voor oudere ouders

Berichten: 30

MARYLIEN613 schreef:

misschien vind je dochter het ook wel fijn dat ze je "mag" delen nu...
mijn zoon zou het fijn vinden mocht ik een vriend mogen kennen,
maar hoe dan ook wij zijn vanavond na een openhartig gesprek (een beetje dank zij willemijn en de anderen hier) ook weer met een mooie lei vol vertrouwen gestart!

Fijn om te horen

Berichten: 2463

CROSSROAD317 schreef:
Ik kijk terug naar hoe het was toen ik die leeftijd had.
Hoe keek ik tegen mijn ouders aan, wat vond ik van ze op die leeftijd ?
De vragen, "kun je niet beter dit of dat, zus of zo" ... laat me met rust ik dop mijn eigen boontjes wel hoor ... Zou er veel veranderd zijn?

Tuurlijk ben ik bezorgd om mijn dochter, en wil ik graag weten wat ze doet of gaat doen, waar ze is of met wie ze omgang heeft. En dan denk ik maar, ik liep zelf ook niet in 7 sloten tegelijk, het zal allemaal wel goed komen. Als ze wil praten of iets kwijt wil dan hoor ik het wel van haar, en door belangstellend te vragen bereik je meer dan met "eisende" vragen te stellen ...

En dan vraag ik me gelijk af, wat zou mijn dochter ervan vinden dat ik een vriendin heb, maak ik dit gelijk bespreekbaar of wacht ik nog even met vertellen. Kan zij mij loslaten nu ze me "moet delen" ...

Het is een wisselwerking tussen de ouder / ouders en hun kind(eren), als de basis in de opvoeding goed is geweest, dan is er, denk ik, (meestal dan) geen probleem. Het is een kwestie van vertrouwen wanneer je elkaar los kunt laten, ook al lijkt het op dit moment moeilijk.

WILLEMIJN232 schreef:

Ik vind dat het je absoluut niet kan vergelijken met de tijd als toen ik jong was...Daar zit wel zo'n dag en nacht verschil tussen....en niets lijkt mij erger als kind om te horen: vroeger toen ik jong was.............
Je verdraait mijn woorden behoorlijk Willemijn, ik zeg "ik denk terug aan toen ik die leeftijd had, hoe ik tegen mijn ouders aankeek enz. enz." Kan me niet voorstellen dat mijn dochter dat niet denkt, zoveel zal er niet veranderd zijn. Mijn dochter heeft trouwens nog nooit van mij gehoord, "vroeger toen ik jong was....".

We leven nu en vanuit de norm van nu moeten we daar naar kijken vind ik.......
Tuurlijk leven we in het nu, maar zouden de kinderen van nu niet denken pfff waar bemoeien die oudjes zich mee .... Smiley die vol vragen zit

En je opvoeding kan wel goed geweest zijn maar dat is zeker geen graadmeter dat het goed gaat?
En ook hier zeg je dus precies dat wat ik al schreef, welliswaar tussen haakjes, maar het staat er toch echt "(meestal dan)" dus geen graadmeter.

En wat is een goede opvoeding? Smiley die vol vragen zit

Wat is goede opvoeding; om het simpel te houden, normen en waarden bijbrengen vanuit je liefde voor je kind. En kom nou niet met een opmerking als "en wie bepaalt die normen en waarden dan" want ik denk dat dat wel bekend is.
En als het niet bekend is bij je, wat goede opvoeding is, of over welke normen en waarden het gaat ... jammer maar dan ga ik je dat niet meer vertellen want voor de opvoeding is het toch al te laat

Berichten: 5407

CROSSROAD317 schreef:

CROSSROAD317 schreef:
Ik kijk terug naar hoe het was toen ik die leeftijd had.
Hoe keek ik tegen mijn ouders aan, wat vond ik van ze op die leeftijd ?
De vragen, "kun je niet beter dit of dat, zus of zo" ... laat me met rust ik dop mijn eigen boontjes wel hoor ... Zou er veel veranderd zijn?

Tuurlijk ben ik bezorgd om mijn dochter, en wil ik graag weten wat ze doet of gaat doen, waar ze is of met wie ze omgang heeft. En dan denk ik maar, ik liep zelf ook niet in 7 sloten tegelijk, het zal allemaal wel goed komen. Als ze wil praten of iets kwijt wil dan hoor ik het wel van haar, en door belangstellend te vragen bereik je meer dan met "eisende" vragen te stellen ...

