voor oudere ouders

Berichten: 5057

Hoewel de meeste bijdragen afkomstig zijn van alleenstaande ouders met kinderen in huis, wil ik eens een keer een andere groep ouders aanspreken. Ook omdat ik er zelf nu midden in zit en ik dit eigenlijk de moeilijkste fase vind in de opvoeding.

Mijn kinderen staan op het punt het huis uit te gaan. Vooral bij mn dochter zie ik heel sterk het verlangen om op zichzelf te gaan. Ze is pas begonnen aan de universiteit, heeft opeens hele nieuwe vrienden gekregen en ja, heeft ook meteen verkering....
In dit jaar is ze veranderd van een lieve dochter naar iemand die eigenlijk helemaal niks meer over zichzelf vertelt. Ze gaat volledig haar eigen gang, zit alleen maar op haar kamer, of te studeren, of met de computer bezig. Opeens eet ze niet meer thuis en is meer bij haar vrienden dan dat ze thuis is.....

Ik vind dat eerlijk gezegd heel moeilijk. Met mn verstand zeg ik, het is een hele gezonde ontwikkeling, maar mijn gevoel is daar nog steeds niet. Ik wil haar zoveel mogelijk vrijheid geven en aan de andere kant, als ik haar laat gaan, komt ze dan wel weer terug?
Dat laatste is mijn gevoel, ik weet dat ze dat echt wel doet.....

Graag reacties van medeouders, die ditzelfde proces hebben moeten ondergaan......

Berichten: 194

CHATULIEM619 schreef:

In dit jaar is ze veranderd van een lieve dochter naar iemand die eigenlijk helemaal niks meer over zichzelf vertelt. Ze gaat volledig haar eigen gang, zit alleen maar op haar kamer, of te studeren, of met de computer bezig. Opeens eet ze niet meer thuis en is meer bij haar vrienden dan dat ze thuis is.....

Ik vind dat eerlijk gezegd heel moeilijk. Met mn verstand zeg ik, het is een hele gezonde ontwikkeling, maar mijn gevoel is daar nog steeds niet. Ik wil haar zoveel mogelijk vrijheid geven en aan de andere kant, als ik haar laat gaan, komt ze dan wel weer terug?
Dat laatste is mijn gevoel, ik weet dat ze dat echt wel doet.....

Graag reacties van medeouders, die ditzelfde proces hebben moeten ondergaan......

Ik heb eigenen kinderen uit mijn eerste huwelijk en een aangenomen dochter uit mijn tweede huwelijk.
Met mijn eigen kinderen had ik een goede relatie, totdat een scheiding volgende en mijn dochter bij mij opp zolder wilde wonen met een 5 jaar ouder vriendje. Toen ik dat niet zo'n goed idee vond, zijn ze maar bij moeder gaan wonen, want mijn zoon wilde daar wonen waar zijn oudere zus ging wonen.
De relatie met mijn dochter werd meteen verbroken en de relatie met mijn zoon is een langzame dood gestorven, omdat hij een vriendin heeft en 's avond en 's weekends werkt. (Naast zijn studie).

Mijn stiefdochter, waar ik eigenlijk tot een jaar geleden meestal ruzie mee had, is totaal veranderd na een half jaar studentenhuis. Deze relatie is wel goed op zijn pootjes terecht gekomen. We hebben regelmatig contact en op een leuke en plezierige manier.

Met andere woorden. Je kunt moeilijk van tevoren zeggen hoe een en ander gaat lopen.

Berichten: 766

[quote=CHATULIEM619]
Chat, mijn zoon is inmiddels 29 jaar oud en woont op zichzelf. Ik moedigde hem in zijn puberteit aan zijn vrienden en vriendinnen mee naar huis te nemen, blijven eten en slapen mits met goedkeuring van de ouders vond ik (bijna) altijd goed. Daar heb ik veel plezier van gehad en door de aanvaarding van zijn vrienden hield ik de band dynamisch. Toen hij in het weekend uitging en geen ultiem tijdstip van thuiskomst meer accepteerde bleef ik nieuwsgierig naar zijn ervaringen en stelde ik hem open vragen over waar hij naar toe ging en met wie en waarom het daar zo leuk was etc. Zo bleef ik betrokken bij zijn belevingswereld en zijn interesses zonder betuttelend te willen zijn (oeps, niet altijd gelukt). Wel gaf ik altijd duidelijk kaders aan en wel veel bewegingsruimte. Nieuwsgierig en betrokken blijven bij de belevingswereld van je kind en ze de ruimte laten, wel duidelijk zijn in wat volgens jou kan en niet kan maar niet zonder jouw heldere motivatie; laat die altijd liefde zijn zonder te willen bezitten, te gunnen dat het kind tot volle wasdom komt en tot de bestemming.

