Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Donderdag 15 mei, Ester 9: 18-28; Niet het lot, maar God.

Gedenken is meer dan herinneren! Wie denkt stelt zich bewust voor de levende God en weet zich direct betrokken bij zijn machtige daden van bevrijding. Alsof ze vandaag plaatsvinden! Dat hebben we geleerd van Israël. De bevrijding uit Egypte liep uit op het Paschafeest. Op last van Mordechai wordt de verlossing uit de hand van de Jodenhater Haman jaarlijks gevierd op het Purimfeest. Purim – want Pur betekent lot en door het lot bepaalde Haman de dag voor zijn moordplan.
Het lot besliste echter niet, maar God. Dat mag Israël nooit vergeten. Dat hebben zij ook niet gedaan. elk jaar vieren de Joden dit feest als een feest van bevrijding door God. Een vrolijk familiefeest in een voor ons gevoel sinterklaasachtige sfeer. Men geeft elkaar cadeautjes en houdt elkaar heel erg voor de gek! Op de kalender van de christelijke kerk komt het Purimfeest niet voor, maar misschien mag je het vergelijken met 4 en 5 mei. Dagen, waarop wij in heel ons land samen twee minuten stil zijn om alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog te gedenken. Vervolgens vieren we dankbaar jegens God de bevrijding van ons land. Ook dat is een nationaal gebeuren, waarin wij niet denken aan lot, maar aan de reddende hand van God.

Berichten: 4992

Vrijdag 16 mei, Ester 9: 29- 10: 3; Tot heil van zijn volk.

Nog één keer valt de schijnwerper op Mordechai. Was hij nu de hoofdpersoon of was zijn nichtje Ester dat? Het verhaal staat op naam van Ester. Zij werd koningin en met hulp van haar positie en gezag worden de Purimvoorschriften vast gesteld. Maar vlak Mordechai niet uit. Hij werd de rechterhand van de koning. Wat hij in deze functie allemaal deed en welke onderscheidingen hij tijdens zijn loopbaan kreeg, dat alles werd opgeschreven in een boek, dat inmiddels niemand meer leest.
Wat blijkbaar wel telt en ook wordt doorverteld is, dat Mordechai een ware zoon van Israël bleef. Hij zocht het goede voor zijn volk. En hij sprak tot heil en vrede van al zijn volksgenoten uit alle windstreken, maar het goede voor zijn volk hield zijn aandacht. In zoverre lijkt Mordechai wel een beetje op Mozes, zoals heel dit verhaal een soort Exodusverhaal is. Evenals Mozes is Mordechai een echte herder en middelaar van zijn volk. In zoverre verwijst Mozes naar Jezus Christus. Jezus is de goede herder bij uitstek: de Messias van Israël en de Middelaar tussen God en ons mensen. Van Hem geldt ten volle, dat Hij zijn volk zal redden. Door zijn bloed. Hij is ons heil en onze vrede.

Berichten: 4992

Zaterdag 17 mei, Filippenzen 1: 1-8; Meeleven.

Vanaf vandaag lezen we Paules’ brief aan de kleine christelijke gemeente in de Griekse stad Filippi. Het is een sterk persoonlijke gekleurde brief, zo merk je meteen. Geschreven vanuit een gevangenis. We weten niet precies waar Paules gevangen zit. We denken in Efeze in Turkije, in elke geval niet ver van Filippi. Want in Filippi. Want in Filippi hebben ze van mijn gevangenschap gehoort. Ze maken zich grote zorgen om Paules en ook over de voortgang van het evangelie. Daarom hebben ze Epafroditus, een lid van de gemeente, naar hem toegestuurd, met een hartelijke brief, voedselpakketen en geld. En ook heeft Epafroditus de opdracht zoveel mogelijk in Paules’ buurt te blijven om hem waar mogelijk te helpen.
Een en ander heeft de apostel duidelijk diep geraakt. Dat merk je in deze dankbrief. Vrijwel meteen zegt hij: Ik dank mijn God zo dikwijls ik aan jullie en jullie meeleven denk.
Soms klinken dankwoorden erg plichtmatig. Hier duidelijk niet. Elke dag dankt Paules dat God zorgt voor de mensen die aan hem denken. Wie zelf iets weet van stille en eenzame strijd zal hem aanvoelen. Elke dag weer dank je God voor zulke mensen om je heen.
Voor hun steun en hun gebed.

Berichten: 4992

Zondag 18 mei, Filippenzen 1: 9-18; Het gaat niet om mij.

Hoe kun je nu Jezus Christus verkondigen uit afgunst en ruziezucht? Dat moeten wel heel vreemde christenen zijn. Ja, dat klopt. Het zijn dan ook geen vrienden van Paules, zoals de broeders en zusters in Filippi. Nee, het zijn broeders die van Paules’ gevangenschap gebruik maken om te laten zien, data zij zelf eigenlijk veel beter preken dan Paules. Daarom kunnen de gemeenten dus best zonder Paules. Zulke mensen heb je in elke gemeente. Gelukkig is niet iedereen zo. Er zijn er ook die door zijn gevangenschap juist veel vrijmoedigheid en liefde kregen om van Jezus te getuigen op de wijze waarop Paules dat steeds deed. Zij nemen zijn rol over en zetten zijn werk voort.
Over al deze ontwikkelingen is Paules alleen maar blij. Want ga maar na: zelfs bij de Romeinse rechtbank praten mensen over Jezus Christus. Tot nu toe stille zusters en broeders zetten zijn werk openlijk voort. En de broeders die hem niet mogen en daarom zo extra actief getuigen…? Toe maar, zegt Paules, zelden werd er door zoveel mensen in Efeze over Jezus gesproken. En nu vragen jullie, lieve mensen in Filippi, of mijn gevangenschap wel ergens goed voor is? Voor mij is dat echt geen vraag. Nee! Laat Hem besturen waken, ’t is wijsheid wat Hij doet!

