Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Maandag 28 februari, Deut. 30: 1-6; Ga terug!

Hier en daar zie je het staan, bij een oprit naar de rijksweg: Ga terug!
Die borden staan daar niets voor niets. Soms gebeurt het dat iemand niet goed uitkijkt en op de verkeerde weghelft de rijksweg oprijdt. Levensgevaarlijk is dat! Spookrijders! Vandaar dat bord, als een waarschuwing: Ga terug!
De bijbel staat vol met deze borden. Bekeert u! Ga terug! Je zit op de verkeerde route! Als je zo verder gaat kom je niet waar je wezen wilt. Integendeel: je maakt alleen maar botsingen, je bent een gevaar voor anderen en voor jezelf. Ga terug!
Die waarschuwing heeft Israël ook nodig. Israël kiest heel gemakkelijk de verkeerde weg. De weg van de afgoden, de weg van de schijnvroomheid, de weg van onderdrukking en geweld. Ga terug! Zegt God. Dan zal Ik jullie helpen, jullie terugbrengen uit alle landen waarheen jullie zijn verstrooid. En zo is het gegaan, eeuwenlang. Steeds is het volk Israël verstrooid. En nog wonen er Joden in Rusland, in Amerika, overal. Maar God haalt ze terug, naar het beloofde land! Ga terug, zegt Hij. Als je luistert naar Mijn geboden en beloften zul je leven in vrede!
Ga terug! Tegen ons wordt het net zo goed gezegd. Misschien ben je op de verkeerde weg. Levensgevaarlijk! Ga terug! ‘Dan zal de Here uw God, in uw lot een keer brengen en zich over u erbarmen’.

Berichten: 4992

Dinsdag 1 maart, Joz. 1: 1-9; God met ons.

Bang voor de dood – wie is dat niet? Natuurlijk, je denkt er allemaal wel eens aan. Hoe zal dat zijn, wat zal er met je gebeuren? Je kunt er bang voor worden. Je kunt er wakker van liggen, ’s avonds in je bed. Je kunt er over dromen, ’s nachts, als je slaapt. Laten we maar eerlijk zijn: soms zijn we bang voor de dood.
De rivier de Jordaan wordt nogal eens vergeleken met de dood. Waarom? De Jordaan is een grens rivier. Aan deze kant is de woestijn. Het volk Israël in nu, voor de tweede keer, dicht bij het beloofde land gekomen. Daar ligt het aan, de andere kant. Ja, het is een goed land, een land van melk en honing. Maar wie weet hoe ze er ontvangen worden? Wie weet of ze niet worden teruggestuurd, verslagen door de vijand? De Israëlieten zijn benieuwd en bang tegelijk. Geen wonder! Nu komt er op aan. De Jordaan is de grens, de grens tussen verleden en toekomst.
Jozua, de nieuwe leider van Israël, hoort een stem. God spreekt. ‘Ik zal u niet begeven en u niet verlaten’. Dat is een moedgevend woord! God gaat mee! God houdt Zijn volk vast, ook in de grensrivier, in dit bange moment tussen gisteren en morgen. God is erbij. Je bent niet alleen.
Het is net alsof je hier al de woorden hoort die Jezus later zeggen zal: ‘In de wereld lijdt gij verdrukking, maar houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen!’

Berichten: 4992

Woensdag 2 maart, Joz. 4: 1-7; Stenen.

Als een kind een paar jaar oud is, komt er een tijd waarin het bijna niets anders doet dan vragen. Mamma, waarom is de lucht blauw? Pappa, waarom is het gras groen? Waarom gaan we naar de kerk? Waarom moet je naar school? Waarom, waarom….?
Soms zijn het vragen waarop je geen antwoord weet. Maar soms zijn het vragen die je ertoe brengen om verhalen te vertellen, om uit te leggen waarom de dingen zijn zoals ze zijn. In het beloofde land staat een berg stenen, zomaar op de oever van de Jordaan. Een vreemd gezicht. Pappa…! Ja m’n jongen, wat is er? Pappa, waarom staan die stenen daar? Tel ze eens, één voor één. Eén, twee, drie, elf, twaalf – twaalf stenen tel ik! Ja, precies, twaalf stenen zijn het. Ik zal je vertellen hoe ze er zijn gekomen zijn. Toen jij nog niet geboren was, is ons volk door de Jordaan getrokken. Er was een weg waar geen weg was, een pad, dwars door het water. En uit de bedding van de rivier zijn deze twaalf stenen meegenomen, voor elke stam één. Begrijp je, mijn jongen? Dat is om nooit te vergeten: God maakt een weg waar geen weg is!
Stenen. Punten van gesprek. Voor vaders en moeders, voor ouderen en jongeren, voor mensen die elkaar herinneren willen aan de grote daden van God. Water, brood en wijn; doop en avondmaal. Om nooit te vergeten!

Berichten: 4992

Donderdag 3 maart, Joz. 6: 15-22; Juichen bij voorbaat.

Is dat niet een beetje overmoedig? Juichen voordat er nog niets van de overwinning is te zien? Er is nog geen barst in de muur van Jericho te zien, er rolt nog geen steen van de torens naar beneden. De poorten zitten nog hermetisch op slot. Niets, is er te zien dat op een overwinning lijkt. En toch moet de Israëlieten juichen. Juichen bij voorbaat.
Ik denk dat deze gebeurtenis ons duidelijk kan maken wat het geloof betekent. Soms weet je niet hoe je problemen in je leven overwinnen kunt. Soms zie je er als een berg tegenop. Soms kun je gewoon niet om de moeilijkheden heen, maar je ziet geen kans om ze weg te werken. En wat dan?
De Israëlieten krijgen een vreemde opdracht: Loop er om heen! Zeven dagen lang. Ga maar om de problemen heen! Nee, niet door ze weg te wuiven, niet door net te doen alsof er niets aan de hand is. Loop er om heen in het vaste vertrouwen dat de overwinning komen zal. Hoe? Wanneer? Geen idee! Maar komen zal de overwinning – hoe dan ook. Wie zo leeft, kan juichen. Juichen bij voorbaat! Ook al is er nog niets te zien van wat komen gaat.
Om de zeven dagen doen we dat, samen in de kerk. Dan juichen we. Nee, er is nog niets te zien van de overwinning op ziekte en dood, op de machten van de duisternis. Niets? Ja, toch: er is een steen aan de kant geschoven: Pasen. En daarom zingen we: bij voorbaat!

