Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Maandag 17 maart, Lucas 18: 18-27; Hoe kom ik binnen?

Zo simpel en vrolijk als kinderen het Rijk van God binnen gaan, zo moeizaam en onmogelijk gaan volwassenen binnen. De man die Jezus hier aanspreekt, is nog betrekkelijk jong. Toch heeft hij al een hoge functie en is nu al rijk. Verder is hij een heel gelovige vent en is in alles uiterst correct. Nooit hoeft hij zijn moeder of oma zich voor hem te schamen. Type jong econoom of jurist. Altijd goed in de kleren, ook in zijn vrije tijd. Een aangenaam mens om mee om te gaan. Maar bij alles wat hij heeft mist hij iets fundamenteels.
Wat hij mist? Zeg maar: de gelovige openheid en afhankelijkheid die kleine kinderen eigen is. Blijkbaar staat hij er met zijn neus bovenop, als Jezus van de kinderen zegt, dat juist voor zodanigen het Rijk poorten opent. Dat gaat heel eenvoudig, zo lijkt hij te denken. Goede Meester, en ik? Hoe kom ik binnen? Ik met mijn yuppen-pak en yuppen-koffer en mijn yuppen-ziel?
Moeilijk, zegt Jezus. Heel, heel moeilijk. Feitelijk zelfs onmogelijk. Tenzij je – met alles wat je bezit – je handen teruglegt in de handen die je eertijds aanraakten. Een beetje naïf, zegt u?

Berichten: 4992

Dinsdag 18 maart, Lucas 18: 26-34; Wat levert het op?

Petrus is duidelijk onder de indruk. Alleen door alles prijs te geven en Jezus radicaal te volgen, kun je het Koninkrijk van God binnen gaan, zo begrijpt hij. Spontaan, namens heel de groep, zegt hij: Maar dat, Here, hebben wij toch gedaan? Toe U ons riep, toen lieten we al het onze los. Ons werk, onze collega’s, ons huis, tot op zekere hoogte zelfs ons gezin en familie.
En nu, wat levert dit op? Levert het wel iets op? Jezus is ineens heel duidelijk. Plechtig belooft Hij twee dingen. Punt 1: wie om Christus wil zijn huis, zijn baan zijn familie of vrienden moet opgeven, hoeft niet bang te zijn de rest van zijn leven totaal eenzaam de wereld door te moeten. Je ontvangt van Godswege rijkelijk terug. Daar mag je Jezus op aanspreken. Voor jou en je gezin wordt gezorgd. En punt 2: voor wie het Koninkrijk binnen ging, smekend als een tollenaar, afhankelijk als een kind op de arm van z’n moeder of alles prijzengevend als die vissersman uit Galilea, blijft God eeuwig zorg hebben. Ook daar mag je Jezus op aanspreken.

Berichten: 4992

Woensdag 19 maart, Lucas 18: 31-34; Duister.

Jezus neemt zijn twaalf leerlingen apart. Zoiets doe je meestal als je vertrouwelijk wilt praten en je vrienden wilt laten delen in je zorg, je aanvechting of wat dan ook. Jezus is daarop geen uitzondering. Hij vertelt opnieuw van zijn missie naar Jeruzalem en hoe. Hij verwacht daar ontvangen te worden, miskend en gedood. Maar op de derde dag – altijd en overal de dag van de grote wending – zal Hij opstaan.
De discipelen weten er absoluut geen raad mee. Maar liefst drie keer horen we, dat ze van Jezus’ ontboezeming niets begrijpen. Zijn woord is hen duister, in de zin van: verborgen en geheimnisvol. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Want: hoe kan het Koninkrijk van God komen als Jezus gedood wordt? Houdt dan niet alles op? En hoe zou dat bij God kunnen gebeuren?
Zo eindigt de vergadering in klein comité. Donker en deprimerend stil. Niemand die iets durft te zeggen over eigen moeite, angst, boosheid, ongeloof, duisternis.
Maar de dingen hoeven niet donker te blijven. Jezus wil ook ons apart nemen. Spreek je eens helemaal tegen Hem uit en luister naar Hem. Op de derde dag zal Hij opstaan….

Berichten: 4992

Donderdag 20 maart, Lucas 18: 35-45; Jezus staat stil.

Dit is een van de mooiste zinnen uit het evangelie. Jezus staat stil en wacht op een bedelaar. In de buurt van bedelaars versnel je doorgaans juist je pas, want anders heb je er zo tien achter je aan. Zo doet iedereen dat in Jeruzalem en zo doet iedereen dat op het centraal station van Amsterdam of Rotterdam. Als iemand achter je zegt: ‘Meneer, mag ik u iets vragen? loop je snel door. Want je bent niet gek.
Jezus echter staat stil. Hij wacht. Op de blinde bedelaar Bar-Timeüs. Die heeft iets opgevangen van Jezus en schreeuwt om zijn aandacht en ontferming. Blijkbaar zo hard dat mensen voorop hem wel kunnen schieten en hem dat ook heel duidelijk zeggen. Maar Bar-Timeüs blijft roepen. En Jezus staat stil. Dat is een heel mooi moment. ‘Wat kan Ik voor je doen?’ vraagt Jezus ontroerend simpel. ‘Heer, dat ik weer kan zien!’
Jezus raakt hem aan. Je geloof heeft je behouden, zegt Jezus. Ineens omspoelt een zee van licht de bedelaar. Hij stamelt God lof. En in het licht volgt hij Jezus op de weg.

Berichten: 4992

Vrijdag 21 maart, Lucas 19: 1-10; Een snelle bekering.

