Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Vrijdag 19 November, Kol. 3: 12-17; Gods garderobe.

Een christen gaat opvallend gekleed. Nee, niet altijd volgens de laatste modesnufjes uit Parijs en ook niet per se zo ouderwets mogelijk. Een christen heeft een bijzondere garderobe. Paules spreekt erover in zijn brief aan de Kolossenzen. In dit gedeelte gebruikt hij nog al eens de woorden ‘uittrekken’ en ‘aantrekken’. Hoe komt Paules daarbij?
Ongetwijfeld denkt de apostel hier aan de bediening van de doop. In onze kerkdiensten zijn het veelal kleine kinderen die gedoopt worden en dan nog wel met een paar druppels water. Ze worden besprenkeld dan werkelijk in het water gedoopt. Dat was in Paules’ dagen anders. Heidenen die tot geloof gekomen waren, moesten bij hun doop helemaal in het water indergaan. Zij kleedden zich daarom uit en gaven daarmee tegelijk te kennen dat ze hun oude, heidense levenswijze achter zich wilden laten. Na hun doop kregen zij dan een wit doopkleed. Als nieuwgeboren kinderen van God mochten ze de toekomst ingaan. Gereinigd en geheiligd! Onze doopjurken zijn nog altijd een herinnering aan dat witte doopkleed!
Dat doopkleed is echter een symbool, een teken van het nieuwe leven! Nu komt het erop aan ook werkelijk als kinderen van God te leven! Paules vergelijkt het met kledingstukken die je aan moet trekken. De mooiste gewaden hangen in Gods garderobe klaar! Je behoeft ze alleen maar aan te trekken: ontferming, goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld.
Nee, een christen herken je niet altijd aan de kleren die de mode voorschrijft. Maar wel aan deze gewaden. Het is de feestkleding van mensen die klaar zijn voor de bruiloft!

Berichten: 868

Heel mooi geschreven en beschreven.Sjalom.
Martin

Berichten: 4992

Zaterdag 20 November, 1 Tess. 4: 13-18; Voorgaan.

In Tessalonica is groot verdriet. Iedereen verwachtte Christus spoedig zou komen. Maar helaas, Hij laat op zich wachten. En nu is er zelfs iemand in de gemeente gestorven en begraven! Hoe moet dat nu, als straks Jezus komt? Zullen de overledenen dan op het kerkhof achterblijven?
In Tessalonica weet men met deze vragen geen raad. Gelukkig, Paules schrijft een brief. En in deze brief gaat hij in op deze vragen die in de gemeente leven. Nee, zo schrijft hij, daar behoeft niemand bang voor te zijn: de levenden zullen de doden niet vóórgaan! Niemand behoeft geplaagd te worden door de gedachte straks de doden te moeten achtergelaten, als Jezus komt.
Het is juist andersom! Op de grote dag van Christus’ wederkomst zullen zij die in Christus gestorven zijn, juist het eerst opstaan! Pas dan zullen zij die dan nog leven, op weg gaan, Jezus tegemoet, niet de doden vooruit, maar achter hen aan! Dat is een wonderlijk antwoord! Wij zouden andere antwoorden geven. Wij zouden zeggen: Mensen, maak je niet bezorgd: zij die in het geloof gestorven zijn, verblijven toch allang in de hemel! Wat maken jullie je toch druk over dat lichaam dat in de aarde begraven is!
Zo spreekt Paules niet. Hij neemt die vragen serieus. Hij neemt ook ons lichaam serieus: het zal opstaan uit het graf! Als nieuwe mensen gaan we Christus tegemoet – de doden voorop!

Berichten: 4992

Zondag 21 November, 1 Tess. 5: 1-11; Openbaring.

‘Mamma, wanneer wordt de baby geboren…?’ Op zo’n vraag kan een moeder antwoord geven. Dat wil zeggen: ze kan vertellen in welke maand het gebeuren zal. In maart of in september... maar op welke dag precies, dat kan ze niet zeggen. Je kunt ernaar raden en soms komt het uit, maar het blijft afwachten!
Zo is het ook met de wederkomst van Christus, zo schrijft Paules. Je weet dat Hij komt. Het zal geen eeuwigheid meer duren! Maar wanneer het precies zijn zal, dat weet niemand. Dat kan zelfs de beste theoloog niet uitrekenen! Onverwacht zal het moment aanbreken. Dat wil zeggen: onverwacht voor hen die met Jezus’ komst geen rekening houden. Voor hen zal die dag een pijnlijke ontmoeting zijn. Dat is bij elke geboorte zo: er is vreugde, maar ook pijn. Een kind komt nu eenmaal ter wereld dwars door de weeën van de moeder heen. Voor hen die het Koninkrijk van God niet verwachten, voor de kinderen van de duisternis betekent Jezus’ wederkomst: schrik, verwarring, angst en pijn. Maar voor de kinderen van het licht is dat anders, zo schrijft de apostel. Wij zullen er vol van vreugde getuigen van zijn dat het Koninkrijk van God wordt openbaard!
Nog even, dan is het zo ver: de geboorte van Gods toekomst! De moeder van het leven is in verwachting. Waarvan? Van een tweeling! Een nieuwe hemel. En een nieuwe aarde. En reken maar dat die twee op elkaar zullen lijken!

Berichten: 4992

Maandag 22 November, 1 Tess. 3: 1-12; Bomen planten.

Toen men aan Luther vroeg wat hij zou doen als hij zou weten dat we op de volgende dag Christus zou wederkomen, zei hij: Dan plant ik vandaag nog een appelboom!
In Tessalonica zijn er echter gemeenteleden die er niet over piekeren om bomen te planten. Zo hebben hun baan opgegeven omdat Jezus toch elk moment komen kan. Wat zou je je nog druk maken? Wie weet breekt morgen de laatste wereldoorlog uit… Elk moment kan het afgelopen zijn met ons!
En Paules? Wat zegt hij? Prachtig, dat is nog eens vroom! Wat een verlangen naar de wederkomst van Christus! Nee, dat zegt hij niet. Integendeel, Paules, keurt die houding van deze gemeenteleden volstrekt af. Zij moeten rustig hun werk blijven doen en hun eigen brood eten! Dit is zijn advies. Zakelijk en nuchter. Maar zo zakelijk en zo nuchter is het geloof!
Het is alsof je in onze tijd het Koninkrijk van God voelt aankomen. Het loopt met deze wereld uit op een radicale einde en op een volkomen nieuw begin! Maar tot die tijd planten we bomen! Niet anders dan vroeger gaan we naar school, studeren we, doen we ons werk. Want juist zij die het Rijk van Christus verwachten, hebben hoop voor de toekomst! En waarom zouden op de nieuwe aarde niet onze appelbomen staan?