Berichten: 4992

Vrijdag 4 maart, Joz. 7: 20-26; Stelen van God.

Wat. Een afschuwelijk verhaal! Stel je voor: je neemt stiekum iets weg uit een kast of uit een winkel. Het komt uit en voor straf word je gestenigd! Gestenigd en verbrand! Ergere straf is ondenkbaar…
Als je dat zo leest, komt de vraag op je af: Is God zó? Zo hard, zo boos, zo wreed?
Om het verhaal goed te begrijpen moet je wel de achtergrond goed kennen. Achan was een dief, ja zeker. Maar niet zo maar een dief. Al het goud en zilver dat in de stad Jericho gevonden werd, was bestemd voor het heiligdom. Je zou kunnen zeggen: voor God! Hij had de Israëlieten op een wonderlijke manier de stad gegeven. Het meest kostbare was voor Hem! Maar Achan trekt zich daar niets van aan. Stiekum houdt hij goud en zilver voor zichzelf. Hij steelt. Hij steelt van God.
Zeg nu niet al te vlug: in het Nieuwe Testament is dat anders. Bij voorbeeld: Zacheüs is ook een dief, en kijk hoe eens Jezus met hem omgaat! Want in hetzelfde Nieuwe Testament leek je ook over
Ananias en Saffira. Ze lijken wel wat op Achan. Ze stelen van God en vallen dood neer.
Stelen van God. Dat is levensgevaarlijk. Er niet eerlijk vooruitkomen dat je een dief bent en ondertussen net doen alsof je God lief hebt, dat kan niet. Dat is spelen met vuur, spelen met je leven. Misschien is deze dag een laatste kans om eerlijk te zijn.

Berichten: 4992

Zaterdag 5 maart, Joz. 20: 1-6; De vrijstad.

Als je dit Bijbelgedeelte leest, moet je onwillekeurig denken aan de tijd die nog niet zo lang achter ons ligt. Ik bedoel de tijd van de kerk-Marokkanen, de tijd waarin de christen-Turken hun heil zochten in verschillende kerken in ons land. Zijn hadden eigenlijk geen vergunning om in ons land te blijven, maar wilden om allerlei redenen niet terug naar het land waar zij vandaan kwamen. Vaak uit angst. Uit angst. Uit angst voor lansgenoten die hen zouden treiteren en misschien wel vermoorden. Eén plaats was er waar ze veilig waren: de kerk. Daar kon niemand hen arresteren om hen het land uit te zetten. Daar waren ze veilig, daar alleen.
In het land Kanaän loopt een man over de weg. Hij heeft haast. Schichtig kijkt hij achterom. Hij heeft iemand vermoord! Nee, niet met opzet! Het was een ongeluk! Maar wie gelooft dat? Niemand van de nabestaanden! Die zitten hem achterna. Die zijn uit op wraak! Zij zullen hem doden, als ze hem te pakken krijgen. Nergens is hij meer veilig! Nergens? Ja, toch wel: in één van de vrijsteden. Daar mag hij wonen, zonder dat iemand hem kwaad mag doen. In de vrijstad is hij vrij! Veilig en beschermd. In alle rust kan er nu een uitspraak van de rechter worden afgewacht. En in elk geval wordt hij weer helemaal vrij als de hogepriester overlijdt.
Dat laatste is een wonderlijke gedachte: vrij, dankzij de dood van de hogepriester! Het lijkt wel alsof ik in deze woorden het evangelie hoor, de goede tijding van Goede Vrijdag en van Pasen!

Berichten: 4992

Zondag 6 maart, Joz. 24: 14-24; Kiezen.

Kiezen – dat is moeilijk. Kiezen tussen twee boeken, twee programma’s, twee verjaardagen, twee clubs. Soms weet je niet wat je kiezen moet. Alles heeft een voordeel en een nadeel. Soms aarzel je net zo lang als die ezel die tussen twee hooibergen stond maar niet kiezen kon en eindelijk van honger stierf.
Kiezen. Je ontkomt er niet aan. Je kunt in het leven niet alles tegelijk. Je kunt bijv. niet de God van Israël dienen en tegelijkertijd ook nog andere goden. Het lijkt soms wel alsof dat best kan. Maar wie dat werkelijk denkt, vergist zich. De God van Israël vraagt een keus. Hij is, zou je kunnen zeggen, jaloers op de andere goden. Hij kan het niet hebben dat we er ook nog andere goden op nahouden. Hij vraagt onze liefde, Hij vraagt ons helemaal.
Jozua stelt het volk voor de keus. Kies maar, zegt hij. Wat willen jullie nu eigenlijk? Kiezen jullie de goden van vroeger of de goden die je nu in dit land hebt leren kennen? Welke goden willen jullie? Als je het mijn vraagt: ik kies niet één van die goden. Niet de goden van toen. En niet de goden van nu. Ik kies Jahwe, de Here God, de God van Abraham, Isaak en Jakob!
Oude goden. Nieuwe goden. Elke tijd en elk land heeft zijn eigen god. Maar het zijn allemaal goden die ons van God afhouden. Af-goden. Goden die de vrede en de gerechtigheid, de hoop van de liefde in de weg staan. Wat mij aangaat: ik kies de God van Israël, die in Jezus Christus voor ons gekozen heeft!

