Berichten van MARIO216

MARIO216 · Berichten: 4992

Sören Kierkegaard: "Ik ontdekte dat ik minder en minder te zeggen had, tot ik uiteindelijk stil werd en begon te luisteren. En in die stilte hoorde ik de stem van God."

MARIO216 · Berichten: 4992

Vandaag eindelijk mijn huisje weer een op orde!

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 3 Maart, Psalm 28: 6-9; Mijn schild.

Mag ik vandaag mijn briefje van gister afmaken, beste psalmdichter? Nu om je te bedanken voor dat onverwachte slot van jouw lied. Je klaagde gisteren nog dat je geen antwoord kreeg van God, jouw rots, zijn mond niet opendeed en zwijgend dreigde jou op het randje van het graf te laten stikken – maar vandaag is jouw toon volledig omgeslagen, de klacht is een loflied geworden, het gejank gejubel. ‘De Heer zij geprezen!’ Opeens spreek je over Hem als over jouw kracht en jouw kracht en jouw schild, de God van je vertrouwen. Prachtig! Maar waarom eigenlijk? Dat blijft een groot raadsel. Met geen woord vertel je wat er is gebeurd. Heeft God jouw gebeden verhoord en jouw tegenstanders laten boeten voor wat ze gedaan hebben? Of is er iets anders voorgevallen? Is die zwijgende Rots misschien gaan spreken, met woorden die onuitsprekelijk zijn, in taal die voor anderen niet te bevatten is? Is dat misschien de reden waarom jij niet vertelt hoe jouw probleem is opgelost? Ik ga vermoeden dat er helemaal niets is opgelost, dat wil zeggen niet zoals wij dat meestal bedoelen. Jouw probleem is niet opgelost, maar jouw wanhoop is opgelost! Als sneeuw voor de voorjaarszon verdwenen, gesmolten in het warme licht van de Eeuwige! Opeens zag je het: Hij is een herder die mij draagt. En Hij draagt mij niet zomaar een eindje mee, nee, Hij draagt mij naar de wereld die komt, naar zijn koninkrijk van vrede. Opeens voelde je het: de Heer is mijn kracht! Ook al is alles en iedereen tegen me, Hij is sterker dan mijn grootste tegenstander. In zijn stilte spreekt zijn stem, in zijn zwijgen ruist een lied – in Hem zie ik niet mijn grafsteen, maar mijn rotssteen!

Geloofd zij God, die naar mijn woorden,
mijn smeken en mijn klagen hoorde.
Hij is mijn schild en mijn betrouwen,
Een bolwerk voor wie op Hem bouwen!
Nu juicht mijn hart, nu juicht mijn stem
en met mijn loflied prijs ik Hem.

MARIO216 · Berichten: 4992

GERRIT084 schreef:

Je begint pas een relatie, als je iemand gevonden hebt Verlegen lachende smiley

lijkt mij het beste Gefrustreerde smiley

Dan kom je weer bij het topic 'de klik' / ja ik heb een date....

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 2 maart, Psalm 28: 1-5; Verborgen in uw heiligheid.

Beste psalmdichter, mag ik vandaag van iets over je te zeggen, iets tégen je zeggen? Het is zomaar een spontane reactie, een korte hartenkreet naar aanleiding van wat je schrijft in de psalm die vandaag onze aandacht vraagt. Je hebt het moeilijk, dat is duidelijk. Je roept tot God, maar je krijgt geen antwoord. Je wordt omringd door kwaadwilligen, belaagd door mensen die je vrede wensen maar intussen hopen dat je in de val loopt. Je laat het wel uit je hoofd hen een kopje kleiner te maken – zo ben je niet, je wilt geen eigen rechter spelen. Maar je vraagt wel aan de Allerhoogste of Hij met hen wil afrekenen. ‘Geef hun wat ze verdienen’, zo bid je. ‘Vergeld hun naar hun daden, naar het werk van hun handen, laat hen voor hun misdrijven boeten.’
Nu wil ik me niet vromen voordoen dan ik ben, maar ik kan me toch wel voorstellen dat God in deze situatie niet antwoordt. Als ik God was, zou ik niet weten wat ik zou moeten zeggen. Aan de ene kant heb je natuurlijk het grootste gelijk van de wereld: het is afschuwelijk wat zulke kwade geesten bedenken en doen. Maar anderzijds… je kent God toch? Is Hij iemand die zomaar afrekent met zijn tegenstanders? Ik ken Hem als de God die groot is van goedertierenheid en rijk in genade. Zou Hij misschien het signaal van zijn geduld? Bovendien: jij noemt Hem jouw rots. Sinds wanneer spreken rotsen? Sinds wanneer spreken rotsen? Stilte is de verborgen taal van zijn betrouwbaarheid.

