Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Dinsdag 15 april, Johannes 19: 38-42; Laat, niet te laat.

Het konden wel broers van elkaar zijn: die twee mannen die nu ineens opduiken aan de voet van het kruis. Jozef van Arimatea, in het verborgen een discipel van Jezus. En Nicodémus die in de nacht tot Jezus ging. De één een aanzienlijk raadslid (Mar. 15: 43), de ander een bekend Farizeeër (Joh. 3:1). Hebben zij die raadszitting ’s morgens ook meegemaakt? Bezetten zij beiden een éénmansfractie? In elke geval: erg getuigend zijn ze niet geweest. Maar nu zijn ze ineens aanwezig en schamen zich niet in één adem met Jezus genoemd te worden. Een beetje te laat, denken wij misschien.
Die hoge uitgaven voor Jezus’ begrafenis hadden ze beter tijdens zijn leven kunnen aanwenden. Dat is waar. Dat gebeurt veel te vaak. Pas als iemand dood is, komen de vrienden voor de dag. Zijn dat dan wel echte vrienden? Heel vaak niet. Maar hier? Het valt op, dat iedereen blijkbaar al weg is. alleen zij hebben de moed deze liefdesdienst te doen. Onder het kruis moet er iets doorgebroken zijn bij deze broeders. De liefde van Christus. En uit hun twijfel gehaald zijn zij belijders geworden.
Te laat? Nee, want dit nieuwe graf is een belofte. Er komt nog meer. Sinds dit graf van Jezus is de stilte van het kerkhof een ruisen vol verwachting. Voor allen, die Hem hebben lief gekregen en het licht niet meer schuwen.

Berichten: 4992

Woensdag 16 april, Johannes 20: 1-10; Paaslopers.

Pasen dringt maar langzaam door. Terwijl Jezus al opgestaan is en het graf letterlijk opgeruimd achter zich heeft gelaten, worden er tussen de veilige thuisbasis en het bittere graf records hardlopen gevestigd. Eerst Maria Magdalena – heen en weer terug – en Johannes en Petrus. Ze lopen elkaar voorbij. Hardlopers zijn doodlopers. De beweging komt steeds tot stilstand bij het lege graf. Zo kan het geen Pasen worden. Belangrijker is, dat ze alle drie iets zien. Maria Magdelena ziet, dat de steen is weggenomen, Johannes ziet de windselen, Petrus de opgerolde zweetdoek. Geen detail ontgaat hen en ons. Alleen bij Johannes begint paasgeloof te gloren.
Heel deze menselijke beweging komt tot stilstand in de huizen van Jeruzalem. Verontschuldigend voegt de evangelist eraan toe: zij kenden de Schrift nog niet, dat Hij uit de doden was opgestaan. Pasen moet ons verkondigd worden. De Schrift nog niet, dat Hij uit de doden was opgestaan. Pasen moet ons verkondigd worden. De Schrift moet voor ons opengaan! Ons moet gezegd worden: Jezus: Hij leeft! Hij moest wel opstaan en koninklijk zegevieren over de dood. Lees maar wat er geschreven staat. Om dat te horen gaan wij naar de kerk, biddend: ‘En doe ons de Schriften open / zoals Gij het graf ontsluit / dan zullen wij als gedoopten / voorgoed met de uwen lopen / in het paaslicht, dat niemand stuit’ (gezang 80).’

Berichten: 4992

Donderdag 17 april, Johannes 20: 11-18; Noem mij bij mijn diepste naam!

Maria Magdalena is ontroostbaar. Wie, evenals zij, door verdriet overmand is zal zich in haar herkennen. Wat moet deze vrouw huilen. Ze ziet niets en niemand meer, alleen maar zichzelf en haar onbeschrijflijke verdriet. Ze herkent nog maar nauwelijks gezichten. Discipelen, engelen, een tuinman zijn slechts figuren aan wij zij háár verdriet kwijt moet. Heeft ze zich niet te veel gehecht aan Jezus’ aardse gestalte? Zegt ze niet erg vaak ‘mijn Jezus’? Alsof er geen anderen zijn, die Jezus op dit moment ook heel erg missen?
Hier helpt maar één ding. De stem van de levende Here zelf. Hij zegt: Maria! Hij roept haar bij haar naam, dat is haar diepste zelf. Maria keert zich onmiddellijk om, als uit een boze droom ontwaakt. Spontaan zegt ze in haar moedertaal: Rabboeni, wat zoveel betekent als ‘mijn Meester’. Bij je naam geroepen worden door de levende Here, dat is Pasen. En ook: je omkeren naar Hem en Hem aanbidden. Jezus houdt overigens ook afstand. Houd Mij niet vast, zegt Hij, klamp je niet vast aan mijn lichamelijke nabijheid. Want mijn opvaart is niet te stuiten. Ga dat de anderen zeggen! En zo gebeurt. Tranen maken plaats voor het getuigenis van Jezus’ overwinning.

Berichten: 4992

Vrijdag 18 April, Johannes 20: 19-23; Open deuren.

