Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Zondag 27 maart, 2 Sam. 12: 1-9; Gij zijt die man!

David loopt in de val. Hij heeft niet in de gaten dat de profeet Nathan met zijn verhaal hem bedoelt…
Het verhaal is eigenlijk heel eenvoudig. Het gaat over twee mannen. De een is rijk, de ander arm. De rijke krijgt bezoek. In plaats van één van zijn eigen dieren te slachten neemt hij het ene dier dat de arme heeft, van hem af!
Geen wonder dat David boos wordt! Dat is toch geen stijl! Die man – zegt David – die man is een kind des doods!
Maar dan steekt zijn vinger uit – naar David. Gij zijt die man! David, jij hebt vrouwen bij de vleet. Uria had er maar één: Batseba. Jij bent die rijke man. Uria de arme! David, jijzelf bent een kind des doods!
Zo gaat het nogal eens in het leven. Wij denken al heel gauw: de ander, die heeft het gedaan! De ander die heeft schuld! De ander, die heeft gestolen, gevloekt, getreiterd, geslagen. De ander… Maar soms komt het woord van God op ons af: jij bent die man, die vrouw! Jíj hebt gestolen, jij hebt vermoord!
Waar je die vinger van God het beste kunt zien? Op Golgotha. In de duisternis, drie uur lang, wijst God ons aan. En daarom zingen we:
O Heer, uw smaad en wonden, ja alles wat Gij duldt,
om mij is het, mijn zonden, mijn schuld, mijn grote schuld.

Berichten: 4992

Maandag 28 maart, 2 Sam. 12: 18-25; Het leven gaat door.

De dienaren van David begrijpen er niets van. Dagen lang was David niet te benaderen. Hij at niet. Hij dronk niet. Hij lag languit op de grond, nachten lang. Hij bad tot God. Hij smeekte om vergeving en om genezing voor zijn zieke kind.
Nu is het kind gestorven. En nu zal David wel helemaal niet te bereiken zijn… Wat zal hij gebukt gaan in zware rouw, getekend door het verdriet!
Tot hun stomme verbazing is van alles niets te bemerken. Het leven gaat gewoon door! David eet weer, David drinkt weer, het is allemaal net als vroeger.
Wat zit daar toch achter? Is David dan niet verdrietig? Vast en zeker! Heeft hij dan geen berouw over zijn zonde? Absoluut! Lees maar eens psalm 51; dan hoor je wel hoeveel berouw David over zijn zonde met Batseba had. Nee, daar zit het niet op vast. Het leven van David gaat weer gewoon verder omdat God weer opnieuw met David verder gaat! Dat weet David, dat gelooft hij, dwars door zijn eigen schuld heen. God gaat door, God gaat verder, ondanks onze zonden. En daarom mag het leven ook weer verder gaan. In het paleis wordt opnieuw een kind geboren: Salomo, de Vredevorst. De dood heeft niet het laatste woord. De zonde en de schuld ook niet. Gods barmhartigheid – die heeft het laatste woord! Pasen! De opstanding van Jezus uit de dood! De verzoening en de vrede, het Rijk dat is en komen zal! Het leven gaat door – dankzij de Vredevorst!

Berichten: 4992

Dinsdag 29 maart, 2 Sam. 18: 28-33; Mijn zoon, mijn zoon!

Kinderen kunnen verdriet hebben over de ouders. Je kunt een verschrikkelijke strenge vader hebben of een onaardige moeder. Maar ouders kunnen ook verdriet hebben om hun kinderen.
Neem nu David. Je zou denken: David zal wel blij zijn dat die ongehoorzame jongen, die Absalom, nu dood is! Het zal je kind maar wezen! Wat een brutaliteit, een revolutie organiseren tegen je vader….! Je moet maar durven. Waar haalt die Absalom het lef vandaan? David mag blij zijn dat die jongen nu geen kwaad meer kan doen…!
Maar David is niet blij. Integendeel! Mijn zoo, mijn zoon! Och, dat ik in jouw plaats gestorven was… Absalom, mijn zoon, mijn zoon!
Je proeft het verdriet van David, het verdriet van een vader over z’n kind. David zegt niet: Dat is je verdiende loon! Dan had je maar gehoorzaam moeten zijn! Nee, niets, daarvan. David van verdriet om zijn ongehoorzaam kind.
Misschien staan wij er te weinig bij stil dat we elkaar soms meer verdriet doen dan we denken. Ouders en kinderen, volwassenen en jongeren, leerkrachten en leerlingen. Misschien is een andere revolutie meer op z’n plaats: die van de liefde.

Berichten: 4992

Woensdag 30 maart, 1 Kronieken 29: 10-19; Als een schaduw.

Als de zon maar schijnt, dan zie je ze: de schaduwen. Een wonderlijk iets, eigenlijk, zo’n schaduw. Soms is de schaduw zo duidelijk dat je precies kunt zien wie de schaduw veroorzaakt. Als de zon minder fel is, wordt de schaduw vaag en onduidelijk. En na verloop van tijd is de schaduw zelfs helemaal verdwenen. Er is geen schaduw die langer dan een dag bestaat.
Koning David is gekomen aan het eind van zijn leven. Hij zingt een lied. Een loflied. Ondanks alle tegenslagen in zijn leven is er reden om God te danken. Zijn lied is tegelijkertijd een gebed voor zijn zoon Salomo, die de nieuwe koning zal zijn.
In dit lied wordt duidelijk dat David heel goed weet dat wij mensen maar reizigers zijn, vreemdelingen en bijwoners. Mensen die een tijdje kamperen op de camping van deze wereld. Mensen die te vergelijken zijn met een schaduw. Zo zijn onze dagen op aarde. Het lijkt soms heel wat, maar voor je het weet is de schaduw weer verdwenen, het leven voorbij. Is dat nu niet wat somber gezegd? Ja en nee. Het is in elk geval de waarheid. Het leven is maar kort. Voor je het weet is het voorbij. Vraag het maar eens aan mensen die je al een dagje ouder zijn! Toch is er meer te zeggen over het leven. Want ons leven mag dan een schaduw zijn – het licht van Pasen ziet kans om ons weer tot leven te roepen! Pasen wil zeggen: morgen komt er eer een dag! Morgen zal het licht er weer zijn: het leven tot in eeuwigheid!

Berichten: 4992

Donderdag 31 maart, 1 Kon. 3: 4-12; Een hart met oren.

