Berichten van MIEKE364

MIEKE364 · Berichten: 766

PREMNATH106 schreef:

Ik weet niet wat ik met mijn leven moet,heb 2 weken geleden flink wat tegenslagen gehad,enorm veel in een week tijd en nog te horen gekregen dat ik Borderline heb,daarna een week opgenomen geweest omdat ik het allemaal niet meer zag zitten,nu nog steeds niet,ik zoek God ook op,ook in mijn diepste momenten,maar heb zo'n eenzaam gevoel,een enorme leegte Huilende smiley, smiley in tranen

Pak Zijn hand, jongen, en houd 'm stevig vast. Weet dat je in het Licht van Zijn Liefde kunt vertoeven als je daar maar voor kiest. Het is de beste keuze die je kunt maken. Hij helpt je overal doorheen als je je maar op Hem blijft afstemmen. Zoek een gemeente in je omgeving waar je je op je gemak voelt en blijf naar de diensten gaan, zoek troost in de bijbel, die vind je zeker als je die zoekt. Hou je vast aan het goede dat God je biedt en dank Hem ervoor. Sterkte!

MIEKE364 · Berichten: 766

HENK710 schreef:

Echt off-topic is het niet, want het is wel heel eerlijk Knipoog smiley

En ja, deze eerlijkheid heeft als keerzijde dat je hier openlijk je vertrouwen op God neerzet. Maar dat mag! We mogen onze vragen hebben bij wat er gebeurt, ook als het om God gaat. Coole smiley met zonnebril

God deed het niet...maar wat deden de mensen?
Gods almacht wordt inderdaad vaak gebruikt als argument voor de teleurstelling in God. Maar betekent almacht dat God maar alles moet doen wat hij zou kunnen? God heeft er bewust voor gekozen om mensen te maken die eigen invullingsruimte hebben in het leven. En ja, daarbij weet Hij dat mensen dan ook keuzes kunnen maken die Hem verdriet doen. En juist dan wil Hij er ook voor de mensen zijn. Hij wil juist door het gebruik van die eigen invullingsruimte laten merken dat de mens niet zonder God kan. Mensen hebben hun Maker nodig! En Hij is heel dicht naar ons toegekomen. Hij is mensgeworden en heeft onze last op Zich genomen. Zodoende mogen we weten dat God onze pijn, ons verdriet begrijpt, want Hij heeft zelf ook de pijn van het leven, de pijn van menselijke interactie doorstaan. Want ja, de menselijke interactie is geregeld niet goed te noemen. Daarin hebben wij een rol als medemens. Het is aan ons om de interactie zuiver te houden...juist om te voorkomen dat mensen zulke dingen doen zoals met de holocaust. En ook daarin zorgt God weer voor een oplossing met Zijn Geest. Hij wil in ons wonen om ons zo te vormen dat we elkaar niet naar het leven staan, maar met elkaar in het leven staan!

En ja, ik besef dat dit heel makkelijk kan klinken. Maar het is wel wat ik ook persoonlijk heb mogen ervaren in mijn leven...en eigenlijk nog steeds ervaar. Ik hoop dat je ergens toch ook dat stukje vertrouwen terug mag vinden...want het houdt mij werkelijk op de been in een leven vol onrust en pijn (en twijfel en vragen)!

wat een prachtige bemoediging, Henk. Dit kunnen we elkaar niet vaak genoeg vertellen. We weten het wel en vergeten het weer. Opnieuw verteld is het weer een nieuwe belofte van God, telkens weer, en opnieuw de opdracht die ligt in de zegen die we krijgen, elkaar tot zegen te zijn, niemand uitgezonderd.

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Marieke, ik heb veel waardering voor je reactie! Ook wat formulering betreft... Knipoog smiley

Voor God hebben we helemaal geen maskers nodig, Hij houdt van ons zoals we zijn. Daarentegen voor de mensen om ons heen kunnen we (bijna) niet zonder maskers. Dat heeft o.a. te maken met, wat Henk al noemde, een stukje zelfbescherming.
In de binnenkant van ons kan nog zo'n tsunami woeden, blijkbaar zijn mensen in staat om daar tijdelijk van los te komen en zich te richten op dat wat gewoon door moet gaan.

Herkennen we dat ook op geloofsgebied?
Persoonlijk herken ik wel een zgn. golfbeweging in mijn geloofsbeleving. De ene periode leef je voor je gevoel op de toppen van het geloof, de andere periode is het wat gematigder. Het woord geloofsbeleving duidt al op iets gevoelsmatigs... Maar er is meer, dat is mooi verwoord in het artikel:

Wie herkent dit ook?

