Berichten van ARIENNEZ498

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

HENK710 schreef:

Dan nog geen punt! We zien wel of jullie er zijn! Kussende smiley

great! thanks!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

oeps....ik bedoel dus zaterdag! dus zaterdag ook mijn antwoord op het vraagteken achter onze naam!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

Robbedoes,

Hoe graag ik het ook zou willen...ik kan niet eerder dan op vrijdag aangeven of Glenn en ik meegaan. Sorry daarvoor maar het is niet anders. Ik hoop niet dat dat erg is? Als ik me goed voel, en niet teveel pijn heb, komen we, anders niet. Maar we hebben er wél zin in!

Groetjes! Glenn(y451) en Ariënne

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

SUSANNAH475 schreef:

Ik denk dat veel mensen zich niet realiseren wat voor impact het heeft als een kind een afwezige vader (en/of moeder) heeft.
En een afwezige vader kan ook een 'aanwezige' vader zijn, die er niet of nauwelijks was ...
Als je dat moe(s)t missen, heb je ook dat voorbeeld niet ... en ja, ik weet ... ook ouders maken hun fouten, maar er is wel een verschil in fouten maken en ze voortdurend maken en dan ook nog niet willen erkennen dat je ze gemaakt heeft. Soms wordt het dan een onhoudbare situatie.
Godzijdank kan God het ten goede keren, maar ik denk dat de krassen in je hart blijven ...
Gelukkig kan je door je verdriet heen de aanwezigheid van God bemerken die je kan geven wat je al die tijd moest missen.
Maar denk wel dat het een hele weg is en die weg is zeker niet gemakkelijk.

Ik zou altijd nog het volgende boekje willen lezen:

"Dochters zonder vader,
Elke dochter weet hoe belangrijk een vader is. Wanneer vaders ons teleurstellen, kan dat de rest van ons leven impact hebben. Of je vader je nu misbruikte, je verwaarloosde of in de steek liet, het......"

Auteur: Wright, H. Norman

Wat je hier zegt is heel erg waar Susannah! Voor mijn kinderen is het niet gemakkelijk om op te groeien zonder hun vader...maar mét hun vader was het nóg moeilijker. Nu er rust is gekomen, genieten zij van hun dagen bij hem en andersom. De destijds aanwezige vader was helaas een driftige... en wat is dán beter?
Zelf groeide ik op mét een vader...maar dan wél een die zijn drie kinderen nooit zag staan. Ik kan me niet herinneren ooit iets met mijn vader gedaan te hebben, geen spelletje...geen goed gesprek, gewoon niets.
Om het Vaderhart van God dan te begrijpen? Daar heb ik heel wat jaren over gedaan. Voor mij was God een zwijgzame God...Eén die niet antwoordde. Hij wás er wel....maar niet voor mij. Inmiddels heb ik geleerd dat de God van hemel en aarde héél Iemand anders is dan mijn eigen aardse vader!

Het boek waar je het zojuist over had? Ik heb het even opgezocht en is te bestellen voor iets meer dan 15 euro, ik wil het ook graag lezen trouwens, bedankt voor de tip!

Ariënne

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

JONATHAN890 schreef:

Deze gevoelens heb ik ook deels gehad. De laatste jaren van mijn huwelijk waren niet goed. Het gestaag de liefde tussen mij en mijn vrouw te zien wegvloeien, heeft veel pijn, boosheid en machteloosheid gegeven. Zo vaak zocht ik de stilte op, na het zoveelste conflikt om een ander tussen ons in. Heb God zo vaak toegeroepen...'aub, laat er een eind aan komen' ..... 'waarom moet deze weg worden gegaan'
Na de scheiding was er boosheid, alle emotie van de jaren ervoor. De tijden van alleen voelen, werden eenzaamheid. Teleurstelling in God nam zijn plaats.

God heeft laatste half jaar mijn leven een draai gegeven, mij geleerd alle dingen te vergeven. Heb gesprekken hier over gehad met mijn ex. Zij ziet nu in dat dingen fout zijn gegaan, dat er voor liefde tussen haar en mij geen plaats, geen mogelijkheid was. Het werd uitgesproken, er was berusting, vergeving. Ok...genezing zal niet meer kunnen, ondertussen woont ze met een ander. En ik heb er ook geen behoefte meer aan, te veel is er gebeurd.
De reanimatie van mijn leven, van mijn geloof is verder gegaan, door gesprekken met mensen uit mijn kerk, waar ik zwaar in teleurgesteld was, we hebben mekaar weer ontmoet, gesproken, uitgesproken, gebeden. Daarna kon ik weer de kerk bezoeken, zag hen niet meer als belemmeringen, die tussen mij en God kwamen staan.
God is goed...dat Hij zo met je begaan is. Alle dingen die mij dwars zaten zijn weg. Nee niet de mensen, maar de pijn en verdriet zijn genezen.