Berichten: 788

Chat, je mag gerust zijn, je bent een normale ouder hoor!
Ik herken mezelf heel goed in je verhaal.

Ik bid er veel voor dat ook de band met mijn kinderen goed mag blijven,
ik let erop mij niet te moeien en respect te tonen voor hun leven,
maar in mijn hart ween ik soms voor die kloof die er stilletjes ingeslopen is.

En toch ben ik heel dankbaar dat ik moeder mag zijn en vooral dat hij gezond is!

Berichten: 766

MARYLIEN613 schreef:

Chat, je mag gerust zijn, je bent een normale ouder hoor!
Ik herken mezelf heel goed in je verhaal.

Mijn zoon is 28 en gaat in augustus met zijn vriendin hun gekochte huisje intrekken.
We hebben altijd een hele goede band gehad, en ergens nog wel maar toch is het anders.
Vroeger kon hij zo gezellig bij mij komen zitten, nam zelf ook initiatieven om samen eens iets te ondernemen, vertelde veel, ik was een deel van zijn leven.
Stilletjes aan is dit veranderd, vooral sedert hij bij zijn vriendin is veranderde dit. Ik weet dat zij mij veel te bemoederend en beschermend vindt, en soms doet het mij wel pijn omdat ik voel dat ik maar niet meer deel mag uitmaken tot op een bepaald punt.
Hij vertelt niet veel meer, werkt laat, gaat dan in zijn huis werken, bij zijn vriendin, gaat bij vrienden enz. Soms denk ik dat hij bewust weinig thuis is omdat ik eraan zou wennen.
Maar het went niet echt, ik vind het moeilijk om zo op afstand gehouden te worden. Als ik denk aan augustus komen de waterlanders vlugger boven dan ik het besef.
Ik weet dat het de normale gang van het leven is, het zou onnatuurlijk en niet gezond zijn moest hij bij zijn moeder blijven wonen, maar ik heb het soms moeilijk. Ben soms bang dat ik hem aan het verliezen ben.
Ik bid er veel voor dat ook onze band mag goed blijven,
ik let erop mij niet te moeien en respect te tonen voor hun leven,
maar in mijn hart ween ik soms voor die kloof die er stilletjes ingeslopen is.

En toch ben ik heel dankbaar dat ik zijn moeder mag zijn en vooral dat hij gezond is!

Herkenbaar, Marylien!

Berichten: 216

Uw kinderen zijn uw kinderen niet, ze zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf
Zij komen door u maar ze zijn niet van u, en hoewel ze bij u zijn behoren zij u niet toe.

Gij zijt de boog waarmee uw kinderen als pijlen het leven in worden geschoten. De boogschutter ziet het doel op het pad van de oneindigheid en spant u met al zijn kracht opdat zijn pijlen gezwind en ver vliegen. Laat het spannen door de boogschutter u tot vreugde zijn.

Twee citaten uit: de profeet van Kahlil Gibran.

Mijn kinderen zijn de deur nog niet uit, volgend jaar wordt er wel examen gedaan en een verdere studie gekozen ..en zo hoort het ook.
Kinderen horen uit te vliegen, hun eigen leven te gaan leiden. En ik vind het geweldig dat mee te mogen maken.

Berichten: 5057

INEZ910 schreef:

Uw kinderen zijn uw kinderen niet, ze zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf
Zij komen door u maar ze zijn niet van u, en hoewel ze bij u zijn behoren zij u niet toe.

Gij zijt de boog waarmee uw kinderen als pijlen het leven in worden geschoten. De boogschutter ziet het doel op het pad van de oneindigheid en spant u met al zijn kracht opdat zijn pijlen gezwind en ver vliegen. Laat het spannen door de boogschutter u tot vreugde zijn.

Twee citaten uit: de profeet van Kahlil Gibran.

Mijn kinderen zijn de deur nog niet uit, volgend jaar wordt er wel examen gedaan en een verdere studie gekozen ..en zo hoort het ook.
Kinderen horen uit te vliegen, hun eigen leven te gaan leiden. En ik vind het geweldig dat mee te mogen maken.