Zeker herkenbaar. Na een heel verdrietige echtscheiding waarbij ik voor de veiligheid van mijzelf en mijn baby van 5 maanden uit het huwelijk moest vluchten (herken me ook in Marieke's verhaal) en vóór dat feit ook al, een sterke verdieping van mijn geloofsbeleving omdat bepaalde zaken wonderlijk verliepen waarin ik Gods helpende hand herkende. Ik was heel dankbaar en nam mij op een dieper niveau voor mijn leven en dat van mijn kind in Zijn Hand te leggen en dat doe ik nog steeds dagelijks bewust. Toch kent het 'gevoel' hoogte en dieptepunten en vaak een geleidelijke lijn. Dat is inherent in hoe je in het leven staat, wat je beleeft. Soms leef ik meer verstandelijk en wat minder op gevoel, dan krijgt het bijbellezen, het bidden en de kerkgang wat mechanisch, ben ik er niet helemaal bij, dat zijn vaak wat kortere periodes waarbij ik dan toch meer energie stop in het voelbare contact met God. De rituelen helpen het basiscontact te houden en vaak brengt een dienst, een gesprek met een medechristen of andere gelovige me weer dichter bij het gevoel. Zingen helpt ook de gevoelsbeleving weer wat aan te wakkeren want daar blijf ik naar zoeken....

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Leuk dat je reageert, André.
Je hebt natuurlijk gelijk dat eerlijkheid een kernwaarde is. Dat zal niemand ontkennen, lijkt me. Wat ik echter bedoelde met 'eerlijkheid is een modewoord geworden', is dat iedereen lijkt te roepen om eerlijkheid (kijk als illustratie de profielen hier op cm er maar op na... ik denk dat je in bijna alle profielen kunt lezen dat mensen eerlijkheid verwachten). En dat is vreemd eigenlijk... want als iedereen eerlijkheid belangrijk vindt, dan zou het toch een vanzelfsprekendheid zijn en onnodig dus om dit expliciet aan te geven?

We willen allemaal graag eerlijk zijn en eerlijkheid ervaren en blijkbaar schort het eraan. Ik denk dat de mensen die eerlijkheid hoog in hun vaandel voeren, het grote belang ervan onderkennen omdat ze het tegendeel hebben ervaren.

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Het gaat dus om een balans tussen je eigen belangen en die van een ander. Soms moet je kiezen voor jezelf, soms moet jezelf wegcijferen. Daar zit een spanningsveld, waar ik mezelf af en toe best kritisch op bevragen wil...

Ik denk, dat een grote valkuil van het toenemende 'iets is pas goed als het goed voelt'-gevoel, egocentrisme is. Iemand die zichzelf weg kan cijferen in situaties wordt al gauw als een bijzonder mens gezien. Vreemd eigenlijk, dat zou toch normaal moeten zijn?

Je zegt: soms moet je jezelf wegcijferen. Dat klinkt als tegen wil en dank, ondanks jezelf. Waarom moet je je zelf op dat moment wegcijferen? Is dat wel zo verstandig; leef je dan werkelijk conform de regel: ''heb je naaste lief zoals je zelf?"
Word de ander er beter van dat je je zelf wegcijfert? Is dat de boodschap in die situatie die je wilt afgeven? Is dat wegcijferen op dat moment wel zo goed voor je naaste? Leef je dan goed voor als christen? Help je daar de ander mee of vind je het nodig jezelf weg te cijferen?

Ik ken veel mensen die zichzelf wegcijferen en in een omgeving waar dat gewoon is te doen. Het ligt een beetje aan de situatie waarin iemand zich wegcijfert. Als dat gebeurt in een omgeving waar het belangrijk wordt gevonden het welzijn van de groep te dienen is dat normaal geaccepteerd gedrag. Het gebeurt vaker dan je denkt. Er wordt wel wat 'gehufterd', excusez le mot, maar dat gedrag is toch in de minderheid.

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Wat je schetst Mieke, is dat kledingkeuze afhankelijk is van de werkomgeving en de daar heersende cultuur. Dat is mijns inziens wat anders dan je kledingkeuze in die zin aanpassen dat je je voelt zoals je je kleedt. Herken je dat ook?

Liesbeth, dat is in principe hetzelfde. Je kiest voor de cultuur waarbij je je wilt aansluiten waarin je kunt zijn wie je wilt zijn. Daarbij past de kleding waarin je je voelt zoals je je wilt voelen. Lachende smiley

MIEKE364 · Berichten: 766

HENK710 schreef:

Ik ( Robbedoes873) wil ook heel graag even reageren...(lees nml mee met henk Knipoog smiley

en dit is iets wat mij al veel langer bezighoud dus vandaar dat ik toch reageer onder Henk zijn naam.