Stel je voor: je zult toch mogen kiezen wat je hebben wilt! Niemand minder dan God zelf zal tegen je zeggen: Vraag maar wat je wilt hebben – Ik zal het je geven!
Wij zouden het wel weten! Een schatkist, boordevol! Een paleis met alles erop er eraan! Overvloed, macht!
Salomo kiest iets anders. Je zou bijna zeggen: hij is eigenlijk al lang een wijze koning! Salomo kiest: een opmerkzaam hart.
Wat heb je daar nu aan? Wat moet nu met een opmerkzaam hart? Wat is dat bovendien, een opmerkzaam hart?
Je zou het zó kunnen vertalen: Geef mij een hart met oren…! Help mij om goed te luisteren naar wat leeft onder het volk! Help mij om een open hart te hebben voor de mensen die aan mijn zorgen zijn toevertrouwd! Geef mij een hart met oren!
Ik denk dat wij allemaal erg gelukkig zouden zijn met zo’n cadeau! Een hart met oren… Meestal zijn wij oostindisch doof. Meestal horen wij zogenaamd niet wat er wordt gezegd of waarom wordt gevraagd. Wij hebben geen tijd, wij hebben geen zin, wij hebben wel iets anders aan ons hoofd. Wij doen liever ons hart dicht, op slot.
Wie Jezus wil volgen, de Zoon van David, doet anders. Wie een goede koning wil zijn, bidt – om een hart dat open staat. Een hart met oren.

Berichten: 4992

Vrijdag 1 april, 1 Kon. 3:16-28; Zij is de moeder.

Salomo kan horen! Echt horen! En dat is ongelofelijk moeilijk…
Hoe vaak denk je niet: wie heeft er nu eigenlijk gelijk? De één of de ander? Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal. En ieders verhaal klinkt aannemelijk. De één zegt dit. De ander zegt dat. Neem nu die twee vrouwen die bij Salomo komen. Eén kind is dood. Eén kind is in leven. En van wie is nu het levende kind? Van mij! zegt de één. Van mij! zegt de ander. Welles! Nietes! En zo gaat het maar door…
Echt horen is moeilijk. Soms kom je er niet uit. Als kind. Als vader of moeder. Als onderwijzer of lerares voor de klas. Wat moet je er mee. Welk verhaal moet je nu eigenlijk geloven?
Salomo velt een oordeel. Het zwaard komt er net niet aan te pas! Die ene vrouw – die is de moeder! Salomo hoort het. Hij heeft een hart met oren! Die ene vrouw, die ene vrouw, die vrouw die het kind in elk geval in leven wil laten, ook al zou de andere vrouw het krijgen – die vrouw is de moeder! Die vrouw blijkt voor het kind te hebben wat de ander niet heeft: liefde!
Daar heb je nu precies het verschil! Salomo luistert naar de liefde. Waar die ontbreekt, hebben mensen altijd ongelijk. Het gelijk is altijd aam de kant van de liefde, de barmhartigheid, de bewogenheid. Liefde zoekt zichzelf niet. Liefde kan het zwaard niet zien. Liefde stelt het leven boven het onrecht! Wie zo kan luisteren is een wijs mens. Salomo had er iets van. De Zoon van David, Jezus nog veel meer. ‘Hij zal de redder zijn der armen; Hij hoort hun hulpgeschrei!’

Berichten: 4992

Zaterdag 2 april, 1 Kon. 11: 1-6; Andere Goden.

Die jeugd van tegenwoordig… Ja, dat zal wel waar zijn, maar vergeet de ouderen van vroeger niet! Salomo bij voorbeeld. Hij is oud geworden. Nu zou je denken: als zo’n verstandige wijze koning, oud wordt, hoe wijs en verstandig zal hij dan wel zijn! Want wie oud is geworden, heeft een schat aan ervaring en levenswijsheid verzameld. Zo’n man als Salomo – die zal toch wel bijzonder verstandig zijn!
Niets ervan! Salomo is een voorbeeld van onverstandigheid. Op zijn oude dag trouwt hij nog eens met enkele honderden vrouwen alsof hij er al niet genoeg heeft! Nu weet ik wel: zo’n harem, zo’n paleis vol met vrouwen was in die tijd heel gewoon. Elke oosterse vorst had een groot aantal vrouwen. Maar wat doet Salomo? Hij laat zich ook nog eens verleiden om de goden van al die buitenlandse vrouwen te dienen! En zo doet hij kwaad in de ogen van God!
Hoe komt Salomo er toch bij om dit alles te doen? Blijkbaar is wijsheid een broos geschenk. Denk niet dat je de wijsheid in pacht hebt! Denk niet dat het verstand met de jaren komt, want soms verdwijnt het gaandeweg! Salomo is misschien wel bang geweest, op z’n oude dag, om zijn macht en aanzien te verliezen. Salomo is misschien wel bang geweest dat hij vergeten zou worden. Wie bekommert zich zou worden. Wie bekommert zich nog om zo’n oude koning?
Hoe dan ook: op z’n oude dag geeft hij een slecht voorbeeld. En misschien moeten we dat in onze tijd ook wel eens zeggen: die ouderen van tegenwoordig…

Berichten: 1146

MARIO216 schreef:

Zaterdag 2 april, 1 Kon. 11: 1-6; Andere Goden.

Die jeugd van tegenwoordig… Ja, dat zal wel waar zijn, maar vergeet de ouderen van vroeger niet! Salomo bij voorbeeld. Hij is oud geworden. Nu zou je denken: als zo’n verstandige wijze koning, oud wordt, hoe wijs en verstandig zal hij dan wel zijn! Want wie oud is geworden, heeft een schat aan ervaring en levenswijsheid verzameld. Zo’n man als Salomo – die zal toch wel bijzonder verstandig zijn!
Niets ervan! Salomo is een voorbeeld van onverstandigheid. Op zijn oude dag trouwt hij nog eens met enkele honderden vrouwen alsof hij er al niet genoeg heeft! Nu weet ik wel: zo’n harem, zo’n paleis vol met vrouwen was in die tijd heel gewoon. Elke oosterse vorst had een groot aantal vrouwen. Maar wat doet Salomo? Hij laat zich ook nog eens verleiden om de goden van al die buitenlandse vrouwen te dienen! En zo doet hij kwaad in de ogen van God!
Hoe komt Salomo er toch bij om dit alles te doen? Blijkbaar is wijsheid een broos geschenk. Denk niet dat je de wijsheid in pacht hebt! Denk niet dat het verstand met de jaren komt, want soms verdwijnt het gaandeweg! Salomo is misschien wel bang geweest, op z’n oude dag, om zijn macht en aanzien te verliezen. Salomo is misschien wel bang geweest dat hij vergeten zou worden. Wie bekommert zich zou worden. Wie bekommert zich nog om zo’n oude koning?
Hoe dan ook: op z’n oude dag geeft hij een slecht voorbeeld. En misschien moeten we dat in onze tijd ook wel eens zeggen: die ouderen van tegenwoordig…

Erg mooi, wijsheid... een broos geschenk.