En dan vraag ik me gelijk af, wat zou mijn dochter ervan vinden dat ik een vriendin heb, maak ik dit gelijk bespreekbaar of wacht ik nog even met vertellen. Kan zij mij loslaten nu ze me "moet delen" ...

Het is een wisselwerking tussen de ouder / ouders en hun kind(eren), als de basis in de opvoeding goed is geweest, dan is er, denk ik, (meestal dan) geen probleem. Het is een kwestie van vertrouwen wanneer je elkaar los kunt laten, ook al lijkt het op dit moment moeilijk.

Dank voor je vriendelijk reactie op mijn verhaaltje.....
Maar ik ben blij dat Marylien in ieder geval wat aan mijn woorden heeft gehad, daar ging het tenslotte om....... Engeltje smiley

Berichten: 2463

WILLEMIJN232 schreef:

Dank voor je vriendelijk reactie op mijn verhaaltje.....
Geen dank Engeltje smiley

Maar ik ben blij dat Marylien in ieder geval wat aan mijn woorden heeft gehad, daar ging het tenslotte om....... Engeltje smiley

Berichten: 1309

WILLEMIJN232 schreef:

Ach Marylien,

Ik denk dat het handig is een omslag van denken te maken......Je zoon heeft de leeftijd om uit te vliegen, ruimschoots zelfs, en dan zijn dingen niet meer zoals ze vroeger waren.......koester die momenten maar kijk ook vooruit.......zijn vriendin is nu belangrijk voor hem en zo hoort het toch ook? Als jij een partner hebt komt die toch ook op de eerste plaats?
Mijn zoon heeft twee weken geleden een ongeluk gehad in het buitenland en zijn vriendin liet alles uit haar handen vallen om er maar heen te kunnen, stel je voor dat ik dat ook deed en aan de andere kant van het bed ging zitten? Dat zou niet gezond zijn en dat kan ook niet meer, haar plaats is nu naast hem.....en uiteraard, ik leef mee en blijf op de hoogte en steun ze waar ik kan......
Het zijn de loslatingsprocessen he? Het oude vertrouwde vervaagt maar er komt vast wel iets nieuws voor in de plaats........en volgens mij krijg jij dan ook een moment dat je denkt, het is ook wel lekker rustig........ Knipoog smiley

Maar ik begrijp het wel, je komt in een nieuwe fase van je leven, niet alleen hij maar jij ook.......en dat is soms even wennen.....

Tjonge Willemijn.. ik mag eigenlijk niet reageren op dit topic, want ik ben nog geen oudere ouder. En als ik dit lees, dan drukt me dat toch ook wel een beetje met de neus op de feiten. Want afgelopen zaterdag zat ik met mijn oudste (van bijna 16) in het ziekenhuis. En nee, ik kan me er absoluut niets bij voorstellen hoe het is als er een moment komt waarop ik plaats moet maken voor een jongedame die op een gegeven moment mijn plaats in zijn leven zal innemen. Gelukkig is het nog lang niet zo ver en is mamma nog steeds de belangrijkste vrouw voor hem, zeker op dit soort momenten. Ik hoop dat jou zoon zo snel mogelijk helemaal hersteld en ja, kan me best voorstellen dat het soms even wennen is. Knipoog smiley

Berichten: 158

CHATULIEM619 schreef:

Hoewel de meeste bijdragen afkomstig zijn van alleenstaande ouders met kinderen in huis, wil ik eens een keer een andere groep ouders aanspreken. Ook omdat ik er zelf nu midden in zit en ik dit eigenlijk de moeilijkste fase vind in de opvoeding.

Mijn kinderen staan op het punt het huis uit te gaan. Vooral bij mn dochter zie ik heel sterk het verlangen om op zichzelf te gaan. Ze is pas begonnen aan de universiteit, heeft opeens hele nieuwe vrienden gekregen en ja, heeft ook meteen verkering....
In dit jaar is ze veranderd van een lieve dochter naar iemand die eigenlijk helemaal niks meer over zichzelf vertelt. Ze gaat volledig haar eigen gang, zit alleen maar op haar kamer, of te studeren, of met de computer bezig. Opeens eet ze niet meer thuis en is meer bij haar vrienden dan dat ze thuis is.....

