Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Maandag 14 februari, Lev. 16; 17-21; Weg er mee!

Dat zeg je als je iets vuils van de grond opraapt: Weg er mee! Zo gauw mogelijk de vuilnisbak in! Gooi het maar weg! zegt iedereen dan…
De hogepriester heeft een bokje geslacht en het bloed gesprenkeld po de ark, helemaal achterin de tabernakel, in het allerheiligste. In de ark worden de Tien Geboden bewaard. Op de ark ligt een prachtig deksel, met engelfiguren erop. Dat is het verzoendeksel. De hogepriester sprenkelt het bloed daarop, als een teken van de verzoening. God vergeeft de schuld! Hij neemt de schuldbelijdenis, het berouw, het offer van Zijn volk aan!
Dan komt de hogepriester de tabernakel uit. Hij legt zijn hand op de kop van een andere bok. Op dat moment is het net alsof hij al de zonden van het volk op dat beest legt. En dan wordt die bok de woestijn ingestuurd. Weg er mee! Weg met de zonden van het volk! God heeft de schuld vergeven!
Weg er mee! In het Nieuwe Testament klinkt die stem ook. Op Goede Vrijdag! Kruisig Hem! Weg er mee! En daar gaat Jezus. De stad uit, naar Golgotha. Het Lam van God dat de zonden der wereld wegdraagt. God vergeeft de schuld. Kijk maar naar de Grote Verzoendag. Kijk maar naar de Goede Vrijdag!

Berichten: 4992

Dinsdag 15 februari, Num. 3: 5-13; De Levieten.

Je leven lang een dienstknecht zijn van God! Dat lijkt een geweldig mooie opdracht! Veel mensen zijn eigenlijk ook wel een beetje jaloers op zendelingen en dominees die hun hele leven in dienst van God stellen.
Maar – wat deden die Levieten eigenlijk zo al? Lazen ze de hele dag uit de bijbel? Waren ze uren in gebed? Liepen ze daar zo’n beetje als monniken te mediteren in de tempel? Geen sprake van! Ze moesten zorg dragen voor ‘al het gerei van de tent der samenkomst.’ Met andere woorden: ze moesten de schalen schoonmaken, en de ruimte bij het altaar. Ze moesten boenen en poetsen en schrobben, want door het slachten van al die dieren was het vaak erg vuil in de tabernakel. En verder zongen ze, in koren. En ze maakten muziek. Later hadden ze ook wel te maken met de rechtspraak en met het onderwijs. Ze deden eigenlijk alles wat nodig was om het volk een echt volk van God te zijn. Maar het allergewoonste werk hoorde daar helemaal bij.

Ik denk aan de woorden van een bekend gedicht: Ik bedoel dit: ‘Je hoeft niet altijd zendeling te worden om in de dienst van onze Heer te staan; was voor je zieke buurvrouw maar een keer de borden, dan heb je ook Gods wil gedaan…’.

Berichten: 86

up

Berichten: 4992

Woensdag 16 februari, Num. 6: 22-27; Onder Gods handen.

We kennen dat gebaar van de zegen wel; ’s zondags aan het eind van de kerkdienst heft de predikant de handen en zegent met deze of andere woorden de gemeente. Waarom is dat eigenlijk? Wat betekent dat gebaar van die omhooggeheven handen?
Het is net alsof die handen iets op je hoofd leggen. Het is net alsof je iets mee krijgt om te dragen. Wat is dat? Het is de Naam van God. Al zegenend zullen de priesters Gods Naam op de Israëlieten leggen en Hij zal hem zegenen.
Dat kunnen we ons maar moeilijk voorstellen: een naam op iemand leggen. Wat betekent dat nu weer? Ja, iemand onder handen nemen – wat dat is, dat weten er! Dat betekent: iemand een lesje leren! Iemand zeggen war het op aankomt. En zo kennen we ook de uitdrukking: onder dokters handen zijn. Dat betekent dat je in behandeling bent bij de dokter. Hij helpt je om de weg naar de gezondheid te vinden.
Wel, dat gebeurt nu eigenlijk ook aan het einde van de kerkdienst. Dan neemt God ons onder handen. Zijn Naam wordt genoemd. ‘De Here zegene u en Hij behoede u!’ Dat wil eigenlijk zeggen: Mensen, ik noem de Naam van de Grote Dokter, de arts aller zielen, de Naam van de Heiland! U bent onder Zijn handen! Hij helpt u om de weg naar de gezondheid te vinden. Ja, Hij is genezing zelf! De opstanding en het leven!
Gezegend worden? Dat is: onder Gods handen zijn.

