Werkverslaving een onderschat probleem

Berichten: 1599

Gelezen vanmorgen in de krant

De term ’workaholic’ wordt regelmatig lichtelijk spottend gebruikt. Een beetje in de categorie ’je bent getrouwd met je werk’. Maar workaholisme, of werkverslaving, kan ook dermate ernstige vormen aannemen dat het grote gevolgen heeft voor de werknemer zelf, het privéleven van de werknemer én voor de organisatie.

Probleem is alleen hoe je werkverslaving herkent. Deze werknemers werken vaak harder dan de gemiddelde medewerker, maar vanuit de verkeerde motivatie. „Werkverslaafden vinden doorgaans dat ze nog niet genoeg gedaan hebben, en werken daarom door”, „Dit in tegenstelling tot bevlogen werknemers, die harder werken omdat ze plezier in hun werk hebben.”
Workaholisme is gedefinieerd als veel werken, maar ook dwangmatig, dus vanuit een soort innerlijke drang om te werken.

„Werkverslaving wordt nog niet echt serieus genomen als probleem. Naar burn-outs bijvoorbeeld, is veel meer onderzoek gedaan.” En dat terwijl er legio nadelige gevolgen zijn van werkverslaving. De workaholic neemt in het algemeen te weinig tijd om uit te rusten van het harde werken, wat uitputting en andere lichamelijke ongemakken tot gevolg heeft. Het thuisfront heeft daar last van. Maar ook de werkgever kan op den duur nadeel ondervinden, bijvoorbeeld omdat de werknemer uitvalt.
„Daarnaast hebben werkverslaafden de neiging om heel veel werk naar zich toe te trekken”, „Maar ze blijken het werk niet terug te delegeren aan anderen als blijkt dat ze het niet meer aankunnen.”

Als buitenstaander is het lastig om het onderscheid te maken tussen bevlogen en werkverslaafde werknemers. „Hard werken kan natuurlijk verschillende oorzaken hebben. Maar er zijn wel een paar signalen waar je als manager op kunt letten. Bijvoorbeeld dat iemand geen plezier in zijn werk heeft en niet meer wordt uitgedaagd, maar toch keihard werkt. Een ander teken is dat er vanuit het privéleven wordt geklaagd, maar dat de werknemer daar niets mee doet.

De werkgever moet zich er terdege van bewust zijn dat hij een belangrijke rol vervult in werkverslaving. Zo kan de leidinggevende zelf een te hoge standaard zetten door ’s avonds uren lang te blijven zitten terwijl het gros van de collega’s al naar huis is. „De cultuur in een bedrijf kan een grote invloed hebben op de manier waarop de werknemer denkt. Daarom is het goed als de leidinggevende duidelijke grenzen stelt. Daarnaast moet een bedrijf zorgen dat arbodiensten heel toegankelijk zijn.”

Herkennen is één ding, maar verandering van gedrag is iets heel anders.
„Het belangrijkste is dat de workaholic zelf inziet dat er iets moet veranderen. Het kan helpen om alternatief gedrag aan te leren. Bijvoorbeeld door een schema op te stellen, waarbij tijd wordt ingeruimd om dingen met familie te doen. Dan moet je wel stoppen met werken.”

Berichten: 1417

ik zou best meer willen werken dan de 40 uur die ik nu werk.

maar helaas.....het mag niet van de rijtijdenwet.

Berichten: 1599

GRIFFIN748 schreef:

ik zou best meer willen werken dan de 40 uur die ik nu werk.

maar helaas.....het mag niet van de rijtijdenwet.

ik werk nu vaak 4x9,5 + 1x7 uur en dan 's avonds thuis nog wat...... krijg er maar 38 betaald......
Sinds jaar heb ik een HTS stagaire bij mij voor 3dg/wk voor 2jr lang....ben ik wel blij mee. Werk niet veel meer 's avonds, want het werd echt te gek.
Gelukkig was directeur nogal makkelijk toen met mijn verlofdagen......scheurde vaak briefje door.

Nu zou ik t liefst 4x9uur werken, maar ja.....dat zal wel niet gaan, t schijnt dat ik die ene dag ook onmisbaar ben ????

Van bovenstaand artikel herken ik wel wat dingen. Soms was het zelfs zo erg dat ik mijn dingen buiten mijn werk om als hobby en kerk liet schieten omdat ik het te druk op mijn werk had.

Dit jaar wil ik een groeigroep van onze gemeente gaan leiden, dus dat zal wel avond per week gaan kosten.....maar heb daar zin in. Goed om dingen buiten mijn werk om te gaan doen.
T was na mijn scheiding ook een vlucht geworden, omdat ik geen zin had om alleen thuis te gaan zitten. Half 7 s avonds al klaar met eten/opruimen...de muren spreken niet hè ???

Maar dit afgelopen jaar heb ik daar dus een punt achter gezet....tijd voor hobby, vrienden, kerk, kinderen.....daar gaat het toch om in het leven.
En mijn werk....ja dat blijf ik geweldig leuk vinden, maar wat niet af is...dat is voor morgen. En mijn naam staat niet voorop het pand geschreven, zo denk ik wel eens dat t mijn zaak is, maar ik rij mijn eigen auto....en de baas die rijdt een audi Q8......pff rij wel vaak in dat ding....lijkt wel een vliegtuig

Berichten: 1417

JONATHAN890 schreef:

...en de baas die rijdt een audi Q8......

knap...rijden in een auto die niet bestaat... Knipoog smiley

Berichten: 1599

GRIFFIN748 schreef:

knap...rijden in een auto die niet bestaat... Knipoog smiley

eh...... http://www.youtube.com/watch?v=9ZuTmoNPXg4&NR=1

Berichten: 1417

niet om je te ontmoedigen (en volledig off-topic): da's een Q7 op Youtube.

