vrede die alle verstand te boven gaat; omgaan met conflicten

Berichten: 2113

Soms besef ik het me pas
na een nacht vol herrie
Wat het met me deed
En hoe graag ik het als kind vermeed

Vannacht hoorde ik het bij de buren
Tussen de muziek van Andre Hazes door
Ineens besefte ik het weer
hoe me dat pijn deed, die sfeer

Eigenlijk ben ik een geluksvogel
De ruzie is uit m'n leven
al besef ik het niet meer elke dag
Ik sta elke morgen op met een lach

De ongelooflijke rust is daar
mij door God elke keer weer gegeven
Een vrede die alle verstand te boven gaat
En mij nimmermeer verlaat

Wat ben ik dankbaar dan dat ik geloof
In een God die het goede voor ons zoekt.
Waar ooit de haat en pijn
er niet meer zal zijn.

Tot zover een gedicht.

Ik zou graag van jullie willen weten hoe jullie dat in de praktijk doen.
De meeste van ons hebben kinderen... en ik neem aan dat het niet altijd gemakkelijk is... wat doe je als ouder in een 'crisis'situatie ? (en daar bedoel ik dan mee, bijv. wat je doet als iets net op een moment komt dat het je niet uitkomt misschien, je bent moe, je komt net uit je werk, de dag zit volgepland en er is echt geen tijd...)
Wat doe je als je zelf het geduld ff niet meer hebt... geef je dat dan eerlijk toe aan je kids ?
Hoe gaan jullie met conflicten om ?

Ik ben me ervan bewust dat het best een gevoelig onderwerp is en dat het best iets van je vraagt en misschien nog niet zo gemakkelijk is om je daarin kwetsbaar op te stellen... en je verhaal te delen.
Toch ben ik daar benieuwd naar, en laat ik 1 ding voorop stellen... als je ervan kan leren, is 't alleen maar leerzaam toch ?

Suus

Berichten: 2338

Nou, Sus...das best een lastige!
Allereerst moet ik stellen dat ik van nature niet een heel geduldig persoon ben en in het verleden dus nogal eens in woede kon ontsteken omdat iemand consequent over mijn grenzen heen walsde...
reden: diegene raakte mij op een gevoelig punt zonder dat ik me daar bewust van was, en onmiddelijk ging mijn verdedigingsmechanisme in werking! Na ruim een jaar intensieve therapie is die bewustwording op gang gekomen en ben ik tegenwoordig steeds beter in staat om dat tijdig te ontdekken en zo te voorkomen dat er te ver over mijn grenzen gegaan word.
Belangrijk onderdeel daarvan is geweest dat ik geleerd heb om mezelf te accepteren zoals ik ben en vooral, dat mijn mening er net zo goed toe doet!
Dat iemand het niet met me eens is betekent niet per definitie dat ik dan fout zit...iets waar ik vroeger wel altijd van uit was gegaan.
Nog steeds heb ik de neiging om dat te doen, en ik merk dat ik me heel snel "aangevallen" voel waardoor ik toch fel uit de hoek kan komen...
Ook als ik thuis moe op de bank zit, en mijn zoon weer zo'n moment heeft dat hij koste wat kost alle aandacht wil hebben...Ja, dan raakt mijn geduld op een bepaald moment toch echt op. Ik moet nog steeds voorzichtig zijn met mijn reactie op zo'n moment...(niet gaan schreeuwen bv.)
Maar er is één ding dat wel enorm veranderd is...omdat God mij inderdaad heeft laten zien dat ik er mag zijn, dat ik (mijn mening) net zo veel waard is als ieder ander...ben ik zekerder geworden van mezelf, ik sta steviger in mijn schoenen. En daardoor heb ik een bepaalde vrede gekregen van binnen...de vrede God's.
En door die vrede ben ik niet alleen een stuk zekerder, ik ben ook veel beter in staat om te gaan met dit soort momenten. Dat ik zonder me daar naar bij te voelen, of onwaardig, iemand zijn eigen mening kan laten hebben.
Dat betekent niet alleen dat ik op die momenten kalm kan blijven en normaal in gesprek te blijven...het betekent ook, dat op momenten dat dit me even niet is gelukt...ik mijn fouten toe kan geven. Want we zijn tenslotte nog steeds mensen, en niet perfect...dus we gaan allemaal wel eens de fout in! Knipoog smiley

Berichten: 1230

Oh Tess, ik herken zoveel van mijzelf in jouw verhaal.
Behalve dan van jouw zoon.