Ik roep tot U, mijn rots, mijn Here!
Blijf U niet zwijgend van mij keren,
ik word een dode met de doden,
als Gij U doof houdt voor mijn noden.
Ik hef mijn hand naar waar Gij zijt,
Verborgen in uw heiligheid.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 1 maart, Psalm 27: 11-14; Onversaagd.

God vind je niet – je kunt Hem alleen maar zoeken. Maar in die zoektocht is dan ook het te vinden inbegrepen. Daarom geldt in het koninkrijk van God: wie zoekt, die vindt. Het laatste is niet het resultaat van het eerste, nee, wie bezig is te zoeken is tegelijkertijd ook al bezig te vinden…
Wie dat verstaat, begrijpt ook het slot van de psalm. De dichter vraagt om Gods bescherming tegen valse getuigen en geweldige aanklagers. En dan besluit hij zijn lied met de verwachting nog tijdens zijn leven Gods goedheid te zullen zien. Vandaar de aansporing op de Heer te wachten, dapper en vastberaden.
Wachten. Dat ligt ons niet zo. Wij zijn broeders en zusters van de daad. Geen woorden – doen is de boodschap! Handen uit de mouwen! Maar de psalm spreekt van wachten en hopen, van verlangen. In dat gestage wachten ligt het geheim van geluk. Al ons doen dient geleid te worden door een heilig ‘laten’. Wij wachten stil op Gods ontferming. En juist dat waakzame wachten is een bron van vrede.

O als ik niet met opgeheven hoofde
zijn heil van dag tot dag verwachten mocht!
O als ik van zijn goedheid niet geloofde,’
dat Hij te vinden is voor die Hem zocht!
Wees dapper, hart, houd altijd goede moed!
Hij is getrouw, de bron van alle goed!
Wacht op den Heer, die u in zwakheid schraagt,
wacht op den Heer en houd u onversaagd.

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 29 februari, Psalm 27: 7-10; Zoek mijn aangezicht.

Daarin is ons geluk te vinden: in het zoeken van God. Niet in het vinden van God – want God is niet te vinden. Wie vandaag denkt God gevonden te hebben, raakt Hem morgen weer kwijt. God is groot om te worden gevonden. Hoe zou je de kosmos vinden? Wie kan beweren dat hij het heelal gevonden heeft?
God laat Zich slechts zoeken. En wie Hem zoekt, met een waarachtig hart, die is gelukkig alsof hij God gevonden had. Het te zoeken is al het eeuwige leven. Naar Hem te verlangen betekent al vrede in het diepst van je ziel.
Maar hoe kan het dan zijn dat je altijd maar weer blijft verlangen naar God? Hoe is het dan te verklaren dat je blijft zoeken, blijft hopen voortdurend in Gods nabijheid te kunnen verkeren, ooit op een dag? Dat is de lokstem van de liefde. Dat is de hunkering naar de Heer. Altijd zal die er zijn, altijd zal die ons leven leiden. Laat niemand je wijsmaken dat je God nog niet kent zolang je naar Hem verlangt en op Hem hoopt. Juist zij die naar Hem uitzien, hebben zijn nabijheid gevonden. De gemeenschap met God blijft verborgen, maar is tegelijkertijd ook te vinden: juist in die hunkering naar Hem. Hij doet zijn liefde open voor al wie op hem hopen. Meer kun je niet. Meer behoef je niet. Nooit zal je God intenser ervaren dan in het oprechte verlangen vervuld te worden met zijn liefde.

Zoals Gij eenmaal mijn geroep verhoorde
zo spreek weer tot uw knecht en geef je hem licht.
Mijn hart zegt stil de liefelijke woorden
die Gij eens zeide: ‘Zoek mijn aangezicht.’
Uw aangezicht, ik wil het zoeken, Heer!
Verberg het niet, beproef mijn niet te zeer!
Ik hoop geen heil dan Gij voor mij bewaart,
ik smacht naar ’t uur dat Gij U openbaart!

MARIO216 · Berichten: 4992

PIETER649 schreef:

Dit vind ik een heel lastige...
Schatzoeken op andermans grond en dan met voorkennis schijnheilig onderhandelen met de onwetende eigenaar over de koopprijs.
Dat is in mijn ogen net zo goed diefstal als wanneer hij de schat direct had meegenomen.

Dus de Bijbel staat eigenlijk dat je mag stelen??

MARIO216 · Berichten: 4992

[quote=SAARTJE251]Mogen er niet meer mee?
Maar gezellig dat jullie bij mij in de stad komen stappen.

Leeftijdsgrens is 25 jaar en zonder kinderen Knipoog smiley

MARIO216 · Berichten: 4992

Voor het invullen van een enquete een VVV-bon van 50 euro ontvangen.

MARIO216 · Berichten: 4992

LEANNE226 schreef:

Geen zon ook nog? Huilende smiley, smiley in tranen

Zo,en nu gaane we posetief verder........(even wat bedenken........)