Berichten: 4992

Zondag 3 april, 1 Kon. 17:1-6; Op water en brood.

Elia krijgt een wonderlijke schuilplaats tegewezen; de beek Krith. Dagelijks menu: water en brood. Bovendien: vlees. Het water kan hij drinken uit de beek. Het brood en het vlees worden aangevoerd door vogels, raven nota bene! God had geen merkwaardiger dieren kunnen uitzoeken voor dit voedseltransport: raven die keurig brood en vlees kunnen brengen… Hoe is het mogelijk!
Zo zorgt God voor zijn dienstknecht. Nee, erg plezierig is het niet om boodschapper van God te zijn. De koning is natuurlijk woedend na zo’n bericht: geen regen of dauw meer in het land, jarenlang. Daar gaat de oogst, de vruchtbaarheid!
Waarom doet God zoiets? Waarom deze vreemde boodschap? Omdat God duidelijk wil maken dat Baäl een af-god is, een schijn-god! Baäl, de god van de vruchtbaarheid, de god van wie men gelooft dat hij alles op aarde laat groeien – die god zal een waardeloze god blijken te zijn, een god van niks, een god die er niets eens voor zorgen kan dat het regent! Wat een god…!
En Elia? Elisa krijgt alles op tijd. Water, brood en vlees. Nee, een erg afwisselend menu is het niet. Dat hoeft ook niet. Gods kerk moet maar tevreden zijn met water en brood, het voedsel in de woestijn. Gods volk leeft ten slotte niet bij brood alleen. Wij leven op Gods beloften: Hij ontmaskert de afgoden! Leven, werkelijk leven vind je alleen bij de God van Israël!

Berichten: 4992

Maandag 4 april, 1 Kon. 12: 25-32; Namaakgoden.

Wie niet sterk is, moet slim zijn. In zijn paleis zit koning Jerobeam. Wat moet ik nu toch eens verzinnen om ervoor te zorgen dat de burgers van mijn koninkrijk niet naar Jeruzalem gaan om daar God te aanbidden.
Weet je wat? Twee namaakgoden! Twee gouden kalveren! Net als in de woestijn! Als de mensen nu maar geloven willen dat dit de goden zijn die Israël uit Egypte hebben gevoerd, dan is dit de zaak voor elkaar! Niemand zal meer naar Jeruzalem gaan en zodoende blijven alle inkomsten in eigen land! Dit is financieel zeer voordelig! Die twee gouden klaveren zullen Jerobeam geen windeieren leggen!
Namaakgoden. Ik ben bang dat die nog altijd worden gefabriceerd. Gouden kalveren. Prachtige beelden waarvoor ieder knielt en waarvoor ieder ook het nodige geld beschikbaar willen stelt. Met priesters die wel offers willen brengen en de gouden kalveren nog indrukwekkender maken dan ze al zijn.
Welke goden dat zijn? Ach ieder, heeft zo’n zijn eigen namaakgoden. Maar één ding hebben ze gemeenschappelijk; ze zorgen ervoor dat de kerk opeens zo ver weg is. Waarom zou je daar naar toe gaan? Waarom zou je niet thuis blijven? God is toch overal? Maar soms is God niet zo dichtbij als je wel denken zou…

Berichten: 4992

Dinsdag 5 april; 1 Kon. 17: 17-24; Opstand.

Dit gaat Elisa te ver. Hoe kan God dit doen? Elisa proteseert. Hij neemt de zoon van de weduwe die hem zo goed geholpen heeft, mee naar boven, naar de kamer waar hij logeert. Daar legt hij de jongen op zijn bed en hij bidt. ‘Here mijn God! Doet Gij zelfs de weduwe, bij wie ik al vreemdeling vertoef, het onheil aan, haar zoon te laten sterven…?’

Elia kan het niet verwerken. Is God zó? Laat Hij nu zo maar dit kind sterven terwijl zijn moeder zo goed voor Elia heeft gezorgd? Dat kan toch niet! Elia komt in opstand. Hij bidt. Maar zijn gebed is een protest. Here God, dat kunt U toch niet doen? Dat kan toch zo niet?

Daar kijk je van op, als je dit zo leest in de bijbel. Gaat Elia zo met God om? Is bidden dan zo af en toe protesteren? Kun je dat dan zo maar tegen God zeggen: dat je vindt dat het eigenlijk niet kan? Moet je dan niet altijd berusten en je neerleggen bij wat er gebeurt?

Deze geschiedenis doet ons denken aan Pasen. Het is, zou je kunnen zeggen Paasverhaal! God laat zich ombidden! De dood heeft niet het laatste woord! Zoals Elia zich drie keer uitstrekt over die gestorven jongen, zo strekt God zich op de derde dag uit over Zijn Kind. En dan gebeurt het! God neemt het niet! God protesteert! Tegen duivel tegen de dood, tegen de zonde en tegen de schuld! Dat is Pasen: de opstanding uit de dood! Pasen, dat is de dag van Gods opstandigheid!

Berichten: 788

MARIO216 schreef:

Dinsdag 5 april; 1 Kon. 17: 17-24; Opstand.

Dit gaat Elisa te ver. Hoe kan God dit doen? Elisa proteseert. Hij neemt de zoon van de weduwe die hem zo goed geholpen heeft, mee naar boven, naar de kamer waar hij logeert. Daar legt hij de jongen op zijn bed en hij bidt. ‘Here mijn God! Doet Gij zelfs de weduwe, bij wie ik al vreemdeling vertoef, het onheil aan, haar zoon te laten sterven…?’

Elia kan het niet verwerken. Is God zó? Laat Hij nu zo maar dit kind sterven terwijl zijn moeder zo goed voor Elia heeft gezorgd? Dat kan toch niet! Elia komt in opstand. Hij bidt. Maar zijn gebed is een protest. Here God, dat kunt U toch niet doen? Dat kan toch zo niet?

