Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Ik probeer tijdens de vakantie van EVA de dag. bemoediging over te nemen door stukjes voor te dragen uit de vakantiebijbel van ArkMissions.

Zaterdag 3 Juli: Gen. 12: 1-9; Daar ben je mooi gezegend mee.

Ben jij een gezegend mens? Misschien ligt u aan een Oostenrijks mee naar de bergen te turen, en snuift je de warme geur van een Alpenweide op. Bijbeltje erbij, en dan is het helemaal volmaakt. 'Dat zou ik denken!'zeg je misschien. 'Als dit zo al geen zegen meer is dan weet ik het niet meer.' Dat be ik met je eens. Toch kan 'zegen' ook nog iets anders betekenen dan het Zwitserlevengevoel.
Kijk eens naar Abraham. Hij gaat op weg, maar niet met vakantie. Hij gaat eigenlijk niet óp weg, maar gewoon weg. Voorgoed. Hij verkast, en waarom? Alleen maar omdat hij een stem heeft gehoord. Je kunt je de verbazing van zijn familie wel voorstellen. 'Een stem. Van wie?' 'Eh....van God.' 'Van God? Van welke dan?' Hij stoort zich aan ongeloof van omstanders, hij weet het zeker, hj vertrekt. Het is toch niet uit te leggen. Bovendien weet hij niet eens waar hij heen moet. En dat op je vijfenzevenstigste. En kinderen heeft hij ook nog niet. Nou daar ben je dan mooi gezegend mee.
Ja dat zou je haast zeggen. Maar Abraham vertrok niet zomaar. De stem had hem grote beloften gedaan, en die geloofde hij. Hij ging op weg in geloof, zegt Hebreeën 11:8-10. Zonder garanties, zonder een handtekening, onder contract. En dat is nu precies wat hem tot een gezegend mens maakt: dat hij het woord dat tot hem kwam geloofde. Als je God gelooft op zijn woord, dan bén je een gezegend mens, ongeacht de omstandigheden.

Berichten: 4992

Zondag 4 Juli: Gen 19: 12-26; Loskomen van jezelf.

Het kan nooit kwaad eens na te gaan of er dingen zijn waar je teveel aangehecht bent. Neem nou Lot. Die bleef ook ergens teveel aanplakken en ineens werd hij een berooide vluchteling. We kunnen zo'n omslag in onze tijd wel voorstellen. Ons land bergt al veel vluchtelingen, mensen die van stek zijn verdreven. Een nieuwe plek kunnen we ze soms niet bieden, zodat we ze maar jarenlang in het asielzoekerscentrum laten zitten. Sommigen sturen we zelfs terug. Zelf een keuze maken is er voor hun niet bij.
Lot had die keuze wel. Uiteindelijk ging hij gedwongen weg, maar hij had alle gelegenheid daar zelf voor te kiezen. Had hij het maar gedaan. Zijn stek was in Sodom. Daar zat hij goed, maar hij had wel last van zijn stadsgenoten. Petrus schrijft later dat Lot 'zwaar leed onder de losbandige levenswandel van die wettelozen'(2 Petrus2:7). Nou , een prima reden om er vandoor te gaan zou je denken. Maar nee, Lot kwelde zichzelf liever hij zijn biezen pakte. Soms is het moeilijk om los te laten wat niet gezond voor je is. Je bent eraan gewend. Lot bleef zitten waar hij zat. Maar het gedrag van de Sodomieten was zo hemeltergend dat God zelf ingreep Lot opdroeg om te vluchten. Lot verloor zijn schoonzoons die hem vierkant uitlachten toen hij Gods actie aamkondigde. Hij verloor zijn vrouw die evenmin kon loskomen van haar stek. Hij vluchtte berooid naar het stadje Soar. Daar kroop hij in een grot in de bergen. Hij had niets meer. Alleen God, die hem weer overeind hielp.

Berichten: 4992

Maandag 4 Juli: Gen 39: 6-20: Antiplan.

Tegenwoordig kennen we hem als Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat. Jozef, die in de put zat, je wet wel. Nu zit hij met zijn droomjas in een musical. Dat bewijst de kracht van die oude verhalen. Jozefs story raakt ons. Zo'n verhaal verzin je niet. Ook Jozef zelf kon dit niet bedenken, en dat is misschien wel de kern van deze geschiedenis. Deze jonge vent bereikte uiteindelijk alles wat een mens kan verlangen, zonder dat er een plan aan ten grondslag lag. een vooraf uitgestippeld carrierétraject ontbrak volledig. Alles overkwam hem. Er was eerder sprake van een 'antiplan'. Wat hij ook deed, het pakte telkens verkeerd uit. Hij tuimelde van de ene put in de andere. ook de vrouw van zijn baas hielp hem daar een handje bij. Josef weigerde in te gaan op haar advances, maar wat een kwelling! Dag in dag uit kronkelde deze slang zich om hem heen. Totdat er een worsteling plaatsvond en Josef wist te onvluchten. Daar lag zijn amazing dreamcoat op het bed van zijn patrones, die moord en brand schreeuwde. Hij zelf belandde achter de tralties.
Het is makkelijk om achteraf te stellen dat het allemaal Gods plan was. Maar daarmee gaan we voorbij aan de kern. Het gaat er om dat Jozef deed wat hij moest doen. Hij had een toekomstdroom, maar die werd hem met de regelmaat bij de handen afgebroken.
Hij stond voor dat antiplan en had niets anders dan de belofte van zijn droom. Psalm 119:9 werd eeuwen na hem opgeschreven, maa hij leefde er al uit: 'Hoe kan wie jong is zuiver leven? Door zich te houden aan uw woord.' Dat zegende God, en daarin ligt onze troost.

