Morgen

Berichten: 4992

Het moeilijkste moment van de dag is als je net wakker wordt.
Je rekt je uit, nog half in dromenland, ontspannen en onwetend….. en dan opeens is daar dat besef. Als een kras op een plaat die abrupt de muziek stopzet, als een auto die crasht tegen een muur. Je weet het weer en je zou je willen verstoppen onder de dekens. Terug kruipen in de wereld van de onwetendheid, samen met duizend struisvogels met je kop in het zand, diep onder de warme dekens en vergeten dat het waar is. Maar het is te laat. De dag heeft je ingehaald, het licht schijnt op de harde feiten en je beseft het weer: dat alles anders is. Niets zal meer hetzelfde zijn.

Je moet het doen met wat er is, of je dat nu wilt of niet. Je kunt even blijven zitten op de rand van je bed, maar niet te lang. Het leven gaat door. Je kunt jezelf even buiten spel zetten, stil op de bank voor je uit blijven staren met de gordijnen dicht, maar niet te lang. Het leven laat je niet met rust. Je kunt je auto niet stilzetten op de snelweg van het leven, niet blijven zitten op de rand van de stoep terwijl iedereen doorloopt. Mensen vallen over je heen… dus je staat maar weer op. Je moet wel. Alles gaat door, hoe bizar dat ook voelt.

Er wordt geen rekening gehouden met de feiten die zich in jouw leven voordoen.
Dat jij net hebt gehoord dat je vader niet lang meer te leven heeft, dat je kind verslaafd is geraakt, dat je partner niet meer met je verder wil, is blijkbaar niet relevant. Nog steeds moet er geld verdiend, moeten er monden gevoed, boodschappen gehaald. De post moet van de mat, de krantenjongen komt gelukkig nieuwjaar wensen en je kunt hem niet laten staan met dat stomme kaartje in zijn hand. Je kind moet naar school of komt enthousiast aanrennen met een nieuw gemaakte tekening en verwacht een reactie van je.
Je ontsnapt er niet aan.

Nu kruip je nog even weg, op de rand van deze nieuwe dag. Je staat nog even stil. Vanachter je raam zie je hoe het leven ontwaakt, in een stroomversnelling raakt, en je voelt hoe het aan je trekt en zuigt en je met zich meeneemt. Het is niet eerlijk en tegelijkertijd je redding.
Een dezer dagen zal je jezelf betrappen op een glimlach, wanneer je luistert naar de verhalen van je kind. Je zult vertedering voelen. Misschien schrik je van het geluid van je eigen schaterlach bij een scene in een grappige film. De scherpe randjes zullen er vanaf gaan.
Je weet het, maar vandaag helpt dat nog niet.

Je staat op met lood in je schoenen. Het gemis ligt als een zware deken over je schouders en je sleept het met je mee de nieuwe dag in. Je doet de lichtjes van de kerstboom aan. Met tranen in je ogen, maar toch.
Je smeert een boterham en drinkt een kop thee. Zonder trek, maar toch…

Of je het nu beseft of niet, elke gesloten deur maakt dat een raam geopend kan worden. Elke leegte geeft niet alleen gemis, maar ook ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe inzichten, nieuwe mogelijkheden.
Wat nu aanvoelt als een afschuwelijk scenario, kan achteraf bezien een nieuwe kans zijn om dingen anders te doen. Beter misschien.

Ik weet het. Vandaag kun je er nog niet bij.
Misschien morgen.

Berichten: 1766

Treurig stukje Mario.....

Sterkte trouwens morgenochtend Knipoog smiley

Ben aan het werk

Berichten: 4992

COOTJE711 schreef:

Treurig stukje Mario.....

Sterkte trouwens morgenochtend Knipoog smiley

Ben aan het werk

Heb je niet gezien Boze smiley

Berichten: 6369

COOTJE711 schreef:

Treurig stukje Mario.....

Sterkte trouwens morgenochtend Knipoog smiley

Ben aan het werk

Misschien wel treurig maar wel uit de werkelijkheid van het leven gegrepen!

Berichten: 1117

MARIO216 schreef:

Het moeilijkste moment van de dag is als je net wakker wordt.
Je rekt je uit, nog half in dromenland, ontspannen en onwetend….. en dan opeens is daar dat besef. Als een kras op een plaat die abrupt de muziek stopzet, als een auto die crasht tegen een muur. Je weet het weer en je zou je willen verstoppen onder de dekens. Terug kruipen in de wereld van de onwetendheid, samen met duizend struisvogels met je kop in het zand, diep onder de warme dekens en vergeten dat het waar is. Maar het is te laat. De dag heeft je ingehaald, het licht schijnt op de harde feiten en je beseft het weer: dat alles anders is. Niets zal meer hetzelfde zijn.

Je moet het doen met wat er is, of je dat nu wilt of niet. Je kunt even blijven zitten op de rand van je bed, maar niet te lang. Het leven gaat door. Je kunt jezelf even buiten spel zetten, stil op de bank voor je uit blijven staren met de gordijnen dicht, maar niet te lang. Het leven laat je niet met rust. Je kunt je auto niet stilzetten op de snelweg van het leven, niet blijven zitten op de rand van de stoep terwijl iedereen doorloopt. Mensen vallen over je heen… dus je staat maar weer op. Je moet wel. Alles gaat door, hoe bizar dat ook voelt.