Daar kijk je van op, als je dit zo leest in de bijbel. Gaat Elia zo met God om? Is bidden dan zo af en toe protesteren? Kun je dat dan zo maar tegen God zeggen: dat je vindt dat het eigenlijk niet kan? Moet je dan niet altijd berusten en je neerleggen bij wat er gebeurt?

Deze geschiedenis doet ons denken aan Pasen. Het is, zou je kunnen zeggen Paasverhaal! God laat zich ombidden! De dood heeft niet het laatste woord! Zoals Elia zich drie keer uitstrekt over die gestorven jongen, zo strekt God zich op de derde dag uit over Zijn Kind. En dan gebeurt het! God neemt het niet! God protesteert! Tegen duivel tegen de dood, tegen de zonde en tegen de schuld! Dat is Pasen: de opstanding uit de dood! Pasen, dat is de dag van Gods opstandigheid!

Ik wil Pasen niet tekort doen, maar toch wil ik reageren over Elia met zijn protest naar God toe,
ik geef het toe, ook mijn bidden kan soms een protesteren zijn, ook ik wil soms eens argumenteren ipv mij neer te leggen bij wat gebeurd,
het is reeds in een ander topic besproken, we zijn mensen en mogen als mens eerlijk tov God staan, volgens mij ook met onze twijfels en protesten.
Dit doet niets aan mijn respect naar de Heer, naar God toe!

Berichten: 4992

Woensdag 6 april, 1 Kon. 18: 30-39; Vuur.

Soms zou je wel willen, dat God nog eens zo duidelijk zou laten blijken dat Hij God is! Stel je voor: een extra uitzending van de radionieuwsdienst! Een speciale uitzending van het journaal! Moet je horen, moet je zien: De Heer is God! Hij alleen!
De profeten van Baäl zijn doodop. Ze kunnen niet meer. Ze hebben de hele dag staan dansen en springen om het altaar. Maar wie er antwoordt – geen Baäl. Wat een god! Roep eens wat harder! Misschien is die god van jullie op reis! Misschien is die god van jullie op reis! Misschien heeft hij zich even teruggetrokken, misschien slaapt hij en moet hij eerst nog wakker worden…!
Het is jammer voor de priesters van Baäl, maar er komt geen antwoord. Dan is de beurt aan Elia. Een kort gebed. En dan: vuur uit de hemel! Een regelrecht antwoord van God! Geen twaalf kruiken water kunnen dit vuur tegenhouden. Alles verbrandt! Duidelijker kan het niet: de Here is God!
Ach, ik weet niet of het veel zou uitmaken als in onze tijd vuur uit de hemel zou komen. Ik denk dat de geleerden zouden zeggen: We hebben hier te maken met een wonderlijk natuurverschijnsel. Eem samenloop van omstandigheden. Men moet zich niet van de wijs laten brengen! Dit vuur bewijst niets!
Geloven – dat is: vertrouwen dat God alleen machtig is, ook al is er geen vonkje te zien…

Berichten: 4992

Donderdag 7 april, 1 Kon. 19: 1-8; Het is genoeg.

Voor mij hoeft het niet meer… Hoe vaak zal dat gezegd worden. Elke dag. Door honderden, duizenden mensen. Voor mijn hoeft het niet meer…
Een student die maar niet slagen kan voor zijn plan examen. Een vrouw die intens verdrietig is omdat haar man gestorven is. Een minister, die boos is omdat zijn plan wordt weggestemd in de Tweede Kamer. Voor mij hoeft het niet meer…
Voor Elia hoeft het ook niet meer. Wonderlijk is dat eigenlijk; nog zo pas was hij de grote overwinnaar op de Karmel. Maar nu komt dat bericht van koningin Izebel: Elia, ik zal je wel krijgen. En nu vlucht Elia de woestijn in. Hij kan er niet meer tegen op. Helemaal alleen gaat hij verder. Zijn knecht moet achterblijven. Soms kun je geen mens meer zien… Voor mij hoeft het nier meer.
Wat zit daar achter? Als je goed luistert naar het gebed van Elia, ontdek je het. ‘Ik ben niet beter dan mijn vaderen… ‘. Zo, Elia, dacht je dat dan? Dacht jij dan dat jij zou kunnen wat je vaderen niet konden? Dacht jij het beter te kunnen doen dan je voorgeslacht? Geen wonder, Elia, dat je nu teleurgesteld bent in jezelf! Geen wonder, Elia, dat je nu teleurgesteld bent in jezelf! Geen wonder, dat je nu zo moedeloos bent! Nu begrijp ik waarom jij zegt: Het is genoeg…
Zo af en toe komen we allemaal in zo’n woestijn van verlorenheid en moedeloosheid. God dank – sterker dan de klacht van Elia, klinkt een andere stem: die van de grote Profeet, Jezus. In pure verlatenheid roept Hij het uit op Golgotha: Het is genoeg! Het is volbracht! Wie die stem hoort, die kan weer verder…

Berichten: 4992

Vrijdag 8 April, 1 Kon. 19: 9-18; Nog zevenduizend.

Soms denk je dat je helemaal alleen bent. Niemand is er die je begrijpt. Niemand is er die van je houdt. Allemaal hebben ze een hekel aan je. Allemaal willen ze het liefst dat je maar verdwijnt. Niemand, niemand trekt zich iets van je aan…
Zo alleen voelt Elia zich ook. Daar hoog op de berg Horeb zingt hij zijn klaaglied. Moet U nu toch eens horen, Here God, wat ik allemaal gedaan heb voor U! Wat ik gewaagd heb, wat ik gezegd en gedaan heb in dienst van U! En nu ben ik helemaal alleen over gebleven… Niemand neemt mij het voor mij op. Niemand vecht met me mee Helemaal alleen ben ik hier…
Je zou er medelijden meekrijgen, als je zo’n verhaal hoort. Wat is dat toch een beklagenswaardige profeet, die Elia! Is het dan niet waar wat hij zegt? Zeker, Elia heeft het beslist niet makkelijk. Maar hij maakt één grote fout, de fout die wij allemaal zo heel gemakkelijk maken: hij kijkt te veel naar zichzelf. Hij heeft oogkleppen op! Hij ziet niet dat er nog duizenden zijn die met hem meevechten, mensen die met hem staan aan de kant van Israëls God!
Soms moet je die les leren. Nee, niet in de storm komt God. Niet in de aardbeving. Niet in het vuur! Niet altijd doet God machtige daden. Niet altijd sta je op de Karmel! Soms is er alleen maar een stilte, een zachte koelte. Soms heb je genoeg aan Gods vingerwijzing: Je bent de enige niet; er zijn er nog zevenduizend… Je bent niet zo alleen als je denkt! Kijk maar om je heen; geloof het maar. Ik laat je niet los!
De grootste profeet moet leren te zwijgen om Gods stem te verstaan…

Berichten: 7231

een gedeelte uit Psalm 51 (Willebrirdvertaling 1995

God, schep in mij een zuiver hart,
vernieuw mijn geest, maak hem standvastig.