In bijna alle verschijningen van Jezus zit wel een of andere correctie van ons geloof. Maria wordt getroost, maar tegelijk vermaand Jezus niet vast te houden in haar aardse belevingswereld, want Hij vaart op tot zijn Vader. En Hij komt naar ons toe van de andere kant. Ook in de verschijning aan de apostelen zien we een zekere correctie. Achter gesloten deuren – uit vrees voor de Joden – zitten zij bij elkaar. Pasen dringt maar langzaam door. De verkondiging van Maria en de andere vrouwen heeft blijkbaar nog niet veel uitgewerkt. Het is nog steeds een angstig groepje mensen, dat niet weet wat te doen.
Dan staat Jezus opeens in hun midden. Ondanks de gesloten deuren weet Hij toch binnen te komen en hen te bereiken met zijn vredegroet. En als de vreugde dan eindelijk doorbreekt, zet Jezus de deuren wijd open. Zij moeten weg gaan, in de kracht van de Heilige Geest.
‘Gelijk de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik ook u.’ De paasboodschap mag niet blijven hangen binnen de muren van de kerk. Evenmin binnen de muren van ons hart. Open die deuren! Zoals de Vader achter Jezus staat, zo staat Hij achter ons en zendt ons de wereld in. Zending en evangelisatie beginnen al op Pasen. In die zin vallen Pasen en Pinksteren op één dag.

Berichten: 4992

Zaterdag 19 April, Johannes 20: 24-31; Thomas.

Is Maria Magdalena qua geloof een klimopplant die zich het liefst een beetje claimend aan Jezus vastklampend, Thomas is meer een duivel. Raakt iemand hem aan, dan zet hij meteen al z’n stekels op. Thomas begrijpt het niet. Voor hem is het kruis van Jezus met die afschuwelijke spijkers, die maar in zijn hoofd blijven spoken,iets onmogelijks. Hij is boos op God en waarschijnlijk ook op Jezus. Dat heb wel eens. Dat je boos bent, dat iemand van wie je houdt zo geduldig kruis en lijden accepteert. Dat kan toch niet?
Het is goed dat de discipelen Thomas ophalen. Ze hebben Jezus’ opdracht goed begrepen hebben en zijn meteen op zoek gegaan naar Thomas. Uit zichzelf komt zo iemand nooit meer in beweging. En al helemaal niet richting God. op dat punt hebben we als gemeente een heel duidelijke zending door mensen op te zoeken, op te halen en mee te nemen. Door hun zeggen, heel bescheiden wat onszelf en heel duidelijk wat Jezus betreft: ‘ Wij hebben de Here gezien.’

Berichten: 4992

Zondag 20 april, Johannes 21: 1-14; Hij is het weer.

Het is de Here! Soms zeg je dat heel spontaan. Als het je ergens voor bewaard bent. Of bij een jubileum of een verjaardag. Of verrast door een direct signaal van God. Een teken van zijn nabij komen, waardoor je opstaat en de dingen weer aankunt. Soms heel onverwacht, maar ook wel na lang zoeken en wachten op God. Zulke momenten zou je paasmomenten kunnen noemen. ogenblikken dat je merkt, al was het maar in een woord of gebed, dat Jezus de Levende is. Dat Hem alle macht gegeven is, dat Hij de Here is en ons tegemoetkomt en aanspreekt. Spontaan zeg je: Het is de Heer!
Johannes, de disicipel die Jezus bijzonder liefhad, hoor je dat hier zeggen tegen Petrus. Die heeft blijkbaar nog niets in de gaten. Weer is Johannes de eerste, evenals op de paasmorgen. Niet omdat hij scherpe ogen heeft dan Petrus of beter in de verte kan kijken en zo Jezus ineens herkend op het strand. Nee, zo simpel is het niet. Het gaat niet zozeer om kijken als wel om geloven. Als hij tegen Petrus zegt: ‘Het is de Here!’, dan is dan is er met hemzelf iets gebeurd. Dan speurt hij ineens de hand van God, de hand van Christus. Er gaat hem een licht op. En ja, dan zie je hem naar het strand kijken, en dan zegt hij het ook tegen Petrus: ‘Het is de Here!’Hij is het weer: Jezus! Dank Hem.

Berichten: 4992

Maandag 21 april, Johannes 21: 15-18; Pijnlijk moment.

Het is voor Petrus een uiterst pijnlijk moment. Jezus vraagt maar een vraagt maar – er lijkt geen eind aan te komen. En Petrus weet nauwelijks iets te zeggen. Je ziet de altijd zo drukke man stiller en stiller worden. Je hoort hem alleen iets stamelen. Iets van: Here, Gij weet zelf, dat ik U liefheb. Pijnlijk, heel pijnlijk. Je ziet hem zichtbaar ontstellend pijn, het ging hem aan het hart.
Zo zit hij daar, Petrus. Een jonge vent nog. Een die altijd klaar stond voor Jezus en waarschijnlijk voor iedereen. Altijd beschikbaar. Enthousiast, bevlogen. Ook nu weer, bij deze derde verschijning van Jezus. Maar Jezus gaat niet zomaar verder. Er moet eerst nog iets uitgepraat worden. En daarom: ‘Petrus, heb gij Mij lief?’
Petrus werd bedroefd. Wie wel eens ontzettend gefaald heeft erkend dat. Daarom is het goed, dat Jezus hem aanspreekt. Niet om hem af te branden in het bijzijn van de anderen, maar om hem op te pakken, te vergeven en weer een taak te geven. Dat mogen de anderen ook horen. Sommige dingen moeten eerst uitgesproken worden. Voor God of voor iemand die je pijn gedaan hebt. Pas daarna kun je echt verder. Als alles gezegd is. Zulke pijnlijke momenten hebben iets heel bevrijdends. Wat knap je daarvan op.

Berichten: 4992

Dinsdag 22 april, Johannes 21: 19-25; De wereld is te klein.