en de foto is een mooi staaltje van CT/Photoshop (soort van opgeblazen TT Roadster)

Berichten: 486

GRIFFIN748 schreef:

niet om je te ontmoedigen (en volledig off-topic): da's een Q7 op Youtube.

en de foto is een mooi staaltje van CT/Photoshop (soort van opgeblazen TT Roadster)

volgens mij had Jonathan even de illusie dat hij meer weet dat jij over auto's Grif! Clown smiley

Berichten: 1599

GRIFFIN748 schreef:

niet om je te ontmoedigen (en volledig off-topic): da's een Q7 op Youtube.

en de foto is een mooi staaltje van CT/Photoshop (soort van opgeblazen TT Roadster)

ok....dacht toch echt dat t een Q8 was, en internet stond vol met plaatjes van zo'n Q8 ding.......
Dan is het een Q7 dat ie heeft.....al met al blijft een vliegtuig om in te rijden.

en als ik dan weer in mijn eigen autootje stap....weet ik gelijk weer dat ik eigenlijk ook zo'n ding verdien....hahaha alleen krijg t niet.
Denk dat ik de bijtelling niet eens kan betalen, laat staan de 1-op-sleurp benzine kosten

Berichten: 5407

JONATHAN890 schreef:

ik werk nu vaak 4x9,5 + 1x7 uur en dan 's avonds thuis nog wat...... krijg er maar 38 betaald......
Sinds jaar heb ik een HTS stagaire bij mij voor 3dg/wk voor 2jr lang....ben ik wel blij mee. Werk niet veel meer 's avonds, want het werd echt te gek.
Gelukkig was directeur nogal makkelijk toen met mijn verlofdagen......scheurde vaak briefje door.

Nu zou ik t liefst 4x9uur werken, maar ja.....dat zal wel niet gaan, t schijnt dat ik die ene dag ook onmisbaar ben ????

Van bovenstaand artikel herken ik wel wat dingen. Soms was het zelfs zo erg dat ik mijn dingen buiten mijn werk om als hobby en kerk liet schieten omdat ik het te druk op mijn werk had.

Dit jaar wil ik een groeigroep van onze gemeente gaan leiden, dus dat zal wel avond per week gaan kosten.....maar heb daar zin in. Goed om dingen buiten mijn werk om te gaan doen.
T was na mijn scheiding ook een vlucht geworden, omdat ik geen zin had om alleen thuis te gaan zitten. Half 7 s avonds al klaar met eten/opruimen...de muren spreken niet hè ???

Maar dit afgelopen jaar heb ik daar dus een punt achter gezet....tijd voor hobby, vrienden, kerk, kinderen.....daar gaat het toch om in het leven.
En mijn werk....ja dat blijf ik geweldig leuk vinden, maar wat niet af is...dat is voor morgen. En mijn naam staat niet voorop het pand geschreven, zo denk ik wel eens dat t mijn zaak is, maar ik rij mijn eigen auto....en de baas die rijdt een audi Q8......pff rij wel vaak in dat ding....lijkt wel een vliegtuig

Heb je nog geluk dat je heerlijk drie weken op vakantie kan zonder dat je werk instort Knipoog smiley

We hebben altijd de illusie dat het werk niet zonder ons kan en dan krijg je die lange dagen en het gevoel onmisbaar te zijn.....
De realiteit is echter dat je werk heus niet instort omdat jij er niet bent......
Grenzen leren stellen is mijn ervaring........
Herken het goed Jonathan, ik ben recent een vrij lange periode ziek geweest en ik kwam weer terug en ik kwam tot de constatering dat het zonder mij ook wel doorging.......De zin van ziek zijn noemde dat eens een wijs mens.........

Berichten: 2215

WILLEMIJN232 schreef:

Heb je nog geluk dat je heerlijk drie weken op vakantie kan zonder dat je werk instort Knipoog smiley

We hebben altijd de illusie dat het werk niet zonder ons kan en dan krijg je die lange dagen en het gevoel onmisbaar te zijn.....
De realiteit is echter dat je werk heus niet instort omdat jij er niet bent......
Grenzen leren stellen is mijn ervaring........Herken het goed Jonathan, ik ben recent een vrij lange periode ziek geweest en ik kwam weer terug en ik kwam tot de constatering dat het zonder mij ook wel doorging.......De zin van ziek zijn noemde dat eens een wijs mens.........

Bedankt voor je wijze woorden, Willemijn. Dat is precies waar het om draait, grenzen stellen! En dat is iets waar ik dagelijks mee bezig ben, daarin ben ik nog lang niet uitgeleerd. Het valt niet altijd mee, omdat ik – als ik zou willen – alle avonden wel zou kunnen werken. Er is altijd iets te doen, het kan altijd leuker en beter. Maar dat wil ik dus echt niet (meer). Vanaf 1991 heb ik fulltime gewerkt, maar vanaf maandag ga ik iets minder (1 dag vrij in de week) werken. Dat is een bewuste keus, waar ik al langere tijd over na heb gedacht. Ik zie er erg naar uit, wat niet zegt dat ik m'n werk niet met plezier doe. Dat is gelukkig wel zo. Het leven draait niet alleen om werk (en salaris), maar er is meer waar je je tijd en energie in kunt steken. ’t Is beter een burn-out te voorkomen, al zal ik nooit durven zeggen dat mij dat nooit zal overkomen.