Berichten: 868

Amen.
Skalom.
Martin

Berichten: 3599

MARIO216 schreef:

Woensdag 16 februari, Num. 6: 22-27; Onder Gods handen.

We kennen dat gebaar van de zegen wel; ’s zondags aan het eind van de kerkdienst heft de predikant de handen en zegent met deze of andere woorden de gemeente. Waarom is dat eigenlijk? Wat betekent dat gebaar van die omhooggeheven handen?
Het is net alsof die handen iets op je hoofd leggen. Het is net alsof je iets mee krijgt om te dragen. Wat is dat? Het is de Naam van God. Al zegenend zullen de priesters Gods Naam op de Israëlieten leggen en Hij zal hem zegenen.
Dat kunnen we ons maar moeilijk voorstellen: een naam op iemand leggen. Wat betekent dat nu weer? Ja, iemand onder handen nemen – wat dat is, dat weten er! Dat betekent: iemand een lesje leren! Iemand zeggen war het op aankomt. En zo kennen we ook de uitdrukking: onder dokters handen zijn. Dat betekent dat je in behandeling bent bij de dokter. Hij helpt je om de weg naar de gezondheid te vinden.
Wel, dat gebeurt nu eigenlijk ook aan het einde van de kerkdienst. Dan neemt God ond onder handen. Zijn Naam wordt genoemd. ‘De Here zegene u en Hij behoede u!’ Dat wil eigenlijk zeggen: Mensen, ik noem de Naam van de Grote Dokter, de arts aller zielen, de Naam van de Heiland! U bent onder Zijn handen! Hij helpt u om de weg naar de gezondheid te vinden. Ja, Hij is genezing zelf! De opstanding en het leven!
Gezegend worden? Dat is: onder Gods handen zijn.

Wow, mooi Mario!

Berichten: 4992

Donderdag 17 februari, Num. 14: 5-11; Buitengewoon goed.

Er zijn mensen die lijken op struisvogels: als er gevaar komt, steken ze de kop in het zand. Ach, het zal wel meevallen! Gewoon net doen alsof je niets ziet… Armoede in de wereld? Oorlogsdreiging? Jodenhaad? Discriminatie? Kom, kom, het valt nog mee… Maar ondertussen!
Een christen is in elk geval géén struisvogel! Tenminste, dat is niet de bedoeling. Je kunt helaas ook heel vromen de kop in het zand steken. Psalmen zingen en bidden in de kerk, elke zondag; elke dag lezen in de bijbel… Maar ondertussen je niets aantrekken van alle ellende in de wereld! Struisvogelgeloof , noem ik dat.
En Jozua en Kaleb, die twee verspieders dan? Zijn dat dan ook geen struisvogels? Het land is buitengewoon goed! zeggen ze. En die sterke muren dan? En die reusachtige vijanden dan? Hebben ze die dan niet gezien? Jazeker! Maar ze hebben nog meer gezien! Jozua en Kaleb hebben ook gezien hoe machtig God is. Machtiger dan de machtigste reus in Kanaän! God is sterker dan de sterkste muur in het beloofde land! ‘De Here is met ons; vrees hen niet!’
Zie, dat is geloven: niet als een struisvogel de kop in het zand steken, maar verder kijken dan je ogen kunnen zien.

