de keerzijde van eerlijkheid...

Berichten: 107

INKA401 schreef:

ook ik ben mijn allerliefste vrouw verloren op zeer jonge leeftijd ... achterblijvend met 4, toen nog érg jonge kids ...
in een perioden van een ziekbed van 4 jaar, keek ik ook wel eens in de spiegel ... en zei dan tegen mezelf ... kom op man ... je réd het ...
nou mooi niet hoor ... ik ben een stoere bouwvaker, ik ken de klappen van de zweep al 35 jaar, maar speelt op zón moment totaal geen rol ...
néé dan word je stil gezet ... in je hele doen en laten ... en ging finaal door de grond ... ik vind dat je dat ook mag uitstralen ... en heb dat ook gedaan ... met alle gevolgen vandien ... de gevolgen? ... helemaal super,
kreeg in ons kleine dorp zóveel medeleven, kregen 80 kaarten per week
en ben er van overtuigd dat je als je je éérlijk opsteld tegenover je mede mens dat je daar mega veel voor terug krijgt ... toneel spelen? ...
nuuuh ... éggg niet ...dan houd je je eigen behoorlijk voor de gek ... dat moet jij ook herkennen grace ...

groetjes inka

Nee, Inka, zo ik het bij mij helemaal niet gegaan.
Als er iets is wat ik niet gedaan heb is mezelf of anderen voor de gek gehouden.
Ik heb helemaal geen toneel gespeeld, en ben juist heel erg open in mijn beleving geweest. Eerlijk gezegd werd ik soms ook wel kriegel van alle cliche -opmerkingen die er rondom een verwerkingsproces rondgaan. Nee,
het heeft meer te maken met goed voor mezelf willen blijven zorgen, en overleven, elke dag opnieuw. Maar niet op een schijnheilige manier.
Ook ik heb buitengewoon veel lieve, betrokken, kaarten, mails,brieven,gedichten ontvangen van heel erg veel mensen, ook die waar ik het niet van verwacht zou hebben.
Wat dat betreft ben ik een heel gezegend mens.
Maar mensen voor de gek houden vanwege mijn gedrag, nee, ik denk dat het gevoel bij mij dieper ging.
Ik ben iemand waar je het aan kan zien als ik niet echt oprecht ben, ik kan soms nog blozen......
Maar niettemin, ik hoef me niet te verdedigen he, ik snap wel helemaal jouw punt hoor.
Liefs,
Grace

Berichten: 456

INKA401 schreef:

ook ik ben mijn allerliefste vrouw verloren op zeer jonge leeftijd ... achterblijvend met 4, toen nog érg jonge kids ...
in een perioden van een ziekbed van 4 jaar, keek ik ook wel eens in de spiegel ... en zei dan tegen mezelf ... kom op man ... je réd het ...
nou mooi niet hoor ... ik ben een stoere bouwvaker, ik ken de klappen van de zweep al 35 jaar, maar speelt op zón moment totaal geen rol ...
néé dan word je stil gezet ... in je hele doen en laten ... en ging finaal door de grond ... ik vind dat je dat ook mag uitstralen ... en heb dat ook gedaan ... met alle gevolgen vandien ... de gevolgen? ... helemaal super,
kreeg in ons kleine dorp zóveel medeleven, kregen 80 kaarten per week
en ben er van overtuigd dat je als je je éérlijk opsteld tegenover je mede mens dat je daar mega veel voor terug krijgt ... toneel spelen? ...
nuuuh ... éggg niet ...dan houd je je eigen behoorlijk voor de gek ... dat moet jij ook herkennen grace ...

groetjes inka

Ten eerste denk ik dat het heel persoonsafhankelijk is hoe je met pijn in je leven omgaat... Daar ga ik verder niet op in, want dan raken we te ver bij het onderwerp vandaan...
Ten tweede vind ik het woord toneelspel niet helemaal juist in deze... Het klinkt misschien wat vreemd, maar ik heb het recht om bepaalde mensen niet te laten delen in mijn pijn. In een tijd waarin het pad voor mij erg nauw was, ging ik bijzonder graag naar het werk. Gewoon omdat ik dan wel weg moest zetten wat me in gedachten zo bezighield en me zoveel pijn deed. Mijn luikjes gingen dicht, zo noemde ik dat voor mezelf. Dat was een vorm van overleven. Thuis en bij vrienden waren de luikjes open hoor, maar wat was het fijn dat ze ook regelmatig dicht waren! Gewoon m'n werk doen, zonder steeds vragen van collega's 'hoe gaat het nu met je'. Hiermee hield ik mezelf heus niet voor de gek, maar het was meer een vorm van 'ik probeer door te gaan met het leven'. Juist het door blijven gaan met 'doen' bood me houvast.

Berichten: 2109

LIESBETH326 schreef:

ik heb het recht om bepaalde mensen niet te laten delen in mijn pijn.

Dat is inderdaad het volste recht van een mens. Dit betekent niet meteen toneelspel of oneerlijk zijn, maar jezelf beschermen. De intensiteit/diepte van contact is mee bepalend voor het al dan niet delen van bepaalde zaken. En ja, natuurlijk speelt een stukje persoonlijkheid bij jezelf ook een belangrijke rol.

Berichten: 486

MIEKE364 schreef:

Je zegt: soms moet je jezelf wegcijferen. Dat klinkt als tegen wil en dank, ondanks jezelf. Waarom moet je je zelf op dat moment wegcijferen? Is dat wel zo verstandig; leef je dan werkelijk conform de regel: ''heb je naaste lief zoals je zelf?"
Word de ander er beter van dat je je zelf wegcijfert? Is dat de boodschap in die situatie die je wilt afgeven? Is dat wegcijferen op dat moment wel zo goed voor je naaste? Leef je dan goed voor als christen? Help je daar de ander mee of vind je het nodig jezelf weg te cijferen?

Even dit vooraf...ik ben niet altijd even goed in het verwoorden van wat ik voel..ik lees in dit topic echt prachtig geformuleerde reakties. Ik doe mn best maar schrijven(al weet ik dat de inhoud belangrijker is dan de formulering) is niet mn sterkste kant Verlegen lachende smiley

Waarom moet je je zelf op dat moment wegcijferen? Is dat wel zo verstandig; leef je dan werkelijk conform de regel: ''heb je naaste lief zoals je zelf?"
In mijn geval kon het niet anders, toen ik erachter kwam dat mijn huwelijk gebaseerd was op een leugen en de basis hiervan compleet weggeslagen was, moest ik door! Mijn jongste zoon was nog maar 2 weken oud en mijn wereld stortte in.
Dan heb je geen keus, het is overleven omdat je het nog niet KAN delen met een ander. Op dat moment ben je jezelf helemaal kwijt, is er ongeloof, pijn je voelt jezelf zoooo klein en waardeloos!
Ik ging door...moest door voor mijn kinderen. Maar ondertussen kun je je ook niet verschuilen voor de tsunami die je al je zekerheden en vertrouwen wegvaagd.
Dus ga je achter je masker verwerken, huilen, schreeuwen...tot het moment dat je er klaar voor bent om te delen..

Wat ik hiermee bedoel eigenlijk Verlegen lachende smiley

is dat je niet altijd de keus hebt óm jezelf weg te cijferen of niet..ik had die keus niet, ik moest/wilde dat voor de kinderen! Dat zijn mijn 'naasten' die ik meer liefheb dan wie dan ook op deze aarde!

Even een klein stukje uit mijn blog..Met een masker op stap

Dagen van te voren al kriebels, ik naar de stad? Tussen zoveel mensen? Krijg ik wel aanspraak van anderen? Ga ik me verloren voelen?

'savonds na het eten, de kids in bad...snel douchen en toen begon het...wat moet ik aan?
Kast open, hangers schuiven...uiteindelijk een stapel op mijn bed met afgekeurde kleding...
De wijzers tikten door, dus toch maar wat uit de stapel getrokken, make-up op mn gezicht...

als laatste zoeken naar het juiste masker, 2 grote stapels om door te werken..
de vrolijke moeder,
de leuke vriendin,
de blije vrijwilligster,
uiteindelijk kwam ik de juiste tegen, de zelfverzekerde vrouw...

nu maar hopen dat ie de hele avond goed bleef zitten, dat er geen barsten in zouden komen!