De reden dat dit fenomeen me heel erg bezig houdt is de volgde,
In 1995 heb ik een heel zwaar auto ongeluk gehad, Toen ik aan de kant van de weg lag met buitengewoon veel pijn en dacht werd gek te worden van de pijn, Terwijl de ambulance broeders met me bezig waren...
Kreeg ik op een gegeven moment een gevoel van totale rust over me heen en voelde de pijn weggaan...Tegelijkertijd kwam ik idd in een" soort van tunnel en aan het eind een prachtig licht"...Het was zo verschrikkelijk mooi niet te beschrijven... het voelde zo goed zo perfect zo zalig ook niet te beschrijven...en het was heel eenvoudig om me over te geven aan dit gelukzalige gevoel....gewoon het laten wegglijden als het ware...
Tot ik de ambulance broeders hoorde zeggen, We zijn haar kwijt...en ik hoorde en zag de paniek rondom omdat ik geen hartslag meer had...Ik wilde wel roepen en schreeuwen, NEE NEE ik ben er nog ik hoor jullie immers...Dat was voor mij het moment om het "licht"los te laten en om te vechten om weer terug te komen...Op het moment dat ik me dat realiseerde vervaagde het "licht"Op dat moment hoorde ik ze zeggen dat ze me wouden reanimeren met van die peddels, de pijn kwam ook weer in alle hevigheid terug en vlakvoor ze de "peddels" op me zetten hadden ze weer hartslag...
Dit is voor mij een heel bijzondere ervaring geweest en ja het heeft men leven echt wel verandert,
Nu lees ik reacties als het is hoe je spritiueel in het leven staat en hoe je je het na de dood voorstelt,
Ik kan jullie vertellen dat ik destijds eigenlijk helemaal niet met het geloof bezig was, ook niet met sprirituele dingen of hoe het er na de dood uit zou zien,
Het enige wat ik met het geloof had was dat ik christelijk ben opgegroeit..verder zei het me niets. Wel had ik die prachtige ervaring...En ik heb naderhand vaak geroepen...als iemand me kan zeggen welke drugs deze ervaring teweeg kan brengen please let me now Verlegen lachende smiley

Maar al met al heeft deze ervaring en het feit dat ik het ongeluk overleeft hebt, ondanks het letsel wat ik had opgelopen, me wel naar God toe getrokken, Het was een wonder dat ik nog leefde...Buiten het inwendige letsel, had ik op 6 plaatsen men bekken gebroken, men onderste nek wervel was gebroken,
Men onderste 2 ruggewervels waren gebroken, men schouder was gebroken, ik had zweepslag in men rechterbeen, men rechtehad was gebroken, ik had 5 gebroken ribben en 5 gekneusde ribben en een wiplash en nog een aantal dingen die ik maar niet op ga noemen want de was lijst is al lang genoeg...
Dit is in mijn ogen een wonder geweest want ik loop weer en kan bijna alles weer doen, Ik heb zelfs na het ongeluk nog 2 geweldige jongens op de wereld mogen zetten.
Achteraf denk ik vaak, Op dat moment stond ik heel heel ver van God af maar wat was God dichtbij.
Wou het toch even met jullie delen....

Dank voor het delen van zo'n enorm schokkende ervaring. Prachtig dat je nu zo'n krachtig geloof ervaart. Jouw verhaal wekt bij mij grote bewondering voor je enorme kracht en levenslust en een bemoediging voor wat Gods Liefde vermag.

MIEKE364 · Berichten: 766

THOMAS968 schreef:

Dat hoeft niet altijd. Er is een spanningsveld tussen waarheid en wijsheid en het laatste is vaak veel en veel meer. Je hoeft niet alles te zeggen wat je weet, als je maar weet wat je zegt. Ik heb het hier wel eens meer naar voren gebracht: Communicatie is niet wat je bedoelt maar wat een ander erin hoort. Toch wordt er in de Bijbel gesproken over ons spreken en handelen. In een eerdere bijdrage noemde ik de zonden der tong, Joh. 3. Wel aardig: in het Hebreeuws is zeggen en doen hetzelfde woord.

Thomas, die dus niet het Feyenoordlied mee kan zingen Knipoog smiley

Prachtige aanvulling.

MIEKE364 · Berichten: 766

THOMAS968 schreef:

Er is niks mis mee om dat te doen. Je bent voor de helft wie je bent en voor de helft wie men denkt dat je bent in zakelijke situaties. Je weet dat het je zelfvertrouwen versterkt. Benut dat, niks mis mee.

Thomas, die ook weet wanneer en waarom hij een pak aantrekt. (Anders dan zijn vader Knipoog smiley

)

Weer een goed advies! Dank, Thomas.

MIEKE364 · Berichten: 766

THOMAS968 schreef:

Ik denk dat, voor mensen reageren, ze dit verhaal wel even moeten lezen. Je gebruikt je termen al een beetje op een wijze waarin de inhoud van het stuk in het nd in verwerkt is. Er staan wijze inzichten in waar wel een leuke discussie uit kan komen.

Thomas, die zich afvraagt wat er ontbreekt in het opiniestuk van het nd.

