Kalverliefde

Berichten: 71

Ik heb een hekel aan honden.
Nou ja,hékel.
Laat ik het maar gewoon bekennen: Ik vind ze éng.
Of je nu een kleine teckel of bouvier naast me zet.
Ik hap naar lucht.
Acuut.
Van angst.
Nu wil het geval dat er naast mijn ouders twee honden wonen.
Met hun baasjes,dat wel.
En als ik zeg:hónden,dan is dat een understatement.
Want deze honden zijn twee bij twee. Minstens.
Dus deze schepsels vallen als je het mij vraagt niet meer onder de categorie: hond
Méér bij de kalveren.Vind ik.
Nu wonen mijn ouders in een eenvoudige eengezinswoning.
Zo één van zestien op een rij met allemaal dezelfde voortuintjes.
(oké pa, jouw tuin springt eruit en is de mooiste)
Maar zo'n eengezinswoning heet niet voor niets eengezinswoning.
Die zijn bedoeld voor één gezin en niet voor twee.
Anders hadden ze wel anders geheten-die woningen
En daarom vraag ik me,als ik bij m'n ouders kom toch telkens weer af.
Hoe in hébeltjesnaam die extra large viervoeters in dat huis passen.
En daarom wil ik wel eens achter hun boekenkast kijken.
Want ik zég het je.
Het zou me niets verbazen als ze daarachter een schuilplaats voor hun kalveren hebben.
Dat kán niet anders!
Simpelweg om het feit dat als die kalveren in de woonkamer staan.Of liggen. Die kamer vól is!
Dan passen daar met álle geweld van-ze-lievelevensdagen geen buuf en buurman meer bij.
Het zou natuurlijk kunnen dat ze op de bovenverdieping wonen. Op hun slaapkamer.Dat kán.
En de honden op de benedenetage. Maar dat lijkt me sterk.
Ik zal er nooit achter komen.
Want hoe ik in 't voorbij rennen(!) ook naar binnen gluur.
Ik zie niks.
Op de vensterbank staat een prachtig glas-in-lood kunstwerk wat het gehele raam bedekt.
En dat vind ik tóch een beetje verdacht,niet?
Nou hebben mijn ouders totaal geen last van die kalveren. Want ze blaffen namelijk niet.
Wonderlijk genoeg.
Nouja,hooguit één keer per jaar. Met dodenherdenking.
Juist als ze stil moeten zijn. Voor de rest zijn het schatten.
Van een afstand dan. Of achter glas.
Ze moeten niet te dichtbij komen.
En dat kwam er laatst ééntje wel.
Althans ;hij was naar mij onderweg.
Omdat hij aan mijn gezicht iets dacht te zien.
Dat-ik-zo-leuk-met-honden-was.
Inschattingsfoutje.
Van hem dan.
Dus liep ik snel naar de overkant van de straat.
Om bij de overburen van mijn ouders aan te bellen.
Met de zweetdruppels op m'n voorhoofd.
En met een serieus gezicht te vragen of ze geen last hadden.
Van die wanstaltige tuinkabouter bedoelde ik dan.In de tuin van m'n ouders.
Qua uitzicht dan.
Terwijl ik nog geen meter van de voordeur van m"n ouderlijk huis was!
Dat slaat nergens op.Ik weet het.
Ik zag de buurman óók wel kijken en knikte vriendelijk.
Zodat die het niet zou merken.
Hoopte ik.
Mijn bonkend hart zei iets anders.

Berichten: 63

ANITA412 schreef:

Ik heb een hekel aan honden.
Nou ja,hékel.
Laat ik het maar gewoon bekennen: Ik vind ze éng.
etc.

Als er een "like" knop bestond had ik erop geklikt Lachende smiley

Berichten: 71

TJOKLAT313 schreef:

Als er een "like" knop bestond had ik erop geklikt Lachende smiley

Bedankt voor je lieve reactie * drukt op de onzichtbare " I like button" * Knipoog smiley

Berichten: 58

Misschien wonen die honden in de achtertuin in een kennel? Dat is bij mijn broer namelijk het geval en die heeft twee grote duitse herders en hij woont in een rijtjeshuis.

Ik vind het wel leuk. Ik hou van honden, alleen een kwispelende staart en een glas op tafel vind ik meestal een wat minder relaxte combinatie.

Berichten: 71

Nee ,geloof me Edwin,ze 'wónen' écht in dat huis.
Pas sprak ik de buurvrouw en uitte mijn verbazing en verwondering over haar huisgenoten
En toen vertelde ze me dat het gewoon een soort van meubelstukken zijn.
Ze blijven gewoon liggen op één zelfde plek in de huiskamer en wonderlijk genoeg struikelt 'géén hond ' :P over hen.
Ze slapen ook beneden ,want door hun grote gewicht kunnen ze geen trappen lopen.

Dus je broer kan de kennel voortaan misschien voor andere doeleinden gebruiken??!!
(wellicht mensen die asiel zoeken-nee die is wel heel flauw hé?)

Nou,ik deel die liefde voor honden niet me je haha
Al blijf ik het wel mooi vinden als ik zie hoeveel liefde er kan ontstaan tussen een baasje en z'n hond..

Berichten: 117

als je mijn profiel bezoekt zie je een heeeel schattig hondje Lachende smiley

ik was ook bang voor honden vroeger,vooral grote maar ben er dankzij mijn lieffie vanaf,heb hem uit een asiel gehaald,hij komt uit polen maar heeft een inburgerings cursus gevolgd met goed gevolg Knipoog smiley

"wil je wat lekkers" begrijpt ie uitsteeeekend haha

Berichten: 71

Quote:

Sammie oogt inderdaad heel schattig ,hij had van mij zélfs een verblijfsvergunning gekregen hahaha

Want even voor de duidelijkheid-ook al klink ik als Cruella de Vil uit 101 Dalmatiërs, ik ben geen hondenháter-integendeel)

Ik weet rationeel wel dat mijn angst nergens op slaat maar toch blijf ik angstig.
Het gekke is dat als ik een tijdje(minstens een half uur!) in de hond zijn omgeving ben hij het zelfs voor elkaar krijgt zijn kop op mijn schoot te leggen.
omdat ik zoveel oprechte liefde en aandacht dan weer niet kan weerstaan;)

Voorzichtige liefde-zoiets ?

Berichten: 11

ANITA412 schreef:

honden het zijn net vrouwe als ze je maggen zijn ze lief