Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Zondag 16 februari, Johannes 6: 22-31; Erg zwart-wit.

Werk niet om de spijs, die vergaat. Werk je niet uit de naad voor de dingen die maar even bevredigen. Zoals eten en drinken dat snel verwerkt is! Een nieuw stel kleren dat maar één wintermode mee gaat. Een auto waarvan het type binnen een jaar verouderd is . De voldoening die je eraan beleeft, duurt maar kort. Je hebt zo weer trek in iets anders, in iets nieuws, want alles verliest zijn glans. Alles slijt en wij zelf slijten het hardst. En op een bepaald moment denk je: is dat nu mijn leven?
Werk om de spijs, die blijft, zegt Jezus tegen de Galileeërs, die Hem na lang zoeken eindelijk weer gevonden hebben in de synagoge van Kapernaüm.
Zij zijn nog vol van het wonder met de broden. Kan Jezus daar niet elke dag voor zorgen? Werk om de spijs die blijft! Richt je met heel je hart op God en zijn Koninkrijk! En op Jezus, die Hij gezonden heeft.
Want het leven, dat Hij heeft en geeft, vernieuwt zich van dag tot dag. Van jaar tot jaar. Het verveelt nooit. Het blijft eeuwig bestaan.
Wel erg zwart-wit, zeggen wij. Inderdaad. Maar soms is het heel nuttig en nodig om je leven een zo zwart-wit te bekijken.

Berichten: 4992

Maandag 17 februari, Johannes 6: 32-40; Manna voor het hart.

Brood raakt de laatste tijd weer in. Het overmatig nuttigen van vlees blijkt weinig gezond te zijn. Dat is met brood anders. Brood, daar zit wat in. Daar zit leven in. Vandaar dat brood zo’n belangrijke rol speelt in het evangelie. Alle evangelisten vertellen hoe Jezus, na gedankt te hebben, het brood breekt en het uitdeelt. Een teken waarmee Hij direct naar zichzelf verwijst als het brood des levens. Het brood dat uit de hemel is neergedaald. Dat als een graankorrel in de aarde valt en sterft. Brood dat voedt en sterkt met leven, dat nooit meer ophoudt. En Hij deelt het zo maar uit. Aan ieder die gelovig tot Hem gaat. Zoals bij een avondmaalsviering. Alsof heel het leven één voortdurende avondmaalsviering is.
De Galilieeërs staan echter niet te trappelen. Gefixeerd als ze zijn op Mozes en een herhaling van het mannawonder in de woestijn zijn zij totaal blind voor Jezus’ Messiasschap. En zo wijzen zij Hem af. Dit Brood is in trek.
Is het in onze tijd veel anders? Gelukkig raakt het brood weer in. Want brood, daar zit wat in. Daar zit leven in. Ik ben het Brood des levens, zegt Jezus. Echt leven, geborgen en verzoenend, geeft alleen Hij!

Berichten: 4992

Dinsdag 18 februari, Johannes 6: 41-51; God sleept ons erbij.

Is het evangelie van Jezus Christus aantrekkelijk? Wie om zich heen kijkt, krijgt niet altijd die indruk. Al spannen dominees zich nog zo in op zondag en op catechisatie velen doet het blijkbaar weinig of niets. Uit Jezus’ woorden valt op te maken dat dit niet nieuws is. Je moet er blijkbaar met je haren bij gesleept worden, wil je het evangelie verstaan en Jezus als het Brood des levens herkennen. Het verbaast Jezus niet, dat de gewone mensen uit Galilea Hem afwijzen en dat ook de geestelijke leiders van de synagoge in Kapérnaüm allerlei bedenkingen hebben en zich niet gewonnen geven.
Als God je er niet bij sleept, kom je niet tot geloof. Daar kun je je aan storen, maar het kan je ook diep troosten. Geloven begint aan de andere kant. Jezus gaat je zo boeien, dat je niet meer van Hem loskomt.
Wat een aantrekkingskracht gaat er van Hem uit. En al heb je nog zoveel bedenkingen of zit je volkomen in het donker, al moet de Vader je er met de haren bijslepen, Hij zet door. En Hij houdt je vast tot op de jongste dag. Zelfs de dood kan er niet echt meer tussen komen. Die Heiland is wel heel aantrekkelijk. Vind u ook niet?

Berichten: 4992

Woensdag 19 februari, Johannes 6: 52-59; Jezus deelt zijn leven uit.