Tjonge, alsof we die theorie niet kennen zeg..nu graag iets uit de praktijk.

Berichten: 216

CHATULIEM619 schreef:

Tjonge, alsof we die theorie niet kennen zeg..nu graag iets uit de praktijk.

Wat is er theorie aan dat ik het geweldig vind het mee te mogen maken?? Smiley die vol vragen zit

En de theorie die jij noemt vind ik zo mooi dat ik het aan niemand wil onthouden.. het is voor mij de basis voor hoe ik mijn kinderen zie en er mee om ga.. ook niet echt theoretisch volgens mij..

Berichten: 5407

MIEKE364 schreef:

Herkenbaar, Marylien!

Moet jullie eerlijk zeggen dat ik het niet zo herkenbaar vind. Ik vond het prima dat mijn kinderen uitvlogen en ook boeiend om te zien hoe ze hun eigen neus stootten en niet meer die van mij en dat ze daardoor gevormd werden. Op een gegeven moment is dat gewoon nodig......
Nu is het zo dat je er niet meer voor hun moet zijn maar dat je er voor hun [/b]kunt[b] \ijn, en ja, dat is even wennen..........

Berichten: 7231

WILLEMIJN232 schreef:

Moet jullie eerlijk zeggen dat ik het niet zo herkenbaar vind. Ik vond het prima dat mijn kinderen uitvlogen en ook boeiend om te zien hoe ze hun eigen neus stootten en niet meer die van mij en dat ze daardoor gevormd werden. Op een gegeven moment is dat gewoon nodig......
Nu is het zo dat je er niet meer voor hun moet zijn maar dat je er voor hun kunt zijn, en ja, dat is even wennen..........

Berichten: 5057

INEZ910 schreef:

Wat is er theorie aan dat ik het geweldig vind het mee te mogen maken?? Smiley die vol vragen zit

En de theorie die jij noemt vind ik zo mooi dat ik het aan niemand wil onthouden.. het is voor mij de basis voor hoe ik mijn kinderen zie en er mee om ga.. ook niet echt theoretisch volgens mij..

Volgens mij vermeld je dat de kinderen nog thuis wonen. Dus praktijkervaring heb je nog niet. Natuurlijk hoop je als ouder dat er een moment komt dat ze het huis uit gaan. En eerlijk gezegd, daar zit het probleem niet echt. Het probleem is meer een zoektocht, wat wordt mijn nieuwe rol als ouder. Sommigen gaat dat gemakkelijker af dan anderen.

Berichten: 216

CHATULIEM619 schreef:

Volgens mij vermeld je dat de kinderen nog thuis wonen. Dus praktijkervaring heb je nog niet. Natuurlijk hoop je als ouder dat er een moment komt dat ze het huis uit gaan. En eerlijk gezegd, daar zit het probleem niet echt. Het probleem is meer een zoektocht, wat wordt mijn nieuwe rol als ouder. Sommigen gaat dat gemakkelijker af dan anderen.

Tsja.. eh.. kijk.. volgens mij vraagt elke fase om een zoektocht naar hoe dan nu te handelen/denken/voelen..
Alleen al het verschil tussen die schattige baby in de wieg en die puber die gaat stappen tot 4 uur in de nacht.. ppfff.
En het meegroeien in die nieuwe rol gaat sommigen gemakkelijker af dan anderen.. dat klopt!
En het enige wat ik heb gezegd is dat ik het geweldig vind om het mee te maken.. ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat niet zou vinden als ze op kamers gaan.

Berichten: 766

INEZ910 schreef:

Uw kinderen zijn uw kinderen niet, ze zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf
Zij komen door u maar ze zijn niet van u, en hoewel ze bij u zijn behoren zij u niet toe.

Gij zijt de boog waarmee uw kinderen als pijlen het leven in worden geschoten. De boogschutter ziet het doel op het pad van de oneindigheid en spant u met al zijn kracht opdat zijn pijlen gezwind en ver vliegen. Laat het spannen door de boogschutter u tot vreugde zijn.

Twee citaten uit: de profeet van Kahlil Gibran.

Mijn kinderen zijn de deur nog niet uit, volgend jaar wordt er wel examen gedaan en een verdere studie gekozen ..en zo hoort het ook.
Kinderen horen uit te vliegen, hun eigen leven te gaan leiden. En ik vind het geweldig dat mee te mogen maken.

