Berichten van MARIO216

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 20 Juni, Psalm 74: 18-23; Uw tortelduif.

Uw duifje, uw tortelduifje… Onmiddellijk moet ik aan de profeet Jona denken, u weet wel: die Jona van de grote vis. Duif, betekent die naam Jona. Jona moest naar Ninevé. Jona had een roeping. Jona, dat duifje van de Heer, die als de Geest van Pinksteren naar de volkeren moest vliegen, Jona had er niet zoveel zin in. Jona wilde liever de andere kant op, langs de weg van de minste weerstand. Maar God stak daar een stokje voor! Nu ja, een stormpje – een windhoos, een complete draaikolk. Die zoog het duifje mee, de diepte in. Zo gaat dat, met vogels die geen vredesduif willen zijn, maar haviken of eventueel elkaar braaf napratende papagaaien. Met zulke vogels kan God geen kant op. Daarom moet Jona de diepte in, drie dagen en drie nachten. Totdat een vis, een Grote Vis, zo’n heuse Ichtus, hem eruit haalt. Door die vis wordt Jona opgeslokt. Maar die vis wil de vogel niet verslinden: de duif huist in de buik van de vis. Verder dan tot drie mag Jona niet tellen – dan moet ie toch weer doorvliegen, naar Ninevé, naar de volkerenwereld. Want heel de aarde zal weten hoe groot de Eeuwige van Israël is!
‘Lever uw tortelduif niet uit, o Heer.’Wordt Israël, die wegvliegende vogel, dat tortelduifje van de Eeuwige, uitgeleverd aan het oergeweld van de kolkende zee? Nee, in het binnenste van de Vis, in het hart van de Messias, is ze geborgen – totdat een nieuwe, aloude roeping wacht: vertel het aan de volken! En nu maar hopen en bidden dat Israël én de kerk aan die hoge roeping zullen voldoen… En dat zij samen iets zullen verbeelden en vertolken van wat de Grote Duif ons heeft aangezegd: dat Ninevé Jeruzalem zal worden, als het zich tot God bekeert. Daarom moesten wij maar bidden:

Lever uw tortelduif niet uit, o Heer,
geef haar niet aan de wilde dieren over,
laat haar een schuilplaats vinden in het lover.
Vergeet uw kinderen niet voor immermeer.

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 19 Juni, Psalm 74: 13-17; De monsters van overvloed.

Koppen van monsters, draken, de Leviatan – deze psalm lijkt wel een horrorfilm! Ik denk dat de psalm zo ook is bedoeld. De psalm roept het beeld van de oertijd op. Hoe die was, weet niemand. Maar er zijn verhalen te over. Bij menig volk tref je ze aan, wereldwijd: verhalen over het oerbegin, over een woeste overvloed, over oertijden en oergedrochten, over monsterlijke draken en wezens als mammoeten zo groot. De vertellers van soortgelijke verhalen in Israëls nemen al die mythologische figuren onbekommerd in hun gedichten op. Maar let goed op, want in het bijbelse getuigenis wordt deze oermonsters hun kracht ontnomen! Zo vervaarlijk als ze tekeergaan in de verhalen van Israëls buurlanden, zo verpletterend onschuldig zijn ze in de traditie van de Schrift! Bijna als speelgoed komen ze uit de verf in de psalmen en bij de profeten! De Allerhoogste speelt met hen, als een kleine jongen met wat visjes in een aquarium… Hij die Israëls droogvoets en uit de woestijn liet gaan, Hij heeft de zee gespleten en de koppen van de monsters verpletterd. Met die zee wordt in de Bijbel eigenlijk altijd meer dan H2O bedoeld. De zee – dat is bijbeltaal voor chaos, dood en verderf, ondergang. En de monsters die in die chaos leven, zijn de toonbeelden van die dood en dat verderf. Maar zie: de Eeuwige heeft in zijn schepping van de wereld die machten bedwongen en verslagen! Verpletterd zijn de draken, de monsters van het oerbegin! En dat willen we weten, dat willen we vieren! Hoe telkens weer dit soort gedachten de kop opsteekt, hoe hoog de domonische draken van de duisternis zich verheffen uit de donkere poelen van onze wereldtroep, met kracht zal de Almachtige zich verzetten tegen hun aanspraken, listen en verleidingen. Daarom: ik besef heel goed hoe sterk hun stuiptrekkingen zijn –

En toch, ik weet, mijn Koning is de Heer,
Van oudsher deed Hij heil op aarde dagen,
Deelde de zee en heeft de draak verslagen,
Hij sloeg de monsters van de oervloed neer.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 18 Juni, Psalm 74: 1-12; Hoe lang nog?

Hoe lang? Dat weet geen mens. Het duurt nu al eeuwen en eeuwen. Het is een golfbeweging: vrede en oorlog, liefde en haat, voorspoed en tegenslag. Zo was het in Israël, van de tocht van Abram uit Ur naar Kanaän tot op de huidige dag. Sjaloom in het beloofde land, maar dan al gauw weer: ontrouw en onrecht, droogte en hongersnood, Egypte, de woestijn, de Babylonische ballingschap, de Grieken, de Romeinen, kruisvaarders, Turken, de Nazi’s. En dat gaat en gaat maar door: belegeringen, beschietingen, deportaties, concentratiekampen, autobommen. Hoe lang nog, God, hoe lang nog zal de tegenstander U bespotten?
En dan is daar, als een bliksemschicht bij heldere hemel, opeens die venijnige vraag: ‘Waarom houdt uw hand zich in bedwang?’ Met andere woorden, waarom doet U er zelf niets aan? U zou best kunnen, maar blijkbaar wilt U niet! U houdt zelf uw heilrijke rechterhand tégen! Maar waarom eigenlijk? Kunt U dat ons dat even uitleggen, God? Wij begrijpen het niet!
Ook zulke protestliederen staan in deégen! Maar waarom eigenlijk? Kunt U dat ons dat even uitleggen, God? Wij begrijpen het niet!
Ook zulke protestliederen staan in de Bijbel. Maar een reactie op die vragen blijft uit. Hoe lang nog? Jezus meende dat het koninkrijk van God zeer spoedig komen zou. In navolging van Hem hielden de apostelen de kerk van toen hetzelfde voor: de Heer is nabij! Inmiddels duurt het al twintig eeuwen… En hoe lang nu nog, o God? Ziet U wel in dat de tegenstander langs de zijlijn in z’n vuistje lacht? U kunt het toch niet maken dat U als fraudeur en leugenaar wordt afgeschilderd?