Raar verhaal misschien, maar het is wel zoals het is, ik ben afgelopen jaren veranderd in een onzekere vrouw, die weinig eigendunk heeft, die het gevoel heeft niet goed genoeg te zijn in haar relatie, niet te voldoen aan de daarvoor gestelde eisen.
Niet sterk genoeg om het gezin bij elkaar te houden voor de kinderen, zodat ook zij nu te maken krijgen met onzekere tijden en moeilijkheden in kinderjaren die eigenlijk vooral leuk, vrolijk en gelukkig hadden moeten zijn!

Voor mij ligt er veel werk in de toekomst, en dan vooral aan mezelf. Ik moet weer degene worden die ik was...een vrolijke vrouw vol zelfvertrouwen die het gevoel heeft dat ze alles aankan!

Die maskers gaan over een poosje één voor één de container in, het zal moeilijk zijn om afscheid te nemen van iets van je een veilig gevoel geeft, wat je door moeilijke tijden heen geholpen heeft. Maar als ik mezelf terug wil vinden zal het moeten!

Berichten: 913

MARIEKE897 schreef:

Even dit vooraf...ik ben niet altijd even goed in het verwoorden van wat ik voel..ik lees in dit topic echt prachtig geformuleerde reakties. Ik doe mn best maar schrijven(al weet ik dat de inhoud belangrijker is dan de formulering) is niet mn sterkste kant Verlegen lachende smiley

Waarom moet je je zelf op dat moment wegcijferen? Is dat wel zo verstandig; leef je dan werkelijk conform de regel: ''heb je naaste lief zoals je zelf?"
In mijn geval kon het niet anders, toen ik erachter kwam dat mijn huwelijk gebaseerd was op een leugen en de basis hiervan compleet weggeslagen was, moest ik door! Mijn jongste zoon was nog maar 2 weken oud en mijn wereld stortte in.
Dan heb je geen keus, het is overleven omdat je het nog niet KAN delen met een ander. Op dat moment ben je jezelf helemaal kwijt, is er ongeloof, pijn je voelt jezelf zoooo klein en waardeloos!
Ik ging door...moest door voor mijn kinderen. Maar ondertussen kun je je ook niet verschuilen voor de tsunami die je al je zekerheden en vertrouwen wegvaagd.
Dus ga je achter je masker verwerken, huilen, schreeuwen...tot het moment dat je er klaar voor bent om te delen..

Wat ik hiermee bedoel eigenlijk Verlegen lachende smiley

is dat je niet altijd de keus hebt óm jezelf weg te cijferen of niet..ik had die keus niet, ik moest/wilde dat voor de kinderen! Dat zijn mijn 'naasten' die ik meer liefheb dan wie dan ook op deze aarde!

Even een klein stukje uit mijn blog..Met een masker op stap

Dagen van te voren al kriebels, ik naar de stad? Tussen zoveel mensen? Krijg ik wel aanspraak van anderen? Ga ik me verloren voelen?

'savonds na het eten, de kids in bad...snel douchen en toen begon het...wat moet ik aan?
Kast open, hangers schuiven...uiteindelijk een stapel op mijn bed met afgekeurde kleding...
De wijzers tikten door, dus toch maar wat uit de stapel getrokken, make-up op mn gezicht...

als laatste zoeken naar het juiste masker, 2 grote stapels om door te werken..
de vrolijke moeder,
de leuke vriendin,
de blije vrijwilligster,
uiteindelijk kwam ik de juiste tegen, de zelfverzekerde vrouw...

nu maar hopen dat ie de hele avond goed bleef zitten, dat er geen barsten in zouden komen!

Raar verhaal misschien, maar het is wel zoals het is, ik ben afgelopen jaren veranderd in een onzekere vrouw, die weinig eigendunk heeft, die het gevoel heeft niet goed genoeg te zijn in haar relatie, niet te voldoen aan de daarvoor gestelde eisen.
Niet sterk genoeg om het gezin bij elkaar te houden voor de kinderen, zodat ook zij nu te maken krijgen met onzekere tijden en moeilijkheden in kinderjaren die eigenlijk vooral leuk, vrolijk en gelukkig hadden moeten zijn!

Voor mij ligt er veel werk in de toekomst, en dan vooral aan mezelf. Ik moet weer degene worden die ik was...een vrolijke vrouw vol zelfvertrouwen die het gevoel heeft dat ze alles aankan!

Die maskers gaan over een poosje één voor één de container in, het zal moeilijk zijn om afscheid te nemen van iets van je een veilig gevoel geeft, wat je door moeilijke tijden heen geholpen heeft. Maar als ik mezelf terug wil vinden zal het moeten!

Wie je ook bent lieve zus Hij houdt van jou al je haren zijn geteld Knipoog smiley

Shalom

Berichten: 2109

MARIEKE897 schreef:

Die maskers gaan over een poosje één voor één de container in, het zal moeilijk zijn om afscheid te nemen van iets van je een veilig gevoel geeft, wat je door moeilijke tijden heen geholpen heeft. Maar als ik mezelf terug wil vinden zal het moeten! [/i]

Neem hiervoor de tijd! Mensen hebben nog wel eens de neiging om te denken dat dingen die een bepaalde tijd geleden zijn op een gegeven moment wel verwerkt moeten zijn. Daarbij wordt eigenlijk altijd weer vergeten dat de verwerkingstijd persoonsafhankelijk is. Je kunt niet stellen dat een verlies van een ouder 6 weken in beslag neemt (om maar iets te noemen). Bij sommige mensen zal het 6 weken duren, terwijl anderen er maanden of misschien zelfs jaren over doen. Dus, ja, je hebt het nodig om de maskers los te laten, maar kijk daarbij wel goed naar wat je aan kan, waar je ruimte voor hebt bij jezelf. En laat vooral eerst die maskers maar eens langzaam aan zakken zo af en toe om te zien wat dat met je doet, voordat je ze helemaal wegdoet. Want te snel afgeworpen maskers kunnen je weer enorm terugwerpen in pijn en verdriet. Tegelijk moet je er ook voor waken dat je ze niet te lang vasthoudt, want dan raak je inderdaad vervreemd van jezelf. Het leven blijft een enorme puzzel, zo blijkt hierin maar weer. Succes met puzzelen! En schroom niet om ook hulp te vragen in die puzzel als je er even niet meer uitkomt!

Berichten: 486

HENK710 schreef:

Neem hiervoor de tijd! Mensen hebben nog wel eens de neiging om te denken dat dingen die een bepaalde tijd geleden zijn op een gegeven moment wel verwerkt moeten zijn. Daarbij wordt eigenlijk altijd weer vergeten dat de verwerkingstijd persoonsafhankelijk is. Je kunt niet stellen dat een verlies van een ouder 6 weken in beslag neemt (om maar iets te noemen). Bij sommige mensen zal het 6 weken duren, terwijl anderen er maanden of misschien zelfs jaren over doen. Dus, ja, je hebt het nodig om de maskers los te laten, maar kijk daarbij wel goed naar wat je aan kan, waar je ruimte voor hebt bij jezelf. En laat vooral eerst die maskers maar eens langzaam aan zakken zo af en toe om te zien wat dat met je doet, voordat je ze helemaal wegdoet. Want te snel afgeworpen maskers kunnen je weer enorm terugwerpen in pijn en verdriet. Tegelijk moet je er ook voor waken dat je ze niet te lang vasthoudt, want dan raak je inderdaad vervreemd van jezelf. Het leven blijft een enorme puzzel, zo blijkt hierin maar weer. Succes met puzzelen! En schroom niet om ook hulp te vragen in die puzzel als je er even niet meer uitkomt!

dank je Henk, ik ben nu 4 jaar verder en moet zeggen dat het goed gaat! En ja, er staat nergens een verwerkingstijd voor..sommige dingen draag je mee , de rest van je leven...en dat mag...als ze maar een plekje gevonden hebben in je rugzak.

