Terug naar een witte middenstandskerk?

Berichten: 2706

Ik las in Trouw een interview met een stel dat toegetreden was tot de Nederlands Gereformeerde kerk. Deze kerk is een afscheiding van de Geref. Kerk Vrijgemaakt. De reden van die afscheiding lag behalve in wat verschillen in opvatting ook aan de vrijmakingsideologie, grofweg de opvatting dat alleen vrijgemaakten in de hemel zouden komen en mogelijk wat anderen die net zo leefden.

Deze kerk heeft zich ontwikkeld tot een weliswaar orthodoxe geloofsgemeenschap maar eentje die toch wel openstaat voor vernieuwingen, denk aan de New-Winekerk in Houten.

Maar nu de reden waarom dit echtpaar voor deze kerk had gekozen. Ze kwamen uit de evangelische hoek maar vonden deze gemeenten vaak wat rommelig, onoverzichtelijk en een groot aantal mensen met een probleemachtergrond herbergen. Ook hadden ze wat moeite met cultuur- en etnische verschillen. In de NGKerk was alles rustiger, overzichtelijker en meer voorspelbaar. Een dienst duurde gewoon een uur en werd niet eindeloos gerekt door medegelovigen die dingen wilden delen. Wat ook naar voren kwam dat ze zich in een blanke middenstandskerk meer op hun gemak voelden.

Voor de mensen met een leesbril: ik verdedig het niet maar vraag me af of dit een trend is. De groei is uit de evangelische gemeenten en er is veel grensverkeer met andere evangelischen. De orthodoxe kerken lopen langzaam terug, de middenkerken fors. De politieke correctheid staat onder druk, de individualisering in opvattingen neemt toe, men zegt dingen ook openlijker.

Ik vraag me af wat de bandbreedte is van de opvattingen hierover binnen CM. Kan en mag dit? Is er begrip? Hoe (on)genuanceerd is hun oordeel?

Thomas, die wel benieuwd is.

Berichten: 456

Een prikkelend thema... Er gaan allerlei gedachten door me heen, hier een paar spinsels…
Ik kan best begrijpen dat mensen een gemeente zoeken waarin ze zich thuis en op hun gemak voelen. Daar hoeft ook niets mis mee te zijn. Maar er liggen ook dilemma’s, waar je denk ik best kritisch jezelf op mag bevragen.

Het ijkpunt van een gemeente ligt mijns inziens bij het gemeente-Hoofd en niet bij de gemeente-leden…. In de Bijbel lees ik dat, wie Christus liefheeft, ook Zijn kinderen liefheeft. Dat zijn namelijk zijn broeders en zusters. Ongeacht of zij blank zijn of niet-blank... De term blanke of witte kerk vind ik daarom nogal storend…

Ten tweede, ik denk dat het individualisme heel diep is doorgedrongen in mensen, dus ook in de gelovigen. Ik vind dat zorgelijk, omdat het strijdig is – of in ieder geval kan worden – met het wezen van gemeente-zijn: verbondenheid met Hem en met elkaar.
In de kerk gaat het niet om mij, maar om Christus.

De genoemde redenen op zich, waardoor dit stel is toegetreden tot een andersoortige gemeente, vind ik te horizontaal, te menselijk gedacht.
Dit komt op mij over als ‘de gemeente voldeed aan de normen die dit stel stelde’, een soort maakbare gemeente krijg je dan…

Berichten: 368

LIESBETH326 schreef:

Dit komt op mij over als ‘de gemeente voldeed aan de normen die dit stel stelde’, een soort maakbare gemeente krijg je dan…

Dat is voor mij nog de vraag, Liesbeth. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die zich thuisvoelen in een wat meer geordende kerkdienst, waardoor ze niet afgeleid worden door allerlei kleine irritaties. Ik voel me ook niet thuis in een langdurige, rommelige kerkdienst met veel herrie van een combo / band. Dus ja, ik snap die mensen in dit opzicht wel.

Ik ben - net als jij - niet zo blij met de toevoeging <blanke> middenstandskerk.
Waarom moest dat woord <blanke> er nu weer bij? We moeten blij zijn met alle mensen die oprecht in de Heer willen geloven, of dat nou rechtsom of linksom is. Onze Heer zelf maakt geen onderscheid, waarom zouden mensen dan wel onderscheid moeten maken?