Jezus maakt het zijn tegenstanders niet gemakkelijk. Hij lijkt niets na te laten om hen te shockeren. Zij begrijpen er niets meer van als Hij zonder verdere toelichting zegt, dat het brood dat Hij geeft, zijn eigen lichaam is. Of willen zij er niets van begrijpen en reageren ze daarom zo minzaam en geërgerd? Dat zou best kunnen. Jezus doet in elk geval geen enkele poging zijn uitspraak te verzachten. Wie leven wil dat niet – kan niet aan Hem voorbijgaan. Hij is de Gezondene van de Vader. In Hem is het leven! Zoals Hij het brood brak en uitdeelde, zo zal Hij zijn lichaam laten breken op het kruis. Reddend en verzoenend, vergevend en genezend. En zo breekt vanaf het kruis een stroom leven en liefde zich baan in Hem. Leven, dat als eten en drinken opgenomen wil worden, ons hart vervullen en vernieuwen, versterken en vrolijk maken.
Zo intens verbindt Jezus zich met ons als wij zijn woorden in ons hart sluiten. Als we onzen handen vouwen. Als we het sacrament vieren van brood en wijn. Wat knap je daar van op! Wat kun je weer veel aan. ‘Uw kracht, uw leven daalde neer in mij neer; in Uw gemeenschap wil ik blijven, Heer!’

Berichten: 4992

Donderdag 20 februari, Johannes 6: 60-66; Niet nerveus worden.

Als rijen mensen afhaken van het evangelie en zich niet meer laten zien in de kerk of op een bijbelkring hebben we heel zenuwachtig te worden. Wat hebben we fout gedaan? Wat kunnen we doen om een vitale, aantrekkelijke gemeente te zijn en niet een, waar men slechts wacht tot de laatste het licht uit doet? Of als het om je eigen kinderen of kleinkinderen gaat: wat kunnen wij doen om hen bij het evangelie te bewaren?
Dergelijke vragen kunnen je ontzettend bezighouden. En terecht. Als we maar niet denken, dat wij ook de laatste en eigenlijke ergernis aan het evangelie kunnen wegnemen.
Jezus wordt helemaal niet zenuwachtig als de mensen massaal bij Hem weglopen. Ook niet als degenen die zich al tot zijn volgelingen rekenden het voor gezien houden. ‘Deze rede is hard,’ zeggen ze. Jezus vraagt te veel van hun inlevingsvermogen. En Jezus laat hen gaan! Of het Hem pijn doet? Reken maar! Zoals het ook ons pijn doet als mensen afhaken. Maar de laatste ergernis kan alleen God zelf wegnemen. Wie dat beseft, verliest zijn nervositeit. Om des te meer met God zelf en zijn trouw te gaan rekenen bij al onze pogingen mensen vast te houden.

Berichten: 4992

Vrijdag 21 februari, Johannes 6: 67-71; Weggaan, maar waarheen?

In een tijd waarin velen Jezus achter zich laten, wordt ook de blijvers direct naar hun diepste motieven gevraagd. Je kunt niet blijven zitten in je kerkbank, omdat je er altijd al zat. Die weglopers zetten je aan het denken. Ook van de blijvers wordt een beslissing gevraagd. Door niemand anders dan Jezus zelf. Willen ook jullie niet weggaan? Waarom blijven jullie wel? Wat beweegt jullie?
Jezus vraagt het zijn discipelen. Het zijn er niet veel meer. Als Hij de synagoge van Kapérnaüm verlaat en even later achterom kijkt, zijn er van de duizenden die Hem achterna liepen nog twaalf over die Hem volgen.
Jezus zet hen voor de keus. Juist hen! Want bij Hem blijft volgen, moet daarom goed weten wat hij of zij doet. Daarom vraagt Hij heel direct: willen ook jullie niet weggaan?
Het spontane antwoord van Petrus namens heel de groep raakt je diep: Heer, tot wie zullen we heengaan? Wie U gehoord heeft, heeft niets meer te kiezen. Er is echt geen alternatief. Gij hebt woorden van eeuwig leven! Gij en Gij alleen! ‘Het zal ons niet berouwen, de smalle weg te gaan. Hij riep ons, de Getrouwe, en Hij ging zelf vooraan.’

Berichten: 4992

Zaterdag 22 februari, Johannes 9: 1-12; Gods voorhoede.

