|
PAULUS505
|
Berichten: 118
|
 Geplaatst: vrijdag 7 mei 2010, 16:43
|
|
|
|
God, mijn Vader,
ik ben bereid,
het leed van de mensen te dragen,
hun schrijnend lied te horen
en in mijn hart te laten rusten.
Ik ben bereid,
om nooit meer vrij te zijn,
nooit meer af te wijzen of te vergeten.
Er is slechts één ding dat ik U moet vragen,
de grote weeklacht van mijn ziel:
dat ik zo arm aan liefde ben, mijn Vader,
dat ik uw mensen, ach, die Gij zo liefhebt,
gans onbedacht en koud voorbij ga;
dat zij bij duizend mij passeren
en ik zo ver van hen ben,
ingenomen met mezelf;
dat Gij tot mij komt en ik U niet zie;
dat ik zo armzalig ben in daden en gedachten;
dat ik hen horen kan en toch niet luister,
dat ik hen spreken kan en toch niet geef,
dat ik hun honger ken en toch niet bid.
Heer Jezus, Gij die weet, laat mij gans uw beeld, uw leven zijn,
laat mij één zijn met dat leed,
laat mij sterk zijn door uw kracht,
schenk mij liefde tot ik sterf.
Tot ik sterf en ook daarna. ALTIJD
Bron: Anoniem gebedenboek
Schrijver van dit gedicht: Flor Hofmans
|
|