De godsspraak zwijgt, geen teken dat voorspelt,
geen ziener wilt Gij aan uw knechten zenden
en niemand ziet het einde der ellenden.
Hoelang nog duurt hun loon en hun geweld?

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 17 Juni, Psalm 73: 21-28; Gestilde twijfel.

Geloven – zo heeft Luther eens gezegd – is gestilde twijfel. Met andere woorden, wie gelooft weet niet opeens alles zeker, maar heeft zijn twijfel naar bed gebracht. Ga jij maar slapen, morgen zien we wel weer verder – rust nu maar uit, het leven is al zwaar genoeg. Geloven is: je overgeven aan de genade van de Barmhartige, je in zijn handen te slapen leggen, met alle vragen en aarzelingen die leven in je ziel.
Zo vergaat het Asaf, de dichter van de psalm. Hij was verbitterd. Hij kon maar niet begrijpen waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Hij lag overhoop met God en daarom ook met zichzelf. Tot hij in de stilte met God ontdekte hoe groot God is en hoe klein wij mensen zijn. Het is alsof je Job hoort spreken… Hier is een mens aan het woord die het schreeuwen afleerde en nu fluistert, zwijgt, de hand op de mond.
Wat was hij een ezel: te denken dat hij God wel kon begrijpen! Als een olifant ging hij door Gods porseleinkast. Maar dat is nu verleden tijd. Nu beseft hij hoezeer God bij hem is, hoe de Eeuwige hem bij de hand houdt. ‘Ik heb mijn God, dat is genoeg, ik wens mij niets daarneven.’ Dat vertrouwen leert hem zingen:

Nu blijf ik bij U voor altijd,
God die mij troost, die bij mij zijt,
Mijn twijfel stilt en mijn verlangen,
die mij in liefde houdt omvangen.
Gij neemt mij bij de rechterhand,
Gij zijt getrouw, uw raad houdt stand,
uw wijsheid is het die mij leidt
en eenmaal kroont met heerlijkheid.

MARIO216 · Berichten: 4992

WILLEMIJN232 schreef:

Tuurlijk niet..... Knipoog smiley

Dat je dat van me denkt Verraste, verbaasde smiley

Na twee glazen wijn hé, maar dat verhaal vertel ik niet Clown smiley

MARIO216 · Berichten: 4992

WILLEMIJN232 schreef:

Ik vertrek eerst eens eind deze week richting Big Apple.........heb ik vreselijk veel zin in.......en daarna in juli eerst eens de Vierdaagse lopen op mijn oude dag........

Wel rustig aan doen in New York, en niet zo doen als de dames in Sex and the City Smiley met dichtgeplakte mond

MARIO216 · Berichten: 4992

Ergens gelezen en heel herkenbaar.

Say as you think and speak it from your soul

“Hoe gaat het?”
”Goed hoor, met jou?”

De vraag is nog niet gesteld of je loopt elkaar alweer voorbij. Als ik tegenwoordig serieus wil weten hoe het met iemand gaat, blijf ik staan, kijk ik de persoon aan en stel ik nogmaals een vraag als “hoe gaat het nu ècht?”
Sommige mensen kijken je dan wat vreemd aan, maar vaak vinden ze het prettig om te weten dat iemand geïnteresseerd is in wat ze meemaken, voelen en denken. Vervolgens kunnen ze dan zelf beslissen of ze iets willen vertellen of niet.
Als mensen mij iets vragen heb ik lang niet altijd zin om te vertellen wat ik vind, beleef en voel. Per persoon bekijk ik dan ook wat ik wil vertellen. Met vrienden deel je misschien andere dingen dan met familie. Collega’s, buren, kennissen, mensen uit de kerk, vrienden van vrienden, noem maar op, niemand weet alles…
Nu moet ik bekennen dat ik ook best vaak belevenissen en gevoelens voor mezelf houd. Veel mensen zien mij als iemand die veel heeft meegemaakt en zich daar “zó positief doorheen slaat” en vaak laat ik ze maar in die waan. Meestal is het gelukkig ook zo.
Na een drukke dag werken kom ik, inmiddels al weer ruim 4 jaar, alleen thuis. Meestal is die rust wel prettig, even in mijn eigen tempo de afgelopen dag de revue laten passeren. Wanneer er iets op mijn werk gebeurd is of als mij iets dwars zit, is er niemand die feedback geeft of gewoon alleen maar luistert.
Vaak is dat niet erg, soms bel of e-mail ik iemand of probeer zelf een oplossing te vinden. Maar gevoelens kunnen zich opstapelen en dan zijn er momenten dat ik even niet goed kan uiten wat ik precies voel.
Ik kan het soms merken wanneer ik licht dwangmatig spulletjes begin te herschikken of een zeer kort lontje heb wanneer iets misgaat. Ik zal een ander niet zo snel compleet uitschelden, mijn korte lontje uit zich vooral thuis, in gedrag. Wanneer ik iets opschrijf en het gaat niet helemaal naar wens, kan het een enkele keer voorkomen dat de pen door de kamer vliegt of het papier met een boog en een flinke kras in de prullenbak verdwijnt.
Een poosje geleden deed de muis van mijn computer het niet meer. Het lag niet aan de batterijen en logischerwijs zou je dan denken: “recycle dat ding en koop een nieuwe”. Dat heb ik ook gedaan, maar omdat ik niet verder kon werken en wel een deadline had, heeft die muis aardig wat keer m’n bureau geraakt.
De putjes in het laminaat bij mijn servieskast zijn daar ook niet uit zichzelf verschenen. Na de verhuizing ruimde ik mijn kast in. Er vielen wat borden uit de doos en die heb ik nóg even een keertje laten vallen. De Griek in de stad doet het me niet na!