Een kind met een aangeboren handicap is voor ouders een hele opgave en vaak ook aanleiding tot deprimerend getob. Waarom is Kees anders dan andere kinderen? Wat hebben wij misdaan? Een jonge moeder van een zwaar gehandicapt kind zei eens tegen mij: ‘Misschien word ik wel gestraft door God, omdat ik eerst geen kind wilde, ik was er niet aan toe. Kan dat, dominee?
Zo’n soort vraag stellen ook de discipelen aan Jezus.
Jezus zegt heel duidelijk: Nee! Van straf is geen sprake. Dat heb ik toen ook tegen die moeder gezegd. Als God straft, dat kan… Maar dan niet met zo’n kind. Wat dacht je? Zulke kinderen zijn voor God juist bijzonder kostbaar. Als Hij nu op één kind hier in het dorp let, dan wel zo’n kind! Zulke kinderen vertrouwt God ook niet aan iedereen toe. In jou heeft Hij blijkbaar veel vertrouwen, dat Hij juist jou Kees toevertrouwde.
Jezus zegt van de blindgeborene: de werken van God zullen aan hem openbaar worden! Met andere woorden: als geen ander zullen de gehandicapten delen in het heil van God. Ze vormen de voorhoede van het Koninkrijk. Laatsten worden eersten! En hun ouders met hen!

Berichten: 4992

Zondag 23 februari, Johannes 9: 13-23; Zure kerkgangers.

Het strikt houden van de sabbat is voor de Farizeeën in Jeruzalem duidelijk belangrijker dan de genezing van de blinde bedelaar bij de poort van de tempel.
De man was niet eens een noodgeval. Na al die jaren blind te zijn geweest had hij best even kunnen wachten tot ná de sabbat. Zeker. Maar Jezus kon blijkbaar niet wachten. Sabbat of geen sabbat: Jezus raakt de ogen van de man aan. En even later: hij kan zien! Wat een heerlijk sabbat! Zo mooi, zo boordevol heil als deze dag van God is. Voor deze man is nu elke dag een beetje sabbat.
Maar zijn buren zijn heel andere types. Erg vrolijk zijn die blijkbaar niet van hun kerkgang huiswaarts gekeerd. Een beetje zuur kijkend brengen ze de man bij de Farizeeën. Die ontkennen liever alles dan dat ze toegeven, dat een genezing op sabbat een daad van God zou kunnen zijn. Wat zit je dan vastgeroest in je eigen godsdienstig gelijk.
Zouden er vandaag nog zulke mensen zijn? O ja! Ze geven de Heilige Geest het liefst de ruimte van een luciferdoosje. En waait de Geest even naar buiten, dan zetten ze meteen een groot scherm op. Wakend over Gods eer… Maar God gaat het om mensen. Daarin zoekt Hij zijn eer. Op zondag zelfs heel bijzonder.

Berichten: 4992

Maandag 24 februari, Johannes 9: 24 – 41; Domheid die pijn doet.

Als de blindgeborene op straat wordt gezet, wordt hij gelukkig snel op straat wordt gezet, wordt hij gelukkig snel opgevangen door Jezus. Jezus maakt zich aan hem bekend, waarop hij vrijwel meteen zegt: ‘Ik geloof, Here!’ Een ontroerend eenvoudige geloofsbelijdenis. Hij kent Jezus eigenlijk nog nauwelijks, maar gaandeweg neemt hij het steeds beslister voor Jezus op. ‘Wat dat voor man is weet ik niet, zegt hij, wel weet ik dit: ik was blind en nu ziek ik!’ En als de Farizeeën vervolgens beginnen te schelden, wordt hij nog vrijmoediger! Dan zegt hij iets als: heeft Mozes dan wel eens blindgeborene genezen? Hierop zeggen ze: ‘Man, wat weet jij met je blinde ogen van God? Over jouw geboorte hing weinig zegen des Heren! Jij bent totaal in zonden geboren!’
Die opmerking moet de man diep pijn gedaan hebben. Wat kunnen mensen soms intens lelijke dingen zeggen. Soms uit domheid, vaak met opzet. Alleen maar om je pijn te doen, omdat je in God gelooft. En ze keren je de rug toe. Gelukkig: Jezus laat je niet alleen op de straat. Opeens staat Hij voor de man. ‘Kijk eens goed, zegt Hij. Kijk eens…’
Here, ik geloof! U bent het. Mijn Here en mijn God!

Berichten: 4992

Dinsdag 25 februari, Johannes 10: 1 – 10; Stal uit, stal in.