Soms gaat een bekering wel heel snel. Hoe lang zal Jezus bij Zacheüs in huis zitten? Een uurtje misschien? En daar hoor je Jezus al zeggen: ‘Heden is dit huis redding geschonken… ook deze man is een zoon van Abraham.’ Dat gaat wel heel snel. Voor velen in Jericho te snel.
Hoe kan Jezus nu zoiets zeggen? Zomaar, zonder voorwaarden vooraf. Zonder proeftijdclausule, zonder minimale smartegeldregeling. Ze ergeren zich aan Jezus. Toen Hij een paar uur terug de blinde Bar-Timeüs genas, toen hadden ze allemaal staan juichen. Prachtig. Maar hier bij Zacheüs juicht niemand. Je hoort Zacheüs ook helemaal geen spijt betuigen, geen tollenaarsgebed doen van: O God, wees mij zondaar genadig! Dat hadden ze eerst eens tien keer willen horen. Maar Zacheüs zegt niets. Nou ja, hij belooft zich in te gaan zetten voor de armen, zegt hij. Ja, zegt hij…
Zo keken de mensen naar Zacheüs. Jezus kijkt anders. Vandaag is aan dit huis redding geschonken, want Hij kwam langs en riep Zacheüs bij zijn naam. Dat brak zijn hart en genas het tegelijk. Omkeer tot God kan heel snel gaan.

Berichten: 4992

Zaterdag 22 maart, Lucas 19: 11-27; Blijf alert.

Nu naderen de feestgangers uit het noorden de stad Jeruzalem. De verwachtingen omtrent Jezus neemt ineens sterk toe. zal Hij in Jeruzalem zich presenteren als Messias en zoon van David, zoals de blinde bedelaar Hem had genoemd? Maar Jezus tempert de verwachting. Zo snel komt het Koninkrijk niet. Dat moet nog door heel veel verzet heen. Zoals laatst met Archelaos, een zoon van Herodes. Die reisde af naar Rome, maar het duurde nog een hele tijd voordat hij koning was. Zijn wraak was daarna niet mis. Zonder namen te noemen herinnert Jezus met een gelijkenis aan dit gebeuren.
Zal het het ook zo gaan met Jezus’ koningschap? Let op, zegt Jezus. Het kan nog even duren, dus koester geen overspannen verwachtingen. Ga wel nu al heel bewust aan de goede kant staan. Niet bij de vijanden van de komende Koning. En blijf alert en actief bezig voor het Koninkrijk van God met het evangelie dat je toevertrouwd is.
Overigens: Jezus is geen koning van het type Herodus. God dank: Hij is heel anders. Juist daarom mag Hij verwachten, dat we ons nog veel meer inzetten. Niet uit angst, maar omdat we beseffen dat Hij ons zo nameloos liefheeft.

Berichten: 4992

Zondag 23 maart, Lucas 19: 28-40; Een koning op een ezel.

Wat beoogt Jezus met deze actie? Eerst tempert Hij bewust de verwachting van de mensen met een verhaal, dat het nog wel even duren kan voordat zijn Koningschap een feit is. Om vrijwel meteen daarna het initiatief te nemen tot een Koninklijke intocht op een ezel. Daarbij denken de mensen aan één ding. Als ze de Olijfberg passeren – de plaats waar volgens de profetie van Zacharia de Messias verwacht wordt – gaan alle petjes de lucht in. Ze zijn niet meer te houden. Luidkeels begroeten ze Jezus als de Koning van God.
Waarom doet Jezus dit nu? Hoopt Hij toch op zoiets als erkenning van het volk? Dat niet. Jezus weet wat Hem in Jeruzalem wacht. Toch rijdt Hij bewust Jeruzalem binnen als de messiaanse Koning van God. Maar begrijp dat goed en kijk goed. De messiaanse Koning is een Dienaar, een koning op een ezel. Hij komt de schuld van zijn volk dragen. Niemand op de Olijfberg heeft daar ook voor. Maar de lofzang is terecht. Veel en veel meer dan de zingende mensen beseffen. Wat en bijzondere Koning is Hij

Berichten: 4992

Maandag 24 maart, Lucas 19: 41-48; Tranen over Jeruzalem.

Wat is dat opeens vreemd moment. Terwijl iedereen jubelend voor Jezus uitloopt, begint Hij zelf heel hard te huilen. En wel op het moment dat ze de stad zien liggen. Dat is een bekende plek. De weg maakt daar een bocht en ineens zie je Jeruzalem met haar poorten, torens en tempel. Dat is een moment waarop elk reisgezelschap stil staat en bijna iedere Israëliet even zichtbaar ontroerd is. Op dit punt barst Jezus in tranen uit. Niet van ontroering, maar van groot, groot verdriet.
Waarom hult Jezus zo aangrijpend? Omdat het Hem opeens heel diep raakt, dat Jeruzalem blind is voor zijn persoon, totaal niet inziet dat Jeruzalem blind is voor zijn persoon, totaal niet inziet dat God in Hem met zijn heil voor hun deur staat. Maar ze wijzen Hem af en zullen Hem straks kruisigen. Met deze stad zal het daarom afschuwelijk aflopen. ‘Mensen in Jeruzalem, had toch erkend…! Maar nu: het is om te huilen.’
Een heel aangrijpend moment. Zou Jezus ook huilen over ons en onze steden? Ongetwijfeld. Echter: Jezus gaat toch de stad binnen en verkondigt het evangelie. Al is het vaak om te huilen, Hij geeft de stad niet op. Laten wij het ook niet doen.

Berichten: 4992

Dinsdag 25 maart, Lucas 20: 1-8; Jezus’ volmacht.

