Verwerken van het verleden

Berichten: 5407

Bij mij was er een groot financieel geschil, lange rechtszaak, uiteindelijk een schikking getroffen en de kous is er mee af

Waarom heb je het dan iedere keer nog over in niet van die echt çhristlijke'benamingen? Dat verbaasd me dan weer...... Verraste, verbaasde smiley

Berichten: 3295

WILLEMIJN232 schreef:

Bij mij was er een groot financieel geschil, lange rechtszaak, uiteindelijk een schikking getroffen en de kous is er mee af

Waarom heb je het dan iedere keer nog over in niet van die echt çhristlijke'benamingen? Dat verbaasd me dan weer...... Verraste, verbaasde smiley

ik verbaas me ook wel eens over andere mensen Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

Berichten: 3295

ANNETTE792 schreef:

Geplaatst voor iemand die liever anoniem wil blijven:

pijn......

dertien jaar geleden,
trok ik mijn trouwjurk aan;
dertien jaar geleden,
wat is die tijd toch hard gegaan!

dertien jaar geleden,
een belofte van eeuwige trouw,
"je bent een parel uit God's hand
wat een zegen; jou te mogen hebben als vrouw"

nu..........
zijn er slechts nog ruïnes,
van dat, wat had kúnnen zijn.
kinderen met gebroken hartjes,
missen hun papa,
wat een onrecht, en wat een pijn!!

jij wilde je eigen leven leiden,
jij wilde een zoektocht naar geluk;
en voor je eigen grote ego strijden;
maar er gingen wel kinderen aan "stuk".

nee,
ik heb je nooit verweten,
hoe vaak je mijzelf tekort hebt gedaan.
maar wat ik me afvraag, wil ik je wél laten weten.....
zal ik je óóit....
ooit kunnen vergeven,
wat je mijn kleintjes allemaal aan hebt gedaan??

zij zullen moeten leren leven
met de trauma's die jij hen mee hebt gegeven.
omdat ík van je hield, en omdat ík voor je koos....

en ja,
dat ik zelf voor jou heb gekozen,
met alle gevolgen van dien,
en dat jij de gevolgen
van jouw keuzes
nou nét niet in wilt zien,
maakt mij bij tijden vrees'lijk boos!!

een kind dat huilt; papa waar ben je,
papa waarom; ik vind je zo lief,
papa ik wl graag bij je logeren,
papa, ik wil papa,
mama; ik wil zó graag naar papa toe!!

mama ik vind het niet eerlijk,
mama ik mis mijn papa zo;
mama ik heb zoveel pijn in mn buikje
mama mag ik nou echt nóóit meer
bij mijn papa zijn?

de tranen lopen over mijn wangen,
omdat ik voor hen geen papa kan zijn,
ik kan je niet vervangen,
en het enige dat ik zie,
en waar ik niets aan kan doen,
is pijn.

o God,
hoe zal ik hem ooit kunnen vergeven;
zoveel beloften,
zoveel verdriet;
zal ik hem ooit op een dag kunnen vergeven,
wat hij uit puur egoisme,
mijn kleine kinderen
aan heeft gedaan?

anoniem

Anoniempje heeft schijnbaar meer moeite met wat de kinderen is aangedaan dan dat ze zelf er onder lijdt ??
Had papa bij mama moeten blijven VANWEGE de kinderen?
Papa ging niet voor niets weg neem ik aan?
Hadden de kinderen het zoveel beter gehad als papa in een liefdeloos huwelijk was blijven hangen?

Ik ken de kinderen niet, ik ken papa niet en Annette hoeft mij niet te vertellen wie anoniempje is.... dus ik kan de vragen niet beantwoorden, maar ik wilde de vragen wel stellen die bj mij naar boven kwamen.

Berichten: 2463

ANNETTE792 schreef:

Ik lees alleen maar dat je moet vergeven in dit stuk.
Maar hoe doe je dat dan als het niet lukt? Willen en doen zijn verschillende dingen

Gelukkig heb je het goed gelezen. Vergeven is een moeten, het is een opdracht. (Matt. 18: 21-22 + Rom. 12: 18-21)
Als vergeven niet lukt?? Je mag bidden in Jezus naam om vergeving, daarmee leg je, dat wat jou en je kinderen is aangedaan, bij het kruis. Dan hoef je het niet langer alleen te dragen, maar gaat Hij met je mee, Hij wil ook jouw lasten dragen.
Een denkfout is, denk ik, dat als je vergeeft je ook vergeet. Maar juist door vergeving zal het genezingsproces aanvangen.

Maar misschien wel het allerbelangrijkste.... Jezus is gestorven voor onze zonden, Hij schenkt aan iedereen die in Hem gelooft vergeving. Is het dan voor ons "onmogelijk" als kinderen van de Allerhoogste, diegene te vergeven die ons iets hebben/heeft aangedaan ??

Ik heb geleerd "Vergeving is, het recht om recht te halen, opgeven!!"