Verstoot mij niet, weg van uw gelaat,
neem uw heilige geest niet weg van mij.

heer, geef mij de vreugde van uw verlossing,
sterk mij met uw grootmoedige geest.

Dan zal ik verdwaalden uw weg kunnen wijzen,
dan keren zondaars tot U terug.

Verlos mij uit mijn sprakeloosheid*,
o God, die mijn redder bent,
en mijn tong zal uw goedheid loven.

Heer, open mijn lippen
en mijn mond zal uw lof verkondigen.

U wenst toch immers geen slachtoffers?
U vindt toch geen voldoening in brandoffers?

Een berouwvolle geest is een offer voor God.
Een rouwmoedig, vermorzeld hart,
zult U, o God, niet verwerpen.

Berichten: 4992

Zaterdag 9 april, 2 Kon. 2: 6-14; De mantel van Elia.

Als een generaal is de profeet Elia weggereden. Hemelse paarden, een vurige wagen – indrukwekkender kan het niet. Zoals Mozes door God zelf begraven werd, zo wordt nu Elia door God zelf opgehaald, weggenomen van deze aarde. Samen hebben ze Gods wil aan het volk Israël bekend gemaakt: Mozes en Elia, de Wet en de Profeten. Samen zagen ze op de berg Horeb iets van God, ze zagen een glimp van Zijn majesteit! En allebei zijn ze op een wonderlijke wijze door God zelf weggenomen, thuisgehaald.
Elisa, de opvolger van Elia, is er getuige van geweest. Elia heeft met zijn mantel op het water van de Jordaan geslagen en zie: er ontstond een pad door het water. Maar nu moet Elisa alleen terug. En hoe moet dat nu? Maar zie, daar ligt de mantel van Elia! Blijkbaar is die door de profeet achtergelaten bij zijn hemelvaart! Elisa neemt hem op, slaat op zijn beurt op het water en zie: opnieuw ontstaat er een pad door de rivier! Elisa komt droogvoets aan de overkant, net als eenmaal het volk Israël! De God van Israël is dezelfde, gisteren, en heden en tot in eeuwigheid! Hij maakt een weg waar geen weg is. Een weg door de dood heen!
De mantel van Elia. Nee, het geheim van Gods kracht zit niet in mensen. Mensen sterven, hoe dan ook. Geslachten gaan, geslachten zullen komen. Maar het woord van God houdt stand! De Geest gaat mee. God maakt nog altijd een weg waar geen weg is. Hij begint telkens opnieuw met ons. Het enige wat van ons wordt gevraagd, is: oppakken, meedragen wat aan ons is toevertrouwd!

Berichten: 4992

Zondag 10 april, 2 Kon. 4: 1-7; Het houdt niet op!

Vraag me niet hoe dat mogelijk is: olie die blijft stromen, net zo lang totdat alle vaten vol zijn en er voldoende olie is om de schuld te betalen…
Er zijn van die dingen in het leven die niet te verklaren zijn. Wonderen, noemen we die. Eigenlijk is dat niet zo’n goed woord, want de meeste gewone dingen zijn net zo goed wonderen. De geboorte van een kind, de openspringende knoppen in de bomen en struiken, de zon die elke dag weer schijnt. Ik denk aan het lied: ‘Zingt voor de Heer een nieuw gezang! Hij laaft u heel uw leven lang met water uit de harde steen. Het is vol wonderen om u heen.’
Maar goed, er zijn van die wonderen die heel wonderlijk zijn. Uitzonderlijk. Dit bij voorbeeld, het wonder van de olie in de kruiken. God laat het er niet bij zitten! Hij kan het niet aanzien dat de kinderen van een profetenweduwe als slaaf worden weggehaald. Dat gaat te ver!
Nu zou je natuurlijk kunnen zeggen: Ja maar, dan had God er toch ook voor kunnen zorgen dat die vader, die profeet, niet overleed? Allemaal goed en wel, helemaal begrijpen doen wij mensen God nooit. Maar je ziet hier in elk geval dat er bij God een grens is aan het menselijk verdriet. Hij laat de grote tegenspeler niet alles stuk maken in dit leven! Olie die blijft stromen! Het houdt niet op! Het leven gaat verder! De dood mag dan een woordje meespreken, slaven zullen we niet zijn! God steekt er een stokje voor. Hij maakt van weinig: veel! Van water: wijn! Van vijf broden en twee vissen: een maaltijd voor duizenden. Zo is God! Hij houdt niet op!

Berichten: 4992

Maandag 11 april, 2 Kon. 5: 8-14; Moeilijk doen.

Naäman heeft er geen zin in. Is me dat een opdracht: zeven maal baden in dat riviertje, de Jordaan! Dan zijn er in zijn eigen land wel betere rivieren! Hoe haalt die profeet het in zijn hoofd? Komt hij daaarvoor nu helemaal naar Israël? Wat een profeet!
De knechten van Naäman reageren anders. Ze brengen hun heer tot rust en zeggen. Waarom zou u het niet proberen? Als de profeet iets moeilijks had gevraagd, zou u het wel gedaan hebben! Maar nu vraagt hij iets heel eenvoudigs, waarom zou u het dat niet doen?
Moeilijk doen. Het is vreemd, maar daarvoor zijn we vaak wel te vinden. Vooral als het over het geloof gaat. Iets buitengewoons presteren – dat lijkt ons wel. Echt bijzonder goed werk. Bijzonder vroom leven. Lid worden van een kerk of een godsdienstige groep die heel veel van de leden vraagt. Moeilijk doen – ja, dat lijkt wel een kenmerk van het ware! Hoe kan zo iets eenvoudigs nu iets betekenen? Zeven maal baden in de Jordaan?
Gelukkig, ze zijn er nog altijd. De mensen, boodschappers van God, die zeggen: waarom zou je iets moeilijks doen? Doe eenvoudig wat je wordt verwacht! Ga onder in het water! Waag het met de God van Israël! Waag het met zijn beloften! Nee, Hij vraagt niet iets moeilijks, iets buitengewoons. Hij vraagt alleen dat je Hem vertrouwt en je dopen om een nieuw mens te zijn. Door het geloof alleen zul je gezond zijn, eenmaal voor altijd! Geloven – dat is: het wagen met Gods beloften!