Voor ons gevoel zijn alle schapen hetzelfde. Wij onderscheiden slechts witten en zwarte schapen. Jezus echter vertelt van een herder die elke schaap bij naam kent. Dat is heel apart. Je denkt algauw: schapen zijn kuddedieren. Die hebben geen naam, hooguit een nummer. Een schaap is daarom ook niet het dier van mijn voorkeur om mee vergeleken te worden. Maar zo kijkt Jezus, de Goede Herder, niet naar ons. Elk schaap kent Hij bij naam. En roept Hij bij naam. Ieder mens is er een en ieder mens is Hem zeer kostbaar.
De Goede Herder is ook een wijze herder. Hij houdt de schapen bijvoorbeeld niet uit veiligheidsoverwegingen heel de dag in de stal. Hij leidt ze juist de stal uit, de wijde wereld in. Of dat niet heel riskant is? Zeker! Want buiten de stal kun je van alles meemaken. Het leven is geen schoolreisje. Je komt van alles tegen wat je liever niet was tegengekomen. Maar gelukkig: er loopt een Herder voor je uit. Hij kent je naam. Hij gaat voor je uit! Blijf bij Hem en izjn: er loopt een Herder voor je uit. Hij kent je naam. Hij gaat voor je uit! Blijf bij Hem en zijn kudde. Hij weet de weg. En aan zijn eind ook de weg de stal in!

Berichten: 554

MARIO216 schreef:

Dinsdag 25 februari, Johannes 10: 1 – 10; Stal uit, stal in.

Voor ons gevoel zijn alle schapen hetzelfde. Wij onderscheiden slechts witten en zwarte schapen. Jezus echter vertelt van een herder die elke schaap bij naam kent. Dat is heel apart. Je denkt algauw: schapen zijn kuddedieren. Die hebben geen naam, hooguit een nummer. Een schaap is daarom ook niet het dier van mijn voorkeur om mee vergeleken te worden. Maar zo kijkt Jezus, de Goede Herder, niet naar ons. Elk schaap kent Hij bij naam. En roept Hij bij naam. Ieder mens is er een en ieder mens is Hem zeer kostbaar.
De Goede Herder is ook een wijze herder. Hij houdt de schapen bijvoorbeeld niet uit veiligheidsoverwegingen heel de dag in de stal. Hij leidt ze juist de stal uit, de wijde wereld in. Of dat niet heel riskant is? Zeker! Want buiten de stal kun je van alles meemaken. Het leven is geen schoolreisje. Je komt van alles tegen wat je liever niet was tegengekomen. Maar gelukkig: er loopt een Herder voor je uit. Hij kent je naam. Hij gaat voor je uit! Blijf bij Hem en izjn: er loopt een Herder voor je uit. Hij kent je naam. Hij gaat voor je uit! Blijf bij Hem en zijn kudde. Hij weet de weg. En aan zijn eind ook de weg de stal in!

Mooi stukje Mario,

Het spreekt mij altijd erg aan als ik iets lees over de Goede Herder met zijn schapen.

Berichten: 4992

Woensdag 1 februari, Johannes 10: 11-21; Een herder met een hart.

In het mooie beeld van de goeder herder zit een felle ondertoon in de richting van de Farizeeën en de schriftgeleerden. Volgens Jezus zijn dat door en door slechte herders. Geestelijke leiders die alleen maar met zichzelf bezig zijn. Met hun positie en hun eigen belang. En de schapen interesseren hun geen lor. Ze doen er niets voor. Als het erop aankomt, lopen ze weg voor hun verantwoordelijkheden. Dan laten ze de schapen over aan de wolven.
Dat kan Jezus heel erg pijn doen. Een paar keer lees je, dat Hij naar de schare kijkt en dan meteen moet denken aan schapen zonder herder. Schapen die overal heen dwalen, zich bezeren aan scherpe stenen en doornachtige struiken en doodmoe door hun poten zakken, omdat niemand zorg om hen heeft. Een schaap heeft een herder nodig. Maar dan wel een goede. Eén die echt voor je gaat. Die hart voor je heeft. Jezus zegt: dat ben Ik! De schapen gaan Hem zelfs zo ter harte, dat Hij zijn leven voor hen waagt. En we weten: dat heeft Jezus gedaan.
Tot op het bittere kruis van onze zonden. Jezus is de enige echte goede herder! Wat heeft Hij ons lief. Een Herder met een hart!

Berichten: 4992

Donderdag 27 februari, Johannes 10: 22-39; Is Jezus onduidelijk?