Berichten: 4992

Dinsdag 23 November 1 Tim. 1: 12-17; Gods lankmoedigheid.

Dat is een woord dat wij niet zo veel zo veel meer gebruiken: lankmoedigheid. Jammer eigenlijk, want het is een prachtige uitdrukking! Iemand die lankmoedig is heeft een ‘lange moed’, een groot geduld.
Zo is God, wil Paules zeggen. Hij schrijft aan zijn jonge vriend Timotheüs hoe blij hij is met zijn opdracht. Aan de volgende mag hij het Koninkrijk van God verkondigen! En dat, terwijl hij zelf vroeger een vervolger van de gemeente was!
Waarom heeft God hem nu juist uitgekozen om het evangelie te prediken? Op die vraag heeft Paules wel een antwoord. Niemand behoeft te twijfelen aan Gods lankmoedigheid, want zodra iemand dat doet, kan Paules zeggen: Kijk maar naar mij! Als God geduld heeft met mensen zoals ik, dan zeker ook wel met u!
Gods lankmoedigheid. Ja, God heeft geduld met mensen. Misschien dat daarom de komst van Zijn Koninkrijk zo wordt vertraagd. God schuift het op de lange baan. Hij geeft ons de tijd. Nog wel. De maat is nog niet vol. Zo groot is Zijn geduld. Zo ‘lang’ is Zijn ‘moed’, zo ver gaat Zijn bewogenheid met ons!
Gods lankmoedigheid. Komt er geen eind aan? Jawel, Gods geduld heeft een grens. Er komt een dag waarop Hij het onrecht niet langer zal dulden! Of zal God zelfs in het oordeel nog lankmoedig zijn? Ik (de schrijver) denk het, ik hoop het, en we bidden erom. Wie weet zal God ons genadig zijn! Vast wel! Zegt Paules. Kijk maar naar mij! Wie vertrouwt op Christus’ lankmoedigheid, die heeft geen kwaad te vrezen!

Berichten: 4992

Woensdag 24 November, 1 Tim. 4: 6-16; Oudevrouwenpraat.

Nou, nou daar wordt me die Paules even feit! Dat is wat je noemt krasse taal! Oudevrouwenpraat – noemt Paules de beweringen van sommige predikers. Je moet maar durven!
Wat hebben die dwaalleraars dan te vertellen? Wel, zij verbieden te gebruiken wat God geschapen heeft? En waarom? Vanzelfsprekend met de beste bedoelingen! Zij willen niet anders dan dat de gelovigen dicht bij God zullen leven. Het gaat hem om vroomheid en heiligheid. Maar al met al willen deze vrome broeders heiliger zijn dan God zelf! Ze verbieden nota bene wat God zelf geschapen heeft!
Wat zou daar nu achter zitten? Zo vraag je af. Hoe komen mensen bij zulke ouwevrouwenpraatjes? Ik denk dat het te maken heeft met angst. Angst voor genot. Altijd zijn ze er geweest: de kluizenaars, de monniken. Vrome broeders en zusters die dachten dat genot en God elkaar niet konden luchten of zien.
Índerdaad: wie zich alléén maar afvraagt hoeveel er in dit leven te genieten valt, verliest door al het genot God snel uit het oog. Maar wie denkt dat onze hemelse Vader ons verbiedt te genieten van Zijn schepping, die heeft van Gods liefde weinig begrepen… Van zulke gedachten kun je maar één ding zeggen: ouwevrouwenpraat!

Berichten: 4992

Donderdag 25 November, 1 Tim. 6: 3-10; Onderhoud en onderdak.

Je kunt aan God verdienen! Er zijn predikanten die rijk worden dank zij de verkondiging van het evangelie! Er zijn christenen die handelen in godsdienstige zaken, boeken, platen en ga zo maar door; zij beschouwen die godsvrucht als iets winstgevends.
Mag dat dan niet? Mag je dan geen geld in ontvangst nemen als predikant, of als eigenaar van een christelijke boekhandel? Zeker wel! Maar wee degene die van het evangelie een ‘zaakje’ maakt, een winstgevend bedrijf!
Paules merkt dat sommige predikers zo te werk gaan en waarschuwt tegen hen. Ballonnen zijn het, opgeblazen lieden, je prikt er door heen… Wat ze zeggen is niet gezond! Op een humorischtische manier borduurt Paules nog even verder op zijn opmerking over het maken van winst. Inderdaad, zo zegt hij, de godsvrucht brengt winst met zich mee. Maar anders dan die dwaalleraren bedoelen. Als ons geloof gepaard gaat met tevredenheid levert dat een enorme winst op! Niemand is rijker dan degene die tevreden is met wat hij of zij heeft! Als je onderhoud hebt van en onderdak, dan moet dat eigenlijk genoeg zijn. De wortel van het kwaad is de geldzucht! Erg zijn al heel wat mensen van het geloof afgedwaald doordat ze geen tijd meer hadden voor God vanwege hun bezit!
Onderhoud en onderdak. Eten en drinken, een dak boven je hoofd. Wat wil je nog meer? Wie dat bedenkt, is rijk! We komen niets te kort dan dankbaarheid. Over winst gesproken….

Berichten: 4992

Vrijdag 26 November; 2 Tim 1: 3-7; Op je post.

