Berichten van MARIO216

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 19 maart, Lucas 18: 31-34; Duister.

Jezus neemt zijn twaalf leerlingen apart. Zoiets doe je meestal als je vertrouwelijk wilt praten en je vrienden wilt laten delen in je zorg, je aanvechting of wat dan ook. Jezus is daarop geen uitzondering. Hij vertelt opnieuw van zijn missie naar Jeruzalem en hoe. Hij verwacht daar ontvangen te worden, miskend en gedood. Maar op de derde dag – altijd en overal de dag van de grote wending – zal Hij opstaan.
De discipelen weten er absoluut geen raad mee. Maar liefst drie keer horen we, dat ze van Jezus’ ontboezeming niets begrijpen. Zijn woord is hen duister, in de zin van: verborgen en geheimnisvol. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Want: hoe kan het Koninkrijk van God komen als Jezus gedood wordt? Houdt dan niet alles op? En hoe zou dat bij God kunnen gebeuren?
Zo eindigt de vergadering in klein comité. Donker en deprimerend stil. Niemand die iets durft te zeggen over eigen moeite, angst, boosheid, ongeloof, duisternis.
Maar de dingen hoeven niet donker te blijven. Jezus wil ook ons apart nemen. Spreek je eens helemaal tegen Hem uit en luister naar Hem. Op de derde dag zal Hij opstaan….

MARIO216 · Berichten: 4992

PETRA373 schreef:

En wat heb je tegen hem gezegd Smiley die vol vragen zit

Dat we meer geld willen zien, om te investeren. Hij gaf daarop geen antwoord. Hij heeft hele grote handen en is heeeel lang.

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 18 maart, Lucas 18: 26-34; Wat levert het op?

Petrus is duidelijk onder de indruk. Alleen door alles prijs te geven en Jezus radicaal te volgen, kun je het Koninkrijk van God binnen gaan, zo begrijpt hij. Spontaan, namens heel de groep, zegt hij: Maar dat, Here, hebben wij toch gedaan? Toe U ons riep, toen lieten we al het onze los. Ons werk, onze collega’s, ons huis, tot op zekere hoogte zelfs ons gezin en familie.
En nu, wat levert dit op? Levert het wel iets op? Jezus is ineens heel duidelijk. Plechtig belooft Hij twee dingen. Punt 1: wie om Christus wil zijn huis, zijn baan zijn familie of vrienden moet opgeven, hoeft niet bang te zijn de rest van zijn leven totaal eenzaam de wereld door te moeten. Je ontvangt van Godswege rijkelijk terug. Daar mag je Jezus op aanspreken. Voor jou en je gezin wordt gezorgd. En punt 2: voor wie het Koninkrijk binnen ging, smekend als een tollenaar, afhankelijk als een kind op de arm van z’n moeder of alles prijzengevend als die vissersman uit Galilea, blijft God eeuwig zorg hebben. Ook daar mag je Jezus op aanspreken.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 17 maart, Lucas 18: 18-27; Hoe kom ik binnen?

Zo simpel en vrolijk als kinderen het Rijk van God binnen gaan, zo moeizaam en onmogelijk gaan volwassenen binnen. De man die Jezus hier aanspreekt, is nog betrekkelijk jong. Toch heeft hij al een hoge functie en is nu al rijk. Verder is hij een heel gelovige vent en is in alles uiterst correct. Nooit hoeft hij zijn moeder of oma zich voor hem te schamen. Type jong econoom of jurist. Altijd goed in de kleren, ook in zijn vrije tijd. Een aangenaam mens om mee om te gaan. Maar bij alles wat hij heeft mist hij iets fundamenteels.
Wat hij mist? Zeg maar: de gelovige openheid en afhankelijkheid die kleine kinderen eigen is. Blijkbaar staat hij er met zijn neus bovenop, als Jezus van de kinderen zegt, dat juist voor zodanigen het Rijk poorten opent. Dat gaat heel eenvoudig, zo lijkt hij te denken. Goede Meester, en ik? Hoe kom ik binnen? Ik met mijn yuppen-pak en yuppen-koffer en mijn yuppen-ziel?
Moeilijk, zegt Jezus. Heel, heel moeilijk. Feitelijk zelfs onmogelijk. Tenzij je – met alles wat je bezit – je handen teruglegt in de handen die je eertijds aanraakten. Een beetje naïf, zegt u?

MARIO216 · Berichten: 4992

Vandaag minister Asscher van sociale zaken gesproken en een hand gegeven.

MARIO216 · Berichten: 4992

Waarom niet???

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 16 maart, Lucas 18: 15-17; Dragen.

Volgens de evangelist Lucas moeten het vooral heel kleine kinderen geweest zijn, zuigelingen nog. In de Statenvertaling wordt het woord dat hij gebruikt vertaald met kinderkens. Dat zijn nog hele kleintjes en liefjes. Natuurlijk gedragen door hun moeders. Niet alleen door vaders. Die staan er mogelijk alleen maar wat onbeholpen bij. Wel trots, maar toch nog nauwelijks raad wetend met hun kind. Soms blijft dat lang zo. Zeker als het om God en geloof in God gaat.
Een kind dragen is blijkbaar in vrijwel alles typisch iets voor moeders. Ze tillen dan ook wat af. Gaandeweg worden die kleintjes steeds zwaarder. Het blijven geen liefjes. Je zet ze steeds vaker neer, zelfs moeders moeten loslaten.
Maar wie houdt ze daarna vast? Deze moeders brengen hun kind bij Jezus. Hij houdt hen even vast, raakt ze even aan. Ik denk: met een gezegend gebaar, zoals rabijnen dat vaker deden. En zoals je een dominee bij de doop van een kind even ziet doen. Jezus raakt ze aan. En aangeraakt zijn is zoiets als geteld en genoteerd zijn. ’Ik zal dragen,’ zegt God. ‘…. Zelfs tot de grijsheid toe zal Ik u torsen; Ik heb het gedaan, Ik zal dragen en torsen en redden’ (Jes. 46).

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 15 maart, Lucas 18:9-14; Ik, ik, ik.

De tollenaar uit dit verhaal is mij altijd heel sympathiek geweest. Alleen al om de manier waarop hij daar staat. Op grote afstand van de Farizeeër. Ontzettend aangeslagen, zijn emoties nauwelijks de baas. Slechts een paar woorden komen over zijn lippen: ‘O God, wees mij zondaar genadig!’ Meer niet blijkbaar. Nauwelijks echt een gebed. Het is niet veel meer dan een schreeuw uit het diepst van zijn hart. Die man – wat er ook allemaal met hem mis mag zijn – is je meteen sympathiek. En spontaan denk je: goed dat Jezus die zelfingenomen Farizeeërs even goed de les leest.
Maar of we Jezus dan goed begrepen hebben? Tollenaars waren gewetenloze geldafpersers. Ze gaven om God noch gebod. Farizeeërs daarentegen maakten veel werk van de Schriften en het doen van Gods gebod. En toch ging niet de Farizeeërs als een door God rechtvaardig gesproken mens naar huis, maar de tollenaar. Niet vanwege zijn emotie, maar vanwege die schreeuw, die gericht was op het genadige hart van God.
En dat andere gebed? Daarbij luistert het nauw. Bij de Farizeeër is het meer gericht op het hart van de omstanders dan op dat van God. Ik, ik, ik… God wil het niet horen! Maar zo’n rauwe schreeuw laat Hij nooit onbeantwoord.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 14 maart, Lucas 18: 1-8; Altijd bidden.

Van bidden kun je heel moe worden. Moe en moedeloos. Omdat het totaal niets lijkt uit te halen. Omdat God misschien wel luistert, maar niet reageert. Min of meer als een keiharde rechter die zich totaal niets aantrekt van het onrecht van een arme weduwe. Die niets doet op haar schreeuw om hulp. Een door en door onrechtvaardige man. Niets wil hij doen, hoezeer de vrouw ook aandringt.
Zo’n gevoel kun je ook hebben met bidden. Maar volgens Jezus is dat niet terecht. Want zelfs zo’n onrechtvaardige rechter gaat bij volhardend aandringen toch een keer iets doen. En wat dacht je van God, de Rechter van hemel een aard? Zou Die niet luisteren als zijn uitverkorenen… dan en nacht tot Hem roepen?
Ja, maar…uitverkoren… wie zijn dat? Dat zijn Abram, Isaak en Jacob. En heel dat volk Israël. En zij die Israëls lot delen en onrecht lijden, maar hun hoop blijven zetten op Israëls God. Die hopen niet tevergeefs. God let heel bijzonder op hen. Daarom zegt Jezus: blijf altijd bidden, moe of niet moe. Want zijn Koninkrijk komt en met zijn komst de vervulling van al onze gebeden. Spoedig zal God je recht doen!

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 13 maart, Lucas 17: 31-37; Red jezelf, niet je spullen.

Bij een plotselinge brand zie je altijd mensen als gekken terug hun huis in rennen om nog snel enkele persoonlijke dingen te redden. Niet zelden met een fatale afloop. Met hun spullen komen ze om. Bij Jezus’ verschijning zal het min of meer ook zo toegaan. De aarde zal schudden en er zal grote paniek ontstaan. De aarde zal schudden en er zal grote paniek ontstaan.
Jezus zegt: ‘Ga op die dag niet terug in je huis om nog wat te redden! Maar ga meteen Mij tegemoet. Want op dat moment valt er niets te redden. De beslissing is dan gevallen. Dwars door mensen heen. de beslissing is dan gevallen. Dwars door mensen heen. En wat of wie niet van God is, zal achterblijven voor de gieren. Dus ga niet terug. Red jezelf, niet je spullen.’
Of dat gemakkelijk zal zijn? Ik denk van niet. Vooral niet als je veel achter te laten hebt. Zoals een fijn huis, een tuin, mooie boeken of cd’s. Om maar helemaal te zwijgen over mensen die je achter moet laten. Familieleden misschien, aardige buren en collega’s.
Maar er komt een moment dat achterom kijken geen zin meer heeft en zelfs fataal kan worden zoals de vrouw van Lot. Wie dat bedenkt, kijkt nu al anders naar zijn spullen. Alle kans dat ook onze gebeden daardoor heel praktisch worden. Heel beslist en concreet.

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 12 maart, Lucas 17: 20-30; Houd op met rekenen.

De komst van het Koninkrijk van God hield in Jezus’ tijd heel veel mensen bezig. Het land was bezet door de Romeinen. Daarom verlangde men heftig naar bevrijding en naar zoiets als het begin van het door de profeten voorzegde Koninkrijk van God. Sommige Farizeeën probeerden ook serieus de dag te berekenen door profeten als Zacharia, Joël en Daniël te lezen en te bestuderen. Uitkijkend naar zichtbare tekenen en tekenen en signalen van God.
Volgens Jezus is dat totaal vergeefse moeite. Want die dag valt niet te bereken. Met die beslissing wacht God zo te zeggen tot het laatste moment. In een flits zal het gebeurt zijn. En elk oog zal Hem zien.
Dan maar stil afwachten? Let op, zegt Jezus: ‘Het Koninkrijk van God is al begonnen. Het Koninkrijk van God is al bij u. Of onder u.’ Zo waar Hij als Hij verschenen is en onder ons zijn stem laat horen.
Nauwelijks opgemerkt. Verborgen voor velen als een schat in een akker. En als een parel waarvan je niet meteen de waarde ziet. Maar elke dag kan God je het licht als een flits doen opgaan en je in Jezus de poort van zijn Rijk openen. Houd op met rekenen, maar ga binnen! De dag van God is dichterbij dan je dacht.

MARIO216 · Berichten: 4992

Lekker even bleren:

http://www.youtube.com/watch?v=7ECB5AigzzY

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 11 maart, Lucas 17: 11-19; Ga terug.

Slechts één man neemt de moeite terug te komen als hij genezen is. Luidkeels prijst hij God en dankt Jezus openlijk en hartelijk. Niemand zal het ontgaan zijn. Nota bene een Samaritaan. Als enige komt hij terug na het ritueel bij de priester. Terug naar het dorp waar hij met zijn makkers Jezus tegenkwam. Dagen later misschien. Jezus zal inmiddels verder gereisd zijn. Maar de man is Hem achterna gegaan. Als hij Jezus vindt gaat hij spontaan op de knieën en dankt God voor zijn genezing.
Jezus herkent hem meteen. ‘Was jij niet een uit een hele groep melaatsen,’ vraagt Hij. ‘Waren dat er geen tien? En waar zijn de negen anderen gebleven?” Jezus is diep geraakt door deze man. Maar waar zijn de anderen? In Jezus’ reactie hoor je teleurstelling. Geen zelfbeklag, wel zorg! Iets van: wat jammer dat die negen anderen na hun genezing kennelijk zomaar door fietsen. Geen tijd genomen voor terugkeer en lofprijzing aan God. Wat heeft die genezing je dan gedaan?
Ga terug en dank God. Pas in de omkeer naar Hem en de dankzegging aan Hem merk je dat je echt geholpen bent.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 10 maart, Lucas 17: 7-10; Onnut, niet nutteloos.

Rabbi Jochanan moet eens gezegd hebben: ‘Als u veel van de wet vervuld hebt, claim dan geen beloning voor uzelf, want voor dit doel ben u geschapen.’ Denkt Jezus aan deze uitspraak en ergert Hij zich aan bepaalde Farizeeën die voor hun inzet meenden bij God iets te kunnen claimen? Dan is meteen duidelijk dat Jezus onze inzet voor God niet zo negatief beoordeelt als op het eerst gehoor even lijkt. Als zouden we onszelf en onze inzet als totaal waardeloos en nutteloos moeten kwalificeren. Als totaal nergens voor dienend, ‘onnutte slaven’ die we zijn.
Jezus bedoelt met ‘onnut’ niet nutteloos. Maar: wees bescheiden, heb geen pretenties, denk niet dat je iets kunt claimen bij God. Besef liever dat we alleen maar deden waartoe God ons riep en waarvoor Hij ons geloof en kracht en gezondheid gaf. Bepaald niet iets om min over te doen, als was het waardeloos. God doet het niet en wij mogen het ook niet doen.
Een lintje van de koningin is een mooie waardering voor een vaak jarenlange inzet. Maar blijf wel bescheiden. En aan het avondmaal liever geen ridderordes. Heer, wij deden slechts wat U vroeg. Dank U dat ik het doen mocht!

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 9 maart, Lucas 17: 1-6; Geloof is genoeg.

Vraag Jezus nu niet erg veel van zijn volgelingen? Na een indringende waarschuwing over verleidingen en valkuilen die ook God niet zal verhinderen of tijdig opruimen, drukt Hij ons op het hart heel vergevingsgezind te zijn jegens elkaar. Zelfs als iemand je zeven keer op een dag op je ziel trapt en daarna zeven keer vraagt om vergeving, geef hem dan die vergeving toch, zodat de ellendeling nog goed slapen kan die nacht. Vraagt Jezus nu niet teveel? Want wie brengt dat op?
Jezus zal wel niet letterlijk zeven keer bedoelen. Zeven duidt altijd op vol en volledig. Met vergeven ga je steeds weer door. Zelfs na een zevende keer. Elke keer weer, als iemand je vraagt om vergeving en oprecht berouw toont. Heel moeilijk, zeggen zijn discipelen meteen. Zij zien de bui al hangen, denk ik. ‘Heer, geef ons dan wel wat meer geloof’, zeggen ze. Maar Jezus schudt zijn hoofd. Elke geloof, als was het zo klein als een mosterdzaadje, heeft genoeg kracht in zich om een verleiding te weerstaan. Om voor de zoveelste keer vergeving te schenken. Aan een van je kinderen, een broer of zus misschien. Vraag niet: geef ons meer geloof. Maar: geef ons geloof. Geloof is genoeg. Geloof dat met Hem rekent.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 8 maart, Lucas 14: 25-35; Afstand doen.

Aan belangstelling heeft Jezus geen gebrek. Grote scharen reizen met Hem mee naar Jeruzalem. Laat echter niemand denken dat je Jezus kunt volgen op een koopje. Opeens draait Jezus zich om en confronteert de mensen met de mededeling dat het volgen van Hem je heel veel kan kosten. Zelfs de goede verstandhouding met je ouders, met je partner en je eigen kinderen.
Hier valt een zwaar woord. Het woord ‘haten’. Overigens vooral bedoeld als ‘op de tweede plaats zetten’! Niet als ‘haten met je hart’. Maar toch: het gaat wel om een vergaande beslissing. Goed nadenken dus en eerst heel zakelijk de kosten berekenen, zegt Jezus.
Als ging het om de bouw van een toren.
Zulke opmerkingen klinken weinig uitnodigend. Ze hebben iets heel ontnuchterends en zakelijks. Maar dat is misschien juist heel goed. Want Jezus’ weg zal uitkomen in het licht van Pasen, maar voert wel door het donker van Golgotha. Volgelingen van Jezus moeten dat goed beseffen en het zoutgehalte van hun geloof hoog houden. Anders houd je het niet vol en haak je ver voor Jeruzalem al af. En dat wil Hij niet.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 7 maart, Lucas 14: 15-24; Een vol huis.

God houdt van vol en veel. Mijn huis moet vol worden, zegt de Here God volgens Jezus. Maar waarom reageren mensen afhoudend? Waarom hullen ze zich in allerlei smoesjes over een nieuwe akker, een nieuwe auto en een nieuwe partner? Voor de heer in dit verhaal is dat ontstellend krenkend, want hij blijft zitten met een lege zaal.
Ga heen, zegt de heer tegen zijn slaaf, en haal de bedelaars op uit de winkelstraten en van de marktpleinen in de stad. Die zullen wel ergens trek in hebben. Zo gebeurt. Maar nog is er plaats? Ga dan de zandpaden af en de plekken waar daklozen slapen. Ga langs bij de warme roosters en de kraakpanden. En dwing de mensen mee te komen en de feestzaal in te gaan. En dwing de mensen mee te komen en de feestzaal in te gaan.
Misschien zegt u: Maar begrijp Jezus goed. Sommige mensen moet je wel eens heel erg dwingen mee te gaan. Ze zouden je anders niet geloven. In tegenstelling tot velen die men natúúrlijk genodigd te zijn, maar liever andere etentjes bezoeken. Voor hen gaat de feestzaal dicht. Intussen gaat God verder. Want zijn huis zal vol worden. God houdt van vol en veel.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vannacht visite gehad van de eerste mug Boze smiley

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 6 maart, Lucas 14: 7-14; Een etentje is geen sabbatsmaal.

Aan tafel gaan op sabbat is een feestelijk gebeuren. Zoiets als een voorproefje van het Koninkrijk van God. Bij zo’n maaltijd horen gasten. Mensen die je in of bij de synagoge aantreft en meeneemt naar huis. Ze mogen delen in de goedheid van onze God.
Zo heeft Jezus zich laten uitnodigen. Als een arme die de tafel van deze rijke Farizeeër rijk komt maken. Maar om zich heen ziet Jezus louter vrienden en relaties. Geen vrijgevigheid zoals God die vraagt. Gewoon een etentje voor intimi, met een declaratiebonnetje aan het slot. Goed bewaren, zo weten ze in Rotterdam. Dan is die aan de beurt om een diner te geven en dan weer die. Zo ga je van de een naar de ander.
Jezus ergert zich. Gastmaal? Er is geen gast te bekennen! Wil je werkelijk iets laten zien van het royale van God, nodig dan eens een paar bedelaars uit. En misvormden, lammen en blinden, zegt Hij. Mensen die je nooit terug zullen vragen. Zalig ben je! Je zult straks aanzitten aan het feestmaal van God. Tussen lammen en blinden. Die zullen daar erg veel aanzitten. Hopelijk zijn het dan geen vreemden voor je.

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 5 maart Lucas 14: 1-6; Een kind, geen klant.

Jezus kijkt heel duidelijk heel anders naar die zieke man dan de Farizeeën die Jezus na een dienst in de synagoge hebben uitgenodigd. De man ziet er vreselijk uit. Hij heeft een zwaar opgezwollen hoofd en dikke benen en voeten. Hij lijdt verschrikkelijk aan vochtophopingen, waterzucht.
‘Mag je op sabbat genezen?’, vraagt Jezus zijn tafelgenoten. Ze voelen zich betrapt en niemand zegt iets. Dan gaat de man weg. Niemand komt blijkbaar op de gedachte hem iets aan te bieden. Een stuk brood of een feestelijk glas wijn. Voor hen is de man slechts een klant van een arts. Jezus kijkt heel anders. Voor hen is de man iemand voor wie je gewoon zorgt, sabbat of geen sabbat. Zelfs voor je dieren doe je dat, zegt Hij.
Soms zie je als zieke er inderdaad vreselijk uit – vermagerd of opgezwollen. Of met een kaal hoofd door alle chemokuren. Mensen kijken van je weg. Jezus kijkt heel anders. Voor hem is de man iemand voor wie je gewoon zorgt, sabbat of geen sabbat. Zelfs voor je dieren doe je dat, zegt Hij.
Soms zie je als zieke er inderdaad vreselijk uit - vermagerd of opgezwollen. Of met een kaal hoofd door alle chemokuren. Mensen kijken van je weg. Jezus niet. Hij kijkt naar je, als was je een kind van Hem. Zo slaat Hij zijn armen liefdevol als een mantel op je heen. Reddend en dragend.

MARIO216 · Berichten: 4992

http://www.youtube.com/watch?v=XIJWBVqJYFk

MARIO216 · Berichten: 4992

Ze gaan uit elkaar, heb gelukkig een verzamel cd van ze:

http://www.youtube.com/watch?v=OcHpDFejB8o

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 4 maart, Lucas 13: 31-35; Een hard verwijt.

Enkele Farizeeën waarschuwen Jezus nadrukkelijk voor koning Herodus. Blijkbaar waren dus ook enkele die Jezus wel mochten. ‘Ga zo snel mogelijk van hier weg.’ zeggen ze. ‘Zo meteen loopt het met U net zo dramatisch af als met Johannes de Doper.’ Maar Jezus is niet bang voor Herodus. Over een paar dagen zal Hij het gebied van Herodus trouwens alweer te verlaten hebben.
Nee, niet Herodus, maar Jeruzalem houdt Hem bezig. Daar zijn al vele profeten van God gedood. Op dit punt kende Jeruzalem een beschamende traditie van verblinding en arrogantie. Van afwijzing en domme miskenning van God en zijn profeten. Jezus maakt zich geen enkele illusie. Zeer geëmotioneerd hoor je Hem zeggen: ‘Jeruzalem, Jeruzalem! Wat gaan jullie Mij ontzettend aan het hart. Hoe dikwijls heb Ik uw kinderen heilvol willen omarmen en bijeen brengen bij God. Maar jullie hebben niet gewild.’
Niet gewild… Dat is een hard confronterend verwijt. Harder dan Jezus’ woord aan Herodus. De inwoners van Jeruzalem hebben Jezus niet willen erkennen als hun profeet en als hun Messias. Zoiets blijft nooit zonder gevolg. Wie Christus afwijst, eindigt vroeg of laat als Jezus.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 3 maart, Lucas 13: 22-30; Een dichte deur.

Op weg naar Jeruzalem doet Jezus diverse steden en dorpen aan. Hij gaat niet snel. Hij weet wat Hem te wachten staat. Ook Jezus heeft duidelijk tijd nodig voor aanvaarding. Op weg naar een kruis loopt niemand hard.
Voor theoretische gesprekken is Jezus dan ook niet in de stemming. Als iemand Hem vraagt of ook Hij meent dat maar weinig mensen behouden worden, valt Hij behoorlijk fel uit. ‘Strijd liever zelf om in te gaan,’ zegt Jezus tegen de man die er blijkbaar niet erg bekommerd uitziet. Want de poort is eng en op een bepaald moment is de poort dicht. Ben je dan niet binnen, dan sta je voorgoed buiten. Laat het zover niet komen.
Binnengaan kost dus veel strijd. Waarom? Punt 1: het is een smalle poort. Er kan maar één mens tegelijk door. Dat maakt de poort onwillekeurig eng en angstig. Want je merkt, dat geloof een heel persoonlijke kant heeft! Het is ja of nee met God. En punt 2: daardoor neig je tot uitstel. Met de kans dat de deur straks dicht is. Zorg dat je te zijner tijd bij de hemel niet op een dichter deur stuit.

MARIO216 · Berichten: 4992

Lijk me wel belangrijk

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 2 maart, Lucas 13: 10-21; Losmaken en oprichten.

Een ‘geest van zwakheid’, wat is dat? Dat betekent dat iemand innerlijk geen enkele weerstand meer heeft. Iemand die heel dun in z’n vel zit en heel dun in z’n ziel. Soms zo erg, dat zelfs het eigen lichaam iemand te veel is. Men komt soms in een rolstoel terecht zonder aanwijsbare lichamelijke oorzaak. Alles drukt en deprimeert.
Zo beschrijft Lucas, zelf arts, de vrouw in dit verhaal. Ze is in de synagoge, waar Jezus voorgaat. Maar liefst achttien jaar lang zit ze totaal vergroeid en verkromd op haar stoel. Heel de dag letterlijk met haar gezicht naar de grond, als het ware gebonden aan de donkergekleurde aarde. Als Jezus haar ziet, stopt Hij direct met zijn preek. Hij loopt naar haar toe en richt haar op.
Meteen begint zij te zingen. Mooi, zeg je misschien. Maar had Jezus niet even kunnen wachten tot na de sabbat? Nee! Juist op de sabbat wil God zich laten kennen. Bewogen met elk mens, in het bijzonder met wie gebonden is of neergedrukt door een zwakke geest.
Losmaken wil God en oprichten en je innerlijk sterk maken. Juist op de sabbat. Nog altijd.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 1 maart, Lucas 13: 6-9; Gods geduld.

Je kunt niet eindeloos in een zaak blijven investeren. Op een bepaald moment moet er ook iets uit komen. Anders moet je ermee stoppen. Dat zal hier en daar best pijn doen, maar het is niet anders. Je moet de dingen ook wel eens heel zakelijk bekijken. Een boom die niets oplevert, gooi je eruit.
Zo praten we regelmatig over een zaak of en project waarin we veel investeerden aan energie, aandacht en geld. Maar soms wordt er ook zo gepraat over mensen.
Misschien wel over u of over jou. Omdat het op het werk misging, alle investering van collega’s ten spijt. Misschien hebben anderen er genoeg van in je te investeren. En je kunt ze daarin mogelijk ook geen ongelijk geven.
En God? Hoe ‘zakelijk’ denkt God? Ook Gods geduld is niet eindeloos, zegt Jezus. Maar let op: Jezus springt voor een onvruchtbare vijgenboom in de bres. En Hij biedt aan nog eens een heel jaar te investeren in uw en mijn leven. Als een nieuwe en laatste kans. Laten wij die kans vandaag grijpen, Hem biddend: ‘Doorstroom. Beziel en zegen mij / opdat ik waarlijk vruchtbaar zij!’

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 28 februari, Johannes 10: 39-42; Geloof waar je het niet verwacht.

Velen komen tot geloof in Jezus. Echter niet in Jeruzalem. Daar komt het niet meer goed tussen Jezus en de Joodse leiders. Van feest tot feest is de sfeer grimmiger geworden. Aan het einde van het Loofhuttenfeest moet Jezus min of meer de vlucht nemen.
En op het Vernieuwingsfeest in december komt het twee keer tot steniging. Ten slotte probeert men Jezus levend te grijpen, maar dan heeft Hij de stad al verlaten. Zo eindigt Jezus’ optreden in Jeruzalem minstens zo negatief als in Galilea! Dan gaat Hij ook hier weg. Want zijn uur is nog niet gekomen.
Waar gaat Hij heen? Naar de overkant van de Jordaan, zo horen we. Naar Perea, een regio van de categorie Galilea. Hier is indertijd alles begonnen. Met de doop van Johannes de Doper. En kijk: de mensen zijn dat niet vergeten, want hier zie je ze opeens wel komen.
Heel veel mensen zelfs, van allerlei slag en gading. Ik denk: niet vele edelen en niet vele wijzen. Ze komen naar Jezus toe en geloven in Hem. Zo komt er toch een kudde. Van schapen uit een stal waar je al niet mee rekende. Dat houdt de zaak van het evangelie spannend en hoopvol. Ook in onze tijd.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 27 februari, Johannes 10: 22-39; Is Jezus onduidelijk?

Dit antwoord van Jezus vinden ook wij misschien teleurstellend. Op de vraag ronduit te zeggen wie Hij is, zegt Hij alleen: ‘Ik heb het jullie al gezegd! Spreken de werken die Ik doe, zoals het genezen van iemand die achtendertigjaar ziek is of het openen van de ogen van een blindgeborene en het delen van vijf broden en twee vissen onder vijfduizend mensen, niet voor zichzelf? Maar jullie horen niet bij mijn schapen en daarom geloven jullie niet.’
Waarom zegt Jezus nu niet ronduit wie Hij is? Omdat dat niets oplost! Het probleem is nooit dat Jezus niet duidelijk zou zijn, maar dat wij vaak uiterst onwillig zijn om te geloven. Met je ongeloof, kun je Jezus eindelijk op afstand houden. Niet Jezus is het probleem, meer u of jij bent het probleem. Voeg u nu eerst eens bij zijn kudde. Misschien aarzelend, maar toch. En wen je aan zijn stem! Gaandeweg ga je steeds scherper luisteren. Je raakt niet meer van Hem los. En zijn werken spreken voor zichzelf. Geen twijfel aan: bij Jezus moet je zijn. Hij is Herder! En zijn handen zijn we geborgen voor altijd.

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 1 februari, Johannes 10: 11-21; Een herder met een hart.

In het mooie beeld van de goeder herder zit een felle ondertoon in de richting van de Farizeeën en de schriftgeleerden. Volgens Jezus zijn dat door en door slechte herders. Geestelijke leiders die alleen maar met zichzelf bezig zijn. Met hun positie en hun eigen belang. En de schapen interesseren hun geen lor. Ze doen er niets voor. Als het erop aankomt, lopen ze weg voor hun verantwoordelijkheden. Dan laten ze de schapen over aan de wolven.
Dat kan Jezus heel erg pijn doen. Een paar keer lees je, dat Hij naar de schare kijkt en dan meteen moet denken aan schapen zonder herder. Schapen die overal heen dwalen, zich bezeren aan scherpe stenen en doornachtige struiken en doodmoe door hun poten zakken, omdat niemand zorg om hen heeft. Een schaap heeft een herder nodig. Maar dan wel een goede. Eén die echt voor je gaat. Die hart voor je heeft. Jezus zegt: dat ben Ik! De schapen gaan Hem zelfs zo ter harte, dat Hij zijn leven voor hen waagt. En we weten: dat heeft Jezus gedaan.
Tot op het bittere kruis van onze zonden. Jezus is de enige echte goede herder! Wat heeft Hij ons lief. Een Herder met een hart!