Berichten: 4992

Maandag 7 maart, Richt. 6:11-16; Klein maar dapper.

Jij dappere held! Het zal je gezegd worden! Gideon is zo bang als een wezel. Uit angst voor de vijand, de Midinieten, is Gideon bezig tarwe te dorsen in een wijnpersbak. Wie weet, vandaag of morgen komen die rovers, en nemen ze hem alle tarwe af! Hij zal ze voor zijn en in elk geval en in elk geval wat tarwe verstoppen. Het zijn bange tijden! En je kunt van Gideon zeggen wat je wilt, maar dapper is hij zeker niet…
Maar: wat niet is, kan komen. Woorden kunnen wonderen doen. Gods woorden zeker. Als Hij spreekt, gebeurt er wat. Als Hij aan het woord is, vlucht de angst. Zijn liefde drijft de vrees uit. Gideon kan praten wat hij wil, God zal hem inschakelen in de strijd tegen de vijand. Ook al komt hij uit de kleinste stam en is hij de jongste van de familie, hij zal richter zijn!
De bangste, de kleinste, de jongste. Het lijkt wel alsof God er plezier in heeft juist de mensen te gebruiken van wie wij zeggen: die moet je juist niet nemen! David, de jongste – moet die koning zijn? Jona, die wegloper, een profeet? Petrus en Jacobus, die ruwe vissers uit Galilea, moeten die apostelen zijn? En Jezus zelf, geboren in het dorpje Bethlehem, opgegroeid in het verachte Nazareth die vreemde rabbi, de Gekruisigde, moet Hij de Messias zijn? God heeft een wonderlijke voorkeur voor jonge, kleine bangerikken. Nog altijd.

Berichten: 4992

Dinsdag 8 maart, Richt. 6: 27-32; Eert uw vader en uw moeder.

Gideon, wat doe je nu? Midden in de nacht ga jij op pad met je knechten om het altaar van je vader stuk te maken! Dat kan toch niet? Je kent toch het gebod: Eer uw vader en uw moeder… Dat betekent toch dat je ze volstrekt gehoorzaam moet zijn! Hoe haal je het in je hoofd om het altaar van je vader omver te halen…?
Ik denk dat er situaties in het leven zijn, waarin een ander gebod het wint van dit gebod. Ik bedoel het eerste gebod: Gij zult geen andere geboden voor mijn aangezicht hebben!
Je ouders eren – dat kan betekenen: weigeren mee te doen aan de dienst aan de afgoden. Je ouders eren – dat kan betekenen: ongehoorzaam zijn als je ze vragen andere goden te dienen. Want als je daaraan mee zou doen, zou je de Vader in de hemel ont-eren!
In de loop van de geschiedenis is dat maar al te vaak gebeurd. Mensen gehoorzaamden, zonder zich af te vragen of ze daarmee misschien God onteerden. In de oorlog bij voorbeeld. Befehl ist Befehl, zeiden de Duuitsers. Bevel is bevel! Opdracht is duidelijk! Als de regering iets zegt, de koning, de keizer, de Führer, de president, dan moet je dat gewoon doen! Zonder markeren. Gehoorzaam zijn. Altijd!
Gideon weet beter. De gemeente van Christus weet beter. Wij hebben maar één keizer, één koning: Jezus, onze Heer! Wie ja zegt tegen Hem, zegt nee tegen de goden!

Berichten: 4992

Woensdag 9 Maart, Richt. 7: 16-22; Gelukkig is het land.

Als je dit Bijbelgedeelte leest, komt het lied van Adriaan Vallerius in je gedachten. ‘Gelukkig is het land, dat God de Heer beschermt...’.
Het is een wondelijke overwinning. Goedbeschouwd doen Gideon en zijn soldaten helemaal niets. Met drie groepen van honderd man nadert Gideon het legerkamp van de Middianieten. Dan – luid geroep, brandende fakkels en het lawaai van brekende kruikende…! Het lijkt wel alsof een groot leger in aantocht is! De Midianieten worden bang. Doodsbang! Zo bang, dat ze in het donker elkaar neerslaan en vluchten zo hard ze maar kunnen!
Een vreemde overwinning! Je zou denken: veel soldaten, dat is het beste! Een groot leger. Een sterke bewapening! Goedgetrainde officieren en deskundig generaals! Prima zwaarden en ander strijdmateriaal, zoveel mogelijk! Maar niets daarvan… Driehonderd man, driehonderd kruiken, driehonderd fakkels. Moet je daarmee de vijand verslaan?
In het geloof kan het! En misschien vertrouwen we daar wel veel te weinig op: op Gods bescherming!
‘Gelukkig is het land, dat God de Heer beschermd, als daar met moord en brand de vijand rondom zwermt, en dat men meent: hij zal ’t schier overwinnen al, dat dan, dat dan, dat dan hij zelf komt tot den val.’

Berichten: 4992

Donderdag 10 maart, Rich. 16: 23-30; Wraak.

Hoe vaak zou je dat niet gedacht of gezegd: Ik zal het je betaald zetten! Mensen kunnen elkaar plagen, treiteren. Kinderen op school, broers, zusters, familieleden en buren. De één zegt of doet iets onaardigs en de ander denkt: Ik zal het je betaald zetten! Ik zal me wreken!
Simson heeft zijn kracht verloren. Hij zelf heeft het geheim verraden. De Filistijnen hebben hem gevangen genomen. Ze hebben hem zijn ogen uitgestoken. Machteloos zit Simson in zijn cel. Maar nu krijgt hij nog één kans! Er is een groot feest ter ere van de god van de Filistijnen: Dagon. Duizenden mensen vermaken zich met de blinde Simson, die als een soort clown uit de gevangenis is gehaald! Simson bidt: Maak mij nog één keer sterk, o God, om wraak te nemen! Dan stort even later het gebouw in en duizenden worden gedood.
Ik zal het betaald zetten…! In gedachten zie ik naast Simson een ander staan: Jezus. Door de mensen geplaagd, getreiterd. Als een spotkoning bespuwd en geslagen. Jezus bidt. Wat bidt Hij? O, God, maak mij nog één keer sterk om wraak te nemen…? Nee, dat bidt Hij niet! Jezus’ gebed is anders. Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen!
Ik denk dat dat het geheim van Jezus is: Zijn liefde voor mensen die vijanden zijn.