Sommige politieagenten hebben de ‘gave’ om op een bijzondere manier naar je papieren te vragen. Nog erger zijn overigens dominees, die soms heel minzaam naar je geloofspapieren vragen. Aan zulke personen moet ik hier even denken. Met een zekere hooghartigheid wordt Jezus in Jeruzalem naar zijn papieren gevraagd door een brede delegatie van geestelijke leiders. Zeg eens: wat voor bevoegdheid hebt U eigenlijk? Bent U een afgestudeerd rabbi? Hebt U wel een kerkelijke zending? Of hebt U een profetische zending rechtstreeks uit de hemel? Wij zouden uw diploma’s en volmachten wel eens willen zien.
Maar Jezus draait de vraag meteen om. Wat voor zending had volgens u Johannes de Doper? Uit de hemel? Als ze geen ja of nee willen zeggen, geeft Jezus ook geen antwoord. Maar eigenlijk heeft Hij het toch gezegd. Zijn bevoegdheid is van boven, van God. Wie luistert naar Jezus voelt dat ook meteen aan. Jezus spreekt met het gezag van God. Zijn zending kan geen vraag zijn. Wel hoe wij reageren. Ja of nee. Laat het geen nee zijn. Luister dan liever nóg eens naar Hem.

Berichten: 4992

Woensdag 27 maart, Lucas 20: 9-19; God weet niet van opgeven.

Er zijn mensen die in hun zorg om hun kind of een vriend, die van zijn leven een puinhoop maakt, van geen opgeven weten. Zo iemand is ook heer van de wijngaard uit dit verhaal. Verschillende slaven, door hem uitgestuurd om de pacht te innen, komen zwaar aangeslagen en mishandeld terug van hun missie. Die pachters zijn kwaaie jongens, dat is duidelijk. Die moet je niet onderschatten.
Maar in plaats van nu meteen de ME in te schakelen en korte metten met hen te maken, stuurt de heer zijn geliefde zoon. Voor hem zullen ze respect hebben, meent hij. Maar dat blijkt een vergissing. Het loopt op een drama uit. De zoon wordt vermoord. En de heer – bedoeld is God – lijkt de grote verliezer. Of nee: wij mensen zijn de grote verliezer. Of nee: wij mensen zijn de grote verliezers. Want nu zal God komen en afrekening met ons houden…
Wacht! Jezus zegt nog iets. Over een afgekeurde steen die God zal oppakken en een ereplek en een ereplek geven. ‘Van de Here is dit geschied en het is wonderlijk in onze ogen.’
Dan slaat op Jezus en zijn opwekking door God uit de dood. Wie dat in deze weken weer ontdekt, wordt stil en kan zich niet genoeg verbazen over God. God weet van geen opgeven. Daar staan Jezus’ kruis en opstanding voor in.

Berichten: 4992

Donderdag 27 maart, Lucas 20: 20-26; Wiens beeld draag je zelf?

Munten zijn intrigerende stukjes metaal. Ze zeggen in wiens machtsgebied je je bevindt. In Jezus’ dagen was het daarom een hele kwestie of je als oprechte Jood aan de Romeinse keizer, met zijn goddelijke pretentie, wel belasting mocht betalen. Via vrome spionnen – een soort verraders in zwart pak – vragen de overpriesters en Schriftgeleerden Jezus om een uitspraak. Zegt Hij: keizer nee – dan hebben ze een mooi punt voor een politiek gekleurde aanklacht. Zegt Hij: keizer ja – dan maakt dat geen echt principiële indruk.
Maar Jezus doorziet hen meteen. Op zijn verzoek tonen ze Hem eerst een munt. Schijnbaar wat naïef vraagt Hij wiens afbeelding en schrift de munt draagt. Van de keizer? Mooi! Geef dan de keizer wat de keizer toekomt en, zo voegt Hij toe: ‘Geef God wat God toekomt.’
Die laatste woorden boren diep heel diep. Alsof Jezus vraagt: wiens beeld draag je zelf? En naar wiens machtsgebied wijst dat? Toch naar dat van God? Geef God dan wat Hem toekomt. Tegenover de keizer zal dat vaak ja betekenen, soms ook nee. Want Góds beeld dragen wij zelf. Alle dagen en overal. Je bent van Hem. Zijn Schrift ken je en aan zijn gebod wen je!

Berichten: 1331

MARIO216 schreef:

Dinsdag 18 maart, Lucas 18: 26-34; Wat levert het op?

Petrus is duidelijk onder de indruk. Alleen door alles prijs te geven en Jezus radicaal te volgen, kun je het Koninkrijk van God binnen gaan, zo begrijpt hij. Spontaan, namens heel de groep, zegt hij: Maar dat, Here, hebben wij toch gedaan? Toe U ons riep, toen lieten we al het onze los. Ons werk, onze collega’s, ons huis, tot op zekere hoogte zelfs ons gezin en familie.
En nu, wat levert dit op? Levert het wel iets op? Jezus is ineens heel duidelijk. Plechtig belooft Hij twee dingen. Punt 1: wie om Christus wil zijn huis, zijn baan zijn familie of vrienden moet opgeven, hoeft niet bang te zijn de rest van zijn leven totaal eenzaam de wereld door te moeten. Je ontvangt van Godswege rijkelijk terug. Daar mag je Jezus op aanspreken. Voor jou en je gezin wordt gezorgd. En punt 2: voor wie het Koninkrijk binnen ging, smekend als een tollenaar, afhankelijk als een kind op de arm van z’n moeder of alles prijzengevend als die vissersman uit Galilea, blijft God eeuwig zorg hebben. Ook daar mag je Jezus op aanspreken.

