Bijzonder lied over PTTS / over PTSS

Berichten: 118

Beste CM leden,

ik kwam na het zoeken naar een lied over in mijn gedachten op een lied over psychiatrische stress stoornis.

Het is werkelijk een prachtig lied.
Ik heb er helaas geen lyrics van, maar ze zijn wel verwerkt in het filmpje op You Tube.

In mijn gedachten PTSS Nieuw

Te beluisteren via:

http://www.youtube.com/watch?v=0XW4jW8ovgw

Ik zou het mooi vinden om dagelijks te bidden voor mensen die een post traumatisch stress .
Ik besef me nu pas hoe erg een post traumatische stress stoornis is.
Deze kan bijv. ontstaan na het ondergaan van een abortus, maar ook na bijv. de vermeende aanslag op het koningshuis vorig jaar met Koninginnedag en zoals met de Doden herdenking dit jaar, maar ook oudere mensen die de verschrikkingen van de Tweede Wereld Oorlog hebben meegemaakt.
Deze mensen rekenen op ons Gebed, en hebben alle steun van ons nodig! Laten we bidden dat God de wonden mag helen en verzachten en mag genezen waar mogelijk bij alle mensen die dagelijks te leven hebben met een post traumatische stress stoornis.

Hoe is dit voor jullie? Hebben jullie wel eens gebeden voor deze mensen?
Wat vinden jullie van het lied: in mijn gedachten?

Groeten van Paul

Berichten: 118

Bron: http://psychiatrie-nederland.nl/word/?p=1037

Het leven met een post traumatische stress stoornis is best lastig. Maar niet onmogelijk. Wat mijns inziens noodzakelijk is, om er mee te leren omgaan, is acceptatie van de diagnose. Ik heb sinds 2002 de diagnose PTSS en sinds mijn laatste psychologisch onderzoek is het nu chronische PTSS. Het accepteren van PTSS kan bemoeilijkt worden door interne of externe factoren. Of je omgeving denkt ´ach, wat jij hebt meegemaakt, valt toch wel mee?´ of je denkt zelf ´ach, er zijn zoveel mensen die ergere dingen hebben meegemaakt´. Ik heb zelf beide gedachten lange tijd gehad. Ondertussen weet ik dat PTSS niet alleen komt door ´erge dingen meemaken´. PTSS heeft ook te maken met hoe je in elkaar zit als persoon, hoe gevoelig je voor dingen bent en wat voor temperament je hebt. Het heeft ook te maken met het wel of niet hebben van mensen die je steunden toen je ´erge dingen meemaakte´ en de periode daarna of in de periode dat je trauma naar boven kwam.

Leven met PTSS brengt ook een zekere eenzaamheid met zich mee. In het leven van alledag kunnen er allerlei heel onschuldige dingen gebeuren, die triggers zijn voor herbelevingen, flashbacks, beelden of gevoelens. Ik heb nu niet zoveel last meer van flashbacks en nachtmerries. Ik heb meer last van ´gevoelens´, die worden opgeroepen door geuren en sensaties. Een voorbeeld van geuren is bijvoorbeeld, het ruiken van zweet. Dat geeft mij een naar gevoel. Mijn lichaam reageert automatisch door hard uit te ademen en mijn adem in te houden. Ik zorg er bewust voor dat ik me zo snel mogelijk begeef naar een plek waar ik denk dat die geur er niet is, want als ik die geur nog een keer ruik, dan krijg ik wel associaties van vroeger. Met name in het warme zomerweer weet ik dat ik veel kans maak om die geur te ruiken. Dus of ik mij wel of niet begeef tussen de mensen, baseer ik op mijn gevoel of ik een goede of een slechte dag heb. Het (moeten) vermijden van sociaal contact is helaas nog vaak nodig, maar wel heel jammer. Een voorbeeld van sensaties, is voor mij het fietsen over een klinkerpad. Door het trillen van mijn lichaam, denkt mijn hoofd dat ik iets ergs aan het meemaken ben. Ik word meteen uitermate alert, mijn spieren verkrampen, ik voel mij intens verontrust en wil vluchten. Op dat moment moet ik met mijn rationele denken, mezelf geruststellend toespreken. Ik gebruik de tonage die je tegen een klein huilend kind gebruikt (het maakt niet uit wat je zegt, als je maar lange lettergrepen en een bijna bezwerende toon gebruikt). Ik vertel mezelf waar en wanneer het klinkerpad waar ik op fiets, weer verandert in een geasfalteerd pad. Eenmaal op het asfalt, verdwijnen de rotgevoelens, waakzaamheid en verkramping als sneeuw voor de zon. Dat ik hier last van heb, heb ik pas vorige maand voor het eerst tegen mijn hulpverlener gezegd. Het is namelijk zo moeilijk om die klachten serieus te nemen, want ach, last hebben van een klinkerpad klinkt zo vergezocht! Het hebben van PTSS klachten is best moeilijk om ter sprake te brengen, vooral omdat de gevoelens en gedachten op zo´n moment niet in verhouding staan met wat er daadwerkelijk (voor het oog en oor) zich afspeelt.