God heeft mij ook geleerd dat ik mijn leven geheel aan Hem mag geven, God gaat die weg voor mij uit, ik vertrouw.

God wijst mij een weg als ik zelf geen uitkomst zie

En...
Jezus, alles geef ik U
wat ik ben en heb
en wat ik ooit zal zijn.
Al mijn hoop,
mijn plannen en mijn tijd
leg ikjn uw hand,
vertrouw ze aan U toe.
Door uw wil te doen,
leer ik om vrij te zijn.

Dat laatste stukje Jonathan...? Is precies hetgeen ik zei tegen Hém, ná mijn scheiding. Ik stond met lege handen en een murw geslagen hart...en tóén pas kon HIJ echt in mij aan 't werk. De overgave was toen volledig...omdat ik leeg was.
Was de scheiding een menselijk falen van twee mensen? JA! Was en is God ons genadig dóór deze ellende? JA!
Kwam tóén de groei? JA! Ik hoop en bid de mens te worden...die God voor ogen had, toen HIJ mij schiep en wanneer ik het aan Hem overlaat? Zal Hij mij deze mens laat worden. Niet mijn wil, maar de Uwe, o Heer!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

Van hárte gefeliciteerd Chat! En God's zegen toegewenst voor de toekomst.

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

JONATHAN890 schreef:

http://player.omroep.nl/?aflID=10659298

Ik zag een onderwerp op de website OuderAlleen, over schuldgevoelens na een relatie, daarop ontstond op het forum een levendige discussie over waarom schuldgevoelens, vergeving lekker makkelijk, waarom eigenlijk schuldgevoelens, hoe dan verder.

Hoe gaan hier mensen om met schuldgevoelens na een relatie?
Voel jij je schuldig naar god, naar kinderen, naar je ex partner? Hoe ga je weer verder? Zijn er dingen die je anders zou doen? Wat heb je er van geleerd?

Ik bárstte van de schuldgevoelens....IN mijn huwelijk al. Want....als ik het béter zou doen, beter mijn best én mijn verwachtingen t.a.v het huwelijk naar beneden zou bijstellen....dán moest het me toch lukken....zéker met Gods hulp? Het lukt me niet, en uiteindelijk ben ik gescheiden....
Daarna voelde ik lange tijd niets anders dan ópluchting. De angst was weg, het 'op de tenen lopen voor de ander' was wég. Er was weer harmonie in huis, we hoefden niet meer bang te zijn....
Toch kwam dat schuldgevoel me later weer plagen! Had ik niet.....moest ik niet....?? En als ik de kinderen dan zag terugkomen van een weekend bij hun vader, moe...en uit hun doen? Dan voelde ik me alwéér schuldig!
Ik heb geworsteld, met mezelf, met God en heb niet alle antwoorden gevonden. Ook ik worstelde met de vraag: "Heer, hoe zit het dan met de huwelijksbelofte naar elkaar toe? IK FAAL!!!! MAAR IK KÁN NIET ANDERS DAN DÉZE KEUS MAKEN!!!"
Wél mag ik ervaren dat deze moeilijke stap, vol twijfel...mijn gezin goed heeft gedaan. Ik zie het aan de kinderen, ik zie het aan hoe ik zelf nu in het leven sta en hoe ik ben gegroeid als mens,..naar God toe.
Glenn, mijn partner, mijn vriend, mijn maatje, heeft me geleerd om weer te vertrouwen. Door hem leerde ik dat, om met Pieter's woorden te spreken, 'niet iedere hond bijt'.
Ja! Vertrouwen geven IS moeilijk! Zéker na een breuk met je partner. Maar niet onmogelijk. Vertrouwen....is iets wat je moet léren geven...en wat je geeft...wanneer je ontdekt dat hij of zij dat waard is...omdat hij of zij een eigen persoon is...en NIET die ander....die je los moest laten.

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

ROOSJE226 schreef:

Leg dat es uit Henk. Miss tappen= ernaast tappen

Ik hoop tog egt dat tr in maart geen sneeuw meer ligt, liever een zonnetje en terrasje pikken.
Lachende smiley

En gaan we dan.............
Van de zomer naar Schevingen, strandtent enzo en dan bij mij slapen?/
Of is dat voor de Noordelingen onder ons te ver???
ook leuk hoor strand. de warme zee is wat beter als een kouwe sneeuwbal in je nek Trijnie. Toch?? Knipoog smiley

Ik dacht ook: "oohh...in maart moet het wel weer lukken...dán is de sneeuw wel wég!"
Nu kan ik idd. ook alleen maar hopen dat 't snel ietsiepietsie warmer gaat worden want anders....zie ik het somber in....
Huilende smiley, smiley in tranen

Enne? Strand? Zee? ZON??? Een geweldig idee! Daar wil ik wel een eindje voor rijden hoor! Ik heb ook liever een warme bries dan die natte troep! (alhoewel....de zee is toch ook best nát..... Clown smiley

)

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

JILL658 schreef:

Dat begreep ik Arienne. Wel een moeilijke tijd voor jou geweest.
Sterkte met die pijnen, dat is geen pretje.