Een heel bekend lied, opwekking 629 spreekt hier over.

http://www.youtube.com/watch?v=Auz7dGcELEg

Berichten: 1391

ANNETTE792 schreef:

Geplaatst voor iemand die liever anoniem wil blijven:

pijn......

dertien jaar geleden,
trok ik mijn trouwjurk aan;
dertien jaar geleden,
wat is die tijd toch hard gegaan!

dertien jaar geleden,
een belofte van eeuwige trouw,
"je bent een parel uit God's hand
wat een zegen; jou te mogen hebben als vrouw"

nu..........
zijn er slechts nog ruïnes,
van dat, wat had kúnnen zijn.
kinderen met gebroken hartjes,
missen hun papa,
wat een onrecht, en wat een pijn!!

jij wilde je eigen leven leiden,
jij wilde een zoektocht naar geluk;
en voor je eigen grote ego strijden;
maar er gingen wel kinderen aan "stuk".

nee,
ik heb je nooit verweten,
hoe vaak je mijzelf tekort hebt gedaan.
maar wat ik me afvraag, wil ik je wél laten weten.....
zal ik je óóit....
ooit kunnen vergeven,
wat je mijn kleintjes allemaal aan hebt gedaan??

zij zullen moeten leren leven
met de trauma's die jij hen mee hebt gegeven.
omdat ík van je hield, en omdat ík voor je koos....

en ja,
dat ik zelf voor jou heb gekozen,
met alle gevolgen van dien,
en dat jij de gevolgen
van jouw keuzes
nou nét niet in wilt zien,
maakt mij bij tijden vrees'lijk boos!!

een kind dat huilt; papa waar ben je,
papa waarom; ik vind je zo lief,
papa ik wl graag bij je logeren,
papa, ik wil papa,
mama; ik wil zó graag naar papa toe!!

mama ik vind het niet eerlijk,
mama ik mis mijn papa zo;
mama ik heb zoveel pijn in mn buikje
mama mag ik nou echt nóóit meer
bij mijn papa zijn?

de tranen lopen over mijn wangen,
omdat ik voor hen geen papa kan zijn,
ik kan je niet vervangen,
en het enige dat ik zie,
en waar ik niets aan kan doen,
is pijn.

o God,
hoe zal ik hem ooit kunnen vergeven;
zoveel beloften,
zoveel verdriet;
zal ik hem ooit op een dag kunnen vergeven,
wat hij uit puur egoisme,
mijn kleine kinderen
aan heeft gedaan?

anoniem

Ik vind dit zo fout om je eigen pijn en verdriet te projecteren via de meest kwetsbare mensen die op deze aarde rond lopen...... (kinderen)...
Voor hun blijft de liefde voor hun moeder en vader altijd hetzelfde.....
Ook bij een scheiding...

Van dit soort gedichten zakt miijn broek af en worden mijn haren statisch, gaan recht omhoog staan.
Het is hetzelfde : "ik schop mijn hond zodat de omgeving ziet dat ik een slechte dag heb gehad."

Berichten: 5407

PIETER649 schreef:

ik verbaas me ook wel eens over andere mensen Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

lekker duidelijk antwoord Pieter.......

Berichten: 5407

MAR907 schreef:

Ik vind dit zo fout om je eigen pijn en verdriet te projecteren via de meest kwetsbare mensen die op deze aarde rond lopen...... (kinderen)...
Voor hun blijft de liefde voor hun moeder en vader altijd hetzelfde.....
Ook bij een scheiding...

Van dit soort gedichten zakt miijn broek af en worden mijn haren statisch, gaan recht omhoog staan.
Het is hetzelfde : "ik schop mijn hond zodat de omgeving ziet dat ik een slechte dag heb gehad."

Je gelooft het niet Mar.......ik ben het met je eens! (wat dit betreft Knipoog smiley

)

Berichten: 1391

WILLEMIJN232 schreef:

Je gelooft het niet Mar.......ik ben het met je eens! (wat dit betreft Knipoog smiley

)

Berichten: 1663

CROSSROAD317 schreef:

Gelukkig heb je het goed gelezen. Vergeven is een moeten, het is een opdracht. (Matt. 18: 21-22 + Rom. 12: 18-21)
Als vergeven niet lukt?? Je mag bidden in Jezus naam om vergeving, daarmee leg je, dat wat jou en je kinderen is aangedaan, bij het kruis. Dan hoef je het niet langer alleen te dragen, maar gaat Hij met je mee, Hij wil ook jouw lasten dragen.
Een denkfout is, denk ik, dat als je vergeeft je ook vergeet. Maar juist door vergeving zal het genezingsproces aanvangen.

Maar misschien wel het allerbelangrijkste.... Jezus is gestorven voor onze zonden, Hij schenkt aan iedereen die in Hem gelooft vergeving. Is het dan voor ons "onmogelijk" als kinderen van de Allerhoogste, diegene te vergeven die ons iets hebben/heeft aangedaan ??

Ik heb geleerd "Vergeving is, het recht om recht te halen, opgeven!!"

Een heel bekend lied, opwekking 629 spreekt hier over.

http://www.youtube.com/watch?v=Auz7dGcELEg

Precies het antwoord dat ik verwachtte te krijgen, en ook precies het antwoord waar ik niks mee kan, maar dat komt waarschijnlijk doordat jij en ik een geheel andere geloofsbeleving hebben. Ik kan wel gaan lopen roepen dat ik iemand vergeven heb, maar in mn hart voelt het toch echt heel anders.
Jezus schenkt iedereen die in hem gelooft vergeving, maar volgens mij staat daar wel bij dat we er om moeten vragen.En als je om vergeving vraagt geef je dus ook toe dat je iets verkeerd gedaan hebt.

Vergeven en vergeten zijn 2 heel verschilldende dingen dat klopt.
Maar hoe vergeef je iemand die door blijft gaan?
Wat er vroeger allemaal gebeurt voel ik verdriet over maar dat heeft een plekje, meestal is het niet aanwezig maar soms zijn er dingen waardoor het weer even bovenkomt, daar leer je mee leven en ik ben blij dat het verdriet is en niet langer boosheid.
Waar ik wel boos om ben is wat er tot op de dag van vandaag gebeurd.
Als je iemand vergeef ga ik er wel vanuit dat dingen veranderen. In mijn situatie verergerd het enkel maar. En als je dan vraagt of ik dat kan vergeven is het antwoord toch echt nee.