Berichten: 4992

Dinsdag 12 april, 2 Kon. 5:19-27; Vanwaar Gehazi?

Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel…
Elisa heeft zijn knecht dóór. Vanwaar Gehazi? Waar ben je geweest, waar kom je vandaan? Gehazi geeft een brutaal antwoord: Ik ben nergens geweest, mijnheer! En dat, terwijl hij als een haas Naäman achterna is gerend met de leugen dat Elisa toch wel wat wilde hebben van de aangeboden geschenken…
Gehazi ontloopt zijn straf niet. Hij wordt melaats. Net alsof hij de melaatsheid van Naäman erft….
Dat is een gevaar dat ons allemaal bedreigt: dat je een ziekte van de ander overneemt. Nee, niet een blindedarmontsteking of een maagzweer. Maar de ziekte van de ontevredenheid. Naäman was ontevreden over zijn behandeling door de profeet. Hij had er iets anders van verwacht! Iets bijzonders! Maar Naäman moest leren dat Gods weg heel vaak de weg van de eenvoud is, de weg door het water van de Jordaan. En nu Naäman daarvan is, lijkt het wel alsof zijn ontevredenheid overgaat op Gehazi. Die is ook ontevreden over de behandeling! Hij zou er best wat voor willen hebben! Hij is ontevreden met de dankbaarheid als beloning. Vanwaar Gehazi? Waarom ben je zo ontevreden? Zo hebzuchtig? Zo bezitterig? Niet is zo besmettelijk als ontevredenheid.

Berichten: 4992

Woensdag 13 april, 2 Kon. 6:15:23; Vurige kolen.

Ze zitten als ratten in de val, de Armeeërs! Elisa, de wonderlijke profeet, heeft hen als een rattenvanger in optocht naar de hoofdstad gebracht, naar Samaria. En daar zijn ze nu, in het hol van de leeuw, in de stad van hun vijand. Dat is nog een krijgslist! Die Elisa! De koning van Israël is er dolgelukkig mee, dat kun je begrijpen! Zo heb je nog iets aan zo’n profeet, zo’n man van God! Wat een tactiek, het kan niet mooier! Nu is de vijand zo goed als verslagen! Zal ik ze neerslaan, mijn vader...?
Maar dan komt de teleurstelling. Nee, zegt Elisa u mag hen niet neerslaan. Er komt niets van in! U hebt ze toch niet gevangen genomen met uw zwaard en uw boog? Ik heb een ander plan: zet hun brood en water voor en laat ze dan heengaan naar hun eigen land… Stapel vurige kolen op hun hoofd!
Wat een idee! Dat is militair gesproken toch volkomen onverantwoord? Je laat je vijand toch zo maar niet gaan? Die zet je toch gevangen? Zeker zo lang de oorlog duurt! Dit lijkt wel op overgave, op capitulatie! Wat bezielt die profeet? Hij stort het land nog in het ongeluk… Laat die man zich bij zijn preken houden! Wat heeft zo’n profeet nu voor verstand van defensie, van wapens en oorlogsvoering? Laat die kerk er zoch buiten houden! Die profeet lijkt wel een pacifist! Stel je voor: de vijand vrij spel geven! Vurige kolen in plaats van vurige pijlen…
Het laatste zinnetje is veelzeggend: “Sindsdien kwamen de benden van Aram niet meer in het land van Israël….”

Berichten: 4992

Donderdag 14 april, 2 Kon. 13: 14-21; Wonder-lijk.

Soms kun je er geen touw aan vast knopen. Soms begrijp je niet waarom de dingen gaan zoals ze gaaan.
Neem nu die profeet Elisa. Hij wordt ziek, doodziek. Eigenlijk is dat al onbegrijpelijk. Als God nu toch machtig is, waarom geneest Hij dan Zijn zieke knecht niet direkt? Waarom laat Hij de profeet sterven? Onbegrijpelijk…
Maar tegelijkertijd is daar het andere verhaal. Een wonderlijk verhaal. Het verhaal van een wonderlijk lijk: het lichaam van de profeet Elisa. Het gebeurt op een dag dat iemand begraven wordt. Plotseling is er paniek in de rouwstoet: daar komen de Mobieten aan! Stel je voor: de vijanden van Israël! Maak dat je wegkomt! Maar waar moeten we met het lichaam van een gestorvene naar toe? Wacht daar heb je het graf van Elisa! Leg het lichaam in die spelonk waarin Elisa begraven ligt! En zo wordt de man haastig begraven in het graf van de profeet.
En dan…. Het lijk van Elisa blijkt een wonderlijk lijk te zijn. De aanraking ermee doet leven! Hoe is het mogelijk? De één z’n dood betekent andermans leven! Maar ook dat brengt ons bij dezelfde vraag: Waarom moest nu Elisa sterven, en wordt deze onbekende man weer tot leven geroepen?
Waarom?
Ach, soms zijn de dingen in ons leven inderdaad niet te begrijpen, hoe graag je ze ook begrijpen zou. Soms is er geen ander antwoord dan het antwoord van Pasen: Christus’ dood is ons leven!

Berichten: 4992

Vrijdag 15 april, 2 Kon. 18: 4-13; Nooit iets goeds.

Er zijn van die mensen die nooit iets goeds hebben te vertellen. Ze zeuren. Ze klagen. Ze schelden. Ze hebben kritiek. Er is altijd wel wat. Nooit zijn ze tevreden. Het is, wat je ook doet, nooit goed.
Is die profeet Micha ook zo’n figuur? Zo’n aartsmopperaar? Zo’n man die nooit iets goeds te vertellen heeft?
Volgens koning Achab wel. Op speciaal verzoek van zijn collega, de koning van Judea, Josafat, wordt Micha opgeroepen. Er zijn al vierhonderdprofeten geweest. Op de vraag of de koningen er verstandig aan zouden doen om tegen de vijand op te trekken, hebben ze allemaal gezegd: Zeker, trek op! God zal de vijand in uw macht geven! Nee, de koningen behoeven niet ongerust te zijn. God staat aan hun kant!
Maar Micha profeteert iets anders. En dat gebeurt vaker. Daarom heeft Achab zo’n hekel aan hem. Die Micha, die heeft nooit iets goeds! Die heeft altijd kritiek! Zo’n profeet kun je niet gebruiken…
Is Micha dan werkelijk zo’n mopperaar? Wel nee, geen sprake van! Maar Micha weet zich niet geroepen de koning naar de mond te praten! Dat is nogal gemakkelijk, altijd maar zeggen: Zeker, mijnheer, mevrouw, u hebt gelijk, gaat u gang, wat u doet is goed, God staat aan uw kant...! Zo heeft Jezus ook niet gesproken. Vlijmscherp was Zijn kritiek, zo af en toe. Denk maar aan de Farizeeërs, die ook dachten dat God aan hun kant stond. Er is kritiek waarvoor je dankbaar voor moet zijn!

