Berichten van MARIO216

MARIO216 · Berichten: 4992

John Patit-Senn (Frans schrijver 1790 – 1870) "De haat, die wij jegens een vijand hebben, schaadt minder zijn geluk dat het onze."

MARIO216 · Berichten: 4992

http://www.youtube.com/watch?v=ga6Rfjqmqiw&feature=related

MARIO216 · Berichten: 4992

Vandaag op 63-jarige leeftijd overleden aan kanker, haar laatste dans, Donna Summer ( 1948 - 2012)

http://www.youtube.com/watch?v=qG07rYStCjw

MARIO216 · Berichten: 4992

WILLEMIJN232 schreef:

dat heet weer : jezelf spiegelen Mario....Op mijn werk zijn zelfs spiegelbijeenkomsten.... Knipoog smiley

Met of zonder krokodil.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 17 Mei, Psalm 60; Bijstand in de strijd.

In de psalmberijming van Martinus Nijhoff zijn alle aanduidingen van plaatsen en volken gesneuveld. Het gaat nu over het noorden en het zuiden, maar niet over Sichem en Sukkot, over Moab en Edom. Dat is allemaal heel goed bedoeld en het maakt zo’n psalm wat geschikter voor de samenzang in de christelijke gemeente, maar toch… In de psalm worden Israëls vijanden men naam en toenaam genoemd genoemd, op de man af. Neem nu alleen al die naam Edom – daar klinkt een wereld aan vijandschap in mee. Ik zie Ezau, die Jakob het leven zuur maakt. Ik zie Haman, die in de dagen van koningin Ester zo graag de Joden stuk voor stuk had uitgeroeid. Ik zie Herodes, ook een Edomiet, de kindermoordenaar van Bethlehem… Over al deze concrete vijanden gaat het, in deze psalm.
En wat wordt er nu over al die concrete, met naam en toenaam genoemde vijanden gezegd? Dat de Eeuwige hen zal vertrappen! Toe maar! Jazeker, toe maar! Want wat had je anders gewild? Dat God dat tuig nog rustig een eeuw of langer zou laten roven, plunderen en moorden? Daar mag toch wel eens een keer een eind aan komen? En als nu bekeringspogingen niet lukken, als goedwillendheid niet helpen wil, mag het dan misschien met harde hand? ‘Met God zullen wij triomferen, hij zal onze vijanden vertrappen.’Hij! Niet wij, maar Hij zal het doen. En daarom zullen wij, wij mensen, triomferen. Reken maar dat dat te zijner tijd een feest zal zijn!

Wie voert mij met een vaste hand
tot in het hart van ’s vijands land?
O God, die ons verstoten had,
trek met ons uit, wijs ons het pad,
want mensenhulp is ijdelheid.
Nu God ons bijstaat in de strijd
is elke heldendaad te wagen.
De vijand wordt door Hem verslagen.

MARIO216 · Berichten: 4992

COOTJE711 schreef:

Ben ik helemaal met je eens hoor...
Maar de zelfreflectie' s kunnen ook tè worden...

Ga daarom eens vandaag na het tandenpoetsen maar eens in de spiegel kijken.

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 16 Mei, Psalm 59: 11-18; Voor U wil ik zingen.

Zingen! Mooie remedie tegen blaffende honden... Zeker! Wat kun je beter doen, als je omsingeld wordt, belaagd, aangevallen? Zíngend blijf je op de been!
De dichter van de psalm roept om wraak. Nee, hij slaat er niet zelf met de botte bijl op los. De psalm roept niet op tot een heilige oorlog. De psalm doet alleen een beroep op de hoogste Rechter. Die oordeelt, die beslist. En als Hij het nodig vindt dat er gestraft wordt, is Hij God genoeg om die straf dan ook zelf te voltrekken. Dat behoeven wij niet te doen. Daar zal Hijzelf wel voor zorgen.
Intussen grommen de honden. Ze blaffen niet alleen, de ze bijten ook. Ze janken, omdat ze nooit verzadigd raken. Ze ruiken bloed, ze eten vlees, ze verscheuren je waar je bij staat. Ze stikken bijna in hun trots – en de dichter bidt God dat dat ook werkelijk gebeuren zal. Maar hij doet meer dan bidden. Hij zingt! ‘Ik zal uw sterkte roemen, in de morgen uw trouw bezingen.’ Zingend houdt de dichter goede moed. In God ziet hij een burcht, een sterke vesting, een toevluchtsoord. Dat is wel een loflied waard… Hij zingt! En daarin moesten wij hem maar volgen. Zeker, soms ben je gedwongen te vluchten, soms is er geen andere uitweg dan de honden van je af te slaan, misschien zie je een kans ze neer te knuppelen voordat ze hun verscheurend werk ten uitvoer brengen – maar ten diepste wijst de psalm ons een andere weg: die van het loflied. Want tegen het loflied is geen hond bestand.