Berichten: 4992

Vrijdag 18 februari; Num. 16: 23-33; Opstand.

Eerlijk gezegd: ik weet niet zo goed raad met dit Bijbelverhaal. Is God zo streng? Was dat die drie mannen op zo’n verschrikkelijke manier aan het eind van hun leven kwamen? En wat konden die vrouwen en kinderen er nu aan doen dat hun mannen en vaders in opstand gekomen waren? Wat heeft dit alles nu te maken met de liefde van God?
Moeilijke vragen! Vooral als je er aan denkt dat er duizenden mensen zijn die nog veel ergere dingen zeggen en doen! Hoevelen gaan er niet lijnrecht tegen Gods geboden in door hun medemensen te martelen en te doden, zonder oorzaak? Hoeveel houden totaal geen rekening met Gods geboden en hebben een leventje als een prins?
Moeilijke vragen! Ik heb er eerlijk gezegd niet zo maar een antwoord op. Ik denk alleen dat deze Bijbelverhalen ons duidelijk maken dat je met God niet spotten kunt. Er is een grens aan Zijn geduld. Mensen die menen zelf leiders te moeten worden met alle geweld, graven nog al eens hun eigen graf. Jezus heeft ons een andere weg gewezen. Hij wilde niet met alle geweld koning in Jeruzalem zijn. Hij was meer knecht dan koning, meer dienaar dan vorst. En daarom is Hij uit het graf weer opgestaan! Dat is de grootste opstand aller tijden, de opstanding van Jezus uit de dood! God neemt het niet, dat de dood tegen ons opstaat! Het kwaad graaft zijn eigen graf….

Berichten: 4992

Zaterdag 19 februari, Num. 17: 1-9; De bloeiende staf.

Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel… Op een keer wordt het duidelijk, wat goed is en wat kwaad. Soms moet je lang wachten, maar de waarheid is toch uiteindelijk sneller dan de leugen!
In de tabernakel liggen twaalf staven. Van elke stam één. Nu zal God duidelijk maken wie Hij heeft aangesteld als priester. Onder het volk is daar discussie over. Opstand zelfs. Nu zal God zelf duidelijk maken wie de ware priester is.
Wat blijkt na een lange nacht: de staf van Aäron bloeit! Bloesem en vruchten zijn te zien aan de staf van zijn stam: die van Levi! God heeft gesproken. Aan de vruchten kun je het zien: Aäron is de priester!
Zo is het eigenlijk nog altijd: aan de vruchten kun je zien wie de ware is! Er zijn zoveel mensen die zich christen noemen. Maar het is niet de vraag of men zichzelf christen noemt. Het is de vraag of je ook werkelijk doen wilt wat Jezus ons vraagt. Aan de vruchten ken je de boom! Wie zijn werkelijk christenen? Wie zijn in deze wereld de echte priesters? Het zijn zij die vrucht dragen. Wat dat zijn: vruchten? Geloof. En hoop. En vooral: liefde.
Gelukkig, is er Eén die volop vrucht gedragen heeft: Jezus. Als er één echt priester was, dan was Hij het wel! En wie tot Zijn stam behoort, die draagt goede vrucht.

Berichten: 4992

Zondag 20 februari, Num. 21: 4-9; De koperen slang.