Wat grappig, precies die citaten staan in mijn profiel......

Berichten: 5407

INEZ910 schreef:

Tsja.. eh.. kijk.. volgens mij vraagt elke fase om een zoektocht naar hoe dan nu te handelen/denken/voelen..
Alleen al het verschil tussen die schattige baby in de wieg en die puber die gaat stappen tot 4 uur in de nacht.. ppfff.
En het meegroeien in die nieuwe rol gaat sommigen gemakkelijker af dan anderen.. dat klopt!
En het enige wat ik heb gezegd is dat ik het geweldig vind om het mee te maken.. ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat niet zou vinden als ze op kamers gaan.

Ook al was het om van die gebroken nachten af te zijn? Knipoog smiley

Heerlijk, geen zorgen meer wie wanneer thuis komt en in wat voor staat Verraste, verbaasde smiley

En het is ook heel leuk om nu eens bij je kind op bezoek te gaan....hoewel.....logeren in een studentenhuis viel me toch wel wat tegen.....Ik heb de tijd echt gehad dat ik het normaal vind dat je om twee uur 'snachts gaat stofzuigen........

Berichten: 2113

CHATULIEM619 schreef:

Hoewel de meeste bijdragen afkomstig zijn van alleenstaande ouders met kinderen in huis, wil ik eens een keer een andere groep ouders aanspreken. Ook omdat ik er zelf nu midden in zit en ik dit eigenlijk de moeilijkste fase vind in de opvoeding.

Mijn kinderen staan op het punt het huis uit te gaan. Vooral bij mn dochter zie ik heel sterk het verlangen om op zichzelf te gaan. Ze is pas begonnen aan de universiteit, heeft opeens hele nieuwe vrienden gekregen en ja, heeft ook meteen verkering....
In dit jaar is ze veranderd van een lieve dochter naar iemand die eigenlijk helemaal niks meer over zichzelf vertelt. Ze gaat volledig haar eigen gang, zit alleen maar op haar kamer, of te studeren, of met de computer bezig. Opeens eet ze niet meer thuis en is meer bij haar vrienden dan dat ze thuis is.....

Ik vind dat eerlijk gezegd heel moeilijk. Met mn verstand zeg ik, het is een hele gezonde ontwikkeling, maar mijn gevoel is daar nog steeds niet. Ik wil haar zoveel mogelijk vrijheid geven en aan de andere kant, als ik haar laat gaan, komt ze dan wel weer terug?
Dat laatste is mijn gevoel, ik weet dat ze dat echt wel doet.....

Graag reacties van medeouders, die ditzelfde proces hebben moeten ondergaan......

Boeiend topic Chat... Knipoog smiley

En al wil je misschien liever reacties van medeouders, ik hoop dat ik er ook nog iets over mag zeggen.
Ik denk namelijk dat het zeker op die leeftijd belangrijk is dat je kinderen weten dat als er iets is ze altijd bij je terecht kunnen.

't Lijkt mij idd. geen gemakkelijke periode, maar deze periode is oh zo belangrijk en noodzakelijk zodat ze straks uit kunnen vliegen en hun eigen boontjes zelfstandig kunnen doppen... Lachende smiley

Sterkte !!

Berichten: 788

waar zit het verschil in loslaten, in eigen wensen, in jezelf wegcijferen, in egoïsme, in je kinderen hun geluk toelaten,

Berichten: 30

MARYLIEN613 schreef:

waar zit het verschil in loslaten, in eigen wensen, in jezelf wegcijferen, in egoïsme, in je kinderen hun geluk laten

met de voorbije jaarwisseling zei mijn zoon dat hij dit jaar met vrienden oudejaar wou vieren, dat hij niet thuis ging zijn, hij kon er toch niet aandoen dat ik alleen was.
tja het deed wel een beetje pijn, 27 jaar lang altijd oudejaar gevierd met mijn zoon (al dan niet met vrienden of familie erbij) maar ik begreep hem wel. Terug denkend aan mijn jonge jaren vierde ik ook graag met eigen vrienden.
hoewel ik stiekem hoopte dat we samen iets zouden eten en dat hij pas rond half elf of zo zou vertrekken, kon ik het plaatsen. (en stiekem vond ik het wel niet fijn dat ik onze gewoonte moest opgeven terwijl hij met zijn vriendin naar jaarlijkse gewoonte wèl bij haar ouders vierde op kerstavond).
Dus de voorbije feestdagen afstand genomen van traditie, feestdagen gevierd zonder mijn zoon dus, moet kunnen toch?