Berichten: 2706

MARIJAN072 schreef:

Bedankt voor je wijze woorden, Willemijn. Dat is precies waar het om draait, grenzen stellen! En dat is iets waar ik dagelijks mee bezig ben, daarin ben ik nog lang niet uitgeleerd. Het valt niet altijd mee, omdat ik – als ik zou willen – alle avonden wel zou kunnen werken. Er is altijd iets te doen, het kan altijd leuker en beter. Maar dat wil ik dus echt niet (meer). Vanaf 1991 heb ik fulltime gewerkt, maar vanaf maandag ga ik iets minder (1 dag vrij in de week) werken. Dat is een bewuste keus, waar ik al langere tijd over na heb gedacht. Ik zie er erg naar uit, wat niet zegt dat ik m'n werk niet met plezier doe. Dat is gelukkig wel zo. Het leven draait niet alleen om werk (en salaris), maar er is meer waar je je tijd en energie in kunt steken. ’t Is beter een burn-out te voorkomen, al zal ik nooit durven zeggen dat mij dat nooit zal overkomen.

Toch blijft het ernstig dat een fulltime onderwijsbaan fysiek moeilijk meer op te brengen valt zonder dat het gaat knagen. Al zijn er meer sectoren waar dit zo werkt, in kringen van verpleegkundigen speelt dit ook. Een te ver opgevoerde werkdruk zou vermeden moeten worden. Boven de 50 lukt het in de twee sectoren die ik noemde haast niet meer. Ik vind het uit economisch oogpunt wel begrijpelijk dat de arbeidsparticipatie onder ouderen toe moet nemen maar wat meer oog voor de afnemende fysieke mogelijkheden naarmate de leeftijd vordert, lijkt me wijs. In het onderwijs is ziekteverzuim zelden kortdurend en het cijfer wordt bepaald door langdurig ziekteverzuim, in de praktijk burn-out. Vrij vertaald: mensen melden zich niet snel ziek en gaan zo lang door dat ze er aan kapot gaan. Het betrokken zijn bij je werk is te schadelijk voor je gezondheid helaas. Bij verpleegkundigen is in de cao nu opgelegd dat vrouwen boven de 55 weer nacht- en bereikbaarheidsdiensten moeten draaien. Wat er dan gebeurt als er sprake is van een personeelstekort is dus wel helder. Verstandig beleid valt van de overheid, maar ook van de werkgevers in de zorg, niet te verwachten, dus je zult je eigen grenzen moeten bewaken. Ik moet wel zeggen dat je er ook zelf aan bij kunt dragen dat je plezier in je werk houdt. Als je de zaken zo in kunt richten dat je met nieuwe uitdagingen bezig bent, dan wel wat meer op routine werkt, kun je je arbeidsvreugde langer behouden. Maar ik zit wat dat betreft in een situatie dat ik daar veel invloed op heb. Naarmate mensen hoger opgeleid zijn, zitten ze ook vaker in banen waar dat nog kan. Voor veel mensen is dat helaas niet zo.

Thomas

Berichten: 2215

THOMAS968 schreef:

Toch blijft het ernstig dat een fulltime onderwijsbaan fysiek moeilijk meer op te brengen valt zonder dat het gaat knagen. Al zijn er meer sectoren waar dit zo werkt, in kringen van verpleegkundigen speelt dit ook. Een te ver opgevoerde werkdruk zou vermeden moeten worden. Boven de 50 lukt het in de twee sectoren die ik noemde haast niet meer. Ik vind het uit economisch oogpunt wel begrijpelijk dat de arbeidsparticipatie onder ouderen toe moet nemen maar wat meer oog voor de afnemende fysieke mogelijkheden naarmate de leeftijd vordert, lijkt me wijs. In het onderwijs is ziekteverzuim zelden kortdurend en het cijfer wordt bepaald door langdurig ziekteverzuim, in de praktijk burn-out. Vrij vertaald: mensen melden zich niet snel ziek en gaan zo lang door dat ze er aan kapot gaan. Het betrokken zijn bij je werk is te schadelijk voor je gezondheid helaas. Bij verpleegkundigen is in de cao nu opgelegd dat vrouwen boven de 55 weer nacht- en bereikbaarheidsdiensten moeten draaien. Wat er dan gebeurt als er sprake is van een personeelstekort is dus wel helder. Verstandig beleid valt van de overheid, maar ook van de werkgevers in de zorg, niet te verwachten, dus je zult je eigen grenzen moeten bewaken. Ik moet wel zeggen dat je er ook zelf aan bij kunt dragen dat je plezier in je werk houdt. Als je de zaken zo in kunt richten dat je met nieuwe uitdagingen bezig bent, dan wel wat meer op routine werkt, kun je je arbeidsvreugde langer behouden. Maar ik zit wat dat betreft in een situatie dat ik daar veel invloed op heb. Voor veel mensen is dat helaas niet zo.

Thomas

Een goed en helder stuk! Het bewaken van je grenzen, kan wel een schuldgevoel opleveren. Je kunt het gevoel hebben dat je te vaak nee zegt en dat je je werk niet goed genoeg doet. Het kan voor je gevoel altijd beter. Ik denk wel dat juist de mensen die dat gevoel hebben, de mensen zijn die zich met hart en ziel in (willen) zetten. Het zijn de meest gemotiveerde en betrokken mensen, die je juist niet kunt missen. Dat is erg jammer en zeker iets waar verstandig beleid op gemaakt zou moeten worden. Zolang dat niet gebeurt, moet je zeker zelf stappen zetten. En het is heel belangrijk om plezier en uitdaging in je werk te houden, daar ook energie in te steken. Ook het benoemen van de dingen die leuk zijn, vind ik heel belangrijk. Een team is daar ook heel belangrijk in, stimuleer je elkaar of praat je elkaar de put in. En dan is er geen mooier vak, dan het onderwijs. Dit probleem zal vast in meerdere sectoren voorkomen, de maatschappij is ook veeleisender geworden.