Ja, God is de bron van warmte, die een hele familie kan vervangen, partner, kinderen, alles....zorg op maat...wat je nodig hebt geeft Hij je....warmte in overvloed....zoveel warmte....hoe is het mogelijk.

Berichten: 4992

Vrijdag 28 maart, Lucas 20: 27-38; Voor Hem leven zij allen.

Over de opstandeling der doden leven er heel wat gevoelige vragen. Hoe zullen de mensen eruit zien? En zullen we elkaar nog kennen? Vooral voor kleine kinderen is dat belangrijk. Als vader en moeder straks maar in de buurt zijn… En wat als je twee of drie keer getrouwd bent geweest? Wie kijkt er dan naar je uit?
De Sadduceeën verwezen al dit soort vragen regelrecht naar de prullenbak, vanuit hun overtuiging dat er geen opstanding der doden is. Met een ingewikkeld voorbeeld proberen ze Jezus op dit punt vast te praten.
Maar Jezus laat heel hun verhaal helemaal voor wat het is. Over de andere zijde moet je niet zo menselijk denken, zegt Hij eigenlijk. Want daar ben je de dood voorbij. God is geen God der doden, maar van levenden. En voor Hem leven zij allen.
Dat is heel troostvol. Zij leven voor God. Alle andere vragen zijn daardoor nauwelijks nog van belang. De mensen die ons ontvielen leven voor God. Man of vrouw, een zus, één van je kinderen. Wat deed pijn om dat kind los te laten. Wees getroost: God is een God van levenden. En Hem leven en loven zij allen. Ook de kleinsten.

Berichten: 4992

Zaterdag 29 maart, Lucas 20: 39-44; Zoon en Heer.

Het wordt helemaal stil rond Jezus. Men durft Hem niets meer te vragen, bang als men is meteen ontmaskerd te worden. Intussen brandt op het tempelplein de vraag: wie is Jezus nu precies? Daarover gaan de gesprekken. Ik denk dat het heftig en emotioneel was. Is Hij de Messias van God? Is Hij de beloofde zoon van David? Maar Hij treedt op in de tempel, als was Hij de Heer, de Zoon van God zelf. Dat kán toch niet.
Nu begint Jezus zelf. Het is het laatste wat Hij over zichzelf zegt op het tempelplein. Het zijn maar een paar zinnen. Is de Messias de zoon van David? Lees Psalm 110 nog eens! Die psalm was namelijk heel geliefd, want daarin wordt geprofeteerd, dat een keer voor de troon van de Messias alle vijanden zich diep zouden buigen. Herodes en Pilatus en al die ellendige Romeinen voorop. Maar wat zegt David precies?
Noemt hij de Messias niet nadrukkelijk Heer? Zelfs ‘mijn Here’? Het is duidelijk: de zoon van David is Heer! God zal Hem verhogen. Overigens: voordat iemand voor Hem zal buigen, zal Hij zelf het diepst buigen aan het kruis van Golgotha. Duizend, duizend maal o Heer, zij U daarvoor dank en eer.

Berichten: 4992

Zondag 30 maart, Lucas 20: 45 – 21: 4; Arme vrouw, gezegende vrouw.

Overal kun je ze tegen komen: mensen die altijd met zichzelf bezig zijn. Ook in de kerk kom je ze tegen, daar ook wel ( door ds. A.F. Troost) giraf-achtigen genoemd. Vanwege de lange nek waarmee ze zelfvoldaan rondkijken.
Jezus neemt geen blad voor de mond. Terwijl heel het volk erbij staat en alles kan horen, neemt Hij Schriftgeleerden van het girafachtige type op de korrel. Zij, met hun kleurige dure mantels, hun interessant doenerige gesprekken op de markten, op recepties en allerlei publieke bijeenkomsten. Zien en gezien worden. Bij elke belangrijke maaltijd zitten ze vooraan. Nee, niet bij een arme weduwe. Daar laten ze zich alleen zien als er iets te halen valt en dan weer weg. Ook in de synagoge altijd vooraan. En lang bidden voor de schijn… Hun oordeel zal dienovereenkomstig zijn, zegt Jezus. Ook in de hel zullen ze vooraan zitten…
Kijk, daar loopt een weduwe, zegt Jezus opeens. Zag je wat zij in de offerkist deed. Niet veel, zeg je”? Je keek juist weer naar een rijke Schriftgeleerde? Ik zeg je: alles gaf die vrouw. Alles. Met die paar penningen vertrouwde zij haar hele leven aan God toe. Arme vrouw, gezegende vrouw!

Berichten: 4992

Maandag 31 maart, Lucas 21: 5-36; Zelfs geen haar.

Jezus laat er geen misverstand over bestaan, dat aan zijn komst op de wolken van de hemel, een tijd van heftige strijd, vervolgen en verdrukking voorafgaat. Zelfs de meest vertrouwde familieleden en vrienden kunnen zich van je afkeren, zegt Hij, en je overleveren aan koningen van het type Herodus. Sommige van jullie zullen zelfs gedood worden. Het is echter vreemd dat Jezus er vrijwel meteen aan toegevoegt, dat er toch geen haar van hun hoofs verloren zal gaan. Onwillekeurig denk je: hoe kan dat nou?
Jezus wil ons over zijn komst twee dingen zeggen. In de eerste plaats: onderschat dat moment niet. Gods nieuwe wereld scheurt zich naar binnen. Dat zal als bij elke geboorte veel pijn kosten. In die fase zal het er hard aan toe gaan voor wie op God en op Jezus hun hoop hebben gevestigd. Ze moeten met zware tijden en aanvechtingen rekenen, zelfs met de dood als martelaar. Maar in de tweede plaats heb daarvoor geen angst! Want in dat moment zal God je bewaren. Zelfs zo dat je geen haar gekrenkt wordt. Ook in de dood zullen zijn handen om je heen. Om je hoofd en je haar. Daarom: blijf trouw op je post. Er gebeuren er dingen, waardoor je deze oude wereld voelt wankelen, hef dan je hoofd omhoog. ‘Zie op naar Mij: / Ik blijf nabij. / Ik houd u vast in ’t lijden. / Niets zal u van Mij scheiden.

