| Auteur |
Bericht |
|
SIMEA534
|
Berichten: 1
|
 Geplaatst: maandag 20 september 2010, 11:55
|
|
|
|
|
Soms heel even bekruipt me het gevoel,dat mensen niet snappen hoe ik me voel. Voor de buitenwereld iemand die altijd loopt te stralen. Maar niemand ziet dat ik blijk te verdwalen. Verdwalen in emoties, gevoelens van vreugde en verdriet. Die vreugde laat ik zien. Dus oordeel niet te snel, over iemands vreugde of verdriet. Soms is de waarheid anders dan je aan de buitenkant ziet.
|
|
| Naar boven |
|
|
| Auteur |
Bericht |
|
FRANKT627
|
Berichten: 7231
|
|
Geplaatst: maandag 20 september 2010, 12:02
|
|
|
|
| SIMEA534 schreef: | | Soms heel even bekruipt me het gevoel,dat mensen niet snappen hoe ik me voel. Voor de buitenwereld iemand die altijd loopt te stralen. Maar niemand ziet dat ik blijk te verdwalen. Verdwalen in emoties, gevoelens van vreugde en verdriet. Die vreugde laat ik zien. Dus oordeel niet te snel, over iemands vreugde of verdriet. Soms is de waarheid anders dan je aan de buitenkant ziet. |
Hoi Simea,
Ik ben het volkomen met je eens. Het is zo herkenbaar. Voor vele is ook de buitenkant de grens waar ze niet overheen willen stappen. Zo blijft er een wereld verborgen waar naast verdriet ook vreugde kan zijn. Of omgekeerd natuurlijk. Een innerlijke wereld die er best mag zijn maar die verborgen blijft omwille van...
Frank
|
|
| Naar boven |
|
|
| Auteur |
Bericht |
|
|
LOES550
|
Berichten: 347
|
|
Geplaatst: maandag 20 september 2010, 12:35
|
|
|
|
[quote=SIMEA534][color=00008B][size=18
Begrijp precies wat je bedoelt.
Mijn moeder heeft ons altijd geleerd: blijven lachen!
Maar voor mij moet daar nu verandering in komen. Je hoeft niet altijd te blijven lachen. Wat iemand in de kerk een keer tegen mij zei op mijn antwoord: t gaat goed hoor. "maar hoe gaat t nu écht met je?"
Ik hoop dat ik er na de begeleiding die ik krijg, er weer achter kom wie ik nu werkelijk ook al weer was.
|
|
| Naar boven |
|
|
| Auteur |
Bericht |
|
|
CARIN303
|
Berichten: 1230
|
|
Geplaatst: maandag 20 september 2010, 17:41
|
|
|
|
Oh,lieve mensen, is dit niet niet de erfenis van onze vorige generatie?
"Ja hoor, natuurlijk gaat het goed"....maar intussen.
Selluf doen/oplossen,amehoela!
En om daar vanaf te komen kost je een enorme investering in jezelf en daarnaast openheid naar de ander toe, soort van lef dus.
Niemand vind je ineens niet meer leuk als je zegt dat het niet gaat,dat beelden wij onszelf in.
Dus zeg hoe je je voelt,wat je vindt en ervaar hoe heerlijk en bevrijdend dat werkt voor jezelf!
|
|
| Naar boven |
|
|
| Auteur |
Bericht |
|
|
MARIEKE897
|
Berichten: 486
|
|
Geplaatst: maandag 20 september 2010, 18:34
|
|
|
|
| CARIN303 schreef: | Oh,lieve mensen, is dit niet niet de erfenis van onze vorige generatie?
"Ja hoor, natuurlijk gaat het goed"....maar intussen.
Selluf doen/oplossen,amehoela!
En om daar vanaf te komen kost je een enorme investering in jezelf en daarnaast openheid naar de ander toe, soort van lef dus.
Niemand vind je ineens niet meer leuk als je zegt dat het niet gaat,dat beelden wij onszelf in.
Dus zeg hoe je je voelt,wat je vindt en ervaar hoe heerlijk en bevrijdend dat werkt voor jezelf! |
Gedeeltelijk mee eens Carin! 
helaas gebeurd het wel dat mensen juist willen horen dat het goed met je gaat, en dat ze het niet aankunnen met je mee te leven of door te vragen...
dus lef is niet altijd de oplossing!!
