Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Maandag 13 juni, Tweede Pinksterdag, Hand. 2: 32-40; Wat moeten wij doen?

Je zult er toch achter komen dat je de Messias hebt vermoord! De toespraak van Petrus is glashelder: Jezus, de gekruisigde, was de beloofde Heiland! In de opstanding is dat duidelijk geworden. God heeft Hem opgewekt! En nu, vandaag, op dit Pinksterfeest, kan iedereen zien en horen dat God de apostelen aanwijst als Zijn getuigen. Vuur en wind – het zijn tekenen van de Geest die komen zou, signalen van het nieuwe Koninkrijk!
De woorden van Petrus komen hard aan. Er zijn mensen die schrikken. Wat hebben ze gedaan…? Ze hebben de Messias gedood! Afschuwelijk! Radeloos wenden ze zich tot Petrus en de andere apostelen: Wat moeten we doen? Help ons, wij weten het niet meer! Hoe kunnen wij nog goed maken wat we hebben misdaag?
Wat moeten wij doen? Voor veel mensen is dat helemaal geen vraag. Miljoenen mensen denken er niet aan om iets te doen. Het zal hun een zorg zijn dat Jezus is gekruisigd. Het zal hun een zorg zijn dat Jezus nog altijd wordt vermoord, daar waar liefde met voeten wordt getreden. Wat wij moeten doen? Eten, drinken, vrolijk zijn! Na ons de zondvloed…!
Gelukkig, er zijn ook anderen. Er zijn er ook die niet zo zeker zijn van hun zaak. Zij die vragen: Wat moeten wij doen? En wat zegt Petrus? Wie zich bekeert en laat dopen, zal de Geest ontvangen! Wie zich omkeert, wie opnieuw begint, met God en de mensen, die worden dronken – van liefde!

Berichten: 4992

Dinsdag 14 Juni, Neh. 8: 6-13; Wees niet verdrietig!

Iedereen is wel eens verdrietig. Iedereen wordt wel eens teleurgesteld. Iedereen moet wel eens huilen – en soms weet je niet eens precies waarom.
Op het grote plein voor de Waterpoort in Jeruzalem zitten honderden mensen. Ze zijn allemaal gekomen om Ezra te horen voorlezen uit de wet van Mozes. Waarom zijn ze zo verdrietig? Waarom huilen ze? Zij weten wel waarom. Het is om alles wat ze horen. Nu zij Gods geboden horen, begrijpen ze hoezeer ze in gebreke zijn gebleken. En daarom hebben ze verdriet. Berouw over hun zonden. Vreemd verdriet is dat. Meestal zijn we verdrietig omdat anderen ons iets hebben aangedaan. Maar hier zijn mensen verdrietig om wat zijzelf God en elkaar hebben aangedaan.
En Ezra? Wat zegt hij? Goed zo, mensen, jullie moeten maar flink berouw hebben! Huil maar zo hard je kunt…! Nee, zo spreekt Ezra niet. Integendeel! Ezra zegt: Bedrijf geen rouw en wees niet verdrietig. Ga maar naar huis, eet iets lekkers, drink maar zoete drank en geef ook iets aan een ander die niets heeft. Wees in elk geval niet verdrietig…!
Ja maar Ezra, hoe kun je nu zo iets zeggen? Is het dan niet veel beter dat het volk berouw heeft? Nee, zegt Ezra. Want de vreugde in God, die is onze toevlucht!
Zo worden wij nog altijd naar huis gestuurd, elke zondag. Als je Gods geboden hoort, schrik je, ben je verdrietig, heb je berouw. Wat schieten we veel tekort! Maar God dank, wij mogen toch met vreugde naar huis gaan! God vergeeft de schuld! Wees dan niet verdrietig en leg de vreugde in elkanders hand!

Berichten: 4992

Woensdag 15 juni, Mal. 3: 13-4:2; Kalveren uit de stal.

In het voorjaar kun je ze zien: de kalveren. Jonge beesten met grote poten, ze buitelden haast over elkaar heen. En dan moet je zien hoe ze uit de stal komen! Eén en al levensvreugde. Eerst nog onwennig. Maar dan, kijk ze eens springen in het zonlicht!
Zo zegt, Maleachi, zo zullen degenen zijn die God liefhebben. Eens, als Gods dag komt, zullen zij tevoorschijn komen, als kalveren uit de stal! Nu, is het vaak nog een vraag: waarom hebben de vromen tegenspoed en waarom gaat het de goddelozen goed? Maar God kent hen die Hem liefhebben. Hij houdt een gedenkboek bij. Hij vergeet niet wat mensen doen en zeggen. Eens komt de dag van het oordeel. Op die dag zal het onderscheid zichtbaar worden tussen hen die God dienen en hen die dat niet doen. Dan zullen de hoogmoedigen zijn als stoppels op een akker die verbrand worden. Maar zij die God hebben gediend zullen als kalveren zijn die springen uit de stal! Vrij! Vrolijk buitelend in het licht. Voor altijd!
Die vraag van Israël leeft nóg. Kijk maar eens om je heen. Is het niet oneerlijk verdeeld in de wereld? De mensen met de grote monden hebben vaak ook de dikste portomonnee en het grootste geluk. En de mensen die God en hun naaste liefhebben en heel eenvoudig leven, die hebben soms tegenslag o tegenslag. Waarom toch? Is dat wel rechtvaardig?
Nee, zegt Maleachie! En juist daarom zal God komen! In Zijn licht zullen de goddelozen vergaan; maar zij die God liefhebben, zullen springen, als kalveren uit de stal!

Berichten: 4992

Donderdag 16 juni, Esther 7: 1-7; Tussen de regels.