Berichten: 4718

ANNETTE792 schreef:

Precies het antwoord dat ik verwachtte te krijgen, en ook precies het antwoord waar ik niks mee kan, maar dat komt waarschijnlijk doordat jij en ik een geheel andere geloofsbeleving hebben. Ik kan wel gaan lopen roepen dat ik iemand vergeven heb, maar in mn hart voelt het toch echt heel anders.
Jezus schenkt iedereen die in hem gelooft vergeving, maar volgens mij staat daar wel bij dat we er om moeten vragen.En als je om vergeving vraagt geef je dus ook toe dat je iets verkeerd gedaan hebt.

Vergeven en vergeten zijn 2 heel verschilldende dingen dat klopt.
Maar hoe vergeef je iemand die door blijft gaan?
Wat er vroeger allemaal gebeurt voel ik verdriet over maar dat heeft een plekje, meestal is het niet aanwezig maar soms zijn er dingen waardoor het weer even bovenkomt, daar leer je mee leven en ik ben blij dat het verdriet is en niet langer boosheid.
Waar ik wel boos om ben is wat er tot op de dag van vandaag gebeurd.
Als je iemand vergeef ga ik er wel vanuit dat dingen veranderen. In mijn situatie verergerd het enkel maar. En als je dan vraagt of ik dat kan vergeven is het antwoord toch echt nee.

Inderdaad vergeven is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb mensen niet kunnen vergeven die mij gekrenkt hebben.
Ik laat het aan God over.
Het verleden kan je verwerken, maar toch neem je bepaalde
dingen mee naar de toekomst.
Het verleden heeft je gevormd tot wie je nu bent.

Berichten: 1391

ANNETTE792 schreef:

Precies het antwoord dat ik verwachtte te krijgen, en ook precies het antwoord waar ik niks mee kan, maar dat komt waarschijnlijk doordat jij en ik een geheel andere geloofsbeleving hebben. Ik kan wel gaan lopen roepen dat ik iemand vergeven heb, maar in mn hart voelt het toch echt heel anders.
Jezus schenkt iedereen die in hem gelooft vergeving, maar volgens mij staat daar wel bij dat we er om moeten vragen.En als je om vergeving vraagt geef je dus ook toe dat je iets verkeerd gedaan hebt.

Vergeven en vergeten zijn 2 heel verschilldende dingen dat klopt.
Maar hoe vergeef je iemand die door blijft gaan?
Wat er vroeger allemaal gebeurt voel ik verdriet over maar dat heeft een plekje, meestal is het niet aanwezig maar soms zijn er dingen waardoor het weer even bovenkomt, daar leer je mee leven en ik ben blij dat het verdriet is en niet langer boosheid.

Waar ik wel boos om ben is wat er tot op de dag van vandaag gebeurd.
Als je iemand vergeef ga ik er wel vanuit dat dingen veranderen. In mijn situatie verergerd het enkel maar. En als je dan vraagt of ik dat kan vergeven is het antwoord toch echt nee.

Vergeven kan iemand alleen als er berouw en om vergeving gevraagd wordt....een besef van....

Berichten: 1146

ANNETTE792 schreef:

Precies het antwoord dat ik verwachtte te krijgen, en ook precies het antwoord waar ik niks mee kan, maar dat komt waarschijnlijk doordat jij en ik een geheel andere geloofsbeleving hebben. Ik kan wel gaan lopen roepen dat ik iemand vergeven heb, maar in mn hart voelt het toch echt heel anders.
Jezus schenkt iedereen die in hem gelooft vergeving, maar volgens mij staat daar wel bij dat we er om moeten vragen.En als je om vergeving vraagt geef je dus ook toe dat je iets verkeerd gedaan hebt.

Vergeven en vergeten zijn 2 heel verschilldende dingen dat klopt.
Maar hoe vergeef je iemand die door blijft gaan?
Wat er vroeger allemaal gebeurt voel ik verdriet over maar dat heeft een plekje, meestal is het niet aanwezig maar soms zijn er dingen waardoor het weer even bovenkomt, daar leer je mee leven en ik ben blij dat het verdriet is en niet langer boosheid.
Waar ik wel boos om ben is wat er tot op de dag van vandaag gebeurd.
Als je iemand vergeef ga ik er wel vanuit dat dingen veranderen. In mijn situatie verergerd het enkel maar. En als je dan vraagt of ik dat kan vergeven is het antwoord toch echt nee.

Ik geloof dat zolang je ermee geconfronteerd blijft er alleen maar onmacht en boosheid is...dat was bij mij wel..het duurde maar en duurde maar..
Pas als er afstand is kun je aan vergeving toekomen.
En zo te horen is er die niet bij jou..
Geniet maar van alle andere goede dingen..doe ik ook...en..het helpt..zo genees je ook stukje bij beetje.

Berichten: 2109

MAR907 schreef:

Ik vind dit zo fout om je eigen pijn en verdriet te projecteren via de meest kwetsbare mensen die op deze aarde rond lopen...... (kinderen)...
Voor hun blijft de liefde voor hun moeder en vader altijd hetzelfde.....
Ook bij een scheiding...

Van dit soort gedichten zakt miijn broek af en worden mijn haren statisch, gaan recht omhoog staan.
Het is hetzelfde : "ik schop mijn hond zodat de omgeving ziet dat ik een slechte dag heb gehad."

