tijd

Berichten: 240

.Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had net boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar moeder. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld. Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken.

We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen 'geïrriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid

Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van 'rennen en spetteren als een 'kind zo zorgeloos spelen

in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress...Haar stem was zo mooi toen het de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten.

'Mama, laten we door de regen gaan rennen, zei ze. Wat?, vroeg mama. Laten we door de regen gaan rennen! herhaalde ze. 'Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt' antwoordde mama.

Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: 'Mama, laten we door de regen gaan rennen.We worden doornat als we dat doen, zei mama.

Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen, zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. 'Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?

Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: 'Als we hier samen doorheen komen, komen we door alles heen!
Iedereen was opeens muisstil ..Haar stem was zo mooi toen het de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten

De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg. Mama dacht even na
over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het weglachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei.
Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. Een moment van
onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
'Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat we ons nat laten worden, nou, dan hadden we misschien
juist een wasbeurt nodig, zei mama. Daar gingen ze.

En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.

Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen...

Vergeet daarom niet om 'tijd' te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken.

Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd.

Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten

IK HOOP DAT WE STEEDS DE TIJD NEMEN OM DOOR DE REGEN TE RENNEN.

Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur
om hen te waarderen, een dag om van hen te houden, maar een heel leven om hen te vergeten.!!

Berichten: 3599

Wow, wat mooi!

Berichten: 240

JOSINA022 schreef:

Wow, wat mooi!

dank !

Berichten: 757

DJES101 schreef:

dank !

Prachtig !
Verlegen lachende smiley

Berichten: 240

HERMAN968 schreef:

Prachtig !
Verlegen lachende smiley

dank

Berichten: 1766

Heel mooi stukje en levensecht...

Berichten: 240

[quote=COOTJE711]Heel mooi stukje en levensecht...[/qu

Berichten: 184

Hallo Djes

Ik ben ontroert Had vanavond al afgesproken met een lange lijdensweg achter mij een deur die ik wilde sluiten en toch zegt iets in mij bellen en gaan weer een poging naar mijn zoon weer een poging tot contact
(autist) Weer mijn mamajas aan en warmte afgeven en hopen op blijvend contact maar hoe ???
God weet het HIJ gaat met me mee ik voel weer nieuwe kracht had dat vorige week echt niet gedacht wilde er voor vluchten ver weg van hier
Maar herinner mij op t randje van de dood dat ik vroeg aan de HEER als ik nog iets voor mijn kinderen kan doen laat me dan blijven anders haal me maar thuis ik wist niet eens hoe ernstig ik ziek was gelegen op dat moment op IC ziekenhuis de volgende dag kreeg ik kracht de dokter stond versteld ik wilde brood en ik heb gegeten terwijl dat eigenlijk niet kon
Ik mocht terug naar mijn kamer nog een lange weg te gaan maar ik wist ik voelde tussen een lach en een traan de HEER zat elke dag op de rand van mijn bed soms dacht pas op dokter zuster de HEER zit
daar en nu weet ik weer na een tijd van strijd dat de HEER alles leidt
Mensen zeggen neem een pil ga naar de dokter als je wil ik heb gebeden en weg is mijn verleden t lijden dat ik vrees is gewees t
Vanavond ga ik naar mijn zoon hoop eigenlijk op een nieuwe geboorte dat ik van hem houd is waar maar dat ik net als de HEER kan houden van hem onvoorwaardelijk daar ga ik voor dat het blijvend is word voor de rest van ons leven .
Ik ben ontroerd van wat hier staat en zomaar weet ik nu hierdoor dat ik moet gaan God een plan heeft met mij en zegt je bent sterker dan je denkt laat je niet ontmoedigen door mensen ga vertrouw maar op mij ik maak je waarlijk vrij
Ja Tijd dat ga ik nemen samen met de HEER en mijn IK dat is er niet meer elke dag voor ik op sta is mijn gebed Heer dank voor dit leven hier En vraag HEER wat wilt U dat ik doen zal en ik ga het doen , samen met de HEER

Wens iedereen die dit leest dat ook mijn GOD jouw geneest heelt van wonden zonden in je leven HIJ wil je alle liefde en vreugde geven

Getekend mijn naam van HEM verkregen ik ben dankbaar vandaag
wat een genade mensen hier te mogen ontmoeten die in Christus leven met HEM zijn wij meer dan overwinnaars