Morgen heeft de baas een gratis dag, eerste verdienste, je werkt dus dit jaar i.v.m. het schrikkeljaar, een dag gratis Boze smiley

http://www.nibud.nl/nc/over-het-nibud/actueel/nieuws/artikel/schrikkeldag-kost-gezin-60-euro.html?utm_medium=email&utm_campaign=nwsbr_cons&utm_content=Schrikkeldag+2012&utm_term=Schrikkeldag&utm_source=cons_nb_28+feb2012&utm_name=Nieuwsbericht+Schrikkeldag

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 28 februari, Psalm 27: 4-6; Een verwonderd oog.

Over dat ‘verwonderd’ oog – we zullen straks ontdekken in de berijming van de psalm – lees ik in de Hebreeuwse tekst geen woord. ‘Hier weidt mijn ziel met een verwonderd oog.’ Prachtig, maar wel een dichterlijke vrijheid… Intussen staat er in de tekst alleen iets over het verlangen in Gods heiligdom te mogen zijn, om daar te wonen. De dichter hunkert ernaar zijn steun en toeverlaat. Zijn veiligheid te mogen vinden in de tempel. Daar hoopt hij de liefde en de luister van de Eeuwige te aanschouwen.
Toch zou ik dat woord verwondert vandaag graag eens willen onderstrepen. Daar kon wel eens een geheim van de psalm perfect mee aangegeven zijn! Het is de verwondering die de dichter bevrijdt van zijn angsten. Het is de verbazing over Gods goedheid die hem in de ruimte stelt. Wie de verwondering verliest, verliest het leven…
In gedachten zie ik de dichter door de tempel dwalen. Kijk daar een: het altaar, de plaats van de verzoening! En kijk daar eens: de hogepriester, die op het punt staat het binnenste van het heiligdom binnen te gaan! Verbazingwekkend: hier wordt de vergevende liefde van de Eeuwige gevisualiseerd, zichtbaar gemaakt. Hier zie je de hemel als op een plaatje! Om stil van te worden – stil van verwondering…

Eén ding slechts kan ik van den Here verlangen,
dit ene: dat zijn gunst mij eenmaal geev’
Hem dagelijks te loven met gezangen,
te wonen in zijn huis zo lang is leef!
Hoe lieflijk straalt zijn schoonheid van omhoog.
Hier weidt mijn ziel met een verwonderd oog,
aanschouwende hoe schoon en zuiver is
zijn licht, verlichtende de duisternis.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 27 februari, Psalm 27: 1-3; Mijn hoge burcht.

Daar zijn ze weer: de vijanden! Er is weer eens sprake van een leger, van oorlog, van woede en angst. Het is alsof de dichter naar het journaal zit te kijken. Het is alsof die dichter precies weet wat er er leeft op de bodem van zijn ziel.
Wat daar leeft, in het diepst van mijn gedachten? Van alles en nog wat. Maar vooral: angst. Angst voor tegenstand. Angst voor tegenwerking. Angst voor het ineenvallen van wat ik jaar in jaar uit met pijn en moeite heb opgebouwd. Angst voor afwijzing. Angst voor het signaal: we hebben jou niet meer nodig, we kunnen het alleen wel af. Angst voor mensen die jouw levenswerk afkraken, afbreken, het de grond in zullen trappen. Angst te verliezen wat je aan liefde rondom je heen ervaart: mensen vooral, geliefden.
Wat houdt de dichter op de been? Het heil van de Heer! Hij is als een licht. Hij staat als een huis, als een burcht om de dichter heen. Nergens behoeft hij bang voor te zijn. God zal hem helpen!
Is dat nu niet al te simpel? De Joden in de Tweede Wereldoorlog hebben dat ook gedacht. Reken maar dat ze deze psalm gezongen hebben, in de getto’s en op weg naar de concentratiekampen. Maar waar was die burcht van de Eeuwige in de gaskamers? Waar was het licht van zijn liefde in het duister van het massagraf? Ik weet van mensen die alles, alles verloren – uiteindelijk zelfs hun leven. Tóch zongen ze deze psalm. Tot het laatste toe. Het is een geheim dat niemand je kan onthouden. Het is een zegen, die alleen de Eeuwige zelf je schenken kan.

Mijn licht, mijn heil is Hij, mijn God en Here!
Waar is het duister dat mij onheil baart?
Mijn hoge burcht is Hij, niets kan mij deren,
in zijn bescherming ben ik wel bewaart!

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 26 februari, Psalm 26:8-12; Ik treed u zingend tegemoet.