Als honden die hun prooi begeren
hoort men ze ’s avonds wederkeren
en grommend gaan de stadsmuur rond:
niet een van hen, die voedsel vond.
Maar ik bezing uw grote daden,
Prijs elke morgen uw genade,
want Gij zijn in benauwenis
de burcht die mijn vertrouwen is.

MARIO216 · Berichten: 4992

WILLEMIJN232 schreef:

Jawel, maar dat zegt niets..... Knipoog smiley

Enne Mario, je moet wel goed lezen he? Jij woont niet op de Veluwe........

Mijn broer wel, maar ja die bedoel je niet toch Smiley met dichtgeplakte mond

MARIO216 · Berichten: 4992

WILLEMIJN232 schreef:

Is dit een uitnodiging voor twee? Kan je dat wel aan Visser? Knipoog smiley

Waar ik woon is op de helft he. Maar idd wel veraf van de gebaande wegen. Heeft W'je wel een TomTom Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

MARIO216 · Berichten: 4992

Misschien kun je kritiek krijgen net zoiets als door een woestijn lopen zoals het volk van Israël deed en na afloop een goed eind er in zien.

MARIO216 · Berichten: 4992

WILLEMIJN232 schreef:

Maar heeft hij je nu gefeliciteerd of niet? Moet wel op zijn manieren letten dat begrijp je Knipoog smiley

En geen senioren plagen he? Denk eraan! Boze smiley

Ja hij heeft mij netjes een prive mailtje geschreven, kan je van jouw niet zeggen. Maar goed het is je vergeven. Kun je gelijk even langskomen. Moet je wel van de gebaande wegen af hoor. Knipoog smiley

MARIO216 · Berichten: 4992

Erich Fromm (Duits – Amerikaans filisoof en psycholoog 1900 – 1980): "De meeste mensen stellen zich voor alles de vraag, hoe zij erin zullen slagen bemind te worden, in plaats dat zij zich afvragen hoe zij het vermogen tot lief hebben zullen verwerven."

MARIO216 · Berichten: 4992

WILLEMIJN232 schreef:

Visser, heb je Mario wel gefeliciteerd? Smiley die vol vragen zit

Bemoei me verder niet met jou maarre dit wel eventjes..... Kussende smiley

Ik ga binnenkort trouwens naar jouw provincie toe.....(hint hint)

Ga je naar Zeeland; de nickname Zeeland zeker Knipoog smiley

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 15 Mei, Psalm 59: 1-10; Aan U houd ik mij vast.

Het gaat over honden, in deze psalm. Zou de dichter daar zijn familieleden mee bedoelen? Het opschrift boven de psalm verwijst naar David, op de vlucht voor zijn schoonvader Saul. Van je familie moet je het maar hebben… De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je het met die opschriften boven de psalmen nooit helemaal zeker weet. Zijn ze er pas veel later boven gezet, om de psalm een beetje te duiden en van een algemeen lied een specifiek gedicht te maken? Dat zou best eens kunnen. Maar het doet er allemaal niet zoveel toe. De zaak waar het omgaat is duidelijk: er zwerven vijanden rond, als grommende straathonden. Je ziet het voor je: Joden, omringd door de nazi’s van alle tijden; vrouwen, gedwongen als troostmeisjes Japanners te vermaken; zwarten in Amerika, belaagd door de leden van de Ku Klux Klan. Het houdt maar niet op, het is een repeterende breuk, elke dag kun je het weer in de kranten lezen. Honden zijn het, valse herders, terriërs, die terroristen.
Maar David, dat schaap ter slachting, die weerloze, goede herder uit Bethlehem, hij weet waar hij zijn heil kan vinden. Waar dan? Bij Hem die om al die beestachtige bruutheid lacht! Lácht God om wat mensen wordt aangedaan? Lacht God om concentratiekampen, om honger en dorst, om vervolgingen en martelingen? Drijft de Eeuwige de spot met de bittere ernst van menselijke wreedheden? Ja en nee. Hij huilt om wat mensen wordt aangedaan. Maar Hij lacht om die honden, om hun grootspraak, hum humbug, hun grote bekken en hun geblaf. Bij zo’n God kan ik me veilig weten. Aan zo’n God houd ik mij vast!