Ik vind dat eerlijk gezegd heel moeilijk. Met mn verstand zeg ik, het is een hele gezonde ontwikkeling, maar mijn gevoel is daar nog steeds niet. Ik wil haar zoveel mogelijk vrijheid geven en aan de andere kant, als ik haar laat gaan, komt ze dan wel weer terug?
Dat laatste is mijn gevoel, ik weet dat ze dat echt wel doet.....

Graag reacties van medeouders, die ditzelfde proces hebben moeten ondergaan......

Een boeiend topic , Chatuliem en zeeeeeer herkenbaar.

Ik heb 5 prachtige kinderen gekregen van God (ik moet zeggen : wij)
En het lege nest syndroom heeft me jaren achtervolgd.
Al voordat de kinderen uberhaupt de leeftijd hadden om weg te gaan was ik al bang ervoor.
Niet elke dag, gelukkig niet , maar regelmatig. Dus schoof het steeds vooruit, zo van: het is nog lang niet zover.
Het zag er naar uit dat mijn oudste dochter nog jaren thuis zou zijn, maar op haar 19e veranderde er drastisch iets in haar, door een verkeerde vriend.

Ze wilde geen regels van thuis accepteren en noodgedwongen ( en met veel tranen van mijn kant) hebben we haar uit huis moeten laten gaan. Weliswaar hadden we een betrouwbaar plekje gevonden, maar toch.afschuwelijk.
Binnen 3 maanden had ze zelf dat plekje verlaten en woonde bij een vriendin in. 1 die ook niet echt een voorbeeld was.

Echter het wonder geschiedde: door het gedrag van die vriendin en haar toenmalige vriend, begon ze zelf in te zien dat het thuis fijn, warm en veilig was.
De relatie veranderde daar door ten goede.

de 2 zonen die , kort na mijn scheiding , in 3 mnd tijd allebei het huis verlieten, kostte me opnieuw tranen. 2 tegelijk was heftig.
Gelukkig bleven ze wel in het dorp maar zag ze aanzienlijk minder.
Door ze steeds uit te nodigen voor het eten zag ik ze nog eens.
Langzamer hand veranderde ook dat en zag ik de oudste zoon regelmatig en de middelste wat minder. Door ze nog steeds uit te nodigen voor het eten zag ik hem ong. 1x per maand.
Maar bellen kon ik wel, moest alleen niet verwachten dat hij belde.
Opnieuw regelmatig tranen met uiteindelijk aanvaarding en vrede met de situatie.

beiden hebben nu een vriendin en de middelste zoon is verhuisd naar het zuiden des lands. Toen ik met Pasen het hele spul compleet had zei ik: ben blij je weer te zien. Warop hij zei: u mag ook wel zelf langs komen hoor en logeren. pffffffffffffffff nooit verwacht en onverwacht gekregen.

Mijn oudste dochter woont in het dorp en heeft 2 dochters en ineens heeft ze me weer nodig , als vraagbaak, steun en oppas.
Heerlijk kadootje.

de jongste 2 wonen nog thuis en , hoe gek het klinkt, ivm de zoon zal ik blij zijn als hij een huisje heeft omdat hij mijn leven wil regelen. Hij is 25 en meent dat hij mag bepalen hoe ik moet leven.
Regelmatig moet ik hard op mn tong bijten omdat ik anders hem de deur zou wijzen, en dan ben ik hem kwijt. ( hij is nl. erg koppig van aard) Dat weet ik ,dus slik veel.

Ik weet dat zijn vriendin hier liever niet komt en dus zal ik hem niet veel zien. Kost tranen bij het idee maar zoals eerder ervaren: onverwacht kan er iets gebeuren zodat het ten goede keert.
Dus bid de schijven uit mn knieëen daarvoor.

de jongste dochter gaat volgend jaar de deur uit en haar mis ik elk weekend dat ze bij haar vriend is. Die woont aan de andere kant van het land.

Doordat ze nu al regelmatig weg is kan ik een beetje wennen.
Maar die dochter zal de laatste zijn en het idee doet onwijs pijn.Het huis is dan echt leeg.
Maar ik probeer er niet teveel aan te denken en bid om een opvulling en aanvaarding van de lege plek..