Mischien een nieuw toppy hierover maken, anders gaat het weer oftoppy. Knipoog smiley

nou eh...praten over pijn? die probeer ik juist zoveel mogelijk te negeren! Knipoog smiley

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

CHATULIEM619 schreef:

Laat ik ff duidelijk zijn, ik ben geen voorstander van euthanasie. Wat ik juist erg vind in deze tijd, is dat mensen moreel gedwongen zouden kunnen worden voor die stap. Gedwongen door de maatschappij, familie en de gezondheidszorg.

Dat ben ik dus helemaal met je eens. Dwang is op zichzelf al erg, en al helemaal in deze context. Maar wat nu als het andersom is? Ik bedoel: wanneer iemand wél graag wil sterven, desnoods d.m.v euthanasie...omdat de pijn niet meer te harden is? Mogen we dan wél een morele, maatschappelijke dwang opleggen om dan toch maar vooral te blijven leven? Ik vind dit een moeilijk iets, vooral omdat ik het zo van nabij heb meegemaakt. Wat zou ik gedaan hebben als mijn broer me gesmeekt zou hebben te mogen sterven?
Ik ben blij dat me deze vraag bespaard is gebleven. En ik hoop niet dat het ooit zover komt dat de maatschappij, mijn familie of wie dan ook, ooit, door welke vorm van dwang ook, zal besluiten mijn leven maar te beëindigen omdat zij me té oud en té afgetakeld vinden!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

JILL658 schreef:

Arienne ik ben het helemaal met je eens.
Maar Chat wil ook geen euthanasie, maar leest tussen de regels wel iets van deze gedachte. Vandaar dat hij het vraagt.
Enja ik maak me ook een beetje zorgen over je Alfaromeo.
Je komt erg triest over bij mij.
Zoals er al eerder door Grace gereageerd is ken ik ook mensen van in de 90 die nog dansen en lessen volgen.
Ik hoop dat wij met zijn allen door deze site je een beetje kunnen bemoedigen en opbeuren.
Zoals je zelf zegt God is jou Vader en Papa en bij Hem mag je schuilen.
Ps 91 en ps 23 !
Shaloom Jill

Dat geloof ik Jill, dat Chat geen euthanasie wil, maar alleen benieuwd is hoe Alfa -en wij- hier tegen aan kijken. Ik heb alleen geprobeerd te verwoorden hoe ik erover denk en waar dat vandaan komt.

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

CHATULIEM619 schreef:

Ik zie een berusting in je leeftijd, en dat vind ik positief. Zou ik je situatie tot een algemener onderwerp mogen tillen. Iets wat de komende tijd zeer actueel wordt. Het is niet persoonlijk bedoeld, maar ik hoop wel op een persoonlijk antwoord.

Stel dat je voelt dat je krachten gaan afnemen tot een niveau dat je verzorging nodig hebt. Zou je dan gebruik maken van de keuze om er zelf een punt achter te zetten? Over enkele weken komt er een kamerdebat waarin men ouderen wil toestaan om euthanasie te plegen zonder dat daar een echt medische noodzaak voor is.

Chat, ik wil hier graag op reageren als je het goed vindt. Ik schrik nogal van de gedachte dat ouderen die fysiek achteruitgaan en verzorging behoeven, mogelijk euthanasie als optie krijgen. Ik schrik niet zozeer van de keuze, als wel van de koppeling 'oud en hulpbehoevend'.
Want...wie stelt dezelfde vraag als het om jongeren gaat? Wordt die vraag überhaupt wel gesteld? Is het per definitie: 'oud en aftakelend'?
Wat een enge gedachte.
Ik weet persoonlijk wat het is om pijn te hebben. Elke dag. Ik heb een vorm van Reuma en heb al ruim 10 jaar geen dag zonder pijn gehad. Daarnaast vermoeid het me heel erg en beperkt het mijn leven enorm. Toch is de pijn op zich geen reden om de moed op te geven. Nu kan je misschien zeggen: "Nee, natuurlijk niet, je bent "pás" 44.....! M.a.w: ik zou té jong zijn en de pijn zou ik dán wél moeten dragen/aanvaarden? En een ouder iemand niet?
Mijn broer leed ook verschrikkelijke pijnen. Hij was maar drie jaar ouder maar was opgebrand door de pijn en zijn ziekte: hij was nierpatiënt. We hebben God wel gevraagd om hem thuis te halen....en dat is in 2007 -God zij Dánk- ook gebeurd. Mijn broer wilde niet meer, kón ook niet meer...maar behalve het gebed is er nooit een gedachte van hem of van mij geweest om het leven vroegtijdig te beeïndigen. God was hem, God was ons genadig.
Mijn antwoord op jouw vraag is dus: 'nee', geen euthanasie...niet vanwege de combinatie 'leeftijd en lijden', niet als je oud bent, niet als je jong bent en dus óók kan lijden. Hoe moeilijk het ook kan zijn? Hóé wanhopig of opgebrand je ook kunt raken door de pijn? Ik geloof persoonlijk in de God, de Váder die je hoort, en er voor je zal zijn....wanneer je in je nood tot Hém roept.