Over sommige mensen zou je een boek kunnen schrijven, denk je weleens. Zoveel als je met hem of haar meemaakte! Toch zou dat nog wel eens tegen kunnen vallen. Om over één mens een heel boek te schrijven, is het wel nodig dat die persoon zeer boeiend schrijven, is het wel nodig dat die persoon zeer boeiend is. Volgens het laatste vers van dit evangelie is Jezus zo iemand. Over Hem schrijven en alle dingen die Hij deed één voor één beschrijven – daarvoor zijn geen boeken aan te dragen. De wereld zou zelf die boeken niet kunnen bevatten.
Onwillekeurig denk je: overdrijf je nu niet een beetje? Aan alles komt toch een eind? Ja, maar niet aan Jezus en zijn werk! Niet voor niets begon de evangelist Johannes met de eeuwige oorsprong van Jezus, de Zoon van God. ‘In de beginne was het Woord was God!’ Het begin van het evangelie moet je zoeken in de eeuwige liefde van God in Jezus Christus voor alles uit. En zo eindigt hij ook. Met een wereld die te klein is om Jezus’ ontferming en overwinning te kunnen bevatten. Over Jezus zullen we nooit uitgepraat raken. Nooit uitgezongen. Er is geen begin en er is geen eind. ‘De wereld is te klein / Komt, gaat met Jezus mede / in alle eeuwigheden! / Het moet toch Jezus zijn!’

Berichten: 4992

Woensdag 23 april, Psalm 1; Kies niet vooraf.

In de psalmen hoor je mensen spreken tot God. En via hun typisch menselijke en gelovige reactie wil God op zijn beurt weer spreken tot ons en ons de weg wijzen. Soms barst men spontaan uit in een loflied. Dan weer smeken mensen indringend om een teken van genade en klagen God hun nood. Of ze vragen Hem naar de weg in hun leven. Psalm 1 is zo’n typische wegwijs psalm, niet toevallig nummer één van de psalmen. Zalig ben je als je je laat leiden door Gods beloften en geboden, zingt deze psalm. Dan vlieg je nergens uit de bocht. Dan blijf je niet hangen aan rare vrienden, met onrecht laat je je niet in en spotters hebben aan jou niets. Je leven staat als een boom aan een beek. Een boom die groen is van leven.
Maar ga je je eigen weg? Sukkel! Wie zonder God en zijn woorden leeft heeft geen bestaan. Zulke mensen lijken misschien heel wat en doen soms heel dik, maar let op: ze zijn zo dun als kaf. Het waait weg en weg zijn ze. Erg zwart-wit, zegt u misschien. Ja, klopt! Maar zegt Jezus later anders? Je hebt slechts de keus uit twee mogelijkheden. Kies niet voor kaf. Kaf verwaait bij het kleinste zuchtje wind. Maar zalig vast sta je als de weg van God gaat. Je staat als een boom aan een beek. Een boom die blijft groenen, al ben je zo grijs als een duif.

Berichten: 4992

Donderdag 24 april, Psalm 2; Licht ontvlambaar.

Sommige mensen staan bij het minste of geringste meteen in lichterlaaie. Bijvoorbeeld een leraar die op een bepaalde klas overgevoelig reageert. Het is meteen: allemaal nablijven. Of een vader die zich over de kleinste dingen opwindt en in woede uitbarst. Wat een overgevoeligheid. Maar zo is God toch hopelijk niet? Zoiets zegt deze psalm wel. Maar begrijp dat wel goed: Gods toorn is geen uiting van drift, maar heilige woede en bewogen verontwaardiging over het rumoer dat de volken in de wereld maken, op elkaar botsend in afschuwelijke conflicten. Hun rumoer geldt ten diepste God zelf en Gods messiaanse Koning in Jeruzalem. Dat is David en Davids zon Jezus Christus. Van zijn rechtvaardige heerschappij willen ze niets weten. Maar dan grijpt God in.
Terwijl wij nog eindeloos treuzelen om hier of daar te hulp te schieten, is God al opgestaan. Want als mensen verkracht en vermoord worden, omdat ze Jood of Soedanees of zwart zijn, dan ontbrandt zijn toorn inderdaad zeer snel. En ook bij een weinig van zijn toorn kun je je maar beter bergen voor Hem. Gelukkig maar dat God en zijn Koning waken over het recht en dat Hij zo licht ontvlambaar is bij onrecht en gemeenheid. Wie bij Hem schuilen zijn goed af.

Berichten: 4992

Vrijdag 25 april, Psalm 3; Is met ons elke nieuwe dag.

Sommige mensen kunnen je ontzettend dwars zitten. Op school, op je werk of in je familie. Sommige mensen kunnen je ook ontzettend pijn doen, vooral vrienden die je in de steek laten. Dan kan zo deprimerend zijn, dat je er niet meer van slapen kunt en ’s morgens alles je tegenstaat. In zulke situaties kan dit morgengebed van David ons misschien helpen. Volgens het opschrift is het een gebod toen hij moest vluchten voor Absolom. Nota bene zijn eigen zoon. Kinderen zijn zelden alleen maar zegen, soms zelfs helemaal niet. En wat kun je dan nog bidden? Anderen zeggen keihard: houd God er toch buiten, bij Hem is geen hulp. Is dat echt zo?
David legt alles in handen van God en dan doet hij het licht uit en slaapt blijkbaar meteen in. Als hij wakker wordt, is alles nog even deprimerend. Maar je hoort hem gelovig bidden; Gij, Here, zijt mijn schild. Gij zorgt zelf voor mijn eer, de kroon op mijn hoofd. Die krijgt niemand in de modder. En met U kan ik vandaag alle dingen aan.
In goede machten liefderijk geborgen / verwachten wij getroost wat kome mag. / God is met ons des avonds en des morgens, / is zeker met ons elke nieuwe dag.

Berichten: 4992

Zaterdag 26 april, Psalm 4; Welterusten.