Het is een vreemd boek, dat boek Esther. Nee, niet vreemd vanwege het plan om alle Joden uit te roeien. Dat is een bekend verhaal, een veel gezongen lied. De Farao van Egypte. Goliath, de reus van de Filistijnen, Nero, de Romeinse keizer, Hitler, de Führer van het grote Duitse Rijk, noem ze maar op… het is een oud verhaal dat steeds weer wordt verteld: Weg met de Joden! Zo gaat het ook in de dagen van Esther. Haman kan Mordechai, de Jood, niet luchten of zien, omdat die weigert te buigen voor een mens die zich gedraagt als een god.
Nee, het boek Esther is niet zo vreemd vanwege de haat tegen de Joden. Het boek Esther is zo vreemd omdat de Naam van God geen enkele keer wordt genoemd. Het is het enige boek in de bijbel waarin God niet ter sprake komt. En dat, terwijl daar toch voldoende aanleiding voor is! De redding van Iraël, de viering van het Poerimfeest – een betere gelegenheid om de Naam van God te noemen, is nauwelijks denkbaar.
Hoe is het mogelijk dat het niet gebeurt en hoe is het mogelijk dat een boek waarin de Naam van God niet wordt genoemd, is opgenomen in de rij van Bijbelboeken? Is het boek Esther eigenlijk niet een goddeloos boek, een boek zonder God?
Eerlijk gezegd, ik ben blij met dat vreemde boek Esther. Waarom? Omdat zó duidelijk wordt, dat je niet altijd over God behoeft te spreken om toch te geloven dat Hij aanwezig is. Soms is Zijn Naam te lezen tussen de regels door.

Berichten: 4992

Vrijdag 17 juni, Job 1: 17:22; De naam des Heren zij geloofd.

Het boek Job begint met een vergadering die in de hemel wordt gehouden. De duivel is er ook. Heb je Job gezien? vraagt God aan de satan. Niemand is zo vroom als hij! Geen wonder, zegt de duivel, niemand ie rijker dan hij. Maar je zult zien wat er gebeurt als hij niets meer over houdt! Dan zal hij wel anders praten!
Goed zegt God. Ga je gang! Alleen, kom niet aan zijn leven!
En zo vertrekt de satan uit de hemel. Nu zal hij God bewijzen dat de mensen Hem alleen dienen omdat ze voorspoed hebben! Wacht maar, hij zal die Job wel krijgen! Vloeken zal hij, reken maar!
Maar Job vloekt niet. Integendeel. Job looft God. De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen, de Naam des Heren zij geloofd!
Job, hoe kun je dat nu zeggen? Ja, de Here heeft genomen, de Naam des Heren zij geloofd!
Job, hoe kun je dat nu zeggen? Je vee gestolen, je knechten door het hemelvuur getroffen, je kinderen gedood! Hoe kun jij God nog geloven?
Het is onbegrijpelijk. Toch doet Job het. Dat wil zeggen: als enige tijd verstreken is, wordt het anders. Dan komen de vragen. Dan komt het: waarom? Dan weet Job het ook allemaal niet meer. Maar vloeken, dat doet hij niet. Al het leven geen zin meer, Job laat God niet los. Job vecht met God. Dát is geloven: vasthouden aan God, dwars tegen de dood in!

Berichten: 4992

Zaterdag 18 juni, Job 39: 34-40; De hand op de mond.

Zo eindigt het verhaal van Job: Job legt zijn hand op de mond. God laat hem ontdekken dat hij, Job, maar een heel klein mensje is, vergeleken bij Hem, de Schepper van hemel en aarde. Kan Job het laten donderen en bliksemen? Zorgt Job voor de vogels in de lucht en voor de vissen in het water? Is Job soms God?
Opeens ziet Job het: met al zijn klagen en vragen krijgt hij God niet klein. God is altijd groter. God voelt zich niet geroepen om Job nu eens precies uit te leggen waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Dat leert Job, na zijn gevecht met God: de hand te leggen op zijn eigen mond, Stil, Job, jij bent maar een heel klein mensen kind…
Betekent dat, dat vrienden van Job gelijk krijgen? Geen sprake van! In het slot van het boek Job lezen we dat God woedend de vrienden van Job toespreekt! Zij hebben niet op de goede manier oJob gelijk krijgen? Geen sprake van! In het slot van het boek Job lezen we dat God woedend de vrienden van Job toespreekt! Zij hebben niet op de goede manier over God gesproken! Job, heeft met al zijn vragen recht om recht, God beter begrepen! De vrienden moeten een offer brengen en aan Job vragen of hij voor hen wil bidden! Wat denken ze wel! Dat zij eens even uit de doeken kunnen doen waarom de ellende in de wereld komt? Met al vrome praatjes begrijpen zij er helemaal niets van! En hoe gaat het verder met Job? Hij wordt weer een rijk man. Hij krijgt weer vee. Hij krijgt ook kinderen. En de satan, die probeerde Jobs geloof stuk te maken? Over hem wordt aan het eind van het boek Job niet eens meer gesproken… Eens zwijgt het leven de duivel dood.

Berichten: 4992

Zondag 19 juni, Psalm 1; Vrucht op zijn tijd.