Ja, U mag ik mijn sterkte noemen,
mijn vaste burcht, U wil ik roemen!
Treed met uw heil mij tegemoet,
Gij, die het kwaad hen boeten doet.
Doe niet terstond die trotsen sterven,
maar laat ze dolen, laat ze zwerven,
opdat mijn volk het niet vergeet,
maar van uw trouw, uw oordeel weet.

MARIO216 · Berichten: 4992

Sergei Rachmaninov: "Music is enough for a lifetime, but a lifetime is not enough for music."

Zeker voor DJ Mario van toepassing. Knipoog smiley

MARIO216 · Berichten: 4992

Voor alle leuke en grappige felicitaties voor mijn verjaardag iedereen bedankt. Het jammere is dat ik nu eindelijk vrij bent vanavond en het lekkere gebak op is me nog jariger gaat voelen. Dat voelde vanmorgen niet zo, het was superkoud op de fiets en had een sjaal op en handschoenen.

W'tje niet pesten he op mijn verjaardag. Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

MARIO216 · Berichten: 4992

Las ergens een stukje van een predikant:

De moker van tegenslag.
Word je wel eens wakker met een katergevoel? Niet omdat je te veel gedronken hebt, maar omdat de moker van tegenslag langs is geweest?! Tegenslagen laten ons nooit achter zoals we waren. We worden er beter van of bitter, zoeter of zuurder, zachter of harder.
Je kunt in een geestelijke droogte terecht komen. Het lijkt of God er niet is, niet spreekt, niet leeft. Alles en iedereen heeft je in de steek gelaten. Wat je opwond, raakt je niet meer. Je wordt al moe van de gedachte: ik moet bidden, bijbel lezen, naar de kerk gaan, dienstbaar zijn…
Ik zal je eerlijk zeggen dat ik als predikant weleens gillend weg wilde rennen van alles en iedereen. Maar dat kun je natuurlijk niet zeggen. Dat kun je niet maken, want dan ben je geen voorbeeld meer en niet geestelijk genoeg. Dan kijken mensen niet meer tegen je op, want zeker van jou mag toch wel verwacht worden dat je op elk moment, in elke situatie, je geestelijke spierballen laat zien!
Zestien maanden lang voelde David zich van God afgesloten. Hij had ongekend succes gehad, maar ook ongekende tegenslagen. David komt in een situatie terecht waarin hij geen familie meer heeft om thuis te komen, afgewezen is door een koning, beroofd door de vijand en geen land heeft om voor te strijden. Kan het erger? Ja, zijn eigen mannen staan op het punt om hem te stenigen. Hoe ging David hier mee om?
Hoe ga jij daar mee om? Als je hoop met de laatste trein is vertrokken en je vreugde de grond is in geboord. Als je eigen broers en zussen in de kerk of mensen op je werk, je willen stenigen met afwijzing en kritiek. Als je schoon genoeg hebt van proberen, van vergeven, van hard werken en hardvochtige mensen… Hoe ga je met je donkere dagen om? David kreeg het zwaar te verduren, want zijn mannen waren zo verbitterd over het verlies van hun kinderen dat ze hem dreigden te stenigen. (1 Sam. 30:6) NBV
Na zestien maanden in Gat, na de afwijzing door de Filistijnen, de muiterij van zijn mannen en de ontvoering van alle vrouwen en kinderen, wist hij weer wat hem te doen stond. Hij vermande zichzelf en sterkte zich in zijn God. Ondertussen is de vraag die hier voor mij nu uitspringt deze: Waar was God gebleven, anderhalf jaar lang? Waarom liet God David, Zijn geliefde, zo aanmodderen? Waar was die hulp van God, waar David zo mooi over kon zingen en schrijven? Weet u dat in deze zestien maanden David geen enkel lied schreef, zelfs amper bad? Geen inspiratie, geen motivatie, geen passie.
Ik geloof dat God ondertussen bezig was met karakter ontwikkeling. Geestelijke spierballen ontwikkel je niet vanzelf. Karakter wordt gevormd door beproeving. Karakter wordt gedefinieerd als: nobele inborst, pregnante sterke zedelijke persoonlijkheid. Een man of vrouw van karakter is iemand waar je op kunt bouwen, een rechtschapen persoon. Iemand waar je op aan kunt als er strijd is of als je in een crisis belandt. Zonder karakter kun je geen gemeenschap opbouwen.
Karakter is de ruggengraat van elke kerk, organisatie of onderneming. Karakter laat zien dat je eerlijk, trouw en betrouwbaar bent. Zonder mensen met karakter bouw je moeilijk iets op. Karakter ontwikkelt zich vaak in tegenstand, in weerstand, in beproevingen. Op momenten dat we uitgedaagd worden, dat er meer wordt gevraagd dan het gewone. Dat we die tweede mijl gaan, dat extra offer brengen, uit onze comfort zone durven te stappen in gehoorzaamheid aan God en zijn woord.