Berichten: 456

ARJAN007 schreef:

Dat is voor mij nog de vraag, Liesbeth. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die zich thuisvoelen in een wat meer geordende kerkdienst, waardoor ze niet afgeleid worden door allerlei kleine irritaties. Ik voel me ook niet thuis in een langdurige, rommelige kerkdienst met veel herrie van een combo / band. Dus ja, ik snap die mensen in dit opzicht wel.

Arjan, volgens mij zeg je hier niet veel anders dan dat ik zei, of tenminste, bedoelde te zeggen... Ik ben zelf ook gehecht aan orde en rust in een kerkdienst, maar ik kan spontaniteit op z'n tijd ook zeker wel waarderen.

Het lijkt me geen goede zaak om tot de keuze van een gemeente te komen door (sec?) te letten op de vormen die er gebruikt worden. Hoe waardevol die vormen ook kunnen zijn, ze blijven ondergeschikt aan de inhoud, toch? De inhoud kan door de vormen wel meer tot haar recht komen, voor onze beleving... Maar dat is subjectief.

Ik zie hier dus wel een dilemma, of misschien is spanningsveld wel een beter woord hiervoor, liggen waarin mensen zichzelf kritisch op mogen bevragen...

Berichten: 2706

LIESBETH326 schreef:

Ik zie hier dus wel een dilemma, of misschien is spanningsveld wel een beter woord hiervoor, liggen waarin mensen zichzelf kritisch op mogen bevragen...

Het is zeker een spanningsveld en je ziet deze trend dus ook in andere delen van de samenleving. De multiculturele norm wordt door veel mensen als opgelegd ervaren. Als een school te veel marokkanen kent, dan sturen blanke ouders hun kinderen veelal niet naar die school. Kinderen worden met hun oren gesleept liefst naar havo en hoger omdat het aandeel allochtone leerlingen hoger is. De protestante kerken zijn gesticht in een tijd dat Nederland nagenoeg blank was en ze zijn dat meestal nog steeds. Pinkstergemeensten en andere evangelische groepen trekken wel gelovigen uit andere culturen en als we ons als christenen een willen voelen dan moet dat ook zo zijn. De praktijk is dan kennelijk anders. Wat ik me dan ook afvraag is of mensen weer 'terugkeren' naar wat meer traditionele kerken nu de overgang naar evangelische gemeenten over het hoogtepunt heen is en daar de verdeeldheid en soms ook de starheid even groot blijken te zijn. Veel mensen gingen naar de evangelische kerken om af te zijn van strakke regeltjes en gewoontes en opvattingen binnen de calvinistische tegenhangers.
Opvallend vond ik ook een interview van Andries Knevel en Birgit Kaandorp. Moedig van beiden omdat Birgit Kaandorp een liedje had geschreven: Als ik het maar niet met Andries Knevel hoef te doen. Niet erg vleiend voor Knevel, de link staat ter illustratie hier onder en het interview ook.
In dat programma verklaarde de oorspronkelijk katholieke Kaandorp dat ze een protestantse vriend had, waarmee ze nu ook naar de kerk ging. Knevel was wat verbaasd over dit gegeven, temeer omdat Kaandorp als eeeh wat chaotisch bekend staat. Ze zag niets meer in de katholieke kerk en ze moest ook niks hebben van wat ze het EO-gedoe noemde over schepping in zes dagen en geen sex vooor het huwelijk en zo, maar ze ging zeker wel naar de kerk. In de protestantse kerk gaf ze aan dat het ordelijk en overzichtelijk was, een stuk Oude en Nieuwe Testament en een fatsoenlijke uitleg. Dat beviel haar wel.

Willen mensen gewoon weer rust en overzichtelijkheid?