Pasen, geen "fijne of zalige pasen of zalige hoogdag mama of............"
Hij vindt Pasen een dag zoals alle andere dagen, waarom hij iets speciaals zou zeggen die dag..........ja op zijn leeftijd vond ik ook niet dat pasen een speciale dag was. Als moeder probeer je je kind te begrijpen, en stel je je vooral in zijn plaats. Tijden veranderen, niet blijven bij stilstaan dus!

Vorige maand zijn verjaardag. Naar jaarlijkse gewoonte zorg ik altijd voor een etentje met een cadeautje. Ik vind het zo belangrijk en koester die momenten gewoon van feestdagen en verjaardagen!
Het viel wat tegen doordat ik op zaterdag en zondag late dienst had, en andere zondagen paste niet voor zijn vriendin, dus dit jaar niets speciaals,
het hoefde niet (hij belde wel om te vragen of hij ...nu mocht kopen voor zijn verjaardag van mij),....een verjaardag is toch maar een gewone dag!
tja, ik vond het jammer, weer een stukje leven dat ik moest opgeven, mocht ook nu niet meer die moeder zijn die zo graag iets doet voor haar zoon, of misschien moet ik zeggen die zo kan genieten van een feestje met ons samen.............maar goed, volgende keer misschien beter..........hij woont dan niet meer thuis tegen dan, kan ik hem misschien bezoeken met een verrassing....

Vorige week zelf jarig geweest, maar ja een week nachtdienst gehad, dus geen tijd of moment voor een fijn etentje, gisteren wel dus, had iets lekkers gemaakt voor hem en zijn vriendin.
Geen bloemetje, geen attentie, ze wou zelfs geen glas champagne meedrinken..................
ik heb geweend toen hij haar naar huis bracht, heb het gevoel dat er op zo'n korte tijd zoveel afgeschaft wordt, dat er zoveel niet meer belangrijk is!
Ben ik nu zo egoïstisch? heb altijd zo veel belang gehecht aan aandacht en hartelijkheid voor mijn gezinnetje vooral ook op feestdagen en verjaardagen. Mijn kind laten voelen dat hij graag gezien werd, maar ook voor mezelf zag ik deze dagen, momenten als zo waardevol.
Ben ik nu gewoon te veeleisend? of mag ik nu verdrietig zijn, voel me zo langs de kant gezet.

Heb je hier al eens me je zoon over gepraat?

Berichten: 788

...

Berichten: 4047

het eerste wat in me opkomt is dat je zoon (van 27 jaar?) een stuk eigen leven wil opbouwen met zijn vriendin, en daar meer ruimte voor nodig heeft.
het lijkt me voor jou inderdaad wel erg wennen, en ik weet dat er meer ouders zijn, die er een traantje bij laten;
maar draai het nu eens om;

hij neemt ruimte om met zijn vriendin verder het leven in te trekken, en ondanks dat het voor jou pijnlijk is, maakt hij wel keuzes!
die kracht heeft hij toch ergens ontvangen, nietwaar?
misschien is het verstandig om hem de ruimte te geven die hij nodig denkt te hebben, en als hij weet dat hij die ruimte krijgt, kan de band tussen jullie even sterk blijven, ondanks dat deze anders zal worden...
er breekt een nieuwe fase in zijn leven aan, en die fase heeft ook invloed op jouw leven.

misschien kun je het topic voor oudere ouders eens opnieuw doorlezen en je eigen situatie ernaast leggen?

Berichten: 30

MARYLIEN613 schreef:

ja toch wel, hij vindt dat ik overdrijf
graag hoor ik jullie reactie hierover,

overdrijf ik?
ben ik egoïstisch?
hoort het bij het loslaten van je kinderen?

nog een tweetal maand en hij trekt in zijn eigen huis met zijn vriendin,
ik wil daar goed mee omgaan,
maar dit lukt me nog niet!

tips?
Chat misschien?

Tips heb ik eigenlijk niet, misschien kan je ook nog eens een pyscholoog raadplegen hierover.

Berichten: 5407

MARYLIEN613 schreef:

ja toch wel, hij vindt dat ik overdrijf
graag hoor ik jullie reactie hierover,

overdrijf ik?
ben ik egoïstisch?
hoort het bij het loslaten van je kinderen?

nog een tweetal maand en hij trekt in zijn eigen huis met zijn vriendin,
ik wil daar goed mee omgaan,
maar dit lukt me nog niet!

tips?
Chat misschien?

