleuters en derdegroepers geldt is volgens mij niet onderzocht, maar het zou me niet verbazen als u iets van dit soort interactie zou herkennen bij het halen en brengen. Even vlug naar moeder rennen voor een kus en een knuffel en dan weer weg om iets te doen. Of vanaf een afstandje toelachen als ze nog met iets bezig zijn.

Ook de onveilige hechting is in die scheidingssituaties bestudeerd en op grond daarvan is men tot de verschillen gekomen. Niet zo eenduidig als bij de veilige hechting. Er zijn onveilige hechtingen in soorten.
Sommige kinderen zijn niet op moeder gericht, maar vermijden juist contact en moeder van haar kant zoekt het ook niet. Tijdens het spelen vooraf reageert moeder niet of nauwelijks op wat het kind doet. Opvallend ook niet op moeilijke momenten als het kind bang is doordat het van iets schrikt of verdrietig is als het valt. Alsof moeder daar geen raad mee weet. Als deze moeders wel reageren gaan ze niet in op de emotie, maar proberen het kind af te leiden. Het kind zelf zoekt ook eigenlijk geen troost bij haar, houdt zich eerder groot. Als moeder weg gaat kijkt het kind niet op of om. Net zo min als wanneer zij terugkomt. Van beide kanten is er een zekere onaangedaanheid.
In andere onveilig gehechte relaties gaat het juist heel emotioneel toe. Maar met grote wisselvalligheid, van het ene uiterste in het andere. Het kind hangt het ene moment aan moeder, maar het andere moment wil het niks met haar te maken hebben. Bij moeders is iets van hetzelfde te zien. Soms gaat ze echt in op wat een kind doet, andere momenten negeert ze het totaal. De wisselvalligheid maakt het leven voor zo’n kind onvoorspelbaar. Misschien daarom ook dat juist deze kinderen in paniek kunnen raken als moeder weg gaat. Ze hebben geen vast vooruitzicht van een terugkomst. Maar als zij terugkomt zijn ze ook weer niet blij, maar boos.
Er komen bij onveilig gehechte kinderen ook allerlei mengvormen voor van de twee die ik hiervoor beschreef. Maar het zou te ver voeren daar verder op in te gaan. Zo zijn er bijvoorbeeld kinderen die als het ware in verwarring raken in situaties waarin ze moeder eigenlijk nodig hebben. Ze lopen als ze gevallen zijn huilend in haar richting, maar dan opeens draaien ze om. Alsof ze zich letterlijk geen raad weten met de relatie.

Misschien herkent u iets van dit alles wel uit uw eigen ervaring van wat u ziet in de manier waarop kinderen en moeders binnen een onveilige hechtingsrelatie met elkaar omgaan bij het halen en brengen.

Op basis van onderzoek schat men dat zo’n 65 procent van de kinderen veilig aan de moeder is gehecht en 35 onveilig. Dat laatste lijkt veel. Maar als je in aanmerking neemt dat er nogal wat moeilijke kinderen zijn en een heleboel moeilijke volwassenen is dat percentage wel begrijpelijk.
Een paar aantekeningen daarbij zijn belangrijk:
Onveilige hechting is niet hetzelfde als verwaarlozing.
Sommige pedagogen, zoals van IJzendoorn, pleiten voor een verbreding van hechtingsrelaties, door het kind vanaf de geboorte door meer dan één volwassene te laten verzorgen. Als er een wegvalt, bijvoorbeeld door echtscheiding, is er altijd nog een over.
Onveilige hechting met moeder betekent niet zonder meer dat het kind er slecht aan toe is.
Het kan bijvoorbeeld zijn dat het kind wel veilig is gehecht aan de vader of aan een vaste oppas thuis.
Wat ook belangrijk is, is dat de kwaliteit van de hechting kan veranderen. Vooral onveilige kunnen veilig worden. Bijvoorbeeld doordat moeder op den duur went aan de aard van haar kind. Beter inspeelt op de behoeften van haar kind. Of doordat het moeilijke kind naar een vorm van opvang gaat, waardoor er lucht komt in de relatie.
Het is gelukkig ook niet zo dat een aanvankelijk onveilig gehecht kind zich een levenlang onveilig blijft voelen en zich nooit aan iemand kan hechten. Dat is waarschijnlijk alleen zo in extreme situaties, waar de mogelijkheid zich aan iemand te hechten volledig uitdooft. Maar veel kinderen en jongeren gaan zich in de loop der tijd ook aan anderen hechten. Bijvoorbeeld aan de leidster van de opvang of de school, aan een grootouder, aan de moeder van een vriendinnetje. Misschien niet zo intens. Dat is allemaal wel veel makkelijker als het kind een veilige hechting thuis heeft. Ze staan zekerder in het leven en kunnen zich in die nieuwe situatie ook veilig voelen. Maar ook kan het gelukkig zo zijn dat een onveilig gehecht kind zich veilig gaat voelen. De vraag is natuurlijk in hoeverre professionele leidsters en leraren tegenwicht kunnen bieden voor kinderen die zich thuis niet vanzelfsprekend geborgen voelen. Hoe schep je vertrouwen bij een kind?

