Berichten van LIESBETH326

LIESBETH326 · Berichten: 456

INEZ910 schreef:

LIESBETH326 schreef:
Voordat iedereen hier zijn negatieve ervaringen en eigen ongenoegen m.b.t de reformatorische kerken gaat spuien, wil ik toch dit opmerken...

1. Ook deze kerken zijn onderdeel van Gods wereldwijde kerk op aarde. Net als in welke willekeurige kerk dan ook, geloof ik dat God ook daar Zijn kinderen heeft. Laten we dus met respect over deze kerken praten.
Niemand ontkent dit door dit topic lijkt me.

Daar heb je gelijk in gezien de reacties die er tot nu toe zijn, laten we dat dus zo houden...

INEZ910 schreef:

LIESBETH326 schreef:
2. Er is van alles aan te merken op de leer in de reformatorische kerken, dat zal ik niet ontkennen. Ze verkondigen de Bijbelse leer eenzijdig en idd. vooral de zondige aard heeft een sterke nadruk. Dat is jammer,
Nee het is niet jammer, het is ronduit fout want daarmee wordt God zo veel tekort gedaan! Hij wil niet dat we blijven staren naar ons als oude mens, maar Hij wil dat we leven als nieuwe mensen. Precies, vernieuwd, leven vanuit hoop en niet vanuit schuld

'Het is ronduit fout' vind ik een veel te sterk waardeoordeel.

INEZ910 schreef:

LIESBETH326 schreef:
3. Anderzijds is het zo dat bijv. de meer evangelische kringen ook wel iets in zich hebben van eenzijdigheid. Het aannemen van Jezus lijkt daar soms wel heel gemakkelijk te gaan... Hoe ernstig / serieus nemen we het leven met de Heere? Wijzen naar anderen maakt niet de eigen leer en invulling van geloven stiekum een beetje goed Liesbeth.. nee dat zeg je ook niet maar noem gewoon fout wat fout is zonder andere stromingen daarvan ook te betichten.
Ik denk, er is geen sprake van goed of fout, er is wel sprake van als gemeente tekort schieten op bepaalde punten.

Het is niet mijn bedoeling om iets goed te praten door te wijzen op de tekorten van een andere gemeente, maar voor mijn gevoel deed ik dat ook niet, zette ik het alleen met elkaar in verband.

INEZ910 schreef:

LIESBETH326 schreef:
Tegelijkertijd denk ik wel eens, wat een veelkleurigheid in Gods wereldwijde kerk! Ik vind dat iets om dankbaar voor te zijn!
Lachende smiley

Ik hoop dat dat ook de grondtoon mag zijn in dit topic en niet zozeer het zwartmaken van de reformatorische kerken.

LIESBETH326 · Berichten: 456

Voordat iedereen hier zijn negatieve ervaringen en eigen ongenoegen m.b.t de reformatorische kerken gaat spuien, wil ik toch dit opmerken...

1. Ook deze kerken zijn onderdeel van Gods wereldwijde kerk op aarde. Net als in welke willekeurige kerk dan ook, geloof ik dat God ook daar Zijn kinderen heeft. Laten we dus met respect over deze kerken praten.

2. Er is van alles aan te merken op de leer in de reformatorische kerken, dat zal ik niet ontkennen. Ze verkondigen de Bijbelse leer eenzijdig en idd. vooral de zondige aard heeft een sterke nadruk. Dat is jammer, want daarmee wordt God zo veel tekort gedaan! Hij wil niet dat we blijven staren naar ons als oude mens, maar Hij wil dat we leven als nieuwe mensen.

3. Anderzijds is het zo dat bijv. de meer evangelische kringen ook wel iets in zich hebben van eenzijdigheid. Het aannemen van Jezus lijkt daar soms wel heel gemakkelijk te gaan... Hoe ernstig / serieus nemen we het leven met de Heere?

Ik denk, er is geen sprake van goed of fout, er is wel sprake van als gemeente tekort schieten op bepaalde punten.
Tegelijkertijd denk ik wel eens, wat een veelkleurigheid in Gods wereldwijde kerk! Ik vind dat iets om dankbaar voor te zijn!

Ik hoop dat dat ook de grondtoon mag zijn in dit topic en niet zozeer het zwartmaken van de reformatorische kerken.

