Onze last te zwaar???

Berichten: 655

Waarom was mijn last zo zwaar?

Ik smeet de slaapkamerdeur dicht en leunde ertegenaan. Is er dan helemaal geen rust in dit leven? Zat ik mezelf af te vragen. Ik stommelde het bed in en gooide mijzelf neer, het kussen tegen mijn oren duwende om het lawaai van mijn bestaan uit te sluiten. "Oh God," huilde ik, "Laat mij toch alstublieft slapen." Laat me maar voor altijd blijven slapen om nooit meer wakker te worden!" Met een diepe snik probeerde ik mezelf in onvergetelheid te vinden. Daarna verwelkomde ik de zwartheid die over me heen kwam.

Licht omringde me toen ik weer bijkwam. Ik vestigde mijn aandacht op de bron: het figuur van een man die voor een kruis stond. "Mijn kind" vroeg die persoon, "waarom wil je bij me komen voordat ik klaar ben om je te roepen? "Heer, het spijt mij, het is alleen maar omdat……..ik kan zo niet verder. U ziet hoe moeilijk het voor mij is. Kijkt u eens naar deze akelige last op mijn rug. Ik kan die gewoon niet meer dragen."

"Maar ik had je verteld dan je al je lasten op Mij mocht gooien, want ik zorg voor je? Mijn juk is zacht en Mijn last is licht."

"Ik wist wel dat u dat zou zeggen. Maar waarom moet die van mij dan zo zwaar zijn?"

"Mijn kind, iedereen in de wereld heeft een last te tillen. Misschien wil je een andere proberen?"

"Kan dat dan?"

Hij wees naar verschillende lasten die aan Zijn voeten lagen. "Ja hoor, je mag deze allemaal proberen."

Ze leken allemaal dezelfde grootte te hebben, maar elke last had een label met een naam erop.

"Daar is die van Joke" zei ik. Joke was getrouwd met een rijke zakenman. Zij woonde in een prachtige villa en had haar drie dochtertjes altijd in de prachtigste en duurste merkkleren. Soms haalde ze mij zelfs op in haar Mercedes als mijn auto stuk was.

"Laat mij die maar proberen." Zo moeilijk kon die last van haar niet zijn, dacht ik.

De Heer haalde mijn last van mijn schouders af en legde die van Joke erop. Ik viel meteen door mijn knieën vanwege het gewicht.

"Haal het eraf!" zei ik. "Waarom is dat ding zo zwaar?" "Kijk maar binnenin."

Ik maakte de touwtjes los en opende de bovenkant. Daar binnenin was een figuur van haar schoonmoeder, en toen ik die eruit haalde, begon ze te spreken.

"Joke, je zal nooit goed genoeg zijn voor mijn zoon," begon ze. "Hij had je nooit moeten trouwen. Je bent een verschrikkelijke moeder voor mijn kleinkinderen….."

Ik legde vlug dit figuur weer terug in het pak en haalde er een andere uit. Het was Gabrielle, Joke haar jongste dochter. Haar hoofd had een verband eromheen die resulteerde van de operatie die had geprobeerd haar epilepsie te herstellen, maar tevergeefs…..

Een derde figuur was de broer van Joke. Aan drugs verslaafd, was hij nu in de gevangenis voor het vermoorden van een politieagent.

"Ik zie nu waarom haar last zo zwaar is Heer. Maar ze lacht altijd, en ze staat altijd voor anderen klaar. Ik heb me nooit gerealiseerd…."

"Wil je een andere proberen?" vroeg Hij zachtjes.

Ik probeerde verscheidene. Die van Paula voelde ook zwaar aan: zij had 4 kleine jongens op te voeden zonder vader. Die van Debora was ook zo zwaar: een jeugd van sexuele mishandeling en een huwelijk van emotionele mishandeling. Toen ik bij de last kwam van Ruth, hoefde ik die niet eens te proberen. Ik wist dat ik daar reumatiek zou vinden, ouderdom, een veeleisende baan, een lieve man in een verzorgingstehuis.

"Ze zijn allemaal te zwaar, Heer," zei ik. "Geeft u mij mijn eigen last maar weer terug."

Toen ik weer de bekende last op me had, leek die wel veel lichter dan al die andere.

"Laten we eens van binnen kijken" zei Hij. Ik draaide me om, en hield het pak goed vast. "Dat is niet zo’n goed idee, " zei ik.

"Waarom niet?"

"Nou er zit nogal veel rommel in."

"Laat Mij maar eens kijken."

De vriendelijke kracht van zijn stem was onweerstaanbaar. Ik opende mijn last.

Hij haalde er een steen uit.

"Vertel me hier eens over."