Ik wil een aantal aspecten te noemen. Zeker geen uitputtend aantal. Er is vast meer. Daarover kunnen we het misschien in de discussie hebben. En ze gelden denk ik voor alle kinderen in het algemeen, niet alleen voor kinderen die het thuis niet fijn hebben.

Wie op Google-wetenschap inlogt, krijgt altijd eerst het motto te zien:
Staan op de schouders van reuzen. Ik vind dat altijd weer mooi: wat je ook bedenkt, je borduurt altijd voort op wat anderen voor je hebben bedacht. Op de schouders van hen die ons voorgingen. Maar ook altijd schiet het beeld van een klein kind door me heen, zittend op de schouders van zijn vader of moeder. Vanaf die veilige plek kan het rondkijken in de wereld van de volwassenen. Die wereld leren kennen zonder dat hij er nog echt deel aan heeft. Vader of moeder banen de wegen voor je in die wereld. Tot je het zelf kunt. Dat zitten op de schouders is volgens mij ook een beeld dat pedagoge Lea Dasberg heeft beschreven. Zo maak je het volwassen leven aantrekkelijk, als iets om naar uit te kijken. Die sterke schouders zijn geruststellend, ook in moeilijke momenten. Je geeft kinderen op die manier optimisme en zin om ook groot te groeien.

Psychologe Sybilla Escalone heeft dat genoemd ‘leven op geléénde kracht’. Kinderen leven op geleende kracht van grote mensen. Kinderen kunnen zich optrekken aan het zelfvertrouwen, het verstand en de kracht die volwassenen, die voor hen zorgen, uitstralen. Enerzijds voelen ze zich in het hier en nu veilig. Anderzijds is er dan bij hen de argeloze verwachting dat zij later net zo zullen zijn.

Maar dan moeten die volwassenen ook wel de wijste en sterkste durven zijn.
Simpel voorbeeld. Toen ik dertien was heb ik mijn ouders nog eens midden in de nacht wakker gemaakt omdat er een paar oorwurmen in mijn kamer liepen. Toen ik zelf moeder was zei ik tegen mijn dochtertje ‘Oh, dat is een oorwurm, is niet eng hoor, ik haal hem wel even weg,’ inwendig griezelde ik ervan. Maar kinderen grootbrengen, met kinderen werken betekent nu eenmaal je groter voordoen dan je bent. Dat maakt dat voor kleine kinderen die bekwaamheid van grote mensen terugslaat op hen zelf: als ik groot ben kan ik dat ook. Net als mamma, pappa, juffie Marcella.

Ik haal in dat verband graag een voorbeeld aan van een tijdje terug. Een ernstig voorbeeld dit keer. Een jongetje was door zijn vader gedood. Uiteraard waren de klasgenootjes van slag. Maar na een jaar waren ze dat nog. De leidster van de klas was de eerste anderhalve maand na de moord met ziekteverlof gegaan. En na een jaar zei ze: ‘Ik ben het rouwproces nog lang niet door. Ik ben er nog dagelijks mee bezig.’ Aan zo’n leidster hebben kinderen dus niet veel. Van haar kunnen ze weinig geleende kracht krijgen.
Om kinderen zich veilig te laten voelen in de groep, in de klas moet de leidster de wijste, de sterkste durven zijn. Ook al voelt ze zich van binnen helemaal niet zo zeker of zelfs van slag.