Nogal wat mensen hebben moeite met inslapen. Uren liggen ze wakker, soms nacht na nacht. Niet alleen volwassen die gestresst zijn door hun werk, tobben over hun huwelijk of zich grote zorgen maken over een kinderen of kleinkinderen. Ook jonge mensen liggen soms uren wakker. Ontevreden met zichzelf en ontmoedigd door het leven. ’s Nachts komt het plaatje van je leven soms heel zwart-wit op je af en dan lig je wakker. Voor je gevoel is dat eindeloos. Om wanhopig van te worden, nergens heb je meer grip op. Je geloof zakt weg. O, als ik nu maar eens even kon slapen… David lijkt daar geen last van te hebben. ‘In vrede kan ik mij te ruste begeven en aanstonds inslapen,’ zo hoor je hem zeggen. Ik slaap zo in, zegt hij. In vrede er gerust in God. Niet dat zijn leven op dit moment zo vredig is. Bepaald niet. Hij is op de vlucht voor Saul en zijn vrienden beginnen de moed te verliezen. Wie zal ons het goede doen zien? Zeggen ze uitdagend tegen David. Vertrouw je nog steeds op God? David zegt niets. Hij bidt: Here, verhef Gij over ons het licht van Uw aangezicht! En dan: welterusten! Onder Gods ogen kunnen wij onze ogen gerust dicht doen. Ons leven is in zijn hand.

Berichten: 4992

Zondag 27 april, Psalm 5; Vroeg spreekuur.

Volgens de psalmen houdt de Here God vooral spreekuur in de vroege morgenuren. Dat is blijkbaar het beste moment om je tot Hem te wenden. Met grote kans dat God ook iets van zich laat horen of in de loop van de dag nog iets van zich laat zien. In een file overzie je ’s morgens vroeg de dag en besef je wat er allemaal op je af kan komen. Heb je met iemand een belangrijk gesprek. Zie je tegen bepaalde afspraken op? Of word het een heel zware dag? Zulke morgens heb je. Met een schok word je wakker, vaak een uur eerder dan normaal.
Overal ziet deze psalmist tegenstanders, mensen die hem vals beschuldigen. Hij is bang. Bidden kan op zulke vroege momenten heel heftig zijn. Here, hoor naar mijn stem! Hoor mijn angst, hoor mijn hoop, hoor mijn verlangen. Here, ik leg U mijn zaak voor. Ik reken echt op U! En ook: Here, zie ernaar uit dat U me wilt helpen.
Wie in alle vroegte zich zo direct tot God wendt heeft het belangrijkste gesprek van de dag achter zich. Mijn ervaring is vaak, dat wanneer ik eenmaal één goed gesprek gehad heb de volgende gesprekken min of meer vanzelf gaan. Laten we daarom elke morgen beginnen bij God. De morgen, dat is het beste moment. De dag ligt dan verder open. Voor de ogen van God.

Berichten: 4992

Maandag 28 april, Ester 1: 1-11; Schijn.

Het verhaal dat het boek Ester vertelt speelt zich af in de burcht Susan, de hoofdstad van het rijk van de Perzen en de Meden. Ver weg van Jeruzalem dus, ergens achter Bagdad. Hier regeert koning Ahasveros. Met hem wordt Xerxes 1 ( 486-465 v. Chr.) bedoeld. Het is geen vroom verhaal dat verteld wordt. De naam van God wordt niet een keer genoemd, laat staan aangeroepen. Maar het hoofdthema blijft uiterst actueel. Want dat is de uitroeiing van de Joden, die sinds de ballingschap n deze regio’s wonen. Het plan mislukt door het ingrijpen van de Jood Mordechai en zijn nichtje Esther. Het is een verhaal, dat sterk doet denken aan de bevrijding van Israël uit de slavenkampen van Egypte. Gods volk gaat niet onder, maar gaat opnieuw langs een diepe afgrond. Een verhaal dat zich steeds weer herhaalt.
Een en ander begint met een groot feest. Gedurende een half jaar maakt Ahasveros op iedereen grote indruk. Maar het is slechts de buitenkant. Waarschijnlijk gebruikte hij dit feest om een veldtocht voor te bereiden. Op dat terrein was hij overigens niet zo luisterrijk. Zo gaat dat vaak! Achter indrukwekkende gevels vind je nogal een heel donkere kamers. Slaat dat ook op ons?

Berichten: 4992

Dinsdag 29 april, Ester 1: 12-22; Hebbeding.

Koning Vasti voelt er niets voor haar bekoorlijkheid en charme te showen op het feest van haar man met voornamelijk dronken mannen. Een vrouw is geen hebbeding. En dronken mensen zijn altijd walgelijk. Daarom: nee, zij komt niet. En gelijk heeft zij natuurlijk.
Maar nu is er wel een probleem. Haar daad kan grote gevolgen hebben voor heel de samenleving. Een koningin is tenslotte een trendsetter. Als dit een trend wordt, zo hoor je het zevenkoppig kabinet van Ahasveros overwegen, dan kunnen de mannen van hoog tot laag naar hun bevoorrechte positie fluiten. Daarom stellen ze voor meteen krachtig in te grijpen en een eventuele Vasti-golf in de kiem te smoren. Zo gezegd, zo gedaan. Van de flinke Vasti-golf horen we niets meer. Zij staat meteen buitenspel. Vrouwen bleven hebbedingen. Pas eeuwen later zou de emancipatie van de vrouw op gang komen, toen langzaam ging begrijpen waarom Paules geschreven had, dat ‘in Christus noch de man noch vrouw’ is. Dat heeft grotere gevolgen gehad dan de actie van Vasti voor een samenleving, waarin mannen en vrouwen gelijkwaardig met elkaar omgaan en zich samen dienstbaar inzetten voor God en zijn Koninkrijk.