Berichten: 4992

Dinsdag 1 april, Johannes 12: 1-11; Liefde sterker dan de dood.

Nog één keer bezoekt Jezus zijn vrienden in het dorpje Batanië. Hij is bewust van die dingen die op Hem afkomen. Lazarus is aan tafel opvallend stil. Jezus zelf ook. Martha daarentegen is opvallend stil. Jezus zelf ook. Martha daarentegen is opvallend actief en loopt druk heen en weer. Maria is eigenlijk de enige die spontaan en openhartig reageert. Zij is niet bang voor emotionele toestanden of moeilijke gesprekken. Was het haar taak de gasten welkom te heten en hun voeten te wassen? Ineens staat ze bij Jezus en zalft met kostbare nardusmirre zijn voeten die ze even later afdroogt met haar haar. Volgens Marcus moet ze heel de fles zelfs uitgegoten hebben over Jezus’ hoofd. En heel de ruimte geurt van de mirre.
Een wel erg duur gebaar, zegt u misschien? Ja, dat vindt Judas ook. Hij is zo iemand die van alles weet wat het kost. Judas is bovendien een dief. Jezus neemt het voor Maria op. Hij zegt: Laat haar begaan! Zij dacht aan Mij en aan het offer dat Ik ga brengen om mensen te verzoenen met God. Zij dacht al aan mijn begrafenis. En toen speelde geld even geen rol. Toen moest ze gewoon iets zeggen. Iets doen. En toen kwam dit liefdevolle gebaar en geschenk. Het heeft Jezus duidelijk heel goed gedaan. Als ze zijn lichaam straks van het kruis afnemen om te begraven, geurt de mirre nog. De geur van liefde die sterker is dan de dood.

Berichten: 4992

Woensdag 2 april, Johannes 12: 20-28a; Ontroering.

Er zijn afspraken die je eindeloos voor je uit schuift, omdat ze heel diep ingrijpen in je leven. Een belangrijke operatie bijvoorbeeld. Of het afscheid nemen van iemand. Zeker als het gaat om afscheid nemen voorgoed. Je weet, dat het komt, maar gelukkig is het nu nog niet zo ver. Maar ineens is het er. Je voelt een brok in je keel. Je lip trilt van ontroering, je kunt even niet praten. Zoiets hoor je hier ook van Jezus.
Opeens zegt Hij: ‘Nu is het uur gekomen, dat de Zoon des mensen verheerlijkt moet worden!’ Regelmatig lees je in dit evangelie, dat zijn uur nog niet was gekomen.
Elke keer klonkt het: nog niet, nog niet! Maar als enkele Grieken vragen of ook zij Jezus eens zouden mogen zien en ontmoeten, beseft Jezus blijkbaar ineens dat nu zijn uur aangebroken is. Het uur van zijn overgave, van zijn lijden en sterven. Voor Joden én Grieken! Voor ieder van ons. En evenals wij op zo’n moment reageert Jezus diep ontroerd. Hij bidt bewust niet: ‘Vader, verlos Mij uit dit uur!’, maar juist vol overgave: ‘Vader, verheerlijk Uw naam!’ Zo mogen wij ook bidden, schuilend bij Jezus. In onze bange uren en meest aangrijpende ogenblikken zijn we niet alleen! Hij gaat ons voor. Door het donker naar het licht! Vader, verheerlijkt Uw naam ook in mijn leven!

Berichten: 4992

Donderdag 3 april, Johannes 12: 28b-36; Verhoging.

Wie de aandacht wil trekken moet op een opvallende plek gaan staan. Op een balkon, een podium of een preekstoel. Of op een troon gaan zitten. Iedereen kan je dan zien en horen. Een verhoging geeft aan je persoon altijd extra gewicht. En zelf heb je overzicht, de mensen kijken naar je op, ze verwachten iets van je.
Maar dat kun je toch niet zeggen van een schavot of een kruis? Toch zegt Jezus het zo. Het kruis betekent voor Hem verhoging. Binnen enkele dagen zullen de mensen de hand aan Hem slaan. Ze zullen Hem aan het kruis spijkeren, met de bedoeling Hem zo diep mogelijk te vernederen. Want groter dieptepunt dan sterven aan een vervloekt stuk hout is niet denkbaar.
Maar Jezus denkt aan verhoging: ‘Ieder zal naar Mij opzien, en Ik zal allen tot Mij trekken.’ Het kruis van Jezus is namelijk niet alleen een afschuwelijk sterven. Zijn dood is niet het trieste of moedige slot van een man die zijn idealen trouw bleef tot in de dood. Nee, zijn dood is veel meer. Zijn dood is de doodsteek voor alle macht der duisternis. Zijn kruis is het punt waar het licht begint te stralen en het donker verdwijnt. Daarom is het kruis voor Jezus verhoging. En verhoogd aan het kruis trekt Hij alle mensen naar zich toe. Joden en Grieken. Uit het donker naar het licht. Zie op Hem! Zijn kruis is een troon. Vanaf het kruis regeert Christus de wereld.