Berichten: 486

Anita, dank je wel voor je lieve reaktie!

Berichten: 1391

HENK710 schreef:

Neem hiervoor de tijd! Mensen hebben nog wel eens de neiging om te denken dat dingen die een bepaalde tijd geleden zijn op een gegeven moment wel verwerkt moeten zijn. Daarbij wordt eigenlijk altijd weer vergeten dat de verwerkingstijd persoonsafhankelijk is. Je kunt niet stellen dat een verlies van een ouder 6 weken in beslag neemt (om maar iets te noemen). Bij sommige mensen zal het 6 weken duren, terwijl anderen er maanden of misschien zelfs jaren over doen. Dus, ja, je hebt het nodig om de maskers los te laten, maar kijk daarbij wel goed naar wat je aan kan, waar je ruimte voor hebt bij jezelf. En laat vooral eerst die maskers maar eens langzaam aan zakken zo af en toe om te zien wat dat met je doet, voordat je ze helemaal wegdoet. Want te snel afgeworpen maskers kunnen je weer enorm terugwerpen in pijn en verdriet. Tegelijk moet je er ook voor waken dat je ze niet te lang vasthoudt, want dan raak je inderdaad vervreemd van jezelf. Het leven blijft een enorme puzzel, zo blijkt hierin maar weer. Succes met puzzelen! En schroom niet om ook hulp te vragen in die puzzel als je er even niet meer uitkomt!

Dat heb ik niet zo ervaren Henk.
Ik heb het juist bij God gebracht en tegen Hem gezegd "ik stap eruit en schut het stof van mij af".

Hierdoor wist ik om eerlijk te zijn naar God mij een weg opende die ik vrij kon gaan.
Een keuze maken naar God is voor Hem belangrijk want dan kan Hij nieuwe dingen op iemands weg brengen, zelfs wonderlijke dingen en/of ontmoetingen.
Het is het eerlijk zeggen tegen God "ik heb het wel gehad".
De gevolgen van dingen neemt een ieder mee, maar niet het ding opzich.

Berichten: 2109

MAR907 schreef:

Dat heb ik niet zo ervaren Henk.
Ik heb het juist bij God gebracht en tegen Hem gezegd "ik stap eruit en schut het stof van mij af".

Hierdoor wist ik om eerlijk te zijn naar God mij een weg opende die ik vrij kon gaan.
Een keuze maken naar God is voor Hem belangrijk want dan kan Hij nieuwe dingen op iemands weg brengen, zelfs wonderlijke dingen en/of ontmoetingen.
Het is het eerlijk zeggen tegen God "ik heb het wel gehad".
De gevolgen van dingen neemt een ieder mee, maar niet het ding opzich.

Bij velen komt er in de sores een keerpunt waarop men zegt "ik heb het nu gehad, het is klaar". Vanaf dat moment mag je (als christen samen met God) de maskers van je afleggen. Wel gaat God met ieder zijn eigen weg, want ieder mens is uniek en wordt door God ook als zodanig behandeld. Dit betekent nog steeds dat het voor de een misschien op 1 moment klaar is, terwijl een ander meer een proces ondergaat dat langer duurt. Of die procesgang minder wonderlijk zal zijn dan die weg van dat ene moment? Ik geloof dat beiden een wonder mag heten en dat voor beiden wonderen op het levenspad kunnen klaarliggen. En ja, bij mij is dit gegaan via de procesgang...die nog steeds doorloopt, juist omdat, zoals je zelf al zegt, de gevolgen van dingen wel meegenomen worden.

Berichten: 486

MAR907 schreef:

Dat heb ik niet zo ervaren Henk.
Ik heb het juist bij God gebracht en tegen Hem gezegd "ik stap eruit en schut het stof van mij af".

Hierdoor wist ik om eerlijk te zijn naar God mij een weg opende die ik vrij kon gaan.
Een keuze maken naar God is voor Hem belangrijk want dan kan Hij nieuwe dingen op iemands weg brengen, zelfs wonderlijke dingen en/of ontmoetingen.
Het is het eerlijk zeggen tegen God "ik heb het wel gehad".
De gevolgen van dingen neemt een ieder mee, maar niet het ding opzich.

Fijn dat je vertrouwen had én die band met God, om op dat moment in je leven het in Zijn handen te leggen!
Maar niet voor iedereen geldt dat, in dit geval voor mij niet. Ik ben juist erg zoekende en had op het moment dat het gebeurde niet zo'n band met mijn Vader. Hij was er wel, maar ik vertrouwde niet op Hem..

Berichten: 913

MARIEKE897 schreef:

Fijn dat je vertrouwen had én die band met God, om op dat moment in je leven het in Zijn handen te leggen!
Maar niet voor iedereen geldt dat, in dit geval voor mij niet. Ik ben juist erg zoekende en had op het moment dat het gebeurde niet zo'n band met mijn Vader. Hij was er wel, maar ik vertrouwde niet op Hem..

Als het leven soms pijn doet

http://www.youtube.com/watch?v=a28PKiZ_WbU

Ik Ren Naar U Toe

http://www.youtube.com/watch?v=8uOtnaTJ3Vs&feature=related

kom maar bij mij

http://www.youtube.com/watch?v=K9L2Fj-psK8&feature=related

Vriendschapsband

http://www.youtube.com/watch?v=A7CoJTmg8AE&feature=related

Lieve Zus, Je staat nooit alleen!!! Kussende smiley

Shalom

Berichten: 2113

MARIEKE897 schreef:

Even dit vooraf...ik ben niet altijd even goed in het verwoorden van wat ik voel..ik lees in dit topic echt prachtig geformuleerde reakties. Ik doe mn best maar schrijven(al weet ik dat de inhoud belangrijker is dan de formulering) is niet mn sterkste kant Verlegen lachende smiley

Waarom moet je je zelf op dat moment wegcijferen? Is dat wel zo verstandig; leef je dan werkelijk conform de regel: ''heb je naaste lief zoals je zelf?"
In mijn geval kon het niet anders, toen ik erachter kwam dat mijn huwelijk gebaseerd was op een leugen en de basis hiervan compleet weggeslagen was, moest ik door! Mijn jongste zoon was nog maar 2 weken oud en mijn wereld stortte in.
Dan heb je geen keus, het is overleven omdat je het nog niet KAN delen met een ander. Op dat moment ben je jezelf helemaal kwijt, is er ongeloof, pijn je voelt jezelf zoooo klein en waardeloos!
Ik ging door...moest door voor mijn kinderen. Maar ondertussen kun je je ook niet verschuilen voor de tsunami die je al je zekerheden en vertrouwen wegvaagd.
Dus ga je achter je masker verwerken, huilen, schreeuwen...tot het moment dat je er klaar voor bent om te delen..

Wat ik hiermee bedoel eigenlijk Verlegen lachende smiley

is dat je niet altijd de keus hebt óm jezelf weg te cijferen of niet..ik had die keus niet, ik moest/wilde dat voor de kinderen! Dat zijn mijn 'naasten' die ik meer liefheb dan wie dan ook op deze aarde!

Even een klein stukje uit mijn blog..Met een masker op stap

Dagen van te voren al kriebels, ik naar de stad? Tussen zoveel mensen? Krijg ik wel aanspraak van anderen? Ga ik me verloren voelen?

'savonds na het eten, de kids in bad...snel douchen en toen begon het...wat moet ik aan?
Kast open, hangers schuiven...uiteindelijk een stapel op mijn bed met afgekeurde kleding...
De wijzers tikten door, dus toch maar wat uit de stapel getrokken, make-up op mn gezicht...

als laatste zoeken naar het juiste masker, 2 grote stapels om door te werken..
de vrolijke moeder,
de leuke vriendin,
de blije vrijwilligster,
uiteindelijk kwam ik de juiste tegen, de zelfverzekerde vrouw...

nu maar hopen dat ie de hele avond goed bleef zitten, dat er geen barsten in zouden komen!