Er wordt geen rekening gehouden met de feiten die zich in jouw leven voordoen.
Dat jij net hebt gehoord dat je vader niet lang meer te leven heeft, dat je kind verslaafd is geraakt, dat je partner niet meer met je verder wil, is blijkbaar niet relevant. Nog steeds moet er geld verdiend, moeten er monden gevoed, boodschappen gehaald. De post moet van de mat, de krantenjongen komt gelukkig nieuwjaar wensen en je kunt hem niet laten staan met dat stomme kaartje in zijn hand. Je kind moet naar school of komt enthousiast aanrennen met een nieuw gemaakte tekening en verwacht een reactie van je.
Je ontsnapt er niet aan.

Nu kruip je nog even weg, op de rand van deze nieuwe dag. Je staat nog even stil. Vanachter je raam zie je hoe het leven ontwaakt, in een stroomversnelling raakt, en je voelt hoe het aan je trekt en zuigt en je met zich meeneemt. Het is niet eerlijk en tegelijkertijd je redding.
Een dezer dagen zal je jezelf betrappen op een glimlach, wanneer je luistert naar de verhalen van je kind. Je zult vertedering voelen. Misschien schrik je van het geluid van je eigen schaterlach bij een scene in een grappige film. De scherpe randjes zullen er vanaf gaan.
Je weet het, maar vandaag helpt dat nog niet.

Je staat op met lood in je schoenen. Het gemis ligt als een zware deken over je schouders en je sleept het met je mee de nieuwe dag in. Je doet de lichtjes van de kerstboom aan. Met tranen in je ogen, maar toch.
Je smeert een boterham en drinkt een kop thee. Zonder trek, maar toch…

Of je het nu beseft of niet, elke gesloten deur maakt dat een raam geopend kan worden. Elke leegte geeft niet alleen gemis, maar ook ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe inzichten, nieuwe mogelijkheden.
Wat nu aanvoelt als een afschuwelijk scenario, kan achteraf bezien een nieuwe kans zijn om dingen anders te doen. Beter misschien.

Ik weet het. Vandaag kun je er nog niet bij.
Misschien morgen.

Jouw verhaal Mario....ik denk dat heeeeel veel CM-ers dat herkennen.
(Ik tenminste wel!)

Berichten: 1640

MARIO216 schreef:

Het moeilijkste moment van de dag is als je net wakker wordt.
Je rekt je uit, nog half in dromenland, ontspannen en onwetend….. en dan opeens is daar dat besef. Als een kras op een plaat die abrupt de muziek stopzet, als een auto die crasht tegen een muur. Je weet het weer en je zou je willen verstoppen onder de dekens. Terug kruipen in de wereld van de onwetendheid, samen met duizend struisvogels met je kop in het zand, diep onder de warme dekens en vergeten dat het waar is. Maar het is te laat. De dag heeft je ingehaald, het licht schijnt op de harde feiten en je beseft het weer: dat alles anders is. Niets zal meer hetzelfde zijn.

Je moet het doen met wat er is, of je dat nu wilt of niet. Je kunt even blijven zitten op de rand van je bed, maar niet te lang. Het leven gaat door. Je kunt jezelf even buiten spel zetten, stil op de bank voor je uit blijven staren met de gordijnen dicht, maar niet te lang. Het leven laat je niet met rust. Je kunt je auto niet stilzetten op de snelweg van het leven, niet blijven zitten op de rand van de stoep terwijl iedereen doorloopt. Mensen vallen over je heen… dus je staat maar weer op. Je moet wel. Alles gaat door, hoe bizar dat ook voelt.

Er wordt geen rekening gehouden met de feiten die zich in jouw leven voordoen.
Dat jij net hebt gehoord dat je vader niet lang meer te leven heeft, dat je kind verslaafd is geraakt, dat je partner niet meer met je verder wil, is blijkbaar niet relevant. Nog steeds moet er geld verdiend, moeten er monden gevoed, boodschappen gehaald. De post moet van de mat, de krantenjongen komt gelukkig nieuwjaar wensen en je kunt hem niet laten staan met dat stomme kaartje in zijn hand. Je kind moet naar school of komt enthousiast aanrennen met een nieuw gemaakte tekening en verwacht een reactie van je.
Je ontsnapt er niet aan.

Nu kruip je nog even weg, op de rand van deze nieuwe dag. Je staat nog even stil. Vanachter je raam zie je hoe het leven ontwaakt, in een stroomversnelling raakt, en je voelt hoe het aan je trekt en zuigt en je met zich meeneemt. Het is niet eerlijk en tegelijkertijd je redding.
Een dezer dagen zal je jezelf betrappen op een glimlach, wanneer je luistert naar de verhalen van je kind. Je zult vertedering voelen. Misschien schrik je van het geluid van je eigen schaterlach bij een scene in een grappige film. De scherpe randjes zullen er vanaf gaan.
Je weet het, maar vandaag helpt dat nog niet.

Je staat op met lood in je schoenen. Het gemis ligt als een zware deken over je schouders en je sleept het met je mee de nieuwe dag in. Je doet de lichtjes van de kerstboom aan. Met tranen in je ogen, maar toch.
Je smeert een boterham en drinkt een kop thee. Zonder trek, maar toch…

Of je het nu beseft of niet, elke gesloten deur maakt dat een raam geopend kan worden. Elke leegte geeft niet alleen gemis, maar ook ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe inzichten, nieuwe mogelijkheden.
Wat nu aanvoelt als een afschuwelijk scenario, kan achteraf bezien een nieuwe kans zijn om dingen anders te doen. Beter misschien.

Ik weet het. Vandaag kun je er nog niet bij.
Misschien morgen.

leren aanvaarden wat je (nog) niet kunt aanvaarden, bidden om kracht!!

Berichten: 1464

Gisteren is voorbij dat kan je niet meer over doen,
Morgen moet nog komen je weet niet wat hij brengt,
Vandaag is de dag dat je leeft dus maak er het BESTE van.