Berichten: 4992

Maandag 19 mei, Filppenzen 1: 19-30; Het beste of het meest nodige.

Steeds vaker kun je iemand tegenkomen die ronduit zegt: ik kies voor mezelf. Zo iemand is Paules duidelijk niet. Zelfs niet in de gevangenis. Wat hem betreft, mág het leven zelfs afgelopen zijn. Want na alles hij als dienaar van Jezus Christus al heeft meegemaakt en doorgemaakt aan moeite en mishandeling, weet hij intussen wel wat het beste is. Dat is opbreken en Christus tegemoet gaan. Want voor wie leven Christus is, is sterven enkel winst.
Maar Paules kiest niet voor het beste, niet eens voor het allerbeste. Als hij al zo mógen kiezen, dan kiest hij voor wat het meest nodig is. En als het daarom gaat, hebben die paar christenen in Filippi – Lydia en haar gezin, die stokbewaarder en zijn gezin – hem duidelijk gemaakt hoezeer hij nog nodig is voor de verkondiging van het evangelie. Voor Paules genoeg reden te geloven dat zijn leven nog niet af is. En meteen maakt hij ook weer plannen. Zo gaat dat. Laat je je leiden door wat je het beste lijkt: alle kans dat je opbreekt vóór je tijd. Laat je liever leiden door de vraag of je hier of daar nodig bent. Of iemand echt op je rekent. Alle kans dat God je weer hoop geeft en volop energie.

Berichten: 4992

Dinsdag 20 mei, Filippenzen 2: 1-11; Je hulp of je hart.

Paules doet nu een direct beroep op zijn lezers. Niet om hulp en nog meer voedselpakketten, het enige wat hij concreet vraagt is om vooral één hart en één van ziel te zijn. Schreef hij eerst, dat het hem niet kon schelen, dat sommigen in Efeze de kans pakten om hem te ‘verbeteren’ in het getuigen van Jezus Christus – hier merk je dat hij het zich wel aantrekt. En dat het hem ook pijn doet, dat broeders en zusters van hetzelfde huis elkaar soms het leven zo ongelooflijk zuur kunnen maken. Beste mensen, schrijft hij, mag ik iets van jullie vragen? Wil je mij hier in de gevangenis echt een plezier doen? Wees dan eensgezind! Wees dan niet zo gefocust op jezelf, maar let ook op het belang van de ander. Laat die gezindheid in je zijn, die ook in Christus Jezus was. Je weet welke weg Hij ging. Hij gaf zichzelf. Ga samen in zijn spoor.
Het is wel verrassend. Paules doet wel een beroep op hen: niet op hun hulp, maar op hun hart. Niet op hun vechtlust voor hem, maar op hun liefde voor God en elkaar. Onze eerste roeping ligt vaak veel dichterbij dan we denken. Maak vandaag zelf de toepassing maar.

Berichten: 4992

Woensdag 21 mei, Filippenzen 2: 12-18; Geen kwestie van kunnen.

Dat zou ik echt niet kunnen, zei iemand eens. Ik ben duidelijk geen Paules – die man zit zelfs in de gevangenis nog blij te zijn. Zou hij het ook echt zijn of doet hij alsof, omdat hij misschien denkt dat dat dat zo hoort bij een christen en al helemaal bij een apostel of erkend kind van God? Zulke mensen zijn er inderdaad. Zij menen dat je al christen altijd een vrolijk gezicht moet trekken, zelfs onder heel verdrietige omstandigheden. Ze blijven stralen, maar hun blijdschap heeft iets gewild en dwangmatigs.
Voor zoiets hoef je bij Paules niet bang te zijn. Als hij geen moed meer heeft, zegt hij dat ook. Zeker tegen de mensen in Filppi met wie hij zich zo verbonden weet. Paules’ blijdschap is echt. Hij beseft dat ondanks gevangenschap het evangelie verder gaat. En de christenen om hem heen, nog maar pas gedoopt, gaan hun weg als lichtende sterren in de wereld. Dat maakt hem stil. Hij weet: ik heb niet voor niets geleefd en gewerkt. Dat vervult hem met zoveel verwondering, dat hij even alleen maar kan zeggen: wat ben ik eigenlijk blij! En: mensen, wees blij met mij! U zou dat niet kunnen, zegt u? Maar Paules kan het ook niet, God geeft het hem. Zomaar.

Berichten: 4992

Donderdag 22 mei, Filippezen 2: 19 – 3: 1; Een helper die ziek werd.

Ziek worden is nooit prettig. Al helemaal niet als je nog maar kort ergens werkt. Collega’s kijken je soms aan alsof je de miskoop van de eeuw bent. Blijkbaar hebben ze in Filippi zo over Epafroditus gepraat. Hij is gestuurd om Paules te helpen, maar is vrij snel ziek geworden. In Filippi nam deze en gene hem dat heel kwalijk. Aan zulke helpers heeft Paules natuurlijk niets. Stelt de man zich niet een beetje aan?
Voor Epafroditus is dit heel pijnlijk. Als hij weer opgekapt is en natuurlijk het liefst naar huis wil, neemt Paules het nadrukkelijk voor hem op. Hij noemt hem zijn medearbeider en medestrijder. De man is voor Paules heel waardevol geweest. Ondanks zijn ziekte of misschien wel juist door zijn ziekte. Want daardoor liep hij niet heel de dag zo irritant gezond en vrij op Paules heen te draaien, maar had hij het zelf ook moeilijk, evenals Paules. Juist op die manier heeft hij Paules zeer geholpen. Houdt mannen zoals hij in ere, schrijft Paules. Hij heeft nu eens echt mee-geleden.
Wat goed dat Paules dit zo zegt! Mede daardoor zal Epafroditus weer snel de oude geweest zijn. Want een negatief woord slaat neer als roet op je ziel, maar een begripvol woord doet je aangezicht stralen.