Daar staan in het leger een zware straf op: wie niet op zijn post is, kan rekenen op een plaats in de cel! Wie vlucht in plaats van dapper volt te houden, is geen goede soldaat.
Dat geldt ook in het leger van Gods Koninkrijk. Deserteurs kan God niet gebruiken.
Paules schrijft een brief. Een brief aan zijn jonge medewerker Timotheüs. Zal Timotheüs standhouden in de strijd van het geloof? Zullen de vijanden hem niet overmeesteren, de hatelijke opmerkingen van mensen, de verdachtmakingen in de plagerijen van de ongelovigen? Zal Timotheüs op zijn post blijven en dapper de goede strijd uitstrijden, tot het laatste toe?
Paules wil zijn vriend met deze brief bemoedigen. Hij schrijft over het geloof van Timotheüs’ oma, Loïs. En over het geloof van zijn moeder, Euníne. Timotheüs moet er bovendien maar goed aan denken dat Paules hem de handen heeft opgelegd! Hij heeft de Geest ontvangen! En Gods Geest is niet een Geest van lafhartigheid, maar van kracht, van liefde en van bezonnenheid.
Kracht. Daar staat eigenlijk weer dat bekende woord: dynamiet. Soldaten in het leger van Gos heil ruimen muren op, muren van tegenstand, bunkers van wantrouwen. Hoe dat dynamiet heet? Liefde! En hoe je daar mee om moet gaan? Met bezonnenheid, evenwichtig en voorzichtigheid zoekend en tastend naar de goede momenten.
Die Geest heeft God ons gegeven! Zijn Geest spoort ons niet aan om te deserteren, weg te lopen uit Gods dienst. De Geest van Jezus Christus maakt ons dapper om vol te houden. En daarom: Op je post! De overwinning is dichtbij!

Berichten: 4992

Zaterdag 27 November; 2 Tim. 2: 1-13; Soldaat, bokser en boer.

Een goede dienstknecht van God lijkt op een soldaat, een bokser en een boer.

Een soldaat behoeft zich tijdens de oorlog geen zorgen te maken over eten en drinken. Speciaal daarvoor aangestelde troepen zorgen ervoor dat iedere soldaat op tijd te eten en te drinken krijgt. Zo moet Timotheüs erop vertrouwen dat voor zijn onderhoud zal worden gezorgd! Hij moet zich daar niet druk over maken. Timotheüs moet zich concentreren op zijn opdracht: te strijden tegen elke aanval op het Koninkrijk van God. Een christen is een soldaat!
Maar ook: een bokser, een kampvechter. Zo iemand ontvangt natuurlijk alleen de prijs als hij volgens de regels gevochten heeft. Zo moet ook Timotheüs zich houden aan de regels die gelden in het Koninkrijk van God. Wij, die ons graag christenen laten noemen, wij moeten ervoor zorgen niet buitenspel te staan, maar binnen de grenzen van Gods liefde te blijven! Christus volgen betekent: zware arbeid verrichten, gaan op een smalle weg, door een enge poort; volhouden, vergeven, zeventig maal zeven maal…Denk eraan, Timotheüs, alleen als je volhardt tot het laatste toe, zul je de vruchten proeven! Soldaat, bokser en boer. Wie dat wezen wil, zal op een dag kóning zijn! ‘Indien wij vólharden, zullen wij ook met Hem als koningen heersen!’

Berichten: 4992

Zondag 28 November, 2 Tim. 4: 1-8; De Finish.

Met allerlei voorbeelden uit de sportwereld maakt Paules aan zijn jonge medewerker Timoteüs duidelijk wat hij bedoelt. Zo schrijft hij in het slot van zijn tweede brief over zijn naderende einde. Hij vergelijkt zichzelf met een hardloper die bij de finish is aangekomen. Nog even, en de erekrans zal hem worden omgehangen!
Wie zo spreekt over de dood, is een gelukkig mens! Voor de apostel is het leven een wedstrijd, een wedloop in het stadion. Het komt erop aan dat je volhoudt, dat je je niet af laat leiden door het geroep vanaf de tribune. Timoteüs is gewaarschuwd! Er zullen mensen komen die allerlei vrome praatjes zullen rondstrooien. Maar met de verkondiging van het evangelie heeft dat alles weining te maken. Velen zullen zich echter aangetrokken voelen door dit soort verkondiging. De mensen zullen op den duur hun eigen predikers uitzoeken. Hun oren zijn verwend! En wie verwend is, wil steeds meer en steeds mooiere dingen hebben! Timoteüs moet onder dat alles maar nuchter blijven en het lijden aanvaarden. Hij moet zich niet van de wijs laten brengen door het geschreeuw van het publiek! Zo lopen wij in de renbaan van het leven. Hoe houd je het vol… Kijk, daar in de verte, daar is de finish! Nog even, en de erekrans wordt omgehangen! We hebben nog maar korte tijd te gaan. Nog een jaar of wat. Tachtig? Vijftig? Zeven misschien? Wie zal het zeggen? In elk geval ligt de prijs klaar. Voor wie? Voor allen die hard gelopen hebben? Voor allen die nooit naar links of rechts zijn afgedwaald? Nee, dat zegt Paules niet! Die prijs is voor hem die de Scheidsrechter liefhebben: Jezus Christus, onze Heiland!

Berichten: 142

MARIO216 schreef:

Zondag 28 November, 2 Tim. 4: 1-8; De Finish.

Met allerlei voorbeelden uit de sportwereld maakt Paules aan zijn jonge medewerker Timoteüs duidelijk wat hij bedoelt. Zo schrijft hij in het slot van zijn tweede brief over zijn naderende einde. Hij vergelijkt zichzelf met een hardloper die bij de finish is aangekomen. Nog even, en de erekrans zal hem worden omgehangen!
Wie zo spreekt over de dood, is een gelukkig mens! Voor de apostel is het leven een wedstrijd, een wedloop in het stadion. Het komt erop aan dat je volhoudt, dat je je niet af laat leiden door het geroep vanaf de tribune. Timoteüs is gewaarschuwd! Er zullen mensen komen die allerlei vrome praatjes zullen rondstrooien. Maar met de verkondiging van het evangelie heeft dat alles weining te maken. Velen zullen zich echter aangetrokken voelen door dit soort verkondiging. De mensen zullen op den duur hun eigen predikers uitzoeken. Hun oren zijn verwend! En wie verwend is, wil steeds meer en steeds mooiere dingen hebben! Timoteüs moet onder dat alles maar nuchter blijven en het lijden aanvaarden. Hij moet zich niet van de wijs laten brengen door het geschreeuw van het publiek! Zo lopen wij in de renbaan van het leven. Hoe houd je het vol… Kijk, daar in de verte, daar is de finish! Nog even, en de erekrans wordt omgehangen! We hebben nog maar korte tijd te gaan. Nog een jaar of wat. Tachtig? Vijftig? Zeven misschien? Wie zal het zeggen? In elk geval ligt de prijs klaar. Voor wie? Voor allen die hard gelopen hebben? Voor allen die nooit naar links of rechts zijn afgedwaald? Nee, dat zegt Paules niet! Die prijs is voor hem die de Scheidsrechter liefhebben: Jezus Christus, onze Heiland!