Berichten: 1193

MARIO216 schreef:

Maandag 4 Juli: Gen 39: 6-20: Antiplan.

Tegenwoordig kennen we hem als Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat. Jozef, die in de put zat, je wet wel. Nu zit hij met zijn droomjas in een musical. Dat bewijst de kracht van die oude verhalen. Jozefs story raakt ons. Zo'n verhaal verzin je niet. Ook Jozef zelf kon dit niet bedenken, en dat is misschien wel de kern van deze geschiedenis. Deze jonge vent bereikte uiteindelijk alles wat een mens kan verlangen, zonder dat er een plan aan ten grondslag lag. een vooraf uitgestippeld carrierétraject ontbrak volledig. Alles overkwam hem. Er was eerder sprake van een 'antiplan'. Wat hij ook deed, het pakte telkens verkeerd uit. Hij tuimelde van de ene put in de andere. ook de vrouw van zijn baas hielp hem daar een handje bij. Josef weigerde in te gaan op haar advances, maar wat een kwelling! Dag in dag uit kronkelde deze slang zich om hem heen. Totdat er een worsteling plaatsvond en Josef wist te onvluchten. Daar lag zijn amazing dreamcoat op het bed van zijn patrones, die moord en brand schreeuwde. Hij zelf belandde achter de tralties.
Het is makkelijk om achteraf te stellen dat het allemaal Gods plan was. Maar daarmee gaan we voorbij aan de kern. Het gaat er om dat Jozef deed wat hij moest doen. Hij had een toekomstdroom, maar die werd hem met de regelmaat bij de handen afgebroken.
Hij stond voor dat antiplan en had niets anders dan de belofte van zijn droom. Psalm 119:9 werd eeuwen na hem opgeschreven, maa hij leefde er al uit: 'Hoe kan wie jong is zuiver leven? Door zich te houden aan uw woord.' Dat zegende God, en daarin ligt onze troost.

Héél herkenbaar....

Berichten: 4992

Dinsdag 6 Juli: 2 Sam. 23:8-7. De dorst van heimwee.

Er zijn van die momenten dat alles lijkt te stagneren. We staan droog. We hebben dorst naar levensdynamiek en heimwee naar beter dagen. Zelfs een vakantie helpt dan niet. Ook koning David ontkwam er niet aan. Aan het eind van zijn leven wordt er een incident in herinnering gebracht. Het speelt in de tijd van Israëls vrijheidsstrijd tegen de Filistijnen. Er is een dood moment in Davids bestaan. Hij is niet meer op weg. Niet naar Jeruzalem, niet naar het koningsschap, niet eens naar huis. Hij zit vast in de bergen, omringd door vijanden, verscholen in de grot. Dan krijgt hij groot bezoek. Drie officiren, mannen van formaat, legendarische helden, voegen zich bij hem. De vrienden delen hun belevenissenen er breekt iets bij de grote leider. Er is geen water bij de grot, maar Davids dorst is dubbel. Ook zijn hart staat droog door de dorst van heimwee. Hij hunkert naar water uit de bron bij de poort van Bethlehem, zijn vaderstad. Voor hem het middel om de dorst te lessen. Met gevaar voor hun leven breken de drie vrienden door de Filistijnse linies. Ze putten water uit Bethlehems poort en zetten de kruik met 'vloeibare herinneringen' voor David neer. Dan knapt er iets in deze man naar Gods hart: de mannen hadden dood kunnen zijn! Hij stort het water als een plengoffer uit op de grond. Het was vooe hem als bloed van de mannen die hun leven voor hem waagden. Dat drink je niet, dorst of geen dorst. David beseft dat hij anderen niet voor zijn kar had mogen spannen om de dorst van zijn heimwee te mogen lessen.

Berichten: 4992

Woensdag 6 Juli: Lucas 14: 25-35. Wat kost het?

Een slecht voorbereide vakantie kan anders uitpakken dan je dacht. Om wat te noemen: gaan rijden op de bonnefooi is leuk tot je in een vreemd afgelegen stadje in het donker doelloos rondtoert omdat je geen Zimmer Frei meer kunt vinden. en het kroost elke drie minuten vraagt waar het zwembad is. Of: ma wil kerken zien, pa lezen en Jochie badmintonnen met pa, maar omdat dit allemaal onuitgesproken blijft, komt er van alle drie wensen weining terecht. Je glimlacht om zo'n naïviteit en zul je vakantie beter voorbereiden.
Het leven zelf echter, vooral waneer je dat vanuit geloof wilt leiden, vergt ook wel wat 'scholing'. 'Oefening des geloofs' noemden onze voorouders dat. Hoe doe je dat, je geloof oefenen. Wat moet je je voorstellen bij geestelijke rek- en strekoefeningen, bij 'geloofstraining'? Als je leest wat Jezus erover zegt, blijkt het eenvoudiger dan je dacht. Het is niet anders dan bij op vakantie gaan: je moet van tevoren de situatie goed inschatten. Je afvragen: 'wat kost het?, en wat kan ik zo'n beetje verwachten?' Dan nog kan het gebeuren dat je een keer om half vier in de ochtend zware stenen bij de beek tweehonderd meter verderop gaat halen om je niet klein te krijgen door de valwinden die zich over de dennetoppen heen over je tent storten. En dan nog kan het gebeuren dat je vrouw, die bij aankomst duizend meter boven Bludenz, door zuivere schrik voor die witte monsters van bergen om je heen met verstikte stem 'Ik wil naar huis!'mompelt. Maar daar leef je mee. Want zulke dingen heb je, niet voorzien, toch ingeschat. In geloof.

