Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Zaterdag 9 juli, Math. 6: 5-15; Geen omhaal van woorden.

Lang bidden, dat deden ze maar al te graag, de geestelijke leiders van Israël. Als het even kon gingen ze midden in de synagoge staan op of de hoeken van de pleinen, goed zichtbaar voor alle mensen.
Huichelaars, noemt Jezus hen. Ze doen het om op te vallen, om geprezen te worden vanwege hun vroomheid. Maar dat is geen vroomheid. Echte vroomheid treedt niet op de voorgrond. Bidden, zo zegt Jezus, kun je beter in die donkere kamer die elk Joods huis wel heeft, de binnenkamer, die wordt gebruikt om allerlei dingen te bewaren. Ga daar maar zitten, zegt Jezus, en doe de deur maar dicht. En gebruik niet zoveel woorden; denk niet dat God je verhoren zal omdat je zo lang aan het bidden bent! Dat denken de heidenen. Maar ze vergissen zich. God weet wat u nodig hebt, al voor u het Hem vraagt!
Zo spreekt Jezus over het gebed. Hij doet nog meer; Hij leert de discipelen een gebed. Kort en krachtig: Onze Vader. Ja, dat mag je tegen God zeggen: Vader. Eigenlijk gebruikt Jezus hier een woord dat je nog beter zou kunnen vertalen met ‘papa’; het is het woord dat onze kinderen gebruiken als ze hun vader roepen. Zo is God: onze Vader die in de hemelen zijt. Zo leert Jezus ons bidden. Bidden om de heiliging van Gods Naam, om de komst van Zijn Koninkrijk, om het geschieden van Zijn wil. En wie zo is gericht op God, die mag ook vragen om brood, om vergeving en om verlossing van de boze. Nee, veel woorden heb je niet nodig. Bidden is eigenlijk God aan Zijn woord houden. Pappa, Vader, weet U nog wat U beloofd…?

Berichten: 4992

Zondag 10 juli, Math. 6: 25-34; Eerst.

Heel vaak moet je in het leven kiezen. Wat zet je bovenaan de verlanglijst… Ga je sparen voor een fiets of voor een horloge… Prioriteiten, zo noemen we met een deftig woord die dingen die wij van het grootste belang achten. Die dingen die je het eerst wilt doen en waaraan je de meeste aandacht schenkt.
Als je Jezus vraagt, is er eigenlijk maar één prioriteit, één ding dat van het grootste belang is. Het Koninkrijk van God. Natuurlijk, er zijn duizend-en-één dingen die ook gedaan moeten worden. De vogels zaaien dan wel niet en maaien doen ze ook niet, maar ze gaan er wel op uit om voedsel te zoeken. Toch kun je van de vogels en de bloemen leren: ze zijn niet bezorgd. Ze zitten niet stil in een hoekje zich suf te piekeren over van alles en nog wat. Ze vragen zich niet af: hoe moet dit en hoe moet dat. Ze leven het leven, ze fladderen en vliegen, ze groeien en bloeien – maar verder ook niet. En daar – zo zegt Jezus tegen Zijn discipelen – daar moeten jullie een wat meer op lijken! Leef als de vogels, leef als de bloemen en vertrouw er op dat God voor je zorgt!
Eerst. Eerst het Koninkrijk van God en zijn gerechtigheid. Wat dat betekent? Denk maar weer aan de Zaligsprekingen. Zalig zijn – nee, niet de mensen met de volle schuren en de dikke portemonnees-, zalig zijn zij die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, de barmhartigen, de reinen van hart. Dat zou bovenaan ons verlanglijst moeten staan: zó te leven, zó een kind van het licht te zijn!

Berichten: 4992

Maandag 11 juli; Math. 7: 1-6; Splinters en balken.

Daar kan Jezus over meepraten: over splinters eb over balken! Ik denk dat Hij in de timmerwerkplaats van Jozef in Nazaret heel wat keren een splinter in de vinger gekregen heeft; en Hij zal ook wel eens een balk hebben weggebracht naar een klant hier of daar. Dat is nog niet zo eenvoudig: voor je het weet bots je met zo’n grote balk tegen iemand op in de smalle straatjes van de stad.
Jezus vertelt. Over splinters en balken. Je ziet het voor je: iemand die bij een ander een splinter uit het oog verwijdert, maar niet ziet dat in zijn oog een hele balk terechtgekomen is…
Zo is iemand die een ander oordeelt zonder zich zelf te oordelen. Zo iemand is een huichelaar. En, laten we eerlijk zijn, maar al te vaak gaan wij op die manier met elkaar om. Het is waar: je ontkomt er niet aan andere mensen te beoordelen. Jezus zelf doet dat ook. Denk maar aan Zijn woorden over de Schriftgeleerden! Nee, Jezus wil niet zeggen dat je nooit een oordeel over anderen mag uitspreken. Hij wil alleen zeggen dat je altijd jezelf met een gelijke maat moet meten. En wie dat eerlijk doet, houdt altijd zijn mond. Wie de balk in zijn eigen oog ontdekt, ziet steeds minder splinters in de ogen van zijn medemensen. Daar heb je eigenlijk je leven lang werk aan: die balk uit je eigen oog te verwijderen…
Splinters en balken. Ach, de splinters, die zien we wel. De nare eigenschappen van je vader, je moeder, je broer of zus, je man of je vrouw. Maar die balk in je eigen oog… Pas als je die hebt ontdekt, kun je de ander met z’n splintertje misschien een beetje helpen…

Berichten: 4992

Dinsdag 12 juli, Math. 7: 13-23; De enge poort.