Berichten: 868

Heel mooi.
Sjalom.
Martin

Berichten: 4992

Vrijdag 11 maart, Ruth. 1: 11-17; Uw god is mijn god.

Ergens op een kerkhof in Moab: drie graven. Een vader en twee zoons: Elimelech, Machlon en Chiljon. Alle drie goede moed op weg gegaan. In Bethlehem (brood-huis, betekent die naam) was geen brood meer te krijgen. In Moab wel. Maar dit brood hield hen niet in leven. Hun vrouwen bleven alleen achter: Naomi en haar schoondochters, vrouwen uit het land Moab, Orpa en Ruth.
Halverwege de weg naar Bethlehem moeten ze kiezen. Orpa gaat terug. Ruth gaat mee. Orpa gaat terug naar haar familie, naar haar goden en naar haar doden. Ruth gaat verder, naar Bethlehem, naar de God van Israël, de Levende!
Orpa zit vast aan het verleden. Ruth kiest voor de toekomst. Orpa ziet geen brood in Bethlehem. Ruth proeft Gods beloften. Uw volk is mijn volk! Uw God is mijn God!
Blijkbaar heeft het geloof van Naomi Ruth nieuwsgierig gemaakt naar de God van Bethlehem. Ondanks het diepe verdriet van Naomi, blijft zijn vertrouwen op de beloften van de levende God! Geen wonder dat mensen jaloers worden op zo’n geloof, op zo’n volk, op zo’n God! Boven de goden en boven de doden staat Hij: de God van de Joden!

Berichten: 4992

Zaterdag 12 maart, Ruth 2: 8-12; Schuilen.

Schuilen, dat doe je als het regent. Ergens onder een afdak zoek je een plekje om te wachten tot het weer droog geworden is.
Schuilen, dat doet een klein kind, als het bang is. Dan kruipt het weg achter moeders rokken en houdt zich stevig aan haar vast.
Schuilen, dat doet een klein vogeltje, als het koud wordt in het nest. Dan kruipt het weg onder de vleugels van de moeder-vogel. Veilig en warm vindt het daar wat het nodig heeft: geborgenheid.
Zo gaat het met Ruth, de jonge weduwe uit Moab. Een heidense vrouw die komt schuilen in Israël. Kan dat zomaar? Ja zeker, bij de God van Abraham, Isaak en Jakob. Is iedereen welkom. Hij kan troosten, meer dan een moeder troosten kan.
Hoe kan God dat? Hij gebruikt er mensen voor. Boaz, in dit geval. Boaz laat zien wat Gods bescherming betekent. Ruth is welkom bij hem. Rust, warmte, veiligheid, geborgenheid, eten en drinken – wij mogen het elkaar geven in Gods Naam. En wij mogen het ook zelf ontvangen, om Jezus’ wil.

Berichten: 4992

Zondag 13 maart, 1 Sam. 9-18; Je hart uitstorten.

Waar het hart vol van is, daar stroomt de mond van over… Als je erg blij bent, moet je het aan iemand vertellen. Je kunt het gewoon niet voor je houden. En als je erg verdrietig bent, dan is dat eigenlijk net zo.
Bij de tabernakel in Silo zit een oude man op een stoel: de priester Eli. Hij kijkt naar de mensen die naar de tabernakel gekomen zijn. Ze lopen af en aan. Maar wat is dat? Een vrouw die dronken is? Haar lippen bewegen zonder dat Eli woorden hoort. En wie in het heiligdom bidt, bidt nu eenmaal hardop! Er is iets met deze vrouw aan de hand. Ze is vast dronken!
Maar Eli vergist zich. Hanna is wel vol – niet van wijn, maar van verdriet. Ze is gekomen om te bidden. Om – zo staat het er – haar hart uit te storten voor God. Al het verdriet moet er uit! Het geplaag, het getreiter van Peninna, het verlangen naar een kind, ze stort al haar boosheid , haar verdriet, haar zorg voor God.
Bidden – dat is: je hart uitstorten. Zoals je dat doet met een emmer die vol met water is. Omkeren, leeg maken. Bidden is: je mond laten overstromen, al is het in stilte. En dan geloven: God hoort!
‘Als gij voor Hem uw hart uitstort, vertrouw dat gij gezegend wordt: God is een schuilplaats voor ons allen.’

Berichten: 4992

Maandag 14 maart, 1 Sam. 2: 12-17; Waardeloos.

De kerk? Waardeloos! Allemaal huichelaars, de mensen die daar naar toe gaan! ’s Zondags zitten ze met een uitgestreken gezicht op de voorste rij, maar ’s maandags doen ze net alsof ze van het hele evangelie nog nooit gehoord hebben: schelden, vloeken, stelen, ruzie maken. De kerk? Waardeloos!
Zo ongeveer wordt ook in Israël gesproken over de tabernakel in Silo. Ja, die oude priester Eli, dat is wel een aardige man, maar die zonen van hem, die jonge priesters Hofni en Pinehas….! Waardeloze kerels zijn dat! Egoïsten! De beste stukken van het offervlees houden ze voor zichzelf! Ze dwingen de mensen die een offer komen brengen hen te geven wat ze hebben willen. Desnoods met geweld! Terreur in de tabernakel! Wat een priesters! Waardeloos!
Wie een volgeling van Jezus wil zijn, is eigenlijk ook een priester, een christen, een gezalfde. Heel de kerk bestaat uit priesters! En de vraag is: wat voor priesters zijn we? Zijn we er op uit om de mensen te dienen of denken we allereerst aan ons eigen voordeel? De kerk heeft maar al te vaak gestaan aan de kant van de machtigen en de rijken. De kerk vergeet maar al te vaak dat rijkdom voor jezelf bewaren óók stelen is… Geen wonder dat zoveel mensen in onze tijd de kerk een waardeloze kerk vinden. Priester-zijn betekent: offeren! Niet nemen, maar: geven.