Een poosje geleden schreef ik het volgende, dit was nav het lang zwijgen van belangrijke personen in mijn leven, die het echt even lieten afweten omdat het w.s. 'te lang' niet zo goed met me ging...dus er zit echt meer aan vast dan lef en bevrijding, nl. ook eerlijkheid en verliezen.
Te lang verdriet?
Je hoort het wel eens om je heen
eerst veel heel veel, nu haast meer geen één.
duurt het te lang, mag dat niet?
kun je het zat worden, andermans verdriet?
is het dan waar? wat ze zeggen over scheiden en geluk?
maakt je scheiding relaties die je met de ander hebt ook stuk?
belangrijke data ze komen toch echt wel voor
ik begrijp dat , ik ga dan ook door..
maar ik ben met 3 personen
2 kleintjes die bij mij wonen
die nog vragen, mam het is jullie trouwdag vandaag... hoe zit dát dan?
en ik het weer uitleg, zo duidelijk als ik kan...
mam, gaan we met de caravan dit jaar?
en ook ik heb niet altijd mijn antwoord klaar...
het belangrijkste is hun verdriet en leed
wat het met hen (mijn kostbaarste bezit) deed
hun verdriet hun vragen
het is zwaar soms, dat alleen te dragen...
ik zwijg nu maar liever...en koester juist de mensen
die me zomaar even bij de arm pakken, me een fijn weekend wensen
vaak de hoek waaruit je het minst mag verwachten
blijk je te leven in hun gedachten
ik vecht en knok voor de kinderen en hun leven
ik neem het mezelf niet kwalijk dat ik aan anderen nu even minder heb te geven..
Marieke 
|
|
| Naar boven |
|
|
| Auteur |
Bericht |
|
|
SUSANNAH475
|
Berichten: 2113
|
|
Geplaatst: dinsdag 21 september 2010, 23:25
|
|
|
|
| MARIEKE897 schreef: | Gedeeltelijk mee eens Carin!
helaas gebeurd het wel dat mensen juist willen horen dat het goed met je gaat, en dat ze het niet aankunnen met je mee te leven of door te vragen...
dus lef is niet altijd de oplossing!!
Een poosje geleden schreef ik het volgende, dit was nav het lang zwijgen van belangrijke personen in mijn leven, die het echt even lieten afweten omdat het w.s. 'te lang' niet zo goed met me ging...dus er zit echt meer aan vast dan lef en bevrijding, nl. ook eerlijkheid en verliezen.
Te lang verdriet?
Je hoort het wel eens om je heen
eerst veel heel veel, nu haast meer geen één.
duurt het te lang, mag dat niet?
kun je het zat worden, andermans verdriet?
is het dan waar? wat ze zeggen over scheiden en geluk?
maakt je scheiding relaties die je met de ander hebt ook stuk?
belangrijke data ze komen toch echt wel voor
ik begrijp dat , ik ga dan ook door..
maar ik ben met 3 personen
2 kleintjes die bij mij wonen
die nog vragen, mam het is jullie trouwdag vandaag... hoe zit dát dan?
en ik het weer uitleg, zo duidelijk als ik kan...
mam, gaan we met de caravan dit jaar?
en ook ik heb niet altijd mijn antwoord klaar...
het belangrijkste is hun verdriet en leed
wat het met hen (mijn kostbaarste bezit) deed
hun verdriet hun vragen
het is zwaar soms, dat alleen te dragen...
ik zwijg nu maar liever...en koester juist de mensen
die me zomaar even bij de arm pakken, me een fijn weekend wensen
vaak de hoek waaruit je het minst mag verwachten
blijk je te leven in hun gedachten
ik vecht en knok voor de kinderen en hun leven
ik neem het mezelf niet kwalijk dat ik aan anderen nu even minder heb te geven..
Marieke |
mooi Marieke !
|
|
| Naar boven |
|
|
| Auteur |
Bericht |
|
|
SUSANNAH475
|
Berichten: 2113
|
|
Geplaatst: dinsdag 21 september 2010, 23:34
|
|
|
|
| LOES550 schreef: | Begrijp precies wat je bedoelt.
Mijn moeder heeft ons altijd geleerd: blijven lachen!