Ook rust is een vorm van veiligheid. Veel kinderen leven in een tamelijk onrustige wereld. En dan denk ik even met name aan de visuele onrust. Het straatbeeld met verkeer, reclameborden, etalageversieringen, verkeerslichten enzovoort. De kinderkamers volgepropt met speelgoed. De flitsende televisiebeelden. Ze kunnen het wel allemaal verwerken, maar het is toch een vorm van belasting. Misschien dat speelzaal en klaslokaal een zeker tegenwicht kunnen bieden. Hoe zorg je voor de broodnodige rust? Natuurlijk moet het er allemaal fleurig uitzien en kleurrijk. Maar ook rustige hoekjes zijn belangrijk, waar een kind zich kan terugtrekken zonder afgeleid te worden door een baaierd van kleuren en vormen.

Een ander belangrijk punt vat ik samen onder de noemer voorspelbaarheid. Kinderen voelen zich veilig als ze weten wat er komen gaat. Daar zitten verschillende kanten aan.
Regelmaat en rituelen zijn belangrijk. Als in de peuterspeelzaal om tien uur sap wordt gedronken gaan de kinderen aan de grote tafel zitten en zingen eerst het sapliedje voor ze gaan drinken. Voor de kleuters naar huis gaan zet iedereen zijn stoeltje op de tafel als hulpjes voor de schoonmakers. Het is fijn voor kinderen als de dag vol zit met zulke kleine voorspelbaarheden van ‘nu gaan we dit doen’.

Regels maken het kinderleven ook voorspelbaar en daarmee voor hun gevoel veilig. De begrenzing van wat mag en niet mag, van wat hoort en niet hoort. Al houden ze zich niet altijd aan die grenzen, ze kunnen de consequenties voorspellen. Niet te streng natuurlijk, maar wel vriendelijk consequent zijn. Vooral ook in de kleine dingen. Dat soort gezag schept zekerheid. Denk maar eens hoe een voetbalwedstrijd uit de hand kan lopen als de scheidsrechter de regels onvoorspelbaar toepast. De ene keer wel de andere keer niet buitenspel geeft. De ene keer wel een vrije trap, in een vergelijkbare situatie niet. Dan vliegt de wedstrijd uit de bocht. En de tribunes raken van slag. Kortom: ook volwassenen hebben baat bij regels. Kinderen, voor wie de wereld nog veel onoverzichtelijker is, des te meer. Je niet ongeremd gedragen, niet pesten, vechten en schreeuwen.
Een opvatting die veel in praktijk wordt gebracht is dat kinderen stoom moeten kunnen afblazen. Zich moeten kunnen uitleven.
Het idee van stoomafblazen en uitleven gaat ervan uit dat alles wat er nu eenmaal in zit, er uit moet en dat dan de drukte vanzelf uitdooft.
In de psychologie heeft men hier inmiddels twijfels over. De opwinding die het onbeheerste gedrag teweeg brengt, houdt het spanningsniveau juist hoog en het opgewonden gedrag juist gaande. Soms tot doldraaiends toe.
Dat kinderen tegenwoordig zo vaak als ‘druk’ worden ervaren zou hiermee te maken kunnen hebben. Ze worden te weinig in hun opwinding en ontlading beperkt. Niet af en toe, maar consequent en snel. Kinderen moeten zichzelf zo min mogelijk beleven als opgewonden.
Want voor hen is het vaak moeilijk uit zichzelf te kalmeren.

De leidster en leraar zelf vallen op een bepaalde manier ook onder voorspelbaarheid. Laatst sprak ik met een paar ouders uit groep drie. De klas liep niet lekker, de kinderen gingen niet graag naar school. Uit de verhalen kwam langzamerhand het beeld naar voren van een onvoorspelbare lerares. Het ene moment warm, hartelijk, grapjes makend, maar dat kon zo omslaan in kwaaiigheid om niks en een afwijzende houding. Denkend aan een van de beschrijvingen van moeders in een onveilige hechting die ik gaf, is enige overeenkomst te zien: de wisselvalligheid van sommige moeders die soms helemaal ingaan op de behoeften van het kind en aandacht geven en het ’t volgende moment totaal negeren als het kind haar nodig heeft.
Als iets vergelijkbaars zich in de klas voordoet kunnen kinderen zich daar ook moeilijker veilig voelen. Het weet niet wat het aan de leidster heeft. Kan zijn eigen gedrag niet afstemmen op wat zij blijkbaar prettig vindt.