Dit antwoord van Jezus vinden ook wij misschien teleurstellend. Op de vraag ronduit te zeggen wie Hij is, zegt Hij alleen: ‘Ik heb het jullie al gezegd! Spreken de werken die Ik doe, zoals het genezen van iemand die achtendertigjaar ziek is of het openen van de ogen van een blindgeborene en het delen van vijf broden en twee vissen onder vijfduizend mensen, niet voor zichzelf? Maar jullie horen niet bij mijn schapen en daarom geloven jullie niet.’
Waarom zegt Jezus nu niet ronduit wie Hij is? Omdat dat niets oplost! Het probleem is nooit dat Jezus niet duidelijk zou zijn, maar dat wij vaak uiterst onwillig zijn om te geloven. Met je ongeloof, kun je Jezus eindelijk op afstand houden. Niet Jezus is het probleem, meer u of jij bent het probleem. Voeg u nu eerst eens bij zijn kudde. Misschien aarzelend, maar toch. En wen je aan zijn stem! Gaandeweg ga je steeds scherper luisteren. Je raakt niet meer van Hem los. En zijn werken spreken voor zichzelf. Geen twijfel aan: bij Jezus moet je zijn. Hij is Herder! En zijn handen zijn we geborgen voor altijd.

Berichten: 4992

Vrijdag 28 februari, Johannes 10: 39-42; Geloof waar je het niet verwacht.

Velen komen tot geloof in Jezus. Echter niet in Jeruzalem. Daar komt het niet meer goed tussen Jezus en de Joodse leiders. Van feest tot feest is de sfeer grimmiger geworden. Aan het einde van het Loofhuttenfeest moet Jezus min of meer de vlucht nemen.
En op het Vernieuwingsfeest in december komt het twee keer tot steniging. Ten slotte probeert men Jezus levend te grijpen, maar dan heeft Hij de stad al verlaten. Zo eindigt Jezus’ optreden in Jeruzalem minstens zo negatief als in Galilea! Dan gaat Hij ook hier weg. Want zijn uur is nog niet gekomen.
Waar gaat Hij heen? Naar de overkant van de Jordaan, zo horen we. Naar Perea, een regio van de categorie Galilea. Hier is indertijd alles begonnen. Met de doop van Johannes de Doper. En kijk: de mensen zijn dat niet vergeten, want hier zie je ze opeens wel komen.
Heel veel mensen zelfs, van allerlei slag en gading. Ik denk: niet vele edelen en niet vele wijzen. Ze komen naar Jezus toe en geloven in Hem. Zo komt er toch een kudde. Van schapen uit een stal waar je al niet mee rekende. Dat houdt de zaak van het evangelie spannend en hoopvol. Ook in onze tijd.

Berichten: 4992

Zaterdag 1 maart, Lucas 13: 6-9; Gods geduld.

Je kunt niet eindeloos in een zaak blijven investeren. Op een bepaald moment moet er ook iets uit komen. Anders moet je ermee stoppen. Dat zal hier en daar best pijn doen, maar het is niet anders. Je moet de dingen ook wel eens heel zakelijk bekijken. Een boom die niets oplevert, gooi je eruit.
Zo praten we regelmatig over een zaak of en project waarin we veel investeerden aan energie, aandacht en geld. Maar soms wordt er ook zo gepraat over mensen.
Misschien wel over u of over jou. Omdat het op het werk misging, alle investering van collega’s ten spijt. Misschien hebben anderen er genoeg van in je te investeren. En je kunt ze daarin mogelijk ook geen ongelijk geven.
En God? Hoe ‘zakelijk’ denkt God? Ook Gods geduld is niet eindeloos, zegt Jezus. Maar let op: Jezus springt voor een onvruchtbare vijgenboom in de bres. En Hij biedt aan nog eens een heel jaar te investeren in uw en mijn leven. Als een nieuwe en laatste kans. Laten wij die kans vandaag grijpen, Hem biddend: ‘Doorstroom. Beziel en zegen mij / opdat ik waarlijk vruchtbaar zij!’

Berichten: 4992

Zondag 2 maart, Lucas 13: 10-21; Losmaken en oprichten.