Thomas, die de waarheid ook zoekt.

http://www.youtube.com/watch?v=2J2bdsRySec

http://www.youtube.com/watch?v=TfZZYsjm7Z0
http://www.youtube.com/watch?v=-W6KIwQ8qzw&feature=related

Berichten: 456

THOMAS968 schreef:

Het is zeker een spanningsveld en je ziet deze trend dus ook in andere delen van de samenleving. De multiculturele norm wordt door veel mensen als opgelegd ervaren. Als een school te veel marokkanen kent, dan sturen blanke ouders hun kinderen veelal niet naar die school. Kinderen worden met hun oren gesleept liefst naar havo en hoger omdat het aandeel allochtone leerlingen hoger is.

Het aandeel allochtone leerlingen hoger? Ik denk dat je bedoelt: autochtoon?

Quote:

Willen mensen gewoon weer rust en overzichtelijkheid?

Thomas, die de waarheid ook zoekt.

Het is vrij kort door de bocht wat ik nu ga schrijven, maar in grove lijnen wel waar denk ik...
Er was rust en overzicht in de tijd dat men zich conformeerde aan dat wat gebruikelijk was. Vroeger dus, maar vroeger was niet alles beter...
De laatste tientallen jaren zijn mensen zich steeds meer gaan onderscheiden van elkaar. Het eigen ik heeft het wij-gevoel van vroeger vervangen.
Het lijkt erop dat de mensen daar nu weer iets op terug komen... Het streven naar het laten gelden van het eigen ik, heeft iets actiefs in zich, wat mensen mogelijk vermoeit en onrustig maakt...
Het wij-gevoel heeft iets in zich van mogen leunen op anderen en creëert in die zin meer rust.
Er lijkt meer balans te komen tussen ik en wij... Dat geldt zowel in de kerkelijke gemeentes als in andere delen van de samenleving.

Berichten: 2706

LIESBETH326 schreef:

Het aandeel allochtone leerlingen hoger? Ik denk dat je bedoelt: autochtoon?

Het is vrij kort door de bocht wat ik nu ga schrijven, maar in grove lijnen wel waar denk ik...
Er was rust en overzicht in de tijd dat men zich conformeerde aan dat wat gebruikelijk was. Vroeger dus, maar vroeger was niet alles beter...
De laatste tientallen jaren zijn mensen zich steeds meer gaan onderscheiden van elkaar. Het eigen ik heeft het wij-gevoel van vroeger vervangen.
Het lijkt erop dat de mensen daar nu weer iets op terug komen... Het streven naar het laten gelden van het eigen ik, heeft iets actiefs in zich, wat mensen mogelijk vermoeit en onrustig maakt...
Het wij-gevoel heeft iets in zich van mogen leunen op anderen en creëert in die zin meer rust.
Er lijkt meer balans te komen tussen ik en wij... Dat geldt zowel in de kerkelijke gemeentes als in andere delen van de samenleving.

Het is uiteraard autochtoon. Verder geef je een interessante aanvulling. Het werd al zichtbaar toen Nederland massaal de Europese grondwet afwees, die overigens feitelijk is aangenomen. Weer Nederlander willen zijn of nog kleinschaliger vertaalt zich kennelijk. Er is een lange tijd geweest dat iedereen politiek correct moest zijn, terwijl dat onder de meeste mensen allang niet meer zo was. Nu slaat het weer naar de andere kant door mogelijk. Ik denk ook wel eens iets van heeft het met de opschuivende gemiddelde leeftijd van de Nederlanders te maken. Jonge mensen willen vernieuwing en kansen en naarmate de leeftijd vordert wil men zekerheid en rust. Dat zou ook een factor kunnen zijn.
Sociologische verschijnselen hebben dus kennelijk toch hun invloed, ook op wat zoiets individueels als geloofsbeleving zou zijn.

Thomas, die natuurlijk ook al vaak jarig is geweest.

Berichten: 2706

LIESBETH326 schreef:

Het aandeel allochtone leerlingen hoger? Ik denk dat je bedoelt: autochtoon?

