kinderloosheid

Berichten: 4718

Op het forum lees ik met regelmaat onderwerpen die over kinderen gaat.
Velen onder ons hebben ze.
Men verteld over het wel een wee van kinderen.

Maar op CM zitten ook mensen die geen kinderen hebben.
Ik lees weinig tot niets over wat hun ervaring is met het kinderloos zijn.

Mijn ervaring is met het kinderloos zijn is, is dat tweëerlei gevoel bij heb.
Enerzijds: ik blij dat ik geen kinderen heb die in de puberfase zitten en dwarsliggen.
Anderzijds een heel gemis, niemand die je mama noemt.
Al heel jong besefte ik dat ik een kinderwens had.
Ik heb nooit een juiste vader voor mijn kinderen kunnen vinden.

Ik heb wel periodes in mijn leven gehad dat ik wel kinderen kon krijgen.
Maar dan zou ik een alleenstaande ouder zijn geweest.
En in mijn ogen is dat niet Gods bedoeling.

Hoe verdrietig was ik wel niet dat ik leeftijdsgenoten zag die zwanger waren.
Hoeveel verdriet bracht het wel niet mee als dat kindje gedoopt werd,
wetende dat ik zelf daar nooit zou staan om een kindje op te dragen aan God.

Toen ik eenmaal 40 was, had ik de ergste fase wel gehad.
Ik had me erbij neergelegd dat ik nooit moeder zou worden.
Ik had alleen maar een lijstje voor mezelf gemaakt:

Wat is er positief aan om kinderloos te zijn.

Je kan gaan en staan waar jezelf wilt.
Geen oppas regelen.
Geen gedoe met naar school brengen.
Geen gedoe met dokters.
Geen gedoe met problemen.

Graag zou ik er met meer mensen erover willen praten die kinderloos zijn gebleven, of nog kinderloos zijn.

Nee geen reactie van mensen die besloten hebben om kinderen op te nemen in het kader van pleegzorg/adoptie.
Want ik vrees dat het dan over de kinderen gaat die zij hebben opgenomen in het gezin.

Berichten: 3295

Mijn eerste huwelijk is kinderloos geeindigd, ik was toen bijna 40.
Het huwelijk heeft 6 jaar geduurd en de laatste 5 jaar had ik geen enkele behoefte kinderen te krijgen met die vrouw.
Daar zit een voorgeschiedenis aan waar ik nu niet op in wil gaan.
Als ik terugdenk aan het karakter van mn ex en de afwikkeling van de scheiding, ben ik 99,9% zeker dat ik eventuele kinderen nooit meer had gezien, een echte vechtscheiding dus.

Toch kreeg ik wel de behoefte aan kinderen, mn jongere zus was bijna eerder oma dan dat ik vader zou worden en nooit bezoek in t bejaardenhuis is ook weer zo wat.
Een kleine 2 jaar na mn scheiding ben ik hertrouwd met een vrouw die al 2 kinderen had uit haar eerste huwelijk.
Die kinderen hadden al een vader dus ik zag mezelf hooguit als mede-opvoeder. Gelukkig noemen ze mij geen papa ofzo.
Ondertussen is in 2010 een dochter geboren en heb ik nu dus ook een eigen erfgenaampje.

Wat ik eigenlijk verwacht had, is niet gebeurd, het vaderzijn heeft bij mij geen gedragsverandering losgemaakt.
Ik vind het allemaal schattig maar blijf gewoon mn ding doen zoals ik dat altijd al deed.
Wat dat aangaat heeft het mijn leven niet echt veranderd dus.