De dokter heeft op de voorruit van de auto een plaatje: een slangetje om een staf. Iedereen die dat teken ziet, weet: dat is een dokter! Een aesculaap. Zo noemen we dat symbool. Die slang is een teken van genezing, een afbeelding van de god Asklepios die zorgde voor de gezondheid, volgens oud bijgeloof.
Die slang kenden de Israëliten ook uit Egypte. Daar was de slang het teken van de macht van Farao! Het was het symbool van zijn vernietigende kracht!
Grote schrik in de woestijn! Overal slangen! Die dreiging van de dood. Het is net alsof hier de stem van God klinkt: Wel, jullie wilden toch terug naar Egypte? Hier zijn ze dan, de Egyptische slangen! Hier heb je de vernietigende kracht van de Farao!
Gelukkig, het gebed van Mozes wordt verhoord. God maakt een eind aan de plaag. Mozes maakt een koperen slang en wie daar naar kijkt wordt genezen. Sterker dan de koning van Egypte is Israëls God! En wie op Hem vertrouwt die wordt gered!
De dokter met de aesculaap; ach, lang niet altijd kan de dokter je helpen. En er komt een dag waarop de beste dokter zeggen moet: ik kan niets meer doen. Is het dan hopeloos? Nee, zeker niet. Kijk maar naar Jezus! Daar hangt Hij, verheven aan het kruis op Golgota! Wie op Hem vertrouwt, zal leven, ook al is hij gestorven!

Berichten: 4992

Maandag 21 februari, Deut. 4: 30-35; Geen ander.

Spoken bestaan niet! Toch kun je zo af en toe eens bang zijn voor spoken. Soms lijkt het net alsof je er een ziet. ’s Avonds, als het donker is bij voorbeeld. Wat kun je bang zijn voor een geluid of een vreemde schaduw… Maar als je dan het licht aandoet, dan zie je alles, behalve een spook. Spoken bestaan niet!
Mozes is bang. Nee, niet voor spoken; Mozes is bang dat het volk Israël de afgoden zal dienen, de goden van andere volken. Is dat dan zo erg? Ja, dat is ontzettend erg. Want die goden van de andere volken zijn afgoden. Schijngoden. Ze lijken wel op goden, maar ze zijn het niet. Het zijn net spoken. Je denkt dat je ze hoort, je denkt dat je ze ziet, maar als er op aankomt, zie je niets en hoor je niets. Geen wonder, want ze bestaan niet. Afgoden zijn spoken!
Zeg nu niet te gauw dat wij niet meer in spoken geloven. Zeg ook niet te gauw dat wij niet meer in afgoden geloven. Er zijn nog altijd heel wat dingen die wij belangrijker vinden dan God! En Jezus kan nu wel zeggen dat je de naaste moet liefhebben, maar wij denken daar toch wel een beetje anders over…. In elk geval kun je toch je naaste niet zo liefhebben als jezelf…
Mozes komt aan het eind van zijn leven. Nog één keer waarschuwt hij het volk: de Heer is de enige God, er is geen ander behalve Hij! Wat je ook in je leven doet, niets is zo belangrijk als de liefde voor de God van Israël en niets is zo waardevol als de liefde tot de naaste! En de afgoden? Vergeet ze maar!

Berichten: 4992

Vandaag geen dag. bemoediging, komt morgen.

Berichten: 1146

MARIO216 schreef:

Vandaag geen dag. bemoediging, komt morgen.

Je bent druk zeker?
Net nu ik vandaag alle tijd heb... Engeltje smiley

Berichten: 1672

MARIO216 schreef:

Vandaag geen dag. bemoediging, komt morgen.

Oeps is al die morgen Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

Berichten: 1146

LEONARD480 schreef:

Oeps is al die morgen Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

soms vliegt de tijd ja.. Knipoog smiley

Berichten: 1672

MARIAN519 schreef:

soms vliegt de tijd ja.. Knipoog smiley

haha zit je te wachten op Mario Knipoog smiley

Berichten: 1146

LEONARD480 schreef:

haha zit je te wachten op Mario Knipoog smiley

lol ja, jij ook Smiley die vol vragen zit

Berichten: 1672

MARIAN519 schreef:

lol ja, jij ook Smiley die vol vragen zit

Wat een prachtige tong Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

Berichten: 4992

LEONARD480 schreef:

Oeps is al die morgen Uitdagende, speelse smiley die tong uitsteekt

Berichten: 4992

MARIAN519 schreef:

lol ja, jij ook Smiley die vol vragen zit

Ik ben dus onmisbaar Clown smiley

Berichten: 4992

Dinsdag 22 februari, Deut. 6: 1-9; De Mezoezah.