LIESBETH326 · Berichten: 456

DRUIFJE096 schreef:

Tja ik heb het artikel gelezen en wat is wijsheid?
Ik kreeg wel even een schuldgevoel, ben ik dan te egoistisch geweest dat ik voor mezelf heb gekozen en een scheiding heb ingezet?
Nee dat vind ik niet, ik heb het bijna 17 jaar geprobeerd, trouw geweest aan die huwelijks belofte. Vaak het gevoel hebben het alleen te moeten doen, niet opgeven, want "mensen scheiden tegenwoordig zo snel"en "ze vechten er niet meer voor". Niet scheiden want dat mag niet van de kerk. Dan komen er kinderen en het is niet goed voor de kinderen om te scheiden.
Uiteindelijk ben je zelf helemaal kapot en reageer je al je frustraties af op iedereen om je heen (inclusief de kinderen) zodat het voor hun ook niet meer goed is om bij elkaar te blijven.
Wat er allemaal gebeurt is maakt verder niet uit, maar sinds de scheiding (nu 2 jaar geleden) ben ik helemaal opgebloeid, ik kan weer mezelf zijn.
Tja ik heb dus meer dan 16 jaar geprobeert voor die belofte te gaan, maar als je het alleen moet doen dan hou je het niet langer vol. Het moet van 2 kanten komen.

Dank je wel voor deze eerlijke en kritische bijdrage, Druifje!
Je hebt gelijk dat je de vraag stelt 'Wat is wijsheid?'. Die vraag kan niemand anders voor jou beantwoorden. Dan gaat het om afwegingen die je denk ik zelf moet maken. En idd, door bij elkaar te blijven kun je meer stuk maken dan door toch te scheiden...

Ik denk overigens niet dat het de essentie van het artikel is om trouw boven eerlijkheid te plaatsen. Dat zou veels te kort door de bocht zijn. De kern was juist denk ik om niet te snel op je gevoel af te gaan, maar geef iets (in dit geval je relatie) ook de tijd om evt. te herstellen.

LIESBETH326 · Berichten: 456

GRACE585 schreef:

hangt jou relatie af van een afwasmachiene Geschokte, onthutste smiley

Tja... zo heeft iedereen z'n eigen criteria voor een ideale match... Clown smiley

LIESBETH326 · Berichten: 456

JOLAN931 schreef:

mooi en treffend stuk!

juist de dikgedrukte regel houd me al twee jaar bezig....
waarom?????
Nu, ben ik gelukkiger dan ik in mijn hele huwelijk ben geweest, maar toch...het is niet zoals God het bedoelde in de eerste instantie.

God kon mijn huwelijk redden, Hij kon de kinderen hun eigen vader laten houden, Hij kon mijn gezin bij elkaar houden, MAAR.....

Hij deed het niet.

Hoe gaan jullie om met die waarom vraag?
Ik gaf/geef God de schuld van alles, want Hij had het kunnen voorkomen.
Hierdoor ben ik mijn geloof compleet kwijt geraakt, en al zeker mijn vertrouwen op God. Het spijt me als dit offtopic is, maar het stukje was te treffend om het voorbij te laten gaan Verlegen lachende smiley

Jolan, zo'n hartekreet en wezenlijke vraag is wat mij betreft nooit offtopic... Ik ben blij dat je 'm stelt! Het geeft al aan dat je er ook geen vrede mee hebt om het geloof en het vertrouwen in Hem kwijt te zijn...

Hoe ga ik om met de waarom vraag? Van Job heb ik geleerd dat ik die vraag gewoon mag stellen... In gesprek met mijn Vader mag ik benoemen wat mij zo bezighoudt en wat mij dwars zit...
Ik herinner me een dag waarop ik dreigde vast te lopen in mijn boosheid t.o.v. God. Hij stelde mij een wedervraag, die ik nog wel 'ns aan m'n cliënten stel(de): die 'auto' (metafoor voor de moeiten en pijn van dat moment) die staat er, dat is een feit waar je niets aan kunt veranderen, maar jij kiest ervoor wat je dat met jezelf laat doen. Geef je toe aan zelfbeklag omdat die auto er nou eenmaal staat of laat je Mij je helpen om, ondanks de pijn die het doet, die auto onder ogen te zien en het in Mijn handen te leggen? Goddank was het voor mij op dat moment geen moeilijke keuze meer en vond ik weer rust in God.

LIESBETH326 · Berichten: 456

IMRE695 schreef:

Wat heb ik nou weer gedaan. M'n hele topic rekt uit.

Nou ja, rekkelijk ben ik wel, natuurlijk. Knipoog smiley

Tja... rekkelijk of niet, dat uitrekken van de pagina zou verboden moeten worden... Knipoog smiley

LIESBETH326 · Berichten: 456

HENK710 schreef:

Ze komt, ze komt.
Ze komt er alweer aan Lachende smiley

873

Welcome back Robbedoes! Knipoog smiley

LIESBETH326 · Berichten: 456

MARIEKE897 schreef:

Even dit vooraf...ik ben niet altijd even goed in het verwoorden van wat ik voel..ik lees in dit topic echt prachtig geformuleerde reakties. Ik doe mn best maar schrijven(al weet ik dat de inhoud belangrijker is dan de formulering) is niet mn sterkste kant Verlegen lachende smiley

Waarom moet je je zelf op dat moment wegcijferen? Is dat wel zo verstandig; leef je dan werkelijk conform de regel: ''heb je naaste lief zoals je zelf?"
In mijn geval kon het niet anders, toen ik erachter kwam dat mijn huwelijk gebaseerd was op een leugen en de basis hiervan compleet weggeslagen was, moest ik door! Mijn jongste zoon was nog maar 2 weken oud en mijn wereld stortte in.
Dan heb je geen keus, het is overleven omdat je het nog niet KAN delen met een ander. Op dat moment ben je jezelf helemaal kwijt, is er ongeloof, pijn je voelt jezelf zoooo klein en waardeloos!
Ik ging door...moest door voor mijn kinderen. Maar ondertussen kun je je ook niet verschuilen voor de tsunami die je al je zekerheden en vertrouwen wegvaagd.
Dus ga je achter je masker verwerken, huilen, schreeuwen...tot het moment dat je er klaar voor bent om te delen..

Wat ik hiermee bedoel eigenlijk Verlegen lachende smiley

is dat je niet altijd de keus hebt óm jezelf weg te cijferen of niet..ik had die keus niet, ik moest/wilde dat voor de kinderen! Dat zijn mijn 'naasten' die ik meer liefheb dan wie dan ook op deze aarde!

Marieke, ik heb veel waardering voor je reactie! Ook wat formulering betreft... Knipoog smiley

Voor God hebben we helemaal geen maskers nodig, Hij houdt van ons zoals we zijn. Daarentegen voor de mensen om ons heen kunnen we (bijna) niet zonder maskers. Dat heeft o.a. te maken met, wat Henk al noemde, een stukje zelfbescherming.
In de binnenkant van ons kan nog zo'n tsunami woeden, blijkbaar zijn mensen in staat om daar tijdelijk van los te komen en zich te richten op dat wat gewoon door moet gaan.

Herkennen we dat ook op geloofsgebied?
Persoonlijk herken ik wel een zgn. golfbeweging in mijn geloofsbeleving. De ene periode leef je voor je gevoel op de toppen van het geloof, de andere periode is het wat gematigder. Het woord geloofsbeleving duidt al op iets gevoelsmatigs... Maar er is meer, dat is mooi verwoord in het artikel:

Quote:

Het zijn de uiterlijke rituelen die ons helpen om het geloof te ’doen’ in plaats van alleen maar te voelen. En juist door het gaan naar de kerk, zingen van een lied, het zien en voelen van water, het proeven van brood en wijn, kan het gevoel soms zomaar volgen.

Wie herkent dit ook?

LIESBETH326 · Berichten: 456

INKA401 schreef:

ook ik ben mijn allerliefste vrouw verloren op zeer jonge leeftijd ... achterblijvend met 4, toen nog érg jonge kids ...
in een perioden van een ziekbed van 4 jaar, keek ik ook wel eens in de spiegel ... en zei dan tegen mezelf ... kom op man ... je réd het ...
nou mooi niet hoor ... ik ben een stoere bouwvaker, ik ken de klappen van de zweep al 35 jaar, maar speelt op zón moment totaal geen rol ...
néé dan word je stil gezet ... in je hele doen en laten ... en ging finaal door de grond ... ik vind dat je dat ook mag uitstralen ... en heb dat ook gedaan ... met alle gevolgen vandien ... de gevolgen? ... helemaal super,
kreeg in ons kleine dorp zóveel medeleven, kregen 80 kaarten per week
en ben er van overtuigd dat je als je je éérlijk opsteld tegenover je mede mens dat je daar mega veel voor terug krijgt ... toneel spelen? ...
nuuuh ... éggg niet ...dan houd je je eigen behoorlijk voor de gek ... dat moet jij ook herkennen grace ...

groetjes inka

Ten eerste denk ik dat het heel persoonsafhankelijk is hoe je met pijn in je leven omgaat... Daar ga ik verder niet op in, want dan raken we te ver bij het onderwerp vandaan...
Ten tweede vind ik het woord toneelspel niet helemaal juist in deze... Het klinkt misschien wat vreemd, maar ik heb het recht om bepaalde mensen niet te laten delen in mijn pijn. In een tijd waarin het pad voor mij erg nauw was, ging ik bijzonder graag naar het werk. Gewoon omdat ik dan wel weg moest zetten wat me in gedachten zo bezighield en me zoveel pijn deed. Mijn luikjes gingen dicht, zo noemde ik dat voor mezelf. Dat was een vorm van overleven. Thuis en bij vrienden waren de luikjes open hoor, maar wat was het fijn dat ze ook regelmatig dicht waren! Gewoon m'n werk doen, zonder steeds vragen van collega's 'hoe gaat het nu met je'. Hiermee hield ik mezelf heus niet voor de gek, maar het was meer een vorm van 'ik probeer door te gaan met het leven'. Juist het door blijven gaan met 'doen' bood me houvast.

LIESBETH326 · Berichten: 456

MARIJAN072 schreef:

Boeiend artikel, Liesbeth. 'k Had 'm vanmorgen al vluchtig gelezen, maar nu nog eens op m'n gemak. 't Zet mij ook aan het nadenken!

'k Ben wel benieuwd naar wat jou aansprak... Wil je je overdenking delen? Knipoog smiley

LIESBETH326 · Berichten: 456

MIEKE364 schreef:

Je zegt: soms moet je jezelf wegcijferen. Dat klinkt als tegen wil en dank, ondanks jezelf. Waarom moet je je zelf op dat moment wegcijferen? Is dat wel zo verstandig; leef je dan werkelijk conform de regel: ''heb je naaste lief zoals je zelf?"
Word de ander er beter van dat je je zelf wegcijfert? Is dat de boodschap in die situatie die je wilt afgeven? Is dat wegcijferen op dat moment wel zo goed voor je naaste? Leef je dan goed voor als christen? Help je daar de ander mee of vind je het nodig jezelf weg te cijferen?

Oeps... dat zijn wel veel vragen.. Knipoog smiley

Als jezelf wegcijferen automatisch gaat, dan lijkt het me niet zo verstandig. Maar in mijn tweede alinea schreef ik bewust over iemand die zich weg kan cijferen; dan is het een bewuste keuze die je op dat moment maakt, me dunkt, na het afwegen van wederzijdse belangen en waarna je jezelf nog prima in de ogen kunt kijken, bij wijze van spreken. Dat kan best tegen wil en dank zijn... Ik herinner me een situatie uit de afgelopen week waarin een collega mij vroeg om haar avonddienst te draaien. Ik had daar weinig oren naar, maar geen geldig excuus, terwijl zij wel een goede reden had om haar dienst te ruilen met mij. Tja, natuurlijk had ik prima kunnen zeggen dat ik het niet wilde, we zouden even goede vrienden zijn gebleven. Maar uiteindelijk kan ik dat voor mezelf niet verantwoorden. 'Wat gij wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander'. Het is een heel simpel voorbeeldje, ik weet het, maar het laat wel zien wat ik wil zeggen...

LIESBETH326 · Berichten: 456

DREEKE472 schreef:

Eerlijkheid is voor mij geen modewoord, maar een absolute must in mijn leven en werk.

Op mijn website (ben zzp-er) staat eerlijkheid als kritische succesfactor, als kernwaarde waar niet aan getornd wordt. Dat geld voor mij als coach naar mijn cliënten en opdrachtgevers, maar ook voor mijn cliënten en opdrachtgevers naar mij toe.

In een relatie is dat gewoon een eerste vereiste om het tot een zinvolle onderneming te laten slagen.

Mist de eerlijkheid naar elkaar en de eerlijkheid naar jezelf dan lieg en bedrieg je. Klinkt kort door de bocht, maar de bocht is nu eenmaal niet langer.

Het leven is zo moeilijk als we het elkaar maken en zo simpel als het zijn kan. Coole smiley met zonnebril

Groetjes,
André

Leuk dat je reageert, André.
Je hebt natuurlijk gelijk dat eerlijkheid een kernwaarde is. Dat zal niemand ontkennen, lijkt me. Wat ik echter bedoelde met 'eerlijkheid is een modewoord geworden', is dat iedereen lijkt te roepen om eerlijkheid (kijk als illustratie de profielen hier op cm er maar op na... ik denk dat je in bijna alle profielen kunt lezen dat mensen eerlijkheid verwachten). En dat is vreemd eigenlijk... want als iedereen eerlijkheid belangrijk vindt, dan zou het toch een vanzelfsprekendheid zijn en onnodig dus om dit expliciet aan te geven?

LIESBETH326 · Berichten: 456

MIEKE364 schreef:

Over wat kleding en verzorging doet met een mens kunnen we wellicht allemaal wel verhalen.
Ik heb dertien jaar in de GGZ (geestelijke gezondheid) gewerkt, waar het cultuur is dat de hulpverleners zich slecht kleden; casual op z'n gunstigst.
Ik ben gedetacheerd en werk nu een jaar bij de overheid, waar de heren een pak met das dragen en de dames veelal goedzittende kleding en meestal een rok of jurk.
De collega's in de GGZ lopen er rommelig bij, praten vaak over gevoel en gedachten vanuit zichzelf. Er is geen goede wij-cultuur, ik constateerde vaak een chaotische werksfeer, niet echt doelgericht.
De collega's bij de overheid zijn goed gekleed, lopen rechtop en praten vrijwel altijd over het doel of de weg erheen, ook wel over de gemene deler in de vrijetijdsbeleving of het gezin. De omgangsvormen zijn goed, er is een wij-gevoel ook wel wat afstandelijk.
Is het één beter dan het ander? Wat is mijn eigen subjectieve waarneming? De verschillen zijn wel te constateren, objectief.

Wat je schetst Mieke, is dat kledingkeuze afhankelijk is van de werkomgeving en de daar heersende cultuur. Dat is mijns inziens wat anders dan je kledingkeuze in die zin aanpassen dat je je voelt zoals je je kleedt. Herken je dat ook?

LIESBETH326 · Berichten: 456

MARIEKE897 schreef:

zit ie nog steeds vast op schiphol????????? pfffffffff ik leef met je mee grace Huilende smiley, smiley in tranen

Je kan 'm ook ophalen, in het kader van 'gedeelde smart is halve smart...' Knipoog smiley

LIESBETH326 · Berichten: 456

THOMAS968 schreef:

Liesbeth

Het zet me in ieder geval aan het denken... hoezeer laat ik me leiden door wat m'n gevoel mij zegt? Doe ik daarmee altijd recht aan anderen??

Moet dat? En van wie?

Thomas, die steeds minder van zichzelf moet.

Heb je naaste lief als jezelf, is de opdracht die we van Jezus hebben gekregen. Er staat niet, 'heb je naaste liever als jezelf', net zo min als er staat 'heb je naaste lief, maar denk eerst aan jezelf'.
Het gaat dus om een balans tussen je eigen belangen en die van een ander. Soms moet je kiezen voor jezelf, soms moet jezelf wegcijferen. Daar zit een spanningsveld, waar ik mezelf af en toe best kritisch op bevragen wil...

Ik denk, dat een grote valkuil van het toenemende 'iets is pas goed als het goed voelt'-gevoel, egocentrisme is. Iemand die zichzelf weg kan cijferen in situaties wordt al gauw als een bijzonder mens gezien. Vreemd eigenlijk, dat zou toch normaal moeten zijn?

LIESBETH326 · Berichten: 456

GRACE015 schreef:

Ik vind het een zeer boeiend stuk, dat je volgens mij in stukken kunt knippen om de verschillende onderdelen te kunnen bespreken.
Wat mij in het eerste stukje aansprak was dat je niet gedwongen bent om je te gedragen zoals je je voelt, maar je te gaan voelen zoals je je gedraagt. Dat lijkt iets oneerlijks en onoprechts in zich te hebben. Maar ik bedacht mij toen dat ik het zelf ook deed, vooral in de tijd na het overlijden van mijn man. Als ik in de spiegel keek, dacht ik, ik ben nu wel weduwe, maar ik hoef er daarom toch niet uit te zien als een wrak? Ik bedoel, ik moest wel gewoon functioneren in het dagelijks leven. Ik kreeg een keer een compliment van een directeur die mij een compliment gaf over hoe ik er uitzag en mij gedroeg, ze zei letterlijk, je binnenkant zal er ongetwijfeld misschien anders uitzien dan je buitenkant, maar je hebt een geweldige uitstraling! En daar zat ik, huichelachtig? nee, meer een houding, van kop op, ik red me wel, ik ga er zelf in geloven.
Dit is wat ik ervan maak he, misschien hebben anderen een andere ervaring?
Grace

Mooi voorbeeld Grace van 'je kunt je gaan voelen zoals je je gedraagt'. In moeilijke tijden kan het dienen als een soort overlevingsstrategie, dat herken ik wel.
Maar ik zie het ook terug in gewone, dagelijkse dingen. Zoals van de week, toen ik een pittig en kritisch gesprek had te voeren met een hoge piet binnen de organisatie waarin ik werk. Dan trek ik bewust een net rokje aan, omdat ik me daarin minder een begeleider van de werkvloer voel en daarmee dus m'n zeggingskracht (gevoelsmatig?) kan vergroten...

LIESBETH326 · Berichten: 456

MARIO216 schreef:

Waarom zou je als je je zelf moet kwetsen eerlijk tegen een ander zijn ??Het gaat ervoor of je rechtvaardig ben in welke zin dan ook.
Is het nu de onrechtvaardige Vader en een rechtvaardige Zoon of een onrechtvaardige Zoon en een rechtvaardige Vader. Als er (openlijk) bezwaar is tegen het Heilig Avondmaal wordt deze gelijkenis ook altijd aangehaald. Maar misschien ga ik nu een stapje te ver.

Jezelf kwetsen??
(On)Rechtvaardige Vader en (on)rechtvaardige Zoon?
Eerlijk gezegd weet ik niet waar je het over hebt...

LIESBETH326 · Berichten: 456

MARIJAN072 schreef:

...

Hmm... wat zal daar nou hebben gestaan? Lachende smiley

LIESBETH326 · Berichten: 456

MARIEKE897 schreef:

Waarom heb ik het gevoel dat het geen bodem raakt?

Volgens mij is de reden daarvan heel simpel... Jullie zitten gewoon op een verschillend communicatieniveau... Chat praat vanuit het inhoudsniveau en jij vanuit betrekkingsniveau...
Als jullie dat blijven doen, heeft door discussiëren daarover dus geen enkele zin... maar levert het enkel nog meer onbegrip op voor elkaar.

LIESBETH326 · Berichten: 456

Eerlijkheid... daar gaan we voor toch? Iemand schreef volgens mij al in een ander topic... het is een modewoord geworden. En daarmee misschien ook wel een uitgehold begrip...

Ik denk dat er ruwweg twee soorten eerlijkheid bestaan: eerlijkheid t.o.v. algemene feiten (dan gaat het om waarheid of onwaarheid) en eerlijkheid t.o.v. jezelf en je eigen gevoel.

In onze cultuur waarin we zelf als individu centraal staan, is ons gevoel bepalend. Iets is pas goed als het goed voelt.

Is dat werkelijk zo? Want dat zou betekenen dat eerlijkheid belangrijker wordt dan trouw... Zo las ik in een boeiend opinie-artikel uit het Nederlands Dagblad.
http://www.nd.nl/artikelen/2010/mei/07/het-uiterlijk-is-belangrijker-dan-het-innerlijk

Het zet me in ieder geval aan het denken... hoezeer laat ik me leiden door wat m'n gevoel mij zegt? Doe ik daarmee altijd recht aan anderen??

LIESBETH326 · Berichten: 456

KANJER134 schreef:

Wat nu ook weer de kop opsteekt. De GOD van de wetenschap. Maar dat is een ander onderwerp, dat besef ik terdege.

Als alles maar onderzocht is, dan is het zo. Dat er daarbij niet meer nuchter wordt nagedacht, over het feit dat het alleen maar mensen zijn die het onderzoeken.

Velen willen helaas op de plaats van GOD hierbij zitten.

Natuurlijk zijn het mensen die onderzoeken doen, maar er is niets mis, vind ik, met het onderzoek naar dingen die meer of minder intrigerend zijn... Dat heeft vooralsnog niets te maken met op de plaats van God willen zitten!

Ik denk dat iedereen, ja ook de wetenschappers, weet dat onze kennis over werking van hersenen beperkt is...

LIESBETH326 · Berichten: 456

Dank je wel Robbedoes, dat je je ervaring hebt gedeeld! En Thomas, bedankt voor het stukje uitleg.
Ik steek er weer wat van op!

LIESBETH326 · Berichten: 456

IMRE695 schreef:

Wat misschien een rol zou kunnen spelen, is hoe iemand over het spirituele denkt: een voorstelling heeft van het hiernamaals of denkt: dood=dood. Ik denk soms ook aan visioenen van hoe het kàn zijn. Visioenen komen ook in de bijbel voor. Het verandert altijd iemands leven; dat maakt het 'echt' genoeg in mijn ogen.

Dus toch iets van inbeelding? Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

Het verschil tussen inbeelding en visioen is de oorsprong ervan... Een inbeelding is wat iemand zelf denkt of iemands eigen voorstelling. Een visioen daarentegen komt bij God vandaan, toch?
Daarom zou ik niet willen spreken over een visioen bij dit soort ervaringen...
Maar nogmaals, dit zijn m'n gedachten hierover, maar ik weet er te weinig van om dit te kunnen staven...

LIESBETH326 · Berichten: 456

IMRE695 schreef:

Het is mij niet bekend of er onderscheid is gemaakt tussen gelovigen en niet-gelovigen. Wel is van een enkeling bekend dat hij of zij juist in een donkere tunnel terecht kwam en daardoor erg angstig werd. Ik heb mezelf wel eens op de gedachte betrapt dat alle mensen van goede wil wellicht toch het paradijs wacht?
Inbeelding vind ik moeilijker om te geloven. Hun lichamen waren b.v. onder volledige narcose, terwijl artsen vochten voor hun leven. Maar ze konden zich precies herinneren wat die artsen allemaal elkaar toeriepen om de patiënt te redden. Ziend vanuit een plafondperspectief. De meesten wilden ook absoluut niet terug.

Begrijp me goed, ik ontken dit soort ervaringen niet. Maar ook als je schrijft dat een enkeling juist in een donkere tunnel terecht kwam, zou dat kunnen wijzen op doodsangst...
Inbeelding kan denk ik ook buiten bewustzijn, denk maar aan dromen.
Het doet mij denken aan iets emotioneels, maar ik weet er verder te weinig van om er iets zinnigs over te kunnen zeggen.
Ik vind het in ieder geval wel bizarre verhalen, moet ik zeggen...

LIESBETH326 · Berichten: 456

IMRE695 schreef:

Een serieus onderwerp wat mij betreft. Er is zelfs wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Mensen die boven de operatietafel zweefden en hun eigen lichaam als opgegeven beschouwden en daarna op reis gingen naar een hiernamaals. Vaak beschreven als 'Ik ging door een tunnel met oneindig wit licht'. Aan het eind van die tunnel wacht vaak een soort paradijs. In de meeste gevallen voelen mensen zich in die 'wereld' volmaakt gelukkig. Maar.... dan komen ze terug. In hun aardse lichaam en het leven gaat ineens weer door. Toch voelen ze zich veranderd, 'aangeraakt door het licht'.

Hoe mogen we dit zien vanuit een christelijk perspectief?

Over dit soort ervaringen heb ik wel eens gelezen ja... Wat ik me afvraag is in hoeverre deze ervaring inbeelding is van mensen...
Als christen weet ik dat het hemels paradijs wacht op hen die Christus hebben liefgehad. Voor hen voor wie dit niet geldt, wacht geen paradijs, geen oneindig wit licht... Hoezeer ik het hen ook zou gunnen...
Ik neem aan dat in het wetenschappelijk onderzoek niet slechts christenen betrokken zijn geweest... Vandaar mijn vraag, in hoeverre dit inbeelding is van mensen. Of zou het te maken hebben met een (deels) verliezen van het bewustzijn?

LIESBETH326 · Berichten: 456

Gefeliciteerd met je verjaardag Mariska. Zo te zien ben je er trots op om 50 te zijn!

Een fijne dag vandaag!

LIESBETH326 · Berichten: 456

HENK710 schreef:

Echt veroordelen is volgens mij in Grace haar geval ook geen sprake van. Ze heeft enkel haar teleurstellende ervaring gedeeld, waarbij ze vraagtekens zet bij deze manier van invullen voor haarzelf. Daarmee heeft ze in mijn ogen niet de gehele katholieke beweging veroordeeld...

Mee eens, Henk...

LIESBETH326 · Berichten: 456

HARALD285 schreef:

Mal ben ik niet, tenminste niet voor zover ik weet Knipoog smiley

Maar de tweede keer heb je hem sneller gedaan als de eerste keer? de eerste keer was bedachtzamer?

Net trouwens de C-test gedaan, de score was 61%
Ik ben vrij normaal dus Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

(denk ik

)

Da's wel heel toevallig... mijn C-score was ook 61%... Clown smiley

Oh nee, toch niet... bijna 61%... Pfff...

Je moest 'ns weten hoe bedachtzaam ik kan zijn... Knipoog smiley

LIESBETH326 · Berichten: 456

HENK710 schreef:

Wat is er erg aan die lagere score? Diverse onderzoekers hebben al geroepen dat zelfs Calvijn zeer slecht uit de Calvijntest zou komen en dus absoluut niet calvinistisch zou zijn Clown smiley

Over de Calvijntest was ik wel tevreden... Alleen bij de fundi-test had ik een lagere score dan verwacht...
Dat wordt pas 'erg' als je veel waarde aan zo'n test hangt... Het kan een leuke indicatie zijn, maar het is en blijft slechts een test...

LIESBETH326 · Berichten: 456

WILLEMIJN232 schreef:

Grace,

ik lees met grote verbazing je stukje!
Als ik in de katholieke kerk kom brand ik altijd een kaarsje en vind het een mooi moment om even stil te staan bij diegene voor wie ik het kaarsje brand....Niets mis mee toch?
Ik lees dan ook met verbazing in jou stuk dat jij bij anderen die kaarsjes uitblaast......Als je dat bij mijn kaarsje zou doen had je een probleem denk ik.....
Waarom is het zoveel moeite om een andere religie te respecteren ook al is het niet de jouwe?
Jij hebt jouw ervaringen daar maar daarom hoeft de katholieke kerk nog niet slecht te zijn en aan afgoderij te doen?
Het is niet jouw kerk dat is me wel duidelijk maar respecteer het in ieder geval!

Willemijn

Willemijn, de reden dat jij een kaarsje brandt is een heel andere dan de reden waarom Grace kaarsjes moest branden en kaarsjes stiekem uitblies... Ik begrijp de drang vanuit aversie van Grace en ik kan ook jouw verontwaardiging begrijpen als ze toevallig jouw kaarsje uit zou blazen...

Ik heb ook altijd gedacht dat katholieken de beelden zouden aanbidden, totdat ik een paar jaar geleden in contact kwam met iemand die van harte zijn geloof beleefde binnen de katholieke kerk. We raakten in gesprek, lazen samen stukken uit de Bijbel en kwamen tot de ontdekking dat we in het in heel wat punten best wel met elkaar eens waren.
Als ik dat vergelijk met het verhaal van Grace begrijp ik dat er ook binnen de katholieke kerk dus grote verschillen zijn...