De dichter van deze psalm heeft iets met de tempel. Meer dan eens spreekt hij in zijn lied over de plaats waar God woont, de plek waar ook zijn volk samenkomt. Hij is een beetje verliefd op die plek – en dat is in hem te prijzen. Waarom? Omdat niets mooier is dan de gezamenlijke lofprijzing. Zeker, ook in je eentje, strikt persoonlijk, kun je God prijzen. Ook als individu kun je vol zijn van de lof des Heren. Maar die samenhang van de bijeengekomen gemeente, de samenklank van het gezamenlijke loflied, heeft een merkwaardige meerwaarde. In dat gemeenschappelijke zwelt mij eigen kleine toontje aan, tot al die kleine toontjes samen een symfonie van klanken worden, een meerstemmige ode aan de Eeuwige. Zo is dat Godshuis de plek waar ik de heilgeheimen vier die de Allerhoogste met zijn kinderen delen wil. Daar brandt het vuur van de verzoening, daar stroomt het water van de genade. Is er een mooiere plek op aarde dan juist die plaats waar God onder de mensen wonen wil? Je kunt daar heel denigrerend over spreken. Je kunt zeggen dat een kerk alleen maar een gebouw is van hout en steen, een grote zaal binnen vier muren. Dat mag allemaal waar zijn, maar zo’n Godshuis, eeuwenoud of eigentijds, is meer dan alleen maar een zaaltje dat toevallig geschikt is voor een samenkomst van de christelijke gemeente. Het is de ruimte waarin wij met elkaar God zingend tegemoet mogen treden. Alleen wie zich door eerbied voor de Eeuwige leiden laat, die zal dit wonder ervaren.

Verenig in uw naam
met allen die tezaam
U dienen met oprecht gemoed,
zal ik uw lof verheffen.
Mijn weg is recht en effen:
ik treed U zingend tegemoed.

MARIO216 · Berichten: 4992

Ook van mij Frank, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 25 februari, Psalm 26:1-7; Ik leg mij voor U open.

Het is weer eens zo ver! Ook de dichter van deze psalm is zich van geen kwaad bewust. Hij bewandelt de weg van Gods geboden, het rechte pad van waarheid en trouw. Hij gaat niet om met lieden van bedenkelijk allooi. Keurig, toch? Echt weer zo’n man om door een ringetje te halen: vroom, braaf – niets op aan te merken!
In onze oren klinkt dat allemaal nogal hoogmoedig. Wie kan dat nu van zichzelf zeggen? Als een ander dat nu nog ober jou zegt, vooruit – maar dergelijke dingen over jezelf te zeggen, dat riekt naar verwaandheid! Komt hier al niet een huichelachtige Fariezeeër om de hoek kijken? Een échte, oprechte Farzieeër, een waarachtige, vrome Schriftgeleerde zegt zoiets toch niet over zichzelf?
Toch staat ook deze psalm in de Bijbel. Had men in oude tijden misschien minder afkeer van mensen die rechte wegen bewandelen? Dat zou best eens zo kunnen zijn. Wij zijn zover afgedwaald dat we alles leuk zijn gaan vinden wat afwijkt van het rechte pad. Op de televisie zie je bij voorkeur mensen die doen wat opvalt. En wanneer val je op? Als je uit de toon valt, als je op een grote mond opzet, uitdaagt, gek doet, grof doet. Maar de mens die gaat op de wegen van Gods wet, komt niet zo gauw in beeld. Dat wil zeggen, op aarde niet. In de hemel zal dat anders zijn. Reden genoeg om je bij tijd en wijle te laten vertroosten door de gedachte dat er Eén is die je kent, in hart en nieren, Eén die weet dat je niets liever doet dan wandelen op de wegen van zijn Woord. Je behoeft er niet mee te pronken. Maar je mag er wel van harte dankbaar voor zijn!

O Heer, op wie ik pleit,
in mijn eenvoudigheid
heb ik geleefd. U toegewend.
Op U is al mijn hopen.
Ik leg mij voor U open,
die mij in hart en nieren kent.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 24 februari, Psalm 25:14-22; Verborgen omgang.

Dat woord ‘vriend’ staat eigenlijk helemaal niet in de oorspronkelijke Bijbeltekst. Er staat iets wat wel is vertaald met ‘intieme omgang’ of ‘stil gesprek’. Het gaat in deze psalm over godvrezendheid. Dat heeft niets te maken met angst te maken, maar alles met eerbied, respect. Wie zo met God verkeert, ervaart met Hem een intieme omgang, een stil gesprek. En inderdaad, dat lijkt als twee druppels water op wat wij in het leven van alledag ervaren in vriendschap. Wie leeft binnen de lichtkring van Gods verbond, mag weten: de Eeuwige is mijn vriendje!
Nu klinkt dat wel heel amicaal, op het oneerbiedige af. Zo bedoel ik het niet. Wie met de Eeuwige verkeert, weet diep vanbinnen: Hij is de Heilige, de Onnoembare, de Schepper van hemel en aarde. Hij is je vriendje niet! En toch ook weer wél! Zo dichtbij wil Hij komen, dat de omgang met Hem een stil gesprek kan zijn, een conversatie als tussen vrienden. Misschien geloven we daar te weinig in: dat je met God kunt praten als met je beste vriend. Misschien heb je ooit gedaan en ben je Hem als gesprekspartner uit het oog verloren. Maar met wie kun je beter overleggen dan met Hem? Hij luistert, altijd – en dat kun je van vele vrienden niet eens zeggen. Wat een geluk: een God te kennen met wie je praten kunt!