Berichten: 5407

MARIJAN072 schreef:

Een goed en helder stuk! Het bewaken van je grenzen, kan wel een schuldgevoel opleveren. Je kunt het gevoel hebben dat je te vaak nee zegt en dat je je werk niet goed genoeg doet. Het kan voor je gevoel altijd beter. Ik denk wel dat juist de mensen die dat gevoel hebben, de mensen zijn die zich met hart en ziel in (willen) zetten. Het zijn de meest gemotiveerde en betrokken mensen, die je juist niet kunt missen. Dat is erg jammer en zeker iets waar verstandig beleid op gemaakt zou moeten worden. Zolang dat niet gebeurt, moet je zeker zelf stappen zetten. En het is heel belangrijk om plezier en uitdaging in je werk te houden, daar ook energie in te steken. Ook het benoemen van de dingen die leuk zijn, vind ik heel belangrijk. Een team is daar ook heel belangrijk in, stimuleer je elkaar of praat je elkaar de put in. En dan is er geen mooier vak, dan het onderwijs. Dit probleem zal vast in meerdere sectoren voorkomen, de maatschappij is ook veeleisender geworden.

Op de gezondheidszorg na dan he Knipoog smiley

Met grenzen stellen maak je niet altijd vrienden dat klopt......maar collega's moeten er ook aan wennen dat je die grenzen stelt.....
Maar ach.....het blijft een mooi vak.......

Berichten: 2215

WILLEMIJN232 schreef:

Op de gezondheidszorg na dan he Knipoog smiley

Met grenzen stellen maak je niet altijd vrienden dat klopt......maar collega's moeten er ook aan wennen dat je die grenzen stelt.....
Maar ach.....het blijft een mooi vak.......

Als ik niet het onderwijs wat ingegaan, was het zeker de zorg geworden. Knipoog smiley

'k Heb daar toen ook wel even over na moeten denken. Naast de gewone werkdruk in de zorg, lijkt het mij ook pittig om wisselende diensten te draaien. 't Onderwijs voelt wel als m'n bestemming wat betreft werk. Ieder z'n vak hè. Lachende smiley

Zit ook een beetje in de genen.

Berichten: 1417

MARIEKE897 schreef:

volgens mij had Jonathan even de illusie dat hij meer weet dat jij over auto's Grif! Clown smiley

komt-ie toch van een kouwe kermis thuis Clown smiley

maar werkverslaving?ik zal er weinig last van krijgen. tenminste: ik zou verslaafd aan mijn werk kunnen worden omdat ik het zo verrektes te leuk vind! helaas, maar soms ook wel 'gelukkig', denkt de rijtijdenwet daar ietsje anders over, en da's maar goed ook. je wil tenslotte niet meemaken dat je een bus ergens in een woonkamer parkeert omdat je te weinig slaap hebt gehad..
soms merk ik het nu al aan mezelf, na 3 vroege diensten begin ik toch wel te merken dat ik eerder naar bed moet (23.00 je bed in en on 04.00 er weer uit, dat houdt niemand lang vol...)

Berichten: 5407

GRIFFIN748 schreef:

komt-ie toch van een kouwe kermis thuis Clown smiley

maar werkverslaving?ik zal er weinig last van krijgen. tenminste: ik zou verslaafd aan mijn werk kunnen worden omdat ik het zo verrektes te leuk vind! helaas, maar soms ook wel 'gelukkig', denkt de rijtijdenwet daar ietsje anders over, en da's maar goed ook. je wil tenslotte niet meemaken dat je een bus ergens in een woonkamer parkeert omdat je te weinig slaap hebt gehad..
soms merk ik het nu al aan mezelf, na 3 vroege diensten begin ik toch wel te merken dat ik eerder naar bed moet (23.00 je bed in en on 04.00 er weer uit, dat houdt niemand lang vol...)

Dat hou je niet meer vol omdat de jaren gaan tellen Griffin...... Knipoog smiley

Berichten: 2215

GRIFFIN748 schreef:

komt-ie toch van een kouwe kermis thuis Clown smiley

maar werkverslaving?ik zal er weinig last van krijgen. tenminste: ik zou verslaafd aan mijn werk kunnen worden omdat ik het zo verrektes te leuk vind! helaas, maar soms ook wel 'gelukkig', denkt de rijtijdenwet daar ietsje anders over, en da's maar goed ook. je wil tenslotte niet meemaken dat je een bus ergens in een woonkamer parkeert omdat je te weinig slaap hebt gehad..
soms merk ik het nu al aan mezelf, na 3 vroege diensten begin ik toch wel te merken dat ik eerder naar bed moet (23.00 je bed in en on 04.00 er weer uit, dat houdt niemand lang vol...)

Zullen we dit onderwerp over 10 jaar nog eens bespreken? 'k Neem ook aan dat je (nog) alleen bent, anders zou dit ook wel eens een probleem kunnen worden.

Maar dat je geniet van je werk, is wel heel mooi!

Berichten: 1417

MARIJAN072 schreef:

Zullen we dit onderwerp over 10 jaar nog eens bespreken? 'k Neem ook aan dat je (nog) alleen bent, anders zou dit ook wel eens een probleem kunnen worden.

Maar dat je geniet van je werk, is wel heel mooi!

twee conclusies (of eigenlijk een vraag en een conclusie):
1. spreken wij elkaar over 10 jaar weer/nog?

2. ik blijf alleen. na 2 'relaties' vind ik het wel gezegend...

Berichten: 2215

GRIFFIN748 schreef:

twee conclusies (of eigenlijk een vraag en een conclusie):
1. spreken wij elkaar over 10 jaar weer/nog?

2. ik blijf alleen. na 2 'relaties' vind ik het wel gezegend...