Een ‘geest van zwakheid’, wat is dat? Dat betekent dat iemand innerlijk geen enkele weerstand meer heeft. Iemand die heel dun in z’n vel zit en heel dun in z’n ziel. Soms zo erg, dat zelfs het eigen lichaam iemand te veel is. Men komt soms in een rolstoel terecht zonder aanwijsbare lichamelijke oorzaak. Alles drukt en deprimeert.
Zo beschrijft Lucas, zelf arts, de vrouw in dit verhaal. Ze is in de synagoge, waar Jezus voorgaat. Maar liefst achttien jaar lang zit ze totaal vergroeid en verkromd op haar stoel. Heel de dag letterlijk met haar gezicht naar de grond, als het ware gebonden aan de donkergekleurde aarde. Als Jezus haar ziet, stopt Hij direct met zijn preek. Hij loopt naar haar toe en richt haar op.
Meteen begint zij te zingen. Mooi, zeg je misschien. Maar had Jezus niet even kunnen wachten tot na de sabbat? Nee! Juist op de sabbat wil God zich laten kennen. Bewogen met elk mens, in het bijzonder met wie gebonden is of neergedrukt door een zwakke geest.
Losmaken wil God en oprichten en je innerlijk sterk maken. Juist op de sabbat. Nog altijd.

Berichten: 4992

Maandag 3 maart, Lucas 13: 22-30; Een dichte deur.

Op weg naar Jeruzalem doet Jezus diverse steden en dorpen aan. Hij gaat niet snel. Hij weet wat Hem te wachten staat. Ook Jezus heeft duidelijk tijd nodig voor aanvaarding. Op weg naar een kruis loopt niemand hard.
Voor theoretische gesprekken is Jezus dan ook niet in de stemming. Als iemand Hem vraagt of ook Hij meent dat maar weinig mensen behouden worden, valt Hij behoorlijk fel uit. ‘Strijd liever zelf om in te gaan,’ zegt Jezus tegen de man die er blijkbaar niet erg bekommerd uitziet. Want de poort is eng en op een bepaald moment is de poort dicht. Ben je dan niet binnen, dan sta je voorgoed buiten. Laat het zover niet komen.
Binnengaan kost dus veel strijd. Waarom? Punt 1: het is een smalle poort. Er kan maar één mens tegelijk door. Dat maakt de poort onwillekeurig eng en angstig. Want je merkt, dat geloof een heel persoonlijke kant heeft! Het is ja of nee met God. En punt 2: daardoor neig je tot uitstel. Met de kans dat de deur straks dicht is. Zorg dat je te zijner tijd bij de hemel niet op een dichter deur stuit.

Berichten: 4992

Dinsdag 4 maart, Lucas 13: 31-35; Een hard verwijt.

Enkele Farizeeën waarschuwen Jezus nadrukkelijk voor koning Herodus. Blijkbaar waren dus ook enkele die Jezus wel mochten. ‘Ga zo snel mogelijk van hier weg.’ zeggen ze. ‘Zo meteen loopt het met U net zo dramatisch af als met Johannes de Doper.’ Maar Jezus is niet bang voor Herodus. Over een paar dagen zal Hij het gebied van Herodus trouwens alweer te verlaten hebben.
Nee, niet Herodus, maar Jeruzalem houdt Hem bezig. Daar zijn al vele profeten van God gedood. Op dit punt kende Jeruzalem een beschamende traditie van verblinding en arrogantie. Van afwijzing en domme miskenning van God en zijn profeten. Jezus maakt zich geen enkele illusie. Zeer geëmotioneerd hoor je Hem zeggen: ‘Jeruzalem, Jeruzalem! Wat gaan jullie Mij ontzettend aan het hart. Hoe dikwijls heb Ik uw kinderen heilvol willen omarmen en bijeen brengen bij God. Maar jullie hebben niet gewild.’
Niet gewild… Dat is een hard confronterend verwijt. Harder dan Jezus’ woord aan Herodus. De inwoners van Jeruzalem hebben Jezus niet willen erkennen als hun profeet en als hun Messias. Zoiets blijft nooit zonder gevolg. Wie Christus afwijst, eindigt vroeg of laat als Jezus.

Berichten: 4992

Woensdag 5 maart Lucas 14: 1-6; Een kind, geen klant.