Het is vrij kort door de bocht wat ik nu ga schrijven, maar in grove lijnen wel waar denk ik...
Er was rust en overzicht in de tijd dat men zich conformeerde aan dat wat gebruikelijk was. Vroeger dus, maar vroeger was niet alles beter...
De laatste tientallen jaren zijn mensen zich steeds meer gaan onderscheiden van elkaar. Het eigen ik heeft het wij-gevoel van vroeger vervangen.
Het lijkt erop dat de mensen daar nu weer iets op terug komen... Het streven naar het laten gelden van het eigen ik, heeft iets actiefs in zich, wat mensen mogelijk vermoeit en onrustig maakt...
Het wij-gevoel heeft iets in zich van mogen leunen op anderen en creëert in die zin meer rust.
Er lijkt meer balans te komen tussen ik en wij... Dat geldt zowel in de kerkelijke gemeentes als in andere delen van de samenleving.

Het is uiteraard autochtoon. Verder geef je een interessante aanvulling. Het werd al zichtbaar toen Nederland massaal de Europese grondwet afwees, die overigens feitelijk is aangenomen. Weer Nederlander willen zijn of nog kleinschaliger vertaalt zich kennelijk. Er is een lange tijd geweest dat iedereen politiek correct moest zijn, terwijl dat onder de meeste mensen allang niet meer zo was. Nu slaat het weer naar de andere kant door mogelijk. Ik denk ook wel eens iets van heeft het met de opschuivende gemiddelde leeftijd van de Nederlanders te maken. Jonge mensen willen vernieuwing en kansen en naarmate de leeftijd vordert wil men zekerheid en rust. Dat zou ook een factor kunnen zijn.
Sociologische verschijnselen hebben dus kennelijk toch hun invloed, ook op wat zoiets individueels als geloofsbeleving zou zijn.

Thomas, die natuurlijk ook al vaak jarig is geweest.

Berichten: 5407

LIESBETH326 schreef:

Het aandeel allochtone leerlingen hoger? Ik denk dat je bedoelt: autochtoon?

Het is vrij kort door de bocht wat ik nu ga schrijven, maar in grove lijnen wel waar denk ik...
Er was rust en overzicht in de tijd dat men zich conformeerde aan dat wat gebruikelijk was. Vroeger dus, maar vroeger was niet alles beter...
De laatste tientallen jaren zijn mensen zich steeds meer gaan onderscheiden van elkaar. Het eigen ik heeft het wij-gevoel van vroeger vervangen.
Het lijkt erop dat de mensen daar nu weer iets op terug komen... Het streven naar het laten gelden van het eigen ik, heeft iets actiefs in zich, wat mensen mogelijk vermoeit en onrustig maakt...
Het wij-gevoel heeft iets in zich van mogen leunen op anderen en creëert in die zin meer rust.
Er lijkt meer balans te komen tussen ik en wij... Dat geldt zowel in de kerkelijke gemeentes als in andere delen van de samenleving.

We hebben natuurlijk jaren meegemaakt van de ik..cultuur, is ook niet verkeerd om je eigen grenzen te bewaken maar ik zie tegenwoordig ook wel een cultuur van "naar elkaar omzien" maar toch vraag ik me af of dat niet aan mijn leeftijd ligt.......???

Berichten: 2463

WILLEMIJN232 schreef:

We hebben natuurlijk jaren meegemaakt van de ik..cultuur, is ook niet verkeerd om je eigen grenzen te bewaken maar ik zie tegenwoordig ook wel een cultuur van "naar elkaar omzien" maar toch vraag ik me af of dat niet aan mijn leeftijd ligt.......???

Ook in het "naar elkaar omzien" ligt een valkuil. Misschien is het juist dan wel heel erg belangrijk om je eigen grenzen te kennen, aan te geven en te bewaken... Lachende smiley met blinkend witte tanden

Lachende smiley met blinkend witte tanden

Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Het aandeel allochtone leerlingen hoger? Ik denk dat je bedoelt: autochtoon?

Het is vrij kort door de bocht wat ik nu ga schrijven, maar in grove lijnen wel waar denk ik...
Er was rust en overzicht in de tijd dat men zich conformeerde aan dat wat gebruikelijk was. Vroeger dus, maar vroeger was niet alles beter...
De laatste tientallen jaren zijn mensen zich steeds meer gaan onderscheiden van elkaar. Het eigen ik heeft het wij-gevoel van vroeger vervangen.