Jaren kon ik zo maar ongelooflijk boos worden en ik kwam er uiteindelijk achter dat mensen dat een gevoelige snaar geraakt hadden zonder dat ik mij dat besefte.
Het blijft een leerproces maar door hierin open te worden naar anderen ( door dit te delen ) gaat het mij steeds makkelijker af.
(Natuurlijk zit hier een enorm verhaal achter maar dat wil ik hier niet delen.)

Berichten: 2113

TESSYBEAR731 schreef:

Nou, Sus...das best een lastige!
Allereerst moet ik stellen dat ik van nature niet een heel geduldig persoon ben en in het verleden dus nogal eens in woede kon ontsteken omdat iemand consequent over mijn grenzen heen walsde...
reden: diegene raakte mij op een gevoelig punt zonder dat ik me daar bewust van was, en onmiddelijk ging mijn verdedigingsmechanisme in werking! Na ruim een jaar intensieve therapie is die bewustwording op gang gekomen en ben ik tegenwoordig steeds beter in staat om dat tijdig te ontdekken en zo te voorkomen dat er te ver over mijn grenzen gegaan word.
Belangrijk onderdeel daarvan is geweest dat ik geleerd heb om mezelf te accepteren zoals ik ben en vooral, dat mijn mening er net zo goed toe doet!
Dat iemand het niet met me eens is betekent niet per definitie dat ik dan fout zit...iets waar ik vroeger wel altijd van uit was gegaan.
Nog steeds heb ik de neiging om dat te doen, en ik merk dat ik me heel snel "aangevallen" voel waardoor ik toch fel uit de hoek kan komen...
Ook als ik thuis moe op de bank zit, en mijn zoon weer zo'n moment heeft dat hij koste wat kost alle aandacht wil hebben...Ja, dan raakt mijn geduld op een bepaald moment toch echt op. Ik moet nog steeds voorzichtig zijn met mijn reactie op zo'n moment...(niet gaan schreeuwen bv.)
Maar er is één ding dat wel enorm veranderd is...omdat God mij inderdaad heeft laten zien dat ik er mag zijn, dat ik (mijn mening) net zo veel waard is als ieder ander...ben ik zekerder geworden van mezelf, ik sta steviger in mijn schoenen. En daardoor heb ik een bepaalde vrede gekregen van binnen...de vrede God's.
En door die vrede ben ik niet alleen een stuk zekerder, ik ben ook veel beter in staat om te gaan met dit soort momenten. Dat ik zonder me daar naar bij te voelen, of onwaardig, iemand zijn eigen mening kan laten hebben.
Dat betekent niet alleen dat ik op die momenten kalm kan blijven en normaal in gesprek te blijven...het betekent ook, dat op momenten dat dit me even niet is gelukt...ik mijn fouten toe kan geven. Want we zijn tenslotte nog steeds mensen, en niet perfect...dus we gaan allemaal wel eens de fout in! Knipoog smiley

Hoi Tess,
Wat goed van je dat je je dat bewust werd, da's denk ik zo'n belangrijke stap !
Ieder mens heeft ergens voor zichzelf een grens, waar een ander tever in kan gaan... dat is soms een heel leerproces om consequent voor jezelf op te komen... Knipoog smiley

Kun je zeggen dat je door die vrede die je ervaart je minder laat beinvloeden door de omstandigheden ? (als ik het niet goed heb, moet je het zeggen hoor)

Berichten: 2113

CARIN303 schreef:

Oh Tess, ik herken zoveel van mijzelf in jouw verhaal.
Behalve dan van jouw zoon.

Jaren kon ik zo maar ongelooflijk boos worden en ik kwam er uiteindelijk achter dat mensen dat een gevoelige snaar geraakt hadden zonder dat ik mij dat besefte.
Het blijft een leerproces maar door hierin open te worden naar anderen ( door dit te delen ) gaat het mij steeds makkelijker af.
(Natuurlijk zit hier een enorm verhaal achter maar dat wil ik hier niet delen.)

Toch bedankt dat je dit dan wel wilde delen Carin... Lachende smiley

Nog niet zo lang geleden heb ik ik een assertiviteitscursus gevolgd, waarin dat ook aan de orde kwam...
Daarin leerde ik ook dat juist om het al vroeg op tafel te leggen je voorkomt dat je later ontevreden rondloopt, omdat je het niet hebt aangekaart.
Idd. is open worden naar anderen een goede manier om anderen duidelijk te maken waar bij jou de grens ligt.

Heeft iemand misschien de ervaring om er toch ontevreden mee rond te lopen ? en liep je dan ergens tegenaan ?