Berichten: 4992

Vrijdag 4 april, Johannes 12: 37-43; Voor ongeloof geen excuus.

Waarom geloven die mensen in Jeruzalem niet in Jezus? Vrijwel alle dagen zien ze of horen ze dat Hij indrukwekkende tekenen doet. En toch blijven ze Hem afwijzen als de gezondene van God. de evangelist kan dat slechts verklaren met een verwijzing naar de profetie van Jesaja. Volgens die profetie is het eigenlijk God zelf. Die soms mensen verblindt en hun harten toesluit als een ondoorgrondelijk oordeel van God. Dat zou op zichzelf veel verklaren. Echter, als het zo is: heb je dan niet eigenlijk altijd een excuus voor je ongeloof?
Ja maar, wacht nog even. De evangelist signaleert tegelijk ook iets anders. Vele Joodse oversten hebben diep respect voor Jezus en eigenlijk geloven ook zij, dat God met Hem is en dat Hij de waarheid van God is. Maar, zegt de evangelist, ze zijn allemaal bang voor hun baantje. Ze voelen aan dat ze, als ze voor hun geloof in Jezus uitkomen, grote kans lopen hun functie te verliezen. Daarom houden ze zich heel stil. Dat is dus ook een kant. Ongeloof heeft vaak wel degelijk een reden. Men maakt een afweging, waarbij vooral op eigen belang gelet wordt. Wij ook? Het is toch een kwestie van kiezen. En niks goddelijke verbinding dus. Met andere woorden: ongeloof is nooit te excuseren.
Aan Christus ligt het niet. Hij biedt zich aan. En wat kun je nu tegen Hem hebben?

Berichten: 4992

Zaterdag 5 april, Johannes 12:”44-50; Jezus’ laatste woord.

Volgens de evangelist Johannes zijn dit min of meer Jezus’ laatste woorden geweest voor het grote publiek in Jeruzalem. Hierna komt niets meer, behalve gesprekken met de intieme kring van zijn discipelen. Vandaag lazen we dus Jezus’ laatste publieke preek. Wat zegt Hij daarin? Hij zegt: Ik ben als een licht in de wereld gekomen! Mijn zending van God was in de wereld gekomen! Mijn zending van God was in de eerste plaats: licht laten schijnen. Overal lampen aandoen. In donkere kamers van schuld en van angst, van moeite en verdriet. Mensen oprichten en troosten! Vergeving schenken en verzoening bieden, zodat ze weer zicht kregen op God en op zichzelf.
Er werd Jezus veel verweten. Hij zou keihard zijn in zijn oordeel. Hij zou arrogant zijn en overlopen van pretenties. Hij zou negatief zijn en onhandig met Farizeën. Hij zou… Maar mijn zending was vooral heel positief, zegt Jezus. Als een licht schijnen, het donker verdrijven en het licht laten worden in een mensenleven. In zijn laatste preek heeft Hij dat nog één keer heel duidelijk en uitnodigend gezegd. Gods eerste woord was licht. Zo ook Jezus; laatste woord. Daarom de raad: laat het donker het niet winnen, maar ga bewust in zijn licht staan!

Berichten: 4992

Zondag 6 april, Johannes 13: 1-11; Liefde tot het einde.

Jezus heeft ons liefgehad tot het einde. Onder dit opschrift vertelt de evangelist Johannes het eigenlijke lijdensverhaal van Jezus. Het is avond geworden en de nacht valt over Jeruzalem. De nacht van verraad en verloochening. Van onbegrip en alleen gelaten worden. Jezus weet dat. Daarom grijpt Hij deze gelegenheid aan om heel bijzonder zijn liefde te laten zien. Hij staat op van de maaltijd. Hij legt zijn kleren af, doet een schort aan en laat water in een kom lopen en begint de voeten van zijn discipelen te wassen.
Johannes is dat duidelijk nooit vergeten. Elk detail staat in zijn geheugen gegrift. Als een vertraagde film laat hij het ons allemaal zien, en nog voel je de spanning. Iets van: hoe was dar mogelijk. Dat Hij dát toen deed! Wat heeft Hij ons ongehoord groots zijn liefde laten zien op die laatste avond. Tot het einde en het einddoel van Gods plan. Hier past geen goed bedoeld protest. En ook geen ijver zonder verstand. Alleen maar gehoorzaam en verbaasd je laten dienen door Hem. Zijn liefde aanvaarden, beschaamd, verwonderd en stil. En het licht van zijn liefde in deze nacht laten stralen. Wat Jezus hier doet, is geen afgang, maar een heengaan. Voor ons. Hij heeft ons liefgehad. Tot dat einde!

Berichten: 4992

Maandag 7 april, Johannes 13: 12-20; Heer en slaaf.

Natuurlijk staat een slaaf niet boven zijn heer. Evenmin een gezant boven zijn zender. Dat lijkt een waarheid als een koe. Er zijn mensen, die het voor het zeggen hebben en mensen, die luisteren moeten. En de laatste moeten de rollen niet willen omkeren, want dan wordt het een janboel. In de kerk, in een gezin en overal in de samenleving.
Uit Jezus’ mond betekent deze waarheid als een koe niets minder dan een aardverschuiving. Want wie is hier de heer en de zender die boven alles staat?
Jezus Christus zelf! Maar Hij maakt zich zo klein, dat Hij de voeten van zijn discipelen wast. Jezus draait de rollen totaal om. Op een manier die ons vreemd en nieuw is, want elkaar de voeten wassen – daarvoor heeft niemand van ons spontaan een gave gekregen. Elkaar de oren wassen gaat ons beter af. Maar Jezus zegt: Zalig zijt gij, als gij doet, wat Ik u voor deed, want daar ga je in mijn spoor. En anderen zullen dat zeker aan je merken.
Een slaaf staat niet boven zijn heer. Is dat vanzelfsprekend? Zalig zijn we, wanneer wij deze waarheid van Jezus heel praktisch doen.