Berichten: 4992

Donderdag 6 Juli: Math: 20:1-16 Een vuiltje in de oog.

Dit verhaal van der 'werkers van het elfde uur' vind ik knap lastig. Wat hier gebeurt kan echt niet. Het strijdt met ons rechtvaardigheidsgevoel. Maar juist dat dierbare gevoel kan onze blik vertroebelen, en Jezus vertelt het om ons de schellen van de ogen te laten vallen. Wat gebeurt er? De oogst blijkt groter dan ingeschat. De wijngaardenier gaat er vijfmaal op uit om arbeiders te werven, om nog voor het donker alles binnen te krijgen. De afspraak is voor de eersten een dagloon en voor alle anderen een 'rechtvaardige betaling'.
Dan volgt de uitbetaling. Hij begint notaa bene met de laatsen, en die geeft hij een dagloon. De eersten zwiepen hun verwachtingen omhoog. Die wijnboer is zo genereus dat ie ook de afspraak wel verre zal overstijgen. Trouwens, hij moet wel; kom op zeg, eerlijk is eerlijk! Maar ook zij krijgen een dagloon en dan begint het geklaag.
Hebben zij daarin gelijk? Een beetje wel. We voelen ons met hun verwant. Dit verhaal is beslist niet volgenswaardig in de praktijk van het leven. Dat is ook Jezus'bedoeling niet. Alleen, die eerste zwoegers zien iets over het hoofd. Ze hebben een vuiltje in hun oog dat de blik op hun medemens vertroebeld. De wijnboer is er kwaad om en weigert uitleg. Hij reageert bits: 'Heb je d'r wat op tegen dat ik goed ben?' De eerste arbeiders klagen dat ze de hele dag in de brandende zon staan wachten! Met valse hoop. Zonder inkomsten voor hun gezin. Wat is erger?

Berichten: 4992

Vrijdag 7 Juli: Esther 4:1-15. Lekker makkelijk.

'Hoe gaat het?' 'Ach, zijn gangetje.' Geen bruisende conversatie maar wel lekker neutraal. Soms net als op vakantie. Je neemt geen deel aan het productieve leven. Een boek, een plons, een toetje met slagroom. En je speelt de toeschouwer. Het overwegende gevoel daarbij is onbeduidendheid, en dat is precies waar je vakantie voor neemt. Even niks aan je hoofd. Ester was in een eindeloze vakantie terecht gekomen. Ze zat gebeiteld. Een sprookje. Ze was mooi, rijk en de first lady van een onmetelijk gebied. Ze was ook nog Jodin. Nou ja, dat was nu even spectaculair. Alsjeblieft geen kopzorgen. Lekker makkelijk graag. En dan is er plotseling de Jodendoder Hamman. Ze wordt door haar oom gesommeerd die man tegen te houden. Maar Esther ziet haar geluk wankelen en sputtert tegen. 'Iedereen weet toch dat het bloedlink is om mijn heer gemaal ongevraagd onder ogen te komen?'Oom Mordachai maakt korte metten met haar tegenwerping, en waagt het erop zijn argument zwaat te overdrijven. 'Denk je nou werkelijk dat jij er werkelijk dat jij er levend vanaf afkomt als toeschouwer? Spring jij er niet tussen, dan doet een ander het wel, en jij bent er geweest, wat ik je brom!'Esther knakt als een rietje. Het vege lijf is in het geding. Het sprookje walmt uit. Ze smeekt hem bevend drie dagen voor haar te vasten. Maar wacht, Mordachai zei nog iets belangwekkends: 'Wie weet...' Dat is een cruciale opmerking. Want die onbeduidendheid van ons lijkt maar schijn. Wie weet waarvoor we ingezet kunnen worden, elke dag van ons leven. Het leven als deelnemer mag dan soms moeilijk zijn, het is wel boeiend.

Berichten: 4992

Ds. Henk Fonteyn, schrijver van week 2, werkt sinds 2001 als geestelijk verzorger bij de Koninklijke Landmacht. Hij nam deel aan missies in Afghanistan en Bosnië.

Zaterdag 10 juli; Psalm 121: Er als een berg tegen op zien.

Een militaire missie zoals in Afghanistan, is geen vakantie. Allesbehalve! OP het moment dat je aangewezen wordt, begint een lang opwerktraject. Daarin moeten niet alleen professionele skills en drills geoefend worden. Het is ook een periode waarin je emoitioneel naar het vertrek toegroeit. Het afscheid is de eerste hoge berg die overwonnen moet worden. Daarna volgen al die dagen, weken, maanden waaraan vooral de thuisblijvers geen einde lijkt te komen.
Deze Psalm is voor mensen onderweg. Mensen die hunkeren naar vervulling en verbondenheid. Mag je ook zeggen: hunkerend naar het paradijs, het vaderhuis, naar God. Al zal niet iedereen daar zo concreet invulling aan geven als de pelgrims in hun opgang naar Jeruzalem, die met elkaar dit liedje van verlangen zingen. Want de weg is soms lang en afmattend, en de bergen zijn hoog en ver.
Als geestelijk verzorgers lezen we deze Psalm soms bij afscheid en vertrek. Met de nadruk op die slotwoorden: dat er bij gaan en komen, bij loslaten en omhelzen, bij ontvangen en verliezen, altijd die Ene is die met ons over grenzen gaat. En zelfs voorbij de laatste grens bij ons blijft. Dat geeft moed.

Berichten: 4992

Zondag 11 Juli; Psalm 8: Ver beter zien.