Ik denk dat de drijfveren voor emancipathie, de secularisatie en de individualisering van onze samenleving wel wat sterk onderbelicht worden op deze manier, dat geef je al wel aan. Je reactie roept bij de behoefte op die te nuanceren, zonder er aan af te willen doen.
Het laten gelden van het eigen ik was volgens mij een reactie op de sterke onderdrukking van de ontwikkeling van individuen. Het is onnatuurlijk om je niet te ontwikkelen. Zo zit de schepping in elkaar.
De onderdrukking van de vrouw en de verstikkende sociale controle en de donderpreken in de kerken in de perioden van vóór de zestiger jaren (grofweg, geschiedenis en jaartallen zijn niet mijn sterkste punt) frustreerden de mogelijkheden van de menselijke psyche, geest, ziel en lichaam zich in vrijheid - uiteraard binnen beschermende kaders - te ontwikkelen. Daardoor konden mensen - ook de mannen - niet tot hun recht komen, tot hun bestemming - lees vervulling en vermeerderen van roeping en benutten van talenten - (immers vergeven door het bloed van Christus) wat op zich een zonde is.

Individualisering en secularisatie zijn doorgeschoten, gezonde sociale controle is nodig, hard nodig. We zien de resultaten in de samenleving van het ontbreken ervan: geen respect voor gezagsdragers, spullen van anderen, moraalverval in het algemeen, excessief drankgebruik van jonge mensen.
Een mens is een sociaal dier en niet voor niets. Mensen hebben elkaar nodig voor het intermenselijk reageren op elkaar (aanmoedigen en bemoedigen en ook begrenzen en bijsturen) en daarmee worden wie we mogen zijn, zoals God ons heeft bedoeld. Een mens alleen is incompleet.

[[i]i]Mensen zijn geschapen om samen te leven, ook om zich veilig te voelen, te beschermen en beschermd te worden.

Gelukkig komen we en masse terug van de doorgeschoten 'individuele ontwikkeling' en geven we toe aan een diepmenselijke behoefte samen te leven. Niet terug naar vóór de zestiger jaren maar dóór de zestiger jaren en erna naar het hier en nu.[/i][/i]

Berichten: 2706

LIESBETH326 schreef:

Het aandeel allochtone leerlingen hoger? Ik denk dat je bedoelt: autochtoon?

Het is vrij kort door de bocht wat ik nu ga schrijven, maar in grove lijnen wel waar denk ik...
Er was rust en overzicht in de tijd dat men zich conformeerde aan dat wat gebruikelijk was. Vroeger dus, maar vroeger was niet alles beter...
De laatste tientallen jaren zijn mensen zich steeds meer gaan onderscheiden van elkaar. Het eigen ik heeft het wij-gevoel van vroeger vervangen.
Het lijkt erop dat de mensen daar nu weer iets op terug komen... Het streven naar het laten gelden van het eigen ik, heeft iets actiefs in zich, wat mensen mogelijk vermoeit en onrustig maakt...
Het wij-gevoel heeft iets in zich van mogen leunen op anderen en creëert in die zin meer rust.
Er lijkt meer balans te komen tussen ik en wij... Dat geldt zowel in de kerkelijke gemeentes als in andere delen van de samenleving.

Vroeger was de samenleving anders. Het is nog maar vijftig jaar geleden dat de volksontwikkeling op gang kwam. Mensen leerden zelf nadenken en in de jaren 70 kieperden alle vanzelfsprekendheden om, niet in de laatste plaats het gezag van mensen bij wie dat voorheen vanzelfsprekend was. In de tijd daarvoor was zeker niet alles beter, er was veel onderdrukking feitelijk. Veel mensen hebben het loslaten van de christelijke tradities als bevrijdend ervaren en associeren christendom met domheid en onderdrukking. De massale kerkverlating werd te laat gezien en was ook niet meer te keren. Mijn generatie heeft voor het overgrote deel de kerk de rug toegekeerd. En dat was niet louterend, want al deze mensen vertelden het verhaal van Abraham, Isaak en Jacob niet meer door, zoals dat daarvoor wel generatie op generatie had plaatsgevonden. Nu de keuze voor een kerk of voor Christus een hele individuele is geworden en er minder kaders zijn moet iedereen het zelf ook maar uitzoeken. Dat het wijgevoel weer wordt opgezocht zou best zo kunnen zijn maar ik denk dat mensen gezag gelukkig niet meer zullen accepteren zoals vroeger en dat mensen met gezag zich veel meer moeten bewijzen.