Berichten: 4992

Donderdag 22 mei, Filippezen 2: 19 – 3: 1; Een helper die ziek werd.

Ziek worden is nooit prettig. Al helemaal niet als je nog maar kort ergens werkt. Collega’s kijken je soms aan alsof je de miskoop van de eeuw bent. Blijkbaar hebben ze in Filippi zo over Epafroditus gepraat. Hij is gestuurd om Paules te helpen, maar is vrij snel ziek geworden. In Filippi nam deze en gene hem dat heel kwalijk. Aan zulke helpers heeft Paules natuurlijk niets. Stelt de man zich niet een beetje aan?
Voor Epafroditus is dit heel pijnlijk. Als hij weer opgekapt is en natuurlijk het liefst naar huis wil, neemt Paules het nadrukkelijk voor hem op. Hij noemt hem zijn medearbeider en medestrijder. De man is voor Paules heel waardevol geweest. Ondanks zijn ziekte of misschien wel juist door zijn ziekte. Want daardoor liep hij niet heel de dag zo irritant gezond en vrij op Paules heen te draaien, maar had hij het zelf ook moeilijk, evenals Paules. Juist op die manier heeft hij Paules zeer geholpen. Houdt mannen zoals hij in ere, schrijft Paules. Hij heeft nu eens echt mee-geleden.
Wat goed dat Paules dit zo zegt! Mede daardoor zal Epafroditus weer snel de oude geweest zijn. Want een negatief woord slaat neer als roet op je ziel, maar een begripvol woord doet je aangezicht stralen.

Berichten: 4992

Vrijdag 23 mei, Filippenzen 3: 2-16; Wat heet winst.

Ieder mens heeft wel een paar sterke punten die bijvoorbeeld in een sollicitatiegesprek naar voren gebracht kunnen worden. Dat kunnen karaktertrekken zijn of dingen die naar voren kwamen in je opleiding of werkervaring. Of misschien zie je er goed uit en scoor je al door verschijning. Het is vreemd dat Paules dergelijke punten helemaal niet met grote letters schrijft. Alles wat mij winst was, heb ik geleerd als schadelijk te beschouwen, zegt hij zelfs. En waarom?
Juist je sterke kanten kunnen je ontstellend hinderen om voluit je vertrouwen op Jezus’ Christus te stellen. Dat is ook helemaal Paules’ eigen levensverhaal. Pluspunten had hij genoeg, ook geestelijke, maar God kende hij niet. Toen kruiste Jezus zijn weg en al zijn pluspunten losten zich zomaar op. want het kennen van Christus Jezus gaat dat alles ver te boven, zegt hij niet zonder emotie. Daarom heeft Paules nog maar één passie: Christus kennen in de kracht van zijn opstanding. En daarom wantrouwt hij alles wat hem een goed gevoel geeft buiten Jezus Christus. Dat lijkt een heel gezond wantrouwen.

Berichten: 4992

Zaterdag 24 mei, Filippenzen 3: 17-21; Burgers van een machtig rijk.

Als je als Nederlander in het buitenland volkomen onterecht wordt opgepakt en in een gevangenis belandt, dan denk je: gelukkig ben ik een burger van een fatsoenlijk land! Ze laten me thuis niet vallen, ze zullen zeker alles doen om me hier zo snel mogelijk weg te krijgen.
Zoiets gaat Paules blijkbaar door het hoofd. Hij zit in de gevangenis vanwege zijn geloof. Dat hij een Jood is uit Jeruzalem zal de mensen die hem vasthouden weinig doen. Dat hij over een Romeins burgerrecht beschikt ook al niet, want het zijn Romeinen die hem hebben vastgezet. Maar als hij door de tralies van zijn cel naar de hemel kijkt, dan flitst door hem heen: maar wij zijn burgers van een rijk in de hemelen. Onze namen staan opgetekend in de burgelijke stand van het Koninkrijk van God. Die registratie geeft een wereldbrede dekking en bescherming! We zijn nergens vergeten. In geen enkele situatie. Onze namen zijn bekend bij God. En is een heel troostvolle gedachte. Wij zijn burgers van het Rijk van God. Het is te hopen dat iedereen dat ook duidelijk aan ons zien kan.

Berichten: 4992

Maandag 26 mei, Filippenzen 4: 1-9; Geen simpel halleluja.