Alle bovengenoemde zaken gebeuren zeer sporadisch gelukkig, maar het geeft wel aan dat je hóe dan ook soms even je verhaal of gevoel kwijt moet…
Zijn er mensen in de buurt die ik niet goed ken, dan kun je het merken als ik me niet op mijn gemak voel. Ik ga aan mijn ring of ketting draaien, bijt een nagel of peuter aan de velletjes van mijn duimen.
Om wat rust en tijd om na te denken te creëren, heb ik besloten om “me-time” in te stellen. Tijd voor mezelf, wat lijkt het makkelijk! Ik merk dat mijn voornemen vaak schipbreuk lijdt, als ik tóch nog even dat verslag afmaak, de was ga ophangen of de achterstallige mail ga wegwerken.
Het valt me op dat ik lang niet altijd van mezelf weet wat ik nu precies denk of voel, gewoon omdat ik er de tijd niet voor heb genomen om er bewust over na te denken. Dat jij en ik soms een masker op hebben naar anderen toe, lijkt me prima, je hoeft ook echt niet alles aan de fietsenmaker of de overbuurvrouw te vertellen.
Net schreef ik dat niemand álles weet, maar gelukkig is dat niet waar. E is er Eén Die altijd wil luisteren, al vergeten we dat zelf zo vaak. Ik stel voor om welbewust “He-time” in te stellen!

MARIO216 · Berichten: 4992

Waar gaan we allemaal naar toe deze zomer. Iedereen lijkt thuis te blijven, maar na twee gecancelde reizen ga ik eindelijk eind september weg. 13 Dagen Bijbels Turkije.

Wie volgt?

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 16 Juni, Psalm 73: 13-20; Totdat ik in de tempel ging.

Het grote waarom – dat is het thema van deze psalm. Hier is iemand aan het woord die overhoop ligt met Gods bestuur. Waarom laat God toe dat het slechteriken goed gaat en dat kwaad goede mensen treft? Je blijft erover denken. De dichter van de psalm krijgt het maar niet uit zijn gedachten. Die vraag naar het waarom wordt één grote kwelling voor hem. Hij krijgt het niet rond. Je zou God toch een beetje moeten kunnen narekenen? Er moet toch ergens iets rechtvaardigs zitten in zijn leiding? Wat heeft het anders voor zin om in God te geloven?
Maar dan komt de dichter in de tempel. Althans, hij spreekt over het heiligdom van God. Misschien is daar inderdaad de tempel in Jeruzalem mee bedoeld. Nog altijd kan het gebeuren: je gaat op zondag naar de kerk, zonder al te veel zin, duizend vragen in je ziel – maar opeens is daar een woord, een lied, een gebed. En als door een engel aangeraakt, zie je het, weet je het – en kun je weer maanden – lang verder. Of je loopt in vakantietijd een kerk binnen, je laat je dopen in stilte van zo’n eeuwenoud gebouw, en dan, opeens, zomaar – een moment van vellichting, van inzicht en wijsheid, een moment van aanvaarding, innerlijke acceptatie. Daar heb je niet per se een kerkgebouw voor nodig. Misschien is in de psalm dan ook wel met dat heiligdom Gods vaderhart bedoeld. Daarin treedt hij binnen, met zijn waarom.

Toen ‘k dat in wanhoop overwoog,
toen werd het donker voor mijn oog,
ik tastte rond als in den blinde
om van uw recht het spoor te vinden.
Totdat ik in de tempel ging,
uw heilige stilte mij ontving,
toen heb ik pas het lot verstaan
van wie hun weg ten einde gaan.

MARIO216 · Berichten: 4992

Het Gebed om kalmte.

God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen;
de moed om te veranderen wat ik kan veranderen;
en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Om één dag tegelijkertijd te leven;
om van één moment tegelijkertijd te genieten;
Om moeilijke tijden te accepteren als het pad naar de vrede;
Om deze zondige wereld, net als Hij deed, te aanvaarden zoals het is, niet zoals ik wil dat deze zou zijn;
Om er op te vertrouwen dat Hij alle dingen zal rechtzetten als ik me aan Zijn wil overgeef;
Om in dit leven gelukkig genoeg te zijn, en om met Hem overgelukkig te zijn:
Voor altijd in het volgende leven. Amen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 15 Juni, Psalm 73: 1-12; Bijna uitgegleden.

Als je ergens door kunt uitglijden, dan is het wel door jaloezie. Deze psalm gaat over jaloezie. Afgunst. Een zeer menselijke, maar bedenkelijke karaktereigenschap. Heel begrijpelijk: je probeert te leven in overeenstemming met de normen en waarden die je hebt meegekregen. Dat in tegenstelling tot zoveel anderen! Die doen maar wat, die sjoemelen maar wat, die leven voor het vaderland weg en trekken zich weinig of niets aan van God en zijn geboden. En nu zou je denken dat zij slag op slag te verduren hebben, maar daar is geen sprake van: ze leven als een prins. Ze eten en drinken, volop – ze leven als God in Frankrijk. Maar jij, met al je trouw aan geloof en kerk aan Gods geboden en beloften, jij staat keer op keer bij een open graf. Weer een geliefde dood, weer en goede bekende minder! En je begrijpt het niet meer, je kunt de hemel niet meer volgen. En dan scheelt het niet veel of je gooit de hele boel aan de kant, de Bijbel, de kerk, het complete geloof.
Maar wacht! Het is anders, in deze psalm. De vraag is niet: waarom hebben die anderen die voorspoed en ik niet? De vraag is: waarom heb ik het goed en die anderen ook? Die anderen moesten het minder goed hebben! Die anderen zouden het slecht moeten hebben… Wat zonde: zo;n jaloezie! Wat een glijder!

Ja, God is goed voor Israël,
is waarlijk goed, ik weet het wel,
voor ’t zuiver hart dat leeft in vrede.
Maar ik was bijna uitgegleden.
Mijn afgunst groeide met de dag,
daar ik der bozen voorspoed zag,
hoe moeiteloos hun leven is,
zo zonder kwelling en gemis.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 14 Juni, Psalm 72: 12-20; Hij draagt hen in zijn hart.