Berichten: 4992

Dinsdag 15 maart, 1 Sam. 3: 1-10; Uw knecht hoort.

Van de Waldenzen – christenen in Italië – wordt gezegd dat zij ’s morgens, als de zon op ging, hun huizen uitkwamen, zich neerbogen in de richting van de opgaande zon en dan zeiden: ‘Vôtre serviteur, Signeur!’ – Uw dienstknecht, Heer! Midden in de nacht hoort Samuël een stem. Dat moet Eli zijn, de oude priester! Maar het is Eli niet. Het is de stem van God die Samuël roept. En als Samuël dit begrijpt, zegt hij, als de stem weer klinkt: Spreekt, want uw knecht hoort!
Een vergissing is menselijk, zeggen we. En zo is het. Maar daarom is het goed om op je hoede te zijn. Soms denken we een menselijke stem te horen terwijl God zelf is die tot ons spreekt. Samuël had kunnen denken: Ach, het is die oude Eli maar, het gaat wel weer over… Zo denken wij al gauw. Ach, die man, die vrouw, die weet het niet beter. Laat maar praten, je vader, je moeder, die ouderling, de dominee. Maar wees voorzichtig! Soms klinkt de stem van God door woorden van mensen heen!
‘Vôtre serviteur, Signeur!’ – Uw dienstknecht, Heer!
Wie God wil dienen, doet er goed aam beide oren open te zetten, dag en nacht. Nee, niet elke stem komt van God, niet ieder woord is Zijn woord. Maar zo af en toe komt het Woord van God recht op ons af. Het noemt ons bij de naam. Het vraagt onze dienst. Het schakelt ons in, in het Koninkrijk dat is en komt. Geloven – dat is: afgestemd zijn op de signalen van God in deze wereld, zoals een antenne afgesteld is op de zender. ‘Spreek, Heer, uw dienstknecht hoort!’

Berichten: 4992

Woensdag 16 maart, 1 Sam. 4: 1-11; Geen garantie.

In de Tweede Wereldoorlog stond er op de riemen van Duitse soldaten: Gott mit uns – God met ons. Hitler dacht dat de Voorzieningheid, zoals hij God noemde, beslist aan zijn kant zou staan. De overwinning was gegaradeerd! Weg met de Joden, want die hadden Jezus gekruisigd! Naar de gaskamers met hen! God is met de Duitsers!
De Israëlieten zijn oorlog met de Filistijnen. Het gaat niet goed met de strijd. Ze verliezen. Hoe kan dit? Is God dan niet aan hun kant? Iemand heeft een idee. Laten we de ark halen, dan zullen we zeker winnen! Met de ark in ons midden kan ons niets gebeuren!
Maar het gaat anders. De ark is blijkbaar geen garantie voor de overwinning. Israël wordt verslagen. En Hofni en Pinehas vinden de dood.
Garantie. Laten we maar eerlijk zijn: wij denken ook nog al eens dat God automatisch aan onze kant staat. Wij hebben de toch de bijbel? Wij gaan toch naar de kerk? Wij bidden toch elke dag? Wat wil je nog meer? Dan kun je toch niet meer verloren gaan? Dan is de hemel gegarandeerd!
De geschiedenis van Israël leert ons anders. Als het recht wordt verbogen, als de kerk een rovershol wordt, als de liefde in haat verandert en de zachtmoedigheid in geweld – dan kunnen we duizend keer de ark in ons midden hebben, de bijbel en de kerk, maar tevergeefs! Er is maar één garantie op het Koninkrijk van God: de liefde van Jezus Christus!

Berichten: 4992

Donderdag 17 maart, 1 Sam. 12: 20-25; Grote dingen.

Het leven is vol interessante dingen! Boeken, tijdschriften, reizen en trekken, uitvindingen en ontdekkingen, radio- en t.v. programma’s, kleine dingen en grote dingen.
Nu is het heel opvallend dat we ons veel drukker maken om de kleine dingen dan om de grote. Zo gaat het nog al eens op een vergadering. Telkens moet de voorzitter weer tot de orde roepen: Dames en heren, laten we ons toch bepalen tot de grote lijn en ons niet verliezen in détails!
Samuël neemt afscheid van het volk. Hij is bang. Bang dat het volk Israël de grote dingen zal vergeten. Hij is bang dat Israël niet meer zal denken aan de machtige daden van God: de schepping van hemel en aarde, de redding van Noach en de zijnen uit het water van de zondvloed, de bevrijding van Israël uit de slavernij van Egypte. ‘Ziet, welke grote dingen Hij onder u gedaan heeft!’
Grote dingen. Wij praten meestal over de kleine dingen. Over een programma op de televisie, over een repetitie op school. Over de ruzie met de buren, over de regen en de wind. Is dat dan niet belangrijk? Ja, zeker. Maar het zijn de kleine dingen vergeleken bij de daden van God: Zijn Koninkrijk, Zijn geboden en Zijn beloften, Zijn Zoon en Zijn Geest!
‘Nu heeft het oude leven afgedaan! Wij mogen aan de toekomst toebehoren, want grote dingen heeft de Heer gedaan: wij zijn kinderen van God herboren!’

Berichten: 4992

Vrijdag 18 maart, 1 Sam. 7: 2-9; Wegdoen.

