|
MARIA576
|
Berichten: 341
|
 Geplaatst: zondag 11 september 2011, 01:32
|
|
|
|
Na het zien van een documentaire, zaterdagavond, schreef ik in een opwelling dit gedicht. Nu we er op't forum zo mee bezig zijn, wil ik met jullie delen:
LEVEN
Zo je onder mijn huid kon kijken
Zie je daar de namen staan
Van de ziele die met kerve
Nooit of te nimmer dood zal gaan.
Denkt het leven het te winnen
Ons in verwarring trachten zal
Doen geloven dat je niet kunt
Winnen
Van geweld en doodgeschal.
Is het listig en vol leugen
Dat de dood het einde is?
Geen hoop meer mag geboren
In een aard’ vol duisternis?
Zie ik toch die namen die mij
Lief en dierbaar zeggen,
Dat het toch niet zómaar is
En dat we moeten leven
Leven vieren…als een nagedachtenis
Hoe kan ik hen ’t beste eren
Laten zien dat ze er zijn
Ook al kon ik het tij niet keren
Van hen die lijden, honger, pijn
Weet ik dat ik voort zal leven
En dat het een leugen is
Dat er uit dit helse, stukke
En dat is zo bizar,
Toch weer leven valt te plukken
En het draden zijn die ik ontwar.
Die eens saam gekomen
Mij vertellen van het kleed
Dat geweven door de Schepper
Eigenlijk gewoon maar leven heet.
A.Z 11-09-2011
|
|