Het staat er niet, in de onberijmde psalm: dat God de arme drommels in zijn hart zal dragen. Dat is een Poëtische aanvulling die precies onder woorden brengt wat in de psalm gezegd wil worden. Met dat ik dit opschrijft, zie ik ze voor me staan: twee vrouwen, twee hoeren. Ze hebben allebei een kind. Maar het ene is dood en het andere leeft. Ze bewonen samen één huis. De moeder van het ene kind is op haar baby gaan liggen, met alle gevolgen van dien. Maar nu beweert zij dat het levende kind háár kind is. Ze zijn naar koning Salomo gegaan om een uitspraak. Hij is de rechtvaardige rechter, die geroepen is in Gods Naam een weg te banen in een oerwoud van conflicten. ‘Haal een zwaard!’, zegt Salomo. ‘Snijd het kind doormidden en geef elk van beide een helft!’ De moeder van het dode kind vindt het prima. De moeder van het levende kind moet er niet aan denken. En dan komt de waarheid aan het licht. Salomo hoort in de angstige smeekbeden van de ene vrouw de ware moederliefde. Het levende kind is voor haar!
Met dit bekende verhaal is de wijsheid van de ware koning voldoende geschetst. Een goede koning kan hóren, waarachtig luisteren. Hij hoort waar de pijn zit, waar de nood ten hemel schreiend is. Zo’n koning zal eens de volken regeren, wereldwijd. Zal het een opgestane Salomo zijn? Ik denk het niet. de kerk gelooft dat het de opgestane Christus zal wezen! Hij draagt het in zijn hart.

Hij zal de redder zijn der armen,
hij hoort hun hulpgeschrei.
Hij is met koninklijk erbarmen
hun eenzaamheid nabij.
Hij helpt, met hun bestaan bewogen,
die zij in vrees verward.
Hun bloed is kostbaar in zijn ogen.
Hij draagt hen in zijn hart.

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 13 Juni, Psalm 72: 1-11; Op alle bergen vrede.

Van Salomo – staat er boven deze psalm. Maar het is nog maar de vraag of Salomo deze psalm gemaakt heeft, want het Hebreeuwse woordje dat hier ‘van’ is vertaald, kan ook ‘voor’ betekenen. Dan hebben we hier dus te maken met een lied dat opgedragen is aan de grote zoon van David, de vorst van vrede, de koning van de sjaloom: Salomo. In elke geval staat Salomo hier model voor een ideale koning. Een model koning. Deze koning heeft oog voor de armen, oor voor de zwakken en een fijne neus voor alles wat goed en schoon en waarachtig is. De psalm is een gebed tot God om hemelse bijstand voor deze koning, zodat hij werkelijk tot een zegen voor stad en ommeland kan zijn, ja voor alle volken en heel de wereld. Je hoort het de dichter denken: wat zou dat mooi zijn, wanneer nu eindelijk de vrede zou dagen, na al die jaren, na al die eeuwen vol krijgsrumoer! Voortaan geen terreur meer, geen dreiging van verdrukking, geen huiveringwekkende taferelen van slachtoffers meer, geen lange stoeten krijgsgevangenen – eindelijk vrede!
Je zou willen dat het zover was. Het lijkt er nog niet op. De foto’s in de kranten en de beelden op de buis laten andere koningen zien. Dictators, machomannen die commando’s aanvoeren, terroristenleiders, strijders die maar één ding voor ogen hebben: dood en verderf.
Zelfs Salomo bleek niet de koning die de wereld vrede bracht. Jezus misschien? Dat moet nog blijken. Dat zál eens blijken! Van Hem geloven we dat Hij het is.

Geef, Heer, de koning uwe rechten
en uw gerechtigheid
aan’s konings zoon, om uwe knechten
te richten met beleid.
Dan ruist op alle bergen vrede,
heil op de heuvlen top.
Hij zal geweldenaars vertreden,
maar armen richt hij op.

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 12 Juni, Psalm 71: 17-24; In mijn grijsheid.

Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken, nu ik deze psalmtekst overschrijf. Tegelijkertijd voel ik een sterk gevoel van dankbaarheid in me opkomen. Juist in de afgelopen jaren ben ik niet alleen ouder en grijzer geworden, maar ook grootvader van het ene na het andere kleinkind! In elk geval kan ik mij meer dan ooit verplaatsen in de wereld van de psalmdichter. Hij ziet de last van de oude dag op zich afkomen. En nu is hij bang dat hij die last binnenkort niet meer dragen kan. In elk geval, hij bidt om Gods nabijheid, ook en juist in de ouderdom.
Jonge mensen kunnen zich daarop verkijken. Je denkt: opa en oma zijn oud en wijs, gelovige mensen die dicht bij God leven. Maar vergis je niet! Niet voor niets zegt het spreekwoord: hoe ouder hoe kouder. Dat geldt echt niet alleen voor de temperatuur in de slaapkamer; dat geldt ook en vooral voor wat leeft (of langzaamaan doodgaat) in je hart. Juist naarmate je ouder wordt, is de ervaring van Gods aanwezigheid niet meer zo vanzelfsprekend als vroeger. Je hebt zoveel meegemaakt, zo veel gezien, je bent zo vaak teleurgesteld, in mensen, in de kerk – en misschien, in de kerk – en misschien ook wel in God… Daarom kan het geen kwaad om te bidden: ‘Nu ik oud en grijs ben, verlaat mij niet, o God.’
Hoe je weer warm kunt worden? Door een opgroeiende generatie wegwijs te maken. Soms is een enkel woord, een klein gebaar genoeg. De wijsvinger omhoog!

Maak m’ in mijn grijsheid niet onmondig.
Verlaat mij niet te zeer,
maar gun mij stem, o Heer,
dat ik een nieuw geslacht verkondig
uw grootheid en uw sterkte,
al wat uw arm bewerkte.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vorige week overleden, aan prostaatkanker, Harm Breemer alias Alexander Curly (14 augustus 1962)

http://www.youtube.com/watch?v=MCnebAvna40

En deze voor de wedstrijd van een woensdag:

http://www.youtube.com/watch?v=ZVcP3G-40YU

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 11 Juni, Psalm 71:12-16; Meer dan ik kan denken.

