Berichten van MARIA576

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Ik weet het niet pcies, maar de discussie lijkt nu te ontaarden in theologische verhandelingen, en ik denk niet dat we die kant op moeten.

'k Heb eens flink lopen 'spitten' in mijn verleden, en 'k heb nagedacht over de bekeringsverhalen van vrienden en kennissen.
Eerlijk gezegd ken ik niemand die tot geloof gekomen is, of zich verplicht heeft gevoeld óm te gaan geloven, uit angst voor een naderend oordeel. En eigenlijk zijn/waren dit allemaal mensen die zich zo'n oordeel best konden aantrekken, gezien hun manier van leven/verleden! Het was de bevrijding, de Liefde van God zelf, Zijn 'JA' tegen hen...wat hen liet kiezen voor Hém. Maar goed, deze mensen komen dan ook geen van allen uit de kerk.
Wat ik persoonlijk wél ken is een periode van angst voor God. Maar dat was alweer een tijd nadat God in mijn leven kwam. Ik heb het naderhand ook als regelrechte aanval van de duivel ervaren.
Nadat ik tot geloof gekomen was (door Zijn Liefde overigens, en niet uit angst) kwam ik in een moeilijke periode terecht. Ik 'vocht' met God en ging uiteindelijk aan álles twijfelen. Nu moet ik er wel eerst even bijvertellen dat ik dan wel geleerd had dat God Liefde was/is, maar dat ik die liefde niet kende in mijn persoonlijke leven, ik kon me er dus ook niets bij voorstellen! Liefde was voor mij hetzelfde als: presteren, en ondanks al je moeiten, gestraft worden. Liefde was bij mij thuis hetzelfde als: klappen krijgen of opgesloten worden.Op een avond stelde ik mezelf de vraag waaróm ik in God geloofde en ik schrok van het antwoord dat in mijn hoofd opkwam: 'ik geloof in de duivel, want ik zie zijn werk hier op aarde en als hij er is, dan móét God er ook zijn'.
Dit was zo'n ontzettende 'ontdekking' voor me, dat ik een tijd lang óntzettend bang ben geweest. Zelfs zo erg, dat ik nachtenlang, in de hoek van de kamer, op de grond zat en niet meer wist wat ik moest doen.
Mijn manier van denken vond ik zó fout dat ik dacht dat God dit wel nooit zo kunnen vergeven!
Geleidelijk nam de angst af en werd alles weer 'gewoon'. Ik heb hier veel met God over gesproken..maar nooit met mensen.
Het mooie van dit alles vind ik, dat God me in de voorbije jaren Zélf heeft geleerd hoe HIJ het bedoeld. Zo heb ik ten eerste geleerd wat Hij bedoeld met Liefde en leerde ik dat dat toch héél wat anders is, dan de beperkte liefde van bijv. mijn ouders of van anderen. Ook heb ik best veel veranderingen ondergaan, heb ik veel geleerd en zullen mensen van vroeger me nauwelijks herkennen. Die veranderingen zijn niet ontstaan doordat ik mijn best ben gaan doen of op mijn tenen ben gaan lopen voor God. Ook komen ze niet voort uit angst. Niet meer. Als God met je aan de gang gaat, ....? Laat het dan maar aan Hem over, want Hij heeft écht het beste met je voor!
Ik werd in het verleden behoorlijk in de war gebracht door 'wat anderen allemaal vonden/zeiden..en hoe ik volgens hen mijn leven moest leiden'. Dat heb ik inmiddels losgelaten, die mensen heb ik losgelaten. Uit eigen ervaring weet ik dat God je écht naar het leven met Hem wilt leiden en dat HIJ de veranderingen in jou maakt. Niet door angst...maar doordat Hij héél liefdevol en teder en zachtjes...van jou/mij een ander mens maakt. Echt anders, van binnenuit...maar nooit door angst

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Goed genoeg gelald mensen, dt doet geen van allen goed. Ik vraag niet naar theologieën, maar naar beleving. De bestaande theologieën hebben ervoor gezorgd dat mensen niet goed weten hoe ze met bepaalde dingen moeten omgaan. Ik ken voldoende slachtoffers van zowel Gomaristen als Arminianen. Dus laat die theologie nu eens even los, en ga erop in wat het met je gedaan heeft.

Thelogie kan niet los gezien worden van geloofsbeleving, en in dit verhaal wil ik de geloofsbeleving van mensen horen. Niet over theologische kunstgrepen...

Naar welke verhalen ben je op zoek chat? Of geloof, of de persoonlijke verplichting tot het geloof ontstaan is uit angst voor de hel? ("ik ben gedoopt, dus moet ik wel gaan geloven anders ben ik verloren"? zoiets?