Lieve groet Anita

Berichten: 240

ANITA695 schreef:

Hallo Djes

Ik ben ontroert Had vanavond al afgesproken met een lange lijdensweg achter mij een deur die ik wilde sluiten en toch zegt iets in mij bellen en gaan weer een poging naar mijn zoon weer een poging tot contact
(autist) Weer mijn mamajas aan en warmte afgeven en hopen op blijvend contact maar hoe ???
God weet het HIJ gaat met me mee ik voel weer nieuwe kracht had dat vorige week echt niet gedacht wilde er voor vluchten ver weg van hier
Maar herinner mij op t randje van de dood dat ik vroeg aan de HEER als ik nog iets voor mijn kinderen kan doen laat me dan blijven anders haal me maar thuis ik wist niet eens hoe ernstig ik ziek was gelegen op dat moment op IC ziekenhuis de volgende dag kreeg ik kracht de dokter stond versteld ik wilde brood en ik heb gegeten terwijl dat eigenlijk niet kon
Ik mocht terug naar mijn kamer nog een lange weg te gaan maar ik wist ik voelde tussen een lach en een traan de HEER zat elke dag op de rand van mijn bed soms dacht pas op dokter zuster de HEER zit
daar en nu weet ik weer na een tijd van strijd dat de HEER alles leidt
Mensen zeggen neem een pil ga naar de dokter als je wil ik heb gebeden en weg is mijn verleden t lijden dat ik vrees is gewees t
Vanavond ga ik naar mijn zoon hoop eigenlijk op een nieuwe geboorte dat ik van hem houd is waar maar dat ik net als de HEER kan houden van hem onvoorwaardelijk daar ga ik voor dat het blijvend is word voor de rest van ons leven .
Ik ben ontroerd van wat hier staat en zomaar weet ik nu hierdoor dat ik moet gaan God een plan heeft met mij en zegt je bent sterker dan je denkt laat je niet ontmoedigen door mensen ga vertrouw maar op mij ik maak je waarlijk vrij
Ja Tijd dat ga ik nemen samen met de HEER en mijn IK dat is er niet meer elke dag voor ik op sta is mijn gebed Heer dank voor dit leven hier En vraag HEER wat wilt U dat ik doen zal en ik ga het doen , samen met de HEER

Wens iedereen die dit leest dat ook mijn GOD jouw geneest heelt van wonden zonden in je leven HIJ wil je alle liefde en vreugde geven

Getekend mijn naam van HEM verkregen ik ben dankbaar vandaag
wat een genade mensen hier te mogen ontmoeten die in Christus leven met HEM zijn wij meer dan overwinnaars

Lieve groet Anita

Berichten: 2533

wat mooi! en wat kun jij goed schrijven!

Berichten: 240

ANITA695 schreef:

Hallo Djes

Ik ben ontroert Had vanavond al afgesproken met een lange lijdensweg achter mij een deur die ik wilde sluiten en toch zegt iets in mij bellen en gaan weer een poging naar mijn zoon weer een poging tot contact
(autist) Weer mijn mamajas aan en warmte afgeven en hopen op blijvend contact maar hoe ???
God weet het HIJ gaat met me mee ik voel weer nieuwe kracht had dat vorige week echt niet gedacht wilde er voor vluchten ver weg van hier
Maar herinner mij op t randje van de dood dat ik vroeg aan de HEER als ik nog iets voor mijn kinderen kan doen laat me dan blijven anders haal me maar thuis ik wist niet eens hoe ernstig ik ziek was gelegen op dat moment op IC ziekenhuis de volgende dag kreeg ik kracht de dokter stond versteld ik wilde brood en ik heb gegeten terwijl dat eigenlijk niet kon
Ik mocht terug naar mijn kamer nog een lange weg te gaan maar ik wist ik voelde tussen een lach en een traan de HEER zat elke dag op de rand van mijn bed soms dacht pas op dokter zuster de HEER zit
daar en nu weet ik weer na een tijd van strijd dat de HEER alles leidt
Mensen zeggen neem een pil ga naar de dokter als je wil ik heb gebeden en weg is mijn verleden t lijden dat ik vrees is gewees t
Vanavond ga ik naar mijn zoon hoop eigenlijk op een nieuwe geboorte dat ik van hem houd is waar maar dat ik net als de HEER kan houden van hem onvoorwaardelijk daar ga ik voor dat het blijvend is word voor de rest van ons leven .
Ik ben ontroerd van wat hier staat en zomaar weet ik nu hierdoor dat ik moet gaan God een plan heeft met mij en zegt je bent sterker dan je denkt laat je niet ontmoedigen door mensen ga vertrouw maar op mij ik maak je waarlijk vrij
Ja Tijd dat ga ik nemen samen met de HEER en mijn IK dat is er niet meer elke dag voor ik op sta is mijn gebed Heer dank voor dit leven hier En vraag HEER wat wilt U dat ik doen zal en ik ga het doen , samen met de HEER