Toen ik nog een kind was, dacht ik dat ik God wel begrijpen kon. Ik had Hem niet in mijn vingers, laat staan in mijn broekzak – je liet het wel uit je hoofd zo over God te denken en te praten; maar in feite kwam het er wel op neer. Met behulp van bepaalde dogmatiekjes kon je toch in grote lijnen wel vaststellen hoe God moest zijn. Hoe God dacht en wat God deed en waaróm Hij zo dacht en waarom Hij zo deed – dat meende ik als kind toch allemaal vrij nauwkeurig te kunnen weten. En waren per slot van rekening indrukwekkende boeken van gerenommeerde schrijvers en al even indrukwekkende preken van beroemde predikers – en als je alles wat deze theologen beweerden bij elkaar optelde, had je toch een behoorlijk precieze omschrijving van God.
De dichter van psalm 71 is zo zeker niet van zijn zaak. Dat God hem ziet en dat God hem kent, van de wieg tot het graf, vanaf baarmoeder tot moeder aarde, dat staat voor hem vast. Dat is dan ook de reden waarom hij zo hoog opgeeft van de Eeuwige. Hij heeft elke dag de mond vol van Hem! Maar voor het overige is de dichter ervan overtuigd dat hij de omtrekken van Gods grootheid onmogelijk kan narekenen. Niet te meten, ondoorgrondelijk, groter en hoger dan ons deken reikt – zo is God. Je wordt er niet kleiner van zo groot van God te denken. Je krijgt steeds meer oog voor de kleine en grote zegeningen van elke dag. Vingers hen je te kort om die allemaal te tellen. En ondanks tegenslagen blijf je daarom zingen:

Maar ik blijf, Here, op U wachten
en ik gewaag altijd
van uw gerechtigheid.
Uw heil is nooit uit mijn gedachten;
want wat Gij mij kunt schenken
is meer dan ik kan denken.

MARIO216 · Berichten: 4992

ALINDA313 schreef:

Lucas Kramer...

Supermooi nummer!

Zal het erbij zetten, bedankt! Knipoog smiley

MARIO216 · Berichten: 4992

Uw wil geschiede

Het is een klein gebed, maar tegelijk ook zo groot.
De woorden komen moeilijk, want bidden doe je vaak in nood.
Ik bid U om een wonder en ik wil het ook zo graag.
Maar ik twijfel of U luistert en of U antwoordt op mijn vraag.
Uw wil geschiede en niet de wil van mij,
maar ik wil niet graag verliezen en de minste zijn doet pijn.
Maar Uw wil geschiede, ik huil terwijl ik bid,
maar ik vouw mijn beide handen ook juist nu het tegenzit.
Het is een naar gevoel om machteloos te staan.
Het leven kan zo hard zijn en bidden kan zo moeilijk gaan.
Ik bid U om een wonder en ik weet dat U het kan.
Maar ik twijfel of U luistert, Heer’ leer mij bidden naar Uw plan.
Uw wil geschiede, want U weet wat U doet.
En wanneer ik zelf mocht kiezen, dan kwam het vast niet goed.
Ja, Uw wil geschiede, dus ook in dit geval.
En als tranen blijven komen, weet ik dat U troosten zal.
Het is een stil gevecht en eigenlijk te zwaar.
De leiding overgeven, hoe krijg ik dat voor elkaar.
Ik bid U om vergeving, nu ik worstel met mijn pijn.
En ik vraag U om vertrouwen, want mijn geloof is soms zo klein.
Uw wil geschiede, in hemel en op aard.
En dat ik dat nu kan zeggen, is echt al mijn tranen waard.
Ja, Uw wil geschiede, maak de onrust in mij stil en leer mij alleen maar bidden:
‘mij geschiede naar Uw wil.’

Lucas Kramer

MARIO216 · Berichten: 4992

“Een goed boek op de plank is als een vriend die je de rug toekeert, maar toch een vriend blijft."

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 10 Juni, Psalm 71: 1-11; Sinds de moederschoot.

Als in een vogelvlucht overziet de dichter van dit lied heel zijn leven, van wieg tot graf. Hij ziet op tegen zijn oude dag als tegen een berg. Wie weet welke verschrikkingen zijn deel zullen zijn? Er is nu al zo veel dat angst aanjaagt! Vijanden loeren op zijn leven, ze beweren dat God hem verlaten heeft, ze maken plannen hem het leven zuur mogelijk te maken. En zo zit je dan klem, tussen verleden en toekomst – je kunt geen kant meer op.
Er zijn van die momenten waarop je het gevoel hebt te lopen op een doodlopende weg. Het heden vol angsten, de toekomst ongewis. Wat kun je dan nog doen? Eén ding: omzien naar wat was – en dan vooral: omzien naar de hulp die God je gaf, al die jaren van je leven. In de schoot van je moeder was Hij er al bij. Nee, dat betekent geen garantie voor een onbekommerd leventje in een soort luilekkerland. Het is wel een belofte voor heden en toekomst: Ik zal je bewaren, Ik houd mijn hand boven jouw hoofd!
Daarop te vertrouwen, ook als de eerste grijze haren zichtbaar worden, zelfs als er geen weg meer over is dan die naar het bejaardenoord of het verpleegtehuis – dat is een zegen die geen mens je geven kan. Hij die mij al zag toen ik nog in een ongevormd klompje weefsel was, Hij die mij al kende toen ik in de baarmoeder nog van niets wist, Hij zal mij dragen, ook als er geen dokter meer helpen kan.

Sinds mij mijn moeder had ontvangen
en vormde in haar schoot,
waart Gij mijn hulp in nood.
U Heer, U loven mijn gezangen;
verlosser van mijn leven,
uw naam zij hoog verheven.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 9 Juni, Psalm 70; Een vrolijk lied.