Als de tijd van de oogst aanbreekt, is het overal in Israël te zien: het dorsen van het graan. Op de dorsvloer worden dan de graankorrels uit de aren geslagen. Het kaf blijft over; dat verwaait in de wind.
Kaf. Daarmee worden in de eerste psalm de goddelozen vergeleken, de spotters, de mensen die lachen om Gods geboden. Z waren er toen en ze zijn er nu, de mensen die van liefde niet willen weten.
Kaf. De Geest waait ze weg, op de dag van Gods oogst. De mensen die zich zelf zo belangrijk vinden, zo gewichtig, die blijken dan waardeloos te zijn, zonder vrucht. Zij worden weggeblazen, als kaf in de wind.
En zij die God liefhebben en Zijn Woord overdenken, dag en nacht? De mensen die hun leven stellen in de dienst van Gods Koninkrijk, in woorden en in werken? Die zullen zijn als bomen! Als bomen, aan waterstromen geplant. Kijk ze groeien en bloeien en vruchtdragen op hun tijd! Geloof, hoop en liefde, vrede en barmhartigheid. Het is een lust om naar zulke mensen te kijken en om hun woorden en daden te proeven; dat smaakt naar meer!
Eén woord uit de psalm blijft onbegrijpelijk. Over de vrome, de rechtvaardige, wordt gezegd dat alles wat hij onderneemt, hem gelukt. Dat is nog maar de vraag, denk ik. In het boek Job, dat vlak voor het boek van de Psalmen staat, kun je lezen dat het soms anders gaat, juist in het leven van degene die God vreest. Het gaat de goeden niet altijd voor de wind! Of – moet ik aan Jezus denken? De boom des levens? Wat Hij doet, dat lukt! Eens en voor altijd!

Berichten: 4992

Maandag 20 juni Psalm 23; Stok en staf.

Toen de Duitse predikant Von Bodelschwing in twee weken tijds vier kinderen verloor door ziekte, liet hij op de grafsteen van het eerste kind zetten: De Heer is mijn Herder. Op dat tweede kind kwam te staan: Mij zal niets ontbreken. Op het derde graf stond: Hij doet mij nederliggen in grazige weiden. En op de steen van het vierde graf liet hij zetten: Hij leidt mij aan zeer stille wateren.

Hoe komt het, dat deze psalm al zoveel mensen gesterkt heeft in dagen van verdriet en wanhoop? Hoe komt het dat mensen van God als van een herder spreken, juist wanneer van Zijn aanwezigheid of niets te merken is?
Ik denk dat het geheim van deze psalm te vinden is in deze woorden: Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis…
De herder uit deze psalm is niet een dromerige figuur die in de schaduw van een boom vredig naar de grazige schapen zit te kijken. De herder van Psalm 23 is een herder die weet van de duisternis, van het ravijn, van de angst voor leeuwen en beren. Zó is God!
En wat betreft ons het meest vertroost in deze herder? Zij stok en zijn staf. Hij heeft een stok, een knuppel, om de aanval van een roofdier af te slaan. En hij heeft een staf, zo’n lange stok met een gebogen uiteinde, om een afgedwaald schaap daarmee terug te halen. Of, als het moet, een lam dat in een diepe kuil gevallen is, mee op te trekken.
Nee, als ik deze herder volg, moet ik niet denken dat mij niets gebeuren kan. Maar die stok en die staf, die vertroosten mij!

Berichten: 4992

Dinsdag 21 juni, Psalm 8; Heerlijk.

In de vertaling van deze psalm komt telkens weer het woord heer naar voren. De mens heeft de opdracht gekregen te heersen over het werk van Gods handen. Daartoe is de mens geroepen: de aarde te beheren. Alles is onder zijn voeten gelegd. Niet om te vertrappen, maar om te beschermen. De mens is landvoogd, stadhouder namens God op aarde. De mens is heer.
Omdat wij die taak gekregen hebben, heeft God ons gekroond. Gekroond met heerlijkheid. Wij hebben iets koninklijks, iets dat ons doet verschillen van alle dieren die op aarde leven. Bijna goddelijk zijn wij, zo zegt de psalm. Onderkoningen, ministers in Gods kabinet.
Zo is deze psalm vol van verbazing over alles wat God deed en doet. Moet je eens kijken naar de hemel, naar de maan en de sterren! Moet je eens kijken naar de vogels en de vissen! Kinderen en baby’s kunnen je al vertellen hoe groot God is. Zo groot dat elke vijand vroeg of laat zal verstommen. En over deze schepping is de mens heer, met heerlijkheid gekroond.
Was het maar waar, denk je, als je dit leest. Waren wij maar heren… Maar de dames en onze heren van onze tijd, wij, mensen op aarde, wij zijn slaven geworden. Wij maken de schepping stuk. Gif in de grond. Dodelijk straling in de lucht. Vogels en vissen gaan dood. Hemel en aarde worden bewogen omdat wij onze zin willen hebben. Wat een wereld! Wat een mensen!
En toch – tóch blijven we de psalm zingen! Toch worden we geroepen om heer te zijn! Juist omdat de psalm beging en eindigt met Góds heerlijkheid. Hij laat niet los wat Zijn hand begon!

Berichten: 4992

Woensdag 22 juni, Psalm 32; Geen moordkuil.

Maak van je hart geen moordkuil – dat spreekwoord kennen we! Dat betekent niet, dat je altijd alles maar moet zeggen wat in je opkomt. Dát kan erg onverstandig en onbarmhartig zijn. Nee, het betekent dat je niet moet blijven rondlopen met dingen die je zwaar op de maag liggen. Daar kun je een maagzweer van krijgen! Maak van je hart geen moordkuil, geen doofpot. Als iets je hoog zit, zeg het, hoe dan ook!
De dichter van Psalm 32 kan er over meepraten. Heel lang heeft hij voor zich gehouden wat hem bezig hield. Hij wist wel dat er in zijn leven iets scheef zat. Wat dat precies is geweest, daarover zwijgt de psalm. Je hoeft ten slotte niet altijd aan iedereen te vertellen. Maar de dichter van de psalm vertelde aan níemand iets van zijn zonden en zijn zorgen. En dat kostte hem zijn gezondheid! Hij kon het aan den lijve ondervinden, in zijn botten en in zijn merg… Je zou zeggen: de schuld ging hem door merg en been. Hij maakte van zijn hart een moordkuil. Niemand mocht weten wat hij had gedaan. Totdat hij het niet meer houden kon…
En dan – dan krijgt de psalm opeens een andere toon. Nee, als de dichter zijn schuld eerlijk belijdt, dan breekt niet het oordeel los. Integendeel: dan daalt de vergeving op hem neer! Bij God kan hij terecht! Bij God kan hij schuilen. Hij kan weer ademen, hij voelt het tot in zijn armen en zijn benen. Alles is opeens ontspannen, de kramp is er uit. God bewaart hem voor benauwdheid. God zet hem in de ruimte, zodat er weer gezongen kan worden, een lied van bevrijding!
Maak van je hart geen moordkuil. Waarom zou je ook, met zo’n God?