Waarom op vakantie? Om allerlei redenen. Uit behoefte aan rust, natuurschoon. Om letterlijk afstand te nemen van het leven van alledag. Ander landschap, andere taal, ander eten, ander klimaat. De vakantie is ook voor stilte en verdieping. Even los van het vaak haastige en vluchtige dagelijkse bestaan komt er tijd voor meditatie en reflectie. Je leest toevallig dit stukje niet nu. En dit alles doet je goed.
Een mlitaire missie is geen vakantie, maar er zijn overeenkomsten. Verdieping bijvoorbeeld. De ontmoeting met arme en door geweld geplaagde mensen leidt tot groot respect voor humor, doorzettingsvemogen en geloof. Nog in januari van dit jaar trof ons de geloofsmoed van de door aardbeving geteisterde Haïtianen die bleven zingen en bidden, ondanks hun verliezen.
Wat vakantie en militaire missie ook gemeenschappelijk hebben, is dat je, op afstand in tijd en ruimte, heel goed ziet wat er toe doet in je leven. Wie er kostbaar en dierbaar voor je zijn. Wat kleur en klank aan ons bestaan geeft. In Afganistan droomde ik met open ogen van het Hollandse rivierenlandschap, knotwilgen, het heldere groene gras. Afstand levert vaak beter zicht op waar het echt om gaat. Omdat je aandachtiger kijkt. 'Aanschouw ik uw hemel, het werk van uw vingers....'vertaalt de NBG-bijbel.
Dat is meer dan vluchtig kijken, want dan zie je alleen maar 'lucht'. Om te spreken van 'uw hemel', 'werk van uw vingers', moet je aandachtig kunnen zien!
Dat lukt alleen soms beter buiten de gebaande wegen van het dagelijks leven.

Berichten: 4992

Maandag 12 Juli; Hebreeeën 12:1-3: Midterm...en nog verder

Tijdens een militaire missie wordt traditiegetrouw halverwege de uitzending door de oudste en jongste in leeftijd een balk doorgezaagd. Het aftellen kan beginnen. Toch duurt juist die tweede helft voor het gevoel erg lang. Het nieuwe is eraf. Soms steken irritaties en ruzietjes de kop op. Routine neemt toe, men is soms wat minder alert. Gevaarlijk, want per ongeluk gebeuren juist als de teamgeest minder wordt en de nonchalance insluipt. En ergens ligt het 'knakmoment', zoals dat onder militairen heet.
In ons geestelijk leven is het ook zo. Routine en nonchalance sluipen binnen. Of we maken vermoeid, de motivatie zakt weg. We gaan er geestelijk bij zitten. Raken meer gericht op ontvangen dan op geven. Meer op de troost dan op de uitdaging. Wel op de vrede en de heelheid, niet de littekens die je oploopt in de strijd daarvoor.
Hardlopers en militairen weten het: elk traject kent een knakmoment. Maar je moet wel verder! En daarvoor heb je de kameraden nodig. Medestrijders, die je motiveren om vol te houden, het beste te geven. Tot de eindstrijd. Mission completed.
Zo is Jezus ons voorbeeld. Als medestrijders, als kameraad. Aan wie we on op kunnen optrekken. Maar juist omdat Hij ons voorbeeld is, weten we ook dat de weg van het geloof geen rolbaan is, zoals op de grote vliegvelden. Het is een wedloop, van strijd, trouw en volharding.

Berichten: 4992

Dinsdag 13 Juli; Math. 6:19-34: Genoeg is genoeg.

Elk mens heeft z'n grens. Wie machteloos toeschouwer is bij het ongeluk van anderen, kan daar zelf getraumatiseerd van raken. Militairen lopen dat risico als ze heel derect en met alle zintuigen met de gevolgen van oorlogsgeweld worden gecondronteerd. Het kan teveel worden.
Maar ook welvaart en voorspoed kunnen ons teveel worden. Als we elke wens vervuld moet worden, elke optie gerealiseerd. De economische crisis heeft velen de ogen geopend voor de cultuur van tomeloze hebzucht. En niet alleen op beurzen en op banken!
Genoeg moet genoeg zijn. Echt genieten heeft veel meer met intensiteit dan met kwantiteit te maken. Veel grootouders zeggen dat ze meer van hun kleinkinderen genieten dan ze ooit van hun kinderen hebben gedaan. Waarom? Omdat ze er nu de rust voor vinden. En meer beseffen hoe kostbaar en vergankelijk het leven is. Staar je niet blind op schone schijn!
Evangelisch leven is de kunst verstaan om de tekenen van Gods goede zorg naar waarde te schatten. In de 'gewone' dingen. Dagelijks brood. Licht, lucht, water, rust, warmte, schoonheid. Teveel om op te noemen.
Gaven van God. Om dankbaarheid te ontvangen.

Berichten: 4992

Woensdag 14 Juli; Lucas 15:11-32: Familiebanden.

Familierelaties, dat is een oermenselijk thema. Het komt in alle tijden terug in verhalen, liedjes, films. Met alle lading die erbij hoort. Met alle verwachtingen en zorgen die mensen van en over elkaar kunnen hebben. Hoeveel jongeren zijn geen militair geworden omdat hun vader het ook is? Of juist omdat pa sterk antimilitaristisch was?
Als ouders heb je altijd het nakijken. Je ziet je kinderen altijd in de rug. Ze lopen voor je uit en van je weg. Hun eigen weg. Vaak een weg waarvoor je als ouders dankbaar bent. Maar soms lijkt je kind ongevoelig voor wat je als ouders heilig is. En houdt het zich doof voor goede raad en blind voor geboden kansen.
En dan?
Hoogtepunt in dit van dit verhaal dat de vader klaarblijkelijk dag in dag uit is blijven wachten. Op de uitkijk stond. En nu zijn jongen tegemoet rent. Zonder verwijten. Mooier en de verbondenheid van ouder en kind niet uit te tekenen. Mooier is ook de liefde van God, die meer dan een vader en een moeder voor ons wil zijn, niet uit te tekenen.
Maar...als het gemeste kalf op is en de dansmuziek verstomd is, moet er nog wel gepraat worden! Tussen vader en zoon, tussen broer en broer. Gelukkig kent de geschiedenis een open einde. In het huis van deze vader kan altijd opnieuw begonnen worden. Met hem en met elkaar.

