Berichten van DJES101

DJES101 · Berichten: 240

MAMALOE463 schreef:

Hallo allemaal,
Ik ben nog nooit mee geweest en het lijkt me erg leuk om ook te komen met een zoontje van vier jaar en zoon van 14 jaar, kan ik nog mee?

Uhm, ik kom uit regio 0522, ik las dat Jojada nog vervoer zocht?
Groetjes Marga

volgens de uitnodiging is een ieder welkom!
dus jullie zeker ook !

DJES101 · Berichten: 240

MAMALOE463 schreef:

Hallo allemaal,
Ik ben nog nooit mee geweest en het lijkt me erg leuk om ook te komen met een zoontje van vier jaar en zoon van 14 jaar, kan ik nog mee?

Uhm, ik kom uit regio 0522, ik las dat Jojada nog vervoer zocht?
Groetjes Marga

DJES101 · Berichten: 240

[quote]

DJES101 · Berichten: 240

PAULUS636 schreef:

Ik ben zelf vrij kritisch betreffende het luisteren naar muziek artiesten die niet gelovig zijn.
Hiermee bedoel dat ik liederen die gaan over dingen die in strijd met de woorden uit de bijbel.
Bijv.liederen die seksistisch getint zijn of die gaan over haat en nijd zonder respect erin.
Herman van Veen heeft mooie teksten vind ik, maar om eeder genoemde redenen vind ik niet al zijn teksten mooi.

Ik vind het fijn om hierover met jullie te delen.
Hoe zien jullie dit?

mee eens

DJES101 · Berichten: 240

Er waren eens kleine, houten mensjes. Elk houten mensje was gesneden door de houtsnijder Eli. Vanuit zijn werkplaats op de heuvel kon je hun hele dorp overzien.

Elk mensje was anders. Sommigen hadden grote neuzen, andere grote ogen. Sommigen waren lang en anderen juist weer korter. Sommigen van hen droegen hoeden, sommigen jassen. Maar ze waren allemaal gemaakt door dezelfde houtsnijder en ze woonden allemaal in hetzelfde dorp.

En elke dag, de hele dag door deden ze hetzelfde: ze gaven elkaar stickers. Op de straten en de pleinen…..overal kon je zien dat ze sterren en stippen op elkaar aan het plakken waren.

De mooie, kleine, houten mensjes, die met mooie gladde verf, kregen altijd sterren. Maar als het hout ruw was, of de verf afgebladderd, dan kregen ze stippen.

De talentvolle kleine, houten mensjes kregen ook sterren. Sommigen konden grote stokken heel ver boven hun hoofd tillen of over grote blokken springen. Anderen kenden moeilijke woorden of konden heel mooi zingen. Die kregen allemaal sterren.

Maar anderen, die niet zoveel konden kregen stippen.

Punchinello was een van de anderen. Hij probeerde net zo hoog te springen als anderen, maar hij viel altijd. Wanneer hij wilde uitleggen waarom hij gevallen was, dan zei hij iets geks, want hij was ook niet zo welbespraakt, dus gaven ze hem nog meer stippen.

Na een poosje had hij zoveel stippen dat hij niet meer naar buiten durfde. Hij was bang om iets doms te doen, zoals zijn hoed vergeten, of in een waterplas trappen. En dan zouden ze hem nog meer stippen geven. Op het laatst had hij zoveel stippen dat men hem er soms, zelfs zonder reden nog een bij op plakten.

“Hij verdient heel veel stippen.” De kleine houten mensjes waren het allemaal met elkaar eens. “Ja, veel stippen, want hij is geen goed klein, houten mensje.”

Na een poosje begon Punchinello het zelf te geloven. “Ik ben geen goed klein, houten mensje”, zei hij. Op sporadische keren dat hij toch naar buiten ging, hing hij wat rond bij andere kleine, houten mensjes die ook veel stippen hadden. Hij voelde zich bij hun beter op zijn gemak.

Op een dag ontmoette hij een klein, houten mensje zoals hij die nog nooit had gezien. Ze had geen stippen, maar ook geen sterren. Ze was gewoon een klein, houten mensje. Haar naam was Julia. En het was niet zo dat ze haar geen stickers probeerden te geven…..maar ze wilden gewoon niet blijven plakken. Sommigen bewonderden Julia omdat ze geen stippen had en wilden haar juist daarom een ster geven. Maar die viel er gewoon weer af. Sommigen keken op haar neer omdat ze geen sterren had, dus wilden ze haar een stip geven. Maar ook die bleven niet zitten.