Ach Marylien,

Ik denk dat het handig is een omslag van denken te maken......Je zoon heeft de leeftijd om uit te vliegen, ruimschoots zelfs, en dan zijn dingen niet meer zoals ze vroeger waren.......koester die momenten maar kijk ook vooruit.......zijn vriendin is nu belangrijk voor hem en zo hoort het toch ook? Als jij een partner hebt komt die toch ook op de eerste plaats?
Mijn zoon heeft twee weken geleden een ongeluk gehad in het buitenland en zijn vriendin liet alles uit haar handen vallen om er maar heen te kunnen, stel je voor dat ik dat ook deed en aan de andere kant van het bed ging zitten? Dat zou niet gezond zijn en dat kan ook niet meer, haar plaats is nu naast hem.....en uiteraard, ik leef mee en blijf op de hoogte en steun ze waar ik kan......
Het zijn de loslatingsprocessen he? Het oude vertrouwde vervaagt maar er komt vast wel iets nieuws voor in de plaats........en volgens mij krijg jij dan ook een moment dat je denkt, het is ook wel lekker rustig........ Knipoog smiley

Maar ik begrijp het wel, je komt in een nieuwe fase van je leven, niet alleen hij maar jij ook.......en dat is soms even wennen.....

Berichten: 788

WILLEMIJN232 schreef:

Ach Marylien,

Ik denk dat het handig is een omslag van denken te maken......Je zoon heeft de leeftijd om uit te vliegen, ruimschoots zelfs, en dan zijn dingen niet meer zoals ze vroeger waren.......koester die momenten maar kijk ook vooruit.......zijn vriendin is nu belangrijk voor hem en zo hoort het toch ook? Als jij een partner hebt komt die toch ook op de eerste plaats?
Mijn zoon heeft twee weken geleden een ongeluk gehad in het buitenland en zijn vriendin liet alles uit haar handen vallen om er maar heen te kunnen, stel je voor dat ik dat ook deed en aan de andere kant van het bed ging zitten? Dat zou niet gezond zijn en dat kan ook niet meer, haar plaats is nu naast hem.....en uiteraard, ik leef mee en blijf op de hoogte en steun ze waar ik kan......
Het zijn de loslatingsprocessen he? Het oude vertrouwde vervaagt maar er komt vast wel iets nieuws voor in de plaats........en volgens mij krijg jij dan ook een moment dat je denkt, het is ook wel lekker rustig........ Knipoog smiley

Maar ik begrijp het wel, je komt in een nieuwe fase van je leven, niet alleen hij maar jij ook.......en dat is soms even wennen.....

thanks (of bedankt! Knipoog smiley

), voor de bemoediging!

Berichten: 788

WILLEMIJN232 schreef:

Ach Marylien,

Ik denk dat het handig is een omslag van denken te maken......Je zoon heeft de leeftijd om uit te vliegen, ruimschoots zelfs, en dan zijn dingen niet meer zoals ze vroeger waren.......koester die momenten maar kijk ook vooruit.......zijn vriendin is nu belangrijk voor hem en zo hoort het toch ook? Als jij een partner hebt komt die toch ook op de eerste plaats?
Mijn zoon heeft twee weken geleden een ongeluk gehad in het buitenland en zijn vriendin liet alles uit haar handen vallen om er maar heen te kunnen, stel je voor dat ik dat ook deed en aan de andere kant van het bed ging zitten? Dat zou niet gezond zijn en dat kan ook niet meer, haar plaats is nu naast hem.....en uiteraard, ik leef mee en blijf op de hoogte en steun ze waar ik kan......
Het zijn de loslatingsprocessen he? Het oude vertrouwde vervaagt maar er komt vast wel iets nieuws voor in de plaats........en volgens mij krijg jij dan ook een moment dat je denkt, het is ook wel lekker rustig........ Knipoog smiley

Maar ik begrijp het wel, je komt in een nieuwe fase van je leven, niet alleen hij maar jij ook.......en dat is soms even wennen.....

hoop dat alles goed is met je zoon ondertussen?
wel tof dat hij zo'n vriendin heeft, zo moet het ook wel!

Berichten: 5407

MARYLIEN613 schreef:

hoop dat alles goed is met je zoon ondertussen?
wel tof dat hij zo'n vriendin heeft, zo moet het ook wel!