Ariënne

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

ROBBEDOES873 schreef:

Tuurlijk mag dat Knipoog smiley

We zouden het heel erg leuk vinden als jullie mee gingen, dus we hopen dat het gaat lukken Lachende smiley

Het lijkt ons ook superleuk dus hoop ik dat het vraagteken straks een uitroepteken zal worden! Lachende smiley

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

ROBBEDOES873 schreef:

En weer ff terug naar het stapavondje

Tot zover hebben aangemeld

henk710 & Robbedoes
Syla & vriend
Rellok
Raps
Clowntje & Roos
Chhatuliem
Bert
Sarijs
Trijnie

En met vraagteken

Leanne
Marijan
Klaas

Willen der genen met het vraagteken bij hun naam nog even laten weten of ze wel of niet mee gaan?

En zijn er nog meer mensen die mee willen en niet op het lijstje staan??
Laat het even weten via het forum...

Glenn en ik willen ook wel mee...maar! ik moet een slag om de arm houden omdat ik nu nog niet weet hoe ik me dán voel, i.v.m pijn en zo... is dat erg? Het lijkt ons erg leuk om mee te gaan....maar mag het vraagteken dan achter onze naam blijven staan?

Ariënne en Glenn

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

Hey Chat,

Wat ontzettend náár voor jou, je zoon, de kinderen....dat je je kat zó vond en met elkaar moest begraven. Ja, het is 'maar' een kat... we zeggen dat zo, maar verdrietig word je er wel wel van. Ik vind het rot voor jullie.

Wat betreft Haïti? Ik wil ook graag iets doen maar liever niet via Giro 555, misschien kunnen we hier op CM de gebeden, krachten bundelen?

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

INKA401 schreef:

ik was dit weekend bij mijn vriendin in hengelo ... de dag begon met een heerlijk ontbijt ... je kent dat wel, mmmm ... warme afbakbroodjes ... een ruime keus uit belég ... een gekookt eitje ... jusdorange, héérlijk met onze kids aan tafel ... en na genieten van een heerlijke koffie ...
daarna iedereen puchen om naar de kerk te gaan ... geef toe ... vinden de kids niet altijd even leuk hoor, en zal wel herkenbaar zijn ...
we waren deze keer best vroeg ... dat wil zeggen, wel 5 min. voor tijd hahaha, en is wel eens anders hoor...
aangekomen in de kerk worden we begroet door bekénden, en wensen ons een gezegende dienst ...
nou luitjes ... élke keer dat wij samen met onze kids daar zitten ... vind ik al zó bijzonder, dat het voor mij al niet meer stuk kan ...
mijn lieve anneke en ik zitten de hele dienst met de handen sámen ... ik kijk dan wel eens om mij heen of anderen dat óók doen ... en weet dat digene áchter mij zit óók doen ... maar moet dan ook wel constateren dat dat niet veel gedaan word ... jammer toch? ... tis zóó fijn om dát met je geliefde te ervaren ...
thuis gekomen ... koffie met wat lekkers ...de kids op de bank genietend
hopende dat ze maar iets van de dienst hebben mee gekregen, en dat proefde ik ook wel ...
waaauw , wát een zondag ... ik ben dankbaar...
s'middags zijn we samen wezen wandelen in de sneeuw ...
mmmm ... zóó romantisch ... en genoten van elkaar ...
eenmaal thuis gekomen, genieten van een glaasje wijn ... samen het avond eten bereiden ... en weer genieten van onze kids ...
en dan komt het afscheid ... is telkens weer zóó moeilijk ... maar het moét
ik rij naar huis ... een 160 km ... het lijkt idd vér ... en oeps ... moelijk hoor ... tis vér ja ... héél ver ... maar jullie moesten eens weten wat liefde voor elkaar kan betekenen ... afstand speeld dan totaal geen rol, jullie snap?
ik kijk uit wanneer mijn liefje volgende week weer naar mij toe komt ...
en verras haar dan alwéér met zón super weekend ...
mmmm ik kijk er naar uit ... sorry dat ik zo ópen bent ... thats me ...