Deze psalm hebben we al gehad. Dat wil zeggen, psalm 70 is goedbeschouwd een herhaling van een deel van psalm 40. Zo zie je maar, een herhaling zo af en toe heeft bijbelse papieren. Paules doet dat in zijn brieven ook: ‘Wederom zeg ik u: verblijd u!’Iets dergelijks is hier ook aan de orde, want behalve een gebed om uitredding is deze psalm ook een aankondiging van vreugde. Kyrie en gloria wisselen ook hier elkaar af. Oordeel en voordeel gaan hand in hand. Daar bedoel ik mee: de mensen van God los, de criminele booswichten, hun wordt het oordeel aangezegd, maar degenen die God zoeken wordt een voordeel beloofd. ‘Wie bij u hun geluk zoeken zullen lachen en vrolijk zijn.’
Van dat voordeel mag de kerk profiteren. De vraag is of we dat ook voldoende doen. Er zijn kerken die voornamelijk somberheid uitstralen. Dar krijgen dan ook velen de neiging het zwarte pak maar aan te trekken, alsof het in de eredienst om een rouwdienst zou gaan. Nee, de psalm van vandaag is anders getoonzet. Dat akelige zwart, dat is de couleur van de criminelen. Het volk van God zal echter lachen en vrolijk zijn! Het christelijke geloof is een vrolijke religie! Ik wil daar echt niet mee zeggen dat het altijd feest moet zijn in de kerk, maar de grondtoon mag toch wel die van de blijdschap zijn. Wit is de mode! Het is de kleur van Pasen die in de kerk de dienst uitmaakt. Rood zou ook nog kunnen: de kleur van Pinksteren, de kleur van de Geest, die ons in vuur en vlam zet voor de toekomst van God.

Laat die U zoeken in hun nood
Verheugd een vrolijk lied beginnen.
Laat allen die uw heil beminnen
voortdurend zingen: God is groot!
Maar ik ben arm, zie mijn ellende.
Haast U tot mij, bevrijd mij, Heer!
Gij zijt mijn hulp, toef niet te zeer,
maar spoed U om mijn lot te wenden.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 8 Juni, Psalm 69: 33-37; Woning geven.

Wie mag er in Kanaän leven? Dat is altijd een spannende vraag geweest en dat is nog steeds een vraag die de spanning flink doet oplopen. Joden? Arabieren? De psalm is – aan het slot van het lied gekomen – op dit punt niet onduidelijk. ‘Het volk dat hem dient, zal het land bezitten, wie zijn naam liefheeft, mag er wonen.’ Let wel: er staat niet dat Israël er wonen mag. Er staat ook niet dat er net zo goed anderen dan Joden mogen wonen. Er staat alleen dat zij er mogen wonen die de God van Abraham dienen en liefhebben.
Zij die de God van Abraham dienen en liefhebben… Dus: de Joden! En de moslims dan? Zij mogen God Allah noemen, Abraham is ook voor de moslims de vader der gelovigen. En om het nog mooier te maken: zij die de God van Abraham dienen en liefhebben, dat zijn ook de christenen! Goedbeschouwd zijn het alle mensen die hebben gebroken met de verering van kosmische krachten en machten. Het zijn zij die geen heil zien in zon, maan en sterren. Je kunt daar licht in zien, warmte, wegwijzers en tijdaanwijzers voor dag en nacht, maar geen goden, geen machten en krachten die aanbeden dienen te worden. Uit die cultuur en uit die cultus is Abram weggeroepen. Wij geloven in de Stem, in het Woord, in die Ene die geen Naam mag hebben, omdat Hij groter is dan al wat werd geschapen. Wie voor Hem respect heeft, wie die God – hoe je Hem dan ook noemen wilt – aanbidt, die mag er wonen, in dat goede land, dat God belooft aan allen die Hem liefhebben.

Hemel en aarde, prijst om strijd den Heer,
gij grote zee en alle watervloeden.
Vrijwaren zal hij Sion en behoeden,
in Juda’s lot brengt Hij een ommekeer.
Men zal weer wonen in ’t beloofde land,
een nieuw geslacht vindt daar bij U nieuw leven
en Gij zult met een Koninklijke hand
al wie uw bijzijn zoeken woning geven.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 7 Juni, Psalm 69: 30-32; Grote goedheid.

Geen wonder dat de christelijke kerk door de eeuwen heen in deze psalm Jezus gezien heeft. Het is alsof je een plaatje van Golgotha voor je ziet! Daar hangt Hij – en het is alsof je Hém hoort roepen: “U kent mijn smaad, mijn schande, mijn schaamte, al mijn belagers staan voor u.” Het is dan ook geen wonder dat de kerk in de loop van de tijd heeft gemeend dat in deze tekst Jezus werd voorspeld. De Tenach (de Joodse naam voor het Oude Testament) zou een soort blauwdruk bevatten van Jezus. In allerlei teksten zou al een tipje van de sluier worden opgelicht. Kinderen leerden op de zondagsschool vooral die Bijbelwoorden, zodat ze bij het opgroeien als vanzelfsprekend konden aanvaarden dat Jezus allang in psalmen en door profeten was voorspeld.
De werkelijkheid is, mijn inziens, subtieler. Niet het leven van Jezus wordt voor-speld, maar het leven van de rechtvaardige wordt ge-speld. In de Tenach krijg je het plaatje van de ware Adam te zien: de mens die is zoals God hem bedoelde. En in dat plaatje van de ware Adam te zien: de mens die is zoals God hem bedoelde. En in dát plaatje past nu Jezus, ten voeten uit! Hij is exact de man die in menige psalm ten tonele wordt gevoerd, de rechtvaardige, de oprechte. Hij beantwoordt ten volle aan het beeld van de Vader. Niet mondjesmaat, maar met de mond vol van zijn hemelse Vader is Hij het Woord van God, in vlees en bloed. Daarom danken wij Hem dan ook niet voor ‘een’ offer dat Hij bracht, maar voor hét offer dat Hijzelf was! Lam en Hogepriester, Hij is het allebei. En uitgerekend op het altaar heeft Hij de grote goedheid van God bezongen.