Berichten: 4992

Dinsdag 8 april, Johannes 13: 21-30; Judas.

Wat beweegt Judas om Jezus te verraden? Was hij in Jezus teleurgesteld of ging het hem alleen maar om geld? ‘De satan voer in hem’, zo lezen we. Maar dat geldt zeker niet als verzachtende omstandigheid. Het is Judas zelf die de satan toelaat in zijn hart. Zijn teleurstelling en geldzucht voor de satan niet vaak open deuren om binnen te komen? Kijk goed uit op dit punt!
Het valt op dat Jezus Judas niet openlijk als verrader aanwijst. Eerst zijn er alleen aanduidingen. Dan wordt Hij concreter: ‘Eén van u zal Mij verraden!’
Ten slotte wijst Jezus hem aan, maar zo, dat slechts een paar discipelen het begrijpen. Jezus verraadt Judas niet, Hij wacht zo lang mogelijk. Maar als Judas zich betrapt voelt, geeft hij zich ineens helemaal over aan zijn duivels plan. ‘Toen voer de satan in hem…’ En Judas gaat meteen weg. Het zal Jezus intens pijn gedaan hebben. Maar verrast is Hij niet. ‘Wat je doen wilt, doe het met spoed’, zegt Hij. In zekere zin zet Jezus zelf Judas in beweging. Want wat de satan ook doet, Jezus’ Koninkrijk komt toch. Ook hier houdt Jezus de regie in handen.

Berichten: 4992

Woensdag 9 april, Johannes 13: 31- 38; Johannes 13: 31-38; Lijden en licht.

Nu Judas weg is, begint het lijden van Christus heel dichtbij te komen. De mensen die naar Hem grijpen, Hem binden, verhoren en vernederen komen naderbij. Nu, zeggen wij, begint die bittere gang en die zal eindigen aan het kruis. Maar Jezus zegt: ‘Nu is de Zoon des mensen verheerlijkt!’ En God is in Hem verheerlijkt! En nog eens herhaalt Hij: verheerlijkt. Dát is bezig te gebeuren.
Zo ziet Jezus opnieuw de weg die voor Hem ligt. Dat is niet de gang van een verliezer, maar een overwinningstocht. Geen afgang, maar glorie. Geen weg in de dood, maar tot het leven.
Dat komt bij ons vreemd over. Aan lijden kunnen wij weinig heerlijks ontdekken. Daar lopen we, als het even kan, met een grote boog omheen. Maar Jezus houdt zijn blik gericht op het doel. Hiervoor kwam Hij. Om met zijn offer aan het kruis God de eer te geven, de schuld te betalen, de dood te overwinnen.
Daar straalt Gods glorie. Van de macht van zijn liefde. Die steker is dan alle duisternis, die wij oproepen…
Dit licht overwint. Want zo dicht wil God in zijn Zoon bij ons zijn. Daarom juicht Jezus nu reeds. Schuilend bij Hem moeten wij ons in ons lijden omgeven door zijn heerlijkheid.

Berichten: 4992

Donderdag 10 april, Johannes 18: 1-11; Macht en onmacht.

Wie zoekers jullie? Met die vraag overvalt Jezus zijn eigen overvallers in het nachtelijk donker van Getsemane. Een bonte stoet mensen, aangevoerd door Judas, kom op Hem af. Tot de tanden gewapend. Zo bang zijn zij kennelijk. Met lantaarns en fakkels lichten ze zichzelf bij, op zoek naar Jezus. Hun doel is Hem te overvallen en heimelijk af te voeren, zodat er geen haan naar kraait. Dit is een overval van de haat en de hel. Maar voordat zij in actie komen, overvalt Jezus hen. Ineens staat Hij voor hen. Wie zoeken jullie? Jezus de Nazoreeër? Ik ben het!
Die paar woorden van Jezus zijn machtswoorden. Meteen deinzen de overvallers terug en met hun wapens, fakkels en lantaarns vallen ze machtloos over elkaar heen. Tegen Jezus’ macht zijn zij niet opgewassen. Ze zijn overvallen door Hem en de macht van zijn liefde. Hebben zij het begrepen? Nee, ze staan alweer overeind. Nu laat Jezus hen begaan. Hij is bereid. Beschermend legt Hij zijn handen eerst nog om zijn discipelen. ‘Als jullie Mij zoeken, laat dezen dan heengaan.’ Tegelijk strekt Hij zijn handen uit en láát zich binden. Die liefde – en niet het zwaard van Petrus – zal het winnen van de haat. De haat in onze wereld. En ook zo vaak in ons hart.

Berichten: 4992

Vrijdag 11 april, Johannes 18: 12-27; Zonder mij kunt gij niets doen.