Gods verborgen omgang vinden
zielen waar zijn vrees in woont;
’t heilgeheim wordt aan zijn vrinden
naar zijn vreêverbond getoond.
‘d’Ogen houdt mijn stil gemoed
opwaarts, om op God te letten:
Hij, die trouw is, zal mijn voet
voeren uit der bozen netten.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 23 februari, Psalm 25: 8-13; Het zacht gemoed.

De kleintjes hebben bij de Eeuwige een streepje voor. Hij let op de kleintjes. Hij heeft iets met de kleintjes. De nederigen, de ootmoedigen, de gebeukten en gebukten, de zwakken, de zieken en de zondaren – het is net alsof de God van Israël een zwak heeft voor de zwakken in de samenleving. Wat ik zeg – dat lijkt niet alleen zo, dat is zo! Je zou bijna zeggen: daar is Hij God voor! Daartoe is Hij ooit opgestaan, God onder de goden. Deze God neemt het niet, dat de minstens van de mensen worden gemarteld. Deze God is per definitie een bevrijder, een verlosser, daar heeft Hij zijn handen aan vol, Hij heeft er dag en nacht werk aan.
Maar dat betekent wel dat je moet oppassen als je niet aan de kant van de kleintjes staat! De God, van wie wij geloven dat Hij de Ene is, de God die machtiger is dan alle anderen goden samen, die God, de Unieke van Israël, heeft het niet zo op alles wat zich machoachtig vermeet de lakens te kunne uitdelen. Je kunt maar beter aan de goede kant staan, aan de kant van de ootmoedigen. Was dat is: ootmoedigheid? Een ootje is een klein, rond tekentje, een onbetekenend cijfertje, een nulletje. Wie zich in het ootje laat nemen, is minder dan niets. Een ootmoedig mens verbeeldt zich niets, heeft geen pretenties, streeft niet naar het halen van tienen. Een ootmoedig mens weet dat hij van genade moet en kan en zal en mag leven. Zo’n mens wordt op de goede weg geleid. Op zulke wegen wil Hij je gids wel wezen!

God is goed, Hij is waarachtig
en gaat zijn getrouwen voor,
brengt, aan zijn verbond gedachtig,
zondaars in het rechte spoor.
Hij zal leiden ’t zacht gemoed
in het effen recht de Heren:
wie Hem needrig valt te voet,
zal van Hem zijn wegen leren.

MARIO216 · Berichten: 4992

COOTJE711 schreef:

Mooiste moment......
Op je vrije ochtend krant lezen in het zonnetje.... stukkie naar de winkel fietsen terwijl het hèèrlijk weer is.... de vogels horen fluiten...
T wordt nu vast echt LENTE!!! Verliefde smiley

Maart roert zijn staart en April doet wat wie wil Engeltje smiley

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 22 februari, Psalm 25: 1-7; Onbedachte jaren.

De zonden uit mijn jeugd… Dat zijn de dingen die je deed toen je nog niet beter wist. Of je wist wél beter en je was ronduit dom. En nu gaan die gebeurtenissen van toen als zwarte bladzijden in je levensboeken mee, tot in lengt van dagen en jaren, tot je laatste ademtocht. De zonden uit mijn jeugd… De dichter bidt dat God er niet aan denken zal. Heeft hij dan nog nooit om vergeving gebeden? Heeft hij voor zijn zonden nooit een offer gebracht in het heiligdom? En heeft hij dan niet geloofd dat de Eeuwige groot is in genade en goedheid? Zeker wel, ongetwijfeld heeft de dichter dat allemaal eens of zelfs meer dan eens in zijn leven gedaan. En toch blijft het knagen. Toch kun je haast niet geloven dat het bij God allemaal in orde is, dat Hij er zelfs niet eens meer aan denkt.
Is dat nu wel volgens de gangbare christelijke principes? Als je gelooft dat bij God iets vergeven is, dan mag je daar toch op vertrouwen? God vergeeft en vergeet! Kom er dan zelf ook niet op terug, alstublieft! Ja, dat klinkt logisch en dogmatisch zuiver. Maar het leven is anders. Het leven, ook het leven met God, weet van geloof en ongeloof, van hoogten en diepten, van oude wonden en oude zonden. Wie daar altijd maar over heen gelooft, drukt dingen weg die niet weg te drukken zijn. Dan kun je er toch maar beter over spreken. En over spreken. En over bidden. Wat, bijvoorbeeld? Dat God er niet meer op terugkomen zal! Dat Hij aan jou met liefde zal denken, ondanks alles. En zou Hij dat dan ook doen? Reken maar!