Jezus kijkt heel duidelijk heel anders naar die zieke man dan de Farizeeën die Jezus na een dienst in de synagoge hebben uitgenodigd. De man ziet er vreselijk uit. Hij heeft een zwaar opgezwollen hoofd en dikke benen en voeten. Hij lijdt verschrikkelijk aan vochtophopingen, waterzucht.
‘Mag je op sabbat genezen?’, vraagt Jezus zijn tafelgenoten. Ze voelen zich betrapt en niemand zegt iets. Dan gaat de man weg. Niemand komt blijkbaar op de gedachte hem iets aan te bieden. Een stuk brood of een feestelijk glas wijn. Voor hen is de man slechts een klant van een arts. Jezus kijkt heel anders. Voor hen is de man iemand voor wie je gewoon zorgt, sabbat of geen sabbat. Zelfs voor je dieren doe je dat, zegt Hij.
Soms zie je als zieke er inderdaad vreselijk uit – vermagerd of opgezwollen. Of met een kaal hoofd door alle chemokuren. Mensen kijken van je weg. Jezus kijkt heel anders. Voor hem is de man iemand voor wie je gewoon zorgt, sabbat of geen sabbat. Zelfs voor je dieren doe je dat, zegt Hij.
Soms zie je als zieke er inderdaad vreselijk uit - vermagerd of opgezwollen. Of met een kaal hoofd door alle chemokuren. Mensen kijken van je weg. Jezus niet. Hij kijkt naar je, als was je een kind van Hem. Zo slaat Hij zijn armen liefdevol als een mantel op je heen. Reddend en dragend.

Berichten: 4992

Donderdag 6 maart, Lucas 14: 7-14; Een etentje is geen sabbatsmaal.

Aan tafel gaan op sabbat is een feestelijk gebeuren. Zoiets als een voorproefje van het Koninkrijk van God. Bij zo’n maaltijd horen gasten. Mensen die je in of bij de synagoge aantreft en meeneemt naar huis. Ze mogen delen in de goedheid van onze God.
Zo heeft Jezus zich laten uitnodigen. Als een arme die de tafel van deze rijke Farizeeër rijk komt maken. Maar om zich heen ziet Jezus louter vrienden en relaties. Geen vrijgevigheid zoals God die vraagt. Gewoon een etentje voor intimi, met een declaratiebonnetje aan het slot. Goed bewaren, zo weten ze in Rotterdam. Dan is die aan de beurt om een diner te geven en dan weer die. Zo ga je van de een naar de ander.
Jezus ergert zich. Gastmaal? Er is geen gast te bekennen! Wil je werkelijk iets laten zien van het royale van God, nodig dan eens een paar bedelaars uit. En misvormden, lammen en blinden, zegt Hij. Mensen die je nooit terug zullen vragen. Zalig ben je! Je zult straks aanzitten aan het feestmaal van God. Tussen lammen en blinden. Die zullen daar erg veel aanzitten. Hopelijk zijn het dan geen vreemden voor je.

Berichten: 4992

Vrijdag 7 maart, Lucas 14: 15-24; Een vol huis.

God houdt van vol en veel. Mijn huis moet vol worden, zegt de Here God volgens Jezus. Maar waarom reageren mensen afhoudend? Waarom hullen ze zich in allerlei smoesjes over een nieuwe akker, een nieuwe auto en een nieuwe partner? Voor de heer in dit verhaal is dat ontstellend krenkend, want hij blijft zitten met een lege zaal.
Ga heen, zegt de heer tegen zijn slaaf, en haal de bedelaars op uit de winkelstraten en van de marktpleinen in de stad. Die zullen wel ergens trek in hebben. Zo gebeurt. Maar nog is er plaats? Ga dan de zandpaden af en de plekken waar daklozen slapen. Ga langs bij de warme roosters en de kraakpanden. En dwing de mensen mee te komen en de feestzaal in te gaan. En dwing de mensen mee te komen en de feestzaal in te gaan.
Misschien zegt u: Maar begrijp Jezus goed. Sommige mensen moet je wel eens heel erg dwingen mee te gaan. Ze zouden je anders niet geloven. In tegenstelling tot velen die men natúúrlijk genodigd te zijn, maar liever andere etentjes bezoeken. Voor hen gaat de feestzaal dicht. Intussen gaat God verder. Want zijn huis zal vol worden. God houdt van vol en veel.

Berichten: 4992

Zaterdag 8 maart, Lucas 14: 25-35; Afstand doen.