Ik vind het geweldig dat je zó open bent enne...geen 'sorry' daarvoor zeggen hoor!
Ik zit in precies hetzelfde schuitje: Glenn, mijn vriend woont in Brabant en ik in Overijssel...elke keer weer zijn we blij en leven we naar het weekend toe... en élke keer is daar weer dat vervelende afscheid...om van te huilen gewoon.
Mooi ook hoe je beschrijft hoe je samen de kerkdienst beleefd, wij zijn ook zo van die mensen die elkaars hand vasthouden! (misschien willen we uit elke minuut het liefst een heel uur halen????) Ik vind het in elk geval heel normaal!

En dan komt die vréselijke maandag....dé meest depressieve maandag van het jaar? kan kloppen hoor, maar dan vind ik élke maandag een dráma! Op naar de dinsdag, óp naar het vólgende weekend!

Ariënne

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

INKA401 schreef:

in je eerste zin schrijfje je over twijfels of je wel zou schrijven ... nou ariennez, tis je aardig gelukt hihi ... leuk toch?

grijns!!! ja, 'k geloof het wel! Lachende smiley

schrijven vind ik hartstikke leuk maar is wat ik schrijf wel leuk voor een ander...dat was eigenlijk mijn twijfel.
In elk geval vind ik de verhalen over het gewone, dagelijkse leven hartstikke leuk om te lezen! Zo ook het verhaal over je zoon en zijn stage bij de autosloperij! Mijn zoon Rinze heeft ook zoiets gehad: stage bij een garagebedrijf....opeens was ie een stoere gozer met een overall aan en werkschoenen...!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

leuke topic! maar ik twijfel of ik zal schrijven...mijn dagen zijn veelal hetzelfde...
Na de hectiek van élke morgen: 4 kinderen op tijd de deur uit zien te krijgen -en dat is niet zo simpel want ochtendmensen zijn ze geen van allen...- begon mijn rustmomentje: stille tijd houden.
Daarna wat huishoudelijke klussen, waaronder die ééuwige was! (mag je gerust zeggen hoor Inka: ik vind er ook niks an, 't houdt nóóit eens op, die wasmanden vol vuile...schone...vuile... was!grrrr!)
Gelukkig was (het is inmiddels over twaalven als ik dit schrijf) het woensdag, dus een vrije middag voor Christel, de andere drie zitten allemaal nog (braaf?) op school. Samen met haar ben ik naar het park geweest om de eendjes te voeren. Normaal gesproken zitten, liggen of zwemmen deze beestjes verspreid over het hele park maar nu zit alles op een kluitje bijeen en dat wáren er toch veel! Leuk gezicht wel, al die beestjes die over elkaar heen duikelen om een stukje brood te bemachtigen!
Gelukkig rijd ik op een scootmobiel zodat ik, met Christel op schoot, me al toeterend, een weg kon banen door al die hongerige eenden en ganzen!
Daarna heb ik met Rinze, één van mijn zoons, de kranten van zijn wijk opgehaald, t is alleen aan de andere kant van ons dorp, dus kwamen we verkleumd aan. Ik had het zó koud gekregen dat ik meer zin had in erwtensoep dan in krantenlopen...(nou ja? lópen? ik neem de luie variant: ik ríjd de kranten naar de deuren...tsss...verschil moet er zijn toch? Rinze lóópt....en ik rijdt! 't is tenslotte zíjn wijk...!)dus de mensen hebben niet vandaag hun weekkrantje gekregen, zoals eigenlijk had gemoeten, maar krijgen die morgen...als we weer helemaal warm zijn en vol nwe. energie zitten...
Tot slot vanavond nog het haar geknipt van mijn oudste zoon: Harm, hij blij, ik ook...want 't scheelt weer centjes!
Nu maar eens slapen...die .....piep..... kranten liggen er nog, mórgen kom ik er écht niet onderuit! Welterusten allemaal!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

SAMENZIJN153 schreef:

Beste gelovigen,graag zou ik indien mogelijk persoonlijke ervaringen horen van mannen en vrouwen die zich zelf uit eigen wil/ verlangen hebben laten dopen.
Dus niet de kinderdoop! maar op volwassen leeftyd. bedoel ik.

