Relatie en schuld

Berichten: 2109

Quote:

ZONDAG 4

Vr.9. Doet dan God den mens niet onrecht, dat Hij in Zijn wet van hem eist wat hij niet doen kan?

Antw. Neen Hij a; want God heeft den mens alzo geschapen, dat hij dat kon doen b; maar de mens heeft zichzelven en al zijn nakomelingen, door het ingeven des duivels c en door moedwillige ongehoorzaamheid, van deze gaven beroofd.

a {#Eph 4:24}
b {#Ge 3:13 1Ti 2:13,14}
c {#Ge 3:6 Ro 5:12}

Vr.10. Wil God zulke ongehoorzaamheid en afval ongestraft laten?

Antw. Neen Hij, geenzins; maar Hij vertoornt Zich schrikkelijk a beide over de aangeboren en werkelijke zonden, en wil die door een rechtvaardig oordeel tijdelijk en eeuwiglijk straffen b; gelijk Hij gesproken heeft: Vervloekt is een iegelijk, die niet blijft in al hetgeen geschreven is in het boek der wet, om dat te doen c.

a {#Ge 2:17 Ro 5:12}
b {#Ps 50:21 Ps 5:5 Na 1:2 Ex 20:5 Ex 34:7 Ro 1:18 Eph 5:6}
(* Ps 5:5 AV = Ps 5:6 SV)
c {#De 27:26 Ga 3:10}

Vr.11. Is dan God ook niet barmhartig?

Antw. God is wel barmhartig a, maar Hij is ook rechtvaardig b; daarom zo eist Zijn gerechtigheid dat de zonde, welke tegen de allerhoogste majesteit Gods gedaan is, ook met de hoogste, dat is met de eeuwige straf aan lichaam en ziel gestraft worde.

a {#Ex 34:6,7 Ex 20:6}
b {#Ps 7:9 Ex 20:5 23:7 34:7 Ps 5:4,5 Na 1:2,3}
(* Ps 7:9 AV = Ps 7:10 SV, Ps 5:4 AV = Ps 5:5 SV,
Ps 5:5 AV = Ps 5:6 AV)

Bron: Heidelberger Catechismus

Quote:

Aansluitend bij antwoord 9 verspringt de aandacht van de Catechismus helemaal van de zondige aard naar de schuld. Het onderwerp verandert. En dat blijft zo!

Vraag 10: Wil God zo’n ongehoorzaamheid en afval ongestraft laten?
Antwoord: Volstrekt niet, maar God vertoornt zich verschrikkelijk, zowel over de zonde die ons aangeboren is als over de zonden die wij doen. Hij wil die dan ook door een rechtvaardig oordeel in tijd en eeuwigheid straffen, want Hij heeft gezegd: Vervloekt is een ieder die zich niet houdt aan alles, wat geschreven is in het boek der wet, om dat te doen. Galaten 3: 10

Ongemerkt gaan we van ‘de zondige natuur’ (Zd 2+3) naar ‘de schuld’. Die schuld is er zeker (bij ieder mens) door ieders zondige keuzen en daden. Maar de zondige aard is niet hetzelfde als de schuld op onze rug.
Ik meen dat we hier een cruciale denk- of redeneerfout op het spoor zijn!
Het verschil tussen ‘onze zondige natuur’ en ‘onze zonde-schuld’ wordt in de Catechismus niet of veel te weinig gezien. Zo wordt de ‘nood of ellende’ van Zondag 2 en 3 (onze zondige aard) in Zondag 4 een andere nood/ellende (de schuld of straf die we verdienen). Beiden worden met ‘zonden’ betiteld, maar de inhoudelijke verschuiving trekt alles wat verder volgt scheef.

Een zelfde verwarring zie je vaak bij ‘bevrijding van onze zonden’ – waar heb je het dan eigenlijk over? Over bevrijding van de zondige aard (van de macht van de zonden)? Of over bevrijding van de zondeschuld (van een zakelijk iets)?

In antwoord 10 wordt de zondige aard als aangeboren zonde nog even terloops genoemd, maar niet om vernieuwd te worden, zoals in vr/a 8. Het gaat er nu om de schuld en straf te benadrukken: ook om onze zondige aard moeten we ‘gestraft’ worden (wat bijbels gezien de
vraag is, maar dat laten we hier rusten). Het draait nu dus puur om straf! Terwijl het in vr / a 8 om diepgaande verandering of wedergeboorte ging.
Het grote probleem wordt dan: Wij zijn schuldig en verdienen straf en moeten die straf betalen. Gods straf - Gods toorn rust op ons. En alleen als de toorn of straf gedragen of betaald is, kan het weer goed worden. Maar… betaling is toch niet hetzelfde als de wedergeboorte van antwoord 8? Nu de nood is veranderd, verandert ook de leer over de
verlossing uit die nood! Deze onopvallende verschuiving is te betreuren.
Dit verandert de hele verdere opbouw van de geloofsleer over de verlossing. Uiteraard was deze verschuiving geen boze opzet van de schrijvers. Maar het is wel een feit, dat we hierdoor op een totaal ander been gezet worden dan we stonden in de heldere zondagen 2 en 3.

Dat God de zondige aard niet kan verdragen en toestaan in de eeuwigheid, kan iedereen begrijpen. Zelfs ongelovigen kunnen dat volgen, zo merk ik herhaaldelijk. Wij moeten vol hemelse liefde zijn, voordat we Gods eeuwige heerlijkheid in kunnen. Maar schuld? Kan het
daar werkelijk om gaan bij de verzoening met God? Is dat het belangrijkste voor verzoening?