Leidsters en leraren vinden niet alle kinderen even aardig. Je bent geneigd te denken dat dat vooral aan de kinderen ligt. En het ene is inderdaad leuker of lastiger dan het andere. Maar uit onderzoek blijkt dat het ondanks die verschillen tussen kinderen hier toch ook om een wisselwerking gaat. We lopen allemaal rond met onbewuste ideeën over wat we aardig, leuk, prettig gedrag vinden van kinderen. Kinderen die daaraan voldoen staan dichtbij. We benaderen ze positief en krijgen er aardige reacties voor terug. Kinderen die ons niet liggen staan verder van ons af, omdat ze zo helemaal niet overeenkomen met wat we onbewust graag aan kinderen zien. Een kind dat we onwillekeurig negatiever benaderen voelt dat en kan reageren met lastig gedrag. Waarmee het ons idee voortdurend bevestigt. Het is een voorspelling die zichzelf waarmaakt.
Omdat je je eigen ideeën op dit punt niet in de gaten hebt, zie je de wisselwerking niet en denk je dat het uitsluitend aan de kinderen ligt. En voor je het weet heb je lievelingetjes en zwarte schapen. Dat is fnuikend voor de sfeer in de groep.
In een Nederlands onderzoek onder basisschoolleraren werd geprobeerd hen bewust te maken van hun ideeën over wat leuke en niet leuke kinderen zijn. De deelnemers vonden het heel confronterend om zichzelf op die manier onder de loep te nemen. Maar de winst was groot. Want ze beseften dat ze zich nu bewust waren waarom ze met een bepaald kind niks hadden. En ze konden er dan ook bewust aan werken om te zoeken naar positieve punten bij dat kind die er vast ook wel zouden zijn.

Soms gaat het niet om de totale aard van een kind dat je niet ligt, maar om kleine irritaties. Maar ook die kunnen in wisselwerking leiden tot vervelend gedrag. Simon in groep vier wilde absoluut een haarband en een kettinkje om. Iedere dag. Z’n ouders begrepen niet waarom, maar lieten hem maar begaan. Zijn leraar raakte er echter door geïrriteerd. Waarom? Je zou daar allerlei psychoanalytische theorieën op los kunnen laten! In ieder geval maakte hij af en toe opmerkingen in de trant van ‘je bent toch geen meisje’. Maar in het algemeen ging hij wat geïrriteerd met Simon om. Van de weeromstuit werd Simon van een tamelijk meegaand ventje dwars en ging een beetje de clown uithangen in de klas.
Ook hier geldt, probeer ergernissen niet zonder meer te onderdrukken, maar de bron ervan te achterhalen. Soms doet een kind je in uiterlijk misschien denken aan een klasgenoot van vroeger, met wie je altijd ruzie had.

Er zijn ook hinderpalen bij het voor het eerst naar de speelzaal of nieuwe school gaan die het moeilijker maken voor een kind om zich onbevangen veilig te gaan voelen.
Sommige moeders hebben moeite hun kind af te staan. Ze zijn zich daar lang niet altijd van bewust. Maar dat maakt het alleen maar lastiger. Ze rekken het afscheid met nog een kusje, nog eens zwaaien, nog even terugkomen. En het kind krijgt de indruk dat het een groot gevaar tegemoet gaat.
Dan kinderen die overbeschermd worden opgevoed. Die niet kunnen laten zien wat ze waard zijn. Die alles uit handen wordt genomen. Die te lang mogen leven op alleen maar geleende kracht. Alles wat een kind eventueel schrik zou kunnen aanjagen als het op zichzelf zou zijn aangewezen, wordt zo veel mogelijk geweerd. Dan is het kind wat angst betreft op den duur nergens aan gewend. Ze schrikken bij wijze van spreken als ze zich bang en onzeker voelen worden, want dat gevoel herkennen ze niet als gewoon. Ze raken in paniek. Bijvoorbeeld bij het voor het eerst naar de opvang of nieuwe school of nieuwe leraar gaan.
Maar ouders kunnen hun kinderen niet blijvend beschermen. Ze moeten hen toch ook aan andere volwassenen durven toevertrouwen, zonder dat ze erbij kunnen zijn.
Het wordt ingewikkeld als ouders uit spijt- en schuldgevoel omdat ze te weinig tijd hebben voor hun kind en opeens overbeschermend worden als dat kind naar de opvang gaat. Een kind voelt dat aan en speurt dat hier iets gaat gebeuren dat niet pluis is en gaat protesteren.