Opnieuw roept Paules nadrukkelijk op blij te zijn in Jezus Christus, die immers onze Heer is. Voor wie van ons niet zo’n juichend christen is, moet wel duidelijk zijn dat Paules dit niet makkelijk of oppervlakkig bedoelt. Want hij vraagt eerst heel direct om twee vrouwen, die kennelijk door persoonlijke onenigheid buiten de gemeente geraakt zijn, weer in liefde op te nemen. Het zijn twee zusters die Paules indertijd in Filippi heel erg hebben geholpen in de prediking van het evangelie. Vrouwen op wie hij aan kon, zoals Lydia en de vrouw van de gevangenisdirecteur die ’s nachts na een aardbeving tot geloof kwam en toen zijn bebloede rug liefdevol verzorgde. Hun namen staan bij God genoteerd, zegt Paules. Dan kunnen jullie ze toch niet zomaar van de lijst strepen?
Ook over de zorgen van elke dag walst Paules niet heen met wat simpel hallelujagezang. Nee, de zorgen zijn er en die zijn soms heel heftig. Maar breng ze daarom heel direct bij God, onbekommerd en onbezorgd. Met dankzegging ook. En weet: daar daalt de vrede van God diep neer in je ziel. Als alle ruzie voorbij is, alle zorg neergelegd bij God en het eindelijk helemaal stil in je wordt. Dan loopt het hart als vanzelf vol. Daarom nog eens: verblijdt u in de Here. Te allen tijde. Want nabij is de Here!

Berichten: 4992

Dinsdag 27 mei, Filippenzen 4: 10-23; Ik kan alles aan.

Paules wil niet dat ook maar iemand in Filippi zich bezorgd over hem maakt. Hij heeft al veel meegemaakt en gaandeweg steeds meer geleerd, dat je je niet afhankelijk moet maken van stemmingen en toestanden. Dat klinkt erg flink, maar zo bedoelt hij het niet. Zijn diepste houvast is niet zijn eigen ervaring of flinkheid, maar Jezus Christus zelf. En alleen door Hem kan ik alle dingen aan, zegt hij.
Paules zegt niet dat hij vast gelooft, dat hij straks weer vrij man is, omdat God daar zeker voor zal zorgen. Nee, dat moet je altijd nog maar afwachten. God kan ook anders beslissen. Wel zegt hij dat hij de dingen aan kan – álle dingen zelfs. Want Christus is het, die hem kracht geeft. Hij valt niet terug op zichzelf, op zijn bekering of zijn gebedskracht. Als iemand hem vraagt: hoe doe je dat toch, Paules? Hoe houd je dat allemaal vol? Dan zegt hij: door Christus die mij kracht geeft. Overigens: wel hartelijk dank voor jullie hulp.
Ik vermag alle dingen… Een zin om te onthouden. Hoe ik hel allemaal volhoud? Mijn gezin, mijn baan, de zorg om mijn zieke kind of mijn altijd zwakke moeder? Ik kan alle dingen aan door Hem die mij kracht geeft. Zeg dat vandaag Paules eens na. Het zal je ongetwijfeld heel goed doen.

Berichten: 4992

Woensdag 28 mei, Kolossenzen 1: 1-12; Groeien.

Ook deze brief schreef Paules vanuit een gevangenis. Waarschijnlijk net als de brief aan de christenen in Filippi was dat vanuit de stad Efeze. Het stadje Kolosse lag daar niet zo heel ver vandaan. Paules kende de broeders en zusters daar wel niet zo persoonlijk, maar wel kende hij heel goed een voorganger van de gemeente, een zekere Epafras. Paules heeft duidelijk veel met hem op. Hij noemt hem een ‘geliefde mededienstknecht’ en voor de christenen in Kolosse een ‘getrouw dienaar van Christus’.
De toon van zijn brief is heel hartelijk. Paules dankt voor hun geloof. En hij bidt, dat zij mogen toenemen in kennis van God en leven als geloofwaardige christenen. In alles bidt hij om geestelijke groei. Groei in het kennen van Gods wil. En groei en wijsheid in bijbelse zin en visie in geestelijke opzicht. Want alleen zo ben je goed toegerust en trap je niet overal in. En ook val je niet meteen om als je leven onder druk komt te staan. Dan gaat het om geduld en volharding. Volhouders hebben resevers nodig. Reserves moet je aanleggen.
Dat doe je via Bijbelkringen en gebedskringen. Alleen samen houd je het vol en proef je iets van de volheid van de liefde van God. Zorg dat je erbij komt.

Berichten: 4992

Donderdag 29 mei, Kolossenzen 1: 13-23; Jezus voor alles.

Op religieus en levensbeschouwelijk gebied kun je in onze tijd ontzettend veel lezen en horen. In Kolosse was dat niet anders. Daar had je in Paules’ tijd veel diepzinnige geesten. Diepzinniger dan enig Bijbelschrijver. Velen dachten geboeid na over het ontstaan van de wereld en over wat voor machten van engelen en goddelijke krachten daar allemaal achter schuil gingen. Epafras zal Paules erover verteld hebben. Voor Paules is dit de belangrijkste reden deze brief te schrijven.
Al snel, zo merk je, is hij bij zijn thema. Dat is: alleen Jezus Christus. God heeft ons verlost uit de macht van de duisternis en overgezet in het Koninkrijk van de Zoon van de liefde. Daarmee is alles gezegd. Want Christus is niet alleen het Hoofd van zijn kerk, maar ook het Hoofd van heel de schepping van God. Houd daarom op met al die quasi-diepzinnigheid en new age-achtige filosofie. Alles is van den beginne gemaakt met het oog op Jezus Christus, de Gekruisigde die God opwekte en alle macht gaf in de hemel en op aarde. Niets kan ons scheiden van Hem. ‘Rust mijn ziel, uw God is Koning / heel de wereld zijn gebied.’

Berichten: 4992

Vrijdag 30 mei, Kolossenzen 1: 24- 2:3; Jezus alleen.