Het gaat toch om het herstel van vriendschap van God met zijn schepselen; ja, van de Vaderkindrelatie. Het verbond tussen God en mens wordt vaak vergeleken met een huwelijk. Kan dan betaling van schuld of straf een basis zijn? Is betaling van schulden voor God werkelijk belangrijker dan verandering van onze harten? Zo is het vanaf zondag 4 in de Catechismus. Maar worden de zaken zo niet op z’n kop gezet?
Verzoening is iets persoonlijks. Betaling van schulden is iets zakelijks en hoort bij contracten.

Zondag 4 is waarschijnlijk gekleurd door scholastiek en de Middeleeuwen. Toen lag de nadruk meer op eer (en eerwraak) dan op relatie en liefde. Het verbond met God werd meer gezien als een contract dan als een liefdesrelatie. God was de grote onbewogen Handhaver van de wereldorde. Schuld en boete worden dan beslissend en vergeving ‘om niet’ vreemd. Dit scholastieke denken beïnvloedde waarschijnlijk de geloofsleer en dat vond z’n neerslag in veel belijdenissen, liturgische formulieren en gebeden in van de Reformatie-kerken. Veel bijbelse begrippen krijgen hierdoor een andere invulling. De boodschap van het evangelie wordt hierdoor ‘verdraaid’ en anders dan de bijbelse boodschap werkelijk is.

Bron: Jezus in ons - Herman Barkmeijer

Is het werkelijk zo dat relatie niet met schuldinlossing kan? Is de tegenstelling die Herman Barkmeijer schetst werkelijk zo bepalend? In mijn ogen hoeft het een het ander niet uit te sluiten. Als er strubbelingen zijn in een relatie door een misstap van een van de partners, kan er dan ineens geen focus meer zijn op de relatie als de een toegeeft fout te zijn geweest? Want daar komt de redenatie dan toch ergens op neer.

Ben benieuwd hoe anderen hierover denken, of ze nu de HC wel of niet kennen...

Berichten: 456

Dit vind ik wel schokkend... Iets waar ik me toch altijd in heb kunnen vinden wordt in twijfel getrokken... Ik heb de bron bekeken en kwam de volgende conclusies tegen:

Quote:

III. Conclusies t.a.v. de Catechismus.
1. De leer van de Catechismus heeft als hoofdzaak: schuld, straf, plaatsvervangende betaling en vergeving van zonden (zondagen 4-7). De uitleg van de rechtvaardiging door het geloof is hierdoor beheerst (Zondag 23) en ook de behandeling van de wet (in het stuk der dankbaarheid). Het nieuwe leven lijkt niet krachtig door te kunnen
breken.
2. De bewijsteksten die vanuit de Bijbel worden aangedragen in de Catechismus, geven niet het recht om de leer van de Catechismus over de verzoening en rechtvaardiging Bijbels te noemen.
3. In de Catechismus krijgt de verandering van het hart en leven van de gelovigen niet de centrale aandacht die de Bijbel daaraan geeft. Verlossing door wedergeboorte maakt ons tot rechtvaardige mensen, die eensgezind worden met God en passen bij Hem. Dat is de bijbelse verzoening, maar de Catechismus leert de onbijbelse verzoening door voldoening (door in feite ‘formele toerekening’ van wat Jezus deed
op Golgotha: onze schulden betalen).

Bron: http://www.jezusinons.nl/img/De%20heidelbergse%20catechismus.pdf

Ik denk dat hier een kern van waarheid inzit, maar ik moet er nog verder over nadenken wat ik er precies van vind...

Berichten: 410

Je kunt wettisch denken en dan denk je dat je de schuld zelf in moet lossen. Of je kunt leven volgen de genadewet.
Dat houd in dat als je fout bent en je belijd dat dan zijn je schulden weg zo ver het oosten van het westen verwijderd zijn.
Jezus heeft jou zonden al betaald.
Bij mensen kun je dat ook doen. Als jouw zonden vergeven worden door Jezus door Zijn genade. Misschien kun je dan ook deze genade toe passen aan je medemensen.
Maarja dan moet je eerst sterven aan je eigen ik-persoon. Lachende smiley met blinkend witte tanden

Lachende smiley met blinkend witte tanden

Jill

Berichten: 2109

JILL658 schreef:

Bij mensen kun je dat ook doen. Als jouw zonden vergeven worden door Jezus door Zijn genade. Misschien kun je dan ook deze genade toe passen aan je medemensen.

Dat is ook mijn gedachte. Juist daarom vind ik het bijzonder om te lezen hoe iemand het hele schuldverhaal als tegengesteld aan liefde en genade neerzet. Het is juist aanvullend, lijkt mij. Genade krijgt pas echt vorm als er schuld cq. verantwoordelijkheid is! En ja verantwoordelijkheid hebben we naar God en mensen, juist vanuit Zijn genade!

Berichten: 179

HENK710 schreef:

Is het werkelijk zo dat relatie niet met schuldinlossing kan? Is de tegenstelling die Herman Barkmeijer schetst werkelijk zo bepalend? In mijn ogen hoeft het een het ander niet uit te sluiten. Als er strubbelingen zijn in een relatie door een misstap van een van de partners, kan er dan ineens geen focus meer zijn op de relatie als de een toegeeft fout te zijn geweest? Want daar komt de redenatie dan toch ergens op neer.

Ben benieuwd hoe anderen hierover denken, of ze nu de HC wel of niet kennen...

http://www.prekenweb.nl/index.php/preken-per-bijbelboek?parent=118
misschien is dit voor veel mensen een juiste site voor de uitleg.