Het is aan de leidsters en leraren om zulke kinderen toch met een zacht lijntje binnen te loodsen.
Dan kunnen ze alsnog hun eigen kracht ontdekken. Dat ze meer kunnen dan ze dachten. Dat alles veel minder eng is dan het leek. Overbeschermende ouders zijn dan wel eens teleurgesteld: ze blijken minder alom nodig te zijn dan ze dachten. De ouders met schuldgevoel zijn meestal opgelucht.

Ik begon met iets te vertellen over het hechtingsproces. Daar wil ik ook mee eindigen.
Met twee jaar kan een kind opeens veel. Weg lopen, niet doen wat moeder zegt. Kortom de eigen zin door te drijven. Dat leidt tot conflicten. Een nieuw verschijnsel in het kinderleven. Het kind maakt moeder regelmatig boos. Dat maakt een kind bang. Oorzaak van wat wel verlatingsangst wordt genoemd. Bang zijn in de steek gelaten te worden. Als ouders weg zijn, de angst dat ze niet meer terug zullen komen. Omdat zij zelf zo stout zijn geweest. Niet bij alle kinderen even hevig, maar toch.
En het komt slecht uit dat in veel gezinnen juist omstreeks die tijd de tweede wordt geboren. Voor de kinderlijke redenering kan het zijn dat ze een nieuw kind hebben genomen omdat hij zelf heeft afgedaan. Zoals je nieuwe bloemen koopt als de oude zijn verlept. Dat soort vervangingen heeft het kind per slot van rekening vaak meegemaakt. Bang zijn dat ze moeder zo kwaad hebben gemaakt dat die hen weg doet. Veilig gehechte kinderen zowel als sommige vormen van onveilige hechting hebben daar in bepaalde mate last van.

Toch is dit juist de leeftijd dat veel kinderen voor het eerst naar de peuterspeelzaal gaan. De oudste even van de vloer en alle tijd voor de baby. Eigenlijk geen goed moment. Het voelt als weggedaan worden. Daarom is die wen-periode zo belangrijk. Juist op deze leeftijd. En zeker als er een tweede is geboren. Eerst een tijdje samen met moeder. Dat is nu weer niet overbeschermend. Het bespaart leidsters een hoop narigheid en maakt het een kind makkelijker zich veilig te gaan voelen. En dat is toch de bedoeling.

(Lezing Regionale onderbouwdagen Schoolbegeleidingsdienst Driestar Educatief te Gouda, 24 januari 2007)
sluit dit venster

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

nvt

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Zullen maar weer eens inhoudelijk ingaan op het onderwerp? Want wat voor de een misschien irritant is, is voor de ander juist zinvol. En nee, dat zinnetje blijft gewoon staan, omdat ik nog steeds volledig achter de inhoud sta.

Overbodig voor sommigen, maar ik zal het eens zeggen. Hoewel ik anders denk dat een aantal van jullie, respecteer ik julie wel, bla bla bla, aai over de kop..

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

DAYSPRING826 schreef:

Chat, je zet door je opstelling niet echt een sympathiek beeld van jezelf neer...

Heb je mijn mail nog ontvangen?

Ik krijg nu eenmaal de kriebels van bepaald gedrag van mensen hier op de site. En ja, je mail ben ik aan het lezen, je krijgt vandaag antwoord.

