In vuur en vlam?

Berichten: 1599

"In Laodicéa was het geloof een knus binnenbrandje"

4 Schrijf aan de engel van de gemeente in Laodicea:
“Dit zegt Amen, de trouwe en betrouwbare getuige, het begin van Gods schepping: 15 Ik weet wat u doet, hoe u niet koud bent en niet warm. Was u maar koud of warm! 16 Maar nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal ik u uitspuwen. 17 U zegt dat u rijk bent, dat u alles hebt wat u wilt en niets meer nodig hebt. U beseft niet hoe ongelukkig u bent, hoe armzalig, berooid, blind en naakt. 18 Daarom raad ik u aan: koop van mij goud dat in het vuur gelouterd is, en u zult rijk zijn; witte kleren om u te kleden en uw naaktheid te bedekken, zodat u zich niet meer hoeft te schamen; zalf voor uw ogen, zodat u weer kunt zien. 19 Iedereen die ik liefheb wijs ik terecht en bestraf ik. Zet u dus volledig in en breek met het leven dat u nu leidt. 20 Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik binnenkomen, en we zullen samen eten, ik met hem en hij met mij.

"De eerste liefde. Kennen we die nog?
De diepe liefde voor Christus,
de bereidwilligheid om alles voor Hem op te geven,
de radicale toewijding.
Je stond in vuur en vlam,"

Vuur brandt en verteert, en gemakkelijk raken we dat eerste vuur kwijt, dooft de vlam, verwatert de radicaliteit en
dingen we af op ‘alles achterlaten’. Zeker, we blijven trouw, maar zetten het vuur van het geloof op de waakvlam.
Bij sommigen zie je het echter in rook opgaan.
Hoe kan het dat iemand die toegewijd was, zo afzakt of zelfs helemaal afhaakt?
Christus is toch niet veranderd?
We weten dat het gebeurt. Is dat een gevaar voor ons allemaal?
Wat zijn de oorzaken?
Is er geen ‘brandstof’ meer?
Treedt er een ‘geloofsmoeheid’ op?"

Hoe vaak zijn het niet de doornen en distels van ons drukke en rijke westerse bestaan die ons zo in beslag nemen dat zij het geestelijke leven langzaam verstikken. Of was hij teleurgesteld in medechristenen, zijn huwelijk of God? Had God zijn wensen of hoop niet vervuld?

Heikel onderwerp
Momenten dat je jezelf zo mislukt voelt als christen, dat je twijfelt of je nog wel tot God kan komen. Welke christen worstelt hier nooit mee? Het zijn twijfels die de duivel zaait. Als we op onszelf en op de omstandigheden zien, dan zinken we.

De vraag die hier direct boven komt drijven is: kan een christen afvallen en verloren gaan? Felle discussies zijn daarover gevoerd, maar het is een vraag die de Bijbel niet stelt. De HERE laat zien dat Hij de zijnen kent en bewaart. De apostel Paulus stelt dat God bij machte is iemand vast te doen staan (Rom. 14:4). Aan de ene kant leert Paulus dat we daarin mogen rusten. Aan de andere kant laat hij geen enkele ruimte voor gemakzucht, nalatigheid of valse gerustheid. ‘Wie meent te staan, zie toe, dat hij niet valle’ (1 Kor. 10:12). Veelvuldig worden we aangespoord om te volharden en dat wordt niet zonder reden gedaan. Als ons vuur dooft, zijn de gevolgen groot voor de gemeente van Christus.

Waakvlam
In de Hebreeënbrief vond de Heilige Geest het nodig dat de apostel de gelovigen vermaande om niet te ‘verachteren van de genade’ (12:15) en dat hij hen waarschuwde voor ‘een ongelovig hart door af te vallen van de levende God’ (3:12). Er was verdrukking en vervolging en daarom de verleiding om de gemakkelijke weg te kiezen en het vuur op de minder opvallende waakvlam te zetten of zelfs Christus te verloochenen.

Voor anderen hadden de zorgen en sleur van alledag en het uitblijven van de wederkomst het brandende hart doen verkoelen. In de gemeente van Efeze was het geloof op de spaarbrander van traditie en de juiste leer gezet (Openb. 2:4). In de zelfgenoegzame gemeente van Laodicéa was het geloof een knus binnenbrandje, ontdaan van radicaliteit en daarom lauw en irrelevant voor Christus (Openb. 3:16). Veel rook, maar weinig vuur.

Brandstof
Hoe houd je de vlam brandend? In de eerste plaats is er de vraag welk vuur er brandt. Is het een eigen opgeklopt enthousiasme met hetzelfde karakter als iemand die ervoor kiest om supporter van een voetbalclub te worden? Als de resultaten een paar jaar teleurstellen, dooft het enthousiasme. Alleen een vuur dat door Gods Geest ontstoken is, blijft branden.

Een andere vraag is waar de brandstof uit bestaat. Is het mijn grote inspanning voor de zaak van God? Als het niet zo goed lijkt te gaan met ‘die zaak’, als er tegenstand is, of als Gods handelen niet aan onze verwachting voldoet, dan lijkt onze inspanning een verkwisting van energie en draaien we het uit. Als ons vuur vooral wordt gevoed door de warmte en het saamhorigheidsgevoel binnen onze gemeente of vriendenkring, dan kan de vlam snel doven als mensen ons teleurstellen.

Geheim
De apostel Paulus zegt aan het eind van zijn bediening en leven: ‘Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb mijn loop ten einde gebracht, ik heb het geloof behouden’ (2 Tim. 4:7).
Wat was zijn geheim? Hij had toch een hoop narigheid meegemaakt, honger en eenzaamheid geleden, was in gevaar geweest, zelfs in doodsnood, was vervolgd en gehaat; hij was door vrienden in de steek gelaten, had gemeentes gesticht waar dingen misgingen of die zich tegen hem keerden. Toch bleef zijn geloof onaangetast, want het ging hem maar om één ding: Christus te kennen. Al het andere was hem afval (Fil. 3:8). God was zijn doel, niet Gods zegeningen of een rijke bediening met geweldige resultaten.

Overgave
‘Nevens U begeer ik niets op aarde’ (Ps. 73:25) was de praktijk van Paulus. Dat is een geloof dat bereid is dit leven volkomen op te offeren om te leven voor God en Zijn wil te volbrengen, ongeacht de gevolgen. Deze oude waarheden lijken niet meer te passen in de filosofie en theologie van onze tijd. We hebben toch recht op een stukje geluk en voldoening in dit leven? Dat lijkt redelijk, maar heeft niets te maken met het radicale Evangelie dat de Here Jezus predikte en voorleefde tot aan het kruis toe. Toch maken we dat aards geluk vaak tot het doel van het Evangelie en gaan we de radicale overgave aan God uit de weg. Juist dat is nodig als basismateriaal voor de Geest om de vlam brandend te houden.

In de Bijbel wordt nadrukkelijk gezegd dat er voor de wederkomst afval zal zijn. Wat is afval anders dan dat het vuur dooft en de christen zich richt op een goed leven in deze wereld? Paulus profeteert dat zelfzucht een van de belangrijkste kenmerken van de afval zal zijn. Een zelfgenoegzame en aardsgerichte godsdienst dooft het vuur van de Geest. Roept dat geen herkenning op? Als de prediking zich aan die tendens aanpast, verdwijnt de radicaliteit en dooft de vlam van de eerste liefde. Dan verwordt onze boodschap tot rook van een smeulende rest die kerk genoemd wordt. Maar de HERE kan nieuw leven blazen in die smeulende hoop en het vuur doen oplaaien. Dan moeten wel eerst de as en slakken verwijderd worden.

Berichten: 1230

Ik moest bij het lezen hiervan onmiddellijk denken aan het lied;

Herstel mijn eerste liefde
http://www.youtube.com/watch?v=1ZU-cadjIq4

Berichten: 1599

CARIN303 schreef:

Ik moest bij het lezen hiervan onmiddellijk denken aan het lied;

Herstel mijn eerste liefde
http://www.youtube.com/watch?v=1ZU-cadjIq4

mooi dat je dit er bij hebt gezet.... kunnen we tijdens het lezen er een goed lied bij luisteren !

Berichten: 2113

"... dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht..." Lachende smiley

Berichten: 1193

JONATHAN890 schreef:

"De eerste liefde. Kennen we die nog?
De diepe liefde voor Christus,
de bereidwilligheid om alles voor Hem op te geven,
de radicale toewijding.
Je stond in vuur en vlam,"

Overgave
‘Nevens U begeer ik niets op aarde’ (Ps. 73:25) was de praktijk van Paulus. Dat is een geloof dat bereid is dit leven volkomen op te offeren om te leven voor God en Zijn wil te volbrengen, ongeacht de gevolgen. Deze oude waarheden lijken niet meer te passen in de filosofie en theologie van onze tijd. We hebben toch recht op een stukje geluk en voldoening in dit leven? Dat lijkt redelijk, maar heeft niets te maken met het radicale Evangelie dat de Here Jezus predikte en voorleefde tot aan het kruis toe. Toch maken we dat aards geluk vaak tot het doel van het Evangelie en gaan we de radicale overgave aan God uit de weg. Juist dat is nodig als basismateriaal voor de Geest om de vlam brandend te houden.

Ik denk dat er meerdere oorzaken kunnen zijn voor het lauw worden. Ten eerste vermoed ik dat veel van ons niet meer beseffen waarvan we gered zijn. Hoe ernstig wij eraan toe zijn zonder Jezus. En hoe volslagen hopeloos. Wij hebben het te goed. We lijken ons nauwelijks meer bewust te zijn van het bestaan van een echte hel; een eeuwig verloren gaan zonder de aanwezigheid van God.

Een wat onderbelichte oproep tot overgave staat in Romeinen 12:1
"Ik vermaan u dan broeders, met beroep op de barmhartigheden Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levend, heilig en Gode welgevallig offer: dit is uw redelijke eredienst."

Deze tekst laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Als wij onszelf in ons lichaam op het altaar leggen dan zijn wij van God. Wij behoren dan helemaal aan Hem; met huid en haar. En Hij bepaalt vervolgens wat wij, tijdens onze tijd hier op aarde, in ons aardse lichaam, gaan doen, meemaken etc. Wanneer je jezelf zonder voorbehoud geheel aan God 'offert' verlies je alle zeggenschap. En waarom zouden we dit niet doen als we eigenlijk wel weten dat Hij het in alle dingen het beste weet, en ook het beste met ons voor heeft....

GrZing!

Berichten: 2113

ZINGA672 schreef:

Ik denk dat er meerdere oorzaken kunnen zijn voor het lauw worden. Ten eerste vermoed ik dat veel van ons niet meer beseffen waarvan we gered zijn. Hoe ernstig wij eraan toe zijn zonder Jezus. En hoe volslagen hopeloos. Wij hebben het te goed. We lijken ons nauwelijks meer bewust te zijn van het bestaan van een echte hel; een eeuwig verloren gaan zonder de aanwezigheid van God.

Een wat onderbelichte oproep tot overgave staat in Romeinen 12:1
"Ik vermaan u dan broeders, met beroep op de barmhartigheden Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levend, heilig en Gode welgevallig offer: dit is uw redelijke eredienst."

Deze tekst laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Als wij onszelf in ons lichaam op het altaar leggen dan zijn wij van God. Wij behoren dan helemaal aan Hem; met huid en haar. En Hij bepaalt vervolgens wat wij, tijdens onze tijd hier op aarde, in ons aardse lichaam, gaan doen, meemaken etc. Wanneer je jezelf zonder voorbehoud geheel aan God 'offert' verlies je alle zeggenschap. En waarom zouden we dit niet doen als we eigenlijk wel weten dat Hij het in alle dingen het beste weet, en ook het beste met ons voor heeft....

GrZing!

W8 ff hoor... was het niet Abraham die van God zelf een offer kreeg en die zijn zoon Isaak juist NIET hoefde te offeren ?
Ik neem het misschien te letterlijk, maar volgens mij is het niet de bedoeling dat 'ik mezelf op een houtje in de fik steek'...

Susannah die soms echt niks meer snapt van al die teksten uit de bijbel... Engeltje smiley

Bovendien verschil ik hier met je van mening Zinga, want ik denk dat Hij (God) niet alleen bepaalt wat wij doen... ik geloof dat je dat samen met Hem mag doen; ik geloof bovendien dat niet alles wat er gebeurt Gods wil is, maar daar heb ik al eens live een discussie met je over gehad ... daarin verschillen we dus van mening.

Berichten: 919

SUSANNAH475 schreef:

W8 ff hoor... was het niet Abraham die van God zelf een offer kreeg en die zijn zoon Isaak juist NIET hoefde te offeren ?
Ik neem het misschien te letterlijk, maar volgens mij is het niet de bedoeling dat 'ik mezelf op een houtje in de fik steek'...

Susannah die soms echt niks meer snapt van al die teksten uit de bijbel... Engeltje smiley

Bovendien verschil ik hier met je van mening Zinga, want ik denk dat Hij (God) niet alleen bepaalt wat wij doen... ik geloof dat je dat samen met Hem mag doen; ik geloof bovendien dat niet alles wat er gebeurt Gods wil is, maar daar heb ik al eens live een discussie met je over gehad ... daarin verschillen we dus van mening.

Met het offeren, denk ik dat GOD bedoelt, hoeveel heb je voor MIJ over.
Hoe groot is je geloof, ik denk zelf, dat Isaak een voorbeeld was.
Toevallig heb ik er een preek over gehoord zondag.
Het is een test van God/beproeving.

Berichten: 486

EVA685 schreef:

Met het offeren, denk ik dat GOD bedoelt, hoeveel heb je voor MIJ over.
Hoe groot is je geloof, ik denk zelf, dat Isaak een voorbeeld was.
Toevallig heb ik er een preek over gehoord zondag.
Het is een test van God/beproeving.

En zijn geloof was onwankelbaar, hij zei immers voordat hij de berg op ging..
Ikzelf ga met de jongen verder om daarginds neer te knielen. Daarna komen we naar jullie terug.
Als je leest dat hij 3 dagen over de reis gedaan heeft, naar de berg..wat zal er toch allemaal in zijn hoofd omgegaan zijn? Een enorme strijd denk ik..maar uiteindelijk won het vertrouwen in zijn Vader!

Wat ik ook boeiend vind, is wat ik laatst las over zijn zonen, Isaak en Ismael.
Ismael was een zoon die er kwam door een aktie van Abraham..door zijn ongeduld en het niet luisteren naar God.
Isaak kwam alsnog! God had het gezegd en hield zich aan Zijn woord!

Hoe vaak maken wij een 'Ismael' ? Dat we het zelf wel even regelen? Dat we niet het vertrouwen hebben om Zijn wil af te wachten? Wachten op een 'Isaak'?
Als God zegt, beklim die berg...dan kunnen we niet wachten en beginnen direkt!
Maar als Hij zegt, die berg moet je over...maar wacht eerst maar een poosje aan de voet van de berg...wachten we dan? Kunnen we het geduld opbrengen?

Berichten: 5057

JONATHAN890 schreef:

"In Laodicéa was het geloof een knus binnenbrandje"

4 Schrijf aan de engel van de gemeente in Laodicea:
“Dit zegt Amen, de trouwe en betrouwbare getuige, het begin van Gods schepping: 15 Ik weet wat u doet, hoe u niet koud bent en niet warm. Was u maar koud of warm! 16 Maar nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal ik u uitspuwen. 17 U zegt dat u rijk bent, dat u alles hebt wat u wilt en niets meer nodig hebt. U beseft niet hoe ongelukkig u bent, hoe armzalig, berooid, blind en naakt. 18 Daarom raad ik u aan: koop van mij goud dat in het vuur gelouterd is, en u zult rijk zijn; witte kleren om u te kleden en uw naaktheid te bedekken, zodat u zich niet meer hoeft te schamen; zalf voor uw ogen, zodat u weer kunt zien. 19 Iedereen die ik liefheb wijs ik terecht en bestraf ik. Zet u dus volledig in en breek met het leven dat u nu leidt. 20 Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik binnenkomen, en we zullen samen eten, ik met hem en hij met mij.

"De eerste liefde. Kennen we die nog?
De diepe liefde voor Christus,
de bereidwilligheid om alles voor Hem op te geven,
de radicale toewijding.
Je stond in vuur en vlam,"

Vuur brandt en verteert, en gemakkelijk raken we dat eerste vuur kwijt, dooft de vlam, verwatert de radicaliteit en
dingen we af op ‘alles achterlaten’. Zeker, we blijven trouw, maar zetten het vuur van het geloof op de waakvlam.
Bij sommigen zie je het echter in rook opgaan.
Hoe kan het dat iemand die toegewijd was, zo afzakt of zelfs helemaal afhaakt?
Christus is toch niet veranderd?
We weten dat het gebeurt. Is dat een gevaar voor ons allemaal?
Wat zijn de oorzaken?
Is er geen ‘brandstof’ meer?
Treedt er een ‘geloofsmoeheid’ op?"

Hoe vaak zijn het niet de doornen en distels van ons drukke en rijke westerse bestaan die ons zo in beslag nemen dat zij het geestelijke leven langzaam verstikken. Of was hij teleurgesteld in medechristenen, zijn huwelijk of God? Had God zijn wensen of hoop niet vervuld?

Heikel onderwerp
Momenten dat je jezelf zo mislukt voelt als christen, dat je twijfelt of je nog wel tot God kan komen. Welke christen worstelt hier nooit mee? Het zijn twijfels die de duivel zaait. Als we op onszelf en op de omstandigheden zien, dan zinken we.

De vraag die hier direct boven komt drijven is: kan een christen afvallen en verloren gaan? Felle discussies zijn daarover gevoerd, maar het is een vraag die de Bijbel niet stelt. De HERE laat zien dat Hij de zijnen kent en bewaart. De apostel Paulus stelt dat God bij machte is iemand vast te doen staan (Rom. 14:4). Aan de ene kant leert Paulus dat we daarin mogen rusten. Aan de andere kant laat hij geen enkele ruimte voor gemakzucht, nalatigheid of valse gerustheid. ‘Wie meent te staan, zie toe, dat hij niet valle’ (1 Kor. 10:12). Veelvuldig worden we aangespoord om te volharden en dat wordt niet zonder reden gedaan. Als ons vuur dooft, zijn de gevolgen groot voor de gemeente van Christus.

Waakvlam
In de Hebreeënbrief vond de Heilige Geest het nodig dat de apostel de gelovigen vermaande om niet te ‘verachteren van de genade’ (12:15) en dat hij hen waarschuwde voor ‘een ongelovig hart door af te vallen van de levende God’ (3:12). Er was verdrukking en vervolging en daarom de verleiding om de gemakkelijke weg te kiezen en het vuur op de minder opvallende waakvlam te zetten of zelfs Christus te verloochenen.

Voor anderen hadden de zorgen en sleur van alledag en het uitblijven van de wederkomst het brandende hart doen verkoelen. In de gemeente van Efeze was het geloof op de spaarbrander van traditie en de juiste leer gezet (Openb. 2:4). In de zelfgenoegzame gemeente van Laodicéa was het geloof een knus binnenbrandje, ontdaan van radicaliteit en daarom lauw en irrelevant voor Christus (Openb. 3:16). Veel rook, maar weinig vuur.

Brandstof
Hoe houd je de vlam brandend? In de eerste plaats is er de vraag welk vuur er brandt. Is het een eigen opgeklopt enthousiasme met hetzelfde karakter als iemand die ervoor kiest om supporter van een voetbalclub te worden? Als de resultaten een paar jaar teleurstellen, dooft het enthousiasme. Alleen een vuur dat door Gods Geest ontstoken is, blijft branden.

Een andere vraag is waar de brandstof uit bestaat. Is het mijn grote inspanning voor de zaak van God? Als het niet zo goed lijkt te gaan met ‘die zaak’, als er tegenstand is, of als Gods handelen niet aan onze verwachting voldoet, dan lijkt onze inspanning een verkwisting van energie en draaien we het uit. Als ons vuur vooral wordt gevoed door de warmte en het saamhorigheidsgevoel binnen onze gemeente of vriendenkring, dan kan de vlam snel doven als mensen ons teleurstellen.

Geheim
De apostel Paulus zegt aan het eind van zijn bediening en leven: ‘Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb mijn loop ten einde gebracht, ik heb het geloof behouden’ (2 Tim. 4:7).
Wat was zijn geheim? Hij had toch een hoop narigheid meegemaakt, honger en eenzaamheid geleden, was in gevaar geweest, zelfs in doodsnood, was vervolgd en gehaat; hij was door vrienden in de steek gelaten, had gemeentes gesticht waar dingen misgingen of die zich tegen hem keerden. Toch bleef zijn geloof onaangetast, want het ging hem maar om één ding: Christus te kennen. Al het andere was hem afval (Fil. 3:8). God was zijn doel, niet Gods zegeningen of een rijke bediening met geweldige resultaten.

Overgave
‘Nevens U begeer ik niets op aarde’ (Ps. 73:25) was de praktijk van Paulus. Dat is een geloof dat bereid is dit leven volkomen op te offeren om te leven voor God en Zijn wil te volbrengen, ongeacht de gevolgen. Deze oude waarheden lijken niet meer te passen in de filosofie en theologie van onze tijd. We hebben toch recht op een stukje geluk en voldoening in dit leven? Dat lijkt redelijk, maar heeft niets te maken met het radicale Evangelie dat de Here Jezus predikte en voorleefde tot aan het kruis toe. Toch maken we dat aards geluk vaak tot het doel van het Evangelie en gaan we de radicale overgave aan God uit de weg. Juist dat is nodig als basismateriaal voor de Geest om de vlam brandend te houden.

In de Bijbel wordt nadrukkelijk gezegd dat er voor de wederkomst afval zal zijn. Wat is afval anders dan dat het vuur dooft en de christen zich richt op een goed leven in deze wereld? Paulus profeteert dat zelfzucht een van de belangrijkste kenmerken van de afval zal zijn. Een zelfgenoegzame en aardsgerichte godsdienst dooft het vuur van de Geest. Roept dat geen herkenning op? Als de prediking zich aan die tendens aanpast, verdwijnt de radicaliteit en dooft de vlam van de eerste liefde. Dan verwordt onze boodschap tot rook van een smeulende rest die kerk genoemd wordt. Maar de HERE kan nieuw leven blazen in die smeulende hoop en het vuur doen oplaaien. Dan moeten wel eerst de as en slakken verwijderd worden.

Eerlijk gezegd denk ik dat je een denkfout maakt. Een fout, die door veel mensen gemaakt wordt. Die benoemen het enthousiasme wat mensen hebben na hun bekering vaak als eerste liefde. Is dat wel zo? Dat is net zo idealistisch als mensen die denken dat je voortdurend verliefd op elkaar moet blijven. Om de vergelijking door te trekken, verliefdheid gaat over op liefde en toewijding. En is dat niet pcies hetzelfde wat er met onze liefde voor God gebeurt?
In mijn ogen heeft de term "eerste liefde" meer met prioriteit te maken. God lief hebben boven alles. Zoals je partner je eerste liefde is, je belangrijkste liefde, zo wil God ook je eerste liefde zijn. Een liefde die alle andere relaties overstijgt. En dat is iets wat we in stand kunnen houden. Dat heeft niet alleen te maken met gevoel, met vuur, met enthousiasme. Maar meer met andere liefdes weren, liefde voor de wereld, liefde voor jezelf.

Berichten: 2338

MARIEKE897 schreef:

En zijn geloof was onwankelbaar, hij zei immers voordat hij de berg op ging..
Ikzelf ga met de jongen verder om daarginds neer te knielen. Daarna komen we naar jullie terug.
Als je leest dat hij 3 dagen over de reis gedaan heeft, naar de berg..wat zal er toch allemaal in zijn hoofd omgegaan zijn? Een enorme strijd denk ik..maar uiteindelijk won het vertrouwen in zijn Vader!

Wat ik ook boeiend vind, is wat ik laatst las over zijn zonen, Isaak en Ismael.
Ismael was een zoon die er kwam door een aktie van Abraham..door zijn ongeduld en het niet luisteren naar God.
Isaak kwam alsnog! God had het gezegd en hield zich aan Zijn woord!

Hoe vaak maken wij een 'Ismael' ? Dat we het zelf wel even regelen? Dat we niet het vertrouwen hebben om Zijn wil af te wachten? Wachten op een 'Isaak'?
Als God zegt, beklim die berg...dan kunnen we niet wachten en beginnen direkt!
Maar als Hij zegt, die berg moet je over...maar wacht eerst maar een poosje aan de voet van de berg...wachten we dan? Kunnen we het geduld opbrengen?

Heel mooi verwoord Marieke, sluit me er bij aan

Knipoog smiley

Berichten: 2109

Quote:

En gij hebt verdragen, en hebt geduld; en gij hebt om Mijns Naams wil gearbeid, en zijt niet moede geworden. Maar Ik heb tegen u, dat gij uw eerste liefde hebt verlaten. Gedenk dan, waarvan gij uitgevallen zijt, en bekeer u, en doe de eerste werken; en zo niet, Ik zal u haastelijk bij komen, en zal uw kandelaar van zijn plaats weren, indien gij u niet bekeert.

Bron: Brief aan de engel van de gemeente van Efeze, Openbaring 2:3-5

Uit deze tekst uit een andere brief uit de Openbaring aan Johannes blijkt mijns inziens dat die eerste liefde wel degelijk de toegewijde, enthousiaste overgave is. Wat betreft de vergelijking met verliefdheid die overgaat naar liefde en trouw: in liefde en trouw zit hetzelfde stukje toewijding en overgave als bij de eerste liefde/verliefdheid.

Berichten: 838

CHATULIEM619 schreef:

Eerlijk gezegd denk ik dat je een denkfout maakt. Een fout, die door veel mensen gemaakt wordt. Die benoemen het enthousiasme wat mensen hebben na hun bekering vaak als eerste liefde. Is dat wel zo? Dat is net zo idealistisch als mensen die denken dat je voortdurend verliefd op elkaar moet blijven. Om de vergelijking door te trekken, verliefdheid gaat over op liefde en toewijding. En is dat niet pcies hetzelfde wat er met onze liefde voor God gebeurt?
In mijn ogen heeft de term "eerste liefde" meer met prioriteit te maken. God lief hebben boven alles. Zoals je partner je eerste liefde is, je belangrijkste liefde, zo wil God ook je eerste liefde zijn. Een liefde die alle andere relaties overstijgt. En dat is iets wat we in stand kunnen houden. Dat heeft niet alleen te maken met gevoel, met vuur, met enthousiasme. Maar meer met andere liefdes weren, liefde voor de wereld, liefde voor jezelf.

Mooi om dit zo te lezen.....zo had ik dat nog niet bekeken.
thx

Berichten: 1599

CHATULIEM619 schreef:

Eerlijk gezegd denk ik dat je een denkfout maakt. Een fout, die door veel mensen gemaakt wordt. Die benoemen het enthousiasme wat mensen hebben na hun bekering vaak als eerste liefde. Is dat wel zo? Dat is net zo idealistisch als mensen die denken dat je voortdurend verliefd op elkaar moet blijven. Om de vergelijking door te trekken, verliefdheid gaat over op liefde en toewijding. En is dat niet pcies hetzelfde wat er met onze liefde voor God gebeurt?
In mijn ogen heeft de term "eerste liefde" meer met prioriteit te maken. God lief hebben boven alles. Zoals je partner je eerste liefde is, je belangrijkste liefde, zo wil God ook je eerste liefde zijn. Een liefde die alle andere relaties overstijgt. En dat is iets wat we in stand kunnen houden. Dat heeft niet alleen te maken met gevoel, met vuur, met enthousiasme. Maar meer met andere liefdes weren, liefde voor de wereld, liefde voor jezelf.

ik zie het niet als een denkfout, de tekst uit openbaring wordt gewoon aangehaald.
Verder vind ik je toelichting zeer waardevol.
Zoals je voor het gevoel van eerste liefde alles opzij zet, verwacht God dat ook.

Berichten: 2113

EVA685 schreef:

Met het offeren, denk ik dat GOD bedoelt, hoeveel heb je voor MIJ over.
Hoe groot is je geloof, ik denk zelf, dat Isaak een voorbeeld was.
Toevallig heb ik er een preek over gehoord zondag.
Het is een test van God/beproeving.

Ik geloof zelf dat het God gaat om je hart... en ik geloof ook zeker in die (wederkerige) relatie die God met jou wil aangaan...
Het gevaar zag ik wel eens op het nieuws waarin mensen letterlijk geofferd worden... praktijken die in Nigeria nog voorkomen, maar in een land als bijv. Engeland wordt bestraft, gelukkig maar.

Verder vind ik dat je Gods liefde niet moet vergeten... Soms vind ik het zo klinken als een verplichting en een 'moeten'... zelf zie ik het zo, namelijk dat God zoveel van de mens houdt dat Hij graag zou willen dat jij dat inziet (Zijn offer (Jezus) aanneemt) en met Hem verder wilt gaan... dan valt het 'moeten' echt wel weg, want dan mag je ervaren hoeveel God van je houdt...
Ikzelf heb het nodig om dat voor ogen te houden, daar ik uit een verleden kom van slaafse gehoorzaamheid waarin geen ruimte was voor je eigen identiteit, noch eigen initiatief (dat werd afgestraft)... lastig soms om nu met een nieuwe bril naar het heden en de toekomst te kijken...
En ja, ik vind het ook wel eens lastig dat het bij mij soms zo anders landt dan het misschien bedoelt is...

Berichten: 1193

[quote=SUSANNAH475]Ik geloof zelf dat het God gaat om je hart... en ik geloof ook zeker in die (wederkerige) relatie die God met jou wil aangaan...
Het gevaar zag ik wel eens op het nieuws waarin mensen letterlijk geofferd worden... praktijken die in Nigeria nog voorkomen, maar in een land als bijv. Engeland wordt bestraft, gelukkig maar.

Die bijbeltekst die ik aanhaalde vind ik zelf wel duidelijk genoeg, er staat namelijk: "levend offer". Daarbij heb ik niets gezegd over het jezelf verbranden; mijn post is wat dat betreft ook duidelijk genoeg.
Veel mensen denken dat het God vooral / alleen om je hart gaat. Voor veel mensen is dat ook een excuus om hun leven in te richten zoals zij dat fijn vinden zonder daarbij God te betrekken. "Als het van binnen maar goed zit, dan maakt de buitenkant niet zoveel uit." En de tekst in Romeinen geeft heel duidelijk aan dat God OOK ons huidige lichaam en leven wil. Hij wil niet alleen ons hart; Hij wil ALLES.

Verder vind ik dat je Gods liefde niet moet vergeten... Soms vind ik het zo klinken als een verplichting en een 'moeten'... zelf zie ik het zo, namelijk dat God zoveel van de mens houdt dat Hij graag zou willen dat jij dat inziet (Zijn offer (Jezus) aanneemt) en met Hem verder wilt gaan... dan valt het 'moeten' echt wel weg, want dan mag je ervaren hoeveel God van je houdt...

Zo wordt het ook bedoeld. In de bijbel wordt de relatie van de gelovige met God en met Jezus vergeleken met een aardse liefdesrelatie. In een aardse huwelijks- of liefdesrelatie sta je geen 3e partner toe. In de relatie met God behoort Hij ook de 1e en belangrijkste te zijn. Alles wat in de weg staat in onze relatie met Hem is een afgod.

Daarnaast is God zeker Liefde, maar ook een God van rechtspraak en oordeel. In Handelingen 17 vers 30 en 31 staat: "God dan verkondigt, met voorbijzien van de tijden der onwetendheid, heden aan de mensen, dat zij allen overal tot bekering moeten komen; omdat Hij een dag heeft bepaald, waarop Hij de aardbodem rechtvaardig zal oordelen door een man, die Hij aangewezen heeft, waarvan Hij voor allen het bewijs geleverd heeft door Hem uit de doden op te wekken."
Jezus is niet naar deze aarde gekomen en heeft zich niet laten vermoorden omdat Hij "ff niets beters te doen had" (sorry voor de woordkeus). Het heeft God ALLES gekost; een dierbaarder, kostbaarder offer kon Hij niet geven. Ik kan me in jouw woordkeus "namelijk dat God zoveel van de mens houdt dat Hij graag zou willen dat jij dat inziet (Zijn offer (Jezus) aanneemt) en met Hem verder wilt gaan... niet zo vinden. Dat lijkt op: "God wil het wel graag maar anders even goede vrienden". God heeft de mens een reddingsboei toegeworpen vanwege de grote nood waarin het mensdom sinds de zondeval verkeert. De consequenties van het niet aanvaarden van die redding zijn voor eigen rekening.

God heeft zichzelf door zijn Zoon Jezus Christus aan de mensheid kenbaar gemaakt, zichzelf gegeven en Jezus heeft voor ons alles opgegeven; het past de mens uitsluitend om dit geschenk met volledige overgave en grote dankbaarheid aan te nemen. Dat eist Hij nu ook van ons in zijn Woord (met name Handelingen 17).

Het is een keuze aan onze kant: voor wie leef je?

GrZing