Raar verhaal misschien, maar het is wel zoals het is, ik ben afgelopen jaren veranderd in een onzekere vrouw, die weinig eigendunk heeft, die het gevoel heeft niet goed genoeg te zijn in haar relatie, niet te voldoen aan de daarvoor gestelde eisen.
Niet sterk genoeg om het gezin bij elkaar te houden voor de kinderen, zodat ook zij nu te maken krijgen met onzekere tijden en moeilijkheden in kinderjaren die eigenlijk vooral leuk, vrolijk en gelukkig hadden moeten zijn!

Voor mij ligt er veel werk in de toekomst, en dan vooral aan mezelf. Ik moet weer degene worden die ik was...een vrolijke vrouw vol zelfvertrouwen die het gevoel heeft dat ze alles aankan!

Die maskers gaan over een poosje één voor één de container in, het zal moeilijk zijn om afscheid te nemen van iets van je een veilig gevoel geeft, wat je door moeilijke tijden heen geholpen heeft. Maar als ik mezelf terug wil vinden zal het moeten!

Weet je Marieke, het klinkt misschien erg simpel, maar je hebt die maskers helemaal niet nodig, dat denk je maar.
Ik ben ooit op een YFC surfvakantie geweest, nou daar heb ik zoveel aan gehad, ik weet nog dat we het hadden over dat ene zolderkamertje dat je misschien niet delen wilde, en nu kom ik dit weer tegen, we hebben toen elkaars gezicht beschildert, zoiets wat Elly & Rikkert later zongen.

Weet je waarom het niet nodig is Marieke ? God houdt van je zoals je bent, dat is wat ik geloof... je hoeft je niet anders voor te doen als je bent.
Ik hoop niet dat mensen nu gaan zeggen ja maar... en dan de zonde erbij gaan halen. Het is namelijk mijn ervaring dat het al een hele stap is om jezelf los van die maskers te zien. Ja, maskers kunnen die functie hebben, omdat je waarschijnlijk ergens gekwets bent of dat je niet durft te laten zien wie je bent...
Het was voor mij een bevrijdend gevoel om mezelf te mogen zijn, maar het viel af en toe niet mee, want je staat in een wereld die er anders tegenaan kijkt... op zo'n YFC vakantie is het gemakkelijk, maar dan weer die wereld in te gaan, waar mensen bepaalde verwachtingen van je hebben.
Toch denk ik dat ik er sterker uitgekomen ben... ik heb diep van binnen altijd geloofd dat God van me hield zoals ik was (niet om wat ik deed, prestatie werd in mijn nabije omgeving belangrijk gevonden).

Nog ff over dat woord "wegcijferen". Ikzelf kies er bewust voor het niet te gebruiken, ook al weet ik dat de term veel gebruikt wordt.
Ik merk dat daar veel miscommunicatie over bestaat, want wat bedoelen mensen eigenlijk met "zichzelf wegcijferen" ? Ik merk dat ze niks af doen aan zichzelf wanneer ze dat woord gebruiken; wat ze er eigenlijk mee bedoelen denk ik, is dat ze zichzelf ff naar de achtergrond zetten om de ander (bijv. je kinderen) de aandacht te geven. Je zet jezelf niet weg, maar je zet jezelf ff op die achtergrond.
Je laat ff zien dat je je (1e) plaats afstaat ter wille van de ander, bijv. omdat je weet dat die ander dat meer nodig heeft als jou.
Ik raak er soms ook van in de war, omdat ik niet weet hoe het bedoeld wordt, maar merk dat het me helpt om ernaar te vragen bij de juiste personen, mensen die ook mijn kant van het verhaal snappen. Denk dat dat belangrijk is in de communicatie, dat je elkaar begrijpt en respect hebt voor elkaars opvatting.

Berichten: 1663

SOFIE807 schreef:

Mijn inziens niks oneerlijks om je zo te gedragen , is overleven in zware tijd .... toneelspel opvoeren voor jezelf .... en ja , boven blijven drijven ... in ieder geval beter dan antidepressiva in te slikken ....
Grtjes

Dat ben ik niet helemaal met je eens, juist een toneelspelletje voor mezelf op te houden ipv te erkennen hoe dingen werkelijk zaten heb ik jaren aan de anti-depressieva gezeten. Erkennen hoe dingen werkelijk zaten,compleet met de pijn en verdriet daarvan had in mijn geval nog veel meer pijn en verdriet (en dus ook flink wat anti-depressieva)dat ik nu doorgemaakt heb kunnen voorkomen.
Mijn leven is enorm verbeterd sinds ik dat niet meer doe.
Tegen een ander een masker opzetten vind ik wel weer anders, niet iedereen hoeft alles te weten . Dat zie ik niet zozeer als oneerlijk.

Berichten: 67

Een masker opzetten heeft mijn inziens niets te maken met wel of niet eerlijk zijn,
Zolang je maar eerlijk bent naar je zelf over je gevoel,
Je hoeft nu eenmaal niet je gevoel aan iedereen te tonen.
Verder denk ik, vind ik en probeer ik ten alle tijde eerlijk te zijn naar mezelf en anderen.

Berichten: 486

SUSANNAH475 schreef:

Weet je Marieke, het klinkt misschien erg simpel, maar je hebt die maskers helemaal niet nodig, dat denk je maar.
Ik ben ooit op een YFC surfvakantie geweest, nou daar heb ik zoveel aan gehad, ik weet nog dat we het hadden over dat ene zolderkamertje dat je misschien niet delen wilde, en nu kom ik dit weer tegen, we hebben toen elkaars gezicht beschildert, zoiets wat Elly & Rikkert later zongen.

Weet je waarom het niet nodig is Marieke ? God houdt van je zoals je bent, dat is wat ik geloof... je hoeft je niet anders voor te doen als je bent.
Ik hoop niet dat mensen nu gaan zeggen ja maar... en dan de zonde erbij gaan halen. Het is namelijk mijn ervaring dat het al een hele stap is om jezelf los van die maskers te zien. Ja, maskers kunnen die functie hebben, omdat je waarschijnlijk ergens gekwets bent of dat je niet durft te laten zien wie je bent...
Het was voor mij een bevrijdend gevoel om mezelf te mogen zijn, maar het viel af en toe niet mee, want je staat in een wereld die er anders tegenaan kijkt... op zo'n YFC vakantie is het gemakkelijk, maar dan weer die wereld in te gaan, waar mensen bepaalde verwachtingen van je hebben.
Toch denk ik dat ik er sterker uitgekomen ben... ik heb diep van binnen altijd geloofd dat God van me hield zoals ik was (niet om wat ik deed, prestatie werd in mijn nabije omgeving belangrijk gevonden).

Nog ff over dat woord "wegcijferen". Ikzelf kies er bewust voor het niet te gebruiken, ook al weet ik dat de term veel gebruikt wordt.
Ik merk dat daar veel miscommunicatie over bestaat, want wat bedoelen mensen eigenlijk met "zichzelf wegcijferen" ? Ik merk dat ze niks af doen aan zichzelf wanneer ze dat woord gebruiken; wat ze er eigenlijk mee bedoelen denk ik, is dat ze zichzelf ff naar de achtergrond zetten om de ander (bijv. je kinderen) de aandacht te geven. Je zet jezelf niet weg, maar je zet jezelf ff op die achtergrond.
Je laat ff zien dat je je (1e) plaats afstaat ter wille van de ander, bijv. omdat je weet dat die ander dat meer nodig heeft als jou.
Ik raak er soms ook van in de war, omdat ik niet weet hoe het bedoeld wordt, maar merk dat het me helpt om ernaar te vragen bij de juiste personen, mensen die ook mijn kant van het verhaal snappen. Denk dat dat belangrijk is in de communicatie, dat je elkaar begrijpt en respect hebt voor elkaars opvatting.