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

CROSSROAD317 schreef:

Nee ik neem je niet zoals je bent. Communicatie-regels zijn er voor om o.a. discussies in goede banen te leiden, en daar heeft iedereen, niemand uitgezonderd, zich aan te houden. Engeltje smiley

Je houdt je maar een beetje in jij met dit moralistische gedoe. CM heeft regels opgesteld en daar houd ik me aan. Wel of geen communicatieregels, maak je jezelf niet belachelijk. Met dit gedrag doe je me aan een ander denken hier op de site. Een derde moderator????Zijn er nog meer vrijwilligers? Hou op man, je irriteert me mateloos...

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

MARYLIEN613 schreef:

Ik heb lief gehad en ik heb pijn gehad,
maar een man zoals jij hem beschrijft mocht ik nog niet ontmoeten....

Ik ken een aantal in mijn omgeving en zelfs op CM....

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

MARYLIEN613 schreef:

Heel mooi verwoord, maar te mooi om waar te zijn denk ik?

Ligt eraan welke man je treft. Maar het gaat toch om liefde en pijn????

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

CROSSROAD317 schreef:

Om heel eerlijk te zijn Chatuliem, doordat je deze zin nu in elke reactie van je opneemt / meeneemt, geloof ik niet dat er nog sprake is van enig, gemeend, respect jegens andersdenkenden.

Zoals gisteren in de chatbox / lobby al werd gezegd; in een discussie is het belangrijk dat je ook laat merken dat je respect hebt voor elkaars mening en voor elkaar. Je zou dan kunnen schrijven, ik heb je uitleg gehoord / gelezen, het steekt goed in elkaar, alleen ik kan het niet onderschrijven, ik leg het naast me neer, ik doe er niets mee !!!! Daarna kun je je eigen "betere" argumenten op tafel leggen.
Het risico van die manier van discussieren is wel, dat als je goed naar elkaar luistert (leest) je ook kunt gaan inzien dat de ander betere argumenten heeft dan jij, je daardoor van inzicht kunt wijzigen ......

Eerlijk gezegd word ik moe van dit therapeutisch gepraat. Je hoeft me niet te lopen verbeteren hier op de site, word er zelfs kriegelig van. Zijn wel meer mensen die daar last van hebben en weet je daar loop ik het liefst met een grote boog omheen.
Je neemt me maar zoals ik ben, en als je dat niet bevalt, jammer dan. Maar hou met iemand zo te lopen beleren over de toon die hij volgens jou aanslaat op de site...bah...net een therapiegroep.

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

JOS689 schreef:

Ik wist niet dat jij liefde aan pijn verbindt. Het kan namelijk ook zonder pijn.

Heb je dan ook echt liefgehad vraag ik me af. Het is niet alleen een gevoel, maar een bewuste keuze voor de ander. En dat betekent ook lijden als zij lijdt, naast haar staan als ze het moeiijk heeft. Voor haar staan als ze bedreigd wordt, om haar heen staan als ze er niet meer tegen kan. Voor haar bidden, voor haar strijden, samen met haar genieten en samen met haar je vreugde delen. En als je liefhebt, is dat vanzelfsprekend voor je, kost het je geen enkele moeite, zou je niet anders willen.
Liefhebben is dienen, niet gediend worden. Liefhebben is overgave, niet heersen, maar dienen. Liefhebben is vrijen om haar lief te hebben niet om een prestatie te leveren...
Vrouwen verlangen naar een man, die bereid is zijn leven voor haar over te geven. Haar gedrag te accepteren als ze het moeilijk heeft, om kunnen gaan met haar onbegrijpelijke gedrag en haar toch lief te hebben. Als je nooit pijn hebt ervaren in liefde, heb je niet echt liefgehad...