Hij ligt nu in Nederland in het ziekenhuis en heb vanmiddag (lekker samen Knipoog smiley

) een stukje buiten met hem gewandeld, nog wel met alle toeters en bellen.....maar toch, hij liep er weer.....

Berichten: 5057

MARYLIEN613 schreef:

ja toch wel, hij vindt dat ik overdrijf
graag hoor ik jullie reactie hierover,

overdrijf ik?
ben ik egoïstisch?
hoort het bij het loslaten van je kinderen?

nog een tweetal maand en hij trekt in zijn eigen huis met zijn vriendin,
ik wil daar goed mee omgaan,
maar dit lukt me nog niet!

tips?
Chat misschien?

Eindelijk een topic waarvan ik van tevoren echt geen antwoorden klaar heb. Twee dingen houd ik mij voor ogen: hoewel het misschien nu zo lijkt, dat je rol uitgespeeld is, is dat niet het geval. Ze houden nog steeds van je, maar je rol wordt anders. Toch zit er een gevoel van angst. Angst of het kind het zal redden en angst of ze je helemaal los zullen laten. En zoals in alle gevallen is angst ook weer een slechte raadgever. Of ze het zullen redden, zo te zien wel. Volgens mij werkt het het beste als je ze gewoon loslaat...

Berichten: 2463

CHATULIEM619 schreef:

Hoewel de meeste bijdragen afkomstig zijn van alleenstaande ouders met kinderen in huis, wil ik eens een keer een andere groep ouders aanspreken. Ook omdat ik er zelf nu midden in zit en ik dit eigenlijk de moeilijkste fase vind in de opvoeding.

Mijn kinderen staan op het punt het huis uit te gaan. Vooral bij mn dochter zie ik heel sterk het verlangen om op zichzelf te gaan. Ze is pas begonnen aan de universiteit, heeft opeens hele nieuwe vrienden gekregen en ja, heeft ook meteen verkering....
In dit jaar is ze veranderd van een lieve dochter naar iemand die eigenlijk helemaal niks meer over zichzelf vertelt. Ze gaat volledig haar eigen gang, zit alleen maar op haar kamer, of te studeren, of met de computer bezig. Opeens eet ze niet meer thuis en is meer bij haar vrienden dan dat ze thuis is.....

Ik vind dat eerlijk gezegd heel moeilijk. Met mn verstand zeg ik, het is een hele gezonde ontwikkeling, maar mijn gevoel is daar nog steeds niet. Ik wil haar zoveel mogelijk vrijheid geven en aan de andere kant, als ik haar laat gaan, komt ze dan wel weer terug?
Dat laatste is mijn gevoel, ik weet dat ze dat echt wel doet.....

Graag reacties van medeouders, die ditzelfde proces hebben moeten ondergaan......

Ik kijk terug naar hoe het was toen ik die leeftijd had.
Hoe keek ik tegen mijn ouders aan, wat vond ik van ze op die leeftijd ?
De vragen, "kun je niet beter dit of dat, zus of zo" ... laat me met rust ik dop mijn eigen boontjes wel hoor ... Zou er veel veranderd zijn?

Tuurlijk ben ik bezorgd om mijn dochter, en wil ik graag weten wat ze doet of gaat doen, waar ze is of met wie ze omgang heeft. En dan denk ik maar, ik liep zelf ook niet in 7 sloten tegelijk, het zal allemaal wel goed komen. Als ze wil praten of iets kwijt wil dan hoor ik het wel van haar, en door belangstellend te vragen bereik je meer dan met "eisende" vragen te stellen ...

En dan vraag ik me gelijk af, wat zou mijn dochter ervan vinden dat ik een vriendin heb, maak ik dit gelijk bespreekbaar of wacht ik nog even met vertellen. Kan zij mij loslaten nu ze me "moet delen" ...

Het is een wisselwerking tussen de ouder / ouders en hun kind(eren), als de basis in de opvoeding goed is geweest, dan is er, denk ik, (meestal dan) geen probleem. Het is een kwestie van vertrouwen wanneer je elkaar los kunt laten, ook al lijkt het op dit moment moeilijk.

Berichten: 5407

CROSSROAD317 schreef:

Ik kijk terug naar hoe het was toen ik die leeftijd had.
Hoe keek ik tegen mijn ouders aan, wat vond ik van ze op die leeftijd ?
De vragen, "kun je niet beter dit of dat, zus of zo" ... laat me met rust ik dop mijn eigen boontjes wel hoor ... Zou er veel veranderd zijn?