Berichten: 4992

Woensdag 30 april, Ester 2: 1-18; Koningin bij de gratie van God.

Dit verhaal leest als een sprookje. Een totaal onbeduidend meisje haalt plotsklaps de hoogste top. Zij wordt koningin in de plaats van de verstoten Vasti. Leve de koningin! Het lijkt op een missverkiezing met voorrondes en een finale. Ambtenaren van de koning hebben er veel werk aan. Het zoeken van een koningin ging dan ook heel anders dan in onze tijd. Hoewel je ook bij ons niet zomaar prinses bent en mee mag lopen met de koningin. Ook bij ons hebben ambtenaren hierbij soms veel moeilijk voorwerk te verrichten.
Maar mocht je als Joodse vrouw aan zoiets heidens eigenlijk wel meedoen? Op het Jood zijn van Mordechai en zijn nichtje Ester valt immers meteen grote nadruk. Mordechais hart ligt in Jeruzalem en bij God, die in Jeruzalem aangeroepen wordt. Al schijnt Ester zich niet zelf aangemeld te hebben, ze doet wel mee. En een beetje slim verzwijgt ze haar Joodse afkomst op advies van haar oom. Mordechai ziet hier kennelijk de kans van zijn leven. Toch wordt Ester koningin. Zeg maar koningin bij de gratie van God. Om zijn volk te redden en te bewaren. Vandaag danken en bidden wij voor onze koning(in). Moge God ook hem (haar) zegenen voor ons volk.

Berichten: 4992

Donderdag 1 mei, Ester 2: 19-23; Geschiedenis.

Geschiedenis is op elke school een belangrijk vak. Jongeren vragen wel eens: wat moet ik met al die feiten uit de oude doos? Wat moet je daarmee doet? Eenvoudig dit: niet vergeten! Er zijn dingen, die je nooit meer mag vergeten! Er zijn dingen, die je nooit meer mag vergeten. Deze week tussen Konin(sdag)nedag en 5 mei zal dat iedereen in ons land wel duidelijk zijn. In alle kranten en veel tv-programma’s worden we herinnerd aan de Tweede Wereldoorlog, die voor velen in ons land een reis door de nacht was. In stilte denken we aan allen die hun leven gaven voor onze vrijheid. En ook denken we elke keer wee aan alles wat het Joodse volk werd aangedaan. Dat mag nooit meer gebeuren. Met geen enkel volk. Wie gedenkt wapent zich tegen herhaling!
Daarom is geschiedenis zo belangrijk. Wat opgeschreven is, wordt niet licht vergeten. Ook in Pezië wist men dat al. Met succes weet Mordachai, blijkbaar een legere ambtenaar op het departement van binnenlandse zaken, een aanslag op de koning te verijdelen. Daardoor komt hij ook zelf in beeld. Voorlopig wordt echter wordt het echter vergeten, waarschijnlijk zeer tot spijt van Mordechai. Maar het wordt wel opgeschreven. En eenmaal opgeschreven, kan het elk moment in herinnering geroepen worden. Geschiedenis is een belangrijk vak. Dat moet je er niet uitgooien

Berichten: 4992

Vrijdag 2 mei, Ester 3: 1-7; Kniel alleen voor God.

Mordechai wil Haman, die juist minister-president geworden is, niet de verschuldigde eerbied brengen. Waarom niet? Hier geldt toch: ere, wie ere toekomt? Zeker, maar Mordechai heeft blijkbaar meteen begrepen wat de Perzische Haman beweegt. In Mordechais ogen is hij een Agagiet, dat wil zeggen een aartsvijand van Israël oftewel een Amalakiet! Wij zouden zeggen: een pure facist! Mordechai moet dat meteen doorgehad hebben. Werkte hij niet in de ‘poort des konings’, dat wil zeggen op het departement van de koning? Hij zag het als het ware aankomen. Precies zoals in de dertiger jaren van de vorige eeuw een aantal mensen in Nederland en Duitsland heel scherp zagm waarheen het program van Hitler zou leiden. Tot een poging om heel het volk van de Joden uit te roeien. Wat een moed is er dan nodig om positie te kiezen. Vooral als de grote massa nog totaal blind is voor de komende gebeurtenissen.
Mordechai knielt niet. Het is opvallend dat hij er nu geen geheim van maakt, dat hij een Jood is. Onverstandig? Onvoorzichtig? Ongetwijfeld! Maar danken we de bevrijding uit de terreur van het nazisme ook niet aan vele van zulke ‘onvoorzichtigen’, die het compromisloos opnamen voor het volk van God?

Berichten: 4992

Zaterdag 3 mei, Ester 3: 8-15; Pas op voor leugens.

Volkerenmoord! Bij deze tekst moet je wel denken aan beelden en beschrijvingen van wat zich in de Tweede Wereldoorlog heeft afgespeeld in de Duitse concentratiekampen. Niemand werd gespaard! Ouderen en jongeren, kinderen en vrouwen werden afgevoerd naar de vernietigingskampen. Deze geschiedenis lijkt zich eindeloos te herhalen. Wat beweegt toch mensen als de Egyptische farao, als Haman en Hitler? Of de moordenaars in Rwanda en in Bosnië en de aanrichters van de massagraven in Irak? Of de aanstichters van zelfmoordacties tegen Israël? Let erop, dat in Perzië op dat moment geen uitgesproken Jodenhaat leefde. En toch weet Haman met zijn leugens heel gemakkelijk de mensen voor zijn vernietigingsplan te winnen. Het is er blijkbaar, voordat je er goed een wel erg in hebt. Slechts op één punt spreekt Haman de waarheid. Hun wetten zijn anders dan die van andere volken, zegt hij. Dat is waar. Hun regels stempelen hen tot Gods volk bij uitstek. Dat zit de volken dwars. Jodenhaat is haat tegen God! Tegen zijn goddelijke verkiezing! Tegen zijn Koninkrijk! Op dit punt kunnen we niet wakker en waakzaam genoeg zijn.