Berichten: 4992

Zaterdag 16 april, 2 Kon. 17: 7-12; Wereldlijkvormigheid.

Goedbeschouwd zit dat in ons allemaal: je wilt meedoen, net zo doen als anderen. Kijk maar naar de kleding van scholieren. Als de één met iets bijzonders komt, komt de ander er al gauw ook mee aan. En binnen de kortste tijd loopt de halve school met dezelfde broeken en jassen. De mode schrijft gewoon voor wat je moet dragen en hoe je je haar moet laten knippen. Niemand valt graag uit de toon, dus bijna iedereen doet mee aan zo’n rage. Je zult een beetje opvallen, door niet zo hard met die mode mee te lopen, je zult wel uitkijken!
Voor je het weet schelden ze je uit voor ouderwets en uit-de-tijd…
Niet alleen op school is dat zo. Volwassenen zijn precies zo. En misschien nog wel erger. Voor je het weet neem je de vormen over die je om je heen ziet. De gebruiken de leefregels. En voor je het weet ben je eigenlijk net als iedereen, je denkt en je doet zoals iedereen denkt en doet. Je bent gelijkvormig geworden aan de wereld.
Nu zou je dat natuurlijk helemaal niet zo erg zijn als die wereld een goede wereld was. Maar dat zit nu juist de kneep: die wereld is vol van liefdeloosheid, van geweld, van een keiharde zaken-zijn-zaken-mentaliteit. Om het maar bij de bijbelse naam te noemen: de wereld is vol van afgoderij! En Israël, het volk van God, doet mee! Stenen en palen, afgodsbeelden, altaren, offers aan goden die geen goden zijn. Aandacht en aanbidding voor machten die het leven niet beter maken – integendeel! En zo dreigt het met de kerk ook te gaan, met de gemeente van Christus. Waar zijn nog de mensen die de moed hebben om anders te zijn?

Berichten: 4992

Zondag 17 april, 2 Kon. 19: 14-19; Gods correspondentie.

Wat doe je eigenlijk als je een brief krijgt? Natuurlijk, je leest die brief. Maar dan? Dat ligt eraan. Als er niets bijzonders in staat, gooi je de brief in de prullenbak. Als er iets persoonlijks in staat, iets wat niemand mag weten, dan bewaar je die brief zuinig in een kast of la. Maar het kan ook zijn dat die brief zoveel vragen oproept, dat je ermee naar en ander gaat.
Zo gaat het met koning Hizkia. Hij weet het niet meer. Wat moet hij met die brief van Sanherib? Die dreigbrief! Nee, hij gooit de brief niet in de prullenbak van het paleis. Hij bergt de brief ook niet op in de Koninklijke archieven. Hij gaat ermee naar de tempel, naar God. Daar spreidt hij de brief uit voor Gods aangezicht. Het is net alsof Hizkia zegt: Nu, Here God, leest U nu zelf maar wat hier staat. Het uw zaak, het is Uw correspondentie! Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Geeft U maar een antwoord!
Dat is eigenlijk bidden: tegen God zeggen dat je niet meer weet hoe het moet. Tegen God zeggen: Het is Uw zaak, Here God! Ik weet er geen weg meer mee…
Sommige mensen maken van gebeden hele preken. In de mooiste woorden vertellen ze God wat zij allemaal hebben gedacht en gezegd en gedaan. Maar dat is geen bidden. Bidden is: tegen God zeggen dat je niet meer kunt denken en niet meer weet wat je moet zeggen en doen. Bidden is: je leven voor God neerleggen, openvouwen – als een brief.

Berichten: 4992

Maandag 18 april, 2 Kon. 20: 1-7; Extra’s.

Soms begrijp je van heel de bijbel niets. Van God niets, van de profeten niets, van heel het geloof: niets.
Neem nu deze geschiedenis van koning Hizkia. Hij wordt ziek. Doodziek. En de profeet Jesaja komt hem vertellen dat hij er maar op moet rekenen dat dit het einde van zijn leven zal zijn.
Dan lees je dat Hizkia zijn gelaat naar de wand toedraait en huilt. Nu, dat kun je je voorstellen. Zo’n bericht moet je wel verwerken! En het is ook geen wonder dat Hizkia zich niet zomaar kan neerleggen bij dit bericht. Hij is er nog niet aan toe, te sterven.
Wat ik nu niet begrijp? Ik begrijp niets van het gebed van Hizkia. Nu zou je denken: zo’n vrome koning, die zal toch wel zijn leven overgeven aan God! Maar nee, geen sprake van. Hizkia komt in opstand. Hij is het niet eens met God. En dan zegt hij nota bene: Here God denk er toch eens aan dat ik U altijd gediend heb en dat ik gedaan heb wat goed is in Uw ogen!
Wij zouden zeggen: wat een grootspraak! Wat een hoogmoed! Maar God reageert anders. Hij weet dat er situaties zijn waarin mensen niet anders kunnen dan schreeuwen, roepen, huilen, protesteren en zeggen: Here God, zo kan het toch niet!
En dan? Dan komt God terug op Zijn plan. Weer zoiets onbegrijpelijks! God komt tot andere gedachten! Hizkia mag verder leven. Nog vijftien jaar erbij! Extra.
Misschien begrijp ik er toch een heel klein beetje van: God is ánders dan wij denken…

Berichten: 788

MARIO216 schreef:

Maandag 18 april, 2 Kon. 20: 1-7; Extra’s.