Terecht is de waarschuwing dat toeschouwers afleiden maar aan dit beeld van toeschouwers zit ook een positief aspect. Evenals in een echte wedstrijd kunnen/zullen de toeschouwers ook aanmoedigen. Bemoedigend he?

Berichten: 4992

Maandag 29 November, Titus 3: 1-7; Erfgenamen.

Dát zijn we, door het geloof in Christus: erfgenamen! We staan daar nauwelijks bij stil. Toch worden zo genoemd. Schatrijk zijn we, vanwege die erfenis!
Nee, we hebben er nog niets van in onze portomonee. Trouwens, Paules bedoelt met die erfenis niet dat we een hoog bedrag op ons spaarbankboekje zullen ontvangen. Hij denkt aan iets anders. Hij denkt aan de belofte die Christus ons gegeven heeft: Wie in mij gelooft, heeft het eeuwige leven! Daar is nog niet veel van te zien. Er is nog altijd haar en nijd, ziekte en dood, oorlog en geweld. Maar toch: erfgenamen zijn we!
Hoe we dat geworden zijn? Paules schrijft erover aan zijn vriend Titus. We zijn gered door het bad van de wedergeboorte en van de vernieuwing door de Heilige Geest! Opnieuw geboren, als kinderen van God! En daarom: erfgename, mensen met een belofte, een ongelofelijke tegoed – het eeuwige leven!

Wat bedoelt Paules met dat bad van de wedergeboorte? Daarmee herinnert Paules ons aan de doop? En de doop is weer een teken van Gods vergevende liefde. Hij maakt van kinderen van de duisternis: kinderen van het licht! Kinderen van de duivel worden kinderen van God! Straatarme vondelingen worden erfgenamen – schatrijk!

Berichten: 4992

Dinsdag 30 November, Filémon 13-20; Een bruikbare nietsnut.

Onésimus – dat is een prachtige naam! De nuttige! Maar Onésimus is helemaal niet zo nuttig. Zijn baas Filémon , heeft meer last dan gemak van hem. Onémsimus is een nietsnut. Onésimus wil niet werken. Hij loopt weg.
Op een dag krijgt Filémon een brief. Afzender: Paules. Een briefkaartje uit de gevangenis. Met verbazing leest Filémon het bericht. Zijn weggelopen slaaf, Onésimus, die nietsnut, is bij Paules in de gevangenis terechtgekomen! En daar blijkt hij voor de oude apostel zeer bruikbaar te zijn! Toch wil Paules Onésimus niet bij zich houden. Onésimus moet terug naar zijn baas, Filémon. Maar omdat Paules bang is dat Filémon. Maar omdat Paules bang is dat Filémon zijn slaafje niet zo vriendelijk zal ontvangen, stuurt hij hem een briefje. Filémon, je krijgt je slaaf terug! Voortaan is hij een broeder! Ik beschouw hem als mijn kind! Zo onbruikbaar als hij vroeger was, zorg nuttig is hij nu! Schrijf me maar of je schade hebt geleden door zijn afwezigheid – ik zal het je vergoeden. Ontvang hem in elk geval vriendelijk, zoals je mij zou ontvangen! Met een hartelijke groet. Paules.
Dat is een ontwapenend briefje! Paules pleit voor een weggelopen slaaf! De nietsnut is een bruikbaar mens geworden. De slaaf een broeder in Christus! Het kan verkeren! Beter gezegd: het evangelie kan heel wat om-keren. Heren en knechten vinden elkaar. Omdat Jezus Heer en dienaar was!

Berichten: 4992

Woensdag 1 dec, Hebr. 4: 14-16; Achterblijvers.

Door de woestijn trekt een lange karavaan: het volk Israël. In Egypte is het geslagen, mishandeld, opgezweept door de opzichters van de Farao. Maar nu trekt het door de woestijn naar het beloofde land. Daar wenkt de rust, een land van melk en honing!
Maar de tocht is lang en de reis valt zwaar. Er zijn tegenslagen, onverwachte moeilijkheden. Israël geeft de moed op. Israël wil weer terug naar Egypte. Het hoeft allemaal niet meer! Israël is verbitterd en protesteert tegen God!
De schrijver van het boek Hebreeën is bang dat de geschiedenis zich zal herhalen. De christenen van zijn dagen blijven achter. Ze lopen niet meer zo hard. Velen zijn onverschillig geworden. Het geloof – ach, wat heb je eraan? Het beloofde land? Een zoethoudertje!
Om die reden spoort hij de gemeente aan, met name de Hebreeën, de Joden-christenen, om vol te houden! Denk aan Israël! Het volk vertrouwde Gods belofte niet en dwaalde veertig jaar door de woestijn! Wees dan gewaarschuwd! Wie Gods woord niet ernstig neemt, blijft jakkeren en jagen, altijd onrustig, heen en weer geslingerd. Maar wie op Hem vertrouwt, die gaat binnen in de rust die God heeft weggelegd voor allen die Hem vrezen!

Berichten: 4992

Donderdag 2 december, Hebr. 4: 14-16; Een grote hogepriester.