Ik (Does) denk dat je als ouder zijnde idd wel degelijk meer kan zitten met het leed wat je kinderen is aangedaan, Dan je eigenleed.
En dat het niet altijd een kwestie van projecteren is.
Dat hangt helemaal van de situatie af, Je kunt niet zomaar alles over 1 kam scheren!
Als ik kijk naar mijn oudste dan breekt mijn hart als ik zie wat hem is aangedaan door zijn vader, En ja dan ben ik blij dat ik de omgangs regeling altijd heb tegen gewerkt....Ik kon niet anders, Ik heb aan het begin van die strijd nu ruim 12 jaar geleden gezegt, Ik wil mezelf en men zoontje recht in de ogen kunnen blijven kijken, Daarom heb ik doorgezet, En hem niet naar zijn vader laten gaan,
Ik reageer nu even op Mar omdat hij in zijn laatste stukje het over projectie had, Maar ook het stukje van Chatuliem doet even behoorlijk zeer... Want ook dat kwam bij mij over als over 1 kam scheren, Er zijn ook moeders die terecht hun kinderen niet naar hun vader laten gaan,
Helaas zijn er ook moeders die het wel doen om hun ex te treiteren,
Helaas zijn daar de moeders die het met gegronde redenen doen wel de dupe van.
Verder het stukje over vergeven daar is ook behoorlijk veel over gezegt en ook het moeten vergeven...En ja ik kan men ex vergeven wat ie mij heeft aangedaan... Maar wat ie mijn kind heeft aangedaan kan ik hem NOOIT vergeven, als ik zie hoeveel pijn verdriet en moeite het ventje heeft door wat zijn vader hem heeft aangedaan. Wil ik hem niet eens vergeven.

Berichten: 1391

HENK710 schreef:

Ik (Does) denk dat je als ouder zijnde idd wel degelijk meer kan zitten met het leed wat je kinderen is aangedaan, Dan je eigenleed.
En dat het niet altijd een kwestie van projecteren is.
Dat hangt helemaal van de situatie af, Je kunt niet zomaar alles over 1 kam scheren!
Als ik kijk naar mijn oudste dan breekt mijn hart als ik zie wat hem is aangedaan door zijn vader, En ja dan ben ik blij dat ik de omgangs regeling altijd heb tegen gewerkt....Ik kon niet anders, Ik heb aan het begin van die strijd nu ruim 12 jaar geleden gezegt, Ik wil mezelf en men zoontje recht in de ogen kunnen blijven kijken, Daarom heb ik doorgezet, En hem niet naar zijn vader laten gaan,
Ik reageer nu even op Mar omdat hij in zijn laatste stukje het over projectie had, Maar ook het stukje van Chatuliem doet even behoorlijk zeer... Want ook dat kwam bij mij over als over 1 kam scheren, Er zijn ook moeders die terecht hun kinderen niet naar hun vader laten gaan,
Helaas zijn er ook moeders die het wel doen om hun ex te treiteren,
Helaas zijn daar de moeders die het met gegronde redenen doen wel de dupe van.
Verder het stukje over vergeven daar is ook behoorlijk veel over gezegt en ook het moeten vergeven...En ja ik kan men ex vergeven wat ie mij heeft aangedaan... Maar wat ie mijn kind heeft aangedaan kan ik hem NOOIT vergeven, als ik zie hoeveel pijn verdriet en moeite het ventje heeft door wat zijn vader hem heeft aangedaan. Wil ik hem niet eens vergeven.

Does, ik heb het niet over omgang regelingen. Wel over het hart van een kind.
Zelf heb ik gezien wat het kinderen doet wanneer een vader van hun overleden is, ondanks hetgeen dat wat hij hun aandeed en vervolgens de partner die al enige jaren gescheiden was van hem zegt: "het doet mij wel wat...." Dat zijn momenten waar je een kinderhart leert kennen...

Berichten: 4047

HENK710 schreef:

Ik (Does) denk dat je als ouder zijnde idd wel degelijk meer kan zitten met het leed wat je kinderen is aangedaan, Dan je eigenleed.
En dat het niet altijd een kwestie van projecteren is.

Er zijn ook moeders die terecht hun kinderen niet naar hun vader laten gaan,

En ja ik kan men ex vergeven wat ie mij heeft aangedaan... Maar wat ie mijn kind heeft aangedaan kan ik hem NOOIT vergeven, als ik zie hoeveel pijn verdriet en moeite het ventje heeft door wat zijn vader hem heeft aangedaan. Wil ik hem niet eens vergeven.

er zijn ook vaders die er zelf voor kiezen hun kinderen na de scheiding volledig los te laten, omdat de investering van tijd, energie en benzine hen teveel is......

Berichten: 1391

HENK710 schreef:

Ik (Does) Wil ik hem niet eens vergeven.

Ben blij dat de Here Jezus zulke haat gevoelens nooit geuit heeft.

Wat zegt Hij wel voor ons als volwassenen??? "kijk naar hun....... want van hun is het koninkrijk"

Spreuk:
Het evangelie is veel te ingewikkeld voor volwassenen.
Alleen een kind kan het begrijpen.
(naar Matthéüs 18:3)

Berichten: 191

JOLAN931 schreef:

Naar aanleiding van het gesloten topic exen zou ik wel door willen gaan op het verwerken van het verleden.
In dat topic kwamen verschillende reacties naar boven wat betreft exen, zowel positieve als negatieve.
Nu is het niet mijn bedoeling om weer een topic te openen om lekker op je ex af te geven, maar waar ik benieuwd naar ben... hoe ga je er mee om, hoe verwerk je je verleden, en hoe laat je het los?