Berichten: 4992

Donderdag 23 juni, Psalm 84; Zelfs een mus.

Een mus – ach, eigenlijk is dat een vogel-van-niks. Klein, grauw van kleur, mooi zingen is er niet bij. Een onooglijk vogeltje, zo’n mus.
Op de vreemdste plaatsen bouwen mussen hun nest. Vroeger, bij ons thuis, hoorde je soms piepen op hete balkon, onder een oude, omgekeerde teil. Overal weten ze een plekje te vinden.
De dichter van Psalm 84 heeft de mussen ook gezien. In Jeruzalem. In de tempel. Dichtbij het altaar, de plaats van het offer, de plaats van de verzoening. Mussen, zwaluwen, de vogels maken er hun nest. Zou er dan voor hem geen plaatsje zijn in de tempel? Vast en zeker! De dichter van de psalm verlangt er naar met heel zijn hart. Hij is eigenlijk een beetje jaloers op de priesters en de levieten die dichtbij te tempel wonen. Zij kunnen er elke dag zijn om God te loven!
Zo gaat de stoet van pelgrims op naar Jeruzalem. Ze gaan over de heuvels, ze gaan door donkere dalen, ze gaan door droogte en door regen heen, elke keer is er wel een rustplaats waar ze op adem kunnen komen. Eén en al verlangen zijn ze naar de stad van God. Als het erop aankomt is het beter één dag in de tempel te zijn dan duizend dagen ergens anders. Je kunt beter op de drempel van de tempel staan dan wonen in de tenten van de goddelozen. Want daar, in Jeruzalem, daar is het altaar, daar brandt het vuur van Gods genade!
Zelfs vindt de mus een huis. Ach, als er bij God zelfs voor een plaats is, voor een klein, onooglijk beestje, zou er dan bij Hem geen plaats zijn voor ieder die als een vogel komt schuilen bij Hem…?

Berichten: 4992

Vrijdag 24 juni, Psalm 121; Uitgaan en ingaan.

In het verhaal van de barmhartige Samaritaan komen we hen tegen: de struikrovers, de overvallers. Ze verbergen zich achter de struiken, op de heuvels langs de weg. Geen wonder dat reizigers bang zijn als ze door zo’n bergachtig gebied gaan. Je weet maar nooit… Op elke heuvel, achter elke struik kan zo’n overvaller zich schuilhouden en je alles af te nemen.
Iets van die angst proef je in Psalm 121. Maar niet alleen over angst hoor je spreken. Veel meer gaat het in deze psalm over Gods hulp. God zal ervoor zorgen dat je geen kwaad overkomt. Hij is niet een gids die een middagdutje doet. Hij sluimert niet. Hij is altijd bij je. Wees niet bang dat je door de zon gestoken zult worden. God is een schaduw die met je mee gaat, een schaduw aan je rechterhand. Hij zal je ziel, je leven bewaren, je uitgang en je ingang, van nu aan tot in eeuwigheid.
Uitgaan en ingaan. Daar wordt natuurlijk mee bedoeld: je vertrek en je terugkomst. Heel de reis gaat God met je mee. Maar met diezelfde woorden wordt heel vaak ook aan iets anders gedacht – en misschien ook wel in deze psalm. Diezelfde woorden worden in het Oude Testament ook wel gebruikt voor geboren worden en sterven. Zo zou je dus dat laatste woord uit de psalm ook kunnen vertalen: De Here zal u bewaren, van de wieg tot het graf.
Is dat nu allemaal wel waar? Hoeveel mensen komen er niet om, halverwege de reis, ergens onderweg? Zou er nooit een ongeluk gebeurd zijn met één van die reizigers naar Jeruzalem? Vast wel. En tóch: De Here zal u bewaren. Hij brengt je thuis, altijd!

Berichten: 4992

Zaterdag 25 juni, Psalm 146; Hallelujah!

Iedereen kent dat woord: hallelujah! Maar lang niet iedereen weet wat dat woord betekent. Eigenlijk bestaat het uit twee delen. ‘Hallelu’ – dat betekent: looft! En ‘Jah’, dat is een afkorting van de Naam van God: Jawe, Ik ben die Ik ben. Hallelujah, dat wil dus zeggen: Looft de Heer!
Over dat loven van God gaat dan ook heel de psalm. Ik zal de Here loven, mijn leven lang, mijn God psalmzingen, zolang ik nog ben. Stel niet je vertrouwen op mensen; die sterven op een dag. Stel je vertrouwen op God, die hemel en aarde gemaakt heeft, de God die wonderlijke dingen doet, die helpt: verdrukten, hongerigen, gevangenen, blinden, vreemdelingen, wezen en weduwen. Koning is Hij! Hallelujah!
Prachtig, zo’n Psalm… Maar wéér komt die vraag bij je boven: Is dat nu allemaal zo? Hoeveel lijden niet honger? Hoeveel mensen zitten er niet onschuldig gevangen? Vraag het maar aan Amnesty Internationaal! Hoeveel mensen zijn er niet blind? Ga maar een kijken en Bartimeüs en Sonneheerdt! Is het wel waar wat in de psalm staat?
Ja, zeg ik dan, ja – het is tóch waar! Kijk maar naar de uittocht in Egypte, kijk maar naar de bevrijding uit Babel, kijk maar naar Jezus, kijk maar naar Pasen! Jawel, ze zijn er nog altijd: de gevangenen en de blinden, de wezen en de weduwen – en de goddelozen, die zijn er ook… totdat Gods koningschap geopenbaard zal zijn. Hallelujah.