Goed advies, Thomas, het artikel wel eerst goed lezen.
Wat ontbreekt er volgens jou aan het opiniestuk?

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Eerlijkheid... daar gaan we voor toch? Iemand schreef volgens mij al in een ander topic... het is een modewoord geworden. En daarmee misschien ook wel een uitgehold begrip...

Ik denk dat er ruwweg twee soorten eerlijkheid bestaan: eerlijkheid t.o.v. algemene feiten (dan gaat het om waarheid of onwaarheid) en eerlijkheid t.o.v. jezelf en je eigen gevoel.

In onze cultuur waarin we zelf als individu centraal staan, is ons gevoel bepalend. Iets is pas goed als het goed voelt.

Is dat werkelijk zo? Want dat zou betekenen dat eerlijkheid belangrijker wordt dan trouw... Zo las ik in een boeiend opinie-artikel uit het Nederlands Dagblad.
http://www.nd.nl/artikelen/2010/mei/07/het-uiterlijk-is-belangrijker-dan-het-innerlijk

Het zet me in ieder geval aan het denken... hoezeer laat ik me leiden door wat m'n gevoel mij zegt? Doe ik daarmee altijd recht aan anderen??

Over wat kleding en verzorging doet met een mens kunnen we wellicht allemaal wel verhalen.
Ik heb dertien jaar in de GGZ (geestelijke gezondheid) gewerkt, waar het cultuur is dat de hulpverleners zich slecht kleden; casual op z'n gunstigst.
Ik ben gedetacheerd en werk nu een jaar bij de overheid, waar de heren een pak met das dragen en de dames veelal goedzittende kleding en meestal een rok of jurk.
De collega's in de GGZ lopen er rommelig bij, praten vaak over gevoel en gedachten vanuit zichzelf. Er is geen goede wij-cultuur, ik constateerde vaak een chaotische werksfeer, niet echt doelgericht.
De collega's bij de overheid zijn goed gekleed, lopen rechtop en praten vrijwel altijd over het doel of de weg erheen, ook wel over de gemene deler in de vrijetijdsbeleving of het gezin. De omgangsvormen zijn goed, er is een wij-gevoel ook wel wat afstandelijk.
Is het één beter dan het ander? Wat is mijn eigen subjectieve waarneming? De verschillen zijn wel te constateren, objectief.

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Eerlijkheid... daar gaan we voor toch? Iemand schreef volgens mij al in een ander topic... het is een modewoord geworden. En daarmee misschien ook wel een uitgehold begrip...

Ik denk dat er ruwweg twee soorten eerlijkheid bestaan: eerlijkheid t.o.v. algemene feiten (dan gaat het om waarheid of onwaarheid) en eerlijkheid t.o.v. jezelf en je eigen gevoel.

In onze cultuur waarin we zelf als individu centraal staan, is ons gevoel bepalend. Iets is pas goed als het goed voelt.

Is dat werkelijk zo? Want dat zou betekenen dat eerlijkheid belangrijker wordt dan trouw... Zo las ik in een boeiend opinie-artikel uit het Nederlands Dagblad.
http://www.nd.nl/artikelen/2010/mei/07/het-uiterlijk-is-belangrijker-dan-het-innerlijk

Het zet me in ieder geval aan het denken... hoezeer laat ik me leiden door wat m'n gevoel mij zegt? Doe ik daarmee altijd recht aan anderen??

een schitterend artikel en al lezend vraag ik me ook af, hoe doe ik dat? Ben het met Segers eens dat de handelingen en rituelen het gevoel onderhouden en (weer) op gang brengen en kunnen houden als je dat wilt. Hij beschrijft zeer realistisch hoe het nou eenmaal werkt bij ons mensen. De laatste alinea waarin hij de lezer aanmoedigt onze (nieuwe) relaties vooral gezond en levend te houden door erin te blijven investeren, vind ik een mooie bemoediging.

MIEKE364 · Berichten: 766

IMRE695 schreef:

Een serieus onderwerp wat mij betreft. Er is zelfs wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Mensen die boven de operatietafel zweefden en hun eigen lichaam als opgegeven beschouwden en daarna op reis gingen naar een hiernamaals. Vaak beschreven als 'Ik ging door een tunnel met oneindig wit licht'. Aan het eind van die tunnel wacht vaak een soort paradijs. In de meeste gevallen voelen mensen zich in die 'wereld' volmaakt gelukkig. Maar.... dan komen ze terug. In hun aardse lichaam en het leven gaat ineens weer door. Toch voelen ze zich veranderd, 'aangeraakt door het licht'.

Hoe mogen we dit zien vanuit een christelijk perspectief?