De hogepriester – daar kan ieder Joods kind het nodige over vertellen! De hogepriester, dat is de priester die de namen van alle stammen op zijn borst draagt, ingegraveerd in edelstenen. De hogepriester draagt het volk op zijn hart.
Eén keer per jaar op de Grote verzoendag, gaat hij met het bloed van een bokje de tempel in, het heilige door, naar dat achterste vertrek: het heilige der heiligen. Daar staat de ark met het verzoendeksel. En op dat verzoendeksel sprenkelt de hogepriester het bloed, tot de verzoening van het volk!
Zo is Jezus! Hij is de grote hogepriester! Hij is de hemelse tempel doorgegaan. Hij is de priester en lam tegelijk. Met Zijn eigen bloed treedt Hij voor Gods aangezicht. Verzoend is de schuld. Vergeven de zonden van Zijn volk!
Maar waarom wordt Jezus eigenlijk de ‘grote’ hogepriester genoemd? Omdat er één verschil is tussen de hogepriester van Israël zien de Heiland der wereld. Dit verschil: de hogepriester moest eerst een stier offeren tot verzoening van zijn eigen zonden. Dat is wat Jezus betreft niet nodig! Hij weet wat het is om mens te zijn. Maar Jezus heeft niet gezondigd! Daarom is Hij een andere hogepriester dan alle hogepriesters die ooit het heilige der heiligen zijn binnengegaan! En dat geeft ons de moed om op Gods genade te hopen!

Berichten: 4992

Vrijdag 3 December, Hebr. 10: 19-25; Waarom zou je naar de kerk gaan?

Zoals het volk Israël in de tempel samenkwam, zo komt ook de gemeente van Jezus Christus telkens weer samen in eigen bijeenkomsten. Op zondag gaan we naar de kerk!
Sommige Joden-christen zien daarvan echter het nut niet meer. Ze verzuimen nog wel een keer! Waarom zou je naar de kerk gaan? Wat koop je daar eigenlijk voor? Vooral ’s winters, als de dagen steeds korter worden en het bed sterker dan de kerk. Ach, wat geeft het… je slaat gewoon een keertje over. Je moet oppassen voor sleur! Het moet geen domme gewoonte worden, dat naar-de-kerk-gaan! En dat gesprek van die dominees haalt ook weinig uit; de mensen veranderen toch niet. Nee, als je er behoefte aan hebt, dan moet je natuurlijk gaan, maar je moet het niet overdrijven… De schrijver aan de Hebreeën kent al die opmerkingen. Zoals het nu vaak gaat, ging het toen ook al. Er is niets nieuws onder de zon! Vandaar zijn aansporing: “Wij moeten onze eigen bijeenkomsten niet verzuimen, zoals sommigen dat gewoon zijn…’ Over ‘gewoonte’ gesproken…!
Waarom zou je naar de kerk gaan? In het Bijbelgedeelte dat we lazen, staat een antwoord op die vraag. Om elkaar aan te vuren tot liefde en goede werken! Je zou zeker nog veel meer antwoorden kunnen geven op die vraag. We gaan ook naar de kerk omdat God daar behoefte aan heeft! Hij wacht op onze lofprijzing! Maar wat hier gezegd wordt, is zeker óók van belang. Ik ga naar de kerk om aangevuurd te worden tot liefde en goede werken. Want een vuur dat niet wordt opgestookt, gaat langzaam maar zeker uit!

Berichten: 4992

Zaterdag 4 December, Hebr. 11: 1-6; Wie zoekt, die vindt.

In deze tijd van het jaar zijn de Sinterklaasversjes weer overal te horen. ‘Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe…’ In het Bijbelgedeelte dat we lazen, gaat het ook over een beloning. God beloont. Wie worden er door Hem beloond? ‘Wie zoet is krijgt lekkers…’ Is dat bij God ook zo? Moet je heel netjes leven om voor Zijn beloning in aanmerking te komen?
Gelukkig lees ik daarover niets in het Hebreeënboek. De schrijver heeft het over het geloof. Het geloof is een soort foto. Je kunt op een foto een huis zien dat misschien wel aan de andere kant van de wereld staat. Je bent er zelf nog nooit geweest, maar de foto is een soort bewijs: het huis bestaat werkelijk! Zo is het met het geloof! Het is een bewijs van de dingen je niet kunt zien. Zo hebben Abel en Henoch en vele andere gelovigen geleefd. Ze zagen weinig of niets van Gods Koninkrijk. Maar ze geloofden vast en zeker: het komt!
En vanwege dat geloof zijn ze beloond! Niet omdat ze zo ‘zoet’waren. Niet omdat ze zonder zonden leefden, maar omdat ze God ernstig zochten. God is een beloner voor wie Hem ernstig zoeken! Wie zoekt, die vindt! Wie bidt, ontvangt! Wie klopt, wordt opengedaan! Nee, niet altijd à la minute. Je wordt bij God zelden op je wenken bediend. Het Vaderhuis is geen hotel. Maar wie ernstig op zoek is naar God, die zoekt niet tevergeefs. Wie zoet is, krijgt lekkers. Maar wie God zoekt ontvangt álles – het eeuwige leven!

Berichten: 4992

Zondag 5 December, Hebr. 11:8-16; Vol verwachting.

Vandaag: Sinterklaasavond! Huiselijke gezelligheid, pakjes en pepernoten. Vol verwachting klopt ons hart!
De aartsvaders verwachtten ook het een en ander. Vol verwachting leefden zij, zo vertelt de schrijver van het Hebreeënboek. Wat verwachtten zij dan? Zij verwachtten de stad met de fundamenten, waarvan God de ontwerper en bouwmeester is.
Eén voor één komen ze voor het voetlicht: Abraham, Sara, Isaak, Jacob. Zwervers waren het. Vreemdelingen. Altijd op doortocht. Trekkers naar het beloofde land. Abraham werd geroepen. En hij ging. Hij vertrouwde op Gods belofte. Zo hebben ze geleefd, de aartsvaders. En zo zijn ze gestorven. Wat ze verwachtten, hebben ze niet gekregen. Althans, niet hier op aarde. Ze verwachtten meer dan een stad om in te wonen, meer dan een land van melk en honing. Ze verwachtten een hemelste stad, een hemels vaderland.
Zo tekent de schrijver van het boek Hebreeën het geloof van de aarsvaders. Wat zij hoopten te krijgen, hebben ze tijdens hun leven niet ontvangen. Maar ze geloofden vast en zeker dat het eenmaal komen zou.
Vol verwachting. Wat Sinterklaas te bieden heeft, is kinderspel vergeleken bij de stad en het land, door God beloofd. In het geloof zien we ernaar uit, we verwachten het, met kloppend hart. Al is er nog niets van te zien, komen zal het!