Als je in het land Israël bent, zie je op vele deurposten een klein kokertje. Soms in de vorm van een kruikje, soms recht en strak. Van hout of van metaal. Er zit een kleine opening in dat kokertje. Daarachter zie je een paar letters in de taal van Israël: het Hebreeuws. En als je wat langer zou staan kijken bij die deur, zou je zien dat er mensen zijn die niet de deur ingaan voordat ze dat kleine kokertje een handkus hebben gegeven. Waarom doen ze dat? Wat zit er toch in dat kleine doosje, die mezoezah?
We hebben uit het boek Deuteronomium vandaag een bekend gedeelte gelezen. Eigenlijk is het de geloofsbelijdenis van Israël geworden: ‘Hoor, Israël: de Here is onze God; de Here is één!’ Elke gelovige jood zal aan het eind van leven proberen om op zijn laatste adem deze woorden uit te spreken. Deze geloofsbelijdenis staat nu ook op een klein rolletje dat in de kokertje op de deurpost verborgen is. Wie door de deur van zijn huis binnengaat, groet zo de Thora, het woord van God. Zijn geboden staan op de deurposten van uw huis en aan uw poorten....’.
Nu is het maar de vraag of het ooit de bedoeling is geweest dat dat werkelijk zo zou gebeuren. Veel belangrijker is de vraag of Gods geboden in ons hart geschreven staan. Die vraag komt steeds weer op ons af, bij alle symbolen die wij een plaats geven in onze huizen en kerken. Het kruis van het geloof, het anker van de hoop, het hart van de liefde. Ze roepen ons op, net zo als die kleine mezoezah, om de geboden van God te bewaren elke dag.

Berichten: 4992

Woensdag 23 februari, Deut. 9: 1-6; Een toontje lager.

Jij moet eens een toontje lager zingen!, zeggen wij tegen iemand die erg eigenwijs en hoogmoedig is. Je verbeeldt je dat iedereen alles verkeerd doet en dat jij het altijd bij het rechte eind hebt. Maar zo is het niet! Je moet eens maar een toontje lager zingen!
Ook Israël loopt gevaar veel te hoog te zingen. Mozes kent het volk. Het is een hardnekkig volk. Eigenwijs. Hoogmoedig. Straks zullen de Israëlieten zich nog verheffen boven de inwoners van Kanaän en denken dat zij beter en vromer zijn. Maar dat is echt niet te reden waarom God aan Israël het beloofd land geeft. Dat is alleen vanwege de goddeloosheid van de Kanaänieten. Niet vanwege de vroomheid van Israël, want Israël is eigenlijk geen haar beter. Het is een hardnekkig, een hoogmoedig volk, net als de andere volken. Het moet maar een toontje lager zingen!
Nog altijd dreigt het gevaar van hoogmoed. Mensen, groepen, kerken, volken – voor je het weet zing je veel te hoog. We denken al gauw veel beter te zijn dan een ander. We denken al gauw dat we zoveel welvaart bezitten omdat we veel slimmer, veel knapper zijn. We denken al gauw dat anderen huichelaars zijn en niet zo vroom als wij. Wij denken al gauw dat er geen betere kerk is dan de onze en geen beter volk dan dat waartoe wij behoren.
Het kan gen kwaad om in te zien dat jezelf geen haar beter bent dan de ander. Het kan geen kwaad om zo af en toe eens een toontje lager te zingen.

Berichten: 1146

MARIO216 schreef:

Ik ben dus onmisbaar Clown smiley

jij of jouw bemoediging Smiley die vol vragen zit

maar dan ...zonder jou géén bemoediging..dus.. Knipoog smiley

Berichten: 4992

MARIAN519 schreef:

jij of jouw bemoediging Smiley die vol vragen zit

maar dan ...zonder jou géén bemoediging..dus.. Knipoog smiley

Best triest eigenlijk....