Paulus omschrijft het proces van karaktervorming als volgt: Dankzij Jezus hebben we door het geloof toegang gekregen tot Gods genade, die ons fundament is… we prijzen ons zelfs gelukkig onder alle ellende, omdat we weten dat ellende tot volharding leidt, volharding tot betrouwbaarheid, en betrouwbaarheid tot hoop. Deze hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de heilige Geest, die ons gegeven is. (Rom. 5:1-5) NBV

We kunnen ervoor kiezen om weg te blijven, weg te vluchten, weg te rennen van onze roeping, taak of verantwoordelijkheid. Maar we kunnen er ook voor kiezen om door de ellende heen, steun te zoeken bij de Heer en vanuit zijn genade de draad weer op pakken, de moed bij elkaar te rapen en de achtervolging in te zetten. En David raadpleegde de Heer: moet ik deze bende achtervolgen? Ja, antwoordde de Heer… je zult ze zeker inhalen en de gevangenen bevrijden. (1 Sam. 30: NBV)
Terug roven wat van je gestolen is. De buit die je toekomt heroveren. De overwinning die God heeft belooft opeisen, omdat je een zoon en dochter bent van bestemming, een kind van de Allerhoogste God!

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 14 Mei, Psalm 58; Het bewaarde loon.

Wat ik met deze psalm aan moet! Geen idee! Het is een en al wraak wat de klok slaat. Het gaat weer eens over de godloochenaars – de brute beulen die geen rekening houden met God, en zijn gebod, hoe vroom ze misschien ook de tempelpaden platlopen. Het gaat over mensen die als slangen zijn, giftig en venijnig. Het gaat over mensen die als beesten tekeergaan, je kapotbijten, je verscheuren. Deze psalm is één gebed, één schreeuw tot de levende God: om daar iets tegen te doen. Om wraak te nemen. Om die machomannen nu eens toontje lager te laten zingen. Wat denken ze wel? Dat ze zomaar, naar eigen believen, de wereld naar hun hand kunnen zetten? God, laat ons weten dat er nog recht is op aarde! De dichter ziet het al voor zich: eindelijk gerechtigheid! En alom vreugde, omdat men zal inzien dat de rechtvaardige wordt beloond, en dat er toch een God is die recht doet op aarde. ‘Zijn loon wordt voor zijn knecht bewaard.’
Het bewaarde loon. Dat is – in de berijmde psalm – een prachtige gedachte! Het loon wordt bewáárd! Als ik dit niet kon geloven, zag ik geen hand voor de ogen meer. Dan zag ik alleen nog lijken op straten en pleinen, op apèlplaatsen en achter gaskamers – in Auswitz, in Birkenau, in Dachau. Dan kon ik alleen nog maar schreeuwen, krijsen, vloeken, als mij de ellende overkwam waaraan de dichter van deze psalm denken moet. De psalm soebat de Allerhoogste om geen halve, maar hele maatregelen te nemen. Totale uitroeiing is wel het minste… Mag ik, mens die de Messias kent, zo bidden, zo krijsen, zo vloeken, denkend aan de Rechtvaardige, die bad toen hij opgehangen werd? Ik mag in elk geval weten: elders, in hoger handen, is ons loon wel bewaard!

Uw knechten zullen zich verblijden:
het is uw wraak die leven doet.
Verloren gaat het schuldig bloed.
Godslasteraars hebt Gij doen lijden.
Gewis, God spreekt zijn recht op aard,
zijn loon wordt voor zijn knecht bewaard.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 14 Mei, Psalm 58; Het bewaarde loon.

Wat ik met deze psalm aan moet! Geen idee! Het is een en al wraak wat de klok slaat. Het gaat weer eens over de godloochenaars – de brute beulen die geen rekening houden met God, en zijn gebod, hoe vroom ze misschien ook de tempelpaden platlopen. Het gaat over mensen die als slangen zijn, giftig en venijnig. Het gaat over mensen die als beesten tekeergaan, je kapotbijten, je verscheuren. Deze psalm is één gebed, één schreeuw tot de levende God: om daar iets tegen te doen. Om wraak te nemen. Om die machomannen nu eens toontje lager te laten zingen. Wat denken ze wel? Dat ze zomaar, naar eigen believen, de wereld naar hun hand kunnen zetten? God, laat ons weten dat er nog recht is op aarde! De dichter ziet het al voor zich: eindelijk gerechtigheid! En alom vreugde, omdat men zal inzien dat de rechtvaardige wordt beloond, en dat er toch een God is die recht doet op aarde. ‘Zijn loon wordt voor zijn knecht bewaard.’
Het bewaarde loon. Dat is – in de berijmde psalm – een prachtige gedachte! Het loon wordt bewáárd! Als ik dit niet kon geloven, zag ik geen hand voor de ogen meer. Dan zag ik alleen nog lijken op straten en pleinen, op apèlplaatsen en achter gaskamers – in Auswitz, in Birkenau, in Dachau. Dan kon ik alleen nog maar schreeuwen, krijsen, vloeken, als mij de ellende overkwam waaraan de dichter van deze psalm denken moet. De psalm soebat de Allerhoogste om geen halve, maar hele maatregelen te nemen. Totale uitroeiing is wel het minste… Mag ik, mens die de Messias kent, zo bidden, zo krijsen, zo vloeken, denkend aan de Rechtvaardige, die bad toen hij opgehangen werd? Ik mag in elk geval weten: elders, in hoger handen, is ons loon wel bewaard!

Uw knechten zullen zich verblijden:
het is uw wraak die leven doet.
Verloren gaat het schuldig bloed.
Godslasteraars hebt Gij doen lijden.
Gewis, God spreekt zijn recht op aard,
zijn loon wordt voor zijn knecht bewaard.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 13 Mei, Psalm 57: 7-12; Zekerheid.

Zekerheid? Kan een mens ooit ergens zeker van zijn? Wij blijven toch tot aan het eind van ons leven onrustig, opgejaagd, een speelbal van machten en krachten die sterker zijn dan wijzelf? En bovendien, wie kan zeker zijn van zijn geloof? Is het niet God die ons leven beoordelen zal? Wie zijn wij dan wel om boven een overlijdensbericht te vermelden dat die en die overleden in de zekerheid des geloofs? Kan een mens er wel op gerust zijn dat alles goed is, goed bij God, goed voor tijd en eeuwigheid? ‘Mijn hart is gerust, o God, mijn hart is gerust…’ Als dat maar geen valse gerustheid is! Als dat maar niet uitloopt op een dodelijk debacle: met een ingebeelde hemel voor eeuwig naar de hel!
Je komt in die oude liederen Israël van alles tegen: twijfel en aanvechting, verdriet en opstandigheid, moedeloosheid en verbittering. Toch verliezen de psalmen zich zelden of nooit in dit soort somberheid. Integendeel, telkens schittert daar, de ene keer sterker dan de andere keer, het morgenrood van Gods genade. Een mens kan aan zichzelf twijfelen, aan de kracht van zijn geloof, aan de oprechtigheid van zijn toewijding, maar je bent toch wel heel ver van huis als je gaat twijfelen aan de oprechte bedoelingen van de Eeuwige! Als ik nergens rust meer vind, ben ik welkom bij Hem. Als ik nergens zekerheid meer verkrijgen kan, schenkt Hij mij vrede. Daarvan wil ik graag hoog opgeven. Daar zal ik een boekje over opendoen, een zangbekje, een complete liedbundel! Halleluja!

In U, Heer, heeft mijn hart zijn zekerheid,
U wil ik loven, die mij hebt bevrijd.
Ziel, maak u op, den Here groot te maken,
gij harp en lier, toon dat gij vrolijk zijt,
doe met uw lied het morgenlicht ontwaken.

MARIO216 · Berichten: 4992

ROELANDE345 schreef:

wat leuk!

En ben al geweest en het was super!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

MARIO216 · Berichten: 4992

Over een paar uur, na een kort nachtje, gaat ik skydiven. Lijkt me wel wat ja maar wel spannend hahaha

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 12 Mei, Psalm 57: 1-6; Mijn ziel geborgen.

Deze psalm is in een spelonk geschreven. Althans, dat staat boven de psalm: ‘Van David, toen hij voor Saul was gevlucht in een spelonk.’ Nu weet je het met die opschriften maar nooit: ze kunnen ook later boven zo’n psalm zijn geplaatst, omdat de samensteller van Israëls liedboek dacht dat de inhoud van de psalm wel mooi overeenkwam met een gebeurtenis uit de geschiedenis. Het kan ook zijn dat dit lied al eerder werd geschreven, maar in die spelonk gezongen werd. Wat maakt het uit? Ik neem het maar zoals het er staat: dit lied is als een gebed gebeden en dan in een spelonk. In gedachten zie ik het voor me: David in het halfduister, de rotswanden om zich heen, links en rechts, achter, boven en beneden. Alleen aan de voorkant is licht. Licht en uitzicht. Maar waarop? Uitzicht op angst, op een volgende vluchtpoging, uitzicht op de dood. In zo’n beklemmende situatie zingt David dit gebed. Hij heeft reden genoeg om zijn angsten uit te gillen. Leeuwen en beren ziet hij, met tanden als speren en pijlen. Hun tong: een geslepen zwaard. Argumenten genoeg om te trillen als een bevend riet. Maar niets daarvan, direct al aan het begin krijgt dit lied de klank van een credo. ‘Bij u is mijn leven geborgen.’ Het is net alsof de donkere beklemming van die spookachtige spelonk compleet wegvalt. Een ijskoude spelonk? Welnee, de warme omarming van vleugels! Hier schuilt een mens als een kuikentje onder de kloek. Hier duikt een klein duifje weg onder de uitgestrekte vleugels van de moedervogel. ‘In de schaduw van uw vleugels zal ik schuilen, tot het doodsgevaar is geweken is.’
Zelfs in een donkere spelonk kan een mens zich geborgen weten. Dat gold David, toen. Dat mag ook gelden voor ons, nu. En laten we wel wezen: het zou niet de eerste keer zijn dat iemand uit een spelonk opstond en stralend de morgen inliep…

Wees mij genadig, Heer, wees mij nabij,
want bij U schuil ik, sta mij toch terzij,
alleen bij U weet ik mijn ziel geborgen.
In uwer vleuglen schaduw berg ik mij,
tot d’ onheilsnacht wijkt voor de nieuwe morgen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 11 mei, Psalm 56: 13-14; Wandelen en ademhalen.

Wandelen en ademhalen… Er zijn van die dagen, waarop alles volmaakt is. Een lichte lucht, de bomen in bloei, bloemen in de bermen: voorjaar op en top. En dan wandelen! En ademhalen! De paden op, de lanen in. Even niet meer denken aan het werk van alledag, even niet meer piekeren over die berg problemen, even helemaal niets meer dan alleen de blauwe lucht en de stralende hemel…
Zo voorjaarsachtig is de toon van de psalm op het eind. De dichter is weer vrij man. Uit dat zwarte gat bij de Filistijnen is hij gered, door zijn Held: de Allerhoogste. Als een godsgeschenk heeft hij het ervaren: vrijgelaten zijn. Van gekkigheid wist hij niet meer wat hij moest denken en doen. Dat is voorbij, de toekomst ligt weer open. En onder een stralende hemel loopt David de morgen in, wandelend onder Gods hoede, in het licht dat leven heet.
Waarom beleven wij zo weinig van dit soort dagen? Als je ziek bent, hoogbejaard of ernstig gehandicapt, heb je geen keus. Dan ben je misschien zelfs gekluisterd aan huis of bed. Maar als je het doen kunt, gezond van lijf en leden, waarom doe je het dan niet? Waarom dan toch altijd maar die bureaustoel, die werkbank, dat autostuur? Breek uit dat zwarte gat van alledag en zoek de zonzij! Het is mei, lente en zomer zijn voorbij voor je er erg in hebt – vergeet wat achter je ligt en houd het oog gericht op de toekomst van God! Hij doet ons wandelen, ademhalen, Hij doet ons leven in Zijn licht. Zijn Naam zij lof en dank en alle eer!

Geloften heb ik toegezegd, mijn God,
U die van aanstoot hebt verlost mijn voet,
laat mij nu voor de redding van de dood
lofoffers U betalen.
Geprezen zijt Gij, Heer, die telkenmale
de zon van uw gelaat voor mij deed stralen,
dat ik mag wandelen en ademhalen
in ’t licht dat leven doet!

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 10 mei, Psalm 56: 6-12; In uw boek geteld.

In ons lage landje aan de zee, ons land vol grote rivieren en talloze sloten, kijken wij niet een druppeltje water meer of minder. Dat is in de woestijn wel anders! Daar telt elk druppeltje. Behoedzaam vang je het vocht, bewaar je het in een kruik. Je zult toch niet meer verder kunnen omdat je omkomt van de dorst…
Op zijn vlucht voor vijanden laat de dichter van psalm 56 zich troosten door de gedachte dat God zijn omzwervingen kent. Elk traan die hij plengt, gaat niet in het brandende woestijnzand verloren, maar wordt door de Eeuwige opgevangen in zijn kruik. Sterker nog: God neemt notitie van zijn verdriet. Hij noteert wat ons deert. Als een hemelse boekhouder turft God onze tranen. Wat een vertederend beeld! Het mag dan af en toe moeilijk zijn, het leven een dorre wildernis, een droge woestijn, één ding mag je geloven: er is er Eén die alles weet, Eén die op de hoogte is van jouw aarzelen en klagen. Er is er Eén die elke voetstap in het zand ként. Geen traan, op de hete rotsen geplengd, ontgaat Hem. Die gedachte geeft moed, verdrijft de wanhoop en de bitterheid. De hemel weet van mijn lied!
Zal dat grote tranenboek ooit opengaan? Wie zal het zeggen? Maar of wij dan al dat oude verdriet weer voelen zullen? Ik denk het niet.

Gij hebt mijn omzwervingen te boek gesteld
en al de tranen, in mijn oog geweld,
bijeengegaard en in uw boek geteld:
alles ligt voor uw open.
Geprezen zij Gods woord dat mij deed hopen!
Mijn vijanden zijn haastig afgedropen.
Wat zou een mens mij doen als ik kan roepen:
De Here is mijn held!

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 9 Mei, Psalm 56: 1-5; Mijn held.

Humburg! Vrome pietpraat! Spirituele opschepperij! ‘Angst ken ik niet…’ Toe maar David, jij durft! Je hebt jezelf mooi in de nesten gewerkt. Je dacht, op de vlucht voor je schoonvader Saul: laat ik maar eens naar de Filistijnen gaan. Niet zo slim, David. Je kon, sinds jouw duel met de Filistijn Goliat, vermoeden dat die Filistijnen niet zo dol op jou zouden zijn. Even niet bij stil gestaan… Zeg maar gerust: een domme beslissing. Wat zal David er spijt van gehad hebben, daar in die Filistijnse stad Gat! Hij zal zich de haren uit het hoofd getrokken hebben! Om gek van te worden. Elders in de Bijbel lees ik dan ook dat David zich in deze situatie aanstelde als een gek, daar in de gevangenis van Gat. Hij laat zijn speeksel in zijn baard lopen en bekrast met zijn nagels de deuren. Wat moet je anders, in zo’n zwart gat van vijandschap – daar zou je toch gek van worden?
Ziehier: Israël, van eeuw tot eeuw als een duif opgejaagd, van ballingschap tot ballingschap van huis en haard verdreven. En dan toch blijven geloven dat God je helpen zal. ‘Op God, wiens woord ik prijs, op God vertrouw ik.’ Dat is geen humbug, geen pietpraat, geen overdreven vroomheid, maar een oprecht signaal van godsvertrouwen. ‘Wat kan een sterveling mij aandoen? Ja, hij kan je martelen, treiteren je influisteren dat je verloren bent vanwege een domme beslissing die je zelf genomen hebt. Maar altijd sterker is mijn held!

Wees mij genadig, Heer, want een geweld
van vijanden staat rondom opgesteld
om, als ik machteloos lig neergeveld,
over mij heen te lopen.
Maar altoos als de angst mij heeft bekropen,
Geprezen zij Gods woord dat mij doet hopen!
Wat zou een mens mij doen als ik kan roepen:
de Here is mijn held!

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 8 Mei, Psalm 55: 19-24; Werp op de Heer uw zorgen.

Wij, mensen van de kerk, zijn veel te vroom. Veel te lief. Niet voor elkaar. Was dat maar waar… We slaan elkaar soms met bijbelteksten de harde koppen in. Maar voor God zijn we veel te lief en veel te vroom. We bidden – maar veel te zoetsappig. Wij smeken – maar keurig zingend, op liturgische toon: alles geheel volgens de religieuze regels en kerkelijke begrenzingen. Wij bidden zogezegd beschaafd. Wij krijsen niet, wij breken de hemel niet open – wij bieden hooguit uiterst bescheiden en op vriendelijke toon de hemel een kleine selectie van onze wensen aan. Maar is dat nog bidden? Bidden is soebatten, janken voor Gods aangezicht, de hemel bestormen met je vragen, onophoudelijk God lastig vallen, zoals een arme weduwe een onrechtvaardige rechter.
Neem nu de psalm die we deze dagen lezen. ‘Leg uw last op de Heer’, zo vertaalt de Nieuwe Bijbelvertaling. Maar in feite staat er: ‘Gooi je zorg naar de Eeuwige!’Bidden is smijtwerk. Bidden is wat middeleeuwse belegeraars deden: ze beukten op de muren en poorten van de belegerde stad, net zolang tot ze bezweken onder het geweld. God kan het toch niet willen dat een rechtvaardige ten val komt, zo jankt de psalm. Dat is toch godgeklaagd! Nou, klaag dan bij God, dien je klacht in, in tien-, in honderdvoud! De hemel heeft niet voor niets een klachtenbureau dat dag en nacht geopend is. Daar kun je al je sores kwijt. Maar er gebruik van – je weet niet half hoe het helpt!