Berichten: 4992

Maandag 6 December, Hebt. 12: 1-3; De wedloop.

Op de tribune: de supporters! Veteranen: mensen die vroeger de wedloop gelopen hebben. Zij weten hoe moeilijk het is om vol te houden!
Op de baan: de renners. Klaar voor de start. De blokken die bij het oefenen om de benen worden gegespt, worden nu afgedaan. Dat verhoogd de snelheid! De renners hebben dan het gevoel dat ze veel vlugger dan anders kunnen lopen.
Op het erepodium: de oud-kampioen. Hij mag zitten aan de rechterhand van de keizer. Straks zal hij de erekrans uitreiken. Veel heeft hij te verduren gehad, maar het is hem gelukt: hij was de eerste, de grote kampioen!
De renners staan klaar. Het oog gericht op het erepodium, daar bij de finish. De supporters roepen: Vooruit, houdt vol, je haalt het vast!
Wie zijn, die supporters? Dan zijn de gelovigen die gestorven zijn, de aartsvaders, de mannen en vrouwen die zelf de loopbaan van het geloof achter de rug hebben. Het is een wolk van getuigen, een tribune, een hemel vol!
En die oud-kampioen? Dat is Jezus, de voleinder van het geloof, de leidsman. Hij heeft het kruis op zich genomen en dwars door het gejoel en hoongelach heeft Hij het einddoel bereikt. En nu zit Hij aan Gods rechterhand!

En de renners? Dat zijn wij! Weg met de blokken aan het been! Weg met de last van de zonde! Gods tijd is ingegaan!

Berichten: 4992

Dinsdag 7 December, Hebr. 13: 1-8; Herbergzaamheid.

Hoe komt de schrijver van dit Bijbelgedeelte erbij om nu opeens te spreken over ‘herbergzaamheid’?
Ik denk dat het te maken heeft met wat hij schrijft vlak voor het Bijbelgedeelte dat we lazen. Daar zegt hij over God dat Hij is: een verterend vuur…
Een verterend vuur! Dat liegt er niet om! Is God dan niet liefde? Ja zeker, maar juist liefde kan het kwaad niet verdragen! Eens komt de grote dag van het oordeel. Dan zal alles in vuur opgaan. Alles? Nee, wat goed is, het goud, dat blijft. De schepping wordt gelouterd! Het kwade zal verbranden, voorgoed verdwijnen van de aardbodem. Onze God is een verterend vuur!
Het is alsof de schrijver nu opeens moet denken aan de steden Sodom en Gomorra. Geen wonder! Daar daalde het vuur uit de hemel! Op iedereen? Nee, Lot en zijn gezin werden gespaard! Hij had twee mannen onderdak aangeboden in zijn huis, niet wetend dat het engelen waren! Die engelen namen hem met zijn vrouw en kinderen mee, de stad uit, het oordeel uit. God is een verterend vuur! Maar niet voor wie Hem liefhebben!
Zo moet de schrijver van de brief aan de Hebreeën opeens denken aan de herbergzaamheid. ‘Vergeet de herbergzaamheid niet, want daardoor hebben sommigen, zonder het te weten, engelen geherbergd’.
Vergeet de herbergzaamheid niet. Zet de deur van je huis open voor wie geen onderdak heeft, geen mens om mee te praten, geen toekomst, geen geluk. In de oorlog hebben velen dank zij dit woord een schuilplaats gevonden! Vergeet de herbergzaamheid niet! Ook al zijn niet álle gasten: engelen!

Berichten: 4992

Woensdag 8 December, Jakobus 1: 19-27; Spiegelgeloof.

Iemand die erg ijdel is, staat telkens weer voor de spiegel. Hoewel, wij allemaal kijken er regelmatig in. Het is alsof je steeds weer zien wilt hoe je eruit ziet, alsof je het telkens vergeet.
Met zo iemand vergelijkt Jakobus een christen die niet in praktijk brengt wat hij gelooft. Ze zijn er, helaas: mensen die uren kunnen praten over hun geloof, maar het laten afweten als ze het in praktijk moeten brengen. Hoorders, zo noemt Jakobus hen. Hoorders, maar geen daders! Elke keer komen ze weer terug om zichzelf in de spiegels te zien. O ja, dat is waar ook, zo ziet een christen er uit…! Laat ik het nu eens in praktijk brengen… Maar nauwelijks hebben ze zich omgedraaid, of ze zijn al weer vergeten wat ze zouden doen. Spiegelgeloof!
Jakobus denkt aan zeer concrete situaties. Zo noemt hij het geval van iemand die meent erg godsdienstig te zijn maar ondertussen zijn tong niet in toom houdt. Dat kan: dat je vaak op een ander scheldt, veel vloekt, graag kwaad spreekt van een ander – en ondertussen denkt dat je erg godsdienstig bent! Maar zo’n godsdienst is waardeloos, zegt Jakobus. Echte godsdienst, dat is: omkijken naar mensen die het moeilijk hebben, armen en wezen. Wie in de spiegel van de wet niet alleen zichzelf ziet, maar ook de naaste in nood, die heeft pas werkelijk begrepen wat het is om God te dienen!

Berichten: 4992

Donderdag 9 December, Jak. 2: 14-26; Woorden en werken.