Het echtpaar wat ik in het begin benoemde had wel wat twijfelachtige motieven. Ze gaven aan een beetje moe te worden van al die 'probleemgevallen' in de evangelische kerken. Als ik naar mijn eigen geloofsgemeenschap kijk dan kan ik me eerlijk gezegd wel begrijpen waarom iemand in moeilijkheden zich door de evangelischen beter opgevangen voelt. Mijn kerk is stilaan geworden tot een blanke middenstandskerk met veelal mensen van boven de 50 die vooral rust en voorspelbaarheid willen, al is de wens een christelijke geloofsgemeenschap te willen zijn wel gebleven. De geloofsbeleving is zeker oprecht.
Ik heb eerlijk gezegd het gevoel in een langzaam uitstervende club te zitten. De aanhang van het Christelijk geloof neemt nog steeds in behoorlijk tempo af en het spreekt jongeren nauwelijks aan. Het gevoel van de eerste christelijke gemeenten merk ik in mijn kerk nauwelijks, soms nog wel in de 'jongere' vormen van gemeente zijn. Ik zie echter ook dat mensen na een evangelische uitstap weer terugkeren.

Wat ik me werkelijk afvraag is hoe de toekomst van de middenkerken er uit zal zien.

Thomas, die zich zorgen maakt soms.

Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Een prikkelend thema... Er gaan allerlei gedachten door me heen, hier een paar spinsels…
Ik kan best begrijpen dat mensen een gemeente zoeken waarin ze zich thuis en op hun gemak voelen. Daar hoeft ook niets mis mee te zijn. Maar er liggen ook dilemma’s, waar je denk ik best kritisch jezelf op mag bevragen.

Het ijkpunt van een gemeente ligt mijns inziens bij het gemeente-Hoofd en niet bij de gemeente-leden…. In de Bijbel lees ik dat, wie Christus liefheeft, ook Zijn kinderen liefheeft.

Een christelijke kerk is bij uitstek een plaats voor een gemeente die Christus volgt, dat is buiten kijf.
Omdat in ons land inmiddels vele culturen zijn vertegenwoordigd waaronder ook christenen ontstaat voor deze mensen een vorm van gemeentezijn die bij hen past.
Een voorbeeld kan zijn een evangelische gemeente in de Bijlmermeer. Veel christenen uit Suriname bijvoorbeeld hebben daar hun eigen gemeente gesticht, je zou kunnen spreken van een overwegend zwarte kerk. Zij kunnen in die gemeente hun christenzijn vormgeven die bij hun behoefte past zich te kunnen uiten.
De 'blanke' gereformeerde gemeente bij ons om de hoek is voor deze mensen geen aantrekkelijke club omdat zij zich daar niet kunnen uiten op de manier die bij hen past, waaraan zij behoefte voelen, een overwegend witte kerk.
Mijns inziens is er niks mis met de term blanke gemeente, gewoon omdat die er nu eenmaal zijn of we dat afkeuren of niet. Er zijn ook gemengde gemeenten en ook overwegend zwarte gemeenten. Wat dat betreft hoeven wij niet te oordelen. De Heilige Geest roept zijn schapen bij zich en maakt voor iedere kudde een eigen (kooi) kerk.

Ten tweede, ik denk dat het individualisme heel diep is doorgedrongen in mensen, dus ook in de gelovigen. Ik vind dat zorgelijk, omdat het strijdig is – of in ieder geval kan worden – met het wezen van gemeente-zijn: verbondenheid met Hem en met elkaar.
In de kerk gaat het niet om mij, maar om Christus.

De genoemde redenen op zich, waardoor dit stel is toegetreden tot een andersoortige gemeente, vind ik te horizontaal, te menselijk gedacht.