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

Nog ff een reactie waarom ik tegenwoordig een standaardzin zet onder mijn bijdrages. Datgene wat ik opschrijf is gemeend, maar in mijn ogen dermate vanzelfsprekend dat die zin voor mij persoonlijk geen enkele meerwaarde heeft.
Er wordt de laatste tijd veel gezeurd over respect hebben voor elkaar. Alsof datgene wat je schrijft iets zegt over je respect voor de ander. Respect is iets wat groeit in een relatie en daar heb je heel wat meer voor nodig dan alleen een geschreven bijdrage op het forum.
Men verwart voortdurend een sterke mening met respectloosheid voor andere mensen, terwijl daar een heel essentieel verschil in zit. Sommige meningen sluiten elkaar uit, maar dat betekent niet dat je mensen daarmee uitsluit.
Voor mijzelf is kinderdoop niet goed te praten, omdat de bijbel daar een andere invulling in geeft. Maar tegelijkertijd wil ik wel naar de doopdienst van Esther, omdat ik vind dat mn eigen mening niets toe en af doet aan het respect wat ik heb voor Pieter en Annette. Hier zie je een voorbeeld van hoe het bespreken van argumenten en het respect voor mensen toch goed samen kunnen gaan.
Dat mensen dan meteen klagen dat ze verketterd worden omdat ik een andere mening heb, is een zeer overdreven reactie, want ook in bijdrages naar Hannah toe heb ik haar bewonderd voor haar levende relatie met God.
En op de vraag met wie wil je één zijn consequent weer gegeven dat ik me één beschouw met gelovigen die Jezus als Heer hebben..Ik heb niet aangegeven dat alleen als je volwassen gedoopt wordt, je bent behouden. Een voordehand liggender argument, maar dat is niet mijn visie.
Ik geloof dat eenheid bestaat, maar eenheid in verscheidenheid. Geen verzoenende woorden om conflicten te verzachten, maar juist vanuit je verscheidenheid met elkaar in discussie te durven gaan.
En helaas lees ik zo weinig verfente verdedigers van de kinderdoop. Ik zie alleen maar verongelijkte mensen, die met verwijten beginnen. Ik zie ook alleen maar argumenten die te maken heeft met de theologie die ze hebben gekregen, niet de bijbel zelf.. De vraag blijft staan of dat steekhoudend genoeg is tegen de duidelijke opdracht van doop ter onderdompeling. En mijn antwoord is dat het bij lange na niet voldoende om deze opdracht aan de kant te schuiven.

Zolang men dat verschil niet kan zien, tussen argumenten uitwisselen en zich veroordeeld voelen, voel ik mij genoodzaakt af te sluiten met de standaardzin. Zolang het gezeur over onderling respect blijft doorgonzen, zal ik afsluiten met de standaardzin. Want iedere keer moet men dus horen dat ze toch gerespecteerd worden als persoon...iets wat in mijn beleving als iets vanzelfsprekends wordt beschouwd. Maar voor de zwakken onder u, is het belangrijk om dat nog steeds te benadrukken.

Overbodig voor sommigen, maar ik zal het eens zeggen. Hoewel ik anders denk dat een aantal van jullie, respecteer ik julie wel, bla bla bla, aai over de kop..

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

WILLEMIJN232 schreef:

De eigenlijke boodschap van Carien is dan ook: Gedraag jullie! Verraste, verbaasde smiley

Hard werken en ons gedragen??? Het is toch geen werkkamp?

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

SUSANNAH475 schreef:

Ergens denk ik dan dat er iets niet klopt als ik liefde en pijn in 1 zin zie staan...
Leg eens uit Chat, als je wilt...

Vaak heb ik gemerkt dat liefde en pijn hand in hand samengaan. Soms is liefde alleen maar pijn....heb er ff niks meer aan toe te voegen.

CHATULIEM619 · Berichten: 5057

PIETER649 schreef:

Als het wantrouwen bij de vrouw zit... moet ze dat vooral lekker vasthouden en verder gaan met ademhalen ipv onschuldige mannen eerst aan te halen en daarna tot op het bot te beledigen met dr fratsen.

Kijk het werkt eigenlijk heel simpel. Vertel je man maar dat je hem niet vertrouwt en dat je bang bent dat ie je in de steek laat. Laat hem dan maar voortdurend bewijzen dat ie te vertrouwen is, en let alleen maar op de dingen die niet goed gaan. Beklaag je dan maar over alle slechte dingen en geef hem maar overal de schuld van. Hoe lang denk je dat het duurt dat hij gillend het huis uit gaat? En dan ben jij in je gevoel bevestigd dat geen man te vertrouwen is, want hij heeft je toch ook verlaten...