Berichten: 4992

Zondag 4 mei, Ester 4: 1-9; In stilte demonstreren.

Vandaag vinden we de ambtenaar Mordechai niet op zijn kantoor. Hij heeft een snipperdag genomen om te demonstreren in de stad. Hij weet namelijk precies wat Haman achter de schermen heeft uitgebroed. En iemand moet het volk toch wakker schudden? Gehuld in zak en as en luid jammerend trekt hij door de straten. Een éénmansdemonstratie! Heeft zo’n actie nu wel zin? Haalt dat wat uit? In elk geval trekt Mordechai de aandacht van andere mensen, die meteen zijn voorbeeld volgen. En ook van koning Ester. Zij stuurt eerst iemand naar buiten met een ordentelijk kostuum voor haar oom.
Want wat begint die man ineens raar te doen. Moet hij niet naar zijn werk? Maar daar wil Mordechai niets van weten. Hij heeft kopieën bij zich van Hamans volmacht en smerige plannen. Ester moet iets doen.
Mordechai doet ook wat hij kan. Dat is op zichzelf misschien niet zoveel. Maar wat hij kan, doet hij. Zo gedenken wij vandaag de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. In stilte gedenken is ook een vorm van protest en demonstreren. En herinneren is ook een vorm aan de trouw van God. ‘Hij helpt, met hun bestaan bewogen / die zijn in vrees verward. / Hun bloed is kostbaar in zijn ogen. / Hij draagt hen in zijn hart.’

Berichten: 4992

Maandag 5 mei, Ester 4: 10-17; Gods hand.

In een situatie vol dreiging kan niemand aan de kant blijven staan. Ester lijkt dat even wel te willen doen. Maar wie zich buiten de zaak wil houden dreigt altijd een verkeerde keuze te maken. Zo was het in de jaren van de bezetting. En zo is het op dit moment in tal van landen, waar een onmenselijke dictatuur het voor het zeggen heeft. Mordechai dwingt zijn nichtje Ester dan ook tot kiezen. Laat niet denken, dat zij als enige buiten schot zal blijven. Tegelijk hoor je hem hardop denken. Mordechai, die eerst zijn kans schoon zeg en Ester verbood haar afkomst bekend te maken.
Zo kwam zij aan de top! Maar nu vraagt hij zich af of God zelf hierin niet de hand heeft gehad. Moest Ester daarom koningin worden? Om haar volk te redden?
Soms zie je dwars door de gewone gebeurtenissen heen de hand van God. Als in een flits. Wat kan God zich diep verbergen in het gewone leven. En dan opeens merk je Hem toch. Dan valt ook bij Ester de beslissing. Heel nadrukkelijk vraagt zij om voorbede. Er wordt een vasten georganiseerd. Dat is het wapen van verootmoediging en gebed. Daarmee leggen we ons leven – kom ik om, dan kom ik om! – heel beslist, maar ook getroost in de handen van God.

Berichten: 4992

Dinsdag 6 mei, Ester 5: 1-8; Het geschikte moment.

Ester houdt de spanning erin. Op het moment dat wij denken: nu gaat het gebeuren, nu gaat ze het zeggen, vraagt zij alleen of de koning en Haman ook de andere dag willen komen dineren. Waarom doet ze dat? Aarzelt Ester? Durft ze niet nu het erop aankomt? Nee, het is geen aarzeling! Ester heeft haar beslissing genomen. Ze gaat alles wagen voor haar volk. En toch wacht ze nog, want hoe pakt het uit? De koning toont zich wel heel gewillig. Twee keer zegt hij: wat is je verzoek? Ik zal het inwilligen. Maar die belofte getuigt van wijsheid. Zolang je niet weet waarover het gaat, moet je niets beloven. Daarom wacht Ester nog. Ze voert de spanning op. Het is nog niet het geschikte moment. Morgen, dan zal zij het zeggen.
Wat is het meest geschikte moment? Dat is altijd moeilijk te bepalen. Daar moet je biddend op wachten. Uiteindelijk is het God alleen, die de geschiedenis kan wenden. Hoe vaak heeft Mozes niet voor Farao gestaan? En telkens weer verhardde de Farao zijn hart. Denk ook aan Jezus. Een paar keer per lees je, dat zijn uur nog niet was gekomen. Zijn wachten was geen aarzelen, maar macht. Zo wacht Ester ook nog. Morgen, zegt ze. In één dag kan er nog veel gebeuren. ‘Wacht dan, ja wacht, verlaat u op de Heer!’

Berichten: 4992

Woensdag 7 mei, Ester 5: 9-14; Dwaas.

De haat tegen het Joodse volk zit bij Haman heel diep. Voor zijn vrouw en zijn vrienden zit hij als een klein kind op te sommen wat hij allemaal al bereikt heeft. Zijn carrière in de politiek. Zijn macht en zijn rijkdom. Zelfs bij koningin is hij een gevraagde gast geworden. En toch doet het hem allemaal niets, zegt hij, zolang hij op het departement de Jood Mordechai achter zijn werktafel ziet zitten. Want Mordechai blijft gewoon zitten, hij maakt geen enkele beweging om voor Haman te knielen. Haman kan het gewoon niet langer verdragen. Tot nu toe heeft hij zijn duivelse plan heel keurig geregeld, maar nu duurt het hem te lang.
Mordechai moet opstaan. Hij moet hangen. Wat let je, zeggen zijn vrienden, dat regel jij toch even met de koning? Daarna kun je lekker gaan eten bij koningin Ester.
Haman is helemaal het type van de grote dwaas. Een mens die zich hoog te paard waant en met niets en niemand rekent dan alleen met zichzelf. Geen rekening houden met God en ook niet met wat menselijk is. Gaat dat niet vaak hand in hand? Toen voer de satan in Judas, lezen we in het evangelie. Dat is een verschrikkelijke mogelijkheid. Daarom bidden wij elke dag: ‘En leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze!’