In Bethelem staat nu een kerk die de Geboortekerk wordt genoemd. In die kerk is een donker gewelf waar – naar men zegt – de plaats is waar Jezus werd geboren. Als je die kerk in wilt gaan moet je diep bukken. Eén van de oorspronkelijke grote ingangen is bijna helemaal dichtgemetseld uit veiligheidsoverwegingen, eeuwen geleden al. Alleen als je diep bukt en buigt kun je door een smalle ingang de kerk binnengaan.
Eng is de poort, zegt Jezus, en smal de weg die naar het leven leidt. Denk niet dat het gemakkelijk is om Mij te volgen. Je kunt pas werkelijk iets van Mijn boodschap begrijpen, iets van de betekenis van Mijn geboorte verstaan, als je diep wilt bukken en buigen. Dat enge poortje in de Geboortekerk in Bethlehem is eigenlijk een soort gelijkenis!
Zeker, er zijn mensen genoeg die zéggen dat ze Jezus volgen of dat ze van God houden, maar kijk eens goed naar hun daden, naar hun vruchten! Zéggen dat je van God houdt, dat is gemakkelijk genoeg. Hem werkelijk liefhebben, dat is iets anders. Dat is ook veel moeilijker. Dat is een enge poort en een smalle weg.
Het verschil tussen die twee poorten en die twee wegen? De brede loopt uit op de ondergang. De smalle op het leven, de vreugde, het Koninkrijk!
Waar die enge poort en die smalle weg te vinden zijn? De vier evangelisten hebben de weg in kaart gebracht. Zij zijn de wegwijzers naar het Vaderhuis. En de weg zelf? Heeft Jezus niet gezegd dat Hij zelf de weg wilt zijn?

Berichten: 4992

Woensdag 13 juli, Math. 7: 24-27; Het huis op de rots.

Een huis bouwen op het zand – daar moet je toch inderdaad wel een dwaas voor zijn… ! Een kind op het strand weet dat dat niet kan. Ja, wel eventjes – maar als de golven komen, het water en de wind, dan valt het als een kaartenhuis in elkaar. Het heeft geen ondergrond, geen goed fundament.
Die andere man, over wie Jezus vertelt, die heeft het beter bekeken! Die bouwt zijn huis op de rots. Dat is verstandig! Dat huis heeft steun, een goede fundering. Als de storm komt, blijft het staan. Vast en zeker.
Wat wil Jezus zeggen met deze gelijkenis? Die wijze man, die zijn huis bouwt op een rots, dat is degene die Jezus’ woord hoort en ook doét. De dwaze man, die op het zand bouwt, dat is degene die wel luistert naar wat Jezus zegt, maar er niet naar leeft, het niet in praktijk brengt.
Met deze gelijkenis beëindigt Jezus Zijn bergrede. Nu komt het erop aan. De mensen hebben goed geluisterd. Maar zullen ze nu ook doén wat Jezus zegt? Ze zullen er zijn: de wijzen. Maar ook: de dwazen. De ja-knikkers en de nee-doeners. Kruid en onkruid. Wandelaars op de brede weg en bukkers in de poort. Wat wil je?, vraagt Jezus. Wat kies je? Bouwen op zand? Of bouwen op de rots?
Nee, de weg van Jezus is niet de gemakkelijkste. Bouwen op het zand is veel gemakkelijker dan ergens hoop op de rots. De weg van Jezus is niet de weg van de minste weerstand. Integendeel. Maar wie die wel wil gaan, wie bouwt op de rots, Jezus Christus, wie de liefde van God in praktijk brengt, die zal vrucht dragen tot in het eeuwige leven. Dat mag je geloven. Rotsvast!

Berichten: 4992

Donderdag 14 juli, Math. 8: 5-13; Slechts één woord.

Commanderen, dat kunnen ze die officieren! Rechtsomkeert, mars! En: Op de plaats rust! Wee je gebeente als je zo’n opdracht niet perfect uitvoert…
De hoofdman die tot Jezus komt, weet er alles van. Zo gaat het in het leger. Maar vandaag gaat hij op weg om iemand te smeken zelf een bevel uit te spreken. Zijn knecht ligt thuis, ziek, met hevige pijn. Het ziet er niet best uit. En deze hoofdman bekommert zich om het lot van zijn zieke knecht. Zo zelfs, dat hij, als Romein, zich niet schaamt om hulp te vragen aan die Joodse rabbi, Jezus.
Nu is die rabbi niet zo maar een rabbi. Het is een bijzondere rabbi. Het is eigenlijk een Meester, een Kurios, een Generaal! Wat een macht heeft deze Jezus! Hij spreekt, en het is er. Hij gebiedt, en het staat er. Deze Rabbi kan hem helpen, dat gelooft hij met heel zijn hart. En vandaar zijn vraag: Spreek slechts één woord en mijn knecht zal genezen zijn. Kom niet in mijn huis. Dat zou u, als Jood, verontreinigingen. Ik ben niet waard dat U onder mijn dak komt. Slechts één woord is voldoende. Ik weet er alles van; ik heb in het leger maar te zeggen: Ga! En mijn knecht gaat; Kom! en hij komt. Jezus is er stil van. Wat een vertrouwen! Wat een geloof heeft deze heidense soldaat. Dat heeft Hij onder de Joden nog niet zó meegemaakt! Slechts één woord. Wel zeker, dat wil Jezus spreken. En de knecht? Die wordt genezen. Joden, Romeinen, Grieken, Hollanders: Hier is uw generaal, die alle macht heeft, in hemel en op aarde!

Berichten: 4992

Vrijdag 15 juli, Lucas 7: 11-17; Retour.

Het is een drukte van balang, daar bij de poort van Naïn. Twee optochten botsen er bijna op elkaar. De ene optocht komt uit Naïn. Het is een begrafenisstoet. Ach, wat een verdriet! Er is een jongen gestorven, de enige zoon van een vrouw die weduwe is. Eerst haar man, nu haar zoon naar het kerkhof… onvoorstelbaar, wat een verdriet betekent dat! Veel mensen uit de stad gaan met haar mee. Ze dragen de jongen op een baar naar de heuvels bij de stad. Daar, in een spelonk, zal hij worden bijgezet.
De andere stoet gaat juist naar Naïn toe! Het is Jezus met Zijn volgelingen, de discipelen en met hen een grote groep belangstellenden. Bij de stadpoort komen ze elkaar tegen. Het leven botst tegen de dood op. Stop! Halt! Wat is dat?
Een begrafenis? Een zoon van een weduwe? Ach, wat erg… Jezus hoort het, Jezus ziet het en Hij wordt met ontferming bewogen. Dat kan toch niet, zoveel ellende, zoveel verdriet. Huil niet, moeder! En jij, jonge man, sta op! En dan gebeurt het wonder. De jongen gaat overeind zitten en begint te spreken!
Even later gaan ze met z’n allen door de stadspoort van Naïn! Tegen de Levende kan de dood niet op! De begrafenis gaat retour. En de mensen begrijpen het: God ziet om naar Zijn volk! De dagen van Elia en Elisa keren terug. Doden worden opgewekt!
Ik denk dat het op die dag in Naïn feest is geworden. Groot feest! Een voorproefje van de opstanding der doden…

Berichten: 4992

Morgen ga ik verder !!!