"Heer, u weet het wel. "Het is geld. Ik weet dat we het niet zo krap hebben als sommige mensen in andere landen, of zelfs de daklozen. Maar we hebben geen ziektekostenverzekering, en als de kinderen ziek zijn kunnen we ze geeneens altijd meenemen naar een dokter. Ze zijn nog nooit naar een tandarts geweest. En ik ben het zo zat om ze altijd in gekregen kleren te steken."

"Mijn kind, ik zal je toch in al je noden voorzien….en die van je kinderen. Ik heb ze gezonde lichamen gegeven. Ik zal ze wel leren dat duren kleren ze niet meer waarde geeft in Mijn ogen."

Toen haalde Hij er een figuur uit van een kleine jongen." "En dit?" vroeg Hij.

"André…. Ik liet mijn hoofd hangen, beschaamd om mijn zoon een last te noemen.

"Maar Heer, hij is hyperactief. Hij is niet rustig zoals die andere twee. Hij bezeert zich altijd omdat hij zo wild is, en de mensen denken vast dat ik hem mishandel. Ik ga altijd tegen hem tekeer, en er komt een dag dat ik hem echt pijn ga doen…."

"Mijn kind," zei Hij, "als je Mij vertrouwt, zal ik jouw kracht vernieuwen. Als je Mij toestemming geeft om je te vullen met Mij Geest, dan zal ik je geduld geven."

Toen haalde Hij een paar kiezelsteentjes uit mijn pak.

"Ja, Heer," zei ik met een zucht. "Die zijn klein. Maar ze zijn belangrijk voor mij.

Ik haat mijn haar. Het is dun, en ik kan er niets mee beginnen. Ik heb geen geld om eens naar de kapper te gaan. Ik ben te dik en ik kan maar niet op dieet blijven. Ik haat al mijn kleren. Ik vind het gewoon verschrikkelijk zoals ik eruit zie!"

"Mijn kind, de mensen kijken naar de buitenkant, maar ik kijk naar het hart. Door Mijn Geest kan je zelfbeheersing krijgen om wat pondjes kwijt te raken. Maar je schoonheid komt niet van hoe je er van buiten uitziet. Inplaats daarvan moet het komen van je binnenste, de onvergankelijke schoonheid van een zachtmoedige en stille geest, die kostbaar is in Mijn ogen"

Mijn last leek nu wel lichter als daarvoor. "Ik denk dat ik het nu wel aankan." Zei ik.

"Er is nog meer," zei Hij. "Geef mij die laatste steen eens."

"Oh, die hoeft u niet te nemen. Die kan ik zelf wel aan."

"Mijn kind, geef die aan Mij." Weer was die stem van Hem onweerstaanbaar. Hij reikte Zijn hand uit, en voor de eerste keer zag ik die lelijke wond in Zijn hand.

"Maar, Heer, deze steen is zo erg, zo vreselijk…, zo…Heer! Wat is er met Uw hand gebeurt? Dat zijn vreselijke littekens!"

Niet langer was mijn aandacht gevestigd op mijn last. Voor de eerste keer keek ik naar Zijn gezicht. Op Zijn wenkbrauwen zaten ook erge littekens, alsof iemand doornen erin geramd had.

"Heer", fluisterde ik. "Wat is er met U gebeurt?"

Zijn liefdevolle ogen raakten diep in mijn ziel.

"Mijn kind, dat weet je toch. Geef me nou eerst maar die steen. Die behoort aan Mij toe. Ik heb het gekocht."

"Hoe dan?"

"Met mijn bloed."

"Maar waarom, Heer?"

"Omdat ik je liefheb met een eeuwige liefde. Geef het aan Mij."

Ik plaatste mijn vuile steen in Zijn verwonde handpalm. Het bevatte alle viezigheid en vuilheid van mijn leven: mijn trots, mijn egoïsme, de depressie die me steeds zo kwelde.

Hij draaide zich naar het kruis en gooide mijn steen in een bad van bloed aan de onderkant van dat kruis.

Het maakte haast geen rimpeling.

"Nu, Mijn kind, je moet weer teruggaan. Ik zal altijd bij je zijn. Als je verdrietig bent, roep Mij dan aan en Ik zal je helpen en je dingen laten zien die je nu nog niet voor kan stellen."

"Ja, Heer, ik zal U aanroepen."

Ik boog voorover om mijn last weer op te pakken.

"Die mag je hier achter laten als je dat wilt.

Zie je al die andere lasten? Dat zijn de pakken die de anderen aan Mijn voeten hebben neergelegd.

Die van Joke, Paula, Debora, Ruth… Als je je last hier laat, dan zal Ik hem samen met jou dragen.

Onthoud, Mijn juk is zacht en Mijn last is licht."