Als 19-jarige ben ik radicaal tot geloof gekomen. Mijn jeugd was turbulent te noemen, donker, en door een bezoek aan een evangelisatiedienst van de Chr.Geref Kerk, kwam ik tot geloof. Ruim een jaar later ben ik gedoopt. Het was het keerpunt in mijn leven. Alles wat daarvoor plaatsgevonden heeft, werd daarmee verbroken, ik kreeg een volkomen nieuw leven wat niet betekende dat alles 'koek en ei' was geworden.
Wat ik me vooral realiseerde was dit: "God heeft voor míj gekozen, daarna pas kon ik voor Hém kiezen! Wat gááf dat Hij mij wil hebben, ondanks de duisternis in mijn leven". Ik heb datzelfde gevoel van toen nog steeds: verering voor Hém...die mij zág, beter dan ikzelf, van me hield en houdt en me bij Zich wil hebben. Hij stelde geen voorwaarden aan mij: Zijn liefde kwam gewoon....
Tot geloof komen is het mooiste moment uit mijn leven, de doop was een volgende stap in dat geloof, ik denk er met veel liefde aan terug en hoewel het alweer even geleden is, staat het nog steeds op mijn netvlies gebrand. Het is geweldig bij Hem te mogen horen, ik zeg nog elke dag JA tegen Hem, Ja, Heer, JA!!!!!!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

CHATULIEM619 schreef:

Het valt me op, dat een opmerking op de chatbox door iedereen meteen negatief geïnterpreteerd wordt. De beschuldigingen vliegen dan over en weer en de essentie wordt dan uit het oog verloren. Vaak vult men al voor de ander in wat men denkt en krijg je ruzie die heel gemakkelijk voorkomen had kunnen worden door beter naar elkaar te luisteren.

Ik ben het met de mensen eens die zeggen, dat gehandicapten heel vaak puur omgaan met muziek en dat we wat dat betreft heel veel van ze kunnen leren. Het optreden wat me zelf het meest voor ogen staat in dit geval, is die keer dat we voor gehandicapten moesten spelen, dat ze zelf mee gingen doen. En inderdaad daar straalde heel wat van af.

Waar ik moeite mee heb, is dat ik het idee heb dat ze gebruikt worden. Ik vergelijk het met de musical die mijn zoon gaf aan het einde van de basisschool. Als we toen gezegd hadden, dit is zo mooi, hier ga je mee optreden door het land, zouden we in mijn ogen precies hetzelfde doen. Voor ons was het mooi, omdat we hem kenden. Omdat we meegeoefend hadden en met hem de tekst geleerd hadden.

Ik kan me voorstellen dat je het gevoel krijgt dat de Jostibandleden geëxploiteerd worden. Toch is dit niet het geval. Uit ervaring weet ik dat een man of vrouw met een verstandelijke beperking NIET te bewegen is tot iets wat hij of zij NIET wil. Jarenlang heb ik als groepsleidster gewerkt in een GezinsVervangendTehuis voor mensen met een verstandelijke beperking. Als ze naar 'club' moesten en ze hadden geen zin? Dan kregen we ze niet de deur uit, wát we ook probeerden! Geen zin is gewoon 'géén zin!!!!'.
Muziek maken vinden ze eigenlijk allemaal leuk, net als dansen, en lid zijn van de Jostiband? Is beslist geen corvee voor hen maar een éér. Het is een belangrijk deel van hun leven geworden, ze zijn er tróts op. Want naast muziek....? zijn ze gék op bekendheid, 'beroemd zijn', ze zijn nu zélf een 'bekende Nederlander' geworden! Mijn broer dróómde ervan om van zoiets als de Jostiband lid te mogen zijn want muziek was zijn léven. Helaas was het muziekgroepje in ónze woonplaats een stúk minder bekend, maar zéker niet minder leuk, en als ie geen zin meer had in de éne club? ging hij gewoon naar een ándere club.

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

Een avondje Josti-band is pure vreugde! 'k Heb ze jaren geleden ook eens horen spelen en als je érgens wel blij vandaan komt, dan is het wel na een avondje Josti-band!
Mijn beide broers zijn verstandelijk gehandicapt. Eén van hen is inmiddels overleden. Ik heb veel van hen geleerd, het meest toch wel de puurheid van hun hele wezen. Het kinderlijke geloof van mijn broer Roelof, de broer die overleden is, heeft me erg geholpen bij zijn heengaan. Ik zou niet weten hoe de wereld eruit zou moeten zien zónder mensen met een verstandelijke beperking! Saai denk ik......met véél minder lol en minder intens genieten!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

PIETER649 schreef:

En terecht, die vrouw dient zich te schamen. Woedende smiley

Een buschauffeur hoeft sigarettenrook niet te pikken in zijn bus, dus waarom wel dat irritante gejengel?
dat een vrouw baren kan wil nog niet zeggen dat ze opvoeden kan, dat blijkt wel weer. Zieke smiley

By the way...wat ik nog vergat te zeggen? mijn zoon is een zeer welopgevoede, vriendelijke jongeman geworden. En huilen? kan ie gelukkig nog steeds! Ik ben er tróts op!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

PIETER649 schreef:

En terecht, die vrouw dient zich te schamen. Woedende smiley

Een buschauffeur hoeft sigarettenrook niet te pikken in zijn bus, dus waarom wel dat irritante gejengel?
dat een vrouw baren kan wil nog niet zeggen dat ze opvoeden kan, dat blijkt wel weer. Zieke smiley

waar slaat dit nu weer op? waarom moet die vrouw zich schamen? Omdat haar kind huilt? en dat baren versus opvoeden? hoe stom! Ja sorry hoor maar hier maak ik me boos over.
Mijn oudste zoon, nu inmiddels 17, heeft het eerste jaar van zijn leven de longen uit zijn lijfje gehuild. zelfs in het ziekenhuis, waarin hij terecht kwam omdat 't niet normaal meer was, werden ze er knetter van....'t bleek een koemelk-allergie te zijn....
En weet je? Op een dag stond ik met mijn zoon nog in de kinderwagen bij de bushalte te wachten...hij huilde toen eens NIET (pffft...wat een opluchting) maar weet je wat de buschauffeur zei, toen ik de kinderwagen niet snel genoeg in de bus kreeg? "Je gaat maar lopen", en hij reed zó voor mijn neus weg...! Of was dat misschien dezelfde buschauffeur....in zijn jonge jaren...met een enorme aversie tegen moeder met baby's? Gunst....wie moet zich nu schamen?????

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

Vandaag neem Ik
al je problemen
voor Mijn rekening.
Onthoud alsjeblieft goed
dat Ik daarbij
je hulp niet nodig heb.

Mocht de duivel
je toevallig opzadelen
met een situatie die
je niet aankunt,
probeer dan niet
die toch zelf op te lossen.
Doe hem maar gewoon
in de KVJ (Klussen Voor Jezus
-postbak).
Hij zal behandeld worden
op MIJN tijd, niet de jouwe.

Ligt het probleem eenmaal
in deze bak,
laat het dan daar
en probeer niet het er
weer uit te halen.
Vasthouden of eruit
halen vertraagt de
oplossing van je probleem.
Als het een situatie is
die je wél aankunt,
vraag Mij dan om raad.
Dit om zeker te weten dat
je de juiste beslissing
hebt gekozen.

Omdat Ik sluimer noch
slaap, hoef jij
verder niet wakker te
liggen. Ontspan dus maar,
Mijn kind.
En als je Me nodig hebt,
dan ben Ik maar één
gebed bij je vandaan....

Prettige dag!

Ik hou van je,

God.

(deze tekst kreeg ik eens van een vriendin en zit sindsdien in mijn agenda als bladwijzer....ik hoef er maar naar te kijken om te weten: "O, ja....ik moet éérst naar Hém toe met al mijn vragen...niet zelf aanmodderen!")

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

PAULUS505 schreef:

Beste CM leden,

ik probeer elke dag tijdens mijn dagelijkse Lofprijzing 10 minuten Stille tijd voor God te nemen: 5 minuten in volledige stilte waar ik God tot mijn hart laat spreken. Daarna sla ik de Bijbel en Jezus Spreekt open.
Ik ontvang dan van God God prachtige Bijbel teksten en prachtige teksten uit Jezus Spreekt.
Deze typ ik dan in mijn Pc en zo houd ik elke week mijn dagboek met God bij.

Ik vind dit echt prachtig om te doen.
Het geeft veel vreugde om als je depressief bent soms, dat je dan terug kunt lezen wat wat voor (kleine) wonder God al in het verleden voor jou heeft bericht.
Ik ben hier ongeveer begin December mee begonnen.

Houden jullie wel eens Stille Tijd, echt in stilte bij God zijn?

Groeten van Paulus

Ja Paulus, stille tijd houden is het begin en het einde van mijn dag en zijn de momenten waarin ik echt gelukkig ben, rust vind en vrede heb. Ik schrijf, net als jij, de teksten op die ik van God krijg. Ook schrijf ik (soms) de gebeden op. Gebeden voor mijn 4 kinderen, toen mijn ouders en broer stierven en ook deze gebeden vormen zich nu tot een boek.
Als ik soms teruglees dan verbaas ik me over God's nabijheid in mijn leven, over de gebeden die verhoord zijn, over de leiding die God genomen heeft en de wendingen in mijn leven die daaruit voort komen. Ik vergeet veel, 't schijnt bij mijn vorm van reuma te horen en op deze manier, door het teruglezen, wordt ik steeds opnieuw herinnerd aan God's almacht in mijn leven en in dat van mijn kinderen.
Ik zoek ook echt stilte-momenten op, momenten waarin ik mijn mond houd en luister.....wát een rust! wát een vrede.....!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