Een stapje terug toen is idd een mooiere beschrijving van de ander op nr.1 zetten, daar heb je helemaal gelijk in.
Wat je misschien niet helemaal begrepen hebt uit mijn verhaal, is dat ik zowiezo al voor mijn kinderen een masker droeg, en ja...dat moest! Ik kon tegenover hen niet mijn werkelijke gevoelens t.o. hun vader tonen, en zeker kon ik ook niet echt verdrietig zijn waar zij bij waren...want ik had immers gekozen om als gezin bij elkaar te blijven?!
Nu ik terugkijk..heb ik de juiste keuzes gemaakt, voordat ik echt andere mensen hierover vertelde heb ik voor mezelf de tijd genomen. Tijd om het een plekje te geven, te verwerken...en ja..dat heb ik zo goed als alleen gedaan en dat is ok! ik hoef het nu niet meer alleen te doen, de warmte uit mijn familie en omgeving is overweldigend geweest! En nog steeds word er een 'oogje' op me gehouden..

zo zie je maar dat het voor iedereen anders werkt, ik ben blij dat jij jouw manier in die tijd gevonden hebt! En ik weet dat mijn Vader me neemt zoals ik ben..dat weet ik nu gelukkig wel weer!

Berichten: 456

MARIEKE897 schreef:

Even dit vooraf...ik ben niet altijd even goed in het verwoorden van wat ik voel..ik lees in dit topic echt prachtig geformuleerde reakties. Ik doe mn best maar schrijven(al weet ik dat de inhoud belangrijker is dan de formulering) is niet mn sterkste kant Verlegen lachende smiley

Waarom moet je je zelf op dat moment wegcijferen? Is dat wel zo verstandig; leef je dan werkelijk conform de regel: ''heb je naaste lief zoals je zelf?"
In mijn geval kon het niet anders, toen ik erachter kwam dat mijn huwelijk gebaseerd was op een leugen en de basis hiervan compleet weggeslagen was, moest ik door! Mijn jongste zoon was nog maar 2 weken oud en mijn wereld stortte in.
Dan heb je geen keus, het is overleven omdat je het nog niet KAN delen met een ander. Op dat moment ben je jezelf helemaal kwijt, is er ongeloof, pijn je voelt jezelf zoooo klein en waardeloos!
Ik ging door...moest door voor mijn kinderen. Maar ondertussen kun je je ook niet verschuilen voor de tsunami die je al je zekerheden en vertrouwen wegvaagd.
Dus ga je achter je masker verwerken, huilen, schreeuwen...tot het moment dat je er klaar voor bent om te delen..

Wat ik hiermee bedoel eigenlijk Verlegen lachende smiley

is dat je niet altijd de keus hebt óm jezelf weg te cijferen of niet..ik had die keus niet, ik moest/wilde dat voor de kinderen! Dat zijn mijn 'naasten' die ik meer liefheb dan wie dan ook op deze aarde!

Marieke, ik heb veel waardering voor je reactie! Ook wat formulering betreft... Knipoog smiley

Voor God hebben we helemaal geen maskers nodig, Hij houdt van ons zoals we zijn. Daarentegen voor de mensen om ons heen kunnen we (bijna) niet zonder maskers. Dat heeft o.a. te maken met, wat Henk al noemde, een stukje zelfbescherming.
In de binnenkant van ons kan nog zo'n tsunami woeden, blijkbaar zijn mensen in staat om daar tijdelijk van los te komen en zich te richten op dat wat gewoon door moet gaan.

Herkennen we dat ook op geloofsgebied?
Persoonlijk herken ik wel een zgn. golfbeweging in mijn geloofsbeleving. De ene periode leef je voor je gevoel op de toppen van het geloof, de andere periode is het wat gematigder. Het woord geloofsbeleving duidt al op iets gevoelsmatigs... Maar er is meer, dat is mooi verwoord in het artikel:

Quote:

Het zijn de uiterlijke rituelen die ons helpen om het geloof te ’doen’ in plaats van alleen maar te voelen. En juist door het gaan naar de kerk, zingen van een lied, het zien en voelen van water, het proeven van brood en wijn, kan het gevoel soms zomaar volgen.

Wie herkent dit ook?

Berichten: 766

LIESBETH326 schreef:

Marieke, ik heb veel waardering voor je reactie! Ook wat formulering betreft... Knipoog smiley

Voor God hebben we helemaal geen maskers nodig, Hij houdt van ons zoals we zijn. Daarentegen voor de mensen om ons heen kunnen we (bijna) niet zonder maskers. Dat heeft o.a. te maken met, wat Henk al noemde, een stukje zelfbescherming.
In de binnenkant van ons kan nog zo'n tsunami woeden, blijkbaar zijn mensen in staat om daar tijdelijk van los te komen en zich te richten op dat wat gewoon door moet gaan.

Herkennen we dat ook op geloofsgebied?
Persoonlijk herken ik wel een zgn. golfbeweging in mijn geloofsbeleving. De ene periode leef je voor je gevoel op de toppen van het geloof, de andere periode is het wat gematigder. Het woord geloofsbeleving duidt al op iets gevoelsmatigs... Maar er is meer, dat is mooi verwoord in het artikel:

Wie herkent dit ook?

Zeker herkenbaar. Na een heel verdrietige echtscheiding waarbij ik voor de veiligheid van mijzelf en mijn baby van 5 maanden uit het huwelijk moest vluchten (herken me ook in Marieke's verhaal) en vóór dat feit ook al, een sterke verdieping van mijn geloofsbeleving omdat bepaalde zaken wonderlijk verliepen waarin ik Gods helpende hand herkende. Ik was heel dankbaar en nam mij op een dieper niveau voor mijn leven en dat van mijn kind in Zijn Hand te leggen en dat doe ik nog steeds dagelijks bewust. Toch kent het 'gevoel' hoogte en dieptepunten en vaak een geleidelijke lijn. Dat is inherent in hoe je in het leven staat, wat je beleeft. Soms leef ik meer verstandelijk en wat minder op gevoel, dan krijgt het bijbellezen, het bidden en de kerkgang wat mechanisch, ben ik er niet helemaal bij, dat zijn vaak wat kortere periodes waarbij ik dan toch meer energie stop in het voelbare contact met God. De rituelen helpen het basiscontact te houden en vaak brengt een dienst, een gesprek met een medechristen of andere gelovige me weer dichter bij het gevoel. Zingen helpt ook de gevoelsbeleving weer wat aan te wakkeren want daar blijf ik naar zoeken....

Berichten: 1181

Quote:

Gebedsriemen
Het verhaal gaat dat in een van de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog Joodse rabbijnen samenkwamen om zich te buigen over de vraag of God schuldig was aan het drama dat de Joden overkwam. Na een lange en intensieve beraadslaging kwamen de geestelijken tot de conclusie dat God inderdaad schuldig was aan wat later de Holocaust zou heten. De almachtige God had dit kunnen voorkomen, maar had het niet gedaan.

Het oordeel was nog maar net uitgesproken toen een van de rabbijnen opmerkte dat het tijd was om te bidden. De gebedsriemen gingen om en de gebeden werden uitgesproken. En zo werd er uiterlijk aan God vastgehouden, zelfs op het moment dat innerlijk al het geloof was weggeslagen.

Deze rabbijnen lieten zien dat God groter is dan ons gevoel, zelfs groter dan onze diepste wanhoop.

mooi en treffend stuk!

juist de dikgedrukte regel houd me al twee jaar bezig....
waarom?????
Nu, ben ik gelukkiger dan ik in mijn hele huwelijk ben geweest, maar toch...het is niet zoals God het bedoelde in de eerste instantie.

God kon mijn huwelijk redden, Hij kon de kinderen hun eigen vader laten houden, Hij kon mijn gezin bij elkaar houden, MAAR.....

Hij deed het niet.

Hoe gaan jullie om met die waarom vraag?
Ik gaf/geef God de schuld van alles, want Hij had het kunnen voorkomen.
Hierdoor ben ik mijn geloof compleet kwijt geraakt, en al zeker mijn vertrouwen op God. Het spijt me als dit offtopic is, maar het stukje was te treffend om het voorbij te laten gaan Verlegen lachende smiley

Berichten: 2109

JOLAN931 schreef:

mooi en treffend stuk!

juist de dikgedrukte regel houd me al twee jaar bezig....
waarom?????
Nu, ben ik gelukkiger dan ik in mijn hele huwelijk ben geweest, maar toch...het is niet zoals God het bedoelde in de eerste instantie.