O, werp nu op de Heer uw zorgen!
Wie recht doet blijft in Hem geborgen
en zal niet dalen ten verderve,
maar mannen van bedrog en bloed
die zullen in hun overmoed
in ’t midden van hun dagen sterven.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 7 mei, Psalm 55: 10-18; Met wie ik opging naar Gods huis.

Dat is een onverdraaglijke gedachte: dat je door een goede vriend verraden wordt! Van een vijand zou je zoiets nog kunnen hebben – daar is het een vijand voor. Maar een vriend, de man of vrouw waarmee je samen feestvierde, degene met wie je naar het heiligdom ging, de tempel, de kerk. De mens aan wie je vertelde wat er leefde in het diepst van je ziel. Zo iemand! Het is alsof je wereld instort… Ziehier het drama van de psalm die we dezer dagen lezen. Het is alsof je – opnieuw – Joden in de oorlog voor je ziet: verraden door oude buren. Een kind op transport gesteld: aangegeven door een lievelingsjuf. Niet te verwerken, zoiets!
Hoe dichter van de psalm hiermee omgaat? Hij kan er niet mee omgaan. En daarom roept hij tot God. Hij gooit zijn sores God voor de voeten. Er staat niet dat hij een gebedje prevelt. De dichter roept, hij schreeuwt het uit! Er zijn dingen die je alleen min of meer verwerken kunt als je de kans krijgt ze uit te schreeuwen. Die kans krijgt we. Die kans heet: het gebed. Roept het maar uit, schreeuw het maar naar de hemel toe! Lijfelijk, letterlijk: loop over de dijk, ren door het bos en roep je longen leeg, tegen de wind in, tegen de klippen op. Gooi het God maar voor zijn heilige voeten. En blijf intussen geloven wat de dichter van de psalm ook geloofde, dwars tegen alles in: dat de Heer hem redden zou. De God van Israël, die is zoals Hij is, de Eeuwige, de Aanwezige, die zal je redden! Hoe? Geen idee. Wanneer? Eén groot raadsel. Maar het zál gebeuren. Niet voor niets kwam Jezus in ons bestaan: de Heer redt, zo garandeert ons zijn naam.

Was het een vijand die mij tergde,
ik zou mij zwijgende verbergen,
maar gij, mijn vriend, mijn evennaaste,
met wie ik opging naar Gods huis
en vrolijk was bij feestgedruis,
wat deed g’ u tegen mij te plaatsen?

MARIO216 · Berichten: 4992

Trek morgen maar gewoon mijn dikke winterjas aan 's morgens vroeg.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 6 mei, Psalm 55: 1-9; Kon ik als de duiven zijn.

In gedachten zie ik de gezichten voor me: die van de Joden in Mokum. Het is oorlog. Elk moment kan het raak zijn: een razzia in de straat. Zouden ze deze psalm gezegd en gezongen hebben? Ik denk het. ‘O, had ik vleugelen als een duif, ik zou wegvliegen en een woonplaats zoeken!’ Was je maar een duifje op de Dam. Kon je maar naar een vliegveld, om het eerste het beste vliegtuig te nemen dat je in veiligheid bracht. Maar je kunt geen kant uit. Je zit muurvast, omsingeld door vijanden, bruinhemden, nazi’s, Jodenhaters.
Tegelijkertijd zie ik allerlei andere situaties, die daar een klein beetje op lijken. Je zit klem tussen de verwachtingspatronen van je ouders. Je zit vast, opgesloten tussen de muren van een geestdodend kantoor. Je zit gevangen in je huwelijk, je zou wel weg willen, opvliegen en vluchten naar vreemde verten. ‘Had ik maar vleugels als een duif…’
Maar je hebt geen vleugels en je bent geen duif. En wat dan? Toch maar weer voortmodderen? Roeien met de riemen die je hebt? Berusten, tot je de laatste snik? Of je bevrijding daar zoeken waar die werkelijk te vinden is: in het hart van de Heer? Nooit en nergens komt een mens tot rust, dan alleen maar daar waar hij zich toevertrouwt aan de Eeuwige. Ik, arme duif, mag een plekje vinden op Christus’ schouder. Ik behoef niet ver weg te vliegen, naar onbekende verten. Mijn redding is dichterbij.

Ik zit verschrikt ineengedoken,
de doodsangst heeft mijn hart bekropen,
de boosheid weet mij wel te vinden.
O kon ik als de duiven zijn
en in het diepst van de woestijn
wegschuilen voor de wilde winden.