MARIA576 · Berichten: 341

LISA610 schreef:

Ik heb heel lang gedacht dat je de Bijbel niet al te letterlijk moet nemen, maar moet interpreteren naar deze tijd. Tot ik tot het inzicht kwam dat de Bijbel juist heel goed toepaasbaar is in ons dagelijks leven en me ben gaan realiseren dat ik de Bijbel in haar gehaal, in de totale context juisst letterlijk moet nemen om de essentie van het totale evangelie te kunnen bevatten en te begrijpen. En juist door dat te doen, ben ik tot het inzicht gekomen dat wij niet in angst en schuld gevangen hoeven te zitten, maar juist vrij mogen zijn van angst, schuld en schaamte juist omdat Gods plan met ons volkomen anders is. Hij wil inderdaad dat wij gelukkig zijn, dat is precies waar het om gaat. Juist daarom heeft Hij ons leefregels gegeven die ons kunnen beschermen tegen het branden van onze vingers, juist daarom wil hij ons genezen, herstellen, vergeven. Juist daarom is Jezus naar aarde gekomen om ons te verlossen van de zonde. Hij heeft ons gewoon ongelofelijk lief en wil niets liever dan dat ook wij Hem liefhebben en anderen vertellen over Zijn liefde en genade. Want God houdt van alle mensen en wil graag dat iedereen gered wordt. De mensen die niet tot het geloof komen zullen buiten de boot vallen, daar is de Bijbel heel duidelijk over. Dat is niet omdat God dat zo wil, dat is omdat die mensen niet anders willen. God laat hen de keuze, maar vraagt wel van ons om ervoor te zorgen dat zij een keuze kunnen maken door hen te vertellen over Hem.

Lisa, volgens mij heb je het in dit stuk én het vorige stuk bijzonder goed verwoordt. Duidelijker kan volgens mij niet.
Wat ik niet zo goed begrijp is de tweedeling die sommigen maken: Liefde versus Wraak/straf. Het één: de Liefde, is niet álleen maar 'onder de kin kietelen'...en het ánder: wraak/straf is nooit zonder de Liefde. Trouwens, ik gebruik zélf liever het woord: correctie.
Voor onszelf kunnen we heel goed begrijpen dat Liefde en correctie hand in hand gaan. Wij kunnen onze kinderen niet opvoeden, leiden naar volwassenheid en tegelijkertijd álles maar goed vinden wat ze doen of zeggen! (ik niet althans, soms moet ik ook beslissingen nemen die mijn kinderen helemaal NIETS vinden..en toch doe ik het voor hén, omdat ik zie dat als ik hen hun gang laat gaan, ze gewoon de verkeerde keuzes maken!) Een familielid van me zei ooit eens: 'jij mocht zowat niets van je ouders, maar ik mocht álles...ze vonden alles goed en dát heb ik ze héél erg kwalijk genomen! Hadden ze me maar meer regels gegeven want nu ben ik járen bezig geweest om de grenzen van mijn leven te zoeken en bepalen'
Ik zal nooit vergeten dat ze dit tegen me zei en het geeft volgens mij ook heel goed aan wat Liefde werkelijk is. Liefde is het állerbeste willen voor iemand. Zoals God het allerbeste voor ons wil, ja zelfs zóver is gegaan, dat Hij door de dood héén is gegaan, voor onze zonden.
Het heeft God altijd bedroeft, als de mensen zich van Hem afkeerden en zondigden. Toch wilde Hij steeds opnieuw beginnen met ons. Elke keer weer! Soms was er tucht en opvoeding voor nodig...maar wél met het doel om ons mensen te doen omkeren van het verkeerde pad en het énige waarachtige pad, het pad dat tot leven leidt, weer op te gaan.
Regels? Zijn dat beperkingen? Nee, eerder een kader waarbinnen je veilig mag leven, wetend dat het goed voor je is.
Regels brengen ook rust..(als het goed is) en duidelijkheid.
Als ik, als wij geloven..dat HIJ dé Weg en dé Waarheid is...mogen we er gerust vanuit gaan dat zijn Liefde en al wat HIJ van ons vraagt, bedoeld is om te léven, écht te leven en vrij te zijn.

MARIA576 · Berichten: 341

HENK710 schreef:

Hartsgesteldheid is voor mij niet iets om op te wachten. Het is juist iets wat je heel sterk kunt beïnvloeden.

idd! door buiten je gevoel om voor iets te kiezen! volgens mij bedoelen we dus hetzelfde! Knipoog smiley

MARIA576 · Berichten: 341

HENK710 schreef:

Is niet juist dat proces wat je beschrijft de vorming van de hartsgesteldheid?

met hartsgesteldheid lijkt het of je zeggen wilt dat je eerst het GEVOEL moet hebben om iemand te WILLEN vergeven. M.a.w: je wacht op iets...wat vergeving mogelijk maakt.
Ik heb geleerd dat dát dus niet nodig is, dat je vanuit je pijn en niet willen vergeven, tóch kunt bidden en dat het vergeven ook echt (daarna) in je hart gelegd wordt.

MARIA576 · Berichten: 341

HENK710 schreef:

Is het werkelijk enkel daarom? Dus je volgt gewoon een opdracht? Of is het toch iets meer... Volgens mij is het niet enkel een opdracht en is dat al helemaal niet de insteek om het te gaan doen. Vergeven is veel meer een hartsgesteldheid... En ja, in je hart ligt de ontmoetingsplek met God, Die vergeving in jou bewerkt...