Zeker is een gemeente maakbaar; wij, de christenen, het lichaam van Christus, maken de gemeente met onze inbreng, met onze manier van omgaan met elkaar, met onze invulling van het christenzijn.
Zo heeft iedere gemeente haar eigen karakter, cultuurgebonden aan de provincie, de streek, de stad, het dorp. Niks mis mee overigens, juist die pluriforme eenheid is van groot belang omdat we tenslotte allen individuen zijn die samen een gemeente maken. Ieder individu is daarbij van belang juist in haar/zijn eigenheid met de eigen talenten en mogelijkheden.
Ik ken drie gemeenten in mijn omgeving. Alle actieve, dynamische gemeenten met alle een eigen karakter. In twee gemeenten zijn zeer veel kinderen aanwezig en actief en zelfs indrukwekkende tienergroepen. In alle drie gemeenten zijn een flink aantal werkgroepen actief en voor iedere leeftijdsgroep verschillende activiteiten.
Het zijn open gemeenten die vanuit Christus denken opereren, iedereen is welkom niemand uitgesloten. Er is aandacht voor nieuwelingen, die worden ontvangen en bitwijs gemaakt in de gemeente. Er wordt aangemoedigd de discussie, het gesprek met elkaar aan te blijven gaan. Roddel wordt aangepakt en positief denken, elkaar bevragen en met elkaar ook buiten de kerk dingen ondernemen, helpen de gemeente veilig en dynamisch te houden.

Berichten: 456

THOMAS968 schreef:

Vroeger was de samenleving anders. Het is nog maar vijftig jaar geleden dat de volksontwikkeling op gang kwam. Mensen leerden zelf nadenken en in de jaren 70 kieperden alle vanzelfsprekendheden om, niet in de laatste plaats het gezag van mensen bij wie dat voorheen vanzelfsprekend was. In de tijd daarvoor was zeker niet alles beter, er was veel onderdrukking feitelijk. Veel mensen hebben het loslaten van de christelijke tradities als bevrijdend ervaren en associeren christendom met domheid en onderdrukking. De massale kerkverlating werd te laat gezien en was ook niet meer te keren. Mijn generatie heeft voor het overgrote deel de kerk de rug toegekeerd. En dat was niet louterend, want al deze mensen vertelden het verhaal van Abraham, Isaak en Jacob niet meer door, zoals dat daarvoor wel generatie op generatie had plaatsgevonden. Nu de keuze voor een kerk of voor Christus een hele individuele is geworden en er minder kaders zijn moet iedereen het zelf ook maar uitzoeken. Dat het wijgevoel weer wordt opgezocht zou best zo kunnen zijn maar ik denk dat mensen gezag gelukkig niet meer zullen accepteren zoals vroeger en dat mensen met gezag zich veel meer moeten bewijzen.

Het echtpaar wat ik in het begin benoemde had wel wat twijfelachtige motieven. Ze gaven aan een beetje moe te worden van al die 'probleemgevallen' in de evangelische kerken. Als ik naar mijn eigen geloofsgemeenschap kijk dan kan ik me eerlijk gezegd wel begrijpen waarom iemand in moeilijkheden zich door de evangelischen beter opgevangen voelt. Mijn kerk is stilaan geworden tot een blanke middenstandskerk met veelal mensen van boven de 50 die vooral rust en voorspelbaarheid willen, al is de wens een christelijke geloofsgemeenschap te willen zijn wel gebleven. De geloofsbeleving is zeker oprecht.
Ik heb eerlijk gezegd het gevoel in een langzaam uitstervende club te zitten. De aanhang van het Christelijk geloof neemt nog steeds in behoorlijk tempo af en het spreekt jongeren nauwelijks aan. Het gevoel van de eerste christelijke gemeenten merk ik in mijn kerk nauwelijks, soms nog wel in de 'jongere' vormen van gemeente zijn. Ik zie echter ook dat mensen na een evangelische uitstap weer terugkeren.

Wat ik me werkelijk afvraag is hoe de toekomst van de middenkerken er uit zal zien.

Thomas, die zich zorgen maakt soms.