Berichten: 4992

Ben nog zo moe dat ik morgen verder ga. Het is vandaag een jaar geleden dat ik begon. Ga morgen verder met een serie verder van Ark mission. Uit de vakantiegids 2011.

Berichten: 4992

Zondag 24 juli; Lucas 10: 38-42 en Math. 11: 28-30: Lekker rustig!

Het ligt zo voor de hand om deze Vakantiebijbelsgids te beginnen met deze teksten. Misschien een beetje flauw zelfs. En toch waren dit de eerste die in mij op kwamen toen ik aan vakantie vieren dacht. Want jarenlang was ik door omstandigheden niet in staat om weg te gaan. Jij wellicht ook niet. En waar vind je dan de rust?
De komende zeven dagen denk ik met jou na over onze zegeningen. Kunnen we ondanks datgene wat we moeten missen, kijken wat we juist wel hebben? Naar al het goede dat God ons geeft?
Stel je voor: met en verhit hoofd heeft moeder Martha de lijstjes, die ze weken al maakte al afgewerkt. Bepakt en bezakt staat het gezin nu in de file. De kinderen maken ruzie op de achterbank en vragen zich om de vijf minuten af of de bestemming al is bereikt. Pa kan later de weg niet vinden, de tomtom begeeft het midden in een onbewoond gebied en tot overmaat van ramp gaat het benzinelampje ook nog branden… Voel je de spanning? Neem dan een moment om diep adem te halen, en kijk omhoog! De God die al je lasten wil dragen, klein en groot, wil jou werkelijke rust geven! We leggen onzelf dikwijls een juk op. We moeten genieten, we moeten blij zijn, we moeten op vakantie om tot rust te komen ( en ondertussen moeten we tijdens die vakantie nog tig boeken lezen ook). Leg jezelf geen juk op! Kom naar Mij… En God belooft dat, wanneer jij tot Hem nadert, Hij er voor jou zal zijn (Jak. 4:8). Wat een heerlijke belofte!

Berichten: 4992

Maandag 25 juli, Psalm 77; Terugkijken in dankbaarheid.

Toen ik nadacht over ‘tel je zegeningen’ en over tevredenheid (n.a.v. Fil. 4:11b), dwaalden mijn gedachten af naar mijn eigen situatie. Ben ik tevreden? Op momenten dat het niet meevalt, schreeuw ik het uit naar God, zoals de schrijver van Psalm 77 ook doet in vers 3. Asaf denkt aan de jaren die voorbij gingen, herinnert zich het blijde musiceren van vroeger en piekert over het verschil tussen toen en nu. Als jij op dit moment in een dergelijke situatie bent, kan ik dit adviseren: kijk en spreek erover met anderen. Het zal je bemoedigen! Ken je het verhaal van de Israëlieten die door de Rode Zee trokken, waar God voor hen een weg baande? Het volk besefte dat er een groot wonder was gebeurd en had diep ontzag voor de Heer ( Ex. 14:32) maar slechts zes weken na hun vertrek uit Egypte beklaagden zij zich (Ex. 16:2) en mopperden er flink op los. De tijden zijn niet veranderd. We vergeten dikwijls waar we vandaan komen. We vergeten de wonderen die God gedaan heeft en klagen over wat we missen. Maar God is groter dan onze problemen! Hij hoort het gemopper en oordeelt niet. Nee, het wonder gaat door. Brood uit de hemel. Water uit de rots. Uiteindelijk gaf Hij zelfs zijn eigen Zoon, uit liefde voor ons (Joh. 3:16). Onvoorwaardelijke liefde! Als we dat bedenken, zullen we stil worden van verwondering en leven in dankbaarheid.

Berichten: 222

MARIO216 schreef:

Maandag 25 juli, Psalm 77; Terugkijken in dankbaarheid.

Toen ik nadacht over ‘tel je zegeningen’ en over tevredenheid (n.a.v. Fil. 4:11b), dwaalden mijn gedachten af naar mijn eigen situatie. Ben ik tevreden? Op momenten dat het niet meevalt, schreeuw ik het uit naar God, zoals de schrijver van Psalm 77 ook doet in vers 3. Asaf denkt aan de jaren die voorbij gingen, herinnert zich het blijde musiceren van vroeger en piekert over het verschil tussen toen en nu. Als jij op dit moment in een dergelijke situatie bent, kan ik dit adviseren: kijk en spreek erover met anderen. Het zal je bemoedigen! Ken je het verhaal van de Israëlieten die door de Rode Zee trokken, waar God voor hen een weg baande? Het volk besefte dat er een groot wonder was gebeurd en had diep ontzag voor de Heer ( Ex. 14:32) maar slechts zes weken na hun vertrek uit Egypte beklaagden zij zich (Ex. 16:2) en mopperden er flink op los. De tijden zijn niet veranderd. We vergeten dikwijls waar we vandaan komen. We vergeten de wonderen die God gedaan heeft en klagen over wat we missen. Maar God is groter dan onze problemen! Hij hoort het gemopper en oordeelt niet. Nee, het wonder gaat door. Brood uit de hemel. Water uit de rots. Uiteindelijk gaf Hij zelfs zijn eigen Zoon, uit liefde voor ons (Joh. 3:16). Onvoorwaardelijke liefde! Als we dat bedenken, zullen we stil worden van verwondering en leven in dankbaarheid.