Berichten: 2338

SUSANNAH475 schreef:

Kun je zeggen dat je door die vrede die je ervaart je minder laat beinvloeden door de omstandigheden ? (als ik het niet goed heb, moet je het zeggen hoor)

Ik denk het wel...mijn geloof is een heel belangrijke rol gaan spelen in eigenlijk alles wat ik doe. Ik heb bemerkt dat het "stemmetje" dat overigens al jaren binnen in mijzelf zit, echt dient als een kompas...(zou het de stem van God zijn?) ...en er dus meestal helemaal niet zo ver naast zit!
Voorheen lukte het me niet om dit stemmetje te onderscheiden van mijn eigen angsten en oordelen. Factoren die mij negatief beïnvloedden, waardoor ik dus ook heel gevoelig was voor "commentaar" van anderen...en zo enorm snel aan mezelf ging twijfelen. Dus ook al wist ik, gevoelsmatig, dat ik goed zat...ik liet me toch aan het twijfelen brengen met alle gevolgen van dien.
Doordat God dit stukje, in mijn ervaring letterlijk, heeft aangepakt...en voor die twijfel dat stukje vrede in de plaats gegeven heeft, ben ik dus inderdaad lang zo makkelijk niet meer aan het twijfelen te brengen.
Maar, dit stemmetje is wel rechtvaardig! Zoals het me duidelijk maakt wanneer ik iets goed doe, zo doet het dat ook wanneer ik ernaast zit.
En hoewel het me soms nog wel enige moeite kost, durf ik dat dan ook wel weer toe te geven...mijn zwakheden tonen.
Mezelf laten zien zoals ik ben betekent namelijk ook dat ik mijn zwakke kanten, mijn kwetsbaarheid mag laten zien. En dat is iets dat ik wel altijd probeer maar in de praktijk niet altijd even goed uit de verf komt. Maar dat is wel iets dat echt in mij zit en niet zo zeer aan de omgeving ligt, dat die vrede dan even overstemd word door de angst om afgewezen te worden...nou ja, nog een flink leerpuntje zullen we maar zeggen Knipoog smiley

Berichten: 1193

SUSANNAH475 schreef:

Toch bedankt dat je dit dan wel wilde delen Carin... Lachende smiley

Nog niet zo lang geleden heb ik ik een assertiviteitscursus gevolgd, waarin dat ook aan de orde kwam...
Daarin leerde ik ook dat juist om het al vroeg op tafel te leggen je voorkomt dat je later ontevreden rondloopt, omdat je het niet hebt aangekaart.
Idd. is open worden naar anderen een goede manier om anderen duidelijk te maken waar bij jou de grens ligt.

Heeft iemand misschien de ervaring om er toch ontevreden mee rond te lopen ? en liep je dan ergens tegenaan ?

Jazeker; dat gevoel ken ik wel. Als je bijvoorbeeld iemand een supervriendelijk mailtje stuurt en je krijgt dan een agressief bericht terug waarin je van alles voor de voeten gegooid wordt over dingen die je nooit hebt gezegd.

Of, ook erg: je deelt iets van je zelf met de bedoeling om iemand te bemoedigen en die persoon haalt je vervolgens onderuit en misbruikt je goede woorden voor eigen gewin.

Dat voelt heel onbevredigend, maar het heeft geen zin om dergelijke mensen op hun gedrag aan te spreken. Parels voor de zwijnen....

Berichten: 2113

ZINGA672 schreef:

Jazeker; dat gevoel ken ik wel. Als je bijvoorbeeld iemand een supervriendelijk mailtje stuurt en je krijgt dan een agressief bericht terug waarin je van alles voor de voeten gegooid wordt over dingen die je nooit hebt gezegd.

Of, ook erg: je deelt iets van je zelf met de bedoeling om iemand te bemoedigen en die persoon haalt je vervolgens onderuit en misbruikt je goede woorden voor eigen gewin.

Dat voelt heel onbevredigend, maar het heeft geen zin om dergelijke mensen op hun gedrag aan te spreken. Parels voor de zwijnen....

Da's idd. vervelend Zinga.
Ik bedoelde het eigenlijk in het verband met conflictsituaties... (en dan met name met mensen die dichtbij je staan).
Ik denk nl. (en dit is een voorbeeld) dat als je over je eigen grenzen heengaat, je op een gegeven moment toch bij jezelf bemerkt dat je het anders aan had moeten pakken.
Als je het dan niet uitpraat, merken anderen in je directe omgeving dat ?
Hoe ga je daar dan mee om ?

Berichten: 2338

SUSANNAH475 schreef:

Da's idd. vervelend Zinga.
Ik bedoelde het eigenlijk in het verband met conflictsituaties...
Ik denk nl. (en dit is een voorbeeld) dat als je over je eigen grenzen heengaat, je op een gegeven moment toch bij jezelf bemerkt dat je het anders aan had moeten pakken.
Als je het dan niet uitpraat, merken anderen in je directe omgeving dat ?
Hoe ga je daar dan mee om ?

Als er één ding is dat ik nog een keertje extra geleerd heb is het dat anderen niets aan je neus kunnen zien...
Als je wilt dat een ander rekening met je houd, dat ze je niet onbedoeld over je eigen grenzen heen trekken...zul je moet communiceren! En hoe eerder je daar mee begint, hoe beter...liever voorkomen dan genezen Knipoog smiley

Sorry, sprak een beetje voor mij beurt!

Berichten: 2113

TESSYBEAR731 schreef:

Als er één ding is dat ik nog een keertje extra geleerd heb is het dat anderen niets aan je neus kunnen zien...
Als je wilt dat een ander rekening met je houd, dat ze je niet onbedoeld over je eigen grenzen heen trekken...zul je moet communiceren! En hoe eerder je daar mee begint, hoe beter...liever voorkomen dan genezen Knipoog smiley

Sorry, sprak een beetje voor mij beurt!

tnx Tess...
Dus daar ligt de oplossing... communiceren...

Weet je, er moet ruimte voor zijn voor communicatie... en ik denk zelf dat het vooral voor een kind belangrijk is dat het (vooral als het al wat ouder is) leert om aan te geven als het ergens mee zit.
Ikzelf heb dit stuk opvoeding helaas gemist... heb zelf de dingen opgekropt en had toen geen idee hoe ik de dingen waar ik mee zat op tafel gooide...
Leer je dat ook bijv. aan je kind Tess, om het gesprek open te houden ?

Berichten: 2338

SUSANNAH475 schreef:

tnx Tess...
Dus daar ligt de oplossing... communiceren...

Weet je, er moet ruimte voor zijn voor communicatie... en ik denk zelf dat het vooral voor een kind belangrijk is dat het (vooral als het al wat ouder is) leert om aan te geven als het ergens mee zit.
Ikzelf heb dit stuk opvoeding helaas gemist... heb zelf de dingen opgekropt en had toen geen idee hoe ik de dingen waar ik mee zat op tafel gooide...
Leer je dat ook bijv. aan je kind Tess, om het gesprek open te houden ?

Dat probeer ik wel Sus, vertel hem altijd dat hij alles tegen me mag zeggen en in veel dingen is hij ook heel eerlijk...
Maar ik merk dat hij op mij lijkt, en vertellen niet zomaar van een leien dakje gaat. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het dan moeilijk vind om hem dan toch aan het praten te krijgen. het enige dat ik dus kan doen is zorgen dat ik zelf goed blijf communiceren!
Ik denk dat daar sowieso de kern zit...ten allen tijde zelf blijven communiceren, hoe weinig je misschien ook van de ander terug krijgt.
Je kunt denk ik beter te veel informatie geven, dan te weinig...op die manier zal een evt. conflict nooit te wijten zijn aan verkeerde communicatie van jouw kant. Mits je wel op een kalme manier in gesprek blijft natuurlijk! Knipoog smiley

Berichten: 2113

TESSYBEAR731 schreef:

Dat probeer ik wel Sus, vertel hem altijd dat hij alles tegen me mag zeggen en in veel dingen is hij ook heel eerlijk...
Maar ik merk dat hij op mij lijkt, en vertellen niet zomaar van een leien dakje gaat. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het dan moeilijk vind om hem dan toch aan het praten te krijgen. het enige dat ik dus kan doen is zorgen dat ik zelf goed blijf communiceren!
Ik denk dat daar sowieso de kern zit...ten allen tijde zelf blijven communiceren, hoe weinig je misschien ook van de ander terug krijgt.
Je kunt denk ik beter te veel informatie geven, dan te weinig...op die manier zal een evt. conflict nooit te wijten zijn aan verkeerde communicatie van jouw kant. Mits je wel op een kalme manier in gesprek blijft natuurlijk! Knipoog smiley

Lijkt me nog best ingewikkeld met zo'n kleine...
'k Kan me zo voorstellen dat een klein kind meer zin in spelen heeft dan in praten... Knipoog smiley

Berichten: 766

SUSANNAH475 schreef:

Soms besef ik het me pas
na een nacht vol herrie
Wat het met me deed
En hoe graag ik het als kind vermeed

Vannacht hoorde ik het bij de buren
Tussen de muziek van Andre Hazes door
Ineens besefte ik het weer
hoe me dat pijn deed, die sfeer

Eigenlijk ben ik een geluksvogel
De ruzie is uit m'n leven
al besef ik het niet meer elke dag
Ik sta elke morgen op met een lach

De ongelooflijke rust is daar
mij door God elke keer weer gegeven
Een vrede die alle verstand te boven gaat
En mij nimmermeer verlaat

Wat ben ik dankbaar dan dat ik geloof
In een God die het goede voor ons zoekt.
Waar ooit de haat en pijn
er niet meer zal zijn.

Tot zover een gedicht.

Ik zou graag van jullie willen weten hoe jullie dat in de praktijk doen.
De meeste van ons hebben kinderen... en ik neem aan dat het niet altijd gemakkelijk is... wat doe je als ouder in een 'crisis'situatie ? (en daar bedoel ik dan mee, bijv. wat je doet als iets net op een moment komt dat het je niet uitkomt misschien, je bent moe, je komt net uit je werk, de dag zit volgepland en er is echt geen tijd...)
Wat doe je als je zelf het geduld ff niet meer hebt... geef je dat dan eerlijk toe aan je kids ?
Hoe gaan jullie met conflicten om ?

Ik ben me ervan bewust dat het best een gevoelig onderwerp is en dat het best iets van je vraagt en misschien nog niet zo gemakkelijk is om je daarin kwetsbaar op te stellen... en je verhaal te delen.
Toch ben ik daar benieuwd naar, en laat ik 1 ding voorop stellen... als je ervan kan leren, is 't alleen maar leerzaam toch ?

Suus

Ik volgde de methode Gordon om mijn zoon op te voeden naar de eisen van deze tijd en las ook de opvoedkundige boeken die mijn ouders hanteerden, ook moderne ouders.
Dat klinkt misschien wat erg verstandelijk maar er staan veel praktische tips in naast het inzicht wat je krijgt in hoe jouw communicatie overkomt bij je kind. Daardoor word je bewust van het effect van je doen en laten en hoe je je kind voorleeft.

Wat helpt is tegen je kind zeggen in voor hem/haar begrijpelijke taal natuurlijk en rekening houdend met wat te bevatten is dat je moe bent of je niet lekker voelt en dat je niet zoveel kunt als anders. Zo stoot je het kind niet af maar betrekt het bij hoe je je voelt en hij/zij zal moeite doen rekening met je te houden. Zelf wordt hij/zij dan vertrouwd met het idee dat het goed is te praten over wat je bezighoudt, wat belangrijk voor je is. Mijn zoon is inmiddels een volwassen man die heel goed relaties kan beginnen en onderhouden met mensen die hij uitkiest.

Berichten: 2338

SUSANNAH475 schreef:

Lijkt me nog best ingewikkeld met zo'n kleine...
'k Kan me zo voorstellen dat een klein kind meer zin in spelen heeft dan in praten... Knipoog smiley

Jah...of in televisie kijken! Clown smiley

Berichten: 2113

MIEKE364 schreef:

Ik volgde de methode Gordon om mijn zoon op te voeden naar de eisen van deze tijd en las ook de opvoedkundige boeken die mijn ouders hanteerden, ook moderne ouders.
Dat klinkt misschien wat erg verstandelijk maar er staan veel praktische tips in naast het inzicht wat je krijgt in hoe jouw communicatie overkomt bij je kind. Daardoor word je bewust van het effect van je doen en laten en hoe je je kind voorleeft.

Wat helpt is tegen je kind zeggen in voor hem/haar begrijpelijke taal natuurlijk en rekening houdend met wat te bevatten is dat je moe bent of je niet lekker voelt en dat je niet zoveel kunt als anders. Zo stoot je het kind niet af maar betrekt het bij hoe je je voelt en hij/zij zal moeite doen rekening met je te houden. Zelf wordt hij/zij dan vertrouwd met het idee dat het goed is te praten over wat je bezighoudt, wat belangrijk voor je is. Mijn zoon is inmiddels een volwassen man die heel goed relaties kan beginnen en onderhouden met mensen die hij uitkiest.

Dank je voor je reactie Mieke.
Fijn dat je dan toch uit boeken iets kon leren... ook al ken ik die methode zelf niet.
Ik hoor wel om me heen dat de praktijk vaak een heel ander verhaal is dan de opvoeding uit boekjes... immers geen 1 kind is hetzelfde...
Ik denk wel dat goede informatie kan helpen, maar je bent er dan nog niet... de praktijk die volgt... Knipoog smiley

Het is idd. belangrijk om je als ouder aan te passen aan het niveau van je kind.
Het lijkt me heel goed om ook jouw gevoelens als ouder te benoemen... tegelijkertijd denk ik dat je kinderen nooit moet belasten met volwassen zaken. Maar zeggen dat je moe bent is goed en kan ook een kind goed begrijpen.
Zelf denk ik dat het heel belangrijk is om een juiste sfeer te creeeren... jij als ouder bent dan het goede voorbeeld... ik denk dat kinderen heel veel leren van wat ze zien... zo kunnen ze ook zelf rust en vrede ervaren denk ik als jij dat als ouder ook bent.
Ik spreek niet uit ervaring want ik heb zelf (helaas) geen kids, maar denk wel dat het zo werkt... (haha, theorie ? of toch de praktijk ?)

Berichten: 555

TESSYBEAR731 schreef:

Ik denk het wel...mijn geloof is een heel belangrijke rol gaan spelen in eigenlijk alles wat ik doe. Ik heb bemerkt dat het "stemmetje" dat overigens al jaren binnen in mijzelf zit, echt dient als een kompas...(zou het de stem van God zijn?) ...en er dus meestal helemaal niet zo ver naast zit!
Voorheen lukte het me niet om dit stemmetje te onderscheiden van mijn eigen angsten en oordelen. Factoren die mij negatief beïnvloedden, waardoor ik dus ook heel gevoelig was voor "commentaar" van anderen...en zo enorm snel aan mezelf ging twijfelen. Dus ook al wist ik, gevoelsmatig, dat ik goed zat...ik liet me toch aan het twijfelen brengen met alle gevolgen van dien.
Doordat God dit stukje, in mijn ervaring letterlijk, heeft aangepakt...en voor die twijfel dat stukje vrede in de plaats gegeven heeft, ben ik dus inderdaad lang zo makkelijk niet meer aan het twijfelen te brengen.
Maar, dit stemmetje is wel rechtvaardig! Zoals het me duidelijk maakt wanneer ik iets goed doe, zo doet het dat ook wanneer ik ernaast zit.
En hoewel het me soms nog wel enige moeite kost, durf ik dat dan ook wel weer toe te geven...mijn zwakheden tonen.
Mezelf laten zien zoals ik ben betekent namelijk ook dat ik mijn zwakke kanten, mijn kwetsbaarheid mag laten zien. En dat is iets dat ik wel altijd probeer maar in de praktijk niet altijd even goed uit de verf komt. Maar dat is wel iets dat echt in mij zit en niet zo zeer aan de omgeving ligt, dat die vrede dan even overstemd word door de angst om afgewezen te worden...nou ja, nog een flink leerpuntje zullen we maar zeggen Knipoog smiley

jouw verhaal is echt heel herkenbaar tessybear
ook ik vond (en vind nogsteeds) het heel moeilijk om mijn grenzen aan te geven
vooral denk ik door de angst om afgewezen te worden
communiceren is voor mij daarom ook best heel lastig
mar langzaam maar zeker ben ik aan het leren mezelf te mogen zijn
goed genoeg zoals ik ben
maar dat gaat niet zomaar en is een heel proces

Berichten: 766

SUSANNAH475 schreef:

Dank je voor je reactie Mieke.
Fijn dat je dan toch uit boeken iets kon leren... ook al ken ik die methode zelf niet.
Ik hoor wel om me heen dat de praktijk vaak een heel ander verhaal is dan de opvoeding uit boekjes... immers geen 1 kind is hetzelfde...
Ik denk wel dat goede informatie kan helpen, maar je bent er dan nog niet... de praktijk die volgt... Knipoog smiley

Het is idd. belangrijk om je als ouder aan te passen aan het niveau van je kind.
Het lijkt me heel goed om ook jouw gevoelens als ouder te benoemen... tegelijkertijd denk ik dat je kinderen nooit moet belasten met volwassen zaken. Maar zeggen dat je moe bent is goed en kan ook een kind goed begrijpen.
Zelf denk ik dat het heel belangrijk is om een juiste sfeer te creeeren... jij als ouder bent dan het goede voorbeeld... ik denk dat kinderen heel veel leren van wat ze zien... zo kunnen ze ook zelf rust en vrede ervaren denk ik als jij dat als ouder ook bent.
Ik spreek niet uit ervaring want ik heb zelf (helaas) geen kids, maar denk wel dat het zo werkt... (haha, theorie ? of toch de praktijk ?)

Zo'n methode kan je het beste gebruiken als leidraad en dingen ervan gebruiken die bij je passen en aansluiten of aansluitbaar maken op je eigen manier van opvoeden, zo bedoel ik het meer en dat kan heel goed gaan.

Berichten: 107

MIEKE364 schreef:

Zo'n methode kan je het beste gebruiken als leidraad en dingen ervan gebruiken die bij je passen en aansluiten of aansluitbaar maken op je eigen manier van opvoeden, zo bedoel ik het meer en dat kan heel goed gaan.

Ik heb 2 jaar op een peuterspeelzaal meegelopen als ondersteuning van de leidster. Daar maakte ik kennis met de Gordonmethode, die ze daar hanteerden. Ik kan niet anders zeggen dat ik er goede ervaringen mee heb gehad. Moest er eerst aan wennen, maar als je het eenmaal gewend bent, om ook echt te luisteren naar het kind, en niet altijd je eigen wil als maatstaf te nemen, kan het in de praktijk voordelen opleveren. De sfeer van overleg tussen leiding en kinderen op deze peuterspeelzaal was zeer goed, en dat kwam zeker door het gebruik van deze methode. Maar het is net als met alles, je kunt er het beste kennis van nemen, en kijken of het in je situatie past, anders wordt je er natuurlijk alleen maar ongelukkiger van.
Met mijn oudste had ik veel problemen, en de psycholoog waar ik toen was gaf het advies, dat luisteren naar je kind het allerbelangrijkst is.
Wat zeker niet betekent om het kind overal zijn zin in te geven natuurlijk, zo bedoel ik het niet.
Grace

Berichten: 766

GRACE015 schreef:

Ik heb 2 jaar op een peuterspeelzaal meegelopen als ondersteuning van de leidster. Daar maakte ik kennis met de Gordonmethode, die ze daar hanteerden. Ik kan niet anders zeggen dat ik er goede ervaringen mee heb gehad. Moest er eerst aan wennen, maar als je het eenmaal gewend bent, om ook echt te luisteren naar het kind, en niet altijd je eigen wil als maatstaf te nemen, kan het in de praktijk voordelen opleveren. De sfeer van overleg tussen leiding en kinderen op deze peuterspeelzaal was zeer goed, en dat kwam zeker door het gebruik van deze methode. Maar het is net als met alles, je kunt er het beste kennis van nemen, en kijken of het in je situatie past, anders wordt je er natuurlijk alleen maar ongelukkiger van.
Met mijn oudste had ik veel problemen, en de psycholoog waar ik toen was gaf het advies, dat luisteren naar je kind het allerbelangrijkst is.
Wat zeker niet betekent om het kind overal zijn zin in te geven natuurlijk, zo bedoel ik het niet.
Grace

Dat laatste is zeker waar. Het gaat meer om de kwaliteit van de omgang met elkaar. Onverdeelde aandacht werkt vaak goed bij het opvoeden. Het oprecht luisteren naar wat je kind bezighoudt geeft hem/haar het gevoel ertoe te doen en voelt zich serieus genomen. Door zichzelf uit te leggen wordt voor het kind zelf ook meer helder wat hij/zij echt wil en waarom. Wat ook goed werkt is uitleggen waarom je wilt dat je kind iets niet doet. Daarbij wordt voor jezelf ook duidelijk wat nou precies je motivatie is.
De meest fantastische reactie kreeg ik van de vrienden van mijn zoon toen zij voor het eerst met de auto uitgingen en ik hen ging uitleggen waarom ik vond dat ze voorzichtig moesten zijn en geen risico moesten nemen. Het was even stil nadat ik zei: "kan je je voorstellen hoe je ouders en je zus zich zouden voelen als er met jullie iets gebeurd? Weet je wel hoe kostbaar en dierbaar jullie zijn en hoeveel ervan jullie wordt gehouden?". "ehhh, je bent hartstikke gek maar we houden wel van je, hoor" baste de 'Bob' van het span en verlegen grijnzend keken ze van elkaar naar mij en weer terug. Een prachtig moment...Zeg gewoon hoe het zit...doe niet geheimzinnig, wees open en blijf belangstellend, niet veroordelend maar leg hen jouw bezorgdheid uit...
In de puberteit reageren ze wel stoer of kribbig maar de boodschap komt wel aan.

Berichten: 5407

MIEKE364 schreef:

Dat laatste is zeker waar. Het gaat meer om de kwaliteit van de omgang met elkaar. Onverdeelde aandacht werkt vaak goed bij het opvoeden. Het oprecht luisteren naar wat je kind bezighoudt geeft hem/haar het gevoel ertoe te doen en voelt zich serieus genomen. Door zichzelf uit te leggen wordt voor het kind zelf ook meer helder wat hij/zij echt wil en waarom. Wat ook goed werkt is uitleggen waarom je wilt dat je kind iets niet doet. Daarbij wordt voor jezelf ook duidelijk wat nou precies je motivatie is.
De meest fantastische reactie kreeg ik van de vrienden van mijn zoon toen zij voor het eerst met de auto uitgingen en ik hen ging uitleggen waarom ik vond dat ze voorzichtig moesten zijn en geen risico moesten nemen. Het was even stil nadat ik zei: "kan je je voorstellen hoe je ouders en je zus zich zouden voelen als er met jullie iets gebeurd? Weet je wel hoe kostbaar en dierbaar jullie zijn en hoeveel ervan jullie wordt gehouden?". "ehhh, je bent hartstikke gek maar we houden wel van je, hoor" baste de 'Bob' van het span en verlegen grijnzend keken ze van elkaar naar mij en weer terug. Een prachtig moment...Zeg gewoon hoe het zit...doe niet geheimzinnig, wees open en blijf belangstellend, niet veroordelend maar leg hen jouw bezorgdheid uit...
In de puberteit reageren ze wel stoer of kribbig maar de boodschap komt wel aan.

Wat leuk te horen, ik heb jaren geleden (toen mijn kinderen klein waren) een cursus van Gordon gevolgd en ik heb daar zoveel profijt van gehad. Eigenlijk ook wel in de omgang met volwassenen......

Berichten: 2113

MIEKE364 schreef:

Dat laatste is zeker waar. Het gaat meer om de kwaliteit van de omgang met elkaar. Onverdeelde aandacht werkt vaak goed bij het opvoeden. Het oprecht luisteren naar wat je kind bezighoudt geeft hem/haar het gevoel ertoe te doen en voelt zich serieus genomen. Door zichzelf uit te leggen wordt voor het kind zelf ook meer helder wat hij/zij echt wil en waarom. Wat ook goed werkt is uitleggen waarom je wilt dat je kind iets niet doet. Daarbij wordt voor jezelf ook duidelijk wat nou precies je motivatie is.
De meest fantastische reactie kreeg ik van de vrienden van mijn zoon toen zij voor het eerst met de auto uitgingen en ik hen ging uitleggen waarom ik vond dat ze voorzichtig moesten zijn en geen risico moesten nemen. Het was even stil nadat ik zei: "kan je je voorstellen hoe je ouders en je zus zich zouden voelen als er met jullie iets gebeurd? Weet je wel hoe kostbaar en dierbaar jullie zijn en hoeveel ervan jullie wordt gehouden?". "ehhh, je bent hartstikke gek maar we houden wel van je, hoor" baste de 'Bob' van het span en verlegen grijnzend keken ze van elkaar naar mij en weer terug. Een prachtig moment...Zeg gewoon hoe het zit...doe niet geheimzinnig, wees open en blijf belangstellend, niet veroordelend maar leg hen jouw bezorgdheid uit...
In de puberteit reageren ze wel stoer of kribbig maar de boodschap komt wel aan.

mooi stukje Mieke...
Ik vermoed dat het niet luisteren naar een kind toch vaker voorkomt dan je denkt.
Uitleggen waarom je wilt dat je kind iets niet doet vind ik ook super belangrijk... ik heb dat pas in de praktijk gezien bij een C.M. moeder en ik moest bijna huilen, zo goed vond ik dat ze dat deed... Knipoog smiley

Berichten: 766

SUSANNAH475 schreef:

mooi stukje Mieke...
Ik vermoed dat het niet luisteren naar een kind toch vaker voorkomt dan je denkt.
Uitleggen waarom je wilt dat je kind iets niet doet vind ik ook super belangrijk... ik heb dat pas in de praktijk gezien bij een C.M. moeder en ik moest bijna huilen, zo goed vond ik dat ze dat deed... Knipoog smiley

Het kan ontroerend zijn, he, als je om je heen ziet hoe het zou moeten en hoe het gelukkig ook kan zijn. Je zou het iedere ouder en ieder kind gunnen, dat inzicht te krijgen.
Nu hij volwassen is zie ik hoe hij het zelf toepast met de volwassenen om zich heen. En ik krijg dezelfde behandeling op zijn manier natuurlijk, van hem terug en dat is vaak heel ontroerend.
Ik ben beretrots op hem.
Goed doen werkt als een steentje werpen in een poel met stilstaand water, het breidt zich uit; negativiteit wordt gestopt en ervoor in de plaats komt positiviteit, dat, als het wordt overgenomen, steeds meer ruimte inneemt.