Berichten: 4992

Donderdag 8 mei, Ester 6: 1-11; God spot.

Het bevel van de koning komt voor Haman als een donderslag bij heldere hemel. Wat hij ook verwacht heeft, dit in elk geval niet. In plaats dat Mordechai opgehangen wordt aan een paal van vijftig meter hoogte, en voor ieders oog smadelijk te kijk gezet wordt, wordt hij openlijk gehuldigd. En Haman moet ook nog voor hem uitlopen. Het was nota bene zijn eigen idee. Wat zal die man zichzelf verwenst hebben.
Op de achtergrond hoor je de verteller bulderen van heet lachen. Zo wordt nu eenmaal met de man, die het op Gods volk gemunt heeft! Zo vergaat het allen die zonder mededogen hun handen uitstrekken naar geweld en volkerenmoord. Al wordt er niet op gezinspeld dat God de zaak zo heeft geregisseerd, zijn machtige aanwezigheid achter de coulissen van het leven is onmiskenbaar. Hij heeft hier ingegrepen op een manier die verbijstert en verbaast.
In Psalm 2 lezen we: ‘Die in de hemel zetelt, zal lachen!’ en ‘De Here spot met hen.’ Zo is het gebeurd. Eén slapeloze nacht van de koning en alle stukken staan ineens anders op het bord. Zo redt God alleen. Hij leek afwezig en het was alsof Haman zijn gang kon gaan. Maar zo is het niet: God laat niet met zich spotten. Hij spot met zijn spotters.

Berichten: 4992

Vrijdag 9 mei, Ester 6: 12-14; Ten val komen.

Mooie vrienden heeft die Haman. En ook een heel fijne vrouw. Eerst steunt ze hem samen kritiekloos in zijn persoonlijke wraakactie. Was het idee van die paal van vijftig meter niet hún idee geweest? Maar nu laten ze hem als een baksteen vallen in het gat, dat hij zelf gegraven heeft. Zo gaat dat wel vaker in die kringen. Zolang je ster rijst, heb je vrienden te over! Maar ga je de mislukking in en hen je niets meer te bieden, dan laten ze je gauw los, bang om zelf meegesleurd te worden in jouw afgang. Ze zeggen opeens: ‘Mordechai is een Jood!’Alsof ze dat de dag ervoor niet wisten! Maar nu laten ze merken, dat ze iets vermoeden van het geheimenis van Israël. Van de God, die Israël leidt en redt. Diep verborgen achter de dingen des levens, maar intussen onmiskenbaar aanwezig. Een God die te vrezen is.
‘Dit wordt je totale ondergang,’ zeggen ze, en zo staat Haman totaal alleen. Kan hij nog terug? Of verhardt God zijn hart, zoals Farao in Egypte? Maar dat betekent nooit, dat je niet zelf verantwoordelijk zou zijn voor je beslissingen. Ook niet, dat je geen kant meer uit kunt. Zelfs op Judas deed Jezus nog een hartelijk beroep. Wie echter over Jezus valt, valt dood. Wie vóór Hem valt, vindt het leven.

Berichten: 4992

Zaterdag 10 mei, Ester 7: 1-7; Verkocht.

Wat verkocht is, is van eigenaar gewisseld. De koper kan er mee doen wat hij wil. Dat is onze situatie, zegt Ester. Van mij en van mijn volk. Haman heeft ons met zijn bod van tienduizend talenten zilver gekocht om ons te vernietigen. Van groot tot klein. Zonder onderscheid.
Verkocht! Dat woord heeft iets definitiefs! Als je dat bord voor een huis ziet staan, weet je dat er een beslissing gevallen is. Je hoeft geen poging meer te doen. Je bent te laat, tenzij nog iemand voor je weet te bemiddelen. Wij zijn verkocht, zegt Ester. Alstublieft, schenk mij en mij volk leven! En de koning is haar goedgezind. Zij krijgt het leven.
Verkocht! Dat woord blijft onwillekeurig haken. Zegt Paules niet ergens, dat wij van huis uit allen verkocht zijn onder de macht van de zonde? In het verhaal van Ester wordt wel heel duidelijk wat het betekent als je verkocht bent onder de macht van de duivel en het kwaad. Dan ben je prijsgegeven. Als schapen voor de slachtbank. Dat zijn arme beesten. Ja, zegt dat wel. Maar wacht nog even. Liet Jezus zich niet als een schaap ter slachtbank leiden? Zie op Hem! Vertrouw je toe aan Hem. Daar geldt: gij zijt gekocht en betaald! Niemand kan je nog iets doen. Je bent van Hem.

Berichten: 4992

Zondag 11 mei, Ester 7: 8-10; Gestilde toorn.

