|
HENDRIKA148
|
Berichten: 90
|
Geplaatst: maandag 27 september 2010, 21:58
|
|
|
Verdriet maakt een mens eenzaam. Door de tranen wordt de wereld vergeten. Met gesloten ogen kijkt men door het raam.
Vrienden komen niet door het verdriet heen. Ze blijven weg en zonder het te beseffen, Laten ze een mens helemaal alleen.
Op een dag rinkelt de deurbel hard. Eerst laat zij het maar begaan, Vol zit haar hoofd en hart met smart.
Maar de beller blijft maar doorgaan. Zij sloft nors naar de voordeur, Doet open en ziet een schim weggaan.
Lang staat zij in die open deur. Voelt het geloof in haar hart stromen, Tranen van herkenning komen nu naar boven.
God,waarom heb ik U toch verlaten. Maar het verdriet deed zo'n pijn, Het heeft mij nooit echt losgelaten.
Wilt U mijn egoisme vergeven? Traag deed zij de voordeur weer dicht Vanaf dat moment begon haar nieuwe leven.
Vergeet nooit: God laat niemand alleen. Je kunt denken dat je Hem hebt verlaten Maar Hij zal je nooit alleen laten.
|
|