Wens iedereen die dit leest dat ook mijn GOD jouw geneest heelt van wonden zonden in je leven HIJ wil je alle liefde en vreugde geven

Getekend mijn naam van HEM verkregen ik ben dankbaar vandaag
wat een genade mensen hier te mogen ontmoeten die in Christus leven met HEM zijn wij meer dan overwinnaars

Lieve groet Anita

dank voor je openheid en ervaring in deze anita ..

Berichten: 240

COOTJE711 schreef:

Heel mooi stukje en levensecht...

dank je

Berichten: 240

[quote=DJES101]dank voor je openheid en ervaring in deze anita ..[/quote

heel veel kracht en wijsheid maar bovenal LIEFDE wens bid ik je toe in deze
]

Berichten: 240

Een aantal jaren geleden heb ik de deur van m’n huis opengedaan voor de “grote schoonmaker”. Hij heeft al een aantal keren aangeklopt. Iedereen vertelde me altijd dat het erg belangrijk was om hem binnen te laten in je huis. En ik heb hem daarom ook binnengelaten in m’n gang. En zonder dat ik het gevraagd had, poetste deze “grote schoonmaker” de hele gang! Het was er al snel helemaal schoon. Alles glom, en het rook er heerlijk naar allesreiniger!

Tot op een dag m’n buurman me vroeg of ik de “grote schoonmaker” wel eens had toegelaten in de rest van mijn huis. En ik dacht na… Het rook zo fris in m’n schoongemaakte gang… De schoonmaker was zo’n aardige man… En hij gaf me zo’n goed gevoel… Dus ik besloot op dat moment ook de andere deuren in mijn huis voor hem open te zetten. Onmiddellijk nadat ik dat gedaan had, ging hij m’n woonkamer eens grondig inspecteren. En daarna de keuken. En vervolgens de slaapkamers, de badkamer. En zelfs het toilet!

Inmiddels is hij al heel ver gekomen. Al die vertrekken zijn grotendeels geboend en gesopt. Alhoewel het nooit af is, omdat het stof en de viezigheid van buiten toch altijd weer binnengelopen wordt. Maar, dan staat hij altijd snel weer met z’n stofdoek voor de deur klaar.

Sinds kort is “de grote schoonmaker” aan de zolder en de kelder begonnen. De zwaarste klus, bleek. Want wat een rommel komt daar vandaan! Ik heb nooit geweten hoeveel, en wat voor rommel daar lag. En bovenal, hoe het daar terecht is gekomen! Het is echt zwaar werk. Er liggen echt grote lagen met stof! En de zwaarste rommel tilt hij zomaar op! En brengt in een mum van tijd, naar de vuilnisbelt.

Het werk is nog steeds niet af. Het doet me soms pijn, om hem zo hard aan het werk te zien. En dan te bedenken, dat ik al die rommel heb binnengelaten. En hij vraagt er niks voor! En als ik hem dan vraag, waarom hij dit allemaal voor me doet… Dan spreidt hij zijn armen, zo ver als kan, en zegt hij: “Ik doe dit allemaal, mijn kind, niet omdat jij het verdiend hebt, maar omdat mijn vader het wilde… uit genade

Berichten: 240

Er waren eens kleine, houten mensjes. Elk houten mensje was gesneden door de houtsnijder Eli. Vanuit zijn werkplaats op de heuvel kon je hun hele dorp overzien.

Elk mensje was anders. Sommigen hadden grote neuzen, andere grote ogen. Sommigen waren lang en anderen juist weer korter. Sommigen van hen droegen hoeden, sommigen jassen. Maar ze waren allemaal gemaakt door dezelfde houtsnijder en ze woonden allemaal in hetzelfde dorp.