Toch is dat wezenlijk anders, wat jij schrijft, dat God aan het morren als een door de vingers ziende Liefde-God handelt, neen God is ook rechtvaardig!
1 En ik wil niet, broeders, dat gij onwetende zijt, dat onze vaders allen onder de wolk waren, en allen door de zee doorgegaan zijn;
2 En allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee;
3 En allen dezelfde geestelijke spijs gegeten hebben;
4 En allen denzelfden geestelijken drank gedronken hebben; want zij dronken uit de geestelijke steenrots, die volgde; en de steenrots was Christus.
5 Maar in het meerder [deel] van hen heeft God geen welgevallen gehad; want zij zijn in de woestijn ter nedergeslagen.
6 En deze dingen zijn geschied ons tot voorbeelden, opdat wij geen lust tot het kwaad zouden hebben, gelijkerwijs als zij lust gehad hebben.
7 En wordt geen afgodendienaars, gelijkerwijs als sommigen van hen, gelijk geschreven staat: Het volk zat neder om te eten, en om te drinken, en zij stonden op om te spelen.
8 En laat ons niet hoereren, gelijk sommigen van hen gehoereerd hebben, en er vielen op een dag drie en twintig duizend.
9 En laat ons Christus niet verzoeken, gelijk ook sommigen van hen verzocht hebben, en werden van de slagen vernield.
10 En murmureert niet, gelijk ook sommigen van hen gemurmureerd hebben, en werden vernield van den verderver.
11 En deze dingen alle zijn hunlieden overkomen tot voorbeelden; en zijn beschreven tot waarschuwing van ons, op dewelke de einden der eeuwen gekomen zijn.
12 Zo dan, die meent te staan, zie toe, dat hij niet valle.
13 Ulieden heeft geen verzoeking bevangen dan menselijke; doch God is getrouw, Die u niet zal laten verzocht worden boven hetgeen gij vermoogt; maar Hij zal met de verzoeking ook de uitkomst geven, opdat gij ze kunt verdragen.
14 Daarom, mijn geliefden, vliedt(heb een afkeer van) van den afgodendienst.
15 Als tot verstandigen spreek ik; oordeelt gij, hetgeen ik zeg.

Berichten: 34

CHRISTEN307 schreef:

Toch is dat wezenlijk anders, wat jij schrijft, dat God aan het morren als een door de vingers ziende Liefde-God handelt, neen God is ook rechtvaardig!

Ja, dat is zo, maar God's liefde is daarbij ook onvoorwaardelijk (als enige woord cursief gemaakt in Mario's overdenking) en juist ook in deze gebeurtenis blijkt zo prachtig hoe Hij blijft geven, [/i]ondanks[i] hun (en onze!) ondankbaarheid. Genade is toch ten diepste dat wij niet ontvangen wat we gezien Zijn rechtvaardigheid zouden "verdienen"? "Hij doet ons niet naar onze ongerechtigheden"

Berichten: 4992

Dinsdag 26 juli, Psalm 100; Vieren in dankbaarheid.

Ik was eens bij een optreden van de Continental Kids. Het thema was ‘Partytime’, gebaseerd op de gelijkenis van de verloren zoon. De thuiskomst van de verloren zoon werd luidruchtig gevierd. De oudere broer kon de ‘herrie’ van veraf horen. Ook tijdens het optreden van de Continental Kids ging het dak eraf. Wat een enthousiasme! Ik voelde me een stijve hark tussen al die dansende en vierende kinderen. Maar ik durf te zeggen dat ik, hoewel mijn voeten niet letterlijk van de vloer gingen, innerlijk net zo enthousiast was!
Ik dacht aan woorden uit Johannes 4: “Waarachtige aanbidders zullen de Vader aanbidden in geest en in waarheid, want de Vader aanbidden in geest en in waarheid, want de Vader zoekt zulke aanbidders” (vers 23). Het gaat God dus om onze hartsgesteldheid wanneer we voor zijn aangezicht komen met gejubel (Ps. 100). Is me dat even een opluchting! Ik ben namelijk nooit zo’n luidruchtig type geweest. Maar toegewijd ben ik wel! Kies jij ook vol blijdschap, verlangen, liefde en toewijding voor een relatie met Hem? Dan mag je Hem aanbidden op jouw eigen unieke manier, of dat nu met veel toeters en bellen is, of in stilte. Het gaat om een dankbaar hart dat zich naar Hem uitstrekt. De Vader ziet naar je uit!

Berichten: 4992

Woensdag 27 juli, Psalm 8; Leve de schepping!

In het Oude Testament wordt de grootheid van God zichtbaar. Dat begint meteen in Genesis, dat ‘oorsprong’ of ‘begin’ betekent. God schiep het helaal, het land, de zee, de bomen en de planten, de zon en de maan, dieren in allerlei soorten en ten slotte – als kroon op zijn schepping – schiep Hij de mens.
Wie op de top van een berg staat (of op een ander hoog punt) en naar beneden kijkt ziet allemaal ienieminiwezentjes rondlopen. Wat zijn wij mensen eigenlijk klein en nietig als je het van bovenaf bekijkt.
Wanneer je dan denkt aan de overweldigende grootheid van God (‘Wat is God groot! Zijn rijkdom wijsheid en kennis zijn onmeetbaar’, Rom. 11:33a) kan dat een beklemmend gevoel geven. Je voelt je als mens mogelijk nog kleiner, nederiger en kwetsbaarder. Maar God legde zijn grote macht en heerlijkheid af en kwam als dienaar in het lichaam van een mens (Fil. 2:7) en daarom mogen en kunnen wij in vrijmoedigheid tot Hem naderen (Heb. 4: 16). Wat een zegen!
Teken eens een horizontale tijdslijn, waarop je naast je geboorte wat hoogte- en dieptepunten plaatst in je leven. Overheerst dankbaarheid als je naar je eigen persoonlijke tijdslijn kijkt, of stemt het je juist verdrietig als je terugkijkt op de teleurstellingen die het leven jou bracht? Bedenk dan dat die grote, ontzagwekkende God er al was voordat jouw tijd begon, dat Hij er vandaag is er altijd zal zijn!