Berichten: 4992

Donderdag 24 februari, Deut. 10: 12-22; Gastarbeiders.

Turken, Marokkanen, Spanjaarden – overal zie je ze tegenwoordig. De gastarbeiders. In veel gevallen naar ons land gekomen om meer te kunnen verdienen dan in hun eigen land mogelijk is. Gekomen om voor ons de karweitjes te doen die wij als Hollanders graag aan anderen overlaten: het vuile werk.
Het is niet makkelijk om als vreemdeling in een ander land te werken. Je kent de taal niet of nauwelijks. In de winkel, op het postkantoor, in het station weet je soms werkelijk niet wat je doen moet. En vaak is er niemand die stil staat en de moeite neemt om je helpen. Het vuile werk opknappen? Prima! Prachtig! Maar even stil staan om een vreemdeling wegwijs te maken? Geen denken aan. Ze zoeken het maar uit….!
In het Bijbelgedeelte dat we lazen wordt over God verteld. Hij bewijst de vreemdeling liefde door hem brood en kleding te geven. En daarom krijgt het volk een opdracht van God: ‘Daarom zult gij de vreemdeling liefde bewijzen want vreemdelingen zijt gij geweest in het land Egypte’.
Laat niemand nu komen vertellen dat de bijbel een ouderwets boek is waar je in onze tijd niets meer aan hebt. Het staat vol met woorden die richting geven in alle tijden en in alle landen. En heeft Jezus niet gezegd dat Hij in de minste van de broeders tot ons komt? Misschien zal Hij later zeggen: Ik was een gastarbeider, en jij hebt mij geholpen… Ga in tot de vreugde van de Heer!

Berichten: 1146

MARIO216 schreef:

Best triest eigenlijk....

Als je het letterlijk neemt wel... maak je niet ongerust;
al jouw bijdragen vind ik waardevol, maar God bemoedigt mij het meest Lachende smiley

Berichten: 4992

Vrijdag 25 februari, Deut. 14: 22-29; Tienden.

Tegenwoordig kun je in veel winkels prachtige spreukenbordjes kopen. Zo zag ik er laatst één waarop stond: ‘Wie vreugde wil vermenigvuldigen, moet haar delen.’ Dat is een wijs woord! Wie meer vreugde wil hebben, moet meer vreugde weggeven. Je kunt ook denken aan dat andere gezegde: Gedeelde smart is halve smart. En gedeelde vreugde is dubbele vreugde.
In Israël is delen verplicht! God geeft een gebod tot vreugde! Stel je voor: zo is God! Hij verplicht Zijn volk feest te vieren! Elk jaar moeten de Israëlieten naar het heiligdom gaan met tien procent van hun inkomsten. Dat is niet weinig: een tiende! En wat gebeurt er met die tien procent? Daarvan wordt een offermaaltijd aangericht! ‘Gij zult dat geld besteden voor alles waar gij lust hebt, voor runderen of kleinvee, voor wijn of bedwelmende drank of wat gij ook wenst en gij zult daar voor het aangezicht van de Here uw God eten en u verheugen, gij met uw huisgezin…
Maar de kring wordt nog groter: niet alleen het eigen gezin mag delen in de vreugde, ook de Leviet, de vreemdeling, de wees en de weduwe. Al die mensen die zelf geen inkomsten hebben, de sociaal-zwakken, de armen, zij worden erbij betrokken. Ze hebben recht op een deel, zij hebben recht op vreugde!
Ik denk dat wij van al die geboden heel wat kunnen leren in onze tijd. Een deel van je geld geven aan de diakonie bij voorbeeld, dat is geen vriendelijkheid waarvoor men eigenlijk erg dankbaar zou moeten zijn… De armen hebben recht in Israël! Recht op bezit, recht op vreugde. Zo wil God het op Zijn aarde! ‘Wie vreugde wil vermenigvuldigen moet haar delen!’