Dat is duidelijke taal! Knipoog smiley

Berichten: 456

MARIJAN072 schreef:

Een goed en helder stuk! Het bewaken van je grenzen, kan wel een schuldgevoel opleveren. Je kunt het gevoel hebben dat je te vaak nee zegt en dat je je werk niet goed genoeg doet. Het kan voor je gevoel altijd beter. Ik denk wel dat juist de mensen die dat gevoel hebben, de mensen zijn die zich met hart en ziel in (willen) zetten. Het zijn de meest gemotiveerde en betrokken mensen, die je juist niet kunt missen. Dat is erg jammer en zeker iets waar verstandig beleid op gemaakt zou moeten worden. Zolang dat niet gebeurt, moet je zeker zelf stappen zetten. En het is heel belangrijk om plezier en uitdaging in je werk te houden, daar ook energie in te steken. Ook het benoemen van de dingen die leuk zijn, vind ik heel belangrijk. Een team is daar ook heel belangrijk in, stimuleer je elkaar of praat je elkaar de put in. En dan is er geen mooier vak, dan het onderwijs. Dit probleem zal vast in meerdere sectoren voorkomen, de maatschappij is ook veeleisender geworden.

Marijan toch... 'geen mooier vak dan het onderwijs'. Je weet toch wel dat ik de leukste baan van Nederland heb? Knipoog smiley

Maar goed, leukste baan of niet, af en toe valt 'ie ook behoorlijk zwaar. Ik werk met mensen die in crisissituaties zitten en vaak al tig keer beschadigd zijn in hun vertrouwen in anderen, op wat voor gebied dan ook. Ik wil recht doen aan hen en dat kan door oa. mijn werk zorgvuldig en goed te doen. Daar ligt een dilemma...

Het is niet erg dat me dat soms vrije tijd en veel energie kost. Het levert me overigens ook veel voldoening en energie op... Goede arbeidsvoorwaarden zijn belangrijk (staan momenteel nogal onder discussie vanwege de (overheids)bezuinigingen), maar een prettig team waarin oog is voor elkaar, is van nog veel groter belang!

Ik blijf het lastig vinden om m'n grenzen goed te bewaken. Ik doe m'n werk met plezier, kan (werkdruk) veel en lang relativeren, ik kan veel taken aannemen, maar ze ook delegeren (als er tenminste collega's zijn aan wíe je kunt delegeren), mijn werk redelijk goed loslaten en toch... opeens blijkt dan soms die grens bereikt te zijn...
Inmiddels heb ik geleerd om dan meteen orde op zaken te stellen, waardoor de boog weer wat minder gespannen komt te staan...

Berichten: 5407

MARIJAN072 schreef:

Als ik niet het onderwijs wat ingegaan, was het zeker de zorg geworden. Knipoog smiley

'k Heb daar toen ook wel even over na moeten denken. Naast de gewone werkdruk in de zorg, lijkt het mij ook pittig om wisselende diensten te draaien. 't Onderwijs voelt wel als m'n bestemming wat betreft werk. Ieder z'n vak hè. Lachende smiley

Zit ook een beetje in de genen.

Nou, onderwijs in die van mij duidelijk niet Marijan. Knipoog smiley

ik ben natuurlijk vroeger leesmoeder, overblijfmoeder , schoolreisjesmoeder en wat nog meer voor moeder geweest en vond het een hele klus zo'n groepje te onderhouden, wat te leren en de rust te bewaren.......Laat staan dat ik er twintig of dertig bij elkaar zou hebben.......
Maar ja, gelukkig heeft iedereen zijn eigen kwaliteiten....

Berichten: 161

een mens is een bezige bij
hij werkt als een paard
is `s avonds moe als een hond
en als hij dan naar de veearts toe gaat
krijgt hij te horen dat hij een ezel is

Berichten: 13

JONATHAN890 schreef:

ik werk nu vaak 4x9,5 + 1x7 uur en dan 's avonds thuis nog wat...... krijg er maar 38 betaald......
Sinds jaar heb ik een HTS stagaire bij mij voor 3dg/wk voor 2jr lang....ben ik wel blij mee. Werk niet veel meer 's avonds, want het werd echt te gek.
Gelukkig was directeur nogal makkelijk toen met mijn verlofdagen......scheurde vaak briefje door.

Nu zou ik t liefst 4x9uur werken, maar ja.....dat zal wel niet gaan, t schijnt dat ik die ene dag ook onmisbaar ben ????

Van bovenstaand artikel herken ik wel wat dingen. Soms was het zelfs zo erg dat ik mijn dingen buiten mijn werk om als hobby en kerk liet schieten omdat ik het te druk op mijn werk had.

Dit jaar wil ik een groeigroep van onze gemeente gaan leiden, dus dat zal wel avond per week gaan kosten.....maar heb daar zin in. Goed om dingen buiten mijn werk om te gaan doen.
T was na mijn scheiding ook een vlucht geworden, omdat ik geen zin had om alleen thuis te gaan zitten. Half 7 s avonds al klaar met eten/opruimen...de muren spreken niet hè ???

Maar dit afgelopen jaar heb ik daar dus een punt achter gezet....tijd voor hobby, vrienden, kerk, kinderen.....daar gaat het toch om in het leven.
En mijn werk....ja dat blijf ik geweldig leuk vinden, maar wat niet af is...dat is voor morgen. En mijn naam staat niet voorop het pand geschreven, zo denk ik wel eens dat t mijn zaak is, maar ik rij mijn eigen auto....en de baas die rijdt een audi Q8......pff rij wel vaak in dat ding....lijkt wel een vliegtuig

Hoi Jonathan,

Ik hoop dat je het volhoudt om minder tijd aan je werk te houden. En één tip vanuit eigen ervaring: let op signalen van je lichaam. Mijn lijf heeft een jaar lang allerlei signalen gegeven dat mijn werk en studie te zwaar werd. Variërend van een zwakke weerstand tot migraine en niet meer slapen. Je lichaam waarschuwt je! En Jonathan, niemand is onmisbaar. Ik ben vanaf april niet meer aan het werk en het bedrijf waar ik voor werk, bestaat nog steeds. Was overigens een enorme desilusie Knipoog smiley

.

