Reizen!

Berichten: 304

De langste reis.

De langste reis
is de reis naar binnen.
Wie zijn lot gekozen heeft,
de tocht begonnen is
naar zijn eigen bodem
(is er een bodem?)
nog midden onder U
staat hij al buiten het leven,
geïsoleerd in Uw gevoel
als de ter dood veroordeelde
of zoals hij,
welke naderend afscheid
tevoren reeds toewijdt
aan de uiteindelijke eenzaamheid
van ieder mens.

Dag Hammmerarskjöld.

Gr. Marenth

Berichten: 10

Bedankt voor het delen van dit gedicht! ik ga binnenkort eens op onderzoek uit wie die Dag was.

Het gedicht grijpt me aan.

Ik heb behoefte om er wat licht in te brengen..
Als het mag.

Allereerst een ooging tot interpretatie van het gedicht

]De langste reis.

De langste reis
is de reis naar binnen.

Reactie:
Dat is een onverwachte introductie.
En er zit wat in. Reizen staat meestal voor er op uit willen, de wereld ontdekken. Nieuwe input krijgen.
Maar hier wordt het ineens een reis naar binnen. Dus: op ontdekkingstocht in jezelf. De dingen waar je liever niet bij stil staat, de dingen die je verwarren, angst aan jagen, waar je op hoopt maar eigenlijk niet echt van durft te dromen omdat je bang bent dat het nooit waar zal worden. Verloren geluk. Zoveel.

Wie zijn lot gekozen heeft,
de tocht begonnen is
naar zijn eigen bodem
(is er een bodem?)
nog midden onder U
staat hij al buiten het leven,
geïsoleerd in Uw gevoel
als de ter dood veroordeelde

interpretatie:
Wie voor die reis kiest is als iemand die eenzaam is tussen de mensen Je vervreemdt van de mensen om je heen. Je reis heeft geen duidelijke eindbestemming.

of zoals hij,
welke naderend afscheid
tevoren reeds toewijdt
aan de uiteindelijke eenzaamheid
van ieder mens.

Interpretatie
Wie die reis kiest, is als iemand die zich voorbereidt op een naderend afscheid en beseft dat dit heel eenzaam zal zijn. Daarop anticiperend, neemt de eenzaamheid hem (of haar) al in beslag.

Dag Hammmerarskjöld.

Ben benieuwd of er ook andere interpretaties zijn?

Reactie Doortje:
Wat een droefgeestig gedicht.
Die eenzaamheid herken ik wel uit sommige periodes. Maar op zulke momenten put ik troost uit het Evangelie dat vertelt hoe Jezus, de mens die God belichaamde toen hij in deze wereld leefde, alle intense vormen van eenzaamheid heeft doorstaan zonder zijn goddelijke Vader vaarwel te zeggen. Waarom? Omdat Hij verbonden wilde blijven met God én!!! met ons, mensen.

Als ik me afschuwelijk (of wat minder afschuwelijk) eenzaam voel, dan kan het zó troostvol zijn als ik aan Jezus' hartsverscheurende eenzaamheid denk, toen zijn volgelingen Hem verlieten en Hij op alle mogelijke manieren belachelijk gemaakt werd.

Daarom weet ik: als die reis naar binnen pijnlijk is, heel pijnlijk, en eenzaam, heel eenzaam, dan ben ik daarin niet alleen. God is bewogen, ook met mij, en nodigt me uit met Hem te delen wat me raakt. 'Hij is uw heelmeester' staat in de Bijbel..

Zo kan die reis naar binnen ook een reis van genezing en heling worden. Maar dat die lang is, ja dat zou wel eens heel goed kunnen..

Gr. Marenth[/quote]

Berichten: 304

[quote=DOORTJE192]Bedankt voor het delen van dit gedicht! ik ga binnenkort eens op onderzoek uit wie die Dag was.

Het gedicht grijpt me aan.

Ik heb behoefte om er wat licht in te brengen..
Als het mag.

Allereerst een ooging tot interpretatie van het gedicht

]De langste reis.

De langste reis
is de reis naar binnen.