Maar ik, die diep gebukt ga onder leed,
ik zal nochtans uw grote goedheid prijzen.
Dat is U liever, Heer, dan eerbewijzen,
offers waarmee men voor het altaar treedt.
Als uit de afgrond zo uw lof opgaat,
dan zal dat uw bedroefden blijdschap geven,
daar Gij de onderdrukten gadeslaat.
Gij allen die God zoekt, uw hart herleve!

MARIO216 · Berichten: 4992

GEKKO503 schreef:

www.google.nl
weet je welke versie?

Heb inmiddels een engelse versie van messenger met de engelse versie van movie maker ( al heel lang). Laat het maar zo tot dat ik een andere laptop koop. Maar wel stom hoor dat ie op andere laptops wel werkt. Had eerst de beta-versie gedownload (als aut. update). Daar deed ie het gewoon niet.

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 6 Juni, Psalm 69: 6-16; Hartstocht.

Als diepste motief voor de haat die hem treft, ziet de dichter van deze psalm zijn hartstocht voor God. Om die reden wordt hij nu met haat overladen. In hoeverre zijn eigen dwaasheid een rol speelt, is nu nog de vraag. Op dat punt is de tekst niet helemaal duidelijk. Wel duidelijk is dat de dichter het besef heeft dat de dichter het besef heeft dat hij vooral ter wille van Gód al deze ellende moet verduren. ‘De hartstocht voor uw huis heeft mij verteerd.’ Al die mensen die het op hem gemunt hebben, zijn in feite kwaad op Gód. Ze reageren hun woede op de Eeuwige van Israël af op een van zijn dienaren. Maar wat voor kwaad heeft hij nu gedaan? Altijd heeft hij getracht ieder het zijne te geven. Maar nu heeft de woede van zijn volksgenoten zich tegen hem gekeerd.
Het is alsof je het volk Israël door de eeuwen in deze psalm uitgetekend ziet. Het is alsof je Jezus, de Rechtvaardige bij uitstek, in deze psalm geschilderd ziet. Het kan zomaar gebeuren, nog altijd, opnieuw, ook in de 21e eeuw: de woede van de wereld kan zich zomaar richten op de God van Israël en op de Heer van de christelijke kerk. Voor je het weet moeten Joden en christenen het ontgelden en worden wij als schapen naar de slachtbank geleid. Het zij zo! Laat ons dan maar hartstochtelijk leven, ons om desnoods hartstochtelijk te sterven. Ons hart gaat uit naar de Levende, naar Hem die de Bevrijder is van allen die hulpbehoevend zijn. Voor zo’n God behoef je je niet te schamen. Met zo’n God kun je hartstochtelijk leven.

Het is om U dat ik word afgeweerd,
om U draag ik het brandmerk van de schande,
verbroken zijn de broederlijke banden,
de ijver voor uw huis heeft mij verteerd.
De smaad van wie U smaadt kwam op mij neer
en met de vinger word ik nagewezen.
Mijn rouw en tranen keren tot mij weer.
In aller oog moet ik verachting lezen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 5 Juni, Psalm 69: 1-5; In het moeras.

Het is een mooi lied: “Ik heb de vaste grond gevonden, waarin mijn anker eeuwig hecht…” Maar soms ben je toch die vaste grond eventjes kwijt. Neem nu de dichter van de psalm van vandaag. Het water staat hem tot aan de lippen. Elk moment kan hij worden meegesleurd door het wassende water. De bodem zakt onder zijn voeten weg. O God, ik heb geen been meer om op te staan!
Wat is er dan aan de hand? Er zijn haters. En niets is zo erg als haters. Een mens kan heel wat hebben, maar als je omringd wordt door mensen die jou haten, dan ben je nergens meer. Loze verwijten. Geroddel op basis van geruchten, aanklachten op valse gronden – je zou er gek van worden. Stel je voor: ze beschuldigen je van diefstal, terwijl je nog geen kruimel hebt meegenomen! Het is alsof elke bestaansgrond je ontnomen wordt. En God? Die laat op zich wachten. Die doet er niets aan. En daar word je moe van, zo ongelofelijk moe. Je staat alleen, geen God en geen mens die in dit moeras een hand naar je uitsteekt.
Menigeen begint in zo’n moeras zich aan zijn eigen haren op te trekken, als de bekende Baron van Münchhausen. Ik kan het u niet aanbevelen. Het is resultaat is meestal bedroevend. Je zinkt alleen nog maar dieper weg. Prediker zou zeggen: er is een tijd om te lachen en er is een tijd om te huilen. Het enige wat je kunt doen, dat is: geloven dat ónder het moeras op een dag toch een vaste grond te vinden is!

Red mij, o God, het water stijgt en stijgt,
ik heb geen vaste grond onder de voeten.
Zal ik dan in het niet verzinken moeten,
in het moeras des doods, waar alles zwijgt?
Ik heb geroepen tot mijn stem ’t begaf.
Voortdurend heb ik naar U uitgekeken.
Het diepe water wordt mij tot een graf,
mijn keel is hees, mijn ogen zijn bezweken.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 4 Juni, Psalm 68: 31-36; Geef aan uw volk standvastigheid.

Er is bij de nieuwe berijming van deze psalm iets merkwaardigs te noteren. Ik bedoel het slot van de psalm. Zongen we vroeger, in de oude berijming, ’t Is Israëls God, die krachten geeft, van wien het volk zijn sterkte heeft’, in de nieuwe berijming is dit credo vervangen door een gebed: ‘Geef aan uw volk standvastigheid.’ Merkwaardig, want de bijbelvertalingen hebben hier niet aan een gebed gedacht. Het had gemakkelijk anders gekund, bijvoorbeeld zo: ‘Gij geeft uw volk standvastigheid.’ Heeft de nieuwe psalmberijmer deze gedachte te stellig gevonden, en er, aarzelend en behoedzaam, een gebed van gemaakt?
Deze vraag brengt me bij het volgende vermoeden. Wij, christenmensen van deze tijd, wij zijn al te bescheiden geworden. Geplaagd door honderden vragen over God en de Bijbel, bestookt met duizend verwijten over kerkelijk wangedrag, wij durven niet zo goed meer. Wij durven nog wel te bidden, maar wij aarzelen te belijden dat de God van Israël kracht geeft, standvastigheid. We moesten beide doen: bidden – én hartstochtelijk geloven dat we kracht krijgen kinderen van het licht te zijn.