Toen ik mijn last bij Hem had gelaten, begon het licht te vervagen.

Maar ik hoorde Hem nog fluisteren: "Ik zal je nooit begeven, of verlaten."

Een vrede overstroomde in zijn ziel. Ik stond rechtop en wandelde weer terug in het leven.

Berichten: 735

Zo verschrikkelijk mooi om te lezen maar waarom voelt het soms niet zo?

Berichten: 868

Heel erg mooi en stof om over na te denken.
Sjalom Martin

Berichten: 655

ROBBEDOES873 schreef:

Zo verschrikkelijk mooi om te lezen maar waarom voelt het soms niet zo?

Ja dat herken ik Robbedoes, maar het is wel de waarheid he!

Berichten: 634

zo herkenbaar ... thnks om het hier te plaatsen, hier kan ik wat mee

Berichten: 838

Heel mooi Mary,
Een verkorte versie heb ik ook al eens geplaatst. Knipoog smiley

Berichten: 2109

Het mogen weten is een geschenk op zich. Maar zoals Robbedoes al aangeeft, soms voelt het zo anders. En ja, dan vraag je je wel eens af of er ooit een eind komt aan bepaalde ellendige dingen in je leven, of je ooit een keer echt rust zult vinden in bepaalde situaties. Op dat soort momenten kan er, ondanks dat je wel weet dat het anders is, God best ver weg voelen. Niet dat Hij dat dan ook is, maar zo voelt het dan wel.

Berichten: 788

Heel mooi Mary,

Robbedoes en Henk, ik denk dat het gewoon menselijk is dat het zo niet altijd voelt,
maar soms kan het wel zo voelen,
en op die lastige momenten moeten we ons hieraan vasthouden.

Berichten: 655

MARYLIEN613 schreef:

Heel mooi Mary,

Robbedoes en Henk, ik denk dat het gewoon menselijk is dat het zo niet altijd voelt,
maar soms kan het wel zo voelen,
en op die lastige momenten moeten we ons hieraan vasthouden.

Inderdaad Marylien en gelukkig is GOD niet afhankelijk van ons gevoel.
HIj blijft dezelfde!

Mary

Berichten: 1309

[quote=MARY052]Waarom was mijn last zo zwaar?

Inderdaad een prachtig stuk Mary. Het klopt van begin tot het eind, dat weten we allemaal. Maar juist voor iedereen die verkeerd in omstandigheden waardoor het even niet zo voelt:

http://www.youtube.com/watch?v=a28PKiZ_WbU

Knipoog smiley

Berichten: 102

[quote=MARY052]Waarom was mijn last zo zwaar?

ik heb dit stuk met tranen in mijn ogen gelezen. het maakt me klein, nederig en geliefd.

dank je wel voor het plaatsen.

Berichten: 86

up

Berichten: 1309

MARY052 schreef:

Waarom was mijn last zo zwaar?

Ik smeet de slaapkamerdeur dicht en leunde ertegenaan. Is er dan helemaal geen rust in dit leven? Zat ik mezelf af te vragen. Ik stommelde het bed in en gooide mijzelf neer, het kussen tegen mijn oren duwende om het lawaai van mijn bestaan uit te sluiten. "Oh God," huilde ik, "Laat mij toch alstublieft slapen." Laat me maar voor altijd blijven slapen om nooit meer wakker te worden!" Met een diepe snik probeerde ik mezelf in onvergetelheid te vinden. Daarna verwelkomde ik de zwartheid die over me heen kwam.

Licht omringde me toen ik weer bijkwam. Ik vestigde mijn aandacht op de bron: het figuur van een man die voor een kruis stond. "Mijn kind" vroeg die persoon, "waarom wil je bij me komen voordat ik klaar ben om je te roepen? "Heer, het spijt mij, het is alleen maar omdat……..ik kan zo niet verder. U ziet hoe moeilijk het voor mij is. Kijkt u eens naar deze akelige last op mijn rug. Ik kan die gewoon niet meer dragen."

"Maar ik had je verteld dan je al je lasten op Mij mocht gooien, want ik zorg voor je? Mijn juk is zacht en Mijn last is licht."

"Ik wist wel dat u dat zou zeggen. Maar waarom moet die van mij dan zo zwaar zijn?"

"Mijn kind, iedereen in de wereld heeft een last te tillen. Misschien wil je een andere proberen?"

"Kan dat dan?"

Hij wees naar verschillende lasten die aan Zijn voeten lagen. "Ja hoor, je mag deze allemaal proberen."

Ze leken allemaal dezelfde grootte te hebben, maar elke last had een label met een naam erop.