Berichten: 4992

Donderdag 28 juli, Psalm 118; Dit is de dag.

Uit onderzoek is gebleken dat wij het meeste van onze vakantie genieten in de voorbereidingstijd en wanneer we weer thuis zijn. Want dan idealiseren we de vakantie (die misschien niet zo eens geweldig was) en hebben we volop voor- of napret.
Hoe ervaar jij dat? Het blijkt heel moeilijk in het hier en nu te genieten. Terwijl er bijbelteksten genoeg zijn die ons hierin verwijzen. ‘Vier feest!’, staat er in vers 27 van Psalm 118.
‘Maak een feestmaal klaar met lekker eten en drinken, en deel ervan uit aan wie niets heeft, want deze dag is gewijd aan de Heer. Wees niet bedroefd, want de vreugde die de HEER u geeft, is uw kracht,’ zei Ezra tegen het volk in Nehemia 8:10. Toen ging iedereen eten en drinken. Ze deelden alles met elkaar en maakten er een groot feest van.
Ik citeer ook gedeeltes uit Prediker 9: 7-9: ‘Dus eet je brood met vreugde, drink met een vrolijk hart je wijn. Draag vrolijke kleren, kies een feestelijke geur. Geniet van je leven, die God je heeft gegeven.’
Misschien zijn er omstandigheden in jouw leven die verre van vrolijk zijn. Hier gaat gelukkig ook niet dat je altijd blij moet zijn. Maar geniet dus op de goede dagen van het goede (Pred. 7:14) en verheug je in Hem, laat de Heer je vreugde blijven (Fil. 4:4), want de vreugde die de HEER je geeft, is jouw kracht!

Berichten: 4992

Vrijdag 29 juli, Psalm 139; Waar gaan we heen?

Hoe ziet jouw favorite vakantie eruit? Bestaat jouw vakantie uit eindeloze fietstochtjes, wandelingen, bezoeken aan dorpjes, steden of musea of lig jij het liefst de hele dag aan het strand of bij het zwembad? Ben jij graag alleen of breng je de vrije dagen liever door met zoveel mogelijk vrienden, familie of andere bekenden? Misschien ben je het liefste ‘gewoon’ maar thuis…
In Psalm 139 lezen we dat waar we ook zijn en we ook naartoe gaan, God ons daar weet te vinden. Met al onze wegen is Hij vertrouwd. Wat we ook doen, actief of niet, Hij is erbij.
Wij zijn onderweg. Bepakt en bezakt gaan we op pad. We hebben onze dromen en verwachtingen en stippelen een weg uit die naar ons doel zal leiden. We nemen voldoende te eten en te drinken mee, trekken goede schoenen aan en nemen voldoende rust. Maar zijn we werkelijk goed voorbereid?
De vakantieperiode is per uitstek een tijd om van een afstandje naar onzelf te kijken en onze route opnieuw te bepalen. Betrek God in je plannen! Hij laat niet los wat zijn hand begon (Fil. 1:6) en zal zijn werk in jou voltooien.

Heer, leid ons over de weg die eeuwig is (Ps. 39:24) en geef ons de rust om te accepteren wat we niet kunnen veranderen, de moed om te veranderen wat we kunnen veranderen en de wijsheid om het verschil te zien; om te leven bij de dag, om te leven bij het moment… Erop vertrouwen dat U alles in orde zal maken – dat ik gelukkig mag zijn in dit leven en voor eeuwig ultiem gelukkig met U.

(Uit: Gebed om rust van Trevor Hudson)

Berichten: 868

Heer, leid ons over de weg die eeuwig is (Ps. 39:24) en geef ons de rust om te accepteren wat we niet kunnen veranderen, de moed om te veranderen wat we kunnen veranderen en de wijsheid om het verschil te zien; om te leven bij de dag, om te leven bij het moment… Erop vertrouwen dat U alles in orde zal maken – dat ik gelukkig mag zijn in dit leven en voor eeuwig ultiem gelukkig met U.

(Uit: Gebed om rust van Trevor Hudson)

Heel mooi.
Sjalom.
Martin

Berichten: 4992

Zaterdag 30 Juli, Psalm 131; Dankdag

Ne we tot rust gekomen zijn, kunnen we datgene wat we ontvangen hebben ook doorgeven. Wat een zegen dat we kunnen communiceren, via liederen, gedichten, muziek en verhalen. Wat geeft jij voor een boodschap door? Wat deel jij met kinderen, kleinkinderen, buren, collega’s, vrienden? Ik kan enorm genieten van samenzijn met anderen. Het is een zegen dat we aan elkaar gegeven zijn, al kost het soms enige moeite elkaar te accepteren met onze verschillen. Maar wat kunnen we veel van elkaar leren en wat kunnen we veel van elkaar leren en wat kunnen we ook veel van kinderen leren.
Enige tijd geleden werk ik door een klein jongetje staande gehouden, die me op een bloemetje wees, terwijl ik met een hoofd vol gedachten een heel mooi veldje voorbij liep. De zon scheen, de lucht was blauw en dit kind bracht me voor even dicht bij de prachtige natuur. Dat gaf mij zoveel rust dat ik de dag vanaf dat moment heel anders beleefde, al bleven mijn zorgen bestaan.
De grootste zegen vind ik de vrijheid die we hebben gekregen om onze eigen keuzes te maken. We kunnen ervoor kiezen te knielen voor God, bij Hem te rusten (als een kind op de arm van zijn moeder – Ps. 131:2b) en Hem te danken voor alle goede dingen die Hij aan ons heeft gegeven, vul zelf maar in welke. Tel je zegeningen, één voor één.

Berichten: 4992

Zondag 31 Juli, Psalm 23; Voordurend vieren – is dat mogelijk?