Berichten: 4992

Zondag 26 juni, Spreuken 3: 1-8; Liefde en trouw.

Hij heeft iets van een donker-voor-de-ziel, die schrijver van de Spreuken. Zijn boek lijkt wel een receptenboek. Als je dit doet, dan zul je er baat bij hebben; als je dat doet, dan zal het je goed gaan.
In onze tijd houden wij niet zo van dat soort recepten. We vinden dat te moralistisch. Je moet je niet zo met een ander bemoeien, wordt er al gauw gezegd. Maar de schrijver van de Spreuken waagt het erop. Hij kent de waarde van de wijsheid. Een goed woord op zijn tijd kan wonderen doen. Luister maar, echt, het helpt! Gods gebod is een medicijn, goed voor geest en lichaam.
Twee geneesmiddelen worden met name genoemd: Liefde en trouw. Je moet ze wel samen innemen, want anders word je alleen nog maar zieker. Ze horen eigenlijk bij elkaar, die twee.
Sommige mensen hebben geweldig veel liefde. Ze houden van iedereen. Elke dag hebben ze weer een andere liefde.
Andere mensen zijn enorm trouw. Ze springen niet als hazen over van de een naar de ander. Ze houden vol, vastberaden, daar kun je van op aan. Maar de liefde is uit hun trouw verdwenen. Het is de liefde van de sleur geworden, een liefde die eigenlijk geen liefde meer is.
Dat liefde en trouw u niet verlaten! Zo horen bij elkaar! Bind zo om uw hals, schrijf ze op de tafel van uw hart. Dat is het advies van het Spreukenboek, een goed recept voor een gelukkig leven: liefde en trouw. Probeer het maar!

Berichten: 4992

Maandag 27 juni, Spreuken 31: 20-21; Schijn bedriegt.

Er zijn jongens die bijna nergens anders over praten dan over vrouwen. En er zijn meisjes, die het altijd weer over jongens hebben.
Nu is daar niets tegen, want de bijbel doet dat ook. Het eerste boek begint er al mee. God maakt de mens, Adam en Eva, man en vrouw. Ze wandelen in het paradijs. Naakt zijn ze. En ze schamen zich geen moment. Nee, je kunt van de bijbel zeggen wat je wilt, maar niet dat er over de liefde en de seksualiteit gezwegen wordt. Zeker, er worden geen flauwe grapjes over gemaakt. Maar er wordt heel open over gesproken. Met name in het boek waaruit we morgen een gedeelte zullen lezen, het boek Hooglied. Vaak is het als een soort zonde beschouwd, dat praten over de schoonheid van het menselijke lichaam. Dat een man of vrouw mooi was mocht je misschien nog wel denken, maar zeggen niet. In het boek Spreuken is dat anders. Daar is sprake van bevalligheid en schoonheid. Maar, zo zegt de schrijver van deze Spreuken: verkijk je niet op de buitenkant heel aardig, heel aantrekkelijk, heel mooi uitzien, maar ondertussen vol van zijn gedachten die bepaald niet fraai te noemen zijn. Dat kan. Dat hoeft niet. Maar het gevaar bestaat. Ga niet af op wat je ogen zien. Er zijn belangrijker dingen in het leven dan een mooi gezicht, een aantrekkelijk lichaam. Neem nu zo’n vrouw als die uit het Bijbelgedeelte dat we lazen. Je zult getrouwd hebben! Dan ben je goed af! ‘Want bedrieglijk is de bevalligheid en ijdel de schoonheid, maar een vrouw die de Here vreest, die is te prijzen!’

Berichten: 4992

Al weer bijna een jaar een dagelijkse bemoediging van mij. Ik doe het tot nu toe met veel plezier.

Berichten: 1331

MARIO216 schreef:

Al weer bijna een jaar een dagelijkse bemoediging van mij. Ik doe het tot nu toe met veel plezier.

En het wordt heel erg gewaardeerd !!!!!!

Berichten: 868

ANNETTE050 schreef:

En het wordt heel erg gewaardeerd !!!!!!

Dat wordt het zeker.
Sjalom.
Martin

Berichten: 4992

Dinsdag 28 juni, Hooglied 2: 8-14; Hoor – mijn geliefde!

Het Lied der liederen – zo heet dit bijbelboek eigenlijk -, dit Hooglied doet er helemaal niet geheimzinnig over; het windt er geen doekjes om de liefde tussen man en vrouw. Open en eerlijk wordt verteld over twee mensen die zielsveel van elkaar houden. Het gaat over een jonge man die verlangt naar zijn geliefde. En over de bruid die vol is van haar bruidegom.
Zo vol zijn ze van elkaar, dat hun liederen elkaar afwisselen. Ze bezingen hun liefde, ze bezingen elkaar. En in die liefdesliederen schamen zij zich niet elkaar te vertellen wat dan wel zo aantrekkelijk is in de ander: ogen, mond, hals, borsten, buik en benen – het wordt allemaal met zoveel woorden genoemd. En waarom ook niet? Heeft God zelf niet de mens geschapen, man en vrouw? Waarom zou je daar dan geheimzinnig over doen? Waarom zou je flauwe grappen maken over de liefde en de seksualiteit? Waarom zou je God niet danken voor je eigen lichaam van een ander die je lief is?
Het Hooglied. Nee, vergis je niet, pornografie is het niet. Integendeel. Als je daarnaar zoekt, kun je in een sekswinkel terecht. Als je het menselijk lichaam wilt vernederen, als je het nodig hebt om je eigen driften te bevredigen, dan kun je in onze tijd volop aan je trekken komen. Maar in het Hooglied gaat het over iets anders. In het Hooglied gaat het over het geheim van waarachtige liefde.