Gij mogendheden, zingt een lied,
zingt Hem die koninklijk gebiedt,
hier en in alle landen.
Hij heft, zijn stem, een stem van macht –
uw sterke zij Hem toegebracht,
Strekt tot Hem uit uw handen.
Zijn heerlijkheid en hoog bevel
staan wakend over Israël,
geen wankeling gedogend.
Doorluchtig is uw majesteit,
geef aan uw volk standvastigheid,
o Here God hoogmoedigheid.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 3 Juni, Psalm 68: 20-30; Hij draagt ons leven.

Als God opstaat, zwaait er iets voor zijn vijanden. Dan zijn ze nog niet jarig! ‘God verplettert de hoofden van zijn vijanden, de harige kruinen van wie met schuld zijn beladen.’ Dat liegt er niet om. Is dit nu de goede God die hemel en aarde geschapen heeft? Is dit de Vader van onze Heer, Jezus Christus? Het lijkt wel alsof we in deze psalm met Wodan te maken hebben, met Zeus of Jupiter, met Mars en hoe al die talloze woeste goden mogen heten... Is die God van Israël, die ook onze God moet zijn, niet gewoon de zoveelste in een rijtje, een omhooggevallen stamgod, een met donder en bliksem dreigende bos- of berggod, die toevallig door een stelletje Israëlieten op een erepodium is gezet?
Kerk en Israël zijn het dit betreft hartgrondig eens: dat geloven wij niet. hoe het ook precies in de loop der eeuwen is gegaan – de Bijbel is geen Handboek der Religiegeschiedenis -, Israël en Kerk (laat ik hier een betere volgorde noteren!) zijn het samen volstrekt eens: wij zien in de Naamloze God van de aartsvaders niet een god als alle anderen goden. Wij geloven dat in Hem de Eeuwige, de Ene, zich openbaart. En waarom geloven we dat? Omdat deze God de allerzwaksten dráágt! Hún vijanden doet Hij vergaan. Daaraan, zei Jezus, kun je de ware God herkennen.

God zij geprezen met ontzag.
Hij draagt ons leven dag aan dag,
zijn naam is onze vrede.
Hij is het die ons heeft gered,
die ons in ruimte heeft gezet
en leidt met vaste schreden,
Hij die het licht roept in de nacht,
Hij heeft ons heil teweeggebracht,
dat wordt ons niet ontnomen.
Hij droeg ons door de diepte heen,
de Here Here doet alleen
ons aan de dood ontkomen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 2 Juni, Psalm 68: 8-19; Gevangen de gevangenis.

Nu moet ik zomaar aan de hemelvaart van Jezus denken. Dat komt natuurlijk door dat ene couplet van deze psalm dat op deze bladzijde staat afgedrukt. ‘Zie hoe de Heer ten hemel vaart…’ Niet dat het in deze psalm over de Hemelvaartvan Christus gaat. Daar is geen sprake van. Het gaat over de Eeuwige, die als Koning van Israël zijn volk voorgaat door de woestijn, langs de Sinaï, waar Hij zijn bevelen geeft, de Tien woorden. Dan gaat het verder, dwars door de wildernis, in de richting van Kanaän. Koningen worden uiteengejaagd, de buit wordt verdeeld, de Held van de Sinaï trekt als met een stoet van machtige strijdwagens naar het heiligdom, richting Jeruzalem. Daar zal Hij Koning zijn, voor eeuwig!
Goedbeschouwd trekt de berijming van de psalm dit lied dus wel heel resoluut naar de hemelvaart van Christus toe. Maar vooruit, er is iets voor te zeggen! Want Christus’ hemelvaart wás ook een triomftocht, een zegetocht van jewelste. De demonen verslagen, de duivel en de dood. De Wet vervuld, de Woorden gedaan – zo steeg de Koning der koningen op naar het heiligdom in de hemel. Deze oude psalm van Israël reikt mij woorden waarmee ik de Opgedane kan ophemelen!

O stoet van wie ik het heil bevocht
en grote overwinningstocht,
o Heer, die zijt geprezen!
Gij God, die duizend-duizendmaal
aanbeden wordt in elke taal,
almachtig Opperwezen!
Zie hoe de Heer ten hemel vaart,
vurige wagen, vurig paard,
wolk die de Heer verhulde.
Gevangen de gevangenis!
Hij die ons hoogst verlangen is
ontvangt de hoogste hulde.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 1 Juni, Psalm 68: 1-7; Het samenzijn ervaren.

Over wat voor een god praten we dan? Over een van de vele goden die volkerenwereld rijk is? Nee, we hebben het over de Ene, de Eeuwige, de enige God die een Naam mag hebben – hoewel nu juist Hij degene is die geen naam dragen wil. Hem kun je niet in een hokje stoppen. Hij wil geen naam hebben, Hij wil een Naam zijn. Ik ben er bij, zo wil Hij heten. Waaruit dat blijkt? Hij is degene die zorgdraagt voor de armen. Eenzamen geeft Hij een thuis, gevangen doet Hij in vrijheid en voorspoed wonen.
Mooi gezegd, hoor ik u denken. Prachtige poëzie, die psalm. Maar wat is de link met de realiteit? Staat al wat je om je heen ziet niet haaks op dit plaatje. Ja zeker, vaak wel, dat geef ik toe. Dus als u liever het kamp van de vijand kiest, ga gerust uw gang. Als ik maar mag blijven zingen, tegen de klippen op:

Draagt op een lied, aan Hem gewijd
die spoorslags op de wolken rijdt;
hoog is de Naam verheven!
Hij, vader van ’t verweesde kind,
bij wie een vrouw bescherming vindt
in haar vereenzaamd vindt
in haar vereenzaamd leven.
Hij, Here in zijn heiligdom,
doet wie verlaten was, weerom
het samenzijn ervaren.
Wie was gevangen wordt bevrijd,
maar Hij verbant in eenzaamheid
al wie weerspannig waren.