Denk aan ’t vaderlijk meedogen,
Heer waar op ik biddend plijt:
milde handen vriendlijk’ogen
zijn bij U van eeuwigheid.
Denk toch aan de zonde niet
van mijn onbedachte jaren!
Heer, die al mijn ontrouw ziet,
wil mij in uw goedheid sparen.

MARIO216 · Berichten: 4992

http://www.youtube.com/watch?v=1Sk8hxQWD_M

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 21 februari; Psalm 24:7-10; Ruim baan.

De poorten steken de kop op, alle deuren kijken reikhalzend in één richting: daar komt de koning! Ruim baan voor de majesteit! Alsof het prinsjesdag betreft, zo schildert de psalm de intocht van de Eeuwige.
In Israël is altijd sterk verlangen geweest ooit een vorst te mogen begroeten die een eind zou kunnen maken aan onvrede naar zo’n Messias. Maar van welke volk kun je dat niet zeggen? Diep vanbinnen strekken we ons allen uit naar een vorst van vrede, een hemelse mens die orde op zaken stelt. Soms is die hunkering zo blind dat we zelfs met een dictator genoegen nemen, een Führer, die goedbeschouwd meer breekt dan bouwt. Soms wordt die hunkering zo sterk dat we menen zelf een heilstaat op te kunnen bouwen, met uitschakeling van dissidenten die roepen dat het anders moet. Maar de hunkering blijft, het verlangen naar een verlosser die de wereld bevrijden kan.
Het mooie van psalm 24 is dat alle poorten worden geroepen zich te verheffen om de verwachte koning binnen te laten. Hij zal elke mensenmaat te buiten gaan! Geen wonder dat Israël er grote moeite mee heeft om in Jezus zo’n majesteit te zien. Moet een klein kind uit Bethlehem de Messias van de wereld zijn? De kerk van Christus heeft er toch fiductie in. Groot zal Hij zijn, zodra Hij komt in0 macht en majesteit! Zo groot, dat alle poorten uit hun vliegen en alle dichte deuren hoog als de hemel opengaan. God zelf zal onder mensen wonen!

Gij poorten, heft uw hoofd omhoog,
aloude deur, maak wijd uw boog,
ruim baan voor verheven koning.
Wie is die vorst van ’s hemels legermacht!
Hij komt, Hij maakt bij ons zijn woning.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vandaag begraven:

http://www.youtube.com/watch?v=ewxmv2tyeRs&feature=relmfu

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 20 februari, Psalm 24: 1-6; Koninklijk domein.

Ik weet niet of ze er bij het kadaster bij stilstaan, maar geregistreerd of niet, het is wel zo: heel de aarde staat op naam van de Eeuwige. In deze psalm wordt het in elk geval genoteerd. De Heer is eigenaar. Waarvan acte! En dan gaat het niet zomaar een willekeuriger god, een voorman van de een of andere religie. Nee, dan gaat het om die Ene, de Eeuwige, de God die dat volk Israël uit Egypte heeft geleid en het gebracht heeft naar het beloofde land. Het gaat over Hem die zijn Tien Woorden sprak, zijn tien vingers uitstak, zijn heilrijke, heilige handen. Van die God is de aarde, Hij maakt er recht en aanspraak op. En de dichter van deze psalm noteert het als een ambtenaar bij het hemelse kadaster: de wereld en wie haar bewonen, alles is van Hem, de Koning van alle koningen!
Dat onze vierkante metertjes goedbeschouwd koninklijk domein zijn, daar mogen we wel eens wat meer bij stilstaan. Bordjes met ‘privé-eigendom’ en ‘streng verboden toegang’ zijn strikt genomen volstrekt legitiem. Er is nog geen vierkante millimeter grond van mij. Alles is van iedereen, binnenlander, armoedzaaier of grootgrondbezitter – we moeten allemaal weten dat alles van iedereen is of, beter nog, van Hém. Om die reden hebben we geen enkel recht van handelen wanneer we ons vuil in zijn aarde dumpen, onze rotzooi in zijn zee, ons gifgas in zijn lucht. Wie tot Hem nadert, mag daarom eerst wel eens zijn handen wassen. Liever nog: zijn hart. En dat kun je alleen doen als je eerst je rommel hebt opgeruimd en je mond hebt gespoeld: laster en leugens zqijn voor God aangezicht ongewenste vreemdelingen. In Gods domein zal schoonheid zijn. Zuiverheid. Reinheid. Je houdt er huiswerk aan over, aan zo’n klein stukje uit een psalm…

De aarde en haar volheid zijn
des Heren koninklijk domein,
de wereld en die daarin wonen.
Het land rijst uit de oceaan,
rivieren breken zich ruim baan
om Gods volmaakte macht te tonen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Ik ben het eens met Leanne, je kunt het ook voor jezelf filteren. Mijns iner de ziens is het begonnen met het nieuws over de aanslagen in New York. Heb toen op een gegeven moment de tv en radio maar uitgezet.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 19 februari, Psalm 23: 5-6; Het welkom van mij koning.