Maar voor mij moet daar nu verandering in komen. Je hoeft niet altijd te blijven lachen. Wat iemand in de kerk een keer tegen mij zei op mijn antwoord: t gaat goed hoor. "maar hoe gaat t nu écht met je?"
Ik hoop dat ik er na de begeleiding die ik krijg, er weer achter kom wie ik nu werkelijk ook al weer was. |
Hoi Loes,
Ik worstel er ook wel eens mee, wat ik nou moet zeggen als iemand aan me vraagt hoe het met me gaat.
Antwoord ik naar degenes verwachting ? of zal ik vertellen hoe het nou echt met me gaat... maar als ik voor dat laatste kies, in hoeverre is iemand daar op voorbereid...? immers er zijn bijv. ook mensen die in alle haast zeggen,: "hee hoe gaat het met je ?" en vervolgens als je net begint om de vraag eerlijk te beantwoorden er gelijk achteraan roepen: "sorry, moet de trein halen..."
Ik moet bekennen dat ik daarom maar meestal het standaard antwoord geef... pas als mensen doorvragen komt er het antwoord vanuit mijn hart.
Zelf zou ik het liefst altijd eerlijk willen antwoorden, maar vanuit de ander gezien denk ik dat het niet altijd de beste oplossing is...
|
|
| Naar boven |
|
|
| Auteur |
Bericht |
|
|
LOES550
|
Berichten: 347
|
|
Geplaatst: woensdag 22 september 2010, 00:33
|
|
|
|
| SUSANNAH475 schreef: | Hoi Loes,
Ik worstel er ook wel eens mee, wat ik nou moet zeggen als iemand aan me vraagt hoe het met me gaat.
Antwoord ik naar degenes verwachting ? of zal ik vertellen hoe het nou echt met me gaat... maar als ik voor dat laatste kies, in hoeverre is iemand daar op voorbereid...? immers er zijn bijv. ook mensen die in alle haast zeggen,: "hee hoe gaat het met je ?" en vervolgens als je net begint om de vraag eerlijk te beantwoorden er gelijk achteraan roepen: "sorry, moet de trein halen..."
Ik moet bekennen dat ik daarom maar meestal het standaard antwoord geef... pas als mensen doorvragen komt er het antwoord vanuit mijn hart.
Zelf zou ik het liefst altijd eerlijk willen antwoorden, maar vanuit de ander gezien denk ik dat het niet altijd de beste oplossing is... |
ja, daar heb je natuurlijk gelijk in. Het is een standaard vraag als je iemand onderweg tegenkomt. "hé hoe is t?" en daar verwachten ze geen lang antwoord op. Dus standaard "ja, goed hoor!" en ieder gaat weer zn eigen weg verder. Bij een persoonlijk gesprek gaat dat idd anders. Maar ook dan gaat t meestal wel goed met mij. 
|
|
| Naar boven |
|
|
| Auteur |
Bericht |
|
|
LIESBETH326
|
Berichten: 456
|
|
Geplaatst: donderdag 23 september 2010, 00:18
|
|
|
|
| SIMEA534 schreef: | | Soms heel even bekruipt me het gevoel,dat mensen niet snappen hoe ik me voel. Voor de buitenwereld iemand die altijd loopt te stralen. Maar niemand ziet dat ik blijk te verdwalen. Verdwalen in emoties, gevoelens van vreugde en verdriet. Die vreugde laat ik zien. Dus oordeel niet te snel, over iemands vreugde of verdriet. Soms is de waarheid anders dan je aan de buitenkant ziet. |
Idd... de waarheid kan heel anders zijn dan dat je aan de buitenkant ziet. Iemand die altijd lacht is heus niet altijd vrolijk....
En toch denk ik... zo vreemd is het eigenlijk niet dat anderen niet snappen hoe je je voelt of niet zien dat je verdwaalt in je verdriet, zolang je altijd blijft stralen in nabijheid van anderen...
Dit roept bij mij de volgende vraag op: Hoe zou het toch komen dat het (soms) zo moeilijk kan zijn om gevoelens van verdriet met anderen te delen? Ik weet het... kernwoorden in een antwoord hierop zijn pijn, kwetsbaarheid, schaamtegevoel...
Waarom zeggen veel mensen eigenlijk 'sorry' nadat ze even lekker en terecht uitgehuild hebben bij iemand?
|
|
| Naar boven |
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