Je kunt van de bijbel zeggen wat je wilt, maar niet dat het een eenzijdig boek is! Neem nu Paules. Niet door de werken, zo zegt hij, maar door het geloof alleen worden wij zalig. Alles goed en wel, zo beweert echter Jakobus, maar geloof dat niet in praktijk wordt gebracht, geloof zonder werken, is dood. Stel je voor dat Abraham tegen God had gezegd: Ja, Here God, ik geloof zeker in U maar U moet me niet vragen om Isaak te offeren, dat doe ik niet… Dan zou Abraham wel hebben geloofd, maar dat geloof zou een dood geloof zijn geweest. Abraham bracht zijn geloof in praktijk en daarom werd hij gerechtvaardigd. Een mens wordt nu eenmaal niet alleen door het geloof een vriend van God!
Paules en Jakobus. Het lijkt haast een tegenstelling in de bijbel. De één zegt: door het geloof alleen. De ander zegt: Nee, niet door het geloof alleen. Wie heeft er nu gelijk? Hoe is het nu eigenlijk?
Ik denk dat Paules en Jakobus allebei gelijk hebben! Wij behoeven Gods liefde niet te verdienen. Dat bedoelt Paules. De toegang tot Gods Koninkrijk is gratis. Bij de enge poort staat geen kassa. Je behoeft niets in te leveren dan je tekort en je schuld. Maar wie eenmaal door de poort is binnengegaan, moet niet denken in een luie stoel te kunnen gaan zitten. We zijn niet geroepen om te zitten, maar om te wándelen in het licht! Dat bedoelt Jakobus! Wie een groot geloof heeft, maar ondertussen met een boog om zijn broeder of zuster heenloopt, wie tegen zijn naaste zegt: Zoek het zelf maar! – die heeft een dóód geloof.
Woorden en werken. Maria en Martha. Paules en Jakobus. Wie Jezus volgt, spreekt altijd met twee woorden.

Berichten: 868

Amen
Sjalom.
Martin

Berichten: 4992

Vrijdag 10 December, Jak. 4: 1-10; de Diabolo.

Speelgoed ‘uit de oude doos’: twee stokjes, een touwtje er tussen en op dat touwtje een diabolo – en dan de stokjes zo op en neer bewegen dat de diabolo op het touwtje blijft…! Zo’n diabolo is een vreemd voorwerp: in het midden klein, maar naar twee kanten breed uitlopend. Het is net alsof vanuit het midden de twee kanten uit elkaar worden gegooid. Dat is nu net de betekenis van het woord ‘diabolo’. En het woord ‘duivel’ heeft daar alles mee te maken, want in de taal van het Nieuwe Testament, het Grieks, heet de duivel ‘diabolos’: uit-een-werper. De duivel probeert altijd weer mensen uitéén te werpen, en om een scheiding aan te brengen tussen mensen en God. Jakobus geeft aan wat dat betekent: strijden, vechten, doodslag en jaloezie.
Vandaar zijn oproep: Biedt weerstand aan de duivel! Laat de uit-een-werper niet ongestoord zijn vernietigende gang gaan! Hij heeft al genoeg scheiding gemaakt. In gezinnen, in huwelijken, in families, in kerken en tussen de volkeren op aarde.
Hoe dat moet, weerstand bieden aan de duivel? Jakobus geeft een paar goede adviezen. Het begint met nederigheid. Wie hoogmoedig is, speelt een duivels spelletje. Reinigt uw handen, zondaars en zuivert uw harten, gij die innerlijk verdeeld zijt! Beseft hoe zeer je door de duivel verleid bent om van twee walletjes te eten! Maar je kunt niet vroom en godeloos tegelijk te zijn! Biedt weerstand aan de duivel! Je hebt de touwtjes in handen! Smijt de uit-een-werper maar een eind van je vandaan. Zijn spel is al lang uit!

Berichten: 4992

Zaterdag 11 December, 1 Petrus 1: 3-7; Wedergeboorte.

Petrus gaat er bijna van stotteren een onvergankelijke, onbevlekte erfenis…! Gemeente van Christus; U bent schatrijk! Geen wonder dat Petrus zijn brief begint met een lofprijzing: Geloofd zij de God de Vader van onze Here Jezus Christus!
Wat is dat dan voor een erfenis? Het is de zaligheid! Het Rijk van vrede dat komen zal. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waarop gerechtigheid woont. Dat is nog eens een erfenis!
Waar die schat wordt bewaard? In de hemel, daar is dat alles weggelegd. Opgeborgen, tot de dag van Jezus’ komst.
En voor wie is die erfenis? Voor wie wedergeboren is! En hoe word je dat wedergeboren?
Dat is een vraag die al heel wat mensen heeft beziggehouden! Hoe word ik wedergeboren? Door het zien van een visioen? Door het krijgen van een tekst, die op een wonderlijke manier in mijn gedachten komt? Of moet ik om wedergeboren te zijn opvallend vroom gaan leven? Of bidden, voortdurend bidden om een nieuw hart?
Laten we maar eens luisteren naar wat Petrus ervan zegt: Geloofd zij God, die ons door de opstanding van Jezus Christus uit de doden heeft doen wedergeboren worden tot een levende hoop! Door de opstanding van Jezus! Dat is het hele evangelie in een paar woorden! Niet door mijn vroomheid maar door Christus’ opstanding ben ik een nieuw mens!

Berichten: 1146

MARIO216 schreef:

Zaterdag 11 December, 1 Petrus 1: 3-7; Wedergeboorte.

Petrus gaat er bijna van stotteren een onvergankelijke, onbevlekte erfenis…! Gemeente van Christus; U bent schatrijk! Geen wonder dat Petrus zijn brief begint met een lofprijzing: Geloofd zij de God de Vader van onze Here Jezus Christus!
Wat is dat dan voor een erfenis? Het is de zaligheid! Het Rijk van vrede dat komen zal. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waarop gerechtigheid woont. Dat is nog eens een erfenis!
Waar die schat wordt bewaard? In de hemel, daar is dat alles weggelegd. Opgeborgen, tot de dag van Jezus’ komst.
En voor wie is die erfenis? Voor wie wedergeboren is! En hoe word je dat wedergeboren?
Dat is een vraag die al heel wat mensen heeft beziggehouden! Hoe word ik wedergeboren? Door het zien van een visioen? Door het krijgen van een tekst, die op een wonderlijke manier in mijn gedachten komt? Of moet ik om wedergeboren te zijn opvallend vroom gaan leven? Of bidden, voortdurend bidden om een nieuw hart?
Laten we maar eens luisteren naar wat Petrus ervan zegt: Geloofd zij God, die ons door de opstanding van Jezus Christus uit de doden heeft doen wedergeboren worden tot een levende hoop! Door de opstanding van Jezus! Dat is het hele evangelie in een paar woorden! Niet door mijn vroomheid maar door Christus’ opstanding ben ik een nieuw mens!