God kon mijn huwelijk redden, Hij kon de kinderen hun eigen vader laten houden, Hij kon mijn gezin bij elkaar houden, MAAR.....

Hij deed het niet.

Hoe gaan jullie om met die waarom vraag?
Ik gaf/geef God de schuld van alles, want Hij had het kunnen voorkomen.
Hierdoor ben ik mijn geloof compleet kwijt geraakt, en al zeker mijn vertrouwen op God. Het spijt me als dit offtopic is, maar het stukje was te treffend om het voorbij te laten gaan Verlegen lachende smiley

Echt off-topic is het niet, want het is wel heel eerlijk Knipoog smiley

En ja, deze eerlijkheid heeft als keerzijde dat je hier openlijk je vertrouwen op God neerzet. Maar dat mag! We mogen onze vragen hebben bij wat er gebeurt, ook als het om God gaat. Coole smiley met zonnebril

God deed het niet...maar wat deden de mensen?
Gods almacht wordt inderdaad vaak gebruikt als argument voor de teleurstelling in God. Maar betekent almacht dat God maar alles moet doen wat hij zou kunnen? God heeft er bewust voor gekozen om mensen te maken die eigen invullingsruimte hebben in het leven. En ja, daarbij weet Hij dat mensen dan ook keuzes kunnen maken die Hem verdriet doen. En juist dan wil Hij er ook voor de mensen zijn. Hij wil juist door het gebruik van die eigen invullingsruimte laten merken dat de mens niet zonder God kan. Mensen hebben hun Maker nodig! En Hij is heel dicht naar ons toegekomen. Hij is mensgeworden en heeft onze last op Zich genomen. Zodoende mogen we weten dat God onze pijn, ons verdriet begrijpt, want Hij heeft zelf ook de pijn van het leven, de pijn van menselijke interactie doorstaan. Want ja, de menselijke interactie is geregeld niet goed te noemen. Daarin hebben wij een rol als medemens. Het is aan ons om de interactie zuiver te houden...juist om te voorkomen dat mensen zulke dingen doen zoals met de holocaust. En ook daarin zorgt God weer voor een oplossing met Zijn Geest. Hij wil in ons wonen om ons zo te vormen dat we elkaar niet naar het leven staan, maar met elkaar in het leven staan!

En ja, ik besef dat dit heel makkelijk kan klinken. Maar het is wel wat ik ook persoonlijk heb mogen ervaren in mijn leven...en eigenlijk nog steeds ervaar. Ik hoop dat je ergens toch ook dat stukje vertrouwen terug mag vinden...want het houdt mij werkelijk op de been in een leven vol onrust en pijn (en twijfel en vragen)!

Berichten: 1193

JOLAN931 schreef:

mooi en treffend stuk!

juist de dikgedrukte regel houd me al twee jaar bezig....
waarom?????
Nu, ben ik gelukkiger dan ik in mijn hele huwelijk ben geweest, maar toch...het is niet zoals God het bedoelde in de eerste instantie.

God kon mijn huwelijk redden, Hij kon de kinderen hun eigen vader laten houden, Hij kon mijn gezin bij elkaar houden, MAAR.....

Hij deed het niet.

Hoe gaan jullie om met die waarom vraag?
Ik gaf/geef God de schuld van alles, want Hij had het kunnen voorkomen.
Hierdoor ben ik mijn geloof compleet kwijt geraakt, en al zeker mijn vertrouwen op God. Het spijt me als dit offtopic is, maar het stukje was te treffend om het voorbij te laten gaan Verlegen lachende smiley

Hoi Jolan,

Bij moeilijke dingen houd ik mij in 1e instantie vast aan Romeinen 8: 28:
"Wij weten nu, dat God alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn". Da's overleven. Ik stel dan eigenlijk de "Waarom"- vraag eerst uit.

Ik heb inmiddels gemerkt dat God moeilijke dingen doet meewerken ten goede; soms omdat daardoor andere, betere dingen op mijn pad komen. Soms om mij daardoor te vormen zoals vermoedelijk op geen andere manier had gekund. En soms ook ten goede van andere mensen die door dezelfde moeilijkheden gaan en die ik tot zegen kan zijn.

Ik hoop dat dit niet te goedkoop overkomt; ik heb hele moeilijke dingen meegemaakt. Maar ik heb ook mijzelf helemaal aan God gegeven en mijn leven in Zijn dienst gesteld. Hij bepaalt nu dus wat er op mijn pad komt. Als Hij vindt dat ik door hele moeilijke tijden moet om redenen die ik nu (nog) niet kan zien, dan moet ik Hem blijven vertrouwen dat Hij het het beste weet. Dat is soms zwaar, maar daarbij weet ik altijd dat ik niet alleen door een diep dal hoef; Hij is erbij en leidt mij er doorheen.

Het teken van Gods liefde en trouw is nog altijd het kruis van Jezus op Golgotha. Als God dàt allemaal voor mij over heeft dan moet het goedkomen!

Trouwens; in het stuk van de rabbi's en in jouw stuk zie ik eerder een worsteling dan een loslaten. Je weet dat je bij God moet zijn om 'verhaal' te halen. Je weet waar je met jouw 'klacht' terecht kunt; een betere plaats is er niet.

Hoop dat je hier wat aan hebt.

Grz, Zing

Berichten: 456

JOLAN931 schreef:

mooi en treffend stuk!

juist de dikgedrukte regel houd me al twee jaar bezig....
waarom?????
Nu, ben ik gelukkiger dan ik in mijn hele huwelijk ben geweest, maar toch...het is niet zoals God het bedoelde in de eerste instantie.

God kon mijn huwelijk redden, Hij kon de kinderen hun eigen vader laten houden, Hij kon mijn gezin bij elkaar houden, MAAR.....

Hij deed het niet.

Hoe gaan jullie om met die waarom vraag?
Ik gaf/geef God de schuld van alles, want Hij had het kunnen voorkomen.
Hierdoor ben ik mijn geloof compleet kwijt geraakt, en al zeker mijn vertrouwen op God. Het spijt me als dit offtopic is, maar het stukje was te treffend om het voorbij te laten gaan Verlegen lachende smiley

Jolan, zo'n hartekreet en wezenlijke vraag is wat mij betreft nooit offtopic... Ik ben blij dat je 'm stelt! Het geeft al aan dat je er ook geen vrede mee hebt om het geloof en het vertrouwen in Hem kwijt te zijn...

Hoe ga ik om met de waarom vraag? Van Job heb ik geleerd dat ik die vraag gewoon mag stellen... In gesprek met mijn Vader mag ik benoemen wat mij zo bezighoudt en wat mij dwars zit...
Ik herinner me een dag waarop ik dreigde vast te lopen in mijn boosheid t.o.v. God. Hij stelde mij een wedervraag, die ik nog wel 'ns aan m'n cliënten stel(de): die 'auto' (metafoor voor de moeiten en pijn van dat moment) die staat er, dat is een feit waar je niets aan kunt veranderen, maar jij kiest ervoor wat je dat met jezelf laat doen. Geef je toe aan zelfbeklag omdat die auto er nou eenmaal staat of laat je Mij je helpen om, ondanks de pijn die het doet, die auto onder ogen te zien en het in Mijn handen te leggen? Goddank was het voor mij op dat moment geen moeilijke keuze meer en vond ik weer rust in God.

Berichten: 766

HENK710 schreef:

Echt off-topic is het niet, want het is wel heel eerlijk Knipoog smiley

En ja, deze eerlijkheid heeft als keerzijde dat je hier openlijk je vertrouwen op God neerzet. Maar dat mag! We mogen onze vragen hebben bij wat er gebeurt, ook als het om God gaat. Coole smiley met zonnebril

God deed het niet...maar wat deden de mensen?
Gods almacht wordt inderdaad vaak gebruikt als argument voor de teleurstelling in God. Maar betekent almacht dat God maar alles moet doen wat hij zou kunnen? God heeft er bewust voor gekozen om mensen te maken die eigen invullingsruimte hebben in het leven. En ja, daarbij weet Hij dat mensen dan ook keuzes kunnen maken die Hem verdriet doen. En juist dan wil Hij er ook voor de mensen zijn. Hij wil juist door het gebruik van die eigen invullingsruimte laten merken dat de mens niet zonder God kan. Mensen hebben hun Maker nodig! En Hij is heel dicht naar ons toegekomen. Hij is mensgeworden en heeft onze last op Zich genomen. Zodoende mogen we weten dat God onze pijn, ons verdriet begrijpt, want Hij heeft zelf ook de pijn van het leven, de pijn van menselijke interactie doorstaan. Want ja, de menselijke interactie is geregeld niet goed te noemen. Daarin hebben wij een rol als medemens. Het is aan ons om de interactie zuiver te houden...juist om te voorkomen dat mensen zulke dingen doen zoals met de holocaust. En ook daarin zorgt God weer voor een oplossing met Zijn Geest. Hij wil in ons wonen om ons zo te vormen dat we elkaar niet naar het leven staan, maar met elkaar in het leven staan!

En ja, ik besef dat dit heel makkelijk kan klinken. Maar het is wel wat ik ook persoonlijk heb mogen ervaren in mijn leven...en eigenlijk nog steeds ervaar. Ik hoop dat je ergens toch ook dat stukje vertrouwen terug mag vinden...want het houdt mij werkelijk op de been in een leven vol onrust en pijn (en twijfel en vragen)!

wat een prachtige bemoediging, Henk. Dit kunnen we elkaar niet vaak genoeg vertellen. We weten het wel en vergeten het weer. Opnieuw verteld is het weer een nieuwe belofte van God, telkens weer, en opnieuw de opdracht die ligt in de zegen die we krijgen, elkaar tot zegen te zijn, niemand uitgezonderd.

Berichten: 913

JOLAN931 schreef:

mooi en treffend stuk!

juist de dikgedrukte regel houd me al twee jaar bezig....
waarom?????
Nu, ben ik gelukkiger dan ik in mijn hele huwelijk ben geweest, maar toch...het is niet zoals God het bedoelde in de eerste instantie.

God kon mijn huwelijk redden, Hij kon de kinderen hun eigen vader laten houden, Hij kon mijn gezin bij elkaar houden, MAAR.....

Hij deed het niet.

Hoe gaan jullie om met die waarom vraag?
Ik gaf/geef God de schuld van alles, want Hij had het kunnen voorkomen.
Hierdoor ben ik mijn geloof compleet kwijt geraakt, en al zeker mijn vertrouwen op God. Het spijt me als dit offtopic is, maar het stukje was te treffend om het voorbij te laten gaan Verlegen lachende smiley

Lieve Zus, Welke dingen zijn gebeurt houd moed ook Hij kent jou tranen en houdt het zorgvuldig in Zijn kruik je mag er zijn. Knipoog smiley

Berichten: 2113

Het trof mij, toen ik iemands profiel hier op C.M. las...
Ik dacht dat ik mijn maskers kwijt was, maar ondertussen schreeuw ik het bijna uit van verdriet, van liefdesverdriet.
Waar kan je terecht ? Bij wie zou ik er over kunnen praten ?
Het is niet wederzijds (meer) en daarom durf ik ook niet goed de persoon in kwestie erover te spreken, bang als ik ben om de vriendschap die we nog hebben te verliezen.
Soms voel ik me erg eenzaam, dan denk ik... ik WEET dat God van me houdt en Hij me accepteert zoals ik ben... maar waarom mis ik dat zo vaak bij de mensen om me heen ? Waarom heb ik het gevoel dat ze soms niet verder kijken dan hun neus lang is ?
Ik zoek interessante mensen, mensen die lekker kunnen kletsen en diepgang hebben... waarom kom ik zo vaak juist in kontakt met mensen die dat niet hebben ? Waarom is mijn ervaring dat als ik in kontakt kom met mensen die dat wel hebben, ik deze mensen (mannen) vervolgens weer kwijtraak ?

Jullie mogen weten dat ik sinds ik op C.M. ben (april 2008), veel verdriet heb om kontakten die ik had met een man. En als ik er dan eindelijk overheen ben en weer iets nieuws durf te beginnen heeft het weer zo'n raar einde.
Ik heb gelukkig ook goede kontakten opgedaan, met name heeft dat mij in mijn geloof gesterkt, in die zin dat ik bepaalde dingen over het geloof nu beter begrijp.
Ik hoop ook dat mensen opener naar elkaar durven zijn. Ik snap aan de andere kant ook wel dat mensen hun verhaal niet zomaar op tafel zetten, dat recht heb je ook, maar voor mezelf is het denk ik beter om maar gewoon te zeggen wat ik op mijn hart heb.

Susannah

Berichten: 913

SUSANNAH475 schreef:

Het trof mij, toen ik iemands profiel hier op C.M. las...
Ik dacht dat ik mijn maskers kwijt was, maar ondertussen schreeuw ik het bijna uit van verdriet, van liefdesverdriet.
Waar kan je terecht ? Bij wie zou ik er over kunnen praten ?
Het is niet wederzijds (meer) en daarom durf ik ook niet goed de persoon in kwestie erover te spreken, bang als ik ben om de vriendschap die we nog hebben te verliezen.
Soms voel ik me erg eenzaam, dan denk ik... ik WEET dat God van me houdt en Hij me accepteert zoals ik ben... maar waarom mis ik dat zo vaak bij de mensen om me heen ? Waarom heb ik het gevoel dat ze soms niet verder kijken dan hun neus lang is ?
Ik zoek interessante mensen, mensen die lekker kunnen kletsen en diepgang hebben... waarom kom ik zo vaak juist in kontakt met mensen die dat niet hebben ? Waarom is mijn ervaring dat als ik in kontakt kom met mensen die dat wel hebben, ik deze mensen (mannen) vervolgens weer kwijtraak ?

Jullie mogen weten dat ik sinds ik op C.M. ben (april 2008), veel verdriet heb om kontakten die ik had met een man. En als ik er dan eindelijk overheen ben en weer iets nieuws durf te beginnen heeft het weer zo'n raar einde.
Ik heb gelukkig ook goede kontakten opgedaan, met name heeft dat mij in mijn geloof gesterkt, in die zin dat ik bepaalde dingen over het geloof nu beter begrijp.
Ik hoop ook dat mensen opener naar elkaar durven zijn. Ik snap aan de andere kant ook wel dat mensen hun verhaal niet zomaar op tafel zetten, dat recht heb je ook, maar voor mezelf is het denk ik beter om maar gewoon te zeggen wat ik op mijn hart heb.

Susannah

http://www.youtube.com/watch?v=l8vPTt7S7_Q&feature=related

Lieve Zus, Ook Hij kent jou hart mag Hij je Vertrooster zijn? Knipoog smiley

Knuff

Berichten: 2109

SUSANNAH475 schreef:

Het trof mij, toen ik iemands profiel hier op C.M. las...
Ik dacht dat ik mijn maskers kwijt was, maar ondertussen schreeuw ik het bijna uit van verdriet, van liefdesverdriet.
Waar kan je terecht ? Bij wie zou ik er over kunnen praten ?
Het is niet wederzijds (meer) en daarom durf ik ook niet goed de persoon in kwestie erover te spreken, bang als ik ben om de vriendschap die we nog hebben te verliezen.
Soms voel ik me erg eenzaam, dan denk ik... ik WEET dat God van me houdt en Hij me accepteert zoals ik ben... maar waarom mis ik dat zo vaak bij de mensen om me heen ? Waarom heb ik het gevoel dat ze soms niet verder kijken dan hun neus lang is ?
Ik zoek interessante mensen, mensen die lekker kunnen kletsen en diepgang hebben... waarom kom ik zo vaak juist in kontakt met mensen die dat niet hebben ? Waarom is mijn ervaring dat als ik in kontakt kom met mensen die dat wel hebben, ik deze mensen (mannen) vervolgens weer kwijtraak ?

