DE GEBARSTEN KRUIK

Berichten: 1095

In een warm land hier ver vandaan, leefde een waterdrager die elke dag met twee
aarden kruiken aan een bamboestok over zijn schouders water ging halen voor zijn
meester. Het waren geen nieuwe kruiken meer – al zo lang hij zich kon herinneren
gebruikte hij dezelfde kruiken.
Eén kruik was vanwege de ouderdom – en een heel klein ongelukje – gebarsten.
Helemaal onderin zat een vrijwel onzichtbare kleine barst.
En ja, dat had gevolgen: onderweg sijpelde er druppelsgewijs wat water uit de
kruik, zodat hij bij aankomst niet helemaal vol meer was. In plaats van twee
kruiken water, kreeg de meester elke keer maar ruim anderhalve kruik water.

De gebarsten kruik begon zich steeds meer te schamen voor zijn gebrek en op een
dag zei hij tegen de waterdrager: "Neem mij niet kwalijk, ik doe mijn uiterste
best, maar ik kan nooit al het water binnen in me vasthouden. Ik schaam mij diep
dat ik niet net zo goed alle water kan meenemen, als de kruik aan de andere
kant."
De kruik wilde zich wel onzichtbaar maken omdat hij zich zo schaamde voor zijn
tekortkoming. Hij voelde zich maar een halve kruik en wilde er eigenlijk liever
mee ophouden. Hij kon aan niets anders meer denken.
En als hij nou maar iets wist te verzinnen waardoor hij óók alle water kon
behouden…
Maar nee, hij kón het niet anders doen, want die barst wás er nou eenmaal – ook
al zag niemand het.

De waterdrager begon te lachen en zei: "Ben je nou helemaal mal? Heb je me horen
klagen? Het geeft immers niks dat er geen twee volle kruiken water in het huis
aankomen! Ik heb aan anderhalve kruik water per dag genoeg. Tob er maar niet
langer over. Het is goed zo."

Een poosje ging het goed, en de waterdrager hoorde de oude kruik niet meer.
Er gingen nog altijd vele druppels water verloren, maar erger dan het was werd
het niet. De waterdrager was het hele voorval eigenlijk al weer vergeten.
De kruik niet. Hij had er nog altijd evenveel moeite mee. Hij voelde zich
minderwaardig aan de goede kruik aan de andere kant en begon opnieuw te klagen:
"Ik kan het maar niet van mij afzetten, waterdrager. Ik kan het gewoon niet. Doe
mij maar weg en neem een kruik zonder gebreken."

De waterdrager nam de kruik eens goed op, en zei tegen hem: "Heb jij onderweg
wel eens goed om je heen gekeken? Of kijk jij alleen maar naar jezelf en naar
binnen? Doe je ogen eens open, kruik en zie eens hoe de wereld om je heen er uit
ziet!
Kijk eens wat een prachtige bloemen hier bloeien langs het pad waar je altijd
langs komt als we water halen… Geniet eens van de kleuren, en vraag je dan eens
af waar die bloemen vandaan zouden kunnen komen…

De kruik deed wat de waterdrager had gezegd, en tot zijn grote verbazing, zag
hij langs de kant waar híj altijd aan het juk hing, prachtig bloeiende bloemen.
Waarom had hij die nog niet eerder gezien? Hij werd er blij van...
Voorzichtig keek hij naar de andere kant van het pad en nee, daar zag hij geen
enkele bloem; er was enkel droog zand te zien, waarin stenen en schelpen waren.
Maar een bloem of een grassprietje? Nergens te bekennen.
De kruik werd er vrolijk van.
"Dankjewel, waterdrager, het is fijn naar deze bloemen te kijken terwijl we er
langs lopen… dat verzoent mij een beetje met mijn lot."

"Ja, maar denk nou eens verder na”, antwoordde de waterdrager. “Heb jij je wel
eens afgevraagd waar die bloemen vandaan komen?"
Daar had de kruik nog geen gedachte aan gewijd. En een tijdlang was het stil…
Hoe kan dat toch, dat hier bloemen bloeien en aan de andere kant niet…? Hij kon
er geen antwoord op vinden.

"Ik zal je helpen”, zei de waterdrager. “Die bloemen heb ik een tijd geleden
hier gezaaid. En weet je waarom dat juist hier kon?
Dankzij die barst van jou, kan ik die bloemen elke dag al lopend water geven. De
andere kruik kan dat niet……! Daarom heb ik alleen aan jouw kant bloemen gezaaid
en niet aan de andere kant…
De wereld is mooier geworden, kruik, en dat alleen omdat jij een barst hebt
waardoor druppels water op de bloemen vallen…"

De kruik wist niet wat hij hoorde… Hij was met stomheid geslagen…
Hij kón iets – juist door zijn onvolkomenheid, door zijn tekortkoming – wat de
goede kruik die helemaal gaaf was, níet kon…
De kruik kon het bijna niet bevatten, maar hij werd er zó blij en warm van….
Hij deed niets anders dan om zich heen kijken, en taalde niet meer naar schaamte
over zijn gebrek…
Integendeel, hij kweet zich met grote zorg van wat hij als zijn werk beschouwde:
op tijd en zorgvuldig alle bloemen hun druppels water geven…
En hij genoot van zijn leven!

~~~~~~

Ook wij zijn aarden vaten (2 Cor. 4:7)… Heel gewone mensen.
Ieder van ons heeft wel ergens een 'barst'.
Soms zijn er grotere handicaps waar mensen mee moeten leren leven. Dat kan heel
moeilijk zijn en ons ontmoedigen; er is soms zoveel wat anderen wel kunnen en
jij niet...
Maar ook de kleinere gebreken en vooral de beperkingen die een ander niet
ziet..., we kunnen ons er – uiteraard volkomen onterecht, maar toch - zo voor
schamen. In elk geval kunnen we ons er erg onmachtig door voelen.
We menen vaak dat we niets meer kunnen, als we niet meer over de mogelijkheden
beschikken die we altijd hadden. En we zien enkel maar naar de beperking of de
handicap…

Maar zo’n beperking, zo’n onmogelijkheid, kan een heel positieve waarde aan ons
leven geven.
Natuurlijk, alles wordt anders als er beperkingen in je leven komen. Maar
'anders' hoeft niet 'minder' te zijn. Laten we om ons heen kijken en
mogelijkheden opzoeken waar onmogelijkheden gekomen zijn.
O ja, dit is gemakkelijk opgeschreven. Maar probeer het toch maar, want het is
in alle ernst bedoeld.

Misschien heb je wat hulp van een ander nodig. Wie weet wat juist dát feit die
ander kan helpen om over iets heen te komen…
Het komt er op aan dat we onze ogen open hebben, van ons af (leren) kijken en
wat minder naar onszelf toe.
We zullen vrolijker worden en onze omgeving bemoedigen door wat we ontdekken.
Probeer het maar!
Knipoog smiley

Berichten: 7083

Prachtig,
En zo bemoedigend ook! Lachende smiley

Bedankt!

Ik ga het elke dag even doorlezen ter bemoediging, ja, zoveel waarheid!!!

Berichten: 434

Geweldig!...