Tuurlijk ben ik bezorgd om mijn dochter, en wil ik graag weten wat ze doet of gaat doen, waar ze is of met wie ze omgang heeft. En dan denk ik maar, ik liep zelf ook niet in 7 sloten tegelijk, het zal allemaal wel goed komen. Als ze wil praten of iets kwijt wil dan hoor ik het wel van haar, en door belangstellend te vragen bereik je meer dan met "eisende" vragen te stellen ...

En dan vraag ik me gelijk af, wat zou mijn dochter ervan vinden dat ik een vriendin heb, maak ik dit gelijk bespreekbaar of wacht ik nog even met vertellen. Kan zij mij loslaten nu ze me "moet delen" ...

Het is een wisselwerking tussen de ouder / ouders en hun kind(eren), als de basis in de opvoeding goed is geweest, dan is er, denk ik, (meestal dan) geen probleem. Het is een kwestie van vertrouwen wanneer je elkaar los kunt laten, ook al lijkt het op dit moment moeilijk.

Ik vind dat het je absoluut niet kan vergelijken met de tijd als toen ik jong was...Daar zit wel zo'n dag en nacht verschil tussen....en niets lijkt mij erger als kind om te horen: vroeger toen ik jong was.............
We leven nu en vanuit de norm van nu moeten we daar naar kijken vind ik.......
En je opvoeding kan wel goed geweest zijn maar dat is zeker geen graadmeter dat het goed gaat? En wat is een goede opvoeding? Smiley die vol vragen zit

Berichten: 202

Heb vertrouwen in je kind, en in de opvoeding die je hem/haar meegegeven hebt.
Tijdens de zoektocht naar zichzelf, met vallen en opstaan, en daarbij hoort ook fouten maken in hun leven waar ze van kunnen leren..........kan je als ouder op een gegeven moment alleen nog maar een vangnet zijn voor het geval je kind je nodig heeft.
Maar vertrouwen in je kind blijft naar mijn idee heel belangrijk, ook als doen ze dingen die jij nou niet gelijk goedkeurt.

Berichten: 788

CHATULIEM619 schreef:

Eindelijk een topic waarvan ik van tevoren echt geen antwoorden klaar heb. Twee dingen houd ik mij voor ogen: hoewel het misschien nu zo lijkt, dat je rol uitgespeeld is, is dat niet het geval. Ze houden nog steeds van je, maar je rol wordt anders. Toch zit er een gevoel van angst. Angst of het kind het zal redden en angst of ze je helemaal los zullen laten. En zoals in alle gevallen is angst ook weer een slechte raadgever. Of ze het zullen redden, zo te zien wel. Volgens mij werkt het het beste als je ze gewoon loslaat...

Ook jij bedankt Chat voor je raad, ik apprecieer het!

Berichten: 788

CROSSROAD317 schreef:

Ik kijk terug naar hoe het was toen ik die leeftijd had.
Hoe keek ik tegen mijn ouders aan, wat vond ik van ze op die leeftijd ?
De vragen, "kun je niet beter dit of dat, zus of zo" ... laat me met rust ik dop mijn eigen boontjes wel hoor ... Zou er veel veranderd zijn?

Tuurlijk ben ik bezorgd om mijn dochter, en wil ik graag weten wat ze doet of gaat doen, waar ze is of met wie ze omgang heeft. En dan denk ik maar, ik liep zelf ook niet in 7 sloten tegelijk, het zal allemaal wel goed komen. Als ze wil praten of iets kwijt wil dan hoor ik het wel van haar, en door belangstellend te vragen bereik je meer dan met "eisende" vragen te stellen ...

En dan vraag ik me gelijk af, wat zou mijn dochter ervan vinden dat ik een vriendin heb, maak ik dit gelijk bespreekbaar of wacht ik nog even met vertellen. Kan zij mij loslaten nu ze me "moet delen" ...

Het is een wisselwerking tussen de ouder / ouders en hun kind(eren), als de basis in de opvoeding goed is geweest, dan is er, denk ik, (meestal dan) geen probleem. Het is een kwestie van vertrouwen wanneer je elkaar los kunt laten, ook al lijkt het op dit moment moeilijk.

misschien vind je dochter het ook wel fijn dat ze je "mag" delen nu...