Hoorde en las ook weleens zo'n verhaal en als christen raakt dat je dan toch en het roept vragen op. Van drie mensen die ik persoonlijk ken heb ik zo'n verhaal gehoord uit eigen ervaring.
Van een goede kennis kreeg ik het advies, toen dit onderwerp eens ter sprake kwam het boek te lezen dat Pim van Lommel schreef met als titel: 'eindeloos bewustzijn'.
Deze man is een nuchtere wetenschapper en heeft het fenomeen onderzocht en op dat gebied onderzoeken en verhalen verzameld. Zodoende wordt elke vraag die je hierover kunt bedenken in dit boek beantwoord. Een aanrader.

MIEKE364 · Berichten: 766

ARJAN007 schreef:

En elders zie ik een andere uitwerking van de satan, dat veel mensen zich niet meer druk maken over verkeersongevallen, maar wel over zaken die (veel) minder kwaad kunnen..... sja.
Tot mijn grote verbazing lees ik zowat elke (!) week op nu.nl over mensen die op hun motor of in hun auto scheuren als was de snelweg een race-circuit. Hun motto: "verkeersregels zijn geen regels."

Natuurlijk kies ik niet voor boeddhabeeldjes, dat wist je allang, cross.
Maar ik vind het zo vreemd dat er wel heftige discussies over boeddhabeeldjes plaatsvinden terwijl (bijna) iedereen zwijgt over doden en gewonden in het verkeer........

Eerlijk gezegd lijken mij die motoren en auto's grotere afgoden en werktuigen van de satan dan een buddhabeeldje.....

MIEKE364 · Berichten: 766

CHATULIEM619 schreef:

Offer van gehoorzaamheid, nu maak je het zwaar, terwijl het dat helemaal niet is. Wat mij zwaarder toe lijkt is al je zonden mee te moeten torsen, en gelukkig weet ik dat dat helemaal niet hoeft. Mijn lievelingsliederen, tevens mijn levensmotto zijn:

Prachtig, Chatuliem.

MIEKE364 · Berichten: 766

CHATULIEM619 schreef:

Juist het tegengestelde is het geval, Mieke. In plaats van dat de zonde mijn leven beheerst, mag ik leven in vrijheid en genade. Lees eens psalm 32. De vergeving je ervaart als je je zonde belijdt is heel erg groot. Ik heb juist ontdekt dat je beter je zonde kunt belijden, dan je zonde goedpraten of negeren. De reden dat ik zo stellig reageer, is omdat het me pijn doet dat een aantal mensen de waarde van de Bijbel naar beneden wil halen. Ik durf mezelf wel open te stellen om me door God te laten corrigeren, want ik weet wat het betekent, in die genade te leven. Ik weet ook wat het betekent als je zegt dat je die genade niet nodig hebt. En dat is pas een leven wat in mijn ogen ongelukkig is. Ik leef in die vrijheid die Christus biedt. En dat is een vrijheid die ik nooit meer kwijt wil.

Fijn dat je het zo ervaart. Als het offer van je gehoorzaamheid aan de bijbel je het gevoel geeft dat je veel tekort komt probeer dan toch blijmoedig te dragen wat God je te dragen geeft, keer je gezicht eens naar de zon en weet dat Jezus het voor je afmaakt wat je zelf niet kunt. Wees blij dat God je zo zegent.

MIEKE364 · Berichten: 766

CHATULIEM619 schreef:

Volgens mij lees je over het woordje ons heen. Ik heb mezelf nooit uitgesloten in de discussie. De essentiële vraag wordt voortdurend ontweken vind ik. Wat doen we als de Bijbel A zegt en we doen B. Dan kiezen de meeste van jullie ervoor vol te houden dat de Bijbel ook B zegt. En dat vind ik de bijbel tekort doen. Mijn keuze is ten volle te erkennen dat de Bijbel A zegt als er A staat. Dat ik dan zelf tekort kom in mijn leven, is mijn persoonlijke strijd. En ik kom in veel dingen tekort en heb Gods genade nodig in mijn leven.

Ervaar je ook Gods Liefde in je leven, Chatuliem? Met je eens dat we uit genade leven.
Het is toch ook de waarheid dat God zich heeft verzoend met de mens, Zijn schepping, door Christus? Dan ben je toch vergeven en mag je bevrijd van zonden in het leven staan en mag je gelukkig zijn.
Kan je je strijd en het gevoel te kort te komen in Zijn handen leggen? Als je dat doet wat voel je dan?
Ik vraag je niet om te beantwoorden, hoor, en zou willen dat je wat gelukkiger zou zijn, je open zou stellen Zijn Liefde te ervaren. Misschien doe je dat ook wel maar uit deze reactie van je krijg ik het gevoel dat je je eigenlijk ongelukkig en onbegrepen voelt.
Als dat zo is hoe komt dat dan? Je kunt Hem alles voorleggen, werkelijk alles.