In mijn therapeutische behandeling heb ik een crisissignaleringsplan gemaakt. Dat is een schema waarin ik het oplopen van mijn spanning in kaart heb gebracht van ontspannen tot en met crisis. Bij elke fase heb ik op een rijtje gezet wat ik merk aan mijn lijf, mijn gedrag, mijn gevoelens en mijn gedachten. Vervolgens ben ik gaan opschrijven wat ik kan doen om een fase terug te gaan. Sinds kort maak ik ook een PTSS-plan. Een schema waarin ik mijn PTSS klachten in kaart breng. Daarbij probeer ik zo nauwkeurig mogelijk te beschrijven wat mijn gedrag is. In het voorbeeld van de zweetlucht heb ik opgeschreven ´adem inhouden, fronsen, kortaf praten, haastig lopen, indien dat niet helpt, naar de open lucht vluchten´. Dit signaleringsplan is niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn partner. Op die manier kan hij aan mij merken dat ik er last van heb, want op het moment zelf is het erg moeilijk om dit aan te geven. Nu ik mijn PTSS accepteer, probeer ik ook vaker te besluiten dat ik niet in stilte hoef te lijden en dat er nu wel hulp voor handen is. Zo probeer ik ook uit mijn PTSS eenzaamheid te klimmen. Dat is best lastig. Maar echt niet onmogelijk!

Berichten: 2109

Poeh, Paulus, wat een openheid Knipoog smiley

Mensen met een verleden dragen veelal altijd wel iets van post traumatische stress in zich mee, al heeft de een het sterker dan de ander (en krijgt dus niet alles het stempeltje). Het is de kunst om dit hanteerbaar te maken/houden voor jezelf. De methode van signaalherkenning waar je over schrijft is daarbij ook voor mij een bekende. Een mooi hulpmiddel, maar de toepassing is geregeld toch wat lastiger. Voor je het weet zak je (vanuit emotie, angst of onmacht) toch weer weg in de traumareacties. Dit is een blijvende leerschool. En ja, het brengt strijd mee, enorme strijd bij tijd en wijle.

Dan is het belangrijk om mensen om je heen te hebben die er voor je zijn. Mensen die je willen helpen om anders te reageren. Mensen die je ook af en toe lekker willen laten razen zonder direct weg te lopen. Dit is niet altijd eenvoudig en vraagt ook van die ander veel! Voor sommigen kan dit ook teveel zijn. Helaas haken mensen dan nogal eens af, terwijl het juist dan zo belangrijk is (en in belang van beiden vanuit het bestaande contact) om samen te zoeken naar de juiste hulp.

Blijf vooral zoeken naar mensen om je heen die je vertrouwen kunt en wilt geven! Wees vanuit jezelf in elk geval mens voor de mensen! Want wie goed doet, goed ontmoet!