Het is zo eenvoudig, zalig worden:geloven in Hem.
Fijn Mario...die bemoediging.. elke dag weer.

Berichten: 4992

Zondag 12 December, 1 Petrus 2: 1-10; Priesters.
Dát is de gemeente van Christus: een koninklijk priesterschap! Priesters, dat zijn we!
Petrus gebruikt allerlei voorbeelden om duidelijk te maken wat het betekent om wedergeboren te zijn. Je gaat, zo schrijft hij, net als een klein kind verlangen naar voedsel, naar geestelijke groei. Je lijkt ook op een steen die wordt gebruikt voor de bouw van een huis, een tempel, waarvan Jezus de hoeksteen is. Op Hem rust het hele gebouw! De Farizeeën en Schriftgeleerden hebben deze steen wel aan de kant gegooid, ze hebben Jezus gekruisigd. Maar de grote Aannemer heeft hem opgepakt; God heeft Jezus gemaakt tot een hoeksteen!
Al schrijvend springt Petrus nog eens over naar een derde voorbeeld. Nu hij het heeft over dat geestelijk huis, die tempel voor God, ziet hij de gelovigen daarin als priesters rondlopen. Dát zijn we, schrijft hij! Een volk van priesters! In Israël werd een enkeling geroepen om koning of priester te zijn. Maar zij die Christus volgen, de Gezalfde, zijn het allemáál: koningen, priesters, profeten! Door de olie van de Geest toegewijd aan Christus en Zijn dienst.
Priesters. En de offers? Moeten we dieren slachten of wierook branden? Nee, dat is voorbij! Onze offers zijn lof-offers, geestelijke offers. Wij offeren onze lofprijzing, wij offeren onze woorden en onze werken. Wij offeren onze liefde, onze aandacht voor mensen, onze bewogenheid met deze wereld, onze helpende handen, ons sprekend getuigenis. Zo gaan wij als priesters rond in deze wereld. Uit de tunnel van de zonde, in het wonderlijke licht van Gods genade aangekomen: priesters van God!

Berichten: 4992

Maandag 13 December, 1 Petrus 2: 18-25; Niet dreigen.

‘En als jij dat doet, dan zal ik jouw…’Hoe vaak zal dat niet worden gezegd? Oog om oog, tand om tand. Er wordt gedreigd in deze wereld. In het klein. En in het groot.
Er wordt ook gedreigd met straf. Met mishandeling. Met opsluiting in concentratiekampen. Met oorlogsgeweld.
Maar in een christelijk woordenboek hoort het woord ‘dreiging’ niet thuis, zo schrijft Petrus. Dan kun je beter ten onrechte leed verdragen. Dat voorbeeld heeft Jezus ons toch gegeven? In Zijn voetstappen moeten we gaan! Hij heeft niet gedreigd en Hij heeft niet bedrogen. Hij schold niet terug, maar liet het oordeel over aan God.
Betekent dat, dat Petrus de slavernij goedkeurt? Daar is geen sprake van! Petrus roept alleen de christenen om op zich te schikken in de bestaande situatie. Alleen de liefde verandert de dingen. Alleen de liefde maakt van heren knechten en van slaven vrijen. Alleen dit geloof zal de wereld overwinnen! Niet de geest van de revolutie en geweld.
Wie daaraan nog twijfelt, moet maar naar Golgatha gaan. Dáár wordt de haat, de vijandschap doorbroken. Daar wordt de vijand gebeden! Daar hangt niet iemand die zegt: Als jullie mij kruisigen, dan zal ik het vuur uit de hemel roepen om jullie te vernietigen! Op Golgota hangt Hij die zegt: ‘Vader vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen!’Petrus stond erbij. Petrus heeft het begrepen. En in zijn woordenboek is het woord ‘dreigen’doorgestreept…

Berichten: 4992

Dinsdag 14 December, 1 Petrus 5: 1-11; Onbekommerd.

Te midden van allerlei vermaningen aan oudtsen en aan jongere, staat in het slot van de Petrusbrief een indrukwekkende belofte. ‘Werpt al uw bekommeringen op Hem, want Hij zorgt voor u.’
Ik (de schrijver) las eens van een man die op weg was naar de stad. Op zijn rug droeg hij een zware last. Hij was op weg naar de markt om zijn waren te verkopen. Toen hij bijna bezweek onder het gewicht, werd hij ingehaald door een boer met paard en wagen. De boer liet de wagen stil staan en stelde de koopman voor om op zijn wagen mee te rijden naar de stad. De man ging er graag op in en klom op de wagen. Toen ze een tijd gereden hadden, keek de boer eens achterom. Tot zijn verbazing zag hij dat de koopman het zware pak nog altijd op zijn rug had… Daar bleek de man niet aan gedacht te hebben: hij kon niet alleen meerijden maar hij kon nu ook dat zware pak van zijn schouders laten glijden!
Ik (de schrijver) denk dat wij allemaal, meer dan we willen toegeven, lijken op deze koopman. We gaan diep gebukt onder veel zorgen. Zorg over ons rapport, zorg over een moeilijk proefwerk, zorg over vakantie, zorg over familieleden, zorg over de toestand van de wereld, zorg over de kerk… Zeker, we weten van het evangelie, van Jezus Christus. En we kennen Zijn woord: ‘Kom allen tot
Mij die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven.’ Maar we vergeten één ding: werkelijk onze zorgen van ons af te gooien! En vandaar de oproep en de belofte van Petrus: Laat de zorgen toch van je schouders glijden, blijf niet tobben met alles wat je last bezorgt! Het is goed dat je meerijdt op de wagen van het evangelie – maar vergeet niet om dan ook al je zorgen van je af te gooien. God zorgt voor u!