Waarom heeft de een meer last van het feit een ex te hebben dan de ander. We weten allemaal dat CM stikt van de beschadigde mensen in dat opzicht, dus een beetje tact in je reactie zou welkom zijn

Ook even mijn reactie. Ik denk dat er, wanneer er twee mensen uit elkaar gaan het absoluut aan beiden ligt! Je kunt dan nog discussiëren over een 20/80% of een 40/60% maar allebei hebben ze hun fouten! Ik denk dat als je echt realistisch uit elkaar gaat, je echt vooruit moet kijken en niet moet blijven hangen in het verleden! Met terugdenken, en verwijten los je totaal niks op! En iedereen moet verder, dus laat het verleden rusten en ga verder met je toekomst, die je wel wat leuks kan brengen! Veel mensen, dat is mijn ervaring, proberen een probleem op te lossen door een nieuw probleem te creëren! En ja....dat werkt niet hè?

Berichten: 5057

HENK710 schreef:

Ik (Does) denk dat je als ouder zijnde idd wel degelijk meer kan zitten met het leed wat je kinderen is aangedaan, Dan je eigenleed.
En dat het niet altijd een kwestie van projecteren is.
Dat hangt helemaal van de situatie af, Je kunt niet zomaar alles over 1 kam scheren!
Als ik kijk naar mijn oudste dan breekt mijn hart als ik zie wat hem is aangedaan door zijn vader, En ja dan ben ik blij dat ik de omgangs regeling altijd heb tegen gewerkt....Ik kon niet anders, Ik heb aan het begin van die strijd nu ruim 12 jaar geleden gezegt, Ik wil mezelf en men zoontje recht in de ogen kunnen blijven kijken, Daarom heb ik doorgezet, En hem niet naar zijn vader laten gaan,
Ik reageer nu even op Mar omdat hij in zijn laatste stukje het over projectie had, Maar ook het stukje van Chatuliem doet even behoorlijk zeer... Want ook dat kwam bij mij over als over 1 kam scheren, Er zijn ook moeders die terecht hun kinderen niet naar hun vader laten gaan,
Helaas zijn er ook moeders die het wel doen om hun ex te treiteren,
Helaas zijn daar de moeders die het met gegronde redenen doen wel de dupe van.
Verder het stukje over vergeven daar is ook behoorlijk veel over gezegt en ook het moeten vergeven...En ja ik kan men ex vergeven wat ie mij heeft aangedaan... Maar wat ie mijn kind heeft aangedaan kan ik hem NOOIT vergeven, als ik zie hoeveel pijn verdriet en moeite het ventje heeft door wat zijn vader hem heeft aangedaan. Wil ik hem niet eens vergeven.

Does, ik ben blij dat je zo reageert. Want je weet dat ik jou absoluut niet bedoel. Ik ken echter zoveel mannen met zoveel verdriet omdat ze hun kinderen niet meer mogen zien. En dat is iets wat de moeders onderschatten. Kinderen hebben recht op liefde van beide ouders en het gebeurt te vaak en te snel dat de moeder maar beslist dat dat niet hoeft.

En gegronde redenen, er worden snel gegronde redenen gevonden hoor... Het meest gehoorde argument is, de kinderen moeten rust hebben. Maar hoe kunnen de kinderen rust hebben als ze hun vader moeten opgeven? Moeten ze hem dan maar helemaal vergeten?

Berichten: 2978

AREND003 schreef:

Ook even mijn reactie. Ik denk dat er, wanneer er twee mensen uit elkaar gaan het absoluut aan beiden ligt! Je kunt dan nog discussiëren over een 20/80% of een 40/60% maar allebei hebben ze hun fouten! Ik denk dat als je echt realistisch uit elkaar gaat, je echt vooruit moet kijken en niet moet blijven hangen in het verleden! Met terugdenken, en verwijten los je totaal niks op! En iedereen moet verder, dus laat het verleden rusten en ga verder met je toekomst, die je wel wat leuks kan brengen! Veel mensen, dat is mijn ervaring, proberen een probleem op te lossen door een nieuw probleem te creëren! En ja....dat werkt niet hè?

Ik ben het in grote lijnen met je eens........blijf niet langer slachtoffer maar probeer je eigenwaarde weer op te bouwen.Kijk naar het goede om je heen,laat de kinderen dat zien.Kinderen zijn heel flexibel maar als je ze in een slachtofferrol duwt zullen ze zichzelf ook zo zien!
Ik baal altijd van de zin;kinderen kunnen niet zonder vader/moeder.....en;ik kan ze als moeder/vader alleen niet alles geven dat ze nodig hebben......sorry,volkomen bull,lekker makkelijke smoes weer..........tuurlijk kunnen mensen alleen dat,je liefde voor de kinderen en de wil om te leven geven je die kracht.Je hebt maar 2 keuzes.........ja of ja Knipoog smiley

Berichten: 1193

LEANNE226 schreef:

Ik ben het in grote lijnen met je eens........blijf niet langer slachtoffer maar probeer je eigenwaarde weer op te bouwen.Kijk naar het goede om je heen,laat de kinderen dat zien.Kinderen zijn heel flexibel maar als je ze in een slachtofferrol duwt zullen ze zichzelf ook zo zien!
Ik baal altijd van de zin;kinderen kunnen niet zonder vader/moeder.....en;ik kan ze als moeder/vader alleen niet alles geven dat ze nodig hebben......sorry,volkomen bull,lekker makkelijke smoes weer..........tuurlijk kunnen mensen alleen dat,je liefde voor de kinderen en de wil om te leven geven je die kracht.Je hebt maar 2 keuzes.........ja of ja Knipoog smiley

Daar wil ik toch nog wel enige nuance in aanbrengen. Kinderen hebben behalve liefde ook goede voorbeelden nodig. Goede voorbeelden van rolpatronen zeg maar. Soms scheelt het best als er iemand (uit bijv. familiekring) tijdelijk die vader- of moederrol waarneemt en tijd en aandacht voor het kind vrijmaakt.