Ik deel je mening dat het wijgevoel van nu niet te vergelijken is met het wijgevoel van vroeger. De mens van nu is erop gericht om zichzelf te ontplooien en daarbij op zoek naar gemeenschappelijke delers.
Inmiddels is ook algemeen aanvaard dat mensen een eigen mening mogen hebben en dat ze zich mogen onderscheiden. Gelukkig maar, want hierdoor komen mensen veel meer tot hun recht!

Ik denk dat in de eerste plaats jongeren heel erg op zoek zijn naar echtheid. Ik kan er niet om heen dat de middenkerken veel minder uitstraling hebben dan bijv. evangelische gemeenten. Het enthousiasme waarmee geloofd wordt, is sprekend en aantrekkelijk.
Maar, net zo goed als de ingetogenheid / soberheid in de middenkerken blijkt ook het enthousiasme geen garantie te zijn voor echtheid in geloofsbeleving.
Soms denk ik wel eens... zou de kerk als instituut nog wel bestaan over 100 jaar? Of worden huisgemeenten meer en meer de toekomst?

Berichten: 456

MIEKE364 schreef:

Ik denk dat de drijfveren voor emancipathie, de secularisatie en de individualisering van onze samenleving wel wat sterk onderbelicht worden op deze manier, dat geef je al wel aan. Je reactie roept bij de behoefte op die te nuanceren, zonder er aan af te willen doen.
Het laten gelden van het eigen ik was volgens mij een reactie op de sterke onderdrukking van de ontwikkeling van individuen. Het is onnatuurlijk om je niet te ontwikkelen. Zo zit de schepping in elkaar.
De onderdrukking van de vrouw en de verstikkende sociale controle en de donderpreken in de kerken in de perioden van vóór de zestiger jaren (grofweg, geschiedenis en jaartallen zijn niet mijn sterkste punt) frustreerden de mogelijkheden van de menselijke psyche, geest, ziel en lichaam zich in vrijheid - uiteraard binnen beschermende kaders - te ontwikkelen. Daardoor konden mensen - ook de mannen - niet tot hun recht komen, tot hun bestemming - lees vervulling en vermeerderen van roeping en benutten van talenten - (immers vergeven door het bloed van Christus) wat op zich een zonde is.

Individualisering en secularisatie zijn doorgeschoten, gezonde sociale controle is nodig, hard nodig. We zien de resultaten in de samenleving van het ontbreken ervan: geen respect voor gezagsdragers, spullen van anderen, moraalverval in het algemeen, excessief drankgebruik van jonge mensen.
Een mens is een sociaal dier en niet voor niets. Mensen hebben elkaar nodig voor het intermenselijk reageren op elkaar (aanmoedigen en bemoedigen en ook begrenzen en bijsturen) en daarmee worden wie we mogen zijn, zoals God ons heeft bedoeld. Een mens alleen is incompleet.
Mensen zijn geschapen om samen te leven, ook om zich veilig te voelen, te beschermen en beschermd te worden.

Gelukkig komen we en masse terug van de doorgeschoten 'individuele ontwikkeling' en geven we toe aan een diepmenselijke behoefte samen te leven. Niet terug naar vóór de zestiger jaren maar dóór de zestiger jaren en erna naar het hier en nu.

Mooi geanalyseerd Mieke. Ik kan me er in vinden... op één ding na...
Ik zou de mens geen sociaal dier willen noemen, maar een sociaal wezen... Mijns inziens doet dat meer recht aan onze Schepper!

Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Mooi geanalyseerd Mieke. Ik kan me er in vinden... op één ding na...
Ik zou de mens geen sociaal dier willen noemen, maar een sociaal wezen... Mijns inziens doet dat meer recht aan onze Schepper!

Dank je, Liesbeth, dat had ik kunnen weten....)).
Ik betwijfel of mijn woordgebruik iets toedoet aan recht doen aan onze Schepper, hoor! Dat is meer voor ons mensen.
Ik twijfelde of ik het woord zou laten staan, en besloot dat toch te doen omdat ik daarmee duidelijk aangaf dat het samenleven van mensen een instinctieve behoefte is, die sterker is dan welke redenatie dan ook. Trouwens in ons gelegd door onze Schepper, daar zullen we het over eens zijn! )).