Berichten: 4992

Donderdag 15 Juli; Joh. 15:9-17: Friendly Fire.

Het is voor veel militairen een van de meest gevreesde oorlogservaringen. Per ongeluk vuur uitbrengen op je eigen mensen. Of getroffen worden door je collega's. Friendly fire heet dat. Dat stemt tot nadenken. Wat is vriendschap? Wie mag een kameraad, een brother in arms voor je heten? Toon Hermans zegt in z'n bekende gedichtje: 'Iemand die als het erop aankomt voor je bidt en voor je vecht, die met je lacht en met je grient.' Jezus noemt zijn leerlingen 'vrienden'. Een titel die ze vervolgens niet blijken te verdienen. Want ze laten hun vriend Jezus op de moeilijkste momenten in de steek. Ze slapen als ze met Hem moeten waken, en een van hen verraadt Hem met een kus. Zijn verklaarde beste vriend, Petrus, de enige echte die ook echt nog voor hem probeert te vechten, verloochent de vriendschap driemaal achter elkaar. De anderen zijn er dan al vandoor. Uiteindelijk blijft Jezus zelf trouw en komt zelfs in de laatste ogenblikken nog voor zijn vrienden op.
Als geestelijk verzorger in de krijgsmacht, werkend in de 'nulde lijj', kennen wij de uitdaging om het leven van de militair te delen. Want juist als je samen in de modder staat, dezelfde vermoeidheid en angst kent, de moeite van afscheid nemen en naar huis verlangen, dezelfde spanningen, kan die kameraadschap opbloeien. Want daarin leer je elkaar echt kennen. Dan weet je wat je zelf van anderen nodig hebt, en wat anderen van jou nodig hebben. En dat niemand van ons erop gebouwd is om een eiland te zijn.

Berichten: 4992

Vrijdag 16 Juli; Math 14: 22-23: Nat gaan, maar toch doorgaan!

Het circus is magie, betovering! Je bewondert de dicipline van de artiesten, hun vertrouwen in zichzelf en elkaar, hun vertrouwen in zichzelf en elkaar, hun overwicht over dieren en materiaal, hun lichaamsbeheersing, hun heldhaftigheid. En je voelt jezeelf vergeleken met hen lomp, stijf en onhandig. Maar gelukkig, dan komen de clowns! Ze vallen over hun te lange broekspijpen en te grote schoenen, botsen, struikelen, worden nat. En wij lanchen ons tranen, want dit zijn we zelfin onze struikelgang door het leven. Het is eigenlijk een lach en een traan. Auguste en Pierrot, de vrolijke en droevige clown, staan samen model voor ons leven. Wij zijn geen trapezehelden, temmen geen wilde dieren; wij struikelen, botsen en halen natte voeten. Militairen op een ernstmissie ervaren sterk die mengeling van goede bedoelingen en ongewilde efeecten, collecteral damage. Maar zolang we elkaar en nog kunnen lachen onzelf, zit er muziek in het leven! Zeker, het zou mooi zijn als wilde dieren uit ons hand aten. En als we en evenwicht bleven op het slappe koord. Als we over water konden lopen. Als de dood er niet was. En de mislukking niet, het tekortschieten, de angst, de onmacht.
Jezus loopt over het water. Ja, Hij wel. Maar wij zijn de clowns die het proberen, maar steeds weer botsen, omvallen, nat gaan. Zoals Petrus. Natuurlijk gaat hij nat. Maar hij heeft het wel gewaagd, zijn voet op het water zetten. Hij durft te leven. Hij vertrouwd op een stem die over het water klinkt en hem roept.
En hij weet: als het misgaat, dan is er nog die stem er, die hand, voor mij.

Berichten: 4992

Zaterdag 17 Juli; Hebr. 2:9-10; 4:14-16: Jezus bereikt zijn doel.

In een tijdschrift las ik laatst over de doelen die jongeren voor hun dertigste wilden bereiken. Over het algemeen kwam het hier op neer: ze wilden reizen, een huis kopen, een opleiding afronden, en een partner vinden.
Leg daar een naast wat Jezus op zijn drieëndertigste bereikt had. Hij had gereisd-als kind naar Egypte, en als volwassene in heel Iraël eng zelfs daarbuiten. Maar niet als hobby; het was een vermoeiend bestaan. Een eigen huis had hij niet: 'De vossen hebben holen en de vogels hebben nesten, maar de Mensenzoon kan zijn hoofd nergens ter ruste leggen'(Math "8:20). Wat een opleiding betreft, de Joden vroegen zich af: 'Hoe weet Hij dat allemaal, terwijl Hij geen opleiding heeft heeft gehad?' Hij was alleenstaand. En als klap op de vuurpijl werd Hij berecht, veroordeeld en ter dood gebracht. Dat klinkt niet als een succesverhaal, of wel?
En toch...toch bereikte Hij zijn doel. Nee, het was niet wat mensen verwachtten - het was veel meer: onze redding, tot eer van God. Jezus leverde een topprestatie - in alle opzichten werd Hij beproefd, maar Hij zondigde niet. Hij stierf, en is weer opgestaan
Misschien zijn de doelen, die de maatschappij stelt dan toch niet 'zaligmakend'. Wat zalig-makend is, lezen we in de Bijbel: Jezus'offer aannemen, en je leven aan hem toevertrouwen. Dat mogen we zonder schroom doen, door Jezus. Telkens als we hulp nodig hebben, mogen we voor zijn troon verschijnen.