Wat een geluk! Het kan nier op! De dichter van deze pastorale psalm gaat er van stamelen en stotteren. Geluk en genade, goedheid en genegenheid – ze volgen hem op al zijn wegen, als zijn persoonlijke beschermengelen. En zo gaat hij dan door diepten en over hoogten in de richting van het heiligdom, Jeruzalem tegemoet, óp naar het huis van de Heer. Jaar in jaar uit mag hij daar pelgrim zijn en de grote feesten vrolijk meebeleven. Wat een geluk!
Intussen kijkt de vijand meesmuilend toe. Likkebaardend. Vergeet het maar, jij duivel met al je demonen, jullie lachebekken, jullie lafbekken – je hebt in het rijk van God het toekijken. Jullie zijn niet uitgenodigd. Wij wel! Met heerlijk geurende olijfolie worden we gezalfd, als ware christenen – gezalfden, betekent dat! – zo schrijden we de feestzaal binnen. Kijk eens wat een tafels, kijk eens wat een bekers, vol tot aan de rand. Eet en drink en proef dat de Eeuwige goed is!
Is dat beeld van mijn bestaan? Niet zolang ik alleen maar oog heb voor leeuwen en beren. Kijk maar naar de herder, dom schaap! Kijk naar zijn stok, kijk naar zijn staf – laten de attributen van zijn herderlijke vertroosten. Nooit zal je brood tekortkomen. Elke dag is er manna in de woestijn. Geloof het maar – en ga zo vroom en dapper richting van Kanaän.

Gij zalft mijn hoofd met d’olie van uw vrede,
Gij vult mijn kelk met gelukzaligheden.
Ja, zaligheid en liefde en welbehagen
zullen mijn volgen al mijn levensdagen.
Ik zal het welkom horen van mijn koning
en jaar aan jaar verblijven in zijn woning.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 18 februari, Psalm 23: 1-4; Geen gebrek.

Dat is natuurlijk waanzin: dat het je aan niets zal ontbreken als God maar je herder is! Stel je voor, als dat waar was, zou er geen mens meer op aarde zijn die niet haastje-repje in God zou gaan geloven… Voor ieder die gelooft: alle tekorten opgeheven! Prijs de naam van de Eeuwige en je hebt brood voldoende voor elke dag, koffie, thee en limonade, kinderen en kleinkinderen, geld in je potemonnee en benzine in de tank van je auto! Word christen en je bent de meest tevreden mens die er op aarde rondloopt! Gelooft u het? Ik niet.
Maar wat is het dán, in deze psalm? Die dichter is toch niet gek? Schreeuwt zo’n man dan voortdurend boven zichzelf uit? Of bedoelt hij dat hij geestelijk niets te kort komt? Gelooft hij dat hij met de goede herder aan zijn innerlijke kracht zal ontvangen om in de moeilijkste momenten toch het gevoel te hebben dat alles in orde is? Ik weet het niet. Ik heb deze psalm niet geschreven. Eerlijk gezegd denk ik dat de dichter helemaal niets heeft gedacht. Hij heeft alleen gezóngen. En als je zingt, denk je niet. Dan loof je, dan prijs je, dan raak je buiten jezelf. En alleen dan beleef je dat je niets tekort komt! Dan valt alles weg. Alles wat er was en is en wezen zal, aan pijn, aan ongenoegen, aan honger en dorst, aan ongeloof en onvrede, aan verdriet en teleurstelling – alles. Als je zingt, als je de Eeuwige als herder prijst, met hart en ziel, recht van lijf en leden of zo krom als een hoepel en met horten en stoten, dán ervaar je het: dat ‘gebrek’ maar een beperkt begrip is, dat er een volheid van geborgenheid bestaat, buiten jezelf, maar ook ín jezelf, een vrede die het verstand te boven gaat.