Mensen zijn heel nieuwsgierige wezens. Alles willen wij weten. Daar is op zichzelf niets mis mee, als je je grenzen maar kent. God blijft een ontoegankelijk geheimenis, slechts te kennen door zijn genadige toewending in Jezus zijn Zoon. In Kolosse, en ook even verderop in de stad Laodicea, meende echter menigeen dat je veel dichter bij God kwam door middel van wijsheid, kennis, verheldering en verlichting dan door geloof in Jezus Christus. Paules moet daar niets van hebben. Volgens hem is dat allemaal vals licht. Licht van beneden, niet van boven. Met hart en ziel gaat hij er tegenin. Hij is ervan overtuigd dat God het geheimenis van zijn Wezen en bedoelen voor alle mensen wereldwijd heeft willen tonen in Jezus Christus alleen. In Hem zijn alle schatten van wijsheid en kennis verborgen, slechts toegankelijk voor wie Christus gelovig toelaat en lief krijgt.
Alle schatten van wijsheid en kennis… Dat betekent dus: ken je Jezus Christus, dan heeft geen enkel boek nog een laatste geheim en geen enkele aanvechting nog een laatste angst. Geen enkele vraag heeft nog een laatste angst. Geen enkele vraag heeft nog een laatste niet weg te nemen beklemming. Wie Christus kent, weet wat leven is.

Berichten: 4863

MARIO216 schreef:

Vrijdag 30 mei, Kolossenzen 1: 24- 2:3; Jezus alleen.

Mensen zijn heel nieuwsgierige wezens. Alles willen wij weten. Daar is op zichzelf niets mis mee, als je je grenzen maar kent. God blijft een ontoegankelijk geheimenis, slechts te kennen door zijn genadige toewending in Jezus zijn Zoon. In Kolosse, en ook even verderop in de stad Laodicea, meende echter menigeen dat je veel dichter bij God kwam door middel van wijsheid, kennis, verheldering en verlichting dan door geloof in Jezus Christus. Paules moet daar niets van hebben. Volgens hem is dat allemaal vals licht. Licht van beneden, niet van boven. Met hart en ziel gaat hij er tegenin. Hij is ervan overtuigd dat God het geheimenis van zijn Wezen en bedoelen voor alle mensen wereldwijd heeft willen tonen in Jezus Christus alleen. In Hem zijn alle schatten van wijsheid en kennis verborgen, slechts toegankelijk voor wie Christus gelovig toelaat en lief krijgt.
Alle schatten van wijsheid en kennis… Dat betekent dus: ken je Jezus Christus, dan heeft geen enkel boek nog een laatste geheim en geen enkele aanvechting nog een laatste angst. Geen enkele vraag heeft nog een laatste angst. Geen enkele vraag heeft nog een laatste niet weg te nemen beklemming. Wie Christus kent, weet wat leven is.

Prachtig...als dat geen bemoediging is...!

Berichten: 4992

Zaterdag 31 mei, Kolossenzen 2: 4-15; Uitgewist.

Aan welk bewijsstuk zou Paules hier denken? Bewijsstukken werden openlijk neergelegd op de tafel van een rechter. In die tijd waren dat veelal met de hand geschreven aanklachten. Wat zou er in staan en wie heeft de beschuldigingen opgesteld? Daarover laat Paules zich niet concreet uit. Maar ik kan me er wel iets bij denken. In het inloophuis in Spangen zei eens iemand: ‘Als je voor God staat, is er een witte en een zwarte deur. God doet zijn boek open en zoekt je naam op. En dan gaat het erom wat daar allemaal geschreven staat. Of het wit wordt of zwart.’ Ik knikte en begreep: allerlei eigen schuld en tekort naar God en naar mensen zullen je schuldig stellen voor God. Het is het ‘handschrift onzer zonden’ zoals het klassieke avondmaalsformulier het al dramatisch uitdrukte. En dan volgt de zwarte deur?
Eén moment. Het Bewijsstuk – de fatale bladzijde in het boek van God – is uitgewist, zegt Paules. Door Jezus. En wel door zijn bloed. De bladzijde is niet meer te lezen. Openlijk weggedaan aan het kruis. Niets en niemand kan nog beschuldigen. Alles is voldaan. De witte deur staat wijd open, niets kan ons nog hinderen binnen te gaan.

Berichten: 4992

Zondag 1 juni, Kolossenzen 2: 16-23; Zelfpromotie.

Christenen leven in een bevrijd gebied. Maar hoe gaat dat in de praktijk? Voor je er erg in hebt laat je je opnieuw binden door nieuwe regels, meningen en mensen. Zo ging het ook in Kolosse. Sommigen bepleitten strenge regels voor een heel sobere manier van leven en een strikte naleving van vierdagen.
Anderen benadrukken gewilde nederigheid en ook wel zelfkastijding en een bijna sektarisch programma van afstand houden. Van allerlei alledaagse dingen gold: afblijven, niet aankomen. Liever alles inzetten op mystieke kennis van God volgend de gedachte, dat het lichaam van weinig waarde is. Niet het lichaam, maar de geest is belangrijk.
Paules is van deze christenen niet onder de indruk. Integendeel. Hij waarschuwt heftig tegen hen. Het zijn dwaallichten, al doen ze nog zo geestelijk. Met hun dwangmatige nadruk op alle mogelijke regels en leringen leiden ze van Christus af. Daar is Paules heel gevoelig voor. Volgens hem is het allemaal geestelijke zelfpromotie, die alleen maar dient om het gevoel van eigenwaarde op te vijzelen.
Dat soort toewijding is voor God waardeloos. Regels blijven natuurlijk altijd nodig om ons in het spoor van Jezus te houden. Elk ander motief leidt echter al heel snel bij Hem vandaan.

Berichten: 4992

Maandag 2 juni, Handelingen 1: 1-11; Kracht ontvangen.