Ik herken heel veel in het stukje over workaholic en ben in april zover gekomen dat de werkverslaving mentaal, emotioneel en fysiek zijn tol geëist heeft. Een burnout op je 25ste. Vond het een hele prestatie in de negatieve betekenis. Alles wat ik wel bereikt heb, kan ik niet meer zien.

Ik ben gevlucht in mijn werk en studie en heel lang heb ik me daar bij prettig gevoeld. Vorig jaar zomer tijdens de vakantie realiseerde ik me dat ik dit niet vol ging houden. Dus met een frisse moed en een plan van aanpak hoe ik het vanaf september vorig jaar anders ging doen. Na 4 weken sloeg de stress al weer toe en verviel ik weer in mijn oude gedrag, omdat me dat "rust" in mijn hoofd gaf.

Het probleem bij mij bleek te bestaan aan uit een dwangmatige persoonlijkheid (moeten, moeten, moeten van jezelf!), grote onzekerheid met perfectionisme (als ik maar genoeg uren werk dan vinden ze me goed en aardig) en te weinig grenzen en controle vanuit mijn werkgever. Mijn baas had werkelijk geen idee hoeveel werk ik had liggen. Lag natuurlijk ook aan mezelf, want ik zei het ook gewoon niet hoeveel het was en dat het teveel was. Ik kan mezelf geen grenzen stellen.

Verandering van gedrag is onder bovenstaande dingen ontzettend moeilijk. Je zit vast in je oude gedrag weet dat het anders moet, maar je hebt werkelijk geen idee hoe, omdat je (on)bewust nog steeds op dezelfde manier denkt. Ik denk dat veel mensen eerst moeten crashen om jezelf ervan te overtuigen dat het echt van levensbelang is om te moeten veranderen. Ik had het nodig.

Vanaf volgende week ga ik een interventietraject in van 3 weken en daarna heb ik nog een jaar lang begeleiding. Met de hulp van allerlei deskundigen gaan ze zorgen dat ik straks mijn leven weer kan oppakken zonder werkverslaving en alles wat daar onder aan ten grondslag lag. Eindelijk heb ik het idee dat ik mijn gedrag kan veranderen en ik een gelukkiger leven kan gaan leiden.

Berichten: 456

ARIANNE566 schreef:

Hoi Jonathan,

Ik hoop dat je het volhoudt om minder tijd aan je werk te houden. En één tip vanuit eigen ervaring: let op signalen van je lichaam. Mijn lijf heeft een jaar lang allerlei signalen gegeven dat mijn werk en studie te zwaar werd. Variërend van een zwakke weerstand tot migraine en niet meer slapen. Je lichaam waarschuwt je! En Jonathan, niemand is onmisbaar. Ik ben vanaf april niet meer aan het werk en het bedrijf waar ik voor werk, bestaat nog steeds. Was overigens een enorme desilusie Knipoog smiley

.

Ik herken heel veel in het stukje over workaholic en ben in april zover gekomen dat de werkverslaving mentaal, emotioneel en fysiek zijn tol geëist heeft. Een burnout op je 25ste. Vond het een hele prestatie in de negatieve betekenis. Alles wat ik wel bereikt heb, kan ik niet meer zien.

Ik ben gevlucht in mijn werk en studie en heel lang heb ik me daar bij prettig gevoeld. Vorig jaar zomer tijdens de vakantie realiseerde ik me dat ik dit niet vol ging houden. Dus met een frisse moed en een plan van aanpak hoe ik het vanaf september vorig jaar anders ging doen. Na 4 weken sloeg de stress al weer toe en verviel ik weer in mijn oude gedrag, omdat me dat "rust" in mijn hoofd gaf.

Het probleem bij mij bleek te bestaan aan uit een dwangmatige persoonlijkheid (moeten, moeten, moeten van jezelf!), grote onzekerheid met perfectionisme (als ik maar genoeg uren werk dan vinden ze me goed en aardig) en te weinig grenzen en controle vanuit mijn werkgever. Mijn baas had werkelijk geen idee hoeveel werk ik had liggen. Lag natuurlijk ook aan mezelf, want ik zei het ook gewoon niet hoeveel het was en dat het teveel was. Ik kan mezelf geen grenzen stellen.

Verandering van gedrag is onder bovenstaande dingen ontzettend moeilijk. Je zit vast in je oude gedrag weet dat het anders moet, maar je hebt werkelijk geen idee hoe, omdat je (on)bewust nog steeds op dezelfde manier denkt. Ik denk dat veel mensen eerst moeten crashen om jezelf ervan te overtuigen dat het echt van levensbelang is om te moeten veranderen. Ik had het nodig.

Vanaf volgende week ga ik een interventietraject in van 3 weken en daarna heb ik nog een jaar lang begeleiding. Met de hulp van allerlei deskundigen gaan ze zorgen dat ik straks mijn leven weer kan oppakken zonder werkverslaving en alles wat daar onder aan ten grondslag lag. Eindelijk heb ik het idee dat ik mijn gedrag kan veranderen en ik een gelukkiger leven kan gaan leiden.

Hoi Arianne,
De manier waarop je je ervaringen met ons deelt, komt erg krachtig op me over. Geweldig!! Uit je laatste zin blijkt dat je er vertrouwen in hebt om vanaf volgende week weer te beginnen. Succes en ik wens je veel geluk!

Berichten: 5407

ARIANNE566 schreef:

Hoi Jonathan,

Ik hoop dat je het volhoudt om minder tijd aan je werk te houden. En één tip vanuit eigen ervaring: let op signalen van je lichaam. Mijn lijf heeft een jaar lang allerlei signalen gegeven dat mijn werk en studie te zwaar werd. Variërend van een zwakke weerstand tot migraine en niet meer slapen. Je lichaam waarschuwt je! En Jonathan, niemand is onmisbaar. Ik ben vanaf april niet meer aan het werk en het bedrijf waar ik voor werk, bestaat nog steeds. Was overigens een enorme desilusie Knipoog smiley

.