In het voorjaar komen de meeste vrouwen de grote schoonmaak. Alles krijgt weer een goede beurt. En wat oud is, versleten of kapot, gaat weg. Soms zie je allerlei rommel op de stoep staan is die tijd: kapotte stoelen, verroeste kachels en bergen oud-papier. Weg ermee! Je moet die rommel een keer opruimen. Gewoon: wegdoen!
Het volk Israël houdt ook een grote schoonmaak. De richter Samuël roept het volk op zich te bekeren tot God. Dan zal Hij redden uit de macht van de Filistijnen.
En zo halen de Israëlieten hun huizen leeg. De beelden van Baäl en Astarte worden op de stoep gezet. Weg ermee! De Heer alleen is God! Die beelden zijn stom. God alleen spreekt. Baäl en Astarte zwijgen in alle talen. De God van Israël – die heeft het eerste en het laatste woord!
Het is goed om je van tijd tot tijd eens af te vragen welke goden je aanbidt. Welke machten beïnvloeden mijn leven? Aan wie wijd ik mijn uren, mijn zilver en mijn goud? Aan de goden rook en nicotine? Aan de beelden van de buis? Aan de heb-zucht of de krijg-lust? Aan de goden van geld en geweld?
Het is goed om steeds weer grote schoonmaak te houden. Laten we ze opruimen, de goden van deze eeuw! Wegdoen! Vandaag!

Berichten: 788

MARIO216 schreef:

Vrijdag 18 maart, 1 Sam. 7: 2-9; Wegdoen.

In het voorjaar komen de meeste vrouwen de grote schoonmaak. Alles krijgt weer een goede beurt. En wat oud is, versleten of kapot, gaat weg. Soms zie je allerlei rommel op de stoep staan is die tijd: kapotte stoelen, verroeste kachels en bergen oud-papier. Weg ermee! Je moet die rommel een keer opruimen. Gewoon: wegdoen!
Het volk Israël houdt ook een grote schoonmaak. De richter Samuël roept het volk op zich te bekeren tot God. Dan zal Hij redden uit de macht van de Filistijnen.
En zo halen de Israëlieten hun huizen leeg. De beelden van Baäl en Astarte worden op de stoep gezet. Weg ermee! De Heer alleen is God! Die beelden zijn stom. God alleen spreekt. Baäl en Astarte zwijgen in alle talen. De God van Israël – die heeft het eerste en het laatste woord!
Het is goed om je van tijd tot tijd eens af te vragen welke goden je aanbidt. Welke machten beïnvloeden mijn leven? Aan wie wijd ik mijn uren, mijn zilver en mijn goud? Aan de goden rook en nicotine? Aan de beelden van de buis? Aan de heb-zucht of de krijg-lust? Aan de goden van geld en geweld?
Het is goed om steeds weer grote schoonmaak te houden. Laten we ze opruimen, de goden van deze eeuw! Wegdoen! Vandaag!

Dank je Mario, is een tekst om eens bij stil te blijven staan!

Berichten: 4992

Zaterdag 19 maart, 1 Sam. 14: 4-10; Veel of weinig.

Dat is wat je noemt: een gevaarlijke krijgslist! Jonathan is er stilletjes vandoor gegaan, samen met zijn wapendrager. Zijn vader, de koning Saul, heeft niets gemerkt. In het geheim wil Jonathan de Filistijnen overvallen. Tussen twee rotspunten door kan hij bij een wachtpost komen en wie weet – misschien kan hij daar een overwinning behalen.
Een gevaarlijk plan! Jonathan en zin wapendrager – wat moeten die twee tegen zoveel Filistijnen? Zij hebben toch geen schijn van kans, met z’n tweeën?
Jonathan denkt daar anders over: ‘Misschien zal de Here voor ons handelen, want de Here kan evengoed verlossen door weinigen als door velen!’
Alsjeblieft – dat is wat je noemt: een groot vertrouwen! Jonathan weet: bij God tellen geen getallen! Wij zijn altijd aan het rekenen. Hoe meer hoe liever! Wij hebben liever veel dan weinig. Liever veel soldaten dan weinig soldaten. Liever veel wapens dan weinig wapens. Maar Jonathan weet dat God anders rekent. Veel of weinig – dat maakt voor God niets uit. Je zou zelfs zeggen: God heeft al een vreemde voorkeur voor het kleine, het geringe in aantal. Tot die ontdekking was Gideon al gekomen. En later zullen de profeten er ook over spreken. En in Jezus, Gods eniggeboren Zoon, wordt het ook al helemaal duidelijk: God kan net zo goed door Eén verlossen als door velen!
Veel of weinig. God rekent anders. Misschien kunnen we dat van Jonathan leren: wat minder rekenen en wat meer vertrouwen!

Berichten: 4992

Zondag 20 maart, 1 Sam. 15: 20-26; Gehoorzamen.

Daar heb je weer zo’n hard verhaal uit het Oude Testament! Een heel volk moet compleet worden uitgeroeid! En koning Saul wordt verworpen als koning van Israël omdat hij geluisterd heeft naar het volk! Want het volk wilde nog wat dieren in leven laten om die aan God te offeren! Je zou denken: dat is toch een prachtig idee! Daar zou de oude Samuël blij mee moeten zijn! Maar niets is van dat al! Saul – hij geeft het toe – Saul had moeten gehoorzamen. Hij had precies moeten doen wat God hem zei. Gehoorzamen is beter dan slachtoffers! Luisteren is beter dan het offeren van het beste offerdier!
Wat je nu ook verder over deze gebeurtenis zou willen zeggen, één ding is duidelijk: je kunt met vrome bedoelingen God voor de voeten lopen! Daar zijn wij mensen erg knap in. De beste smoesjes verzinnen we om maar niet te doen wat God ons heeft gevraagd. We brengen liever een offer dan dat we werkelijk radicaal afrekenen met de kwade machten die ons leven beheersen. We stoppen een euro extra in de collecte zak. We lezen een langer stuk uit de bijbel of we bidden een keer meer dan we gewend zijn – als we maar niet behoeven te doen waar God ons eigenlijk om vraagt: radicaal op houden met dat wat ons leven verwoest.
Eén koning was anders dan Saul. Eén koning gaf zichzelf te offer. Eén koning rekende radicaal af met de macht van kwaad en haat: Jezus, de Zoon van David.