Henk, ik dacht in het verleden precies zo: 'het is een hartsgesteldheid'..maar daar ben ik op teruggekomen. Op een dag leerde ik dat ik kon bidden -tandeknarsend- voor mensen die mij verdriet hadden gedaan en die géén spijt betoonden. Het kwam nauwelijks over mijn lippen. Ik ging er mee door...en werd wérkelijk bevrijd van de last van wrok en gevoelens van onvergefelijkheid. Hén vergeven bevrijdde mij.
Ik denk dat de opdracht tot vergeving tweeërlei doel heeft: vergeef hen, zoals jijzelf vergeven bent én: door de opdracht te vervullen, word jijzelf weer bevrijdt van een stuk boosheid,haat, verdriet, etc. Dat is denk ik ook wat God ons wil geven: vrijheid, geen last dragen die je niet hóéft te dragen. Geef het aan Hem.

MARIA576 · Berichten: 341

Allereerst: bedankt Frank en bedankt Thomas, voor jullie heldere bijdrage. Hoewel ik het zélf niet zo kan verwoorden, geloof ik beslist dat God liefhebben een Liefde zónder angst is. Wanneer Liefde ontstaat in een leven..omdat HIJ ons heeft liefgehad, wordt angst iets van uit het verleden. Althans, zo ervaar ik het wel. Nooit en nergens heb ik me zó geliefd gevoeld als bij Hem en door Hem. Zelfs wanneer ik blunder en er zélf enorm van baal, weet ik dat ik alleen maar naar Hem toe hoef te gaan. De Liefde geeft mij geen 'vrijbrief' om maar aan te rotzooien, integendeel: Dé Liefde leert mij, zachtmoedig, om een ánder, béter leven te willen gaan leiden. Niets geen dwang, niets geen angst!
Angst hoorde thuis in mijn oude leven, niet in dit leven met Hém!

David: als ik jouw bijdragen gelezen zou hebben, toen ik nog niet tot geloof gekomen was? Dan zou ik keihard zijn weggerend..voor God én alle mensen die zouden beweren 'christen' te zijn. Misschien bedoel je het allemaal niet zo negatief, maar zo komt het wel op mij over.
Je zult dit waarschijnlijk als 'emo-verhaal' afdoen, prima. Ik kan mijn geloof en Liefde voor Hem niet zo bijbels onderbouwen als jij jouw bijdragen/mening onderbouwt, maakt mij niet uit, maar dit is waar ik voor sta: God's Liefde...zónder angst.

MARIA576 · Berichten: 341

LISA610 schreef:

Hé Maria. Ken jij heet boek "de fascinerende vrouw" van John & Stasi Eldregde? Zo niet: morgen meteen even ophalen.. Ik ben nu op de helft en volgens mij ga jij hier net zoveel plezier aan beleven als ik.... Knipoog smiley

Nee, ik ken het boek niet Lisa, maar je hebt me nieuwsgierig gemaakt, ik heb het genoteerd en ga op zoek, thanks! Lachende smiley

MARIA576 · Berichten: 341

[quote=CROSSROAD317]

doe ik! Knipoog smiley

MARIA576 · Berichten: 341

[quote=CROSSROAD317]

hey Cross, dank voor de link en de info, het lijkt me een léúk boek om te lezen! Misschien was ik onduidelijk in mijn manier van uitdrukken...maar ik denk wél te weten wat geluk is. Juist in het kleine, het ogenschijnlijk onbeduidende...vind ik geluk en rust. Ik wil alleen maar zeggen dat je gelukkig kan zijn, zelfs als de 'hele wereld' vindt dat jou enorm veel leed is aangedaan/overkomen en dat 'gelukkig zijn'' vaak meer een moment is, in een normaal óf moeilijk leven, dan een heel leven op zich.

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Zie je de analogie niet? Voor dat klasgenootje was het vreselijk voor mensen om in rijtjeshuizen te wonen. Maar wij zijn niet beter gewend....Vanuit onze welvaart kijken we naar mensen in Afrika, maar zij gaan er heel anders mee om.

Een vrouw die 4 kinderen bij de bevalling verloren heeft, gaat hier in NL er anders mee om dan daar. Daar is dood een onderdeel van het leven, hier stoppen we het het liefst weg.

Ik weet niet of het waar is chat, dat we het hier het liefst wegstoppen. Als je het hebt over 'we', over wie heb je het dan? De samenleving of de mensen die het leed overkomt? Ik geloof dat geen van beide het weg wil stoppen. Ik denk wél dat er hier meer lading wordt gegeven aan leed en dan niet door de mensen zelf die door leed getroffen worden, maar door 'de samenleving' in zijn algemeenheid. Dat maakt het voor de getroffene juist moeilijker om met het leed om te gaan. We kennen het toch? De handicap, het verdriet, de ziekte...het wordt allemaal extra zwaar, door hoe 'de samenleving' op ons reageert. 'We' kunnen er best mee leven...maar het 'gedoe eromheen' maakt het zo zwaar.

MARIA576 · Berichten: 341

INEZ910 schreef:

De mens is in staat zich aan te passen in wat voor omstandigheid hij bevindt. En ook nog gelukkig te zijn.

aldus Chatuliem.