Aan belangstelling heeft Jezus geen gebrek. Grote scharen reizen met Hem mee naar Jeruzalem. Laat echter niemand denken dat je Jezus kunt volgen op een koopje. Opeens draait Jezus zich om en confronteert de mensen met de mededeling dat het volgen van Hem je heel veel kan kosten. Zelfs de goede verstandhouding met je ouders, met je partner en je eigen kinderen.
Hier valt een zwaar woord. Het woord ‘haten’. Overigens vooral bedoeld als ‘op de tweede plaats zetten’! Niet als ‘haten met je hart’. Maar toch: het gaat wel om een vergaande beslissing. Goed nadenken dus en eerst heel zakelijk de kosten berekenen, zegt Jezus.
Als ging het om de bouw van een toren.
Zulke opmerkingen klinken weinig uitnodigend. Ze hebben iets heel ontnuchterends en zakelijks. Maar dat is misschien juist heel goed. Want Jezus’ weg zal uitkomen in het licht van Pasen, maar voert wel door het donker van Golgotha. Volgelingen van Jezus moeten dat goed beseffen en het zoutgehalte van hun geloof hoog houden. Anders houd je het niet vol en haak je ver voor Jeruzalem al af. En dat wil Hij niet.

Berichten: 4992

Zondag 9 maart, Lucas 17: 1-6; Geloof is genoeg.

Vraag Jezus nu niet erg veel van zijn volgelingen? Na een indringende waarschuwing over verleidingen en valkuilen die ook God niet zal verhinderen of tijdig opruimen, drukt Hij ons op het hart heel vergevingsgezind te zijn jegens elkaar. Zelfs als iemand je zeven keer op een dag op je ziel trapt en daarna zeven keer vraagt om vergeving, geef hem dan die vergeving toch, zodat de ellendeling nog goed slapen kan die nacht. Vraagt Jezus nu niet teveel? Want wie brengt dat op?
Jezus zal wel niet letterlijk zeven keer bedoelen. Zeven duidt altijd op vol en volledig. Met vergeven ga je steeds weer door. Zelfs na een zevende keer. Elke keer weer, als iemand je vraagt om vergeving en oprecht berouw toont. Heel moeilijk, zeggen zijn discipelen meteen. Zij zien de bui al hangen, denk ik. ‘Heer, geef ons dan wel wat meer geloof’, zeggen ze. Maar Jezus schudt zijn hoofd. Elke geloof, als was het zo klein als een mosterdzaadje, heeft genoeg kracht in zich om een verleiding te weerstaan. Om voor de zoveelste keer vergeving te schenken. Aan een van je kinderen, een broer of zus misschien. Vraag niet: geef ons meer geloof. Maar: geef ons geloof. Geloof is genoeg. Geloof dat met Hem rekent.

Berichten: 4992

Maandag 10 maart, Lucas 17: 7-10; Onnut, niet nutteloos.

Rabbi Jochanan moet eens gezegd hebben: ‘Als u veel van de wet vervuld hebt, claim dan geen beloning voor uzelf, want voor dit doel ben u geschapen.’ Denkt Jezus aan deze uitspraak en ergert Hij zich aan bepaalde Farizeeën die voor hun inzet meenden bij God iets te kunnen claimen? Dan is meteen duidelijk dat Jezus onze inzet voor God niet zo negatief beoordeelt als op het eerst gehoor even lijkt. Als zouden we onszelf en onze inzet als totaal waardeloos en nutteloos moeten kwalificeren. Als totaal nergens voor dienend, ‘onnutte slaven’ die we zijn.
Jezus bedoelt met ‘onnut’ niet nutteloos. Maar: wees bescheiden, heb geen pretenties, denk niet dat je iets kunt claimen bij God. Besef liever dat we alleen maar deden waartoe God ons riep en waarvoor Hij ons geloof en kracht en gezondheid gaf. Bepaald niet iets om min over te doen, als was het waardeloos. God doet het niet en wij mogen het ook niet doen.
Een lintje van de koningin is een mooie waardering voor een vaak jarenlange inzet. Maar blijf wel bescheiden. En aan het avondmaal liever geen ridderordes. Heer, wij deden slechts wat U vroeg. Dank U dat ik het doen mocht!

Berichten: 4992

Dinsdag 11 maart, Lucas 17: 11-19; Ga terug.

Slechts één man neemt de moeite terug te komen als hij genezen is. Luidkeels prijst hij God en dankt Jezus openlijk en hartelijk. Niemand zal het ontgaan zijn. Nota bene een Samaritaan. Als enige komt hij terug na het ritueel bij de priester. Terug naar het dorp waar hij met zijn makkers Jezus tegenkwam. Dagen later misschien. Jezus zal inmiddels verder gereisd zijn. Maar de man is Hem achterna gegaan. Als hij Jezus vