Treuren om een verloren liefde

Berichten: 5057

En jaar of tien geleden begon ik weer te zoeken naar een vrouw in mijn leven. Of, eerlijk gezegd was er een vrouw waar ik verliefd op werd. En in het begin was het ook wel wederzijds. We gingen samen uit, we zagen elkaar regelmatig en het had er alle schijn van dat we samen een toekomst hadden. Alleen kwam ze tot de ontdekking dat haar gevoelens niet diep genoeg waren, kortom dat ze niet verliefd was.
Ik dacht, wat niet is, kan nog wel komen en we gingen eigenlijk heel close met elkaar om. Dat ging zo meer dan een jaar door, en voortdurend zei ze: wat is het jammer dat ik niet verliefd op je ben. En ik dacht, wat niet is, zal nog wel komen. Uiteindelijk werd deze vriendschap haar teveel en ze zette er een een punt achter.
Maar ik was ten volle overtuigd dat ze de vrouw voor me was, en hoewel het moeilijk was haar niet meer te zien, ging ik in mijn hart door haar wel op te eisen. Met name mijn gebeden naar God kregen een dwingend karakter. Ik kan me nog momenten voorstellen dat ik van God eiste dat Hij haar maar verliefd maakte, want dit was de vrouw van mijn dromen.
Wat ik niet merkte, was dat mijn liefde geen liefde was, maar een vorm van egoïsme. Ik wilde haar, niet omdat ik van haar hield, maar omdat ik vond dat ik recht op haar had.
Gelukkig is dit proces niet verder gegaan. Ze kreeg een andere relatie en is met hem getrouwd. Ik was blij dat het voor mij afgelopen was, want eigenlijk was ik opgelucht, en nu ben ik dankbaar dat mijn relatie met haar zich niet doorgezet heeft.
Waarom schrijf ik dit allemaal op? Omdat ik eigenlijk veel van die verhalen hoor van mensen, die niet kunnen opgeven. En opgeven van een verliefdheid kan een hele klus zijn. Want dat betekent dat je weer opnieuw je leven moet opbouwen, dat je je hoop aan de kant moet zetten en accepteren dat je alleen bent.
Maar de vraag die ik mezelf stelde in het proces wat ik onderging, was, is er sprake van echte liefde? Of is er sprake van het vasthouden van een ideaal of een ideaalbeeld? Uiteindelijk overstijgt dat ideaal je eigen gevoelens en wat misschien als verliefdheid of aantrekkingskracht of klik begon, eindigt in een vorm van bezit willen nemen.
Toen ik uiteindelijk mijn egoïsme opgaf, merkte ik dat het met de verliefdheid snel gedaan was. Het had geen bodem meer, en ik kon er heel gemakkelijk overheen stappen. Het werkte zelfs bevrijdend, want eindelijk kon ik weer verder.....
Gelukkig ligt deze ervaring ver achter me. Nu weet ik dat een afwijzing een afwijzing is. En zit ik niet meer krampachtig te hopen op een verloren liefde. Maar ik heb wel de gevaren gezien van hoever dat kan gaan als je erin doorgaat. Uiteindelijk kan het je hele leven gaan beheersen.

Gewoon een vraag: hoe gaan jullie om met afwijzing?

Berichten: 4

CHATULIEM619 schreef:

Wat ik niet merkte, was dat mijn liefde geen liefde was, maar een vorm van egoïsme. Ik wilde haar, niet omdat ik van haar hield, maar omdat ik vond dat ik recht op haar had.
Waarom schrijf ik dit allemaal op? Omdat ik eigenlijk veel van die verhalen hoor van mensen, die niet kunnen opgeven. En opgeven van een verliefdheid kan een hele klus zijn. Want dat betekent dat je weer opnieuw je leven moet opbouwen, dat je je hoop aan de kant moet zetten en accepteren dat je alleen bent.
Maar de vraag die ik mezelf stelde in het proces wat ik onderging, was, is er sprake van echte liefde? Of is er sprake van het vasthouden van een ideaal of een ideaalbeeld? Uiteindelijk overstijgt dat ideaal je eigen gevoelens en wat misschien als verliefdheid of aantrekkingskracht of klik begon, eindigt in een vorm van bezit willen nemen.
Toen ik uiteindelijk mijn egoïsme opgaf, merkte ik dat het met de verliefdheid snel gedaan was. Het had geen bodem meer, en ik kon er heel gemakkelijk overheen stappen. Het werkte zelfs bevrijdend, want eindelijk kon ik weer verder.....

Gewoon een vraag: hoe gaan jullie om met afwijzing?

Het bovenstaande heeft mij wel aan het denken gezet. Als er geen sprake is van echte liefde, maar meer een vorm van egoïsme, dan is het moeilijker om het los te laten denk ik. Zelf stel ik me de vraag waarom ik het moeilijker vind om van een man te houden zoals hij is, dan van de andere mensen om me heen die ik belangrijk vind. Zou waarschijnlijk niet zo moeten zijn. De ander moet een aanvulling zijn in je leven, geen invulling.

Wat je vraag betreft; Bij een afwijzing is het denk ik makkelijker om niet nog een erg goede band te onderhouden. Tenminste niet de eerste tijd. Als iemand mij duidelijk zegt dat hij het niet meer ziet zitten, dan heb ik ook liever afstand, anders vergt het erg veel. Maar dan moet het wel duidelijk zijn, geen half half gedoe.

Mooi dat je van dit moeilijke deel wat hebt geleerd. Het kan alleen maar beter worden in een volgende relatie dan.

Berichten: 1550

CHATULIEM619 schreef:

En jaar of tien geleden begon ik weer te zoeken naar een vrouw in mijn leven. Of, eerlijk gezegd was er een vrouw waar ik verliefd op werd. En in het begin was het ook wel wederzijds. We gingen samen uit, we zagen elkaar regelmatig en het had er alle schijn van dat we samen een toekomst hadden. Alleen kwam ze tot de ontdekking dat haar gevoelens niet diep genoeg waren, kortom dat ze niet verliefd was.
Ik dacht, wat niet is, kan nog wel komen en we gingen eigenlijk heel close met elkaar om. Dat ging zo meer dan een jaar door, en voortdurend zei ze: wat is het jammer dat ik niet verliefd op je ben. En ik dacht, wat niet is, zal nog wel komen. Uiteindelijk werd deze vriendschap haar teveel en ze zette er een een punt achter.
Maar ik was ten volle overtuigd dat ze de vrouw voor me was, en hoewel het moeilijk was haar niet meer te zien, ging ik in mijn hart door haar wel op te eisen. Met name mijn gebeden naar God kregen een dwingend karakter. Ik kan me nog momenten voorstellen dat ik van God eiste dat Hij haar maar verliefd maakte, want dit was de vrouw van mijn dromen.
Wat ik niet merkte, was dat mijn liefde geen liefde was, maar een vorm van egoïsme. Ik wilde haar, niet omdat ik van haar hield, maar omdat ik vond dat ik recht op haar had.
Gelukkig is dit proces niet verder gegaan. Ze kreeg een andere relatie en is met hem getrouwd. Ik was blij dat het voor mij afgelopen was, want eigenlijk was ik opgelucht, en nu ben ik dankbaar dat mijn relatie met haar zich niet doorgezet heeft.
Waarom schrijf ik dit allemaal op? Omdat ik eigenlijk veel van die verhalen hoor van mensen, die niet kunnen opgeven. En opgeven van een verliefdheid kan een hele klus zijn. Want dat betekent dat je weer opnieuw je leven moet opbouwen, dat je je hoop aan de kant moet zetten en accepteren dat je alleen bent.
Maar de vraag die ik mezelf stelde in het proces wat ik onderging, was, is er sprake van echte liefde? Of is er sprake van het vasthouden van een ideaal of een ideaalbeeld? Uiteindelijk overstijgt dat ideaal je eigen gevoelens en wat misschien als verliefdheid of aantrekkingskracht of klik begon, eindigt in een vorm van bezit willen nemen.
Toen ik uiteindelijk mijn egoïsme opgaf, merkte ik dat het met de verliefdheid snel gedaan was. Het had geen bodem meer, en ik kon er heel gemakkelijk overheen stappen. Het werkte zelfs bevrijdend, want eindelijk kon ik weer verder.....
Gelukkig ligt deze ervaring ver achter me. Nu weet ik dat een afwijzing een afwijzing is. En zit ik niet meer krampachtig te hopen op een verloren liefde. Maar ik heb wel de gevaren gezien van hoever dat kan gaan als je erin doorgaat. Uiteindelijk kan het je hele leven gaan beheersen.

Gewoon een vraag: hoe gaan jullie om met afwijzing?

Leven = groeien Engeltje smiley

Berichten: 202

Wat je vraag betreft; Bij een afwijzing is het denk ik makkelijker om niet nog een erg goede band te onderhouden. Tenminste niet de eerste tijd

Ik ben het met je eens. Even afstand nemen is dan het beste. Juist omdat die afstand de ander verder op weg kan helpen.

Ik moet je zeggen Chat, dat ik respect heb voor je openheid hier. Je deelt daarmee een stukje van je eigen kwetsbare gevoelens van toen.
Ik denk ook dat je gebed een afdwingen was, een verlangenlijstje van je eigen wensen en eigen ik naar God toe.
Het is soms best moeilijk om dat verlangenlijstje los te laten en het aan God over te laten. Hem te vertrouwen, en je niet laten verblinden door/teveel focussen op, je eigen gevoel.

Berichten: 12

God zegt zelf in Zijn woord: zoekt en gij zult vinden.. bidt en u zal gegeven worden. Blijven bidden... terwijl je dit al lang doet en wachtende bent wordt dan moeilijk.. met als resultaat dat je dan denkt dat je het zelf verdient omdat je zoveel bid.. maar zo werkt het (helaas) niet Verraste, verbaasde smiley

Berichten: 1550

FRANKIIE208 schreef:

God zegt zelf in Zijn woord: zoekt en gij zult vinden.. bidt en u zal gegeven worden. Blijven bidden... terwijl je dit al lang doet en wachtende bent wordt dan moeilijk.. met als resultaat dat je dan denkt dat je het zelf verdient omdat je zoveel bid.. maar zo werkt het (helaas) niet Verraste, verbaasde smiley

Aanvulling: biddend rondgaan in eigen kring. Misschien is er al jaren een vrouw in stilte verliefd op je, maar moet heur hart eerst vrij gemaakt worden door jouw gebed. 't Werkt!