“Zo zou ik willen zijn!”, dacht Punchinello. “Ik wil geen stickers meer.” Dus vroeg hij het stickerloze kleine, houten mensje hoe ze dat toch deed.

“Dat is makkelijk”, antwoordde ze. “Ik ga elke dag naar Eli.”

“Eli?”

“Ja, Eli, de houtsnijder. Ik zit vaak samen met hem in zijn werkplaats.

“Waarom?”

“Waarom ga je dat zelf niet uitzoeken? Toe, ga de heuvel op. Hij is er.”

En het kleine, houten mensje zonder stickers draaide zich om en verdween.

“Maar hij wil me vast niet zien!” schreeuwde Punchinello haar na. Maar Julia hoorde niets meer. Dus ging Punchinello weer naar huis. Hij zat voor het raam en keek naar de kleine, houten mensjes die druk bezig waren om stippen en sterren op elkaar te plakken.

“En toch is het niet goed,” murmelde hij in zichzelf. En hij besloot om tóch naar Eli te gaan.

Hij liep het smalle pad op de heuvel op en stapte de grote werkplaats binnen. Zijn houten ogen werden groot toen hij het formaat van alles zag. De kruk was net zo groot als hij. En als hij helemaal op het puntje van zijn tenen ging staan, dan kon hij nog net over de werkbank kijken. Er was een hamer die zo lang was als zijn arm. Punchinello kon zichzelf horen slikken. “Ik blijf hier geen minuut langer.” Hij draaide zich snel om. Klaar om te vluchten.

Toen hoorde hij zijn naam.

“Punchinello?” De stem was diep en krachtig.

Punchinello stopte.

“Punchinello! Wat fijn om je te zien! Kom eens hier en laat me je eens bekijken.”

Punchinello draaide zich langzaam om en keek recht in het bebaarde gezicht van de grote houtsnijder.

“U kent mijn naam?”zei het kleine, houten mensje.

“Natuurlijk. Ik heb je zelf gemaakt.”

Eli bukte zich, tilde hem op en zette hem op de werkbank.

“Mmm…”, zei de maker terwijl hij de grijze stippen inspecteerde. “Het lijkt erop dat ze je wat lelijke merktekens hebben gegeven.”

“Het was niet mijn bedoeling, Eli. Ik heb echt heel erg mijn best gedaan!”

“Och, lieve kind. Je hoeft tegen mij geen verantwoording af te leggen, hoor. Het kan mij niet schelen wat de andere kleine, houten mensjes van je denken.”

“Nee?!”

“Nee, en het zou jou ook niet moeten schelen. Wie zijn dat, die stippen en sterren geven? Dat zijn kleine, houten mensjes, net als jij. Wat zij denken doet er niet toe, Punchinello. Het enige wat telt is wat ik vindt. En ik vindt je mooi en speciaal.”

Nu moest Punchinello lachen. “Ik? Speciaal? Waarom? Ik kan niet hard lopen, ik kan niet springen, mijn verf bladdert af. Hoe kunt u mij nou speciaal vinden?”

Eli keek Punchinello aan, terwijl hij zijn handen op de smalle houten schoudertjes legde. “Omdat je van mij bent. Daarom vindt ik jou speciaal.”

Nog nooit had iemand op deze manier naar Punchinello gekeken, laat staan zijn maker. Hij wist niet wat te zeggen.

“Ik heb er elke dag op gehoopt dat je zou komen”, legde Eli uit.

“Ik kwam doordat ik iemand ontmoet had zonder stickers.”

“Dat weet ik. Ze heeft me over jou verteld.”

“Waarom blijven de stickers niet op haar zitten?”

“Omdat zij besloten heeft dat het belangrijker is wat ik vindt, dan wat anderen van haar vinden. De stickers plakken alleen als jij ze dat toestaat.”

“Huh?”

“De stickers plakken alleen maar als jij ze belangrijk genoeg vindt. Hoe meer je op mijn liefde vertrouwt, hoe minder je om de stickers gaat geven.”

“Ik ben bang dat ik het niet helemaal begrijp.”

“Dat zul je wel, maar dat heeft even tijd nodig. Jij hebt heel veel stickers. Vooralsnog wil ik graag dat je elke dag even langskomt zodat ik je er aan kan herinneren hoeveel ik om je geef.”

Eli tilde Punchinello van de werkbank en zetten hem terug op de grond.