Reactie:
Dat is een onverwachte introductie.
En er zit wat in. Reizen staat meestal voor er op uit willen, de wereld ontdekken. Nieuwe input krijgen.
Maar hier wordt het ineens een reis naar binnen. Dus: op ontdekkingstocht in jezelf. De dingen waar je liever niet bij stil staat, de dingen die je verwarren, angst aan jagen, waar je op hoopt maar eigenlijk niet echt van durft te dromen omdat je bang bent dat het nooit waar zal worden. Verloren geluk. Zoveel.

Wie zijn lot gekozen heeft,
de tocht begonnen is
naar zijn eigen bodem
(is er een bodem?)
nog midden onder U
staat hij al buiten het leven,
geïsoleerd in Uw gevoel
als de ter dood veroordeelde

interpretatie:
Wie voor die reis kiest is als iemand die eenzaam is tussen de mensen Je vervreemdt van de mensen om je heen. Je reis heeft geen duidelijke eindbestemming.

of zoals hij,
welke naderend afscheid
tevoren reeds toewijdt
aan de uiteindelijke eenzaamheid
van ieder mens.

Interpretatie
Wie die reis kiest, is als iemand die zich voorbereidt op een naderend afscheid en beseft dat dit heel eenzaam zal zijn. Daarop anticiperend, neemt de eenzaamheid hem (of haar) al in beslag.

Dag Hammmerarskjöld.

Ben benieuwd of er ook andere interpretaties zijn?

Reactie Doortje:
Wat een droefgeestig gedicht.
Die eenzaamheid herken ik wel uit sommige periodes. Maar op zulke momenten put ik troost uit het Evangelie dat vertelt hoe Jezus, de mens die God belichaamde toen hij in deze wereld leefde, alle intense vormen van eenzaamheid heeft doorstaan zonder zijn goddelijke Vader vaarwel te zeggen. Waarom? Omdat Hij verbonden wilde blijven met God én!!! met ons, mensen.

Als ik me afschuwelijk (of wat minder afschuwelijk) eenzaam voel, dan kan het zó troostvol zijn als ik aan Jezus' hartsverscheurende eenzaamheid denk, toen zijn volgelingen Hem verlieten en Hij op alle mogelijke manieren belachelijk gemaakt werd.

Daarom weet ik: als die reis naar binnen pijnlijk is, heel pijnlijk, en eenzaam, heel eenzaam, dan ben ik daarin niet alleen. God is bewogen, ook met mij, en nodigt me uit met Hem te delen wat me raakt. 'Hij is uw heelmeester' staat in de Bijbel..

Zo kan die reis naar binnen ook een reis van genezing en heling worden. Maar dat die lang is, ja dat zou wel eens heel goed kunnen..

Dank je wel Doortje voor je waardevolle reactie.
Gedicht raakte mij ook.
Het is een droefgeestig gedicht ben ik met je eens.

Dag was jong toen hij op weg naar Congo voor vredesbesprekingen door een vliegtuig ongeluk om het leven kwam. Na zijn dood werd het manuscript gevonden met prachtige gedichten/citaten/wijsheden. “De dialoog met mijzelf en met God”

Ik las het gedicht in een periode waarin ik mensen die mij dierbaar zijn en waren zag worstelen met hun verlieservaring omtrent hun gezondheid en afscheid nemen. Ook te jong. Afscheid van het leven, afscheid van je lichaam met achteruitgang van vitale functies. Gepaard met emoties van onmacht/wanhoop/boosheid/verdriet/pijn/vechtend/strijdend/loslaten en acceptatie.

Het stilstaan bij je eigen lange reis naar binnen. Stilstaan bij de betrekkelijkheid van je leven. Confronterend dat alles wat je hebt opgebouwd je achter gaat laten. Je levenspad die anders ging/gaat dan je had verwacht. Hoe eenzaam dit proces was/is.

Het was/is wonderlijk om te zien hoe de ander de innerlijke rust en vrede kreeg om dit proces te doorleven. De verwachting dat uiteindelijk alles zal meewerken ten goede, het oog gericht naar boven. Wetend en vertrouwend dat God met je begaan is. Hij je zal helpen. Gericht op een betere toekomst. Waar geen pijn/verdriet/ziekte meer is.

Gr Marenth.