Met alle kinderen heb ik een heel open band en kan van alles bespreken maar ze hebben allemaal hun privé dingen . Logisch, heb ik ook.

Maar het is een feit dat het tranen/piekeren/zoeken. bidden kost om te leren los te laten.
En bij elk kind opnieuw omdat ze allemaal iets unieks hebben en jouw kind zijn. een stuk van jezelf.

En inderdaad: bij het hebben van een partner ben je niet meer nummer 1.

Daarbij heb ik ervaren dat mijn ex-schoonmoeder, de 1e plek wilde houden in het leven van haar zoon, en hoe moelijk dat voor ons was.
Dus extra alert zijn hierop is gewenst.

Ik vind het een lastige tekst dat je kinderen slechts te leen zijn, voor mij zijn ze gewoon gekregen.
Ik houd zielsveel van ze en God nog meer. maar hun partners ook en dat moet ik me steeds in mn oren knopen.

Het komt goed met ze, maar ze hebben ruimte nodig om fouten te maken en daardoor te groeien .
En ik dank God voor zijn geduld dat ik , als ZIJN kind, ook fouten mag maken en groeien.

God is er altijd voor mij, zodra ik HEM nodig heb, dus ik wil er altijd zijn voor mn kids als zij het moelijk hebben.

de kinderjaren waren voor mij, de volwassen jaren voor henzelf.
Lastig maar ook kostbaar.

En ik hoop en bid dat ik een plek mag houden in hun leven.
(het hangt ook er van af wat hoe de band met hun partner is .) Maar loslaten is beter dan krampachtig vasthouden en dat weten we allemaal, want dat begint al bij de wieg.

Mocht je ooit de kans krijgen Chat, vertel je meissie hoe je haar mist en dat je blij voor haar bent dat ze een leuk leven lijkt te hebben.
Wijsheid en sterkte ermee

Dat wens ik alle ouders......

groet Alous

ps: een heel verhaal maar het is zoooooooo herkenbaar en het doet soms heel erg pijn .Als je met zn 2en overblijft is het misschien minder erg , maar alleen achter blijven kan knap lastig zijn.
OP naar de volgende levensfase :)

Berichten: 788

ALOUS961 schreef:

...

Berichten: 4863

Ook ik was blij met het verhaal van Alous...

(Leek wel of ik het had geschreven)
Mijn 3 zonen verlieten in 1 maand het huis...en ook nog eens om een (niet) leuke reden....
De sfeer thuis werd ook de jongens teveel...zeiden ze later.
Ons huwelijk was toen al niet goed.
Er bleef toen een dochter nog thuis, maar ik als moeder heb toen een enorme dreun gehad.
Ik kreeg het lege nestsyndroom toen wel heel erg hard op mijn bordje.
Juist de kinderen die zoveel afleiding gaven in mijn leven(ik zorg zo graag!)
waren ineens weg. Zussen van mij zeiden weleens:" Heerlijk toch...kun jij nu eens aan jezelf gaan denken"
Vooral om de jongste zoon die toen nog geen 18 was heb ik grote zorgen gehad.....hij zat op een verkeerd paadje....(en ik dacht dat het mijn(onze) schuld was....
Ik had het vast allemaal verkeerd gedaan!!!!!!!!
Ze gingen immers uit huis omdat er zoveel vervelende dingen gebeurde thuis????
Ook nu kan ik het nog steeds niet laten om me met hun te bemoeien!!!
Maar het is bedoeld uit bezorgdheid...moederkloek gevoelens....

Deze week komt er weer een zoon mijn richting opwonen...
De oudste heeft verkering maar ik weet dat het niet goed gaat met hem...

Waarbij dan de jongste weer zegt....Mam...laat het hem zelf uitzoeken...hij is 28!!!!

De dochter woont nu na de scheiding bij mij...ze is 20...en zal nog even hier blijven wonen.
Ook daar zijn veel zorgen over...
Wat is het moeilijk om je kinderen los te laten.
Er zijn er nog niet getrouwd...Zou ik het dan misschien pas kunnen???
Loslaten??? Het moeilijkste wat er is...vind ik....

En ik??? Kan nog steeds niet aan mezelf denken...