En elke dag, de hele dag door deden ze hetzelfde: ze gaven elkaar stickers. Op de straten en de pleinen…..overal kon je zien dat ze sterren en stippen op elkaar aan het plakken waren.

De mooie, kleine, houten mensjes, die met mooie gladde verf, kregen altijd sterren. Maar als het hout ruw was, of de verf afgebladderd, dan kregen ze stippen.

De talentvolle kleine, houten mensjes kregen ook sterren. Sommigen konden grote stokken heel ver boven hun hoofd tillen of over grote blokken springen. Anderen kenden moeilijke woorden of konden heel mooi zingen. Die kregen allemaal sterren.

Maar anderen, die niet zoveel konden kregen stippen.

Punchinello was een van de anderen. Hij probeerde net zo hoog te springen als anderen, maar hij viel altijd. Wanneer hij wilde uitleggen waarom hij gevallen was, dan zei hij iets geks, want hij was ook niet zo welbespraakt, dus gaven ze hem nog meer stippen.

Na een poosje had hij zoveel stippen dat hij niet meer naar buiten durfde. Hij was bang om iets doms te doen, zoals zijn hoed vergeten, of in een waterplas trappen. En dan zouden ze hem nog meer stippen geven. Op het laatst had hij zoveel stippen dat men hem er soms, zelfs zonder reden nog een bij op plakten.

“Hij verdient heel veel stippen.” De kleine houten mensjes waren het allemaal met elkaar eens. “Ja, veel stippen, want hij is geen goed klein, houten mensje.”

Na een poosje begon Punchinello het zelf te geloven. “Ik ben geen goed klein, houten mensje”, zei hij. Op sporadische keren dat hij toch naar buiten ging, hing hij wat rond bij andere kleine, houten mensjes die ook veel stippen hadden. Hij voelde zich bij hun beter op zijn gemak.

Op een dag ontmoette hij een klein, houten mensje zoals hij die nog nooit had gezien. Ze had geen stippen, maar ook geen sterren. Ze was gewoon een klein, houten mensje. Haar naam was Julia. En het was niet zo dat ze haar geen stickers probeerden te geven…..maar ze wilden gewoon niet blijven plakken. Sommigen bewonderden Julia omdat ze geen stippen had en wilden haar juist daarom een ster geven. Maar die viel er gewoon weer af. Sommigen keken op haar neer omdat ze geen sterren had, dus wilden ze haar een stip geven. Maar ook die bleven niet zitten.

“Zo zou ik willen zijn!”, dacht Punchinello. “Ik wil geen stickers meer.” Dus vroeg hij het stickerloze kleine, houten mensje hoe ze dat toch deed.

“Dat is makkelijk”, antwoordde ze. “Ik ga elke dag naar Eli.”

“Eli?”

“Ja, Eli, de houtsnijder. Ik zit vaak samen met hem in zijn werkplaats.

“Waarom?”

“Waarom ga je dat zelf niet uitzoeken? Toe, ga de heuvel op. Hij is er.”

En het kleine, houten mensje zonder stickers draaide zich om en verdween.

“Maar hij wil me vast niet zien!” schreeuwde Punchinello haar na. Maar Julia hoorde niets meer. Dus ging Punchinello weer naar huis. Hij zat voor het raam en keek naar de kleine, houten mensjes die druk bezig waren om stippen en sterren op elkaar te plakken.

“En toch is het niet goed,” murmelde hij in zichzelf. En hij besloot om tóch naar Eli te gaan.

Hij liep het smalle pad op de heuvel op en stapte de grote werkplaats binnen. Zijn houten ogen werden groot toen hij het formaat van alles zag. De kruk was net zo groot als hij. En als hij helemaal op het puntje van zijn tenen ging staan, dan kon hij nog net over de werkbank kijken. Er was een hamer die zo lang was als zijn arm. Punchinello kon zichzelf horen slikken. “Ik blijf hier geen minuut langer.” Hij draaide zich snel om. Klaar om te vluchten.

Toen hoorde hij zijn naam.

“Punchinello?” De stem was diep en krachtig.

Punchinello stopte.

“Punchinello! Wat fijn om je te zien! Kom eens hier en laat me je eens bekijken.”

Punchinello draaide zich langzaam om en keek recht in het bebaarde gezicht van de grote houtsnijder.

“U kent mijn naam?”zei het kleine, houten mensje.