Ik denk toch niet dat bijvoorbeeld vrouwen in Afrika die 4 kinderen verliezen in het kraambed gelukkig zijn..
Mensen kunnen zich inderdaad wel aanpassen aan de omstandigheden, ook zulke harde maar goed, dat is wat anders dan gelukkig zijn.[/quote]

Dan vraag ik me af wat 'gelukkig zijn' is?
Ik herinner me uit het nieuws de verhalen van 2 gezinnen:één uit Arnemuiden, een chinees gezin meen ik, wat 4 kinderen verloor bij een brand, én een gezin uit Overijssel wat ook 4 kinderen verloor bij een brand. Ik ken één van deze gezinnen. Ze zijn dóór gegaan en ondanks het verdriet en het gemis, zie ik ook dat ze genieten van de kleine dingen. Ja, ze hebben het uitgeschreeuwd van verdriet maar óók hebben ze de zorg voor elke dag weer op zich genomen, om er voor hen te zijn die nog wél leven. Is 'gelukkig zijn' dan misschien niet méér dan dat éne moment..waarin je even geniet van iets kleins..in die enorm verdrietige periode? Ik geloof zeker dat een vrouw uit Afrika, die weer een kind verliest, enorm veel verdriet kent en de kinderen in haar hart meedraagt. Maar ik geloof óók dat ze de zorg voor de andere, overgebleven kinderen, weer op zich neemt en ze soms weer momenten van geluk zal ervaren. Want volgens mij kan het: ellende ervaren én 'gelukkig zijn'..al is dat soms maar een paar seconden.

MARIA576 · Berichten: 341

SUSANNAH475 schreef:

Hoe kijk jij dan aan bijv. tegen mensen die niet in dit rijke Westen wonen en waarvan vrouwen hun kinderen met hun eigen ogen zien sterven omdat ze voedsel- of (zuiver) watertekort hebben ?
Of meisjes (soms heel jong) die in de hoop op een betere toekomst verkocht worden door hun ouders en in de toeristenprostitutie terecht komen ?

Ik noem wat extreme voorbeelden, daar ben ik me van bewust... en ik wil echt niks af doen aan hoe jij of anderen het beleven... ik ben alleen bang dat we ons niet half bewust zijn van de dingen die zich in deze wereld afspelen... ik kan me goed voorstellen dat de last van sommigen toch wel erg ver gaat...

Goede vraag Susannah! Om je de waarheid te zeggen? Ik weet het niet, ik weet het niet écht. Ja, ik kan me proberen een voostelling te maken van hun leven en dat doe ik ook geregeld, maar het écht weten? Nee, dat doe ik niet. Soms denk ik aan bijvoorbeeld die kleine, jonge meisjes...die in Thailand van huis worden meegenomen..onder het mom van een beter leven in de grote stad om dan vervolgens in de prostitutie terecht te komen..hoe voelen zij zich? Waar halen zij de kracht vandaan om door te gaan? Of die jongen die gedwongen wordt om te moorden en te verminken en wiens familie is uitgemoord? Hoe komt hij zijn dagen door?
Wat ik wél ken is mijn eigen leven. Zo heb ik bijvoorbeeld al jaren pijn. Élke dag, 24 uur per dag. Er zijn periodes geweest dat de pijn zó hevig was, dat het menselijkerwijs niet meer te dragen was, zelfs niet met morfine. Wat doet een lichaam dan? Het schakelt zichzelf uit...en je valt flauw van de pijn. Zo hoef je even niets meer te voelen en heb je een momentje rust. Begrijp je wat ik bedoel te zeggen?
Wij als mensen zien het leed van een ander vaak als 'ondragelijk leed'. Toch, als we er zélf in zouden zitten, vindt onze geest of ons lichaam vaak een manier om met die ellende om te gaan. Zo zal een jong meisje dat in de prostitutie moet werken, waarschijnlijk 'een knop omzetten in haar hoofd' en als verdoofd doen wat ze móét doen', zo kan ze het volhouden...omdat ze hoopt dat dit ooit eens voorbij zal zijn. Voor mij zijn deze dingen niet te bevatten en lijkt het mij óók ondragelijk maar wanneer je het aan hen zou vragen? Zouden zij je kunnen vertellen hóé ze dat gedaan hebben.
Maar wanneer een mens ook álle hoop verliest...lijkt het of de moeite en de pijn gewonnen hebben. Ik weet dat er veel mensen leven zonder hoop! Ik héb de antwoorden niet Susannah...alleen het gebed...dat God al deze mensen zonder hoop zal antwoorden, en dat ze Ergens..nwe kracht en nwe. hoop mogen ontvangen.

MARIA576 · Berichten: 341

Is onze last té zwaar om te dragen? Nee!
Hoewel...? Als IK het voor het zeggen zou hebben gehad, zou ik gezegd hebben: 'Heer, het is genoeg geweest, dit is téveel, ik kan dit niet meer aan!!!' En het vóélde zo...die momenten van eenzaamheid en pijn en moeite. IK kon niet meer verder, ik zág het niet meer, die toekomst, en ik hád het niet meer..die energie om door te gaan.
Toch zit ik nu hier en schrijf ik...en durf ik uit vol geloof en uit volle overtuiging te zeggen: wanneer wij niet meer kunnen...is HIJ er. Zelfs éérder dan het moment dat wij de bodem van ons kunnen bereiken. HIJ is er.
Ik zou kunnen gaan vertellen over álles wat ik heb meegemaakt...maar dat zijn maar de verhalen van één persoon en een ieder heeft weer zijn of haar eigen verhalen. Het is, op het grote geheel gezien, ook niet relevant of interessant. Wat belangrijk voor een ieder is om te weten is dat God je draagt, ook al voelt het niet zo. Gelukkig is GOD's aanwezigheid, kracht of macht niet afhankelijk van ónze gevoelens/emoties. En dát te weten? Is mijn kracht. Ik hóéf het niet te voelen om zéker te weten..dat HIJ er is. No matter whát.
En als ik het tóch even niet meer weet? Dan hoef ik alleen maar terug te kijken...om te weten dat HIJ me altijd gedragen heeft en dat dus ook in de toekomst zal doen.