“En denk eraan”, zei Eli terwijl Punchinello naar de deur liep, “jij bent speciaal omdat ik je gemaakt heb. En ik maak nooit fouten.”

Punchinello stopte niet, maar hij voelde in zijn hart dat Eli het echt meende.

En een stip viel af…….

Mogen al je stippen afvallen.

DJES101 · Berichten: 240

JOL252 schreef:

.... WOW! Ik vind 'm diep.. "Laat zo je licht maar schijnen ", leven in verbondenheid met God, verbonden met je eigen identiteit in God en zo ook met de ander(enj)".

MOOI

DJES101 · Berichten: 240

ja ik ken het lied

heeel mooi

DJES101 · Berichten: 240

liefde is een houding die men aanneemt, geen beloning voor bewezen diensten.

men lijdt nog meer als men geen liefde heeft...

DJES101 · Berichten: 240

Een aantal jaren geleden heb ik de deur van m’n huis opengedaan voor de “grote schoonmaker”. Hij heeft al een aantal keren aangeklopt. Iedereen vertelde me altijd dat het erg belangrijk was om hem binnen te laten in je huis. En ik heb hem daarom ook binnengelaten in m’n gang. En zonder dat ik het gevraagd had, poetste deze “grote schoonmaker” de hele gang! Het was er al snel helemaal schoon. Alles glom, en het rook er heerlijk naar allesreiniger!

Tot op een dag m’n buurman me vroeg of ik de “grote schoonmaker” wel eens had toegelaten in de rest van mijn huis. En ik dacht na… Het rook zo fris in m’n schoongemaakte gang… De schoonmaker was zo’n aardige man… En hij gaf me zo’n goed gevoel… Dus ik besloot op dat moment ook de andere deuren in mijn huis voor hem open te zetten. Onmiddellijk nadat ik dat gedaan had, ging hij m’n woonkamer eens grondig inspecteren. En daarna de keuken. En vervolgens de slaapkamers, de badkamer. En zelfs het toilet!

Inmiddels is hij al heel ver gekomen. Al die vertrekken zijn grotendeels geboend en gesopt. Alhoewel het nooit af is, omdat het stof en de viezigheid van buiten toch altijd weer binnengelopen wordt. Maar, dan staat hij altijd snel weer met z’n stofdoek voor de deur klaar.

Sinds kort is “de grote schoonmaker” aan de zolder en de kelder begonnen. De zwaarste klus, bleek. Want wat een rommel komt daar vandaan! Ik heb nooit geweten hoeveel, en wat voor rommel daar lag. En bovenal, hoe het daar terecht is gekomen! Het is echt zwaar werk. Er liggen echt grote lagen met stof! En de zwaarste rommel tilt hij zomaar op! En brengt in een mum van tijd, naar de vuilnisbelt.

Het werk is nog steeds niet af. Het doet me soms pijn, om hem zo hard aan het werk te zien. En dan te bedenken, dat ik al die rommel heb binnengelaten. En hij vraagt er niks voor! En als ik hem dan vraag, waarom hij dit allemaal voor me doet… Dan spreidt hij zijn armen, zo ver als kan, en zegt hij: “Ik doe dit allemaal, mijn kind, niet omdat jij het verdiend hebt, maar omdat mijn vader het wilde… uit genade

DJES101 · Berichten: 240

Wijsheid is
een beetje minder treuren om het verleden,
een beetje minder hopen op de toekomst,
en VEEL BIDDEN om meer liefhebben in het HEDEN

DJES101 · Berichten: 240

Bederf wat je hebt niet
door je verlangen naar wat je niet hebt.
Bedenk dat wat je nu hebt,
ooit was waar je alleen kon naar verlangen

DJES101 · Berichten: 240

Woorden kunnen helen of verwonden, daarom zouden we weinig woorden moeten gebruiken en als we spreken zou het op een vriendelijke en bemoedigende toon moeten zijn.
Wanneer je woorden snijdend zijn, snijd je jezelf, en is dat wijs om te doen?”

DJES101 · Berichten: 240

MANNA420 schreef:

Ik vraag gebed om liefde. Liefde voor elkaar. Dat verbroken (familie)relaties weer hersteld mogen worden. Bid ook voor liefde onder elkaar, liefde naar ongelovigen en bewaring voor lauwheid, wetteloosheid of juist een te strak juk van de wet zodat de liefde bekoeld.