Jezus is niet zonder belofte naar de hemel gegaan. Kennelijk ziet Jezus aan de gezichten van zijn discipelen, dat zij er behoorlijk tegenop zien om zonder zijn directe aanwezigheid verder te gaan. Het liefst hadden ze gezien, dat het Koninkrijk van God nu meteen zou doorbreken. Maar zover is het nog niet, zegt Jezus. Eerst moet het evangelie in heel de wereld verkondigd worden. Om te beginnen in Jeruzalem en dan zo verder tot aan de uitersten van de aarde. Iemand als Petrus zal wel meteen gedacht hebben: hoe moeten wij dat gaan aanpakken? Eerst maar de vacature vervullen.
Jezus stelt heb gerust. ‘Gij zult kracht ontvangen, wanneer de Heilige Geest over u komt!’ Daarbij moeten we niet denken aan een warm of goed gevoel van binnen, maar aan ‘bekleed worden’ met kracht uit de hoge. Zoals je je goed en zeker kunt voelen in een nieuwe jas, die je uitstekend past, zo zal de Geest je ‘kleden’. Met kracht om te geloven en kracht om te getuigen. Wie in die jas zijn weg gaat zal niet onopgemerkt blijven. In al je woorden, soms krachtig gezegd, soms alleen maar stamelend, zullen mensen iets horen van Jezus zelf. Van Hem mogen we veel verwachten. Niets minder dan kracht van omhoog.

Berichten: 4992

Dinsdag 3 juni, Handelingen 1: 12-26; Stel je open voor God.

Al zou je het soms willen: de komst van de Heilige Geest kan niemand forceren. Maar dat betekent niet, dat je maar passief moet afwachten. De discipelen hebben Jezus goed begrepen. Zij zijn teruggegaan naar Jeruzalem en daar blijven ze bij elkaar, niet één uitgezonderd. Er is nu niemand die na een paar dagen gaat vissen, zoals in de dagen na Pasen. Ze wachten allemaal op de vervulling van Jezus’ belofte. Samen bidden ze om de komst van de Geest van God. En elke dag groeit de kring. Anderen voegen zich bij hen. Niet alleen mannen, ook vrouwen doen mee. Ook Maria, de moeder van Jezus, zit heel onopvallend in de kring mee te bidden. En wie zijn die mannen die naast haar zitten? Zijn dat niet Jezus’ broers, die zich altijd zo voor Jezus geneerden? Met die mannen is blijkbaar ook iets gebeurd.
Wat zij precies bidden, horen we niet. Soms gaat het meer om dát dan om wát je bidt. Alleen maar stil en open zijn naar God. Woorden hoef je daarbij niet eens te spreken. Zo vallen allerlei verschillen weg en vinden deze mensen elkaar. Ze zijn verlegen om de Geest van God. Hier hoeft de Geest maar een kleine stap te doen.
Al waait Hij, waarheen Hij wil, het is niet toevallig, dat straks hier zijn geluid gehoord wordt. Zou dat in onze tijd anders zijn?

Berichten: 4992

Woensdag 4 juni, Handelingen 2: 1-13; Vurige tongen.

Tongen als vuur! Dat is het eerste wat je ziet als de Geest zijn intocht houdt. Het huis waar de kring van de discipelen bijeen is, is geheel vervuld met zijn aanwezigheid. Ze worden ook allen zelf vervuld met de Heilige Geest. Vraag nu niet meteen: hoe voelt dat? Kijk liever eerst naar die tongen als van vuur. Het enige pinksterteken waarin de Geest even iets van zichzelf zichtbaar maakt.
Vuur! Zoals vuur de neiging heeft alles en iedereen in de omgeving in vlam te zetten, zo wil de Geest zich aan ieder mens meedelen. Mensen in vlam te zetten, zo wil de Geest zich aan ieder mens meedelen. Mensen in vlam zetten voor Jezus Christus en zijn Koninkrijk. Daarbij wordt niemand in deze kring overgeslagen. Ook lezen we niet dat de vlammen bij Petrus en Maria hoog oplaaiden, maar bij Thomas al gauw weer inzakten. Nee, zij werden allen vervuld met de kracht van de ontferming van God en de liefde van Jezus Christus. En vol is vol. Daar kan dan even niets meer bij. Maar dan komen ook hun eigen tongen in beweging. Hun tongen slaan los en hun getuigenis gaat even later als een lopend vuurtje de stad door. Zo gaat dat dus als een lopend vuurtje de stad door. Zo gaat dat dus als de Geest van God je hart vervult. Je bent zo vol en overtuigd van Christus en zijn heil, dat je tong Hem gaat prijzen en je tegen iedereen wilt zeggen: Jezus is Heer!

Berichten: 4992

Donderdag 5 juni, Handelingen 2: 5-13; Geen Pinksteren zonder parten.

De komst van de Geest van Christus gaat alle mensen aan. Vurige tongen verkondigen de grote daden van God waardoor de van overal toegestroomde mensen in verwarring raken. Zendingsarts Lucas, de schrijver van dit bijbelboek, pakt als het ware de prestatielijst van de Verenigde Naties erbij en streept aan wie allemaal aanwezig zijn. Alle mogelijke volken en volkjes komen in beeld. Er komt voor ons gevoel bijna geen eind aan al die namen van volken. Woonden die allemaal in Jeruzalem en ging dat ook nog goed met elkaar?
Lucas wil zeggen: Christus is Heer van heel de wereld. Om minder is de Heilige Geest niet afgedaald. Al waren het toen allemaal vrome Joden, slechts afkomstig uit die vreemde volken, het is niet zonder betekenis dat Lucas al die namen noemt bij de komst van de Geest. Bij elkaar vijftien, die samen alle volken vertegenwoordigen. Naar Gods belofte aan Abram mogen ze delen in het heil van Jezus Christus. Op Pinksteren gaat het om God om alle volken. De Parten, Meden en Elamieten met hun kinderschaar verdringen zich inmiddels ook in onze winkels en wijken. We storen ons toch hopelijk ook in onze wijken. We storen ons toch hopelijk niet aan hen? Geen Pinksteren zonder Paren!