Berichten: 4992

Woensdag 29 juni, Prediker 3: 9-15; Alles op zijn tijd.

Ik ken een boekhandel waarin je boven de boekenkasten met prachtige sierletters een tekst uit het boek Prediker kunt lezen. Het is een woord uit het slot van het boek, bedoeld als een waarschuwing. Dit staat er: ‘Er is geen einde aan het maken van veel boeken en veel doorvorsen is afmatting van het lichaam.’
Dat klinkt nu niet bepaald als een reclamezin! Je zou verwachten dat de klanten op den duur wegbleven, denkend aan deze woorden van Prediker. Toch is dat niet het geval. Elke dag weer zijn er mensen die boeken maken en boeken kopen en boeken lezen. Dat gaat maar door…
Prediker heeft zelf óók een boekje geschreven. Zijn boek is het eigenlijk een hartekreet. Wat is de zin van alle dingen? Is het leven eigenlijk wel de moeite waard?
Zo’n vraag zou je niet direct in de bijbel verwachten. Het is eigenlijk een zeer moderne vraag! Als er ooit een tijd geweest is waarin mensen zich afvragen of het leven wel zin heeft, dan is het wel ónze tijd.
En het antwoord van Prediker? ‘Alles heeft God voortreffelijk gemaakt op zijn tijd.’En daarom: verwacht niet alles van het leven. Er is geen eind aan lezen en schrijven, reizen en trekken. Vergeet niet: alles heeft zijn tijd!

Berichten: 4992

Donderdag 30 juni. Joël 2: 28-32; Dromen dromen.

Dromen zijn bedrog – zegt het spreekwoord. Maar Gods dromen zijn niet, zegt de profeet Joël. Er komt een tijd waarin oud en jong vol zijn van Gods daden!
Nee, het boek van de profeet Joël is niet alleen maar een oordeelsaankondiging. Dat is het óók. De dag van Gods toorn zal aanbreken over Israël. Alleen wanneer het zich bekeert, zal er ontkoming zijn op de berg Sion. Maar tegen deze donkere achtergrond staat de belofte van een nieuwe tijd. De Geest zal worden uitgestort!
Was die Geest van God dan nog niet op de aarde? Ja zeker! Je leest in het Oude Testament steeds van mensen die vervuld werden door de Geest van God. Koningen, profeten, priesters – maar ook kunstenaars. Alleen, de Geest kwam slechts hier en daar. Zo af en toe, zou je kunnen zeggen, viel er een druppeltje uit de hemel. Maar dat zal veranderen, zegt Joël! Er komt een tijd waarin het zal regeren op aarde, een wonder-vloed van boven! De Geest wordt uitgestort! Niet alleen op mannen. Niet alleen op ouden-van-dagen. Maar ook op vrouwen, op jongens en meisjes. Zij zullen profeteren.
Hun mond zal vol zijn van de lof des Heren. En de ouden, die toch eigenlijk niets meer te verwachten hebben, zij zullen dromen dromen. Zij zullen gezichten zien, visioenen van vrede. Denk maar aan die oude Johannes op het eiland Patmos! Daar keek hij zo maar regelrecht de hemel in. Wat een droom! Boerenbedrog? Ik geloof er niets van! De Geest des Heren heeft een nieuw begin gemaakt! Nu al!

Berichten: 4992

Vrijdag 1 juli, Joh. 1: 1-5; Licht in de duisternis.

In den beginne… dat zijn de eerste woorden van het Johannesevangelie. Waar heb ik die woorden toch meer gehoord? Ja precies: aan het begin van het eerste bijbelboek, het boek Genesis! Eigenlijk wil Johannes al direct zeggen: God begint opnieuw! Met de komst van Jezus schept God weer orde in de chaos. Er zij licht!
En zie, er was licht: Jezus, het Licht der wereld. Hij is, zegt Johannes, het Woord van God. Gods Woord is vlees geworden. Je kunt nu zien wat God te zeggen heeft. Je kunt Hem zelfs aanraken met eigen handen. Kijk maar naar Jezus, dan zie je God, in levende lijve! Het licht schijnt in onze duisternis. In Jezus wandelt God weer met ons op aarde, zoals eens in het paradijs. God blijft Zijn schepping trouw!

Berichten: 4992

Zaterdag 2 juli, Math. 3: 13-17; Gedoopt in de Jordaan.

Elke keer is dat weer een feest: de doop van een klein kind of van een groot mens. De kleur wit hoort daar bij: de kleur van de vreugde, de kleur van de vrede en de verzoening.
Toch is die doop eigenlijk helemaal niet zo feestelijk. Johannes staat bij de rivier de Jordaan. Hij roept de mensen tot andere gedachten en tot andere daden komen. Ze moeten zich bekeren, want het Koninkrijk van God is nu dichterbij! En wie zich bekeren wil, dit moet zich laten dopen. Johannes neemt de mensen mee en hij dompelt ze helemaal onder water. Het is net alsof hij de mensen verdrinkt. Ze zijn er niet meer. Ze zijn dood! Maar dan, even later, trekt Johannes ze weer omhoog! Het is net alsof ze uit het graf opstaan, alsof ze opnieuw geboren worden. Nu mogen ze nieuwe mensen zijn, mensen die voortaan in liefde voor God en hun naasten leven. De doop, dat is een nieuw begin. Alle zonden zijn afgewassen, weggespoeld door het water van de Jordaan. Die gaan allemaal naar de Dode Zee, waarin de Jordaan uitmondt. De zonden gaan dood. Maar wie gelooft en zich dopen laat, mag leven!
En nu daar op de oever van de Man die de Messias zal zijn. Jezus. Zonden heeft Hij niet. Wil Hij toch worden gedoopt? Johannes begrijpt dat niet. Jezus kan beter hem dopen. Toch gebeurt dat het. Waarom? Omdat Jezus het Lam is dat ónze zonden draagt. En omdat Hij begraven wordt en weer op zal staan. Voor ons. En omdat Hij het water is ingegaan, gaat voor ons de hemel open!