Ik wil van God als van een Herder spreken.
Onder zijn hoede zal mij niets ontbreken.
Groen is het land waarin Hij mijn doet komen,
Fris is de bron die Hij voor mij doet stromen.
Hij sterkt mijn ziel en wijst mij rechte wegen,
Opdat ik Hem zal prijzen om zijn zegen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 18 februari, Psalm 23: 1-4; Geen gebrek.
Dat is natuurlijk waanzin: dat het je aan niets zal ontbreken als God maar je herder is! Stel je voor, als dat waar was, zou er geen mens meer op aarde zijn die niet haastje-repje in God zou gaan geloven… Voor ieder die gelooft: alle tekorten opgeheven! Prijs de naam van de Eeuwige en je hebt brood voldoende voor elke dag, koffie, thee en limonade, kinderen en kleinkinderen, geld in je potemonnee en benzine in de tank van je auto! Word christen en je bent de meest tevreden mens die er op aarde rondloopt! Gelooft u het? Ik niet.
Maar wat is het dán, in deze psalm? Die dichter is toch niet gek? Schreeuwt zo’n man dan voortdurend boven zichzelf uit? Of bedoelt hij dat hij geestelijk niets te kort komt? Gelooft hij dat hij met de goede herder aan zijn innerlijke kracht zal ontvangen om in de moeilijkste momenten toch het gevoel te hebben dat alles in orde is? Ik weet het niet. Ik heb deze psalm niet geschreven. Eerlijk gezegd denk ik dat de dichter helemaal niets heeft gedacht. Hij heeft alleen gezóngen. En als je zingt, denk je niet. Dan loof je, dan prijs je, dan raak je buiten jezelf. En alleen dan beleef je dat je niets tekort komt! Dan valt alles weg. Alles wat er was en is en wezen zal, aan pijn, aan ongenoegen, aan honger en dorst, aan ongeloof en onvrede, aan verdriet en teleurstelling – alles. Als je zingt, als je de Eeuwige als herder prijst, met hart en ziel, recht van lijf en leden of zo krom als een hoepel en met horten en stoten, dán ervaar je het: dat ‘gebrek’ maar een beperkt begrip is, dat er een volheid van geborgenheid bestaat, buiten jezelf, maar ook ín jezelf, een vrede die het verstand te boven gaat.

Ik wil van God als van een Herder spreken.
Onder zijn hoede zal mij niets ontbreken.
Groen is het land waarin Hij mijn doet komen,
Fris is de bron die Hij voor mij doet stromen.
Hij sterkt mijn ziel en wijst mij rechte wegen,
Opdat ik Hem zal prijzen om zijn zegen.

MARIO216 · Berichten: 4992

LEONIE042 schreef:

Hoi allemaal,

Ik kan geen mail meer beantwoorden of versturen via CM????
Volgens de redactie kan het aan windows 7 liggen maar t/m 13 februari kon ik gewoon mailen en daarna ineens niet meer. Terwijl ik niks heb veranderd in mijn instellingen???
Weet iemand hoe ik dit kan oplossen??

Groetjes Leonie

Ik heb al een mailtje geschreven naar de redactie en kreeg antwoord dat ze er gaan werken. Tot zover even behelpen met Chrome.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 17 februari, Psalm 22: 26-32; Haal uw hart op.

Als Jezus op Golgotha aan het kruis hangt, citeert Hij enkele woorden uit de psalmen. Waarschijnlijk heeft Hij in zijn laatste uur heel deze psalm 22 opgezegd. Als geschreven staat dat Jezus zegt ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten?’dan wil de evangelist waarschijnlijk zeggen dat Jezus psalm 22 in z’n geheel citeerde, want de psalmen worden nogal eens aangeduid met hun beginwoorden en de woorden ‘Mijn God, mijn God’ vormden nu eenmaal de beginwoorden van psalm 22. In dat licht is het opmerkelijk dat als kruiswoord ook genoemd wordt het bekende ‘Het is volbracht.’ Dat kan als een soort ‘amen’ hebben geklonken, na alles wat in dit verschrikkelijke duister op de Hoofdschedelplaats was voorgevallen, maar het zou ook weleens het slot van psalm 22 geweest kunnen zijn!
De psalm eindigt namelijk met een profetie. Het zal de vijand niet lukken om de macht van de Eeuwige te breken! Sterker nog: er zal een nieuw geslacht opstaan dat Hem loven zal. En wat zal dan de reden zijn van die lofprijzing? Dat God een God van daden is! Een nieuwe generatie zal God loven omdat Hij het heeft gedaan!
Zo eindigt dan de psalm die begint met het grote ‘Waarom’: met een geloofsbelijdenis. God zal zijn werk voltooien. En op het kruis ziet Jezus met een brekend oog dát al voor zich. In de nacht van die Vreselijke, maar ook zo Goede Vrijdag, ontwaart Hij in dit psalmcitaat al het licht van Pasen. En wij zingen het Hem na, vandaag. De Eeuwige laat niet varen het werk dat zijn hand begon. Van zondag tot zondag belijden wij het en steeds zal er een nieuwe generatie zijn die het, tegen de klippen op, zal beamen: het wordt, het is volbracht!

Ook het geslacht, dat nog niet is geboren,
zal eenmaal van de Heer getuigen horen,
dat Hij ’t volbracht!