GrZ!

Berichten: 1663

ZINGA672 schreef:

Daar wil ik toch nog wel enige nuance in aanbrengen. Kinderen hebben behalve liefde ook goede voorbeelden nodig. Goede voorbeelden van rolpatronen zeg maar. Soms scheelt het best als er iemand (uit bijv. familiekring) tijdelijk die vader- of moederrol waarneemt en tijd en aandacht voor het kind vrijmaakt.

GrZ!

Wij hebben hier een 'normaal' gezinsleven, Pieter heeft hier in huis die rol overgenomen. Maar hoe goed en liefdevol hij dat ook doet, mijn kinderen zullen altijd hun eigen vader missen zolan dat contact er niet is.
En daar moet je ze de ruimte ook voor geven vind ik. Een papa of mama is niet zomaar even in te ruilen en dat moet je ook niet willen.

Maar inderdaad, het scheeld wel. Nu ik hertrouwd ben is het Pieter die die dingen doet, daarvoor trok vooral mn zoontje enorm naar mn vader en mn zwager.(en in die periode was er nog wel contact met zn vader maar miste hij soms duidelijk een man in huis)

Berichten: 5407

ANNETTE792 schreef:

Precies het antwoord dat ik verwachtte te krijgen, en ook precies het antwoord waar ik niks mee kan, maar dat komt waarschijnlijk doordat jij en ik een geheel andere geloofsbeleving hebben. Ik kan wel gaan lopen roepen dat ik iemand vergeven heb, maar in mn hart voelt het toch echt heel anders.
Jezus schenkt iedereen die in hem gelooft vergeving, maar volgens mij staat daar wel bij dat we er om moeten vragen.En als je om vergeving vraagt geef je dus ook toe dat je iets verkeerd gedaan hebt.

Vergeven en vergeten zijn 2 heel verschilldende dingen dat klopt.
Maar hoe vergeef je iemand die door blijft gaan?
Wat er vroeger allemaal gebeurt voel ik verdriet over maar dat heeft een plekje, meestal is het niet aanwezig maar soms zijn er dingen waardoor het weer even bovenkomt, daar leer je mee leven en ik ben blij dat het verdriet is en niet langer boosheid.
Waar ik wel boos om ben is wat er tot op de dag van vandaag gebeurd.
Als je iemand vergeef ga ik er wel vanuit dat dingen veranderen. In mijn situatie verergerd het enkel maar. En als je dan vraagt of ik dat kan vergeven is het antwoord toch echt nee.

Vergeven is volgens mij gewoon soms een brug te ver.....Maar je kan natuurlijk wel proberen er wat minder bitter naar t ekijken. Het hoort toch de rest van je leven bij je dat verandert niet want je hebt nu éénmaal kinderen met je exman.
Dus de enige die je er mee hebt ben je vaak zelf...
Kijk naar het goede leven wat je nu hebt dat is toch veel waardevoller?
En met zoveel goeds in je leven kan je toch de hele wereld aan?

Berichten: 2978

ZINGA672 schreef:

Daar wil ik toch nog wel enige nuance in aanbrengen. Kinderen hebben behalve liefde ook goede voorbeelden nodig. Goede voorbeelden van rolpatronen zeg maar. Soms scheelt het best als er iemand (uit bijv. familiekring) tijdelijk die vader- of moederrol waarneemt en tijd en aandacht voor het kind vrijmaakt.

GrZ!

Ja dat is zo Zinga,maar soms loopt het leven anders en kun je dat simpelweg niet geven.........neemt niet weg dat je er je best voor moet doen er iets van te laten zien aan je kinderen.

Berichten: 1663

WILLEMIJN232 schreef:

Vergeven is volgens mij gewoon soms een brug te ver.....Maar je kan natuurlijk wel proberen er wat minder bitter naar t ekijken. Het hoort toch de rest van je leven bij je dat verandert niet want je hebt nu éénmaal kinderen met je exman.
Dus de enige die je er mee hebt ben je vaak zelf...
Kijk naar het goede leven wat je nu hebt dat is toch veel waardevoller?
En met zoveel goeds in je leven kan je toch de hele wereld aan?

Ik ben een gelukkig mens, ik heb nu een goed leven en geniet daar met volle teugen van.
Maar dat neemt niet weg dat er een verleden is, een verleden dat me regelmatig achtervolgd en er is niets dat ik daar tegen kan doen.
En nee, er zijn echt dagen dat ik de wereld totaal NIET aankan, ik heb dit jaar heel wat dagen gehad die enkel in het teken stonden van angst, hier, 150 km bij de plaats waar de dreigementen vandaan komen, de hele dag met de deuren op slot zitten, de kinderen niet zelfstandig uit school durven laten lopen en overal waar je bent achterom kijken of je niet gevolgd word.Ook dat een een stukje van mijn leven. Dat is dus geen bitterheid maar de keiharde realiteit. Het is dus ook niet het verleden waar het omgaat, maar het heden.