Berichten: 4992

Zondag 18 Juli; Psalm 78:1-8: De nabeschouwing.

Een nabeschouwing op een wedstrijd van het Nederlands elftal. Aan een stoere stamtafel zit een bont gezelschap dat nog één keer de mooiste doelpunten bekijkt. Ze analyseren waarom er gewonnen is en kiezen de man van de wedstrijd. Want: ere wie ere toekomt.
In de Bijbel vinden we ook 'nabeschouwingen'. Neem nu Psalm 78, waarin wordt teruggekeken op de uittocht uit Egypte en de veertig jaar in de woestijn. Het einddoel, binnnengaan in het Beloofde Land, is bereikt. Nu is het tijd voor een analyse van Gods handelen en de reactie van mensen daarop. De pijnlijke conclusie: God deed grote dingen, en steeds weer waren mensen ondankbaar en ontrouw. Vervolgens leden ze onder de consequenties van hun gedrag, dus richtten ze weer even op Hem. Al snel dwaalden ze echter weer af. Een sombere conclusie. Maar zit de psalmist bij de pakken neer? Nee, hij doeteen oproep: laten we stilstaan bij wat God gedaan heeft, en het ook aan onze kinderen vertellen. Dan zullen zij op God vertrouwen, Gods grote daden niet vergeten en zich richten naar zijn geboden (vers 7).
Ook wij kunnen onze eigen 'nabeschouwing'houden - over wat we zelf meegemaakt hebben en wat we in de Bijbel lezen. We kunnen dat delen met de volgende genaraties - aan een stoere stamtafel of plastic tuintafeltje, of onder de afwas. En laten we niet vergeten God te eren voor wat Hij deed - Hij was zonder twijfel de 'Man van de wedstrijd'.

Berichten: 1230

MARIO216 schreef:

Zondag 18 Juli; Psalm 78:1-8: De nabeschouwing.

Een nabeschouwing op een wedstrijd van het Nederlands elftal. Aan een stoere stamtafel zit een bont gezelschap dat nog één keer de mooiste doelpunten bekijkt. Ze analyseren waarom er gewonnen is en kiezen de man van de wedstrijd. Want: ere wie ere toekomt.
In de Bijbel vinden we ook 'nabeschouwingen'. Neem nu Psalm 78, waarin wordt teruggekeken op de uittocht uit Egypte en de veertig jaar in de woestijn. Het einddoel, binnnengaan in het Beloofde Land, is bereikt. Nu is het tijd voor een analyse van Gods handelen en de reactie van mensen daarop. De pijnlijke conclusie: God deed grote dingen, en steeds weer waren mensen ondankbaar en ontrouw. Vervolgens leden ze onder de consequenties van hun gedrag, dus richtten ze weer even op Hem. Al snel dwaalden ze echter weer af. Een sombere conclusie. Maar zit de psalmist bij de pakken neer? Nee, hij doeteen oproep: laten we stilstaan bij wat God gedaan heeft, en het ook aan onze kinderen vertellen. Dan zullen zij op God vertrouwen, Gods grote daden niet vergeten en zich richten naar zijn geboden (vers 7).
Ook wij kunnen onze eigen 'nabeschouwing'houden - over wat we zelf meegemaakt hebben en wat we in de Bijbel lezen. We kunnen dat delen met de volgende genaraties - aan een stoere stamtafel of plastic tuintafeltje, of onder de afwas. En laten we niet vergeten God te eren voor wat Hij deed - Hij was zonder twijfel de 'Man van de wedstrijd'.

Mooi Mario, kunnen wij stilstaan!
Dank je!

Berichten: 919

CARIN303 schreef:

Mooi Mario, kunnen wij stilstaan!
Dank je!

Mooi Mario Knipoog smiley

Weer eens heel wat anders hè.
Bedankt dat je het over wilde nemen, echt tof van je Knipoog smiley

Groetjes van Eva.

Berichten: 4992

Maandag 19 Juli; Prediker 3:9-13: Verplicht barbecueën.

Een zomers zonnetje, een paar schapenwolkjes aan de blauwe lucht, een zacht briesje en lang, wuivend gras. Het hele jaar is er hard gewerkt, nu is het tijd voor leuke dingen. Sterker nog: het is tijd voor een barbecue!
Maar wat heeft barbecueën nu met de Bijbel te maken? Meer dan je denkt! Ik zal uitleggen waarom.
In de Bijbel zien we steeds weer het patroon van werken en dan rusten, van zwoegen en dan genieten. Zo ging dat al bij de Israëlieten in het Oude Testament. Mozes sprak hen toe voordat ze het Beloofde Land inbezit ging nemen. Er lag een zware tijd voor ze, zo zei hij, maar zodra ze hun doel bereikt hadden, moesten ze feestvieren: 'Richt daar ten overstaan van de HEER, uw God, een feestmaal aan en geniet met uw familie van de zegeningen waarmee hij uw inspanningen heeft beloond.' (Deut 12:7) Genieten als gebod? Ja, zo staat het er wel.
Er is één maar, een voorwaarde: het moet om dankbaar genieten gaan; genieten met God in gedachten.
'Wanneer u daar in overvloed leeft, dank de HEER, uw God, dan voor het goede land dat hij u gegeven heeft. Zorg ervoor dat u hem niet vergeet...'(Deut: 8:10-11)
We mogen van al Gods zegeningen genieten, of het nu gaat om een boterham met kaas aan de keukentafel, of een barbecue; om een zonnige dag in de tuin of een goed gesprek in de caravan. We mogen dankbare levensgenieters zijn. Is dat niet heerlijk?

