Ze weet het niet

Berichten: 4992

Ze weet het niet. Wat ze gaat doen. Wat ze wil doen, laat staan… wat ze zál doen. De toekomst is nog duister. Het kruispunt nadert en ze weet het. Ze moet een keuze maken. Linksaf, rechtsaf, rechtdoor…. allemaal opties. Wegen die naar Rome leiden, of naar Lutjebroek, misschien naar Jeruzalem, of naar Delft… richting misère en ellende of naar het beloofde land…
Wie zal het zeggen?
En als ze gekozen heeft en ze slaat een weg in, dan nog weet ze niet alles zeker. Je hebt alleen maar zicht op het eerste stukje. Dat ziet er wellicht goed begaanbaar uit, zoals nu… de optie linksaf. Een brede weg, goede verlichting, mooie vergezichten. Dat is veelbelovend. Maar wie zegt dat die niet na een paar kilometer overgaat in een modderig zandweggetje dat nergens meer toe lijkt te leiden?
Niemand zegt iets. Garanties zijn er niet.
Rechts, zou ze ook kunnen gaan… dat ziet er op het oog bedroevend uit. Smal, schemerig, overgroeid door bomen en in de verte alleen de duisternis van een ondoordringbaar bos. Bepaald niet uitnodigend. Maar ook hier hetzelfde verhaal. Misschien, als ze toch gaat, en ze slaat een paar keer een hoekje om, dat dan die weg juist naar een prachtige bestemming zal voeren op een geasfalteerde weg, en dat ze – na een wat moeizaam begin – zomaar moeiteloos haar weg zal kunnen vervolgen tot in lengte van dagen (maar of dat realistisch is…?).
Rechtdoor is ook een optie. Ziet er wat onbestemd uit. Een beetje saai ook. Voorspelbaar. Maar of dat zo blijven zal? Misschien blijkt dat uiteindelijk wel een weg vol verrassingen en staan haar prachtige ontmoetingen te wachten, vlak om de hoek wellicht!
En zelfs terug, ook dat kan nog. Rechtsomkeert maken, terugkeren op je schreden. Niet de meest interessante optie, zo op het oog. Die weg kent ze al en zo goed is die niet bevallen. Maar soms moet je een stukje terug voor je de juiste afslag kan nemen. Want misschien had ze een kruising éérder al een andere keuze moeten maken, in plaats van domweg met de blik op oneindig rechtdoor, volle kracht vooruit… zoals ze nu heeft gedaan.
Ze zucht. Wat een keuzes. En hoe kies je dan? Hoe weet je wat te doen?
Dan herinnert ze het zich.
Je zult een stem horen: “Dit is de weg”, zal de stem zeggen. Maar alleen als je goed zit en de juiste keuze hebt gemaakt. Geen hoorbare stem. Een overtuiging in je hart zal het zijn. Zo’n diep verankerd innerlijk weten, dat het gewoon goéd is. Dat je door mag. Dat je er komen zult.
Het is lang geleden dat ze die stem hoorde en ze beseft wat dat betekent. Dat ze allang niet meer op het juiste spoor zit… En ze weet dat ze moet besluiten om het anders te doen. Zorgen dat ze beter afgestemd raakt, opnieuw afgestemd raakt op die innerlijke stem, de leiding van God in haar leven.
En ze beseft ook opeens wat daarvoor nodig is. Dat ze stiller wordt. Anders kan ze die stem echt niet horen….
Dus het maakt eigenlijk niet uit. Linksaf of rechtsaf, zolang ze maar blijft luisteren. Als ze de overtuiging mist dat het goed is, zal ze omdraaien en een andere keuze maken en anders zal ze doorgaan, volhouden, haar weg vervolgen op de ingeslagen weg.

Dat is het plan.
Nu de uitvoering nog.

Berichten: 1146

MARIO216 schreef:

Ze weet het niet. Wat ze gaat doen. Wat ze wil doen, laat staan… wat ze zál doen. De toekomst is nog duister. Het kruispunt nadert en ze weet het. Ze moet een keuze maken. Linksaf, rechtsaf, rechtdoor…. allemaal opties. Wegen die naar Rome leiden, of naar Lutjebroek, misschien naar Jeruzalem, of naar Delft… richting misère en ellende of naar het beloofde land…
Wie zal het zeggen?
En als ze gekozen heeft en ze slaat een weg in, dan nog weet ze niet alles zeker. Je hebt alleen maar zicht op het eerste stukje. Dat ziet er wellicht goed begaanbaar uit, zoals nu… de optie linksaf. Een brede weg, goede verlichting, mooie vergezichten. Dat is veelbelovend. Maar wie zegt dat die niet na een paar kilometer overgaat in een modderig zandweggetje dat nergens meer toe lijkt te leiden?
Niemand zegt iets. Garanties zijn er niet.
Rechts, zou ze ook kunnen gaan… dat ziet er op het oog bedroevend uit. Smal, schemerig, overgroeid door bomen en in de verte alleen de duisternis van een ondoordringbaar bos. Bepaald niet uitnodigend. Maar ook hier hetzelfde verhaal. Misschien, als ze toch gaat, en ze slaat een paar keer een hoekje om, dat dan die weg juist naar een prachtige bestemming zal voeren op een geasfalteerde weg, en dat ze – na een wat moeizaam begin – zomaar moeiteloos haar weg zal kunnen vervolgen tot in lengte van dagen (maar of dat realistisch is…?).
Rechtdoor is ook een optie. Ziet er wat onbestemd uit. Een beetje saai ook. Voorspelbaar. Maar of dat zo blijven zal? Misschien blijkt dat uiteindelijk wel een weg vol verrassingen en staan haar prachtige ontmoetingen te wachten, vlak om de hoek wellicht!
En zelfs terug, ook dat kan nog. Rechtsomkeert maken, terugkeren op je schreden. Niet de meest interessante optie, zo op het oog. Die weg kent ze al en zo goed is die niet bevallen. Maar soms moet je een stukje terug voor je de juiste afslag kan nemen. Want misschien had ze een kruising éérder al een andere keuze moeten maken, in plaats van domweg met de blik op oneindig rechtdoor, volle kracht vooruit… zoals ze nu heeft gedaan.
Ze zucht. Wat een keuzes. En hoe kies je dan? Hoe weet je wat te doen?
Dan herinnert ze het zich.
Je zult een stem horen: “Dit is de weg”, zal de stem zeggen. Maar alleen als je goed zit en de juiste keuze hebt gemaakt. Geen hoorbare stem. Een overtuiging in je hart zal het zijn. Zo’n diep verankerd innerlijk weten, dat het gewoon goéd is. Dat je door mag. Dat je er komen zult.
Het is lang geleden dat ze die stem hoorde en ze beseft wat dat betekent. Dat ze allang niet meer op het juiste spoor zit… En ze weet dat ze moet besluiten om het anders te doen. Zorgen dat ze beter afgestemd raakt, opnieuw afgestemd raakt op die innerlijke stem, de leiding van God in haar leven.
En ze beseft ook opeens wat daarvoor nodig is. Dat ze stiller wordt. Anders kan ze die stem echt niet horen….
Dus het maakt eigenlijk niet uit. Linksaf of rechtsaf, zolang ze maar blijft luisteren. Als ze de overtuiging mist dat het goed is, zal ze omdraaien en een andere keuze maken en anders zal ze doorgaan, volhouden, haar weg vervolgen op de ingeslagen weg.

Dat is het plan.
Nu de uitvoering nog.

Ze weet het wel!! Ze herinnert het zich...
Ze weet dat ze eens Zijn stem gehoord heeft....mag vertrouwen....ook al gaat ze steeds weer de mist in..

Opnieuw leren luisteren..naar Zijn stem.. Lachende smiley

Berichten: 772

Dank je wel Mario.
Prachtig verwoord.
Kan me er geheel in vinden.

Berichten: 1181

MOMO697 schreef:

Dank je wel Mario.
Prachtig verwoord.
Kan me er geheel in vinden.

Ik ook!
Het hele leven is een grote warwinkel aan kruispunten, maar een ding is zeker, Je leven wordt geleid, en al ga je links of rechts, al maak je plannen om een bepaalde richting uit te gaan.... Het kan zomaar opeens veranderen, omdat de Grote Leider een andere weg met je inslaat en je de weg wijst. Niet altijd de makkelijkste weg is de juiste!

Berichten: 4863

JOLAN931 schreef:

Ik ook!
Het hele leven is een grote warwinkel aan kruispunten, maar een ding is zeker, Je leven wordt geleid, en al ga je links of rechts, al maak je plannen om een bepaalde richting uit te gaan.... Het kan zomaar opeens veranderen, omdat de Grote Leider een andere weg met je inslaat en je de weg wijst. Niet altijd de makkelijkste weg is de juiste!

Mooi Jolan...
Maar ...(even oneerbiedig)
Ik moet zo omgebogen worden...
tLijkt of ik dat niet wil en er zo tegen vecht...
En dan te beamen...ja zelfs te bidden....

VADER...WAT U DOET IS GOED!!!

Berichten: 6369

MOMO697 schreef:

Dank je wel Mario.
Prachtig verwoord.
Kan me er geheel in vinden.

Ik ook een zeer herkenbaar stuk.
Soms is je leven een grote warwinkel en weet je niet waar je heen moet gaan.
Gelukkig mogen wij altijd op Hem vertrouwen die ons voorgaat!

Berichten: 1766

ERIKA129 schreef:

Ik ook een zeer herkenbaar stuk.
Soms is je leven een grote warwinkel en weet je niet waar je heen moet gaan.
Gelukkig mogen wij altijd op Hem vertrouwen die ons voorgaat!

inderdaad!!!