AMEN

DJES101 · Berichten: 240

ZEELAND736 schreef:

MOOI!!!!
Ik zag het nu...vroeg in de morgen...
Wat was het welkom...
Voelde nu...even...of ik het had geschreven...
Dankje!!!

daar doe ik het voor lieve zeeland
HERKENNING Knipoog smiley

STERKTE VANDAAG

DJES101 · Berichten: 240

Zeker op de Rots

Een oude vrouw lag op sterven en werd bezocht door de dominee. Hij zei tot haar: “Zuster, bent u aan het wegzinken?”

Zij gunde hem geen enkel woord maar keek hem aan met een ongelovig gezicht. Hij herhaalde zijn vraag: “Zuster, bent u aan het wegzinken?” Zij keek hem opnieuw aan alsof ze niet kon geloven dat hij zo’n vraag stelde.

Tenslotte richtte zij zich een beetje op en zei: “Wegzinken! Wegzinken! Hebt u ooit een zondaar zien wegzinken in een rots? Als ik op het zand zou staan, dan zou ik kunnen wegzinken; maar, God zij dank, ik sta op de Eeuwige Rots en daar is geen wegzinken aan”.

DJES101 · Berichten: 240

Huilen zonder tranen

Ik voel mij zo eenzaam
Ik ben mezelf even kwijt
Vreemd in mijn eigen lichaam
Overgeleverd aan de strijd
Ik kruip door de nacht,Rillend van de kou
Ik weet niet wat ik verwacht
Of waar ik op wachten zou.

Ik schreeuw zonder woorden
Huil zonder tranen
Als iemand mij maar kon horen
Dat ik probeer een weg te banen.

Heere kunt U mij zeggen
Hoe ik nu verder moet gaan?
Kunt U mij uitleggen Waar het verkeerd is gegaan?
Kunt U mij terug brengen op het pad,Dat is bestemd voor mij?

Maak het alstublieft weer recht En sta mij bij.
Ik behoor U toe Help mij nu o Heer
Ik ben van het strijden zo moe,Vul mij met kracht weer.

DJES101 · Berichten: 240

MARIAN519 schreef:

Het is zo.. Knipoog smiley

DJES101 · Berichten: 240

MANNA420 schreef:

Afgelopen dinsdag kreeg ik een inzicht van God. Hij liet me inzien dat mijn verlangen naar een vriendin me in feite had verblind en ik het tot mijn hoogste doel had gesteld in plaats van God. Ik dacht altijd dat God op een stond maar dat was niet zo. Ik wilde een vrouw, ik wilde geliefd worden, ik zocht naar een aanvulling in mijn leven. Maar ik kreeg het niet, hoeveel ik ook bad. Maar ik bad verkeerd. En ik was jaloers. Stikjaloers op mensen die wel een vrouw/man hadden en kinderen. Ik wilde ook zo graag!!

Oh ja ik heb een vriendin gehad nog wel via deze site, maar God liet me inzien dat dat niet was wat ik nodig had. God liet me door een teleurstelling gaan om te laten inzien dat Hij en alleen Hij de eerste plaats in mijn leven moet hebben. Ik dacht altijd als ik eerst maar een vriendin had dan ben ik intens gelukkig, dan komt het allemaal wel goed. Nee, zo was het niet. Ik was/ben er nog lang niet aan toe. Ik ben dankbaar dat God mij dat deed inzien, dat Hij deze korte relatie wilde gebruiken om mij inzicht te geven en te disciplineren.

Nu ik ben gaan inzien dat mijn hele leven er zowat omdraaide en ik dus telkens teleurgesteld werd voel ik mij bevrijd. Ik mag weten dat God voor me zorgt, of ik nu alleen blijf of toch een vrouw mag ontmoeten. Maar ik weet nu dat Hij de enige is die ik nodig heb en dat ik Hem toebehoor.

Ik bid dat iedereen die alleen is en hongert naar een partner dat God jullie geduld schenkt om te wachten tot het juiste moment en dat die tijd dat je alleen bent juist mag besteden om dichterbij God te komen. Want vergeet niet: Onze God is een jaloerse God.

HEEL MOOI GESCHREVEN ZO ECHT ..!

DJES101 · Berichten: 240

welteruste hoor !en morgen gezond weer op!

DJES101 · Berichten: 240

DE DROEFHEID NAAR GOD ,WERKT EEN ONBEROUWELIJKE BEKERING...