Soms begrijp je van heel de bijbel niets. Van God niets, van de profeten niets, van heel het geloof: niets.
Neem nu deze geschiedenis van koning Hizkia. Hij wordt ziek. Doodziek. En de profeet Jesaja komt hem vertellen dat hij er maar op moet rekenen dat dit het einde van zijn leven zal zijn.
Dan lees je dat Hizkia zijn gelaat naar de wand toedraait en huilt. Nu, dat kun je je voorstellen. Zo’n bericht moet je wel verwerken! En het is ook geen wonder dat Hizkia zich niet zomaar kan neerleggen bij dit bericht. Hij is er nog niet aan toe, te sterven.
Wat ik nu niet begrijp? Ik begrijp niets van het gebed van Hizkia. Nu zou je denken: zo’n vrome koning, die zal toch wel zijn leven overgeven aan God! Maar nee, geen sprake van. Hizkia komt in opstand. Hij is het niet eens met God. En dan zegt hij nota bene: Here God denk er toch eens aan dat ik U altijd gediend heb en dat ik gedaan heb wat goed is in Uw ogen!
Wij zouden zeggen: wat een grootspraak! Wat een hoogmoed! Maar God reageert anders. Hij weet dat er situaties zijn waarin mensen niet anders kunnen dan schreeuwen, roepen, huilen, protesteren en zeggen: Here God, zo kan het toch niet!
En dan? Dan komt God terug op Zijn plan. Weer zoiets onbegrijpelijks! God komt tot andere gedachten! Hizkia mag verder leven. Nog vijftien jaar erbij! Extra.
Misschien begrijp ik er toch een heel klein beetje van: God is ánders dan wij denken…

doet mij denken aan de vele ongeneeslijke patiënten die in hun opstandigheid en boosheid naar God schreeuwen : als JIJ bestaat waarom laat je dit toe.........???
en af en toe mag er ook iemand genezen....

doet mij ook denken aan een ander topic : we mogen heus wel eens boos zijn op God, Hij begrijpt onze menselijkheid met onze emoties wel!

Berichten: 4992

Dinsdag 19 april, 2 Kron. 33: 10-17; Nood leert bidden.

In tijden van oorlog zie je dat: nood leert bidden. Dan stromen de kerken weer vol. Mensen die er jaren lang niet waren geweest zijn, komen weer. Mensen die in tijden niet meer gebeden hebben, vouwen hun handen. Nood leert bidden.
Ik vraag me af, of dat altijd zo is. Het kan ook anders. Soms leert nood: vloeken! Er zijn net zo goed mensen die door moeilijke situaties in hun leven vaarwel zeggen en niets meer met de bijbel en de kerk te maken willen hebben. Nee, niet altijd leert nood bidden.
In het geval van Manasse is het wel zo. Zijn geschiedenis lijkt een beetje op het verhaal van de verloren zoon. Hij is gearresteerd, de goddeloze koning. Getransporteerd naar Babel, opgebracht als een boef, een misdadiger. En daar, in Babel, ver weg van Jeruzalem, daar komt Manasse tot inkeer.
Hoe? Wie zal dat zeggen? Misschien heeft Manasse is stilte teruggedacht aan zijn vader, koning Hizkia. Misschien heeft hij zich de woorden van zijn vader herinnerd, woorden over de God van Israël. Ach het is soms zo gek nog niet om een tijd lang in je leven uitgerangeerd te worden. Voor je het weet word je opgenomen in de maalstroom van de tijd: je jakkert en je jaagt maar door. Tijd om eens rustig na te denken over leven en dood, ontbreekt.
Manasse wordt stik gezet. Gearresteerd. Door God zelf. Omgezet. Het wordt het begin van een nieuwe periode in zijn leven. En zijn volk deelt in de ommekeer. Het is aan alles te merken! Nood leert – soms – bidden. En áls dat zo is, kun je God voor de nood zelfs danken!

Berichten: 4992

Woensdag 20 april, 2 Kon. 23: 21-27; God is anders.

Heel vaak lees je in de bijbel dat God Zijn volk vrede zal geven, als het zich tot Hem bekeert. Die gedachte kom je zo vaak tegen, dat we eigenlijk niet beter weten. We zijn er aan gewend geraakt.
Laten we maar eerlijk zijn; we hebben God leren kennen als een God die wij naar de hand kunnen zetten. Als wij goddeloos zijn, dan keert God zich van ons af. Maar als wij ons bekeren, dan keert God zich onmiddellijk weer naar ons toe! Het hangt zo’n beetje van ons af hoe God reageert…
Maar soms komen we verschrikkelijk in de knoei met die gedachte. Soms ontdek je dat bep. mensen weliswaar heel vroom leven, maar ondanks alles de meest verdrietige dingen meemaken. Hoe kan dit nu? – wordt er al gauw gevraagd. Vaak ontdek je trouwens ook het tegenovergestelde. Er zijn massa’s mensen die zich niets van Gods geboden aantrekken. En moet je eens kijken hoe hen voor de wind gaat...!
Steeds ontdek je dat God Zijn eigen gang gaat. Zo is het ook in het Bijbelgedeelte dat we lazen. Ondanks de vroomheid van koning Josia, ondanks het Pascha dat weer wordt gevierd, zet God Zijn plan door om het volk van Juda in ballingschap te doen gaan. Nu is de maat toch echt vol! Nu laat Hij zich niet nog eens ombidden! Er is een eind aan Zijn geduld! Hij laat niet met zich spotten.
Zie je wel, denk ik dan: daar heb je het weer! God is anders! Hij reageert niet steeds zoals wij denken. En dat is maar goed ook.

Berichten: 4992

Donderdag 21 april, Amos 3: 1-8; De brullende leeuw.

Je moet hem niet op straat tegenkomen: zo’n leeuw! In de dierentuin sta je al een beetje bang voor de tralies te kijken. Stel je voor dat zo’n beest ontsnapt! Dat alles is natuurlijk niet te vergelijken met het oerwoud. Geen huis om in te vluchten, geen traliewerk dat bescherming biedt. En dan: een brullende leeuw! Wie zou niet bang zijn?
Wat bedoelt Amos hiermee? Amos wil zeggen: het onheil nadert, de straf van God is als een leeuw die brult! Nog even, en Hij zal komen…
Is God zo? Als een brullende leeuw? Zo woest, zo verscheurend en verslindend? Is dat wel een goed beeld van God? God is toch een Vader, een Vriend?
Dat alles is allemaal waar. God is liefde, ja zeker. Maar toch. Zo hier en daar, zo af en toe: een brullende leeuw! God laat het onrecht niet over z’n kant gaan. God ziet de zonde niet door de vingers! God neemt de haat niet voor lief!
Gelukkig: ik lees ook dat de leeuw met het lam zal verkeren, als Gods dag gekomen is. Dan zullen de Vader en de Zoon samen spelen en er zal vrede zijn! Dank zij het Lam ben ik niet bang voor de Leeuw!