RELLOK036 schreef:

wat me eigenlijk hier opvat is dat sommige discussie hier stranden op van een soort van ik heb gelijk en jij niet zoals ik het zie is de juiste en enigste manier maar is er weinig ruimte voor een andere kijk op een situatie..... valt me gewoon op
kijk je kan kijken naar een auto die heeft vier wilen een motor en een stuur (als het goed is) maar je kan ook zeggen een auto heeft deuren en brengt je van a naar b.... wie heeft er nu gelijk? ander voorbeeldje:
een huis heeft een dak en een voordeur... maar ook heeft een huis ramen en vertrekken de een is een flat de ander een ruitjes huis of een villa of noem maar op zijn allemaal huizen en allemaal klopt het beeld maar wie heeft er nu gelijk? kan op sommige dingen geen ander beeld zijn? ook wat de bijbel zegt? de een zegt nee tis zo maar de ander zegt nee tis zo? wie heeft er nu aan het rechte end? misschien bijde maar belichten ze een andere kijk op de situatie..... solly wilde dit ff kwijt

'k Geloof dat het méér is dan alleen maar je gelijk willen halen uit hoogmoed of starheid. Persoonlijk denk dat het te maken heeft met een stukje onzekerheid. Wanneer je je zelfbewust voelt, weet wie je bent en als je erop vertrouwt dat je persoonlijkheid door God gevoed wordt, is het niet zo erg 'eng' om een andere mening te horen dan de jouwe. Het brengt je niet van je stuk, sterker nog, je staat er open voor!
De rust die God geeft in jou? maakt de mening van een ander 'onbelangrijk' in goede zin.
Mijn persoonlijke mening doet er vaak niet toe vind ik. Ik luister graag en wanneer ik tóch mijn mening geef? Dan realiseer ik me heel goed dat deze door anderen 'verworpen' kan worden. Dat mag van mij....ik blijf nog steeds dezelfde Ariënne!

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

BULLDOG524 schreef:

Denk dat velen daar hun eigen reden voor hebben
en om nou je reden hier op het forum te plaatsen, en er vervolgens op afgebrand te worden.
Misschien een idee om het die mensen persoonlijk te gaan vragen Smiley die vol vragen zit

Mee eens, Bulldog. Ik ben één van die mensen die niet naar de kerk gaat. En om eerlijk te zijn? Heb ik totaal geen zin om me hier te moeten verantwoorden. Alles heeft een reden, niets gebeurd zomaar...zo ook in mijn leven. Ben ik een 'tweederangs Christen, alleen omdat ik niet naar de kerk ga? Maar...mocht ik goed contact met iemand krijgen? Dan wil ik daar best eens over praten maar niet hier, niet nu en al helemaal niet omdat ik het volgens sommigen verkeerd doe.

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

CROSSROAD317 schreef:

Mooi gedicht, is gebaseerd op Genesis 32, het gevecht van Jakob, aan de oever van de rivier de Jabbok. De plaats waar Jakob Israël werd genoemd, de plaats kreeg daarna de naam Pniël.

gedicht komt uit de bundel "Olijftak" van Jaap Zijlstra, en is het eerste van de serie gedichten over Jakob/Israël Knipoog smiley

Crossroad, bedankt voor je aanvullende info. Knipoog smiley

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

GEVECHT

De zon is ondergegaan
het is nacht in mij
een man komt voor mij staan
duisterling, ga opzij.

Het houweel van de maandag slaat hem los uit het donker
z'n tors zie ik staan
van z'n ogen de flonker.

Hij kijkt mij openlijk aan
gezicht aan gezicht
hij, gelidtekende,
gebroken licht.

Zwijgen is zijn bode
in mijn woordwoestijn
hij vecht mij aan,
pijn om pijn.

Vreemde, de dag
breekt aan in je ogen
Dankzij je tranen
zijn er regenbogen.

ARIENNEZ498 · Berichten: 125

GAAN

Ik zal gaan
O met genoegen zal ik gaan
met diepe vreugde en trompetgeschal
ik zal gaan

Als jij roept zal ik gaan
mijn werk mijn eten en mijn handen
zal ik laten staan
als jij roept zal ik gaan

Als jij roept in de morgen
in de middag in de avond
in mijn dromen in mijn waken
als jij roept zal ik gaan

Ik zal gaan
al breken ze mijn benen
al moet ik kreupel gaan
engelen binden dan mijn wagen
vleugels aan

Ik zal gaan

Een gedicht van Remco Campert