Berichten: 4992

Vrijdag 6 juni, Handelingen 2: 14-21; Een kwestie van dagen.

Petrus kijkt niet alleen op de klok: het is tegen negen uur ’s morgens. Hij kijkt vooral op de kalender en zegt: de tijd loopt nu snel af. Nog een paar laatste dagen en dan is het zover. Dan komt Jezus opo de wolken van de hemel. Dan komt eindelijk het Rijk van God in zijn volle kracht. Het is nu een kwestie van dagen geworden. Dat is hier aan de hand, zegt hij. De profeet Joël heeft zo gezegd: God zal zijn Geest uitstorten en dan resten ons nog slechts dagen. De laatste dagen van de wereld.
Wat zijn dat voor dagen? Het bijbelboek Openbaringen vertelt ons, dat de laatste jaren, maanden en dagen van onze wereld heeft heftig zullen zijn. Maar het is ook de tijd van de Geest. En de Geest heeft kennelijk veel geduld, want die ‘laatste dagen’ duren inmiddels eeuwen. Al blijven het voor ieder mens uiteindelijk natuurlijk toch maar dagen, waarin hij zich met God moet bezig houden. Gelukkig zijn wij in de dagen, die ons gegeven zijn, niet zonder Gids. De apostel Petrus is dan ook bepaald niet somber gestemd. Maar dan moet er wel een beslissing voor Jezus vallen. Anders zijn die dagen die ons resten verloren tijd. Laat dat ons niet gebeuren.

Berichten: 4992

Zaterdag 7 juni, Handelingen 2: 22-40; De pijn van Pinksteren.

Nu komt Petrus op het punt waar het om gaat. Hij confronteert zijn luisteraars met de mededeling, dat God Jezus van Nazareth, die door iedereen veracht en verworpen was, heeft opgewekt en verhoogd. En dat het Jezus zelf is, die nu zijn macht laat merken in deze indrukwekkende tekenen van Geest en van kracht. Let wel: die Jezus, die júllie gekruisigd hebben, zegt hij!
Hier wordt zijn preek ineens heel scherp!
Er ontstaat kennelijk meteen zoveel rumoer, dat Petrus niet meer kan spreken. Je ziet al die vrome mannen als het ware bleek wegtrekken. Of wees Petrus’ vinger alleen maar naar Kajafas en zijn collega’s? Nee, zijn vinger wees naar allen. Want allen hebben Gods Messias miskend en verworpen. Allen – ook wij – staan schuldig aan Jezus’ kruis en dood. Op Pinksteren laat God de Heilige Geest ook niemand buiten schot. En dat doet best pijn, soms zelfs heel veel.
Maar dat is nu typisch de Heilige Geest. Hij confronteert ons keihard met Jezus en ons treurig falen, maar Hij, zegt wel eerst, dat Jezus Heer en Heiland is. En wel voor heel het huis van Israël, niemand uitgezonderd!
Petrus zet de deur van het evangelie wijd open. Laat je behouden! Kom tot Jezus! Laat nu niets meer tegen houden!

Berichten: 4992

Zondag 8 juni, Handelingen 2: 41-47; Is groei hét kenmerk.

Het overkomt me regelmatig, dat vrijwel direct na een kerkdienst iemand van de administratie mij als voorzitter van de kerkenraad vraagt ‘nog even’ mijn handtekening te zetten onder een rij briefjes van mensen, die niets meer met de kerk te maken willen hebben en dus uitgeschreven wensen te worden. In Jeruzalem ging het anders toe. Na zijn eerste preek kan Petrus zo’n drieduizend gedoopten als meelevende leden inschrijven. Een stormachtige groei! Maar ook daarna gaat het verder. Elke dag voegt de Here nieuwe mensen toe.
Is groei een kenmerk van de ware gemeente? Niet zonder meer. In Korinte en in Rome kom je later slechts kleine huisgemeente tegen. De kerstening van Europa begint met een massabekering. En later schrijft de apostel Petrus brieven aan christenen in de verstrooiing. Dat waren zeker ook geen grote groepen. Getalsmatig groei is niet hét kenmerk van de ware gemeente. Intussen mogen we de hoop op groei nooit opgeven. In Jeruzalem werkt de Geest van Christus langs twee lijnen. Via de verkondiging van het Woord en via de uitstraling van de gemeente. Hun geheim is eenvoudige trouw. Trouw aan het Woord. Trouw aan elkaar. Volhardende trouw! En liefde voor elkaar. Hier voegt de Here toe en niet Petrus en zijn helpers!

Berichten: 4992

Maandag 9 juni, Galaten 5: 1-21; Bidden, niet bijten.