Berichten: 1146

Zo mooi, in liefde voor God en de naaste leven..
Als je zó opstaat en je dag begint..is ie meteen goed.. Lachende smiley

Berichten: 4992

Zondag 3 juli, Math. 4: 1-11; Verzocht in de woestijn.

Veertig dagen en veertig nachten… zo lang is Jezus in de woestijn. Veertig – dat getal heb ik in de bijbel meer gehoord. Veertig jaar is het volk Israël in de woestijn geweest. Veertig dagen was Elia in de woestijn. Vier. Dat is het getal van de mens en zijn aardse bestaan.
Niet voor niets vertelt de evangelist Matheüs ons precies hoe lang Jezus in de woestijn is. Veertig dagen en veertig nachten. Het is net alsof in Hem Mozes en Elia terugkeren. Het is net alsof het volk Israël door deze ene Israëliet wordt vertegenwoordigd. Jezus: Hij is de vervulling van de Wet en van de Profeten! Hij is het ware Israël! Hij doet wat Israël niet heeft gedaan. Hij houdt stand, Hij laat zich door de grote tegenstander, de duivel, niet van de wijs brengen.
Matheüs vertelt ons het verhaal alsof het een wedstrijd is. De Geest leidt Jezus het veld in. De Geest is een tegenstander. Drie keer doet hij een aanval op Jezus. Jezus moet maar eens een wonder laten zien! Jezus moet, net als het volk Israël in de woestijn, eisen dat er een eind komt aan de honger! Zo probeert de duivel Jezus het vertrouwen in Zijn Hemelse Vader te doen verliezen.
Lukt het hem? Geen sprake van! Jezus weigert om een stuntman te zijn door een show te maken van Zijn geloof. De duivel aanbidden? Dat nooit! Jezus knielt alleen voor Zijn Vader die in de hemel is. En zo slaat Hij de aanvallen af, tot drie keer toe! Daar gaat de duivel, verslagen! En dan komen de engelen en ze dragen Jezus op handen! Hij is de Mens zoals God die bedoelt!

Berichten: 4992

Maandag 4 juli, Math. 4: 18-22; Twee maal twee.

Dat is iets om even op te letten: Jezus kiest twee maal twee broers. Eerst ontmoet Hij aan de oever van het Meer van Galilea Simon en zijn broer Andreas. Even later ziet Hij nog twee broers: Jacobus en Johannes, de zonen van Zebedeüs. Jezus roept hen om mee te gaan. Zij zullen voortaan geen vis meer vangen maar mensen. Vissers van mensen zullen zij zijn. Twee maal twee broers. En dan nog wel vissers… Was dat nu wel zo verstandig? Had Jezus niet beter knappe studenten uit Jeruzalem kunnen uitkiezen? Aanstaande schriftgeleerden of jonge priesters in de tempel? Waarom nu juist viseers in Galilea? Het beroep van visser werd niet hoog aangeslagen en bovendien was iemand die uit Galilea kwam al helemaal en bovendien was iemand die uit Galilea kwam al helemaal niet in tel; halve heidenen waren dat, die Galileëers! Met hun dialect konden ze niet eens fatsoenlijk hun taal spreken!
En dan: twee keer twee broers! Is dat niet vragen om ruzie en narigheid? Het is bij ons zelf verboden dat broers in één kerkeraad zitten! Om problemen te voorkomen… Waarom doet Jezus dat toch?
Ik weet niet het niet zeker, want het staat nergens in de bijbel, maar ik denk dat Jezus het doet om ons te leren dat onze grenzen voor Hem niet belangrijk zijn. Grenzen van families, grenzen van provincies en landen verliezen in Zijn Koninkrijk hun waarde. Zijn wij in Zijn Vaderland niet allen broeders en zusters?

Berichten: 4992

Dinsdag 5 juli, Joh. 2: 1-11; Het feest gaat door!

Wijn. Dat is in Israël, zeker op een bruiloft, niet zo maar een drank, zoals bij ons. Wijn is in Israël het teken van de vreugde. En ook: het teken van her verbond. Het teken van de liefde tussen God en mensen.
In Kan wordt feest gevierd. Maar tot grote schrik van de ceremoniemeester blijkt op een moment: de wijn is op! En dat betekent: de vreugde is verdwenen. Het verbond is stuk, de liefde is op! Verschrikkelijk!
Maar laat nu net op deze bruiloft Jezus aanwezig zijn. Met Zijn moeder, Maria en met Zijn dicipelen. En als niemand meet weet hoe het verder moet met het feest, gaat Jezus naar de keuken. Daar staan zes grote watervaten. Jezus laat ze vullen met water en geeft één van de bedienden opdracht om de ceremoniemeester daarvan te laten proeven. En dan blijkt het water veranderd te zijn in de allerbeste wijn! Hoe is het mogelijk!
Water veranderd in wijn. Want het feest moet dóór gaan! Daar is Jezus voor gekomen. Hij kan het niet hebben dat de liefde verdwijnt en het verbond wordt verbroken. Hij gééft wat wij tekort komen. Hij heeft wat wij niet bezitten. Als je denkt: nu is alles op, alles voorbij – dan komt Jezus. En Hij verandert water in wijn, verdriet in vreugde, dood in leven!
Als alles op is, vroeg of laat,
dan zorgt de Heer er voor
dat toch de vreugde verder gaat – het feest,
het feest gaat dóór!