Berichten: 4992

Zaterdag, 26 februari, Deut. 15: 7-11; Het sabbatsjaar.

Wij zijn nogal bang om iemand iets te lenen. Kijk maar uit wordt er dan gezegd, als je wat leent, zie het nooit meer terug. En soms, is dat inderdaad zo. Je leent iemand een boek, een pen, wat geld. Maar geloof maar niet dat je het terugkrijgt. We vergeten heel snel dat we een ander iets schuldig zijn!
In Israël is er een vreemde wet. De wet van het sabbatsjaar. Om de zeven jaar wordt de schuld kwijtgescholden! Als het sabbatsjaar aanbreekt behoef je niet meer terug te geven wat je hebt geleend, als je het niet betalen kunt! Een wonderlijke wet! Niet zo plezierig voor de rijken die het geld uitleenden. Maar wel tot vreugde van de armen, die soms geld lenen moesten, maar het later onmogelijk terug konden betalen! Een wonderlijke wet, een merkwaardig jaar, dat sabbatsjaar!
Je zou, zo op het gehoor, denken: dat gebeurt nu niet meer. Dat komt niet meer voor in onze tijd. Toch wel! De gemeente van Jezus Christus heeft van Israël geleerd wat het betekent om de schuld te vergeven. Vraag het maar eens aan de diakenen. Het komt nog altijd voor dat geld wordt geleend en de schuld na verloop van tijd wordt kwijtgescholden. Zo gaan we met elkaar om, in de gemeente van Christus. Als je zelf zoveel vergeving ontvangen hebt, zou je dan een ander ook niet vergeven?
Het Koninkrijk van God – wat is dat? Dat is het grote sabbatsjaar dat komen zal! Dan komt geen broeder en zuster ooit nog iets te kort! En heeft Jezus niet gezegd dat dat jaar al aangebroken is?

Berichten: 4992

Geen dag. overdenking i.v.m ziekte.

Berichten: 4992

Zondag 27 februari, Deut.16: 13-17; Loofhutten.

Hutjes van loof, tenten van takken en bladeren – die maken de Israëlieten elk jaar, ter herinnering aan de reis door de woestijn. Toen woonde het volk in tenten; het was een volk onderweg, op reis naar het beloofde land. Dat moeten de Israëlieten zich elk jaar weer in herinnering roepen. En vandaar, in het najaar, voordat de regentijd aanbreekt: het Loofhuttenfeest. Zeven dagen lang woont ieder in een klein hutje, een tent van loof, achter het huis of in de wijngaard. Het is echt een feest, een vrolijke gebeurtenis! Geen wonder: God heeft Zijn volk bevrijd en wie zou daarover niet vrolijk zijn?
Maar, er is nog iets: op deze grote feesten wordt het volk ook in de tempel, in Jeruzalem verwacht. Drie keer per jaar trekt het op naar de stad van goud. Drie keer per jaar trekt het op naar de stad van goud. Drie keer per jaar zingt men de optochtsliederen, psalmen van bevrijding, lofliederen van dankbaarheid! En áls je gaat, dan neem je wat mee! Je laat het wel uit je hoofd om met lege handen voor Gods aangezicht te verschijnen. Je neemt wat mee, een offer aan God, uit pure dankbaarheid!
Drie keer per jaar, zo’n grote reis… Zo ver behoeven wij niet te gaan. De kerk is dichter bij. Maar de bedoeling is dezelfde. Samen met de gemeente Gods lof te zingen! Kerken zijn loofhutten, tenten waarin we wonen mogen, plaatsen van lofprijzing en dankbaarheid omdat we Jezus ons heeft uitgeleid uit het diensthuis van zonde en dood! En omdat onze loofhutten zo dichtbij zijn, kun je vaker gaan dan drie keer per jaar… Elke zondag, waarom niet? ‘Looft de daden, groot en goed, die God triomferend doet!’