Ik herken heel veel in het stukje over workaholic en ben in april zover gekomen dat de werkverslaving mentaal, emotioneel en fysiek zijn tol geëist heeft. Een burnout op je 25ste. Vond het een hele prestatie in de negatieve betekenis. Alles wat ik wel bereikt heb, kan ik niet meer zien.

Ik ben gevlucht in mijn werk en studie en heel lang heb ik me daar bij prettig gevoeld. Vorig jaar zomer tijdens de vakantie realiseerde ik me dat ik dit niet vol ging houden. Dus met een frisse moed en een plan van aanpak hoe ik het vanaf september vorig jaar anders ging doen. Na 4 weken sloeg de stress al weer toe en verviel ik weer in mijn oude gedrag, omdat me dat "rust" in mijn hoofd gaf.

Het probleem bij mij bleek te bestaan aan uit een dwangmatige persoonlijkheid (moeten, moeten, moeten van jezelf!), grote onzekerheid met perfectionisme (als ik maar genoeg uren werk dan vinden ze me goed en aardig) en te weinig grenzen en controle vanuit mijn werkgever. Mijn baas had werkelijk geen idee hoeveel werk ik had liggen. Lag natuurlijk ook aan mezelf, want ik zei het ook gewoon niet hoeveel het was en dat het teveel was. Ik kan mezelf geen grenzen stellen.

Verandering van gedrag is onder bovenstaande dingen ontzettend moeilijk. Je zit vast in je oude gedrag weet dat het anders moet, maar je hebt werkelijk geen idee hoe, omdat je (on)bewust nog steeds op dezelfde manier denkt. Ik denk dat veel mensen eerst moeten crashen om jezelf ervan te overtuigen dat het echt van levensbelang is om te moeten veranderen. Ik had het nodig.

Vanaf volgende week ga ik een interventietraject in van 3 weken en daarna heb ik nog een jaar lang begeleiding. Met de hulp van allerlei deskundigen gaan ze zorgen dat ik straks mijn leven weer kan oppakken zonder werkverslaving en alles wat daar onder aan ten grondslag lag. Eindelijk heb ik het idee dat ik mijn gedrag kan veranderen en ik een gelukkiger leven kan gaan leiden.

Je kan het in ieder geval al goed verwoorden, nu de praktijk nog........
Wil je in ieder geval heel veel sterkte en wijsheid toewensen!

Willemijn

Berichten: 1599

ARIANNE566 schreef:

Hoi Jonathan,

Ik hoop dat je het volhoudt om minder tijd aan je werk te houden. En één tip vanuit eigen ervaring: let op signalen van je lichaam. Mijn lijf heeft een jaar lang allerlei signalen gegeven dat mijn werk en studie te zwaar werd. Variërend van een zwakke weerstand tot migraine en niet meer slapen. Je lichaam waarschuwt je! En Jonathan, niemand is onmisbaar. Ik ben vanaf april niet meer aan het werk en het bedrijf waar ik voor werk, bestaat nog steeds. Was overigens een enorme desilusie Knipoog smiley

.

Ik herken heel veel in het stukje over workaholic en ben in april zover gekomen dat de werkverslaving mentaal, emotioneel en fysiek zijn tol geëist heeft. Een burnout op je 25ste. Vond het een hele prestatie in de negatieve betekenis. Alles wat ik wel bereikt heb, kan ik niet meer zien.

Ik ben gevlucht in mijn werk en studie en heel lang heb ik me daar bij prettig gevoeld. Vorig jaar zomer tijdens de vakantie realiseerde ik me dat ik dit niet vol ging houden. Dus met een frisse moed en een plan van aanpak hoe ik het vanaf september vorig jaar anders ging doen. Na 4 weken sloeg de stress al weer toe en verviel ik weer in mijn oude gedrag, omdat me dat "rust" in mijn hoofd gaf.

Het probleem bij mij bleek te bestaan aan uit een dwangmatige persoonlijkheid (moeten, moeten, moeten van jezelf!), grote onzekerheid met perfectionisme (als ik maar genoeg uren werk dan vinden ze me goed en aardig) en te weinig grenzen en controle vanuit mijn werkgever. Mijn baas had werkelijk geen idee hoeveel werk ik had liggen. Lag natuurlijk ook aan mezelf, want ik zei het ook gewoon niet hoeveel het was en dat het teveel was. Ik kan mezelf geen grenzen stellen.

Verandering van gedrag is onder bovenstaande dingen ontzettend moeilijk. Je zit vast in je oude gedrag weet dat het anders moet, maar je hebt werkelijk geen idee hoe, omdat je (on)bewust nog steeds op dezelfde manier denkt. Ik denk dat veel mensen eerst moeten crashen om jezelf ervan te overtuigen dat het echt van levensbelang is om te moeten veranderen. Ik had het nodig.

Vanaf volgende week ga ik een interventietraject in van 3 weken en daarna heb ik nog een jaar lang begeleiding. Met de hulp van allerlei deskundigen gaan ze zorgen dat ik straks mijn leven weer kan oppakken zonder werkverslaving en alles wat daar onder aan ten grondslag lag. Eindelijk heb ik het idee dat ik mijn gedrag kan veranderen en ik een gelukkiger leven kan gaan leiden.

Ik hoop in ieder geval dat jij je draai weer gaat vinden in het werktracee. Zoek naar een balans in je leven. Jijzelf bent veel waardevoller dan het werk op zich.

Zoals je schrijft kom je er vaak pas achter dat je een workaholic bent geworden als het al te ver is.