Volgens mij kun je niet optimaal vakantie vieren zonder de drukte die eraan vooraf gaat. Eerst de bestemming bepalen, de overnachting en activiteiten. Dan op het werk de laatste deadlines halen. Thuis nog wat schoonmaken en de laatste was draaien. En dan is het zover. Eindelijk vakantie, eindelijk rust. Even geen horloge en niets meer moeten.
Deze week staan we stil bij het vieren van ons geloof door het delen met anderen. Ja, hoe doen we dat eigenlijk? Misschien ben je een nieuw schaap in de kudde dat de omgeving nog moet verkennen. Je moet nog wennen aan het idee dat er een herder is die over jou waakt. Niet alleen in de vakantie, maar altijd. Gaandeweg ervaar je het verschil. Je gaat merken dat geloof en vertrouwen in de Herder je innerlijke rustig maken.
God is onze herder. Hij waakt over zijn kudde en zorgt dat het beste voor ons is. Hij leidt ons langs veilige levenspaden. En ook in de donkere dalen en op verdrietige momenten van het leven is Hij bij ons. Hij zorgt voor vredig water, rustig water, innerlijke rust. Daar is eigenlijk helemaal geen vakantie voor nodig.
Bij mensen is het niet altijd zo dat als er één schaap over de dam is de rest vanzelf volgt. Als schapen moeten we leren afhankelijk van de Herder. Gelukkig zijn we als deel van een kudden samen op weg. Ken jij mensen in je omgeving die ook bij de grote kudde van onze goede Herder horen?

Berichten: 4992

Maandag 1 Augustus, Fil. 1:3-11; Bemoedigend voorbeeld.

Als Paules deze brief aan de Filipenzen schrijft, zit hij gevangen. Niet de meest fijne situatie. Ook zijn herinneringen aan Filipi zijn niet helemaal even positief. Stokslagen, een nacht in de gavangenis… En toch is hij ‘vol vreugde’, zo zegt hij in zijn brief. Hij bidt en denkt voor deze gemeente vol uiteenlopende mensen – hij noemt een rijke handelsvrouw, een voorheen bezeten vrouw en een gevangenisbewaarder (Hand. 16) Mensen die elkaar zonder de verkondiging van het evangelie door Paules waarschijnlijk nooit hadden ontmoet. Al deze mensen liggen Paules na aan het hart. Paules denkt aan de anderen, bidt en dankt voor anderen – ondanks zijn eigen omstandigheden. Misschien dat hij juist daardoor ook wel volhoudt. Hij is niet alleen gericht op wat hij zelf meemaakt, maar wordt ook blij van wat hij anderen ziet en over hen hoort.
Niet iedereen kan op reis in de vakantie. Soms gebeurt er iets waardoor de vakantie tegenvalt. Maar misschien geniet je juist enorm. De omgeving is overweldigend mooi en je komt heerlijk tot rust. Kun jij – ongeacht de omstandigheden waarin jij vakantie viert – net als Paules in vreugde danken en bidden?
Wij kennen het bemoedigende voorbeeld van Paules doordat hij deze brief schreef. Vertel je wel eens iemand dat je blij wordt van hem of haar? Bijvoorbeeld door de manier waarop die ander zijn christen-zijn uitdraagt, in woorden en daden?

Berichten: 4992

Dinsdag 1 Augustus, Hebr. 10: 11-25; De maaltijd vieren.

In zijn laatste avondmaal met de discipelen geeft Jezus de disicipelen de opdracht zijn dood te gedenken, totdat Hij weer terug zal komen. Hij doet dit door het brood, het symbool voor zijn lichaam, te breken. En vervolgens neemt Hij de beker met wijn, het beeld voor zijn bloed. In de tekst hierboven kunnen we lezen dat de eerste gemeente samen het brood brak. En dat deed ze vol vreugde, staat er. En die vreugde mag er zijn!
Door het offer van Jezus is het niet meer nodig offers te brengen, zoals in het Oude Testament gebeurde. De priesters bleven maar offer brengen namens de mensen. Die offers brengen namens de mensen. Die offers konden de zonde niet te niet doen (Heb. 10:11). Het offer van Jezus daarentegen was eenmalig. Door zijn dood is er vergeving van alle zonden.
Vrijspraak!
Een mens heeft eten en drinken nodig om in te leven te blijven, om energie te krijgen. Door te eten van het brood en te drinken van de beker mogen we samen met anderen stilstaan bij het feit dat we eeuwig mogen leven, dankzij het offer van Jezus. God zal zelfs niet meer aan onze zonden denken (Hebr. 10:17, Jer. 31:34).
In de Nieuwe Bijbelvertaling staat boven 1 Kor. 11 het kopje “De viering van de maaltijd van de Heer.” En zo is het. We mogen de maaltijd van de Heer vieren! Een feest waarbij we dat brood samen mogen delen. Het brood dat, net als met de wonderbare spijzing, nooit op zal raken. Er is genoeg voor iedereen.

Berichten: 4992

Woensdag 3 Augustus, Hebr. 11: 39 – 12:3; Iedereen heeft supporters.

In Hebreeën 11 komen we drie woorden als een refrein steeds weer terug: ‘Door het geloof.’ Voorbeelden van mensen uit het Oude Testament die uit het geloof handelden en leefden. Zoals Noach, die een ark bouwde op droog land. ‘Door het geloof’ gaat over vertrouwen op God en zijn beloften. Zoals de belofte van God aan de oude Abraham en Sara, die in vervulling ging. Ze kregen een zoon!
Zijn dit allemaal bijzonder krachtige mensen aan wie wij niet kunnen tippen. Nee. Mozes zag het bijvoorbeeld in eerste instantie helemaal niet zitten om naar de farao te gaan. En toen Sara hoorde dat ze een kind zou krijgen, lachte ze ongelovig in zichzelf (Gen. 18). Het verhaal van deze hele gewone mensen mag ons bemoedigen de wedstrijd te lopen (Heb. 12:1) Als jij wel eens aan een wedstrijd hebt meegedaan, kun je je het opgewonden bevoel vast herinneren. Een gevoel dat nog meer toeneemt als op de tribune of vanaf de zijlijn mensen toekijken en de deelnemers aanmoedigen.
Paules vergelijkt ons met atleten. En op de tribunes zitten deze geloofsgetuigen. Ze weten hoe zwaar de training en de wedstrijd kan zijn. Zij moedigen ons aan en helpen ons het doel vast te houden: de onvergankelijke erekrans die op ons wacht.
Een wedstrijd is prachtig, winnen is helemaal mooi. Het wordt nog mooier als je weet dat de overwinning eeuwig zal zijn! Een overwinning die je nu als team van gelovigen al kunt vieren.