Berichten: 4992

Maandag 21maart, 1 Sam. 16: 6-13; De laatste de eerste.

Schijn bedriegt. Soms zie je in een oude stad een prachtige gevel, maar daarachter: een bouwvallig huis. Soms denk je een hoge berg te zien – maar als je er dichterbij komt blijkt het een kleine heuvel. Soms denk je: dat is een aardige man of een vriendelijke vrouw. Maar het valt nog al eens tegen. Schijn bedriegt.
Als de oudste zoon van Isaï binnenkomt, denkt Samuël direct: die is het! Eliab zal koning zijn! Maar Samuël vergist zich. Hij ziet aan wat voor ogen is. Maar God ziet het hart aan. Mensen kijken naar de buitenkant. God kent ons van binnen. Hij weet wat in de gedachten van mensen omgaat. Hij kent onze liefde en onze haat, ons geloof en onze twijfel.
Was David dan zo’n eerlijke, gelovige jongen? Ja en nee. Daarover horen we later meer. In elk geval: Samuël ontdekt dat je aan iemands gezicht niet kunt aflezen wat in hem of haar omgaat. Of je knap bent of lelijk, groot of klein, jong of oud, blank of bruin - dat is alles is voor God volstrekt onbelangrijk. Hij kijkt naar ons hart!
En dan gebeurt er iets vreemds in Bethelemhem. David wordt tot koning gezalfd! De jongste! De laatste wordt de eerste. God zet alles op de kop. Hij keert de rollen om. Wie nakomt, gaat voorop!

Berichten: 4992

Dinsdag 22 maart, 1 Sam. 17: 38-45; Wees wat je bent!

Koning Saul wil van David een soldaat maken. Hij krijgt het harnas van de koning aan! Maar ach, die arme David! Hij heeft nog nooit zo’n wapenrusting gedragen. Hij komt geen stap verder. Hij kan geen voet verder. Hij kan geen voet verzetten! Nee, David wil blijven wat hij is: een herder. Zo gaat hij de vijand tegemoet. Een staf in zijn hand, een paar stenen voor zijn slinger in de herdertas – dat is zijn hele wapenrusting! Een herder is hij en geen soldaat!
Wees wat je bent! Zeker, vijanden zijn er genoeg, ook in onze tijd. Er zijn mensen en machten die proberen in deze wereld aan de regering te komen. Reusachtige krachten die de hele aarde het liefst onder de voet zouden willen lopen. Daartegen vechten? Prima! Maar – blijf die je bent! En probeer in je eigen omgeving, in je eigen beroep een goed soldaat van Christus te zijn! Soms kan een steentje meer betekenen dan een speer!
Wees die je bent! De Zoon van David heeft laten zien wat dat betekent: Jezus. Hij heeft de reusachtige overwonnen: de duivel en de dood! Hoe? Nee, niet als een ridder hoog te paard. Maar als een koning op een ezel, als een herder aan het kruis. Hij bleef die Hij was: Gods liefde in vleed en bloed.
Wees wat je bent! Er is maar één wapen dat de wereld dat de wereld overwint: ons geloof!

Berichten: 1146

MARIO216 schreef:

Dinsdag 22 maart, 1 Sam. 17: 38-45; Wees wat je bent!

Koning Saul wil van David een soldaat maken. Hij krijgt het harnas van de koning aan! Maar ach, die arme David! Hij heeft nog nooit zo’n wapenrusting gedragen. Hij komt geen stap verder. Hij kan geen voet verder. Hij kan geen voet verzetten! Nee, David wil blijven wat hij is: een herder. Zo gaat hij de vijand tegemoet. Een staf in zijn hand, een paar stenen voor zijn slinger in de herdertas – dat is zijn hele wapenrusting! Een herder is hij en geen soldaat!
Wees wat je bent! Zeker, vijanden zijn er genoeg, ook in onze tijd. Er zijn mensen en machten die proberen in deze wereld aan de regering te komen. Reusachtige krachten die de hele aarde het liefst onder de voet zouden willen lopen. Daartegen vechten? Prima! Maar – blijf die je bent! En probeer in je eigen omgeving, in je eigen beroep een goed soldaat van Christus te zijn! Soms kan een steentje meer betekenen dan een speer!
Wees die je bent! De Zoon van David heeft laten zien wat dat betekent: Jezus. Hij heeft de reusachtige overwonnen: de duivel en de dood! Hoe? Nee, niet als een ridder hoog te paard. Maar als een koning op een ezel, als een herder aan het kruis. Hij bleef die Hij was: Gods liefde in vleed en bloed.
Wees wat je bent! Er is maar één wapen dat de wereld dat de wereld overwint: ons geloof!

Blijven wie je bent..erg bemoedigend weer.. Lachende smiley

Berichten: 4992

Woensdag 23 maart, 1 Sam. 24: 1-8; Verboden te doden.