In de gemeenten, waaraan Paules deze brief schrijft, ging het duidelijk heel anders toe dan in Jeruzalem na de komst van de Heilige Geest. Of de broeders en zusters nog met elkaar eten in Galatië, horen we niet.
Wel dat zij zoveel ruzie met elkaar hebben, dat ze er niet ver vandaan zijn elkaar te bijten en te verslinden. Een wel heel cynische variant op het samen eten van de eerste gemeente van Jeruzalem. Misschien is het een plaatje dat ons bekend voorkomt, in onze gemeente of in ons gezin. Wat kunnen we ertegen doen?
Paules zegt nadrukkelijk: ‘Dit bedoel ik: wandelt door de Geest!’ Door de Geest van Christus mag je staan in een ongekende vrijheid voor God. Maar vul die vrijheid dan wel goed in. Volg in het spoor van liefde en trouw, dat Jezus Christus uitzette met zijn weg en zijn offer. Volg niet het spoor van de maatschappelijke trends of je eigen gedachten en visies. Paules noemt dat: vlees, oftewel menselijk, al te meselijk, zondig. Hij is ook heel concreet. Allerlei zonden op het terrein van seksualiteit, verslaving en egoïsme maken ontzettend veel relaties stuk. Vecht daartegen! Bidden, niet bijten, want op dat spoor verlies je elkaar uit het oog. Aan tafel en in de gemeente van God.

Berichten: 1331

MARIO216 schreef:

Maandag 9 juni, Galaten 5: 1-21; Bidden, niet bijten.

In de gemeenten, waaraan Paules deze brief schrijft, ging het duidelijk heel anders toe dan in Jeruzalem na de komst van de Heilige Geest. Of de broeders en zusters nog met elkaar eten in Galatië, horen we niet.
Wel dat zij zoveel ruzie met elkaar hebben, dat ze er niet ver vandaan zijn elkaar te bijten en te verslinden. Een wel heel cynische variant op het samen eten van de eerste gemeente van Jeruzalem. Misschien is het een plaatje dat ons bekend voorkomt, in onze gemeente of in ons gezin. Wat kunnen we ertegen doen?
Paules zegt nadrukkelijk: ‘Dit bedoel ik: wandelt door de Geest!’ Door de Geest van Christus mag je staan in een ongekende vrijheid voor God. Maar vul die vrijheid dan wel goed in. Volg in het spoor van liefde en trouw, dat Jezus Christus uitzette met zijn weg en zijn offer. Volg niet het spoor van de maatschappelijke trends of je eigen gedachten en visies. Paules noemt dat: vlees, oftewel menselijk, al te meselijk, zondig. Hij is ook heel concreet. Allerlei zonden op het terrein van seksualiteit, verslaving en egoïsme maken ontzettend veel relaties stuk. Vecht daartegen! Bidden, niet bijten, want op dat spoor verlies je elkaar uit het oog. Aan tafel en in de gemeente van God.

Mooie bijdrage, thx.

Berichten: 4992

Dinsdag 10 juni, Galaten 5: 19 – 6:2; Liefde.

Wie nog mocht vragen: waaraan kan ik de Geest van Christus in mijn leven en in de gemeente herkennen, krijgt vandaag een duidelijk antwoord. De Heilige Geest mag dan vaak stil zijn weg gaan, wat Hij uitwerkt is als een vrucht die groeit. Gaandeweg wordt die vrucht voor iedereen zichtbaar. Paules kan het zelfs met één woord zeggen: de vrucht van de Geest is liefde! Liefde, die zich uit in een veelheid van vruchten en varianten, zoals blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid.
Zulke mensen zijn in een gemeente als een bundel zonlicht, waardoor kilte en onrust als vanzelf verdwijnen. Door wie anderen opknappen en weer hoop krijgen.
Mensen die Geest in hun leven hebben zijn gericht op dienen en niet op heersen. Op luisteren en niet op gelijk hebben. Op een helpend woord, niet op het láátste woord. Ze hebben geen uitvoerige gavantest nodig om er achter te komen hoe zij zich dienstbaar moeten maken. Zij zijn zelf een gave van de Heilige Geest zo richtingswijzers naar Jezus Christus. Hun geheim is dan ook Christus zelf. Zijn liefde licht hun op. Van zo iemand zei men vroeger wel eens: je proeft de zalving.
Liefde, daaraan herken je dus de Geest. Bij jongeren en ouderen. Wat knapt een gemeente van zulke mensen op!

Berichten: 1331

MARIO216 schreef:

Dinsdag 10 juni, Galaten 5: 19 – 6:2; Liefde.

Wie nog mocht vragen: waaraan kan ik de Geest van Christus in mijn leven en in de gemeente herkennen, krijgt vandaag een duidelijk antwoord. De Heilige Geest mag dan vaak stil zijn weg gaan, wat Hij uitwerkt is als een vrucht die groeit. Gaandeweg wordt die vrucht voor iedereen zichtbaar. Paules kan het zelfs met één woord zeggen: de vrucht van de Geest is liefde! Liefde, die zich uit in een veelheid van vruchten en varianten, zoals blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid.
Zulke mensen zijn in een gemeente als een bundel zonlicht, waardoor kilte en onrust als vanzelf verdwijnen. Door wie anderen opknappen en weer hoop krijgen.
Mensen die Geest in hun leven hebben zijn gericht op dienen en niet op heersen. Op luisteren en niet op gelijk hebben. Op een helpend woord, niet op het láátste woord. Ze hebben geen uitvoerige gavantest nodig om er achter te komen hoe zij zich dienstbaar moeten maken. Zij zijn zelf een gave van de Heilige Geest zo richtingswijzers naar Jezus Christus. Hun geheim is dan ook Christus zelf. Zijn liefde licht hun op. Van zo iemand zei men vroeger wel eens: je proeft de zalving.
Liefde, daaraan herken je dus de Geest. Bij jongeren en ouderen. Wat knapt een gemeente van zulke mensen op!

Erg mooi, thx.