Jullie mogen weten dat ik sinds ik op C.M. ben (april 2008), veel verdriet heb om kontakten die ik had met een man. En als ik er dan eindelijk overheen ben en weer iets nieuws durf te beginnen heeft het weer zo'n raar einde.
Ik heb gelukkig ook goede kontakten opgedaan, met name heeft dat mij in mijn geloof gesterkt, in die zin dat ik bepaalde dingen over het geloof nu beter begrijp.
Ik hoop ook dat mensen opener naar elkaar durven zijn. Ik snap aan de andere kant ook wel dat mensen hun verhaal niet zomaar op tafel zetten, dat recht heb je ook, maar voor mezelf is het denk ik beter om maar gewoon te zeggen wat ik op mijn hart heb.

Susannah

Susannah, wat een vertrouwen om dit hier zo te plaatsen! En ja, mensen kunnen je enorm teleurstellen, zeker als er eerst een vertrouwensband is geweest. Probeer je vooral te richten op de positieve contacten, die je hebben helpen jezelf op te bouwen. Aan die mensen kun je altijd je verhaal kwijt. Zij nemen je zoals je bent!

Berichten: 2978

SUSANNAH475 schreef:

Het trof mij, toen ik iemands profiel hier op C.M. las...
Ik dacht dat ik mijn maskers kwijt was, maar ondertussen schreeuw ik het bijna uit van verdriet, van liefdesverdriet.
Waar kan je terecht ? Bij wie zou ik er over kunnen praten ?
Het is niet wederzijds (meer) en daarom durf ik ook niet goed de persoon in kwestie erover te spreken, bang als ik ben om de vriendschap die we nog hebben te verliezen.
Soms voel ik me erg eenzaam, dan denk ik... ik WEET dat God van me houdt en Hij me accepteert zoals ik ben... maar waarom mis ik dat zo vaak bij de mensen om me heen ? Waarom heb ik het gevoel dat ze soms niet verder kijken dan hun neus lang is ?
Ik zoek interessante mensen, mensen die lekker kunnen kletsen en diepgang hebben... waarom kom ik zo vaak juist in kontakt met mensen die dat niet hebben ? Waarom is mijn ervaring dat als ik in kontakt kom met mensen die dat wel hebben, ik deze mensen (mannen) vervolgens weer kwijtraak ?

Jullie mogen weten dat ik sinds ik op C.M. ben (april 2008), veel verdriet heb om kontakten die ik had met een man. En als ik er dan eindelijk overheen ben en weer iets nieuws durf te beginnen heeft het weer zo'n raar einde.
Ik heb gelukkig ook goede kontakten opgedaan, met name heeft dat mij in mijn geloof gesterkt, in die zin dat ik bepaalde dingen over het geloof nu beter begrijp.
Ik hoop ook dat mensen opener naar elkaar durven zijn. Ik snap aan de andere kant ook wel dat mensen hun verhaal niet zomaar op tafel zetten, dat recht heb je ook, maar voor mezelf is het denk ik beter om maar gewoon te zeggen wat ik op mijn hart heb.

Susannah

Sommige mensen(mannen) willen of kunnen niet verder kijken........wij(mag ik "wij" zeggen?) zoeken dat hele speciale gevoel,niet te omschrijven,diep diep diep geworteld,het vanzelfsprekende en dat is zo enorm zeldzaam.........
Je hebt met dit verhaal een hele grote stap gezet,richting openheid!
(en als je iets kwijt wilt? Knipoog smiley

)

Berichten: 486

SUSANNAH475 schreef:

Het trof mij, toen ik iemands profiel hier op C.M. las...
Ik dacht dat ik mijn maskers kwijt was, maar ondertussen schreeuw ik het bijna uit van verdriet, van liefdesverdriet.
Waar kan je terecht ? Bij wie zou ik er over kunnen praten ?
Het is niet wederzijds (meer) en daarom durf ik ook niet goed de persoon in kwestie erover te spreken, bang als ik ben om de vriendschap die we nog hebben te verliezen.
Soms voel ik me erg eenzaam, dan denk ik... ik WEET dat God van me houdt en Hij me accepteert zoals ik ben... maar waarom mis ik dat zo vaak bij de mensen om me heen ? Waarom heb ik het gevoel dat ze soms niet verder kijken dan hun neus lang is ?
Ik zoek interessante mensen, mensen die lekker kunnen kletsen en diepgang hebben... waarom kom ik zo vaak juist in kontakt met mensen die dat niet hebben ? Waarom is mijn ervaring dat als ik in kontakt kom met mensen die dat wel hebben, ik deze mensen (mannen) vervolgens weer kwijtraak ?

Jullie mogen weten dat ik sinds ik op C.M. ben (april 2008), veel verdriet heb om kontakten die ik had met een man. En als ik er dan eindelijk overheen ben en weer iets nieuws durf te beginnen heeft het weer zo'n raar einde.
Ik heb gelukkig ook goede kontakten opgedaan, met name heeft dat mij in mijn geloof gesterkt, in die zin dat ik bepaalde dingen over het geloof nu beter begrijp.
Ik hoop ook dat mensen opener naar elkaar durven zijn. Ik snap aan de andere kant ook wel dat mensen hun verhaal niet zomaar op tafel zetten, dat recht heb je ook, maar voor mezelf is het denk ik beter om maar gewoon te zeggen wat ik op mijn hart heb.

Susannah

In maskers ben ik zo langzamerhand een expert Verlegen lachende smiley

gelukkig ook in het loslaten ervan...maar herken het wel, voor dat je het weet gebeurd er iets waardoor je zo weer een nieuwe boetseerd!
Ik herken je kreet om diepgang, zeker bij de mannelijke versie van de mens...in mijn (leef)omgeving kom ik er zelden één tegen en dat maakt soms verdrietig, angstig of dat je enorm de behoefte krijgt om het uit te schreeuwen!
Dat mag! Doen! Lucht ernorm op! Schreeuw je vragen, huil om je verlies...Hij hoort het maar zal niet op jouw tijd met antwoorden komen, en eerlijk gezegd vind ik dat nog het meest frustrerende van het hele verhaal!
Anita heeft er een gedichtje over geplaatst, lees maar even terug!

Je vraagt met wie mag ik er over praten? Je kunt in de reaktie van Leanne al lezen dat je welkom bent...voor mij geldt hetzelfde! Je bent welkom!

O ja, ik had gisteren nog een stukje gepost in het topic boedhabeeld nav jouw posting daar, het was zo enorm herkenbaar! Omdat het topic 'stilgevallen' is zeg ik dit even, mocht je het gemist hebben? Verlegen lachende smiley

Berichten: 8

Iets is pas goed als het goed voelt.

Is dat werkelijk zo? Want dat zou betekenen dat eerlijkheid belangrijker wordt dan trouw... Zo las ik in een boeiend opinie-artikel uit het Nederlands Dagblad.
http://www.nd.nl/artikelen/2010/mei/07/het-uiterlijk-is-belangrijker-dan-het-innerlijk

Het zet me in ieder geval aan het denken... hoezeer laat ik me leiden door wat m'n gevoel mij zegt? Doe ik daarmee altijd recht aan anderen??[/quote]

Tja ik heb het artikel gelezen en wat is wijsheid?
Ik kreeg wel even een schuldgevoel, ben ik dan te egoistisch geweest dat ik voor mezelf heb gekozen en een scheiding heb ingezet?
Nee dat vind ik niet, ik heb het bijna 17 jaar geprobeerd, trouw geweest aan die huwelijks belofte. Vaak het gevoel hebben het alleen te moeten doen, niet opgeven, want "mensen scheiden tegenwoordig zo snel"en "ze vechten er niet meer voor". Niet scheiden want dat mag niet van de kerk. Dan komen er kinderen en het is niet goed voor de kinderen om te scheiden.
Uiteindelijk ben je zelf helemaal kapot en reageer je al je frustraties af op iedereen om je heen (inclusief de kinderen) zodat het voor hun ook niet meer goed is om bij elkaar te blijven.
Wat er allemaal gebeurt is maakt verder niet uit, maar sinds de scheiding (nu 2 jaar geleden) ben ik helemaal opgebloeid, ik kan weer mezelf zijn.
Tja ik heb dus meer dan 16 jaar geprobeert voor die belofte te gaan, maar als je het alleen moet doen dan hou je het niet langer vol. Het moet van 2 kanten komen.