"Daar is die van Joke" zei ik. Joke was getrouwd met een rijke zakenman. Zij woonde in een prachtige villa en had haar drie dochtertjes altijd in de prachtigste en duurste merkkleren. Soms haalde ze mij zelfs op in haar Mercedes als mijn auto stuk was.

"Laat mij die maar proberen." Zo moeilijk kon die last van haar niet zijn, dacht ik.

De Heer haalde mijn last van mijn schouders af en legde die van Joke erop. Ik viel meteen door mijn knieën vanwege het gewicht.

"Haal het eraf!" zei ik. "Waarom is dat ding zo zwaar?" "Kijk maar binnenin."

Ik maakte de touwtjes los en opende de bovenkant. Daar binnenin was een figuur van haar schoonmoeder, en toen ik die eruit haalde, begon ze te spreken.

"Joke, je zal nooit goed genoeg zijn voor mijn zoon," begon ze. "Hij had je nooit moeten trouwen. Je bent een verschrikkelijke moeder voor mijn kleinkinderen….."

Ik legde vlug dit figuur weer terug in het pak en haalde er een andere uit. Het was Gabrielle, Joke haar jongste dochter. Haar hoofd had een verband eromheen die resulteerde van de operatie die had geprobeerd haar epilepsie te herstellen, maar tevergeefs…..

Een derde figuur was de broer van Joke. Aan drugs verslaafd, was hij nu in de gevangenis voor het vermoorden van een politieagent.

"Ik zie nu waarom haar last zo zwaar is Heer. Maar ze lacht altijd, en ze staat altijd voor anderen klaar. Ik heb me nooit gerealiseerd…."

"Wil je een andere proberen?" vroeg Hij zachtjes.

Ik probeerde verscheidene. Die van Paula voelde ook zwaar aan: zij had 4 kleine jongens op te voeden zonder vader. Die van Debora was ook zo zwaar: een jeugd van sexuele mishandeling en een huwelijk van emotionele mishandeling. Toen ik bij de last kwam van Ruth, hoefde ik die niet eens te proberen. Ik wist dat ik daar reumatiek zou vinden, ouderdom, een veeleisende baan, een lieve man in een verzorgingstehuis.

"Ze zijn allemaal te zwaar, Heer," zei ik. "Geeft u mij mijn eigen last maar weer terug."

Toen ik weer de bekende last op me had, leek die wel veel lichter dan al die andere.

"Laten we eens van binnen kijken" zei Hij. Ik draaide me om, en hield het pak goed vast. "Dat is niet zo’n goed idee, " zei ik.

"Waarom niet?"

"Nou er zit nogal veel rommel in."

"Laat Mij maar eens kijken."

De vriendelijke kracht van zijn stem was onweerstaanbaar. Ik opende mijn last.

Hij haalde er een steen uit.

"Vertel me hier eens over."

"Heer, u weet het wel. "Het is geld. Ik weet dat we het niet zo krap hebben als sommige mensen in andere landen, of zelfs de daklozen. Maar we hebben geen ziektekostenverzekering, en als de kinderen ziek zijn kunnen we ze geeneens altijd meenemen naar een dokter. Ze zijn nog nooit naar een tandarts geweest. En ik ben het zo zat om ze altijd in gekregen kleren te steken."

"Mijn kind, ik zal je toch in al je noden voorzien….en die van je kinderen. Ik heb ze gezonde lichamen gegeven. Ik zal ze wel leren dat duren kleren ze niet meer waarde geeft in Mijn ogen."

Toen haalde Hij er een figuur uit van een kleine jongen." "En dit?" vroeg Hij.

"André…. Ik liet mijn hoofd hangen, beschaamd om mijn zoon een last te noemen.

"Maar Heer, hij is hyperactief. Hij is niet rustig zoals die andere twee. Hij bezeert zich altijd omdat hij zo wild is, en de mensen denken vast dat ik hem mishandel. Ik ga altijd tegen hem tekeer, en er komt een dag dat ik hem echt pijn ga doen…."

"Mijn kind," zei Hij, "als je Mij vertrouwt, zal ik jouw kracht vernieuwen. Als je Mij toestemming geeft om je te vullen met Mij Geest, dan zal ik je geduld geven."

Toen haalde Hij een paar kiezelsteentjes uit mijn pak.

"Ja, Heer," zei ik met een zucht. "Die zijn klein. Maar ze zijn belangrijk voor mij.

Ik haat mijn haar. Het is dun, en ik kan er niets mee beginnen. Ik heb geen geld om eens naar de kapper te gaan. Ik ben te dik en ik kan maar niet op dieet blijven. Ik haat al mijn kleren. Ik vind het gewoon verschrikkelijk zoals ik eruit zie!"