Jezus wordt verhoord. Annas is vooral geïnteresseerd in Jezus’ discipelen en in zijn leer. Leidt Jezus in het geheim mensen op voor een soort Gideonsbede? Is zijn leer staatsgevaarlijk? Op dat terrein lijkt Annas een aanklacht tegen Jezus te zoeken. Dat is ook voor Jezus’ disicpelen riskant. Maar Jezus heeft niets te verbergen. Vraag hun maar, die Mij gehoord hebben. Getuigen zijn er genoeg. Hierop krijgt Hij een harde klap in zijn gezicht. Dat is gebruikelijk bij dit soort verhoren.
Intussen wordt buiten juist een kroongetuige aan de tand gevoeld: Petrus. Over Jezus, zijn Meester. Hoorde hij er ook niet bij Hem? De portierster herkent hem. En nog iemand. En ook een familielid van Malchus, die herhaaldelijk aan zijn oor voelt of het er nog wel aan zit. Maar Petrus ontkent. Hij weet van niets. Dan kraait een haan.
Dat geluid kennen ook wij maar al te goed. wat vallen wij vaak door de mand. Wij die ook wij het vaak gemakkelijk afweten. Beschamend vaak. Wat had Jezus ook weer gezegd? Dit: ‘Zonder Mij kunt gij niets doen.’ Daaraan herinnert ons het hanengekraai. Het is waar: zonder Hem zijn wij nergens.

Berichten: 4992

Zaterdag 12 april, Johannes 18: 28-40; Toch een koning.

Jezus is niet uit op een ereplaats in de rij van koningen en machthebbers van deze wereld. Even heeft Pilatus dat gedacht, omdat de aanklacht in die richting wees. Maar nee, zo zit het niet. Pilatus behoeft niet bang te zijn voor een revolutie in Jeruzalem. Anders zouden Jezus’ volgelingen wel voor Hem gestreden hebben. Jezus is een ander soort koning dan hij gewend is te ontmoeten. Een beetje vreemd misschien, maar niet gevaarlijk. Iemand uit het alternatieve circuit, gewoon niet van deze wereld. Kan Pilatus werkelijk gerust zijn?
Allerminst! Jezus’ pretentie reikt veel verder dan een greep naar de macht in Jeruzalem. Zijn koningschap komt dan wel niet op uit deze wereld, het zal echter niets en niemand hier met rust laten. Hij eist alles voor zich op. Goed beschouwd betekent dat een revolutie zonder weerga. Pilatus heeft dat ergens aangevoeld. Dus toch een koning, zegt hij. Hier is hij ineens dicht bij de waarheid van Jezus’ koningschap. Hij is er helemaal niet gerust op. Als het erop aan komt, is omtrent Jezus’ koningschap de leugen hem liever dan de waarheid.
Doe niet als Pilatus. Laat Jezus’ Koning zijn over heel uw bestaan. Alleen wie dat doet kan gerust zijn. Je leven ligt dan vast in zijn handen.

Berichten: 4992

Zondag 13 april, Johannes 19: 1-16a; Kijk goed.

Daar komt Hij. Opgelet. Pilatus brengt Hem naar buiten. Als Jezus voor onze ogen verschijnt, houd je je adem in. Hij is gegeseld, toegetakeld, het hoofd met doornen gekroond, een purperen koningsmantel om de schouders. Wat een gezicht! Wat een beklagenswaardig persoon. ‘Zie de mens!’, roept Paules, in de hoop dat medelijden het zal winnen van de losgebroken haat. Je knippert met je ogen. Wat kunnen mensen elkaar verschrikkelijke dingen doen. Het liefst wend je je blik af. Want dit gezicht is een schreeuwende aanklacht aan ons adres.
Stop! Kijk goed! Zie, de mens! Zijn wij ons eigen gezicht. Hoe langer je kijkt, hoe meer je van jezelf herkent. Die mantel vol vlekken. Bloedrood. Die doornen. Daar stikt het van in ons leven. Ik kan er niet meer tegen, zeg je soms. Nee, ik ook niet. Maar wacht nog een moment, want wie staat daar? Jezus, de Zoon van God. Vernederd en bespot om ons. In onze huid gekropen. Wat heeft Hij ons nameloos liefgehad. Nee, medelijden wint het niet, maar liefde. Eindeloze liefde. Alles, wat Hij draagt stamt van ons. Zie, de mens! Zie de Jezus hier staan! En stamel iets van: ’t is al voor mij geschied.

Berichten: 4992

Maandag 14 april, Johannes 19: 16b – 37; Ook wij.

Jezus hangt aan het kruis. Tussen twee naamloze mensen. Hij in het midden. Dat is een goede plek voor een koning. En dat is Jezus. Zo tekent de evangelist Johannes Hem. Niet als een martelaar of het slachtoffer van een groot misverstand. Niet eens als een misdadiger. Nee, als koning, want zo hoog hangt Hij daar. Hoog – daar valt alle nadruk op. Jezus zelf draagt het kruis. Koninklijk zorgt Hij voor zijn moeder. Hij vraagt slechts iets te drinken om des te krachtiger zijn overwinningsschreeuw ‘Het is volbracht!’ te kunnen laten horen.
Hij buigt zijn hoofd en geeft de geest. Zijn sterven is een en al daad. En geen been wordt gebroken.
Zelfs Pilatus getuigt van Jezus’ koningschap. In de drie bekende wereldtalen proclameert hij dat. Geërgerd vragen de overpriesters of Pilatus dit s.v.p. wil veranderen. Maar alsof wij God zelf horen spreken, zegt Pilatus: ‘Wat ik geschreven heb, dat heb ik geschreven.’
De evangelist heeft met deze stille prediking maar één bedoeling. Hij zegt het opeens ook hardop, met slechts een paar woorden: opdat ook gij gelooft. Hier gaan oude Schriftwoorden in vervulling. Hoer straalt de majesteit en heerlijkheid van Gods liefde in Jezus ons overwinnend tegen. Opdat ook gij gelooft! Opdat ook wij ons aan deze Koning gewonnen geven. ‘O kostbaar kruis, o wonder Gods!’