MIEKE364 · Berichten: 766

SUSANNAH475 schreef:

Het valt me wel op dat kerkgang vaak zo positief wordt gezien...
Ben er alleen maar blij mee hoor... Lachende smiley

Maar ik heb het heel anders ervaren...
De preken die voor mij bedreigend overkwamen, de liedteksten waar ik me geen raad mee wist...
En ook later, toen ik nog internetkerkdiensten meebeleefde frustreerde het me meer dan dat het me hielp.
Ik heb op een gegeven moment moeten zeggen tegen mezelf... zo kan het niet langer Susannah... leer eerst maar jezelf kennen...
En dat heb ik gedaan... en ik miste toch iets hoor, het meeste wat ik miste was het beleven van een dienst met God, maar ik kon niet anders meer en ik weet zeker dat God mij daarin begreep en nog begrijpt.

Ik denk ook zeker dat een christen het nodig heeft om met anderen over het geloof in gesprek te raken... zit niet voor niks hier op C.M. ha, al zoek ik ook een leuke en lieve man, maar goed... Knipoog smiley

Zit nu langzaamaan weer te denken aan een kerk, maar ik blijf van mening dat geloof in wezen een hartszaak is, een diepe verbondenheid die je met God mag hebben... als dat bij mij in het geding komt, blijf ik weg van de kerk... al besef ik heel goed, dat het ook belangrijk is om met andere christenen je mening te wisselen...

Ik hoop dat ik een kerk vind, waar ik me op mijn plek voel...
't Belangrijkste blijft voor mij je relatie met God !!

Geloofsbeleving is - zo ervaar ik het althans - een ontwikkeling die je ten diepste raakt, waar het wezenlijk om gaat.
Het lijkt mij een goede keuze een kerk niet meer te bezoeken als die je juist bij je relatie met God wegdrijft.
Toen ik mij niet meer thuis voelde in de gemeenschap waar ik al heel lang kerkte en veel vrijwilligerswerk had gedaan heb ik dat wel vaak in gebed meegenomen en daarin gevraagd wat God van mij wilde en of Hij mij daar wilde brengen waar ik me thuis zou voelen, op mijn plek kon zijn. Daar heeft Hij mij gebracht. Wel heeft alles zijn seizoen en maakt je innerlijke groei de veel uit in je mogelijkheden. Alles heeft zijn tijd nodig, juist je innerlijke ontwikkeling, je relatie met God, bepaalt de snelheid van je ontwikkeling en hoe en waar je in je leven terecht komt.Heb maar geduld en vertrouw je aan Hem toe.

MIEKE364 · Berichten: 766

[quote=MARISKA601]

Goed dat je dat aankaart, Mariska, daar zou iedere consument weet van moeten hebben, hoe die lekkere veertjes in de kussens terecht gekomen zijn. Die beelden krijg je niet meer van je netvlies, een gruwelijke diermishandeling. Er zijn veel goede, diervriendelijke alternatieven.
Sorry, off topic... Verraste, verbaasde smiley

maar wel belangrijk!!!

MIEKE364 · Berichten: 766

MARISKA601 schreef:

de saamhorigheid.
maar ik ga niet iedere zondag.
de kerk is hier de ene zondag voller dan de de andere en dat ligt vaak aan het feit welke dominee er is.

saamhorigheid is ook niet vanzelfsprekend, hoor. Belangrijk is hoe de voorganger daarmee omgaat, hij is het gezag in de kerk, als hij of zij de gemeente aanspoort in een bepaalde richting heeft dat veel effect. Misschien kan je eens een gesprekje aanknopen met je favoriete voorganger en hem of haar daarop attenderen.
Bij ons wordt ook het aantal kerkgangers bepaald door de voorganger.
Het is niet altijd koek en ei, hoor. Er zijn ook de gewone menselijke dingetjes. Als het goede zoekt en positief denkt en meewerkt aan de goede sfeer dan bouw je mee aan een gemeente zoals je die wilt. Als je daarin geen weerklank vindt wordt het erg moeilijk, dat heb ik ook meegemaakt, dan vind je geen aansluiting en dat is dodelijk.
Ik heb na 23 jaar een andere gemeente gevonden waar ik vind wat ik hierboven schreef en dat is ook zelf investeren, hoor. De klik en de goede basis en een goede herder zijn daarbij bepalend.

MIEKE364 · Berichten: 766

CHRISTIANMATCH schreef:

We hebben hier vanochtend gebak bij de koffie gehad om het te vieren Coole smiley met zonnebril

Ik ben trots. Coole smiley met zonnebril

En dankbaar vanwege jullie goede beoordelingen. Verliefde smiley

We gaan er zeker nog wat leuks mee doen, ook om jullie te bedanken.

Van harte! en dank voor jullie goede werk, zo gemakkelijk is het niet altijd!

MIEKE364 · Berichten: 766

MARISKA601 schreef:

zo zou ik een kerkdienst willen beleven Clown smiley

Dat is blijkbaar niet zo? Wat mis je?