Van een 10 jr terug herinner ik mij nog wel dat ik s nachts niet kon slapen, allerlei dingen gingen nog door mijn hoofd. dit moet ik nog regelen, dat had ik moeten doen, heb ik dat nou wel of niet gedaan?
En maar malen door je hoofd .....

Wat mij geholpen heeft is een kladblokje naast mijn bed. dingen die mij te binnen schoot schreef ik op, draaide me om en ik sliep.

Perfectionisme is denk ik een grote oorzaak van het niet los kunnen laten, het aldoor maar in twijfel trekken of t wel goed gaat en is gegaan.

Toen een interim directeur een 7 jr geleden mij opeens bedrijfsleider van de service dienst maakte, iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar ik had geen keus, gingen er knoppen om. en bij mij is het dan zo, dat als er een paar zijn omgegaan er geen weg meer terug is. Desinteresse slaat dan toe, opgefokt rond gaan lopen, met lood in je schoenen naar je werk toe.
10 maanden hield ik het vol.....en toen was ik weg, na het zoveelste conflikt met die interim-man was het genoeg.

Na 1,5 jr, belde de nieuwe directeur mij op, hij was de oude verkoopleider, kende mij goed, of ik terug wilde komen. Dat heb ik toen gedaan. Nu werk ik alweer 5jr in mijn oude funktie. En ik heb t heel goed naar mijn zin.
In de tijd dat ik ergens anders werkte heb ik geleerd anders om te gaan met mijn perfectionisme, natuurlijk ben ik dat nog steeds, maar ik neem mijn werk niet meer mee naar huis.
Als ik de deur achter mij dichttrek, soms wel eens om 5uur....een hele prestatie is dat soms....op tijd naar huis gaan...dan laat ik mijn werk daar ook achter. Mijn privé is mijn privé leven.

Morgen ga ik weer werken, maar vanavond is mijn avond

Berichten: 161

een mens is een bezige bij
werkt als een paard
is s avonds zo moe als een hond
en als de bij de veearts komt zegt tie dat hij een ezel is

Berichten: 1331

THOMAS968 schreef:

Toch blijft het ernstig dat een fulltime onderwijsbaan fysiek moeilijk meer op te brengen valt zonder dat het gaat knagen. Al zijn er meer sectoren waar dit zo werkt, in kringen van verpleegkundigen speelt dit ook. Een te ver opgevoerde werkdruk zou vermeden moeten worden. Boven de 50 lukt het in de twee sectoren die ik noemde haast niet meer. Ik vind het uit economisch oogpunt wel begrijpelijk dat de arbeidsparticipatie onder ouderen toe moet nemen maar wat meer oog voor de afnemende fysieke mogelijkheden naarmate de leeftijd vordert, lijkt me wijs. In het onderwijs is ziekteverzuim zelden kortdurend en het cijfer wordt bepaald door langdurig ziekteverzuim, in de praktijk burn-out. Vrij vertaald: mensen melden zich niet snel ziek en gaan zo lang door dat ze er aan kapot gaan. Het betrokken zijn bij je werk is te schadelijk voor je gezondheid helaas. Bij verpleegkundigen is in de cao nu opgelegd dat vrouwen boven de 55 weer nacht- en bereikbaarheidsdiensten moeten draaien. Wat er dan gebeurt als er sprake is van een personeelstekort is dus wel helder. Verstandig beleid valt van de overheid, maar ook van de werkgevers in de zorg, niet te verwachten, dus je zult je eigen grenzen moeten bewaken. Ik moet wel zeggen dat je er ook zelf aan bij kunt dragen dat je plezier in je werk houdt. Als je de zaken zo in kunt richten dat je met nieuwe uitdagingen bezig bent, dan wel wat meer op routine werkt, kun je je arbeidsvreugde langer behouden. Maar ik zit wat dat betreft in een situatie dat ik daar veel invloed op heb. Naarmate mensen hoger opgeleid zijn, zitten ze ook vaker in banen waar dat nog kan. Voor veel mensen is dat helaas niet zo.

Thomas

Ieder moet hierbij, denk ik, voor zichzelf spreken, voor mij is mijn werk mijn hobby. In geval van burn-out spelen vaak andere factoren mee.
Zie eens naar Angela Merkel, Hillary Clinton, de vroegere Golda Meir enz. enz....over werkdruk gesproken...ze gaan maar door....
'k Denk dat als je voor jezelf perfectionisme loslaat en humoristische voorvallen uitbuit....dat je een hoop plezier kunt hebben in een full-time onderwijsbaan....niets overdragen...zelf je tempo bepalen....héérlijk!!! Lachende smiley

Berichten: 2215

ANNETTE050 schreef:

Ieder moet hierbij, denk ik, voor zichzelf spreken, voor mij is mijn werk mijn hobby. In geval van burn-out spelen vaak andere factoren mee.
Zie eens naar Angela Merkel, Hillary Clinton, de vroegere Golda Meir enz. enz....over werkdruk gesproken...ze gaan maar door....
'k Denk dat als je voor jezelf perfectionisme loslaat en humoristische voorvallen uitbuit....dat je een hoop plezier kunt hebben in een full-time onderwijsbaan....niets overdragen...zelf je tempo bepalen....héérlijk!!! Lachende smiley

Herkenbaar! Fijn voor je en ook iets om dankbaar voor te zijn, dat je dit lukt. Maar niet iedereen zit hetzelfde in elkaar, dus je kunt niet altijd voor een ander spreken. Wat de een teveel heeft aan perfectionisme, komt een ander soms tekort. Dat kan wel eens leiden tot de kantjes eraf lopen, wat ik helaas ook wel om me heen zie. Dan is 't werk natuurlijk veel langer vol te houden. Al geniet ik ook wel van m'n werk, 't gaat zeker niet altijd vanzelf. Een hobby zou ik het dus niet willen noemen, 't is ook een manier (een 'must') om de kost te verdienen.