Daar hangt hij. Haman, de felle hater van het Joodse volk, aan de paal die hij voor Mordechai bestemd had. In zijn onstuimige toorn heeft koning Ahasveros snel gesproken. Pas na de executie wordt hij weer rustig. Onwillekeurig denk je: is zijn toorn wel terecht? Wordt Haman nu geëxecuteerd, omdat hij verdacht wordt van aanranding of vanwege zijn genocideplan? Maar daarvoor had Ahasveros toch zelf toestemming gegeven? Daarover zegt de verteller niets. Die wil ons slechts zeggen: Gods vijanden vergaan! De duivelen het kwaad winnen het niet in deze wereld, maar God zegeviert.
Toen bedaarde de gramschap van de koning! Op de achtergrond hoor je iets rommelen van de toorn van God. Maar bij God gaat het nooit om een uiting van ongecontroleerde opwinding, maar altijd om een diep gekrent hart. Aan de voet van het kruis van Christus – daar hangt Hij, tussen twee rovers – zien we de volle ernst daarvan. God dank, zijn toorn is bedaard, het is stil geworden in heet hart van God. Zijn liefde won het van zijn rechtvaardige toorn. Het kruis van Jezus is de boom des levens geworden. Zie slechts op Hem! Want wie gelooft in Jezus, heeft eeuwig leven. Maar wie niet gelooft, de toorn Gods blijft op hem ( Joh. 3: 36). ‘God van ons heil, herstel ons, neem ons aan / en doe uw toorn niet over ons bestaan.

Berichten: 4992

Maandag 12, Ester 8: 1-8; God zit nooit vast.

De rollen zijn omgekeerd, maar daarmee is het plan tot vernietiging van de Joden nog niet van de baan. Want koning Ahasveros is een man die gemakkelijk beloften doet, maar weinig haast maakt met het nakomen van het verzoek van Ester. Weken en maanden gaan voorbij. Opnieuw moet Ester zich ervoor gooien. Nu reikt koningin Ester heel het volk Israël de gouden scepter toe. Mordechai krijgt alle volmachten, maar zelf bemoeit de koning zich er niet mee. Want een besluit, dat eenmaal verzegeld is met zijn zegelring, jan niet herroepen worden. Achtergrond hiervan is de gedachte, dat een oosterse koning, die als god vereerd werd, niet kan dwalen in zijn besluiten.
Dat is typisch heidendom. De dingen liggen vast, ze komen zoals ze komen moeten. Daar kan niemand iets aan veranderen. Dat gevoel zit ook diep in ons.
Maar aan de God van Israël is nooit de gevangene van zijn eigen besluit. Hij blijft altijd volkomen vrij te doen wat Hem behaagt. Zijn vrijmacht is zo groot, dat Hij altijd ook nog heel anders kan, zonder aan zichzelf ontrouw te worden. Daarom moeten we Hem vrijmoedig aanroepen. Bidden heeft altijd zin. God laat met zich spreken en luistert als wij tot Hem roepen.

Berichten: 4992

Dinsdag 13 mei, Ester 8: 9-17; Pinksteren en Perzië.

Dit is een heel verrassende ontwikkeling. Velen uit de volken van het land nemen kennis van wat er gebeurd is en sluiten zich aan bij het Joodse volk. En zo lijkt het Esterverhaal uit te lopen op een voorspel van het Pinksterfeest. Ook kunnen we denken aan de uittocht uit Egypte. Toen waren er eveneens vele niet-Israëlieten, die met Mozes meegingen. En ook in het beloofde land zochten mensen aansluiting bij Israël. Dat gebeurt hier dus ook. Helemaal overtuigde bekeerlingen zijn het nog niet. Wat hen beweegt is voornamelijk schrik voor de nieuwe minister-president, de Jood Mordechai. Maar daarmee is niet alles gezegd. De belangstelling voor het Joodse volk is een signaal, dat de volken een vermoeden krijgen van het geheim van Israël. Ze gaan vragen naar Israëls God, in vrees en respect voor zijn heilige Naam.
Later zegt de profeet Zacharia: ‘In die dagen zullen tien mannen uit de volken van allerlei taal vastgrijpen de slip van een Judese man en zeggen: wij willen met u gaan, want wij hebben gehoord, dat God met u is.’ Dat gebeurt ook. En dat is ook Gods bedoeling. Via Israël gaat God om allen volken. De vervulling daarvan is het Pinksterfeest. ‘De volken zullen U belijden, o God, U loven al te saam!’ Ook vandaag doen de volken er wijs aan om op Israël te letten.

Berichten: 4992

Woensdag 14 mei, Ester 9: 1-17; Zalig de vredestichters.

Natuurlijk is het heel gelukkig, dat voor de Joden in Perzië de dreiging in zoverre weggenomen is, dat zij de vrijheid krijgen om zichzelf te verdedigen. Maar slaan zij op hun beurt niet erg door? De Joden richten een slachting aan, zo horen we. Ze zaaien overal dood en verderf. De tien zonen van Haman worden zonder meer gespiest. Mordechai is een gevreesd man! Het lukt koningin Ester om nog een extra dag te krijgen, waarop de Joden in de stad Susan te keer mogen gaan. Ester, Ester, moet dat nu zo? Dit kan toch allemaal nooit Gods bedoeling zijn? Het is maar gelukkig, zo denken wij misschien ook, dat de naam van God in heel dit verhaal niet voorkomt. Want als gelovige hen je hier heel wat uit te leggen.
Dat klopt. Laten we echter niet overheen lezen, dat steeds herhaald wordt, dat zij hun handen niet uitsteken naar de buit. Op zichzelf was dat wel toegestaan ( hst. , vs. 11), maar ze doen het uitdrukkelijk niet. daaraan merk je, dat Mordechai en de zijnen niet uit zijn op pure wraak, maar dat ze vechten uit lijfsbehoud. Niets minder dan hun leven stond op het spel, zoals in de oorlogsjaren ook in ons land het geval was. Als signaal dat ze geen agressors zijn, blijven ze van de buit af. Jezus zegt later: ‘ Zalig de vredestichters, want zij zullen kinderen Gods genoemd worden.’