Berichten: 4992

Dinsdag 20 Juli; 2 Kor. 5:17-6:1: Nieuw!

Ooit stonden we (de schrijver, red) in Warschau te wachten op de bus naar Amsterdam. Nog even checkte ik mijn buskaartje - o nee! We stonden op het verkeerde station! In de drukke hitte en met zware rugzakken renden we naar het andere station. We haalden de bus, maat erg aangenaam gezelschap was ik niet die dag. En zo gaat het wel vaker op reis. Ik ben moe en dingen gaan verkeerd; dat haalt kanten in me naar boven die ik liever niet zou zien. Misschien herken jij dat ook wel. Eén man die dat zeker ook zo ervoer is Paulus. Zijn reizen waren een stuk zwaarder dan de mijne (2 Kor. 11:23-27). En steeds weer viel zijn eigen reactie hem tegen. 'Wat ik verlang te doen, het goede, laat ik na; wat ik wil vermijden, het kwade wat ik doe.'(Rom 7:18) Wat kunnen we doen als we tekorschieten? We mogen vergeving vragen - van de ander en van God. En dan is het goede nieuws: God heeft al voor een oplossing gezorgd, aan het kruis van Golgotha. 'God heeft hem die de zonde niet kende voor ons één gemaakt met de zonde, zodat wij door hem rechtvaardig voor God konden worden.' Jezus neemt onze fouten op zich en rekent ermee af. We zijn nieuwe mensen! Vrij van zonde mogen we voor Gods troon komen.
Hoeft er nooit meer iets te veranderen in ons leven? Jawel, de Bijbel roept ons op om 'onszelf (te)reinigen van alle lichamelijke en geestelijke smetten en vol ontzag voor God ons leven (te) heiligen'(2 Kor 7:1). Maar dat hoeven we niet alleen te doen; de Heilige Geest geeft ons de kracht.

Berichten: 1599

EVA685 schreef:

Mooi Mario Knipoog smiley

Weer eens heel wat anders hè.
Bedankt dat je het over wilde nemen, echt tof van je Knipoog smiley

Groetjes van Eva.

ik heb je bijdragen graag gelezen....en ... Lachende smiley met blinkend witte tanden

....ik zie dat je nog gewoon verder gaat...

toppie !!!

Berichten: 4992

Woensdag 21 Juli; Hebr. 6:13-20: Een leven lang kamperen.

Ik (de schrijver, red), hoop ooit op wereldreis te gaan. Rugzakje op, maandenlang rondreizen door exotische streken, dat lijkt me heerlijk. Maar vertrekken en dan nooit meer naar huis, dat trekt me veel minder aan. En een leven lang kamperen? Afschuwelijk!
En dat is nu precies wat Abraham en Sara doen. Zoals we in week 1 al gelezen hebben, vertrekken ze in het land dat God hun wijzen zou en keren ze niet meer terug. Ze worden 'vreemdelingen en gast'. Waarom? Omdat God het hun opdraagt. Ze krijgen ook een belofte van Hem: ze zullen zijn zegen ontvangen en ontelbaar veel nakomelingen krijgen. Hun levensreis is niet gemakkelijk: hongersnood, oorlog, jarenlang wachten. En hoewel Abraham eem vriend van God is (Jac. 2:23), is zijn gedrag zeker niet altijd prijzenswaardig. Maar God bewijst zijn trouw. Abraham en Sara krijgen een wonder-kind. Isaak is een 'tussenstation' dat een glimpje laat zien van Gods einddoel, van zijn heilsplan met de mensen.
Als christenen zijn we nog altijd op reis, net als Abraham en Sara dat indertijd waren. Ons einddoel? Het hemelse vaderland. Onderweg gaan we nog steeds de fout in, maar kunnen vergeving vragen en krijgen. We mogen tijdens de reis genieten van allerlei zegeningen, van de 'tussenstations' die God hier met ons bereikt. We ontvangen nu al Gods vriendschap, door de Heilige Geest. Tegelijkertijd kijken we reikhalzend uit naar wat komen gaat.
Niet meer kamperen, daar zijn we thuis.

Berichten: 4992

Donderdag 22 Juli; 2 Kor. 2:14-16a: Gods triomftocht.

Een triomftocht kennen de meesten van ons alleen van sportverenigingen. De voetballers worden op een rondvaartboot door de grachten van Amsterdam gevaren, en overal aan de kant staan supporters te juichen, of de schaatser mag een rondje maken op een arrenslee met Friese paarden ervoor om te genieten van de bewondelring van het publiek.
Af en toe nemen sporters ook hun kind mee bij een triomftocht. Een bijzonder ontroerend voorbeeld daarvan vind ik (de schrijver, red.) bij Team Hoyt*. Zoon Rick Hoyt houdt heel veel van sport, maar kon door zijn ernstige lichamelijke handicap nooit meedoen met sportwedstrijden - totdat zijn vader hem begon mee te nemen. Als passagier op een speciale fiets, in een bootje of in een rolstoel doet Rick nu mee met marathons en trialons.
Als het publiek voor Team Hoyt juicht, geniet hij. Hij doet niet mee in eigen kracht, maar dankzij zijn vader.
En hij vindt het fantastisch!
Is dat niet precies hoe het bij ons is? Gedragen door onze hemelse Vader worden we meegevoerd in zijn triomftocht. Dat brengt eer aan God, de Overwinnaar: 'Wij zijn de wierook die Christus brandt voor God,' lezen we in vers 15. Wij mogen genieten, en God krijgt de eer. Zo wordt Gods glorievoor iedereen zichbaar. Sommigen zullen ervoor kiezen om die glorie te negeren of af te wijzen, maar voor wie zich ook laat meevoeren, is de triomftocht' één groot feest.