MARIA576 · Berichten: 341

HENK710 schreef:

Ben al wel weer tijdje weg uit Zwollywood, maar ken de weg er nog wel een beetje. Zeker met wat hulptroepen gaat het helemaal lukken.

Vanuit de reacties ben ik al even afgestapt van mijn geliefde Mandarijn om nu eerst de pijlen te richten op een Italiaan...

...wordt vervolgd...

'k Heb even gezocht op internet en kwam bij een volgens mij leuke italiaan uit: Michelangelo. Ruimte genoeg voor een gezelschap van ong. 20 personen en 't ziet er goed uit. Idee?
bekijk anders even de site:
http://www.ristorantemichelangelo.nl/

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Ik ben blij met je toevoeging, maar je eigen verhaal is natuurlijk nooit de norm. Het is mij gewoon te mooi om waar te zijn, en helaas blijkt dat er teveel mensen zijn die een vechstcheiding doormaken of waarbij de ene ouder bewust of niet niet meer omkijkt naar de kinderen. Om dan niet te spreken over vrouwen die zich als borderliners gedragen en de mannen als autisten...

Vanzelfsprekend is mijn verhaal niet de norm. Het is er slechts één van velen. Dan schrijf je vervolgens dat 'het jou te mooi om waar te zijn is'? Dus ik lieg? Het lijkt wel of je maar één bepaald verhaal wilt horen en voor andere verhalen niet openstaat. Maakt mij verder niet uit hoor. Maar ik kan me ook herinneren dat je in het verleden je juist negatief hebt uitgelaten over ál die verhalen op CM van slechte huwelijken, onverwerkte verledens, etc!? Smiley die vol vragen zit

Misschien dat dit allemaal onder het hoofdstuk cynisme hoort, maar ik vind het vervelend en wil dat even gezegd hebben.

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Goed, het gaat allemaal zo fijn tussen exen...je kunt goede afspraken maken, je bent als vrienden uit elkaar gegaan en je ziet de kinderen regelmatig. Waarom bekruipt me het gewoon dat de werkelijkheid iets anders is. De theorie kennen we wel, maar hoe gaat het in de praktijk?

We hebben het over de rol van de vader. Er is ook een groep vaders, die de kinderen helemaal niet wil zien, die opgelucht zijn dat ze ervan af zijn. Hoe gaan de kinderen daarmee om?? Lees goed, er staat niet: hoe zouden ze ermee om moeten gaan. Dus aub geen theoretische verhalen hier, daar hebben we niks aan.

Neem me niet kwalijk chat, maar hier word ik dus een beetje boos om. Het lijkt wel of je het niet wilt horen: dat exen het goed met elkaar kunnen vinden. Moet ik er iets anders van maken omdat het niet in jouw plaatje past van gescheiden mensen? In mijn geval IS de praktijk gewoon goed en daar ga ik me niet voor verontschuldigen alhoewel me wel het gevoel bekruipt dat te moeten doen bij jou. Boze smiley

MARIA576 · Berichten: 341

HENK710 schreef:

Rellok zegt

Ik ga voor een zelf samen te stellen menu en 4 gangen is wel een beetje heul veel.

Robbedoes zegt
Ook ik ga voor een zelf samen te stellen menu, buiten het feit dat ik niet alles lus Verlegen lachende smiley

Zit ik ook nog met men kaak, kan helaas niet alles eten wat ik wel zou willen Twijfelende smiley

En 4 gangen is voor mij zowiezo veel te veel, normaal gesproken al maar door men kaak, eet ik ook veel langzamer en moeizamer Verlegen lachende smiley

Dus ben beetje spelbreker...

Maar kunnen we niet naar bv de Italiaan, volgens Henk zit er wel een hele goeie in Zwolle.

Voor italiaans eten kun je me wakker maken! dus wat mij betreft een dikkeJA! LEKKER! En de prijs valt ook altijd mee ...ennne..het ijs is er zo lekker... Clown smiley

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Ik denk dat het meer klinkt als dat het is hoor. De prijs is naar verwachting, ik denk dat je dit snel ook kwijt bent als je een menu wilt samenstellen.

Is ook weer waar...want 3 kleine prijsjes bij elkaar..is één grote! Ach, 't geeft ook niet, als het maar gezellig is! Lachende smiley

(zolang ik maar geen spruitjes hoef te eten, vind ik alles best! Clown smiley

)

MARIA576 · Berichten: 341

HENK710 schreef:

Robbedoes zegt:
FF voor mezelf sprekend ( ik ben dus Does)
Ik zou niet weten waar ik 4 gangen zou moeten laten...
En ik wil toch eigenlijk wel heel graag zelf uitzoeken wat er op men bord komt te liggen...
Ben nu eenmaal een kieskauwer Verlegen lachende smiley

Kunnen we niet lekker gaan wokken in bv (ik roep maar wat) Kampen?

Henk zegt:
Wie heeft het over doorschransen, Chatuliem? Zoals Robbedoes al aangeeft is 4 gangen ook zonder schransen al een behoorlijk maak voor een aantal mensen. Dan is het jammer als je voor 4 gangen opdraait, terwijl je er misschien maar hooguit 2 weet weg te werken.

Ik ben overigens ook al even wat verder aan het informeren naar mogelijkheden waar je wel meer vrijheid hebt om te kiezen. Al kan ik me best voorstellen dat voor de wat kleinere restaurants het met zo'n groep makkelijker is om een zo vast mogelijk menu te hebben, het is wellicht toch prettiger voor mensen om zelf nog wat meer inbreng te hebben. Let wel, ik ben zelf wel iemand die best in is voor een verrassing met zo'n diner, maar ik ben dan ook een alleseter Knipoog smiley

Eehmmmm...ik ben ook geen grote eter! 4 gangen? gaat me NIET lukken, dat weet ik nu al, zelfs al zou ik de gehele dag niets eten. Ik zou het niet heel erg belangrijk, maar wel jammer vinden als ik het voedsel dat ik op m'n bord krijg, niet lust, alhoewel ik geen lastige eter ben. Ook is het fijn als ik zélf de prijs kan bepalen door zelf te kiezen wat ik op m'n bord wil hebben, dus als het kan? dan graag wat meer zelf kunnen kiezen...! Lachende smiley

Maarre..ik lig niet dwars hoor, pas me makkelijk aan! Knipoog smiley

De gezelligheid vind ik belangrijker Knipoog smiley

MARIA576 · Berichten: 341

ZEELAND736 schreef:

Gezellig wezen eten.....met zoon en dochter....(gebeurd bijna nooit..maar wel gewoon een keer...DOEN!!!)

Heel mijn voortuintje opgeruimd....en ik val op..want niemand doet iets aan de voortuintjes....

Gelijk de ramen gezeemd...en ga ik nu iedere keer kijken..en ben ik trots op mezelf!!!

Leuk Zeeland! Een etentje waar je van genoten hebt...en een tuin om van te genieten! Een dag met een sterretje?! Knipoog smiley

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Het blijft jammer dat jullie niet inzien dat de opdracht van Jezus juist gaat om je naaste lief te hebben. Ik geloof niet dat Jezus erbij zegt: doe maar eerst je best jezelf lief te hebben. Het is jammer dat jullie ten eerste jezelf centraal stellen en de ander op de tweede plaats zetten. Ik stop maar met argumenteren, het heeft klaarblijkelijk geen zin...

Ik heb eens nagedacht en rondgekeken, 'k ben in mijn verleden gedoken en ik kwam tot (voor mezelf) de verrassende ontdekking dat het wel degelijk kan: je naaste liefhebben zonder eerst jezelf lief te hebben.
Je kán jezelf niets waard vinden, zelfs een hartgrondige hekel aan jezelf hebben maar toch vreugde putten uit hetgeen je kunt/mag doen voor je naaste! Als een soort 'pleister op je ziel' voor je eigen leed. Misschien niet zo fraai omschreven, maar zo zou ik het toch willen verwoorden.

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Goed genoeg over alimentatie gepraat. Nu eens wat anders, het volgende is echt gebeurd en ik denk dat dit verhaal niet op zichzelf staat.

Een vriend van me had samen met zijn vrouw een baby van 9 maanden toen ze uit elkaar gingen. Na die tijd kreeg ze een nieuwe vriend en een baby. Vanaf dat moment probeert ze hem het bezoekrecht te ontzeggen, omdat het haar herinnert aan vroeger. Nu heeft ze weer een nieuw gezinnetje en ze wil niet meer aan vroeger denken. Ze is bezig om de naam te laten veranderen...kortom hij wordt daadwerkelijk weggedrukt door zn ex...

Het lijkt me voor die man verschrikkelijk moeilijk! En het lijkt mij dat deze vrouw in een soort ontkenning zit: alsof het leven met haar 1e man nooit bestaan heeft. Maar....het heeft wél bestaan en het kind is daar het bewijs van. Als vader mag hij toch zeker een band opbouwen met zijn kind? Begrijpen doe ik zoiets als dit niet....

MARIA576 · Berichten: 341

THOMAS968 schreef:

Goed dat je het aankaart hoor. Het probleem is dat onze samenleving die etiketjes vereist. In een ander topic over zorgkinderen bleek al dat het in de hele bureaucratie noodzakelijk is om met een etiketje van een gedragsdeskundige te komen. Heb je dat niet, dan geen hulp of rugzakje.
De meeste ouders spannen zich extra in bij een zorgenkind en veel cm-moeders weten daar alles van. Je hebt echter ook ouders die de verantwoordelijkheid afschuiven naar een instituut. Of kinderen met ADHD die met een mentaliteit komen van ik ben dyslectisch dus lezen kan ik nu eenmaal niet. De weg van de minste weerstand zie je bij alle gedragsproblemen bij kinderen en helaas bij enkele ouders ook, naar voren komen. Schrijnend is dan juist dat kinderen met een meervoudige problematiek niet in te delen zijn en maar beperkt geholpen kunnen worden.
De verharding van onze samenleving brengt dit met zich mee. Ik bestrijd overigens dat autisme een soort trend is. Het is zeker geen vergaarbakdiagose zoals minimal brain dysfunction eenmaal was. Toch pleit ik wel voor enig boerenverstand. Als een groot deel van de kinderen inderdaad met een dieet zonder welvaartsvoedsel te helpen zou zijn - de onderzoekers claimen een teruggang van tweederde - dan is dat de moeite waard, omdat het de oorzaak mogelijk wegneemt. Maar laten we uitkijken voor libellepedagogiek. Zo van ik heb een artikel gelezen en het gaat over jou. Alles klopt, jij hebt het syndroom van Asperger. Ik wil je wel helpen hoor, want je kunt er niks aan doen.
Dat is pas een etiket plakken en mensonterend ook. Iemand die wat meer op zichzelf is en verder sociaal normaal functioneert is echt geen autist. En mannen die te weinig attent naar vrouwen zijn, zijn misschien wat lomp, maar vertonen daarmee geen autistisch gedrag. En zeker niet driekwart van de mannen.
Het goed diagnosticeren van autisme en de varianten ervan, vereist kennis van zaken, naast een goede intuïtie.
Ik vond de opmerking van Elske ook niet zo gepast maar ik wil haar toch een beetje verdedigen want het dreigt spraakgebruik te worden.
Pandora, een vereniging van ex-psychitrische patienten had ooit als kreet: Ooit een normaal mens ontmoet? En, beviel het?

Thomas, mensen die zonder kennis etiketten opplakken, moet je maar vergeven want ze weten echt niet wat ze doen.

Thomas, dank je voor de nuance die je aanbrengt in mijn verhaal. Je hebt helemaal gelijk. Om hulp te krijgen is het idd. noodzakelijk om een indicatie/diagnose te hebben. Ook weet ik hoe moeizaam en hoe lang de weg kan zijn...en het is ook absoluut niet mijn bedoeling om daar aan voorbij te gaan. Uit ervaring weet ik dat het ook fijn kan als een vaag gevoel van: 'er is iets niet goed bij mijn kind, er is iets niet pluis bij mijn man', gediagnosticeerd wordt: je krijgt erkenning, 'het' probleem blijkt opeens niet jouw probleem te zijn, maar een probleem wat bij méér mensen voorkomt.
Toch, en nu heb ik het idd. over zoals jij het noemt: 'Libellepedagogiek', irriteer ik me mateloos aan de snélle conclusie die sommige maken als er iets niet helemaal gaat zoals men wil want daarmee doe je iemand gewoon te kort! Het mooie aan mensen is nu eenmaal dát ze zo verschillend zijn! Ik heb zelf bijvoorbeeld graag de dingen op een vaste plaats...om de simpele reden, dat ik dan niet hoef na te denken waar ik ze zoeken moet. Ben ik dan opeens 'rain(wo)man'? naar de gelijknamige film en dus autist? Nee dus. En als ik mijn kind de héle week ranja 'voer'....kan ik erop wáchten dat ze druk wordt, heeft ze dan opeens ADHD? Nee, maar wél teveel verkeerde stoffen binnen gekregen...een kop thee lijkt me daarom beter.
Wanneer een mens een 'etiket' krijgt opgeplakt, volwassene of kind, is het niet eenvoudig daar weer van af te komen of om er niet naar te leven. Niet alleen de omgeving kan soms ánders met je omgaan, ook jijzelf kan je leven beperken...omdat je van jezelf denkt ánders te zijn dan 'de wereld'...en ook dát vindt ik zorgelijk en gevaarlijk!

Maria...die veel van mensen houdt..maar niet van hokjes

MARIA576 · Berichten: 341

CHATULIEM619 schreef:

Goed, nu de stelling. Ik heb toch de behoefte een aantal nuanceringen aan te passen. Autisme is een uiterste vorm van manlijk gedrag, door teveel testosteron, waardoor de verhouding tussen oestr. en test. uit evenwicht is.

Wat betekent het niet...Ten eerste autisme is geen mannenziekte. De discussie dat het alleen maar via het manlijke chromosoom doorgegeven wordt, is een andere en heeft niks te maken met deze stelling.

Ten tweede is er een verschil tussen manlijk gedrag en mannen. Je zou gemakkelijk kunnen concluderen dat autisme bij elke man aanwezig is, zoals geopperd in een andere bijdrage, maar zo werkt het dus niet. Op zichzelf is er niks verkeerds aan manlijk gedrag, zolang het maar niet extreem wordt.

Dit leidt natuurlijk tot een vraag: wat is manlijk gedrag, en wat is extreem? Bestaat er überhaupt wel manlijk of vrouwelijk gedrag en is het niet zo dat er zoveel schakeringen zijn in manlijk en vrouwlijk gedrag??

En wat is autisme? Vaak is het in elk leven anders, en komt men niet tot zuivere definities. PDD NOS eindigt niet voor niks met de woorden NOT OTHERWISE SPECIFIED. In elk leven komt autisme op een andere manier tot uitdrukking.
Verder loopt men het gevaar de ander te stigmatiseren als men van tevoren al beoordeelt over autisme, vaak vanuit ervaring in het eigen leven. Maar iedereen zit anders in elkaar.
Dat leidt automatisch tot de volgende vraag: wat heeft te maken met karakter en wat met autisme. Veel mensen kunnen dat onderscheid niet goed aanbrengen.

misschien ben ik wel héél erg 'simpel' hoor...maar ik hou niet zo van etiketjes opplakken. Autisme is een veel gehoorde term, deze tijd.
Hadden we het eerst met elkaar over kinderen met ADHD, nu lijkt de interesse verlegd te zijn naar autisme.
Tuurlijk, er zijn mensen, kinderen met bepaalde gedragsafwijkingen, tuurlijk is het fijn om dat erkend te krijgen...maar ik ben bang dat het catogoriseren van mensen soms téveel doorslaat en iedereen maar in een hokje wordt geplaatst en een stikkertje opgeplakt krijgt! Persoonlijk vind ik het té kort door de bocht, kortzichtig en vaak té gemakkelijk. Daarbij doet het een mens onrecht aan.
Je hebt met persoonlijkheden te maken, levens, ervaringen, enz...en dat maakt ieder mens weer anders. Wanneer er een etiketje wordt opgeplakt...wordt het ons dan niet té gemakkelijk gemaakt? Kijken we dan nog wel écht naar die man of vrouw? Of zien we alleen het etiketje?
Zijn mannen altijd ánders dan vrouwen? Altijd ongevoelig of alleen maar praktisch ingesteld? Niet naar mijn mening....! Ik zie het genuanceerder, beleef het genuanceerder en ga er zelf vanuit..dat ik die man of vrouw toch écht zelf wil leren kennen en als ik de méns leer kennen...boeit een etiketje me totaal niet.

MARIA576 · Berichten: 341

SUSANNAH475 schreef:

Het is idd. gehorig, niet normaal meer... maar scheelt ook enorm wie je als buurman hebt... sinds een half jaartje een andere buurman en enorm veel last van hem... voor hem woonde er een andere man waar ik nooit iets van hoorde... dus of het nou echt alleen aan die betonnen vloer ligt... ? Smiley die vol vragen zit

die vloer is hetzelfde gebleven toch? misschien een flesje smeerolie cadeau doen als hint? Knipoog smiley

MARIA576 · Berichten: 341

LISA610 schreef:

Goed gezegd Maria. Knipoog smiley

Thanks!

MARIA576 · Berichten: 341

BEUN656 schreef:

Nou, verbannen van getrouwde stellen vind ik wel ver gaan. Maar het komt niet erg betrouwbaar over. Althans, als ik getrouwd zou zijn en ik wist dat mijn vrouw hier rondhing, zou ik op z'n minst toch wel een stevig gesprek met haar gevoerd hebben!

Zoals de waard is...vertrouwt hij zijn gasten..is het niet? Ik zie niet in waarom een lidmaatschap van een site als deze, als getrouwd stel of als man/vrouw in een relatie, tot wantrouwen zou moeten leiden. Onzin in mijn ogen. Ikzelf héb een relatie en mijn partner is geen lid van deze site maar is dat in het verleden wel geweest. Ik vind het gezellig om hier mensen te ontmoeten...omdat ik ze persoonlijk ken bijvoorbeeld. Ook heb ik al bijzonder veel geleerd van mensen die ik niet ken. Ze hebben met hun mening een waardevolle bijdrage gegeven en me geholpen bij het vormen van een eigen mening over een aantal geloofszaken. Maar wanneer een partner het stiekem gaat doen? Dan is dat misschien een reden...om liefdevol met elkaar te gaan praten.

MARIA576 · Berichten: 341

LEONARD480 schreef:

Ja in zo'n situatie wat je bovenstaande beschrijft moet ik ook bekennen dat je alle mogelijke moeite heb genomen om het huwelijk te redden Maria en het is ook vaak moeilijk om daar volledig zwart/wit in te staan. Weet ook uit eigen ervaring dat daar twee personen voor nodig zijn om uit dat diepe dal te komen. Goed van je om te reargeren.

Dat er 2 voor nodig zijn om uit een diep dal te komen, is helemaal waar. Ik denk dat we dat állemaal wel zo zouden willen maar dat dat niet altijd mogelijk is. Tenslotte kun je alleen voor jezelf bepalen hoe je met je ex wilt omgaan...maar je kunt dat niet voor hem of haar doen, dat is toch écht aan die ander. Ik heb het getroffen..met een ex die ook inzag dat we verder moesten..maar dan op een bétere, ándere manier

MARIA576 · Berichten: 341

LISA610 schreef:

Hé Maria: lees nu net jou bijdragen en ik vind ze ontzettend herkenbaar. Een vriendschap na de scheiding, wil niet zeggen dat je ook net zo goed getrouwd had kunnen blijven. Wij hebben alles geprobeerd, maar juist het feit dat wij de knoop hebben door gehakt heeft ertoe geleid dat we weer op een normale manier met elkaar kunnen omgaan. En dat komt de kids alleen maar ten goede, maar wil niet zeggen dat we ook wel getrouwd hadden kunnen blijven. Knipoog smiley

precies!

!!! Ik vind mijn exman een leuke man...maar niet als mijn echtgenoot. Toch kan ik ook terugkijken...en denken aan alle mooie, fijne, leuke en liefdevolle momenten die we wél met elkaar hebben gehad. Niet alles was 'kommer en kwel' in ons huwelijk. Ik zou het leven wat we gehad hebben, onrecht aandoen, als ik dát zou zeggen.