“Natuurlijk. Ik heb je zelf gemaakt.”

Eli bukte zich, tilde hem op en zette hem op de werkbank.

“Mmm…”, zei de maker terwijl hij de grijze stippen inspecteerde. “Het lijkt erop dat ze je wat lelijke merktekens hebben gegeven.”

“Het was niet mijn bedoeling, Eli. Ik heb echt heel erg mijn best gedaan!”

“Och, lieve kind. Je hoeft tegen mij geen verantwoording af te leggen, hoor. Het kan mij niet schelen wat de andere kleine, houten mensjes van je denken.”

“Nee?!”

“Nee, en het zou jou ook niet moeten schelen. Wie zijn dat, die stippen en sterren geven? Dat zijn kleine, houten mensjes, net als jij. Wat zij denken doet er niet toe, Punchinello. Het enige wat telt is wat ik vindt. En ik vindt je mooi en speciaal.”

Nu moest Punchinello lachen. “Ik? Speciaal? Waarom? Ik kan niet hard lopen, ik kan niet springen, mijn verf bladdert af. Hoe kunt u mij nou speciaal vinden?”

Eli keek Punchinello aan, terwijl hij zijn handen op de smalle houten schoudertjes legde. “Omdat je van mij bent. Daarom vindt ik jou speciaal.”

Nog nooit had iemand op deze manier naar Punchinello gekeken, laat staan zijn maker. Hij wist niet wat te zeggen.

“Ik heb er elke dag op gehoopt dat je zou komen”, legde Eli uit.

“Ik kwam doordat ik iemand ontmoet had zonder stickers.”

“Dat weet ik. Ze heeft me over jou verteld.”

“Waarom blijven de stickers niet op haar zitten?”

“Omdat zij besloten heeft dat het belangrijker is wat ik vindt, dan wat anderen van haar vinden. De stickers plakken alleen als jij ze dat toestaat.”

“Huh?”

“De stickers plakken alleen maar als jij ze belangrijk genoeg vindt. Hoe meer je op mijn liefde vertrouwt, hoe minder je om de stickers gaat geven.”

“Ik ben bang dat ik het niet helemaal begrijp.”

“Dat zul je wel, maar dat heeft even tijd nodig. Jij hebt heel veel stickers. Vooralsnog wil ik graag dat je elke dag even langskomt zodat ik je er aan kan herinneren hoeveel ik om je geef.”

Eli tilde Punchinello van de werkbank en zetten hem terug op de grond.

“En denk eraan”, zei Eli terwijl Punchinello naar de deur liep, “jij bent speciaal omdat ik je gemaakt heb. En ik maak nooit fouten.”

Punchinello stopte niet, maar hij voelde in zijn hart dat Eli het echt meende.

En een stip viel af…….

Mogen al je stippen afvallen.

Berichten: 240

Van wie is het?

Er leefde ooit een wijze nederige vrouw. Regelmatig kwamen er jongeren bij haar om gezellig bij elkaar te zijn. Op een dag kwam een hoogmoedige jongere bij het huis van de vrouw aan. Hij was vast besloten de eerste te zijn die de vrouw met woorden kon verslaan. Behalve sterk, was de jongere ook sluw en wist hij iedere zwakheid van zijn tegenstander uit te buiten. Hij had de gewoonte om te wachten tot die als eerste in de aanval zou gaan om te zien waar haar zwakheden lagen en sloeg dan met genadeloze kracht en snelheid toe. Niemand had het in een gevecht lang tegen hem uitgehouden.
Tegen het advies van zijn vrienden in accepteerde de vrouw datook hij in hun midden was. Toen de jongere een meningsverschil kreeg met de vrouw, begon de jongere de vrouw uit te schelden en grove beledigingen naar haar hoofd te slingeren.
Hij begon ook letterlijk met spullen te gooien en spuugde haar verschillende keren in het gezicht. Urenlang bleef hij zo doorrazen. Maar de vrouw reageerde niet. Kalm en bewegingsloos liet zij de storm over zich heen gaan. Toen de jongere zichzelf tenslotte had uitgeput, gaf hij het op. Beschaamd draaide hij zich om en stapte het huis uit. Ontdaan en teleurgesteld over het feit dat zij zich in het openbaar zo vreselijk had laten beledigen en vernederen, kwamen de andere jongere om de vrouw heen staan en vroegen haar: 'Hoe kon u dat nu over u heen laten gaan? Zoiets vernederends! Waarom hebt u dat allemaal over uzelf laten zeggen?'
De vrouw zweeg eerst een tijdje, ondertussen elke jongere diep in de ogen kijkend.
Toen antwoordde zei: 'Als iemand je iets wil geven, maar je neemt het niet aan, VAN WIE IS HET DAN?'

AANGEPAST!

Berichten: 4047

zo, dat is inderdaad een hele mooie en diepe gedachte van de wijze vrouw, djes!!

thanks!

Berichten: 240

De weg voor je, ontvouwt zich langzaam.
Stukje voor stukje.
Soms zie je een volgende bocht of heuveltje door een tegenligger of iemand die voor je rijdt.
Maar het is laat, dus bijna niemand op die weg.
Joúw weg.
Je moet er dus maar op vertrouwen dat die weg doorgaat en niet plotseling stopt.
Je moet goed opletten en je concentreren, zodat je geen bocht mist, en iedereen in zijn of haar tempo laat rijden om botsingen te voorkomen.
Het is een onbekende weg.
Het komt je af en toe bekend voor, maar je weet niet waar de nieuwe bocht zich aandient, wat er achter de volgende heuvel ligt.
Maar je bent niet aan je lot overgelaten.
Overal staan wegwijzers.
Borden met namen die zeggen waar je naar toe kunt.
De kunst is dan om te weten waar je heen wilt en welke stappen daarvoor nodig zijn.
Je hebt een routebeschrijving nodig.
Maar die routebeschrijving zegt niet altijd wat je tegenkomt onderweg.
De bochten, heuvels, hobbels in de weg zijn er. Het gaat er maar net om hoe jij ze neemt.
Soms kan je wat sneller, soms moet je afremmen. Maar wat blijft is Vertrouwen.
Vertrouw dat je het kan.
Vertrouw dat je er komt.
Vertrouw dat wat je onderweg ook tegenkomt, jou nooit van je doel zal kunnen afhouden.
Vertrouw dat alles samenwerkt om Daar te komen.
Ook al lijkt het soms onmogelijk door alle problemen, ongelukken, omleidingen op je weg

ZIE SLECHTS OP HEM
GEHOORZAAM ZIJN STEM
BLIJF MAAR RUSTIG VERTROUWEN
ALTIJD ZIENDE OP HEM.!

Berichten: 294

DJES101 schreef:

De weg voor je, ontvouwt zich langzaam.
Stukje voor stukje.
Soms zie je een volgende bocht of heuveltje door een tegenligger of iemand die voor je rijdt.
Maar het is laat, dus bijna niemand op die weg.
Joúw weg.
Je moet er dus maar op vertrouwen dat die weg doorgaat en niet plotseling stopt.
Je moet goed opletten en je concentreren, zodat je geen bocht mist, en iedereen in zijn of haar tempo laat rijden om botsingen te voorkomen.
Het is een onbekende weg.
Het komt je af en toe bekend voor, maar je weet niet waar de nieuwe bocht zich aandient, wat er achter de volgende heuvel ligt.
Maar je bent niet aan je lot overgelaten.
Overal staan wegwijzers.
Borden met namen die zeggen waar je naar toe kunt.
De kunst is dan om te weten waar je heen wilt en welke stappen daarvoor nodig zijn.
Je hebt een routebeschrijving nodig.
Maar die routebeschrijving zegt niet altijd wat je tegenkomt onderweg.
De bochten, heuvels, hobbels in de weg zijn er. Het gaat er maar net om hoe jij ze neemt.
Soms kan je wat sneller, soms moet je afremmen. Maar wat blijft is Vertrouwen.
Vertrouw dat je het kan.
Vertrouw dat je er komt.
Vertrouw dat wat je onderweg ook tegenkomt, jou nooit van je doel zal kunnen afhouden.
Vertrouw dat alles samenwerkt om Daar te komen.
Ook al lijkt het soms onmogelijk door alle problemen, ongelukken, omleidingen op je weg

ZIE SLECHTS OP HEM
GEHOORZAAM ZIJN STEM
BLIJF MAAR RUSTIG VERTROUWEN
ALTIJD ZIENDE OP HEM.!

Wat is de practijk daarvan vaak moeilijk, maar wat kunnen de wegwijzers veel zeggen.

Mooi stuk Djes, Dank