Wat een pracht kans voor David! Nu of nooit! Saul waagt zich in het hol van de leeuw. Nu kan David zijn achtervolger onschadelijk maken. Dat is dé kans voor de herder om koning te worden!
Davids vrienden, achter in de spelonk, halen de bijbel erbij, zo zouden wij zeggen. ‘Dit is de dag waarvan de Here tot u gezegd heeft: zie, Ik geef uw vijand in uw macht; doe met hem wat gij wil.’
Dat is vroom gezegd! Deze vrienden halen God erbij om David zo ver te krijgen dat hij Saul zal doden. Maar het lukt niet. Hun vroom gepraat is tevergeefs. David doet het niet. Saul is nog altijd de door God gezalfde koning. Hem doden? Dat is verboden! David gelooft niets van de vroomheid van zijn vrienden. Hij kent andere woorden uit de Schrift. Woorden die te maken hebben met gehoorzaamheid en met eerbied voor het leven. Vijand of geen vijand – David doodt zijn koning niet!
Is het vreemd dat ik opnieuw denken moet aan de Zoon van David: Jezus Christus? Daar staat Hij vlak voor Pilatus, vlak voor Herodes. Eén wenk met Zijn vingers en Zijn hemelse vrienden vallen aan! Maar Jezus doet dat niet. Het is verboden te doden. Het is geboden om lief te hebben, ook als mensen vijanden zijn.

Berichten: 4992

Donderdag 24 maart, 1 Sam. 28: 4-14; De waarzegster.

Op een kermis kun je ze aantreffen: de waarzegsters. Niet alleen daar trouwens. Overal in het land zijn er mensen die de toekomst voorspellen. Soms zie het boerenbedrog, onzin, niets meer dan flauwekul. Maar het kan ook gebeuren dat je betrokken raakt bij levensgevaarlijke spelletjes. Occultisme en spiritisme hebben al heel wat mensen tot wanhoop gebracht!
In Israël is dat alles verboden. Koning Saul heeft dan ook op verzoek van Samuël alle dodenbezweerders en waarzegsters uit het land verwijderd. Toch is er in Endor nog een waarzegster blijven wonen. Saul zoekt haar op. Saul is bang. Bang voor de Filistijnen. Bang voor de ondergang. En niemand geeft hem raad. God antwoordt niet meer. Niet meer door dromen, niet meer door de Urim, de uitspraken die de priester door het lot kan doen, en niet door de woorden van de profeten. Dan moet deze waarzegster maar proberen om Samuël op te roepen uit de dood!
Een verhaal als een sprookje? Geen sprake van! Het gebeurt nog altijd. Stemmen van gestorvenen komen door, zoals dat heet, in bijeenkomsten van spiritisten. Vraag me niet hoe dat allemaal kan. Gaan de doden dan als geesten, onzichtbaar om ons heen? Slapen ze dan, zodat we ze wakker kunnen worden als iemand hen roept?
Ik weet maar één ding: wie weet wat leven is, laat de doden rusten. Wie de Zoon van Davis kent, behoeft niet wanhopig te zijn. Hij heeft de laatste vijand overwonnen. De toekomst is aan Hem!

Berichten: 4992

Vrijdag 25 maart, 2 Sam. 6:11-19; Dansen.

Er was een rabbi met zijn leerlingen aan het lezen in de Thora, de boeken van Mozes. Telkens als ze daar het woord ‘Elohiem’, God, in tegen kwamen, raakte één van de leerlingen, een zeer vrome jood, volkomen in extase. Hij lachte en juichte: God! Zei hij dan, o Eloheim…! Het werd zo vervelend dat uiteindelijk de leerlingen besloten hem er maar uit te zetten. Zo kon je toch niet de Thora lezen.
Toen ze klaar waren vroeg de rabbi of zo begrepen hadden wat hij hen had geleerd. Toen ze knikten zei hij: Ik vraag het me of jullie het werkelijk begrepen hebben. Er is volgens mij maar één die het echt begrepen heeft – en die staat nu buiten de deur…
De ark wordt naar Jeruzalem gebracht. En die nieuwe koning, David, huppelt en danst van pure vreugde voor Gods aangezicht – zo blij is hij dat de ark Jeruzalem binnen komt. Hij raakt helemaal in extase!
Michal, zijn vrouw, de dochter van Saul, kijkt door het raam. Zij vindt het maar vreemd. Zo iets doet een koning toch niet. Ze schaamt zich voor haar man. David moet zich een beetje inhouden!
Maar David kan zich niet inhouden! Hij heeft God lief, met haar mond en handen, met ziel en lichaam, met heel zijn leven. ‘Dansen wil met mijn hart en springen…’.
Soms moet je je niets aantrekken van wat mensen vinden en zeggen. Soms moet je het maar wagen door anderen voor gek verklaard te worden of buitengesloten te zijn. Echte blijdschap laat zich niet verbieden!

Berichten: 4992

Zaterdag 26 maart, 2 Sam. 9: 1-7; Vriendschap.

Vrienden hebben – dat wil iedereen. Maar een vriend zijn – dat is veel moeilijker.
Dat had een goede vriend. Janathan, de zoon van Saul. Jonathan leeft niet meer. Hij is gesneuveld in de oorlog tegen de Filistijnen. David heeft er verdriet om gehad. Zijn beste vriend – dood.
Echte vriendschap houdt echter bij de dood niet op. Echte vriendschap gaat door. Vaak zie je dat het anders gaat. Een man sterft. Niemand van zijn vrienden zoekt ooit zijn vrouw nog op. Een vrouw sterft. Niemand van haar vriendinnen laat ooit nog iets van zich horen. Echte vrienden gaat verder dan de dood. David is zo’n vriend. Hij vraagt zich af wie er nog in leven is van de familie van Saul. Ter wille van Jonathan wil hij de vriendschap voortzetten. Er blijkt nog een zoon van Jonathan te leven in het plaatsje Lodebar. Mefiboset, heet hij. Een man die verlamd is aan beide voeten.
Vaak zie je dat een handicap de vriendschap in de weg staat. Vriend zijn met een dove, een blinde, met iemand in een rolstoel? Mij niet gezien! Dat kost veel tijd en te veel moeite…
Vrienden hebben – dat wil iedereen. Een vriend zijn – dat is wat anders. David is een vriend. Mefiboset is welkom in het paleis. Handicap of geen handicap – wat doet het er toe? Mefisobet mag mee-eten aan de tafel van de koning. David laat zien wat vriendschap is: trouw blijven, dwars door de dood heen.