* Op youtube - http://www.youtube.com/watch?v=VJMbk9dtpdY

Berichten: 1230

Mario, wat een ontzettend ontroerend filmpje,dank je wel!
Ook het stuk hierboven is erg mooi en raakt!
Dank voor je bijbelstukken, je bent een waardig assistent van Eva!

Berichten: 2338

Dit verhaal kende ik idd al...geweldig wat die jongen allemaal gepresteerd heeft, en ontzettend ontroerend! Hier blijkt maar weer eens dat je veel meer kunt bereiken dan je vaak geneigd bent te denken...

Berichten: 4992

Vandaag de laatste uit een serie van ArkMissions, ga zaterdag verder met een ander boekje.

Vrijdag 23 Juli; Psalm 139: Gaan met Gods zegen.

'1-2-3-4-5-6-7-8-9-10. Ik kom, wie niet weg is, is gezien!' Ik ga op zoek naar mijn neefje van twee. Twee korte beentjes steken onder een stoel uit. Nog even rondlopen, anders is het spelletje zo snel afgelopen. 'Hier ben ik!' hoor ik van een ongeduldige jongeman.
Verstopppertje spelen is leuk, maar het aller-leukste is gevonden worden en weer samen zijn.
Psalm 139 doet me denken aan een grootschalig verstoppertje met God. David noemt de verste uithoeken die hij kan bedenken - de hemel, het dodenrijk, de verste zee, de diepste duisternis, zijn allereerste begin. Maar steeds is het refrein: God staat me ook daar al met open armen op te wachten: 'U omsluit mij, van achter en van voren, u legt uw hand op mij.'
David wil niets voor God verbergen; hij wil gekend zijn nu en altijd. Daarom vraagt hij: 'Doorgrond mij, God en ken mijn hart hart, piel mij, weet wat mij kwelt, zie of ik geen verkeerde weg ga, en leid mij over de weg die eeuwig is.' David wil gevonden worden en samen zijn.
Voor ieder die net als David verlangt naar Gods warme nabijheid sluiten we de Vakantiebijbelgids af met een Ierse zegenbede:

Moge de Heer voor je zijn om je de goede weg te wijzen.
Moge de Heer naast je zijn om je in zijn armen te sluiten en te beschermen. Moge de Heer achter je zijn om je te bewaren voor valsheid. Moge de Heer onder je zijn omje op te vangen als je valt. Moge de Heer in je zijn om je te troosten als je verdrietig bent. Moge de Heer om je heen zijn om te verdedigen. Moge de Heer boven je zijn om je te zegenen. Zo zegene jou de algoede God.

Berichten: 1230

@ Mario;
Moge de Heer voor je zijn om je de goede weg te wijzen.
Moge de Heer naast je zijn om je in zijn armen te sluiten en te beschermen. Moge de Heer achter je zijn om je te bewaren voor valsheid. Moge de Heer onder je zijn om je op te vangen als je valt. Moge de Heer in je zijn om je te troosten als je verdrietig bent. Moge de Heer om je heen zijn om te verdedigen. Moge de Heer boven je zijn om je te zegenen. Zo zegene jou de algoede God.

Mooi deze zegen Mario, dank je wel !
Ik wens jou en jullie dit ook toe!

Berichten: 5407

MARIO216 schreef:

Vandaag de laatste uit een serie van ArkMissions, ga zaterdag verder met een ander boekje.

Vrijdag 23 Juli; Psalm 139: Gaan met Gods zegen.

'1-2-3-4-5-6-7-8-9-10. Ik kom, wie niet weg is, is gezien!' Ik ga op zoek naar mijn neefje van twee. Twee korte beentjes steken onder een stoel uit. Nog even rondlopen, anders is het spelletje zo snel afgelopen. 'Hier ben ik!' hoor ik van een ongeduldige jongeman.
Verstopppertje spelen is leuk, maar het aller-leukste is gevonden worden en weer samen zijn.
Psalm 139 doet me denken aan een grootschalig verstoppertje met God. David noemt de verste uithoeken die hij kan bedenken - de hemel, het dodenrijk, de verste zee, de diepste duisternis, zijn allereerste begin. Maar steeds is het refrein: God staat me ook daar al met open armen op te wachten: 'U omsluit mij, van achter en van voren, u legt uw hand op mij.'
David wil niets voor God verbergen; hij wil gekend zijn nu en altijd. Daarom vraagt hij: 'Doorgrond mij, God en ken mijn hart hart, piel mij, weet wat mij kwelt, zie of ik geen verkeerde weg ga, en leid mij over de weg die eeuwig is.' David wil gevonden worden en samen zijn.
Voor ieder die net als David verlangt naar Gods warme nabijheid sluiten we de Vakantiebijbelgids af met een Ierse zegenbede:

Moge de Heer voor je zijn om je de goede weg te wijzen.
Moge de Heer naast je zijn om je in zijn armen te sluiten en te beschermen. Moge de Heer achter je zijn om je te bewaren voor valsheid. Moge de Heer onder je zijn omje op te vangen als je valt. Moge de Heer in je zijn om je te troosten als je verdrietig bent. Moge de Heer om je heen zijn om te verdedigen. Moge de Heer boven je zijn om je te zegenen. Zo zegene jou de algoede God.

Ik kende de Ierse zegenbede al maar het blijft mooi!

Berichten: 868

Amen.

Sjalom Martin