Berichten: 4992

Woensdag 6 juli, Math. 5: 1-12; Gefeliciteerd.

Zalig, welgelukzalig! Gefeliciteerd! Werkelijk gelukkig zijn de ongelukkigen, want zij zullen het geluk vinden!
Zo begint Jezus Zijn preek. Het is een vreemde preek. Het lijkt wel alsof in het Koninkrijk van God alles op de kop zet staat. Wat voor mensen belangrijk is, is onbelangrijk voor God. Waar wij tegen op kijken, daar ziet God op neer. Zalig… Wie? De mensen die alles weten en alles kunnen hebben? De mensen die altijd blij zijn? De mensen die het goed hebben in het leven?
Nee, die mensen hebben het geluk al gevonden. Jezus is juist gekomen om de ongelukken te troosten, om hen die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid eten en drinken te geven, moed voor de toekomst.
Is het dan niet belangrijk dat wij zorgen voor goede ontwikkelingshulp en dat we hard werken aan de vrede? Is het geloof dan alleen maar een kwestie van toekomstmuziek: Stil maar, wacht maar alles wordt nieuw, de hemel en de aarde? Ja en nee. Gelukkig zijn zij, die naar dit Koninkrijk verlangen! Maar tegelijkertijd geven de zaligsprekingen ons de kracht om nu op een andere manier te leven, op een manier die past bij Gods Koninkrijk. Gelukkig ben je, wel-gefeliciteerd, als je vandaag zó leeft, met het oog op die toekomst!

Berichten: 4992

Donderdag 7 juli, Math. 5: 13-16; Zout en licht.

Zout dat weggeworpen wordt om vertrapt te worden door de mensen? Ja, dat kennen we: in de winter, als het gesneeuwd of geijzeld heeft – dan strooien we zout op de stoep, om het lopen wat gemakkelijker te maken. Maar Jezus denkt waarschijnlijk aan wat in Zijn tijd gebeurde in Jeruzalem.
Daar bleek een grote partij zout zijn kracht te hebben verloren en om de Joden te plagen werd dat zout toen maar in de tempel uitgestrooid. Waardloos!
Zo moeten die dicipelen niet zijn! Geen zout zonder smaak. Geen lamp onder een korenmaat. Om te begrijpen wat Jezus daar mee bedoelt, moet je weten dat na de oogsttijd de korenmaten, grote vaten waarin het koren werd afgemeten, omgekeerd werden als tafel gebruikt. Zette je nu een olielamp onder die omgekeerde korenmaat, dan kon je er zeker van zijn dat die lamp uitging. Zuurstog gebrek! Nee, zo moet het niet! De discipelen zullen geen zout zijn zonder smaak, geen lamp onder de korenmaat. Zij zullen het zout der aarde zijn! Het licht der wereld!
Wanneer je als toerist Israël bezoekt, en je aan het begin van de avond op het vliegveld landt en met de bus naar Jeruzalem rijdt, zie je overal op de heuvels de lichten van de huizen, de dorpen en de steden. In zo’n heuvelachtig landschap kan een stad op een berg niet verborgen blijven! Zo zal de wereld de boodschap van het evangelie zien, horen, próeven! De discipelen zijn het zout der aarde, het licht der wereld. Overal kom je ze tegen, in hun woorden en in hun werken herken je ze: de mensen van de zaligsprekingen, de zachtmoedigen, de barmhartigen, de vredesstichters. Zout en licht! En waartoe? Opdat de mensen onze Vader, die in hemelen is, verheerlijken!

Berichten: 4992

Vrijdag 8 juli, Mth. 5: 38-48; Meer dan het gewone.

Het gewone. Wat dat is, dat weten we wel zo’n beetje. Als iemand jou slaat, dan sla je hem gewoon terug. Dat is toch gewoon? Je naaste liefhebben, natuurlijk – dat spreekt vanzelf. Dat is gewoon. En dat je je vijand haat, dat is ook vanzelfsprekend, dat is nu eenmaal zo, dat is ‘gewoon’.
Ja, wat is ‘gewoon’ is, dat weten we wel. Maar Jezus is nu juist gekomen om onze ogen te openen voor het ongewone, voor wat niet gebruikelijk is.
Laten we eerlijk zijn: wie doet dat nu? Als iemand je op de ene wang slaat, zeg toch niet: sla maar op mijn andere wang? En als iemand je afperst, geef je toch niet méér dan die afperser vraagt.
En toch is dat nu juist een regel in het Koninkrijk van God: meer doen dan het gewone. Niet alleen goed zijn voor de aardige mensen, maar ook voor hen die niet zo vriendelijk zijn. Als je dat doet, dan heb je pas echt iets van God begrepen. Want zo doet God zelf óók! Kijk maar naar de zon. Schijnt die soms alleen voor goede mensen? Nee, iedereen krijgt licht en warmte. God maakt geen verschil. Hij is goed voor wie niet goed is. Hij heeft liefde voor de mensen die haten.
Meer dan het gewone. De wereld zou er anders uit zien wanneer we daar aan dachten. De politiek, de economie, alles zou veranderen. Laten wij maar heel dicht bij huis beginnen: meer doen dan wat gewoon is. En wie niet weet dat betekent, moet maar eens goed naar Jezus kijken.