Berichten: 2109

ANNETTE792 schreef:

Ik ben een gelukkig mens, ik heb nu een goed leven en geniet daar met volle teugen van.
Maar dat neemt niet weg dat er een verleden is, een verleden dat me regelmatig achtervolgd en er is niets dat ik daar tegen kan doen.
En nee, er zijn echt dagen dat ik de wereld totaal NIET aankan, ik heb dit jaar heel wat dagen gehad die enkel in het teken stonden van angst, hier, 150 km bij de plaats waar de dreigementen vandaan komen, de hele dag met de deuren op slot zitten, de kinderen niet zelfstandig uit school durven laten lopen en overal waar je bent achterom kijken of je niet gevolgd word.Ook dat een een stukje van mijn leven. Dat is dus geen bitterheid maar de keiharde realiteit. Het is dus ook niet het verleden waar het omgaat, maar het heden.

Annet helaas kan ik (Does) dat enkel beamen,
Zolang wij geen rust krijgen en iedere keer weer achterom moeten kijken, en weer eens moeten verhuizen ivm de veiligheid van de kinderen kan je dat stukje verleden niet achter je laten,
Dat wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben. Dat ben ik zeker wel,
Maar de angst blijft altijd op de achtergrond,
Het is zo makkelijk voor een ander die niets van de situatie weet, om te zeggen je Moet vergeven, je Moet het verleden laten rusten...
Er is niet liever dan dat ik dat zou willen, maar wanneer laat het verleden ons eens met rust?
Zodat wij ook ongestoord verder kunnen?
En Mar kan wel zeggen dat het volgens de bijbel MOET, En dat ik men kinderen er mee heb, ik kan en durf met stelligheid te zeggen dat ik mijn zoon er niet mee heb, mijn zoon mist zijn vader NIET, hij is doodsbang voor die man. Moet ik dan maar zeggen joh kereltje je moeder heeft em vergeven, ga maar lekker naar hem toe....Dat hij geen spat veranderd is geeft niet. Want je komt uiteindelijk toch in de Hemel.
Sorry ik vind dat Bull shit,
Voor sommige mensen wil ik zeggen denk eens na voor je iets zegt,
Niet alle situaties zijn het zelfde. Er zijn ook uitzonderingen.
En nee we zijn niet zielig...We zijn gelukkig maar toch blijft er een schaduw uit het verleden over hangen.
Als ik kijk naar de afgelopen maanden en zie dat een ventje van 13 niet meer wil leven om wat zijn vader destijds heeft aangericht. Dan durf ik stellig te zeggen dat die vader zijn vader zijn verspeelt heeft.
En als ik hem al zou kunnen vergeven voor alles wat hij heeft gedaan, voor het feit dat hij het jonge leventje van mijn zoon totaal kapot heeft gemaakt, Dan zou ik Jezus niet nodig hebben want dan zou ik gelijk zijn AAN Jezus.
En dat ben ik niet, ik ben ook maar een mens die gelukkig wel weet dat Jezus naast haar en haar gezin staat toen en nu en altijd.
In sommige reacties proef ik dat ik daarom een "slecht"christen zou zijn, Dat is mijn inziens de mening van mensen. Ik geloof dat Jezus er gelukkig anders overdenkt.

Berichten: 2978

HENK710 schreef:

In sommige reacties proef ik dat ik daarom een "slecht"christen zou zijn, Dat is mijn inziens de mening van mensen. Ik geloof dat Jezus er gelukkig anders overdenkt.

Wij(ik ook)kunnen heel mooi zeggen hoe het in een perfecte wereld zou moeten maar ik voel jouw angst niet,hoef gelukkig niet in jouw schoenen te staan.Je hoeft je helemaal niets aan te trekken van een ander want jij(jullie,annet ook)hebt ondanks alles weer zoveel opgebouwd!Petje af Kussende smiley

Berichten: 4047

so; does heeft gesproken........ugh..........
mooie reactie does!

ik denk inderdaad, dat je niet volledig in kunt voelen als je niet in de situatie gezeten hebt, dat je je machteloos voelt, omdat je sommige dingen zo anders zou wensen voor je kinderen, en de situatie gewoon niet te beinvloeden is.

en als moeder kun je geen vader zijn; hooguit een goede moeder, die hen steunt als ze het moeilijk hebben; hen warmte en geborgenheid bied.

en, leanne; je kunt wel alleen moederen, maar niet vader-moederen.......
het beeld dat een kind van een man vormt, kan niet door vrouwen worden gevormt, wel door andere mannen, zoals annet aangeeft.
en dus is het denk ik van belang, om zorgvuldig te kijken welke man(nen) het beeld vormen dat je kind(eren) levenslang meedragen.

Berichten: 1181

CHATULIEM619 schreef:

Ik denk dat het tijd wordt dat de moeders zich ook eens gaan afvragen wat ze hun kinderen aan doen als ze dwars gaan liggen bij een bezoekregeling. Ik lees dit gedicht veel meer als een aanklacht van die egoïsten, die alles in het werk stellen de vader uit het leven van het kind te bannen. De meeste vaders willen dolgraag hun kinderen zien maar worden door die zgn lieve moeders daarvan weerhouden.

het moet ook niet gaan om de vaders of de moeders. Ieder besluit dat genomen wordt over bezoeks regelingen moet worden genomen in het belang van de kinderen. en dan kan vader hoog of laag springen en dolgraag de kinderen willen zien, maar als het schadelijk blijkt voor de kinderen, dan zijn sommige moeders genoodzaakt om in belang van de kinderen de bezoeken minimaal te houden. Dit word door niet alle vaders begrepen, waardoor weer nieuwe conflicten ontstaan.

het gaat toch om de kinderen, en niet om het ego van een van beide ouders?