MIEKE364 · Berichten: 766

MARISKA601 schreef:

wat betekend het voor je om naar de kerk te gaan?

- gevoed te worden door Gods Woord
- af te stemmen op Zijn Geest, in een uur gewijd aan Hem
- onder gelijkgestemden te zijn, zielsverwanten
- de vreugde en de saamhorigheid te delen met hen
- me onder te dompelen in de schoonheid van het gebouw, de Heilige teksten, de uitleg ervan, met elkaar zingen voor Hem en voor elkaar, de muziek, de zegen..., het daarna elkaar de hand geven en een goede zondag en een fijne week te wensen, de koffie erna, het met elkaar bespreken van de dienst en mee te leven met elkaar....
- geestelijk en naar de ziel doortrokken te zijn van Zijn Liefde en de bemoediging van mijn broeders en zusters.

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Mooi geanalyseerd Mieke. Ik kan me er in vinden... op één ding na...
Ik zou de mens geen sociaal dier willen noemen, maar een sociaal wezen... Mijns inziens doet dat meer recht aan onze Schepper!

Dank je, Liesbeth, dat had ik kunnen weten....)).
Ik betwijfel of mijn woordgebruik iets toedoet aan recht doen aan onze Schepper, hoor! Dat is meer voor ons mensen.
Ik twijfelde of ik het woord zou laten staan, en besloot dat toch te doen omdat ik daarmee duidelijk aangaf dat het samenleven van mensen een instinctieve behoefte is, die sterker is dan welke redenatie dan ook. Trouwens in ons gelegd door onze Schepper, daar zullen we het over eens zijn! )).

MIEKE364 · Berichten: 766

HENK710 schreef:

Grace, het gaat veel meer om de manier waarop dingen gezegd worden. Jij hebt jouw ervaring gedeeld, wat ik heel moedig vind. Anderen hebben daarnaast ook hun ervaring (het tegengestelde van jou) weergegeven. Voor beide ervaringen moet ruimte zijn in mijn ogen. Dat betekent ook dat er niet meteen allerlei stempeltjes op de ander gedrukt moeten worden alsof die persoon Jezus niet op de eerste plaats zou hebben. En dat is wel wat er dus gebeurd is...

Nogmaals, ik vind het dapper dat jij jouw ervaring hebt willen delen en ik snap dat jij er voorzichtig in bent om zulke beelden aan te schaffen. Maar het is en blijft jouw ervaring...toch? Wel kun je het gebruiken als aandachtspunt voor de ander om eens over na te denken. Maar je laat dan wel de ander in zijn/haar waarde! Dat is wat bij jou wel duidelijk wordt...

Waardevolle bijdrage, Henk.

MIEKE364 · Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Een prikkelend thema... Er gaan allerlei gedachten door me heen, hier een paar spinsels…
Ik kan best begrijpen dat mensen een gemeente zoeken waarin ze zich thuis en op hun gemak voelen. Daar hoeft ook niets mis mee te zijn. Maar er liggen ook dilemma’s, waar je denk ik best kritisch jezelf op mag bevragen.

Het ijkpunt van een gemeente ligt mijns inziens bij het gemeente-Hoofd en niet bij de gemeente-leden…. In de Bijbel lees ik dat, wie Christus liefheeft, ook Zijn kinderen liefheeft.

Een christelijke kerk is bij uitstek een plaats voor een gemeente die Christus volgt, dat is buiten kijf.
Omdat in ons land inmiddels vele culturen zijn vertegenwoordigd waaronder ook christenen ontstaat voor deze mensen een vorm van gemeentezijn die bij hen past.
Een voorbeeld kan zijn een evangelische gemeente in de Bijlmermeer. Veel christenen uit Suriname bijvoorbeeld hebben daar hun eigen gemeente gesticht, je zou kunnen spreken van een overwegend zwarte kerk. Zij kunnen in die gemeente hun christenzijn vormgeven die bij hun behoefte past zich te kunnen uiten.
De 'blanke' gereformeerde gemeente bij ons om de hoek is voor deze mensen geen aantrekkelijke club omdat zij zich daar niet kunnen uiten op de manier die bij hen past, waaraan zij behoefte voelen, een overwegend witte kerk.
Mijns inziens is er niks mis met de term blanke gemeente, gewoon omdat die er nu eenmaal zijn of we dat afkeuren of niet. Er zijn ook gemengde gemeenten en ook overwegend zwarte gemeenten. Wat dat betreft hoeven wij niet te oordelen. De Heilige Geest roept zijn schapen bij zich en maakt voor iedere kudde een eigen (kooi) kerk.

Ten tweede, ik denk dat het individualisme heel diep is doorgedrongen in mensen, dus ook in de gelovigen. Ik vind dat zorgelijk, omdat het strijdig is – of in ieder geval kan worden – met het wezen van gemeente-zijn: verbondenheid met Hem en met elkaar.
In de kerk gaat het niet om mij, maar om Christus.

De genoemde redenen op zich, waardoor dit stel is toegetreden tot een andersoortige gemeente, vind ik te horizontaal, te menselijk gedacht.

Zeker is een gemeente maakbaar; wij, de christenen, het lichaam van Christus, maken de gemeente met onze inbreng, met onze manier van omgaan met elkaar, met onze invulling van het christenzijn.
Zo heeft iedere gemeente haar eigen karakter, cultuurgebonden aan de provincie, de streek, de stad, het dorp. Niks mis mee overigens, juist die pluriforme eenheid is van groot belang omdat we tenslotte allen individuen zijn die samen een gemeente maken. Ieder individu is daarbij van belang juist in haar/zijn eigenheid met de eigen talenten en mogelijkheden.
Ik ken drie gemeenten in mijn omgeving. Alle actieve, dynamische gemeenten met alle een eigen karakter. In twee gemeenten zijn zeer veel kinderen aanwezig en actief en zelfs indrukwekkende tienergroepen. In alle drie gemeenten zijn een flink aantal werkgroepen actief en voor iedere leeftijdsgroep verschillende activiteiten.
Het zijn open gemeenten die vanuit Christus denken opereren, iedereen is welkom niemand uitgesloten. Er is aandacht voor nieuwelingen, die worden ontvangen en bitwijs gemaakt in de gemeente. Er wordt aangemoedigd de discussie, het gesprek met elkaar aan te blijven gaan. Roddel wordt aangepakt en positief denken, elkaar bevragen en met elkaar ook buiten de kerk dingen ondernemen, helpen de gemeente veilig en dynamisch te houden.

MIEKE364 · Berichten: 766

THOMAS968 schreef:

Nee, het is een donatie. Er wordt geen belasting over geheven. Kerken betalen aan de staat wel loonbelasting en dergelijke over het salaris van een predikant. Ook kun je als kerk BTW verrekenen. Wat dat betreft is het te vergelijken met een stichting die een algemeen doel nastreeft en geen winst mag maken. Kerken hebben ondanks dat vaak overigens wel reserves en bezittingen, maar dat geldt ook voor andere stichtingen. Maar over jouw bijdrage hoeft de kerk geen belasting te betalen en van het door jou betaalde kerkgeld gaat alles naar de kerkelijke organisatie.

Thomas

Zo begrijp ik het, dank je wel.

MIEKE364 · Berichten: 766

THOMAS968 schreef:

Dat is niet wat ik bedoel, Suus. Ik denk dat Jonathan de term rechtvaardig gebruikte, terwijl hij bedoelde dat het wettig gezien is toegestaan aftrekposten op te voeren. Ik vind dan het woord rechtvaardig niet goed gebruikt. Iets wat niet verboden is dan wel toegestaan, is daarmee nog niet rechtvaardig. Ik vraag me zelfs af of het toestaan van aftrekposten voor kerkelijke bijdrage rechtvaardig is. De belastingopbrengst moet er toch komen, door de aftrekpost voor giften komt er minder binnen en dat moet toch ergens worden opgebracht en dus ook door mensen die niks met de kerk hebben. Is dat rechtvaardig? Ik denk het niet, maar ja deze wetgeving komt mij en de kerk wel goed uit.....Ik ben het gewoon met je eens verder hoor en zie het pragmatisch. De kerk ontvangt door deze regeling waarschijnlijk meer dan anders en dat lijkt me prima.

Thomas, wiens moeder dit anders zag.

De kerken doen veel goed werk waar de hele gemeenschap baat bij kan hebben, globaal genomen is het dan wel dragelijk dat iedereen meebetaalt aan de aftrekpost giften)).

MIEKE364 · Berichten: 766

HENK710 schreef:

Is het een afgod voor jou als anderen het aanbidden? Als jij het voor de sier neerzet, is het toch geen aanbiddingsvoorwerp voor jou?

Anders gezegd: er zijn mensen die bepaalde bomen aanbidden...zou jij daarom die bomen niet in je tuin mogen hebben?

Lekker helder, Henk! ))

MIEKE364 · Berichten: 766

CHATULIEM619 schreef:

Overspel gaat over een heel ander onderwero. en ik denk dat je dit er niet in moet betrekken. Dan is er vaak een derde in het spel. Wat wordt bedoeld met "woman that breaketh wedlock". In het OT mocht een man scheiden van zijn vrouw door haar een vrijbrief te geven. Als de vrouw dat deed verbrak ze het huwelijk illegaal. En daarmee pleegde zij overspel. Het heeft dus niet te maken met dat alleen een vrouw overspel kan plegen, maar het feit dat een vrouw geen scheiding mocht aanvragen.

dank voor je uitleg, Chat. Op zich een hachelijke zaak.