DJES101 · Berichten: 240

HANNAH810 schreef:

als ik een dergelijke mail zou krijgen zou ik boven aan de mail klikken op het vakje "verwijderen"
en als me daarna gevraagd wordt of ik het zeker weet op "ok" Engeltje smiley

goeie

DJES101 · Berichten: 240

JOL252 schreef:

http://www.youtube.com/embed/2KBrxmmT9z8

dank je

DJES101 · Berichten: 240

http://youtu.be/2KBrxmmT9z8

DJES101 · Berichten: 240

[quote]

DJES101 · Berichten: 240

EEN MENS KAN JE VAN ALLES WIJS MAKEN ,
MAAR EEN MOEDER NIET Knipoog smiley

WIE GEEFT VAN WAT HIJ HEEFT ,
IS WAARDIG DAT HIJ/ZIJ LEEFT...

DJES101 · Berichten: 240

[quote=DJES101]dank voor je openheid en ervaring in deze anita ..[/quote

heel veel kracht en wijsheid maar bovenal LIEFDE wens bid ik je toe in deze
]

DJES101 · Berichten: 240

MARIAN519 schreef:

Het is zo.. Knipoog smiley

dank je!

DJES101 · Berichten: 240

Op een dag gingen een vader en zijn zoon op reis. Vader gaf er zelf de voorkeur aan te lopen en zette zijn zoon op de rug van de ezel.
Zo gingen zij op weg tot zij een paar mensen tegenkwamen die zeiden:" Zie daar de wereld op zijn kop. De jeugd heeft geen respect meer voor de ouderdom. Die gezonde jongen rijdt op een ezel, terwijl zijn arme, vermoeide vader nauwelijks vooruit komt."
Toen de jongen dit hoorde stond hem het schaamrood op de kaken. Hij stapte af en stond erop dat zijn vader verder zou rijden.
Zo liepen ze voort, Vader op de ezel en de jongen te voet. Even later kwamen ze weer mensen tegen die zeiden:"Moet je dat zien! Wat een ontaarde vader, die zelf lekker op de ezel zit en zijn kind laat lopen."
Na dit verwijt draaide de vader zich naar zijn zoon en zei:"Kom, dan zullen we samen op de ezel rijden."
Zo vervolgden ze hun weg, tot zij mensen tegenkwamen die zeiden:"Kijk , dat arme beest. Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen!"
Daarop zei vader tot zijn zoon:"Laten we afstappen. Het is beter dat we allebei te voet gaan, dan kan niemand ons nog verwijten maken."
Zo liepen ze verder achter de ezel. Tot een stel voorbijgangers wederom commentaar leverde:"Zie wat een dwazen er op de wereld zijn. Ze lopen in de brandende zon en geen van beiden denkt eraan op de ezel te gaan zitten."
Vader draaide zich om naar zijn zoon en zei:"Je hebt gezien, mijn zoon. Hoe je je ook gedraagt, op- en aanmerkingen zullen altijd je deel zijn. Leer daarom je eigen mening te volgen."

DJES101 · Berichten: 240

TINEKE986 schreef:

mooi Djes

dank je wel.

DJES101 · Berichten: 240

Een vader van een welgestelde familie nam zijn zoon op een dag mee voor een reis over het platteland om zijn zoon te laten zien hoe rijk ze waren en hoe arm andere mensen kunnen zijn. De man en zijn zoon verbleven een paar dagen op een boerderij van een familie die met moeite rond kon komen. Toen vader en zoon na een paar dagen weer terugreden naar hun landgoed, vroeg de vader aan zijn zoon wat hi...j van de afgelopen dagen vond. "Ik vond het geweldig, vader", zei de zoon. "Heb je nu ontdekt hoe arm mensen kunnen zijn?" vroeg de vader. "Ja, ik heb veel geleerd", antwoordde de zoon. "Ik zag dat zij vier honden hebben, terwijl wij er maar een hebben. Ik zag dat zij een beekje hebben dat doorloopt tot het eind van de wereld terwijl wij een vijver hebben die maar tot halverwege de oprit komt. Wij gebruiken lantaarns, terwijl zij iedere nacht naar de sterren kunnen kijken en ons landgoed loopt maar tot aan de weg, terwijl zij de wereld tot aan de horizon hebben. Wij hebben bedienden die voor ons zorgen, terwijl zij voor anderen zorgen. Wij hebben muren om ons landgoed staan om ons te beschermen, terwijl zij vrienden hebben om hen te beschermen." De vader zweeg verbijsterd en toen sprak zijn zoon: "Dank u vader dat u mij hebt laten zien hoe arm we eigenlijk zijn....