Persoonlijk ben ik een gelukkig mens, en hoewel ik kapot geweest ben van mijn scheiding....dat wat toen zo erg was heeft zich ten goede gekeerd. ik mag gelukkiger zijn in mijn huidige relatie, dan ooit in mn huwelijk. vandaar dat wat mij betreft vergeving zo moeilijk niet is.

voor de kinderen ligt dat anders. ik zie hoe ze er door veranderd zijn, hoe mn oudste een psychisch wrak kan zijn af en toe. Hoe de tweede huilt als ze door vader opgehaald wordt omdat hij voor haar afgedaan heeft en ze eigenlijk gewoon thuis wil blijven.
ik heb er moeite mee hem te vergeven wat hij de kinderen heeft aangedaan, ze verdienen dit gewoon niet. Kinderen verdienen een gelukkige stabiele jeugd, en daar zijn de ouders grotendeels verantwoordelijk voor. Een ouder moet zijn/haar verantwoordelijkheid dus ook nemen.

Het is zo dubbel...enerzijds blij van hem af te zijn, dit geld in zekere mate ook voor de kinderen. Anderzijds het gevoel van onrecht en onmacht als dochterlief door het huis brult dat dr vader haar kapot heeft gemaakt

moeten wij werkelijk vergeven wat de kinderen is aangedaan, aangezien het niet onze eigen persoon aangaat?

Berichten: 5407

HENK710 schreef:

Annet helaas kan ik (Does) dat enkel beamen,
Zolang wij geen rust krijgen en iedere keer weer achterom moeten kijken, en weer eens moeten verhuizen ivm de veiligheid van de kinderen kan je dat stukje verleden niet achter je laten,
Dat wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben. Dat ben ik zeker wel,
Maar de angst blijft altijd op de achtergrond,
Het is zo makkelijk voor een ander die niets van de situatie weet, om te zeggen je Moet vergeven, je Moet het verleden laten rusten...
Er is niet liever dan dat ik dat zou willen, maar wanneer laat het verleden ons eens met rust?
Zodat wij ook ongestoord verder kunnen?
En Mar kan wel zeggen dat het volgens de bijbel MOET, En dat ik men kinderen er mee heb, ik kan en durf met stelligheid te zeggen dat ik mijn zoon er niet mee heb, mijn zoon mist zijn vader NIET, hij is doodsbang voor die man. Moet ik dan maar zeggen joh kereltje je moeder heeft em vergeven, ga maar lekker naar hem toe....Dat hij geen spat veranderd is geeft niet. Want je komt uiteindelijk toch in de Hemel.
Sorry ik vind dat Bull shit,
Voor sommige mensen wil ik zeggen denk eens na voor je iets zegt,
Niet alle situaties zijn het zelfde. Er zijn ook uitzonderingen.
En nee we zijn niet zielig...We zijn gelukkig maar toch blijft er een schaduw uit het verleden over hangen.
Als ik kijk naar de afgelopen maanden en zie dat een ventje van 13 niet meer wil leven om wat zijn vader destijds heeft aangericht. Dan durf ik stellig te zeggen dat die vader zijn vader zijn verspeelt heeft.
En als ik hem al zou kunnen vergeven voor alles wat hij heeft gedaan, voor het feit dat hij het jonge leventje van mijn zoon totaal kapot heeft gemaakt, Dan zou ik Jezus niet nodig hebben want dan zou ik gelijk zijn AAN Jezus.
En dat ben ik niet, ik ben ook maar een mens die gelukkig wel weet dat Jezus naast haar en haar gezin staat toen en nu en altijd.
In sommige reacties proef ik dat ik daarom een "slecht"christen zou zijn, Dat is mijn inziens de mening van mensen. Ik geloof dat Jezus er gelukkig anders overdenkt.

Ik neem het woord vergeven absoluut niet in mijn mond maar inderdaad de realiteit is zo en daar kan je toch ook wel minder bitter mee omgaan?
Dat is wat ik hier zo erg vind, mensen zijn verbitterd en natuurlijk het gaat om je kinderen en die wordt onrecht aangedaan....Maar dat verandert niet dat blijft de rest van je leven zo.......dat is de echte realiteit en neem van mij aan ook als je kinderen ouder zijn blijft dat......
Maar is toch zonde om daar verbitterd en dagvullend mee bezig te zijn?
Probeer de emoties wat los te laten en het als feiten te zien die nu eenmaal bij je leven horen......
Maakt wel dat je een stuk rustiger in het leven staat......

Willemijn, ook een ervaringsdeskundige......

Berichten: 2978

HANNAH810 schreef:

en als moeder kun je geen vader zijn; hooguit een goede moeder, die hen steunt als ze het moeilijk hebben; hen warmte en geborgenheid bied.

en, leanne; je kunt wel alleen moederen, maar niet vader-moederen.......
het beeld dat een kind van een man vormt, kan niet door vrouwen worden gevormt, wel door andere mannen, zoals annet aangeeft.
en dus is het denk ik van belang, om zorgvuldig te kijken welke man(nen) het beeld vormen dat je kind(eren) levenslang meedragen.

Je doet het met wat je hebt,meer is er niet he.Het beeld dat kinderen hebben hoeft niet altijd volgens het rollenpatroon te zijn,het kan ook bepaald zijn door andere dingen(ivm privacy wil ik hier niet teveel over kwijt Knipoog smiley

),het beeld dat mijn kinderen hebben van een vader is allang gevormd.........maar hierin had hun vader geen keus.

Nog een aanvulling:je hoeft je niet schuldig te voelen als je leven niet volgens het plaatje verloopt,het enige dat je kunt is je best doen