"Mijn kind, de mensen kijken naar de buitenkant, maar ik kijk naar het hart. Door Mijn Geest kan je zelfbeheersing krijgen om wat pondjes kwijt te raken. Maar je schoonheid komt niet van hoe je er van buiten uitziet. Inplaats daarvan moet het komen van je binnenste, de onvergankelijke schoonheid van een zachtmoedige en stille geest, die kostbaar is in Mijn ogen"

Mijn last leek nu wel lichter als daarvoor. "Ik denk dat ik het nu wel aankan." Zei ik.

"Er is nog meer," zei Hij. "Geef mij die laatste steen eens."

"Oh, die hoeft u niet te nemen. Die kan ik zelf wel aan."

"Mijn kind, geef die aan Mij." Weer was die stem van Hem onweerstaanbaar. Hij reikte Zijn hand uit, en voor de eerste keer zag ik die lelijke wond in Zijn hand.

"Maar, Heer, deze steen is zo erg, zo vreselijk…, zo…Heer! Wat is er met Uw hand gebeurt? Dat zijn vreselijke littekens!"

Niet langer was mijn aandacht gevestigd op mijn last. Voor de eerste keer keek ik naar Zijn gezicht. Op Zijn wenkbrauwen zaten ook erge littekens, alsof iemand doornen erin geramd had.

"Heer", fluisterde ik. "Wat is er met U gebeurt?"

Zijn liefdevolle ogen raakten diep in mijn ziel.

"Mijn kind, dat weet je toch. Geef me nou eerst maar die steen. Die behoort aan Mij toe. Ik heb het gekocht."

"Hoe dan?"

"Met mijn bloed."

"Maar waarom, Heer?"

"Omdat ik je liefheb met een eeuwige liefde. Geef het aan Mij."

Ik plaatste mijn vuile steen in Zijn verwonde handpalm. Het bevatte alle viezigheid en vuilheid van mijn leven: mijn trots, mijn egoïsme, de depressie die me steeds zo kwelde.

Hij draaide zich naar het kruis en gooide mijn steen in een bad van bloed aan de onderkant van dat kruis.

Het maakte haast geen rimpeling.

"Nu, Mijn kind, je moet weer teruggaan. Ik zal altijd bij je zijn. Als je verdrietig bent, roep Mij dan aan en Ik zal je helpen en je dingen laten zien die je nu nog niet voor kan stellen."

"Ja, Heer, ik zal U aanroepen."

Ik boog voorover om mijn last weer op te pakken.

"Die mag je hier achter laten als je dat wilt.

Zie je al die andere lasten? Dat zijn de pakken die de anderen aan Mijn voeten hebben neergelegd.

Die van Joke, Paula, Debora, Ruth… Als je je last hier laat, dan zal Ik hem samen met jou dragen.

Onthoud, Mijn juk is zacht en Mijn last is licht."

Toen ik mijn last bij Hem had gelaten, begon het licht te vervagen.

Maar ik hoorde Hem nog fluisteren: "Ik zal je nooit begeven, of verlaten."

Een vrede overstroomde in zijn ziel. Ik stond rechtop en wandelde weer terug in het leven.

Hier maar even dezelfde actie als bij de andere topics die helemaal zijn verwaterd door de discussie met Jeramaine. Het gaat hier om de vraag of onze last te zwaar is en waarom wij dit dan zo ervaren. So back on topic. Knipoog smiley

Berichten: 2113

LISA610 schreef:

Hier maar even dezelfde actie als bij de andere topics die helemaal zijn verwaterd door de discussie met Jeramaine. Het gaat hier om de vraag of onze last te zwaar is en waarom wij dit dan zo ervaren. So back on topic. Knipoog smiley

Nou, ik had vroeger bijv. een overbuurvrouw die elke dag pijn heeft... je zult daar maar mee moeten leven... en nog niet zo heel lang terug zag ik in "Hoedoejijdat.nu" (TV) een aflevering van ook een vrouw met constante pijn...
Dat soort dingen maken het leven wel zwaar lijkt me.
Ik heb zelf ook regelmatig last van pijn, maar dan ben ik dankbaar dat ik dat niet elke dag heb en van pijnloze dagen kan genieten.
Je geloof in God biedt natuurlijk perspectief, maar zolang je nog met die dagelijkse pijn bijv. leven moet vind ik het toch echt een last.

Berichten: 341

Is onze last té zwaar om te dragen? Nee!
Hoewel...? Als IK het voor het zeggen zou hebben gehad, zou ik gezegd hebben: 'Heer, het is genoeg geweest, dit is téveel, ik kan dit niet meer aan!!!' En het vóélde zo...die momenten van eenzaamheid en pijn en moeite. IK kon niet meer verder, ik zág het niet meer, die toekomst, en ik hád het niet meer..die energie om door te gaan.
Toch zit ik nu hier en schrijf ik...en durf ik uit vol geloof en uit volle overtuiging te zeggen: wanneer wij niet meer kunnen...is HIJ er. Zelfs éérder dan het moment dat wij de bodem van ons kunnen bereiken. HIJ is er.
Ik zou kunnen gaan vertellen over álles wat ik heb meegemaakt...maar dat zijn maar de verhalen van één persoon en een ieder heeft weer zijn of haar eigen verhalen. Het is, op het grote geheel gezien, ook niet relevant of interessant. Wat belangrijk voor een ieder is om te weten is dat God je draagt, ook al voelt het niet zo. Gelukkig is GOD's aanwezigheid, kracht of macht niet afhankelijk van ónze gevoelens/emoties. En dát te weten? Is mijn kracht. Ik hóéf het niet te voelen om zéker te weten..dat HIJ er is. No matter whát.
En als ik het tóch even niet meer weet? Dan hoef ik alleen maar terug te kijken...om te weten dat HIJ me altijd gedragen heeft en dat dus ook in de toekomst zal doen.

Berichten: 2113

MARIA576 schreef:

Is onze last té zwaar om te dragen? Nee!
Hoewel...? Als IK het voor het zeggen zou hebben gehad, zou ik gezegd hebben: 'Heer, het is genoeg geweest, dit is téveel, ik kan dit niet meer aan!!!' En het vóélde zo...die momenten van eenzaamheid en pijn en moeite. IK kon niet meer verder, ik zág het niet meer, die toekomst, en ik hád het niet meer..die energie om door te gaan.
Toch zit ik nu hier en schrijf ik...en durf ik uit vol geloof en uit volle overtuiging te zeggen: wanneer wij niet meer kunnen...is HIJ er. Zelfs éérder dan het moment dat wij de bodem van ons kunnen bereiken. HIJ is er.
Ik zou kunnen gaan vertellen over álles wat ik heb meegemaakt...maar dat zijn maar de verhalen van één persoon en een ieder heeft weer zijn of haar eigen verhalen. Het is, op het grote geheel gezien, ook niet relevant of interessant. Wat belangrijk voor een ieder is om te weten is dat God je draagt, ook al voelt het niet zo. Gelukkig is GOD's aanwezigheid, kracht of macht niet afhankelijk van ónze gevoelens/emoties. En dát te weten? Is mijn kracht. Ik hóéf het niet te voelen om zéker te weten..dat HIJ er is. No matter whát.
En als ik het tóch even niet meer weet? Dan hoef ik alleen maar terug te kijken...om te weten dat HIJ me altijd gedragen heeft en dat dus ook in de toekomst zal doen.

Hoe kijk jij dan aan bijv. tegen mensen die niet in dit rijke Westen wonen en waarvan vrouwen hun kinderen met hun eigen ogen zien sterven omdat ze voedsel- of (zuiver) watertekort hebben ?
Of meisjes (soms heel jong) die in de hoop op een betere toekomst verkocht worden door hun ouders en in de toeristenprostitutie terecht komen ?

Ik noem wat extreme voorbeelden, daar ben ik me van bewust... en ik wil echt niks af doen aan hoe jij of anderen het beleven... ik ben alleen bang dat we ons niet half bewust zijn van de dingen die zich in deze wereld afspelen... ik kan me goed voorstellen dat de last van sommigen toch wel erg ver gaat...

Berichten: 341

SUSANNAH475 schreef:

Hoe kijk jij dan aan bijv. tegen mensen die niet in dit rijke Westen wonen en waarvan vrouwen hun kinderen met hun eigen ogen zien sterven omdat ze voedsel- of (zuiver) watertekort hebben ?
Of meisjes (soms heel jong) die in de hoop op een betere toekomst verkocht worden door hun ouders en in de toeristenprostitutie terecht komen ?

Ik noem wat extreme voorbeelden, daar ben ik me van bewust... en ik wil echt niks af doen aan hoe jij of anderen het beleven... ik ben alleen bang dat we ons niet half bewust zijn van de dingen die zich in deze wereld afspelen... ik kan me goed voorstellen dat de last van sommigen toch wel erg ver gaat...

Goede vraag Susannah! Om je de waarheid te zeggen? Ik weet het niet, ik weet het niet écht. Ja, ik kan me proberen een voostelling te maken van hun leven en dat doe ik ook geregeld, maar het écht weten? Nee, dat doe ik niet. Soms denk ik aan bijvoorbeeld die kleine, jonge meisjes...die in Thailand van huis worden meegenomen..onder het mom van een beter leven in de grote stad om dan vervolgens in de prostitutie terecht te komen..hoe voelen zij zich? Waar halen zij de kracht vandaan om door te gaan? Of die jongen die gedwongen wordt om te moorden en te verminken en wiens familie is uitgemoord? Hoe komt hij zijn dagen door?
Wat ik wél ken is mijn eigen leven. Zo heb ik bijvoorbeeld al jaren pijn. Élke dag, 24 uur per dag. Er zijn periodes geweest dat de pijn zó hevig was, dat het menselijkerwijs niet meer te dragen was, zelfs niet met morfine. Wat doet een lichaam dan? Het schakelt zichzelf uit...en je valt flauw van de pijn. Zo hoef je even niets meer te voelen en heb je een momentje rust. Begrijp je wat ik bedoel te zeggen?
Wij als mensen zien het leed van een ander vaak als 'ondragelijk leed'. Toch, als we er zélf in zouden zitten, vindt onze geest of ons lichaam vaak een manier om met die ellende om te gaan. Zo zal een jong meisje dat in de prostitutie moet werken, waarschijnlijk 'een knop omzetten in haar hoofd' en als verdoofd doen wat ze móét doen', zo kan ze het volhouden...omdat ze hoopt dat dit ooit eens voorbij zal zijn. Voor mij zijn deze dingen niet te bevatten en lijkt het mij óók ondragelijk maar wanneer je het aan hen zou vragen? Zouden zij je kunnen vertellen hóé ze dat gedaan hebben.
Maar wanneer een mens ook álle hoop verliest...lijkt het of de moeite en de pijn gewonnen hebben. Ik weet dat er veel mensen leven zonder hoop! Ik héb de antwoorden niet Susannah...alleen het gebed...dat God al deze mensen zonder hoop zal antwoorden, en dat ze Ergens..nwe kracht en nwe. hoop mogen ontvangen.

Berichten: 5057

SUSANNAH475 schreef:

Hoe kijk jij dan aan bijv. tegen mensen die niet in dit rijke Westen wonen en waarvan vrouwen hun kinderen met hun eigen ogen zien sterven omdat ze voedsel- of (zuiver) watertekort hebben ?
Of meisjes (soms heel jong) die in de hoop op een betere toekomst verkocht worden door hun ouders en in de toeristenprostitutie terecht komen ?

Ik noem wat extreme voorbeelden, daar ben ik me van bewust... en ik wil echt niks af doen aan hoe jij of anderen het beleven... ik ben alleen bang dat we ons niet half bewust zijn van de dingen die zich in deze wereld afspelen... ik kan me goed voorstellen dat de last van sommigen toch wel erg ver gaat...

Een voormalig klasgenootje van mn dochter uitte haar medelijden en licht afgrijzen over de mensen die in een rijtjeshuis woonden. Ze kon zich niet voorstellen, dat ze zo konden leven. Onbewust moest ik hieraan denken. De mens is in staat zich aan te passen in wat voor omstandigheid hij bevindt. En ook nog gelukkig te zijn.

Berichten: 2113

...

Berichten: 216

De mens is in staat zich aan te passen in wat voor omstandigheid hij bevindt. En ook nog gelukkig te zijn.[/quote] aldus Chatuliem.

Ik denk toch niet dat bijvoorbeeld vrouwen in Afrika die 4 kinderen verliezen in het kraambed gelukkig zijn..
Mensen kunnen zich inderdaad wel aanpassen aan de omstandigheden, ook zulke harde maar goed, dat is wat anders dan gelukkig zijn.

Berichten: 2109

CHATULIEM619 schreef:

De mens is in staat zich aan te passen in wat voor omstandigheid hij bevindt. En ook nog gelukkig te zijn.

INEZ910 schreef:

Ik denk toch niet dat bijvoorbeeld vrouwen in Afrika die 4 kinderen verliezen in het kraambed gelukkig zijn..
Mensen kunnen zich inderdaad wel aanpassen aan de omstandigheden, ook zulke harde maar goed, dat is wat anders dan gelukkig zijn.

Toch kan een mens wel geluk ervaren dwars door moeiten heen. Dit betekent niet dat er geen verdriet meer is, maar wel dat hij/zij alles bij elkaar dankbaar kan zijn voor het leven...al zal dat dus niet elk moment even goed zichtbaar/hoorbaar zijn in een mensenleven!

Berichten: 868

HENK710 schreef:

Toch kan een mens wel geluk ervaren dwars door moeiten heen. Dit betekent niet dat er geen verdriet meer is, maar wel dat hij/zij alles bij elkaar dankbaar kan zijn voor het leven...al zal dat dus niet elk moment even goed zichtbaar/hoorbaar zijn in een mensenleven!

Hallo Kenk.
Ik zal je zeggen dat ik me nog steeds het gelukkigste mens voel hier en de dingen die ik mankeer die neem ik op de koop toe want we krijgen niet meer als dat we aan kunnen.
Sjalom.
Martin

Berichten: 1146

CHATULIEM619 schreef:

Een voormalig klasgenootje van mn dochter uitte haar medelijden en licht afgrijzen over de mensen die in een rijtjeshuis woonden. Ze kon zich niet voorstellen, dat ze zo konden leven. Onbewust moest ik hieraan denken. De mens is in staat zich aan te passen in wat voor omstandigheid hij bevindt. En ook nog gelukkig te zijn.

Wat erg als je zo denkt..heeft ze wel opvoeding genoten?
en wat een vreemd voorbeeld.

Marian, woont ( super gelukkig ) in een rijtjeshuis. Knipoog smiley

Berichten: 5057

MARIAN519 schreef:

Wat erg als je zo denkt..heeft ze wel opvoeding genoten?
en wat een vreemd voorbeeld.

Marian, woont ( super gelukkig ) in een rijtjeshuis. Knipoog smiley

Gymnasium, allemaal kinderen van professoren...

Berichten: 1146

CHATULIEM619 schreef:

Gymnasium, allemaal kinderen van professoren...

En dan zo slecht opgevoed?
MIjn dochter heeft een miljonaire als vriendin, die denkt niet zo...errrrrrrrug..

Berichten: 5057

MARIAN519 schreef:

En dan zo slecht opgevoed?
MIjn dochter heeft een miljonaire als vriendin, die denkt niet zo...errrrrrrrug..

dat weet ik niet, maar het was wel een elitaire school.

Berichten: 1146

CHATULIEM619 schreef:

dat weet ik niet, maar het was wel een elitaire school.

En aan haar dacht je bij "onze last te zwaar?"
wat bedoelde je ermee?

Berichten: 5057

MARIAN519 schreef:

En aan haar dacht je bij "onze last te zwaar?"
wat bedoelde je ermee?

Zie je de analogie niet? Voor dat klasgenootje was het vreselijk voor mensen om in rijtjeshuizen te wonen. Maar wij zijn niet beter gewend....Vanuit onze welvaart kijken we naar mensen in Afrika, maar zij gaan er heel anders mee om.

Een vrouw die 4 kinderen bij de bevalling verloren heeft, gaat hier in NL er anders mee om dan daar. Daar is dood een onderdeel van het leven, hier stoppen we het het liefst weg.

Berichten: 341

INEZ910 schreef:

De mens is in staat zich aan te passen in wat voor omstandigheid hij bevindt. En ook nog gelukkig te zijn.

aldus Chatuliem.

Ik denk toch niet dat bijvoorbeeld vrouwen in Afrika die 4 kinderen verliezen in het kraambed gelukkig zijn..
Mensen kunnen zich inderdaad wel aanpassen aan de omstandigheden, ook zulke harde maar goed, dat is wat anders dan gelukkig zijn.[/quote]

Dan vraag ik me af wat 'gelukkig zijn' is?
Ik herinner me uit het nieuws de verhalen van 2 gezinnen:één uit Arnemuiden, een chinees gezin meen ik, wat 4 kinderen verloor bij een brand, én een gezin uit Overijssel wat ook 4 kinderen verloor bij een brand. Ik ken één van deze gezinnen. Ze zijn dóór gegaan en ondanks het verdriet en het gemis, zie ik ook dat ze genieten van de kleine dingen. Ja, ze hebben het uitgeschreeuwd van verdriet maar óók hebben ze de zorg voor elke dag weer op zich genomen, om er voor hen te zijn die nog wél leven. Is 'gelukkig zijn' dan misschien niet méér dan dat éne moment..waarin je even geniet van iets kleins..in die enorm verdrietige periode? Ik geloof zeker dat een vrouw uit Afrika, die weer een kind verliest, enorm veel verdriet kent en de kinderen in haar hart meedraagt. Maar ik geloof óók dat ze de zorg voor de andere, overgebleven kinderen, weer op zich neemt en ze soms weer momenten van geluk zal ervaren. Want volgens mij kan het: ellende ervaren én 'gelukkig zijn'..al is dat soms maar een paar seconden.

Berichten: 5407

MARIAN519 schreef:

Wat erg als je zo denkt..heeft ze wel opvoeding genoten?
en wat een vreemd voorbeeld.

Marian, woont ( super gelukkig ) in een rijtjeshuis. Knipoog smiley

Zij weet misschien niet anders????? En als ze verstandige ouders heeft zal ze ook wel kunnen aarden in een andere woonomgeving?