Berichten: 4992

Donderdag 4 Augustus, Ef. 4: 7-16; Ik heb jou nodig.

Het lichaam als beeld voor de gemeente van Christus vind ik prachtig. Het laat zien dat we niet allemaal hetzelfde zijn. En dat hoeft ook niet. Het is juist de bedoeling dat dit niet zo is. We hebben elkaar nodig. Iedereen is uniek geschapen, geen mens is gelijk. En ieder mens is naar het beeld van God geschapen… Word jij daar net als ik ook stil van? God is zo groot, dat kunnen wij nooit volledig bevatten.
In de ontmoeting met andere mensen kunnen we iets proeven van die veelzijdigheid van God. Een vakantie is een moment bij uitstek om dat te ontdekken. Ik ga zelf graag naar een zondagsdienst, juist als ik op vakantie ben. Al volg ik de helft misschien niet, het is bijzonder om op een heel andere plek onder medegelovige te zijn.
Of je ontmoet heel onverwacht mensen die net als jij in God geloven. Geloven dat ze deel uitmaken van het lichaam van Christus. Dat kan bijzondere ontmoetingen en gesprekken opleveren.
Heb je weleens afgevraagd welk deel van het lichaam jij bent? Misschien een oor omdat mensen altijd hun hart bij je kunnen uitstorten? Of een arm omdat jij vaak klaar staat om anderen te helpen? Of voel jij je niet zo’n krachpatser en denk je eerder aan een kleine teen? Maar wist je dat juist die onmisbaar is voor het evenwicht van het lichaam?
God heeft voor ons allemaal een unieke plaats bedacht. Hij is het hoofd en houdt alles bij elkaar.

Berichten: 4992

Vrijdag 5 Augustus, Esther 9: 20-28; Kijk soms eens achterom.

Het plan van Haman ging niet door! Een zeer goede reden om feest te vieren. God wordt niet genoemd in het bijbelboek Esther, toch is duidelijk dat hier de hand van God achter zit. Mordechai dacht dat het geen toeval was dat Eshter koningin van was geworden. Het volk kon bidden en vasten, Esther was de enige die de koning kon benaderen. En met gevaar voor eigen leven deed ze dat. Met resultaat.
Deze dagen deze trouw van God aan zijn volk mochten niet vergeten worden. Mordechai en Esther maakten van het feest dat spontaan ontstond, een voorschrift. Ieder jaar moest dit feest weer worden gevierd. Niet alleen met bekenden; het moest een feest zijn van ontmoeting. Een feest waarop je uitdeelt aan hen die minder hebben dan jijzelf.
Heb jij een draaiboek ‘feest vieren’ in de kast staan? Hoe vier jij een verjaardag? En Kerst, Pasen en Pinksteren? Allemaal feesten en gebeurtenissen om God dankbaar voor te zijn. Momenten die je niet ongemerkt voorbij hoeft laten gaan: ook al heb je ogenschijnlijk weinig reden tot vreugde, bedenk dan dat God je steeds door alles heen heeft gedragen. Ook al sputtert je gevoel tegen, Hij was en is er op ieder moment. Kijk zo eens bewust achterom en tel je zegeningen. Dan wordt gedenken een vieren.
Na de vakantie of een leuke dag geniet je waarschijnlijk na als je de foto’s bekijkt. Anderen laat je zo delen in je vakantievreugde. Delen anderen ook mee in jouw dankbaarheid om wie God is?

Berichten: 4992

Zaterdag 6 augustus, Ex. 14: 5-14, Ex. 15; Zing en dans je mee?

Heb je je weleens voorgesteld wat het volk Israël gedacht moet hebben toen het deed wat Mozes zei? Richting zee lopen, als je achtervolgd wordt… Je kunt dan geen kant op! Maar Mozes heeft niets teveel gezegd: het volk Israël hoeft niets te doen. God zorgt voor een gespleten zee, licht en bescherming. Iedereen heeft tijd genoeg om de zee over te steken. De Egyptenaren die de Israëliten zijn gevolgd, verdrinken vervolgens in diezelfde zee...
Als ik dit verhaal in de Bijbel lees, moet ik altijd denken aan het refrein van een kinderliedje dat gebaseerd is op de tekst die Mirjam en de vrouwen zongen: ‘Zingt de Heer, want Hij is hoog verheven; het paard en de ruiter stortte hij in zee.’ Wat zal dat fantastisch geweest zijn om te zien en te horen: al die vrouwen die zingen, dansen en muziek maken tot eer van God. Samen vierden de Israëlieten feest.
Waarschijnlijk heb jij nooit meegemaakt dat water spleet toen je over wilden steken. Je maakt net als ik dankbaar gebruik van uitvindingen als een brug of een boot. Maar of je nu thuis bent of op vakantie: Gods grootheid is zichtbaar. Bijvoorbeeld in de natuur. De bergen, de zee, de dieren, de bloemen en planten. Je hoeft er niets voor te doen; God heeft het geschapen. En jij mag ervan genieten, samen anderen.
Misschien wellen net als bij Mirjam in je hart spontaan lofliederen op. Wat zal het fantastisch zijn om met deze net als Mirjam te uiten en zo samen met anderen Gods grootheid te vieren.

Berichten: 4992

Zondag 7 Augustus, 1 Joh. 3: 1,2 Is jouw leven een feest?

‘Schrijf een week lang over de manier waarop jij je persoonlijke relatie met God viert.’ Dat was de opdracht die ik kreeg. Twee vragen zijn daarbij voor mij van belang. Is het leven met God voor mij een feest? En hoe lang vier ik dat feest?
Voor mij is dan toch wel het fijnste dat ik mag weten dat ik een kind van God ben. Vroeger was dat mijn ouders thuis een moeilijk onderwerp. Vader wist het zeker. Maar moeder durfde dat niet te zeggen. Moeder was anders opgevoed. Een kind van God ben je niet zomaar; dat is maar voor enkele mensen weggelegd. Maar als je niet weet dat je een kind van God bent, mis je zoveel vreugde in je leven. Zeker als je het graag wilt zijn.
Ik heb geleerd dat iedereen die in God gelooft, dat wel mag zeggen. Een tekst als Johannes 1:12 heeft mij erg geholpen: “Doch allen, die Hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven om kinderen Gods te worden, hun, die in zijn naam geloven”(NBG). Daar houd ik me aan vast.
Die Johannes is een geweldige raadgever. Daarom koos ik ook voor vandaag dat gedeelte uit een van zijn brieven. Zo’n advies kun je maar doorgeven. ‘Bedenk toch de liefde die de Vader ons heeft geschonken. Wij worden kinderen van God genoemd.’
Als je een kind van God mag zijn, wordt je leven een feest. Het betekent dat God mijn hemelse Vader is. Altijd en overal.

Berichten: 4992

Maandag 8 Augustus, 1 Petrus 1: 3-6; Hoera, ik ben wedergeboren!

‘Door Gods goedheid werden wij verblijd met de geboorte van onzen Zoon.’ Dat schreven mijn ouders na mijn geboorte aan hun familie en vrienden. Drie jaar hadden ze mij moeten wachten. Daarna heb ik nog een zusje en een broertje gekregen.
Een geboorte is een feest. Wedergeboren worden niet minder. Ook dat is een geboorte. Je bent immers door je geboorte niet automatisch een kind van God. Dat vertelde Jezus al aan Nicodemus. Ik ben een kind van mijn ouders. Door genade ben ik ook een kind van God geworden. Ik ben geboren in 1942. Maar wanneer ben ik wedergeboren? Wat ik van mijn geboortedag in oorlogstijd weet, heb ik van mijn ouders gehoord. Ook van de eerste jaren van mijn leven heb ik slechts heel vage herinneringen. Maar ik best echt. Ik leef. Ik adem. Ik heb honger. Ik praat. Veel dingen heb ik in de loop van de jaren geleerd. Maar ademen, huilen en honger hebben deed ik vanaf het begin.
Ademen kun je vergelijken met bidden. En honger hebben met het verlangen naar het Woord van God. Iemand die wedergeboren is, zal bij dat zichzelf herkennen. Dat zijn tekenen van leven. Dus van wedergeboren zijn.
Misschien vind je de titel van het stukje wel een beetje overdreven. Maar is dat zo? Is wedergeboren zijn niet iets om ontzettend blij mee te zijn? Petrus begint zijn brief met: ‘Geprezen zij God.’

Berichten: 4992

Dinsdag 9 augustus, 1 Petrus 2: 1-5; Melk is goed voor elk.

Ik ben in de oorlog geboren. Mijn ouders hadden het niet breed. Ze waren zo arm dat er soms niet genoeg te eten was. Moeder ruilde met de buurvrouw delen van haar servies voor voedsel. Haar man werkte bij de gaarkeuken. Aan het einde van de oorlog droegen mijn ouders geen trouwring meer. Ook die waren verkocht. Gelukkig kon moeder mij de borst geven. En dat heeft ze heel lang volgehouden. Het werd later in geuren en kleuren verteld dat ik, toen ik al kon lopen, nog steeds borstvoeding kreeg. Moeder had zelfs meer dan genoeg. Ze ging naar een ander gezin om ook daar een kleintje bij te voeden.
Petrus vergelijkt in zijn brief het Woord van God met moedermelk. Moedermelk waar alles in zit. Voedingsstoffen, maar ook afweerstoffen. Daarom raadt Petrus zijn lezers aan om in het geloof een zuigeling te blijven.
Zorg ervoor dat de melk van Gods Woord je hele leven op het menu blijft staan. Die melk is goed voor elk. Met die melk ben je meer mans. Ken je die andere slogan ook nog: ‘melk de witte motor’?
Ze zeggen dat de zuigreflex van baby’s na drie maanden verdwijnt. Zo kan dat ook gaan in het leven van mensen die opnieuw geboren zijn: het intense verlangen om bezig te zijn met Gods Woord verdwijnt. Ik denk dat Petrus daarom ook in de gebiedende wijs schrijft: ‘Verlang!’
Blijven drinken! Blijven genieten. Er zit in wat ik nodig heb.

Berichten: 4992

Woensdag 10 augustus, Rom. 8: 15-17; Zeg maar papa.

Mijn moeder heeft mij de eerste woordjes geleerd. Mijn vader was er namelijk niet. Kort na mijn geboorte is hij in de oorlog naar een werkkamp in Duitsland gegaan. Waarschijnlijk was ‘papa’ een van mijn eerste woorden. Moeder zal het aan mijn vader geschreven hebben: ‘Piet, gisteren zei Arie “papa”!
De Bijbel zegt dat wij God ook zo mogen noemen. Jezus leerde zijn discipelen God aan te spreken met ‘Vader’. Paules gaat nog verder. Hij gebruikt de naam ‘papa’ ook voor God: ‘Abba’.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik God nooit papa heb genoemd. Ik zing graag ‘Abba Vader, U alleen behoor ik toe.’ Maar nooit ben ik een gebed zo begonnen. Als ik die tekst van Paules lees, realiseer ik me dat ik dit wel mag. Ik besef ook dat het een uiting mag zijn van de nieuwe relatie die ontstaat als je een kind van God wordt. Wie gelooft, wordt niet in de eerste plaats een Schriftgeleerde, maar een kind van God. En God zegt: ‘Noem mij maar papa.’
Het doet me deugd dat Paules het ook allemaal niet zelf niet kon. Hij schrijft het toe aan het werk van de Heilige Geest in zijn hart. God heeft hem blijkbaar geholpen, het hem voorgezegd! Vroeger stonden er van die lijstjes in je agenda met aanspreekvormen voor bepaalde personen. De Here God heeft ook een titel, een aanspreekvorm. Maar die titel, een aanspreekvorm. Maar die titel hebben wij Hém niet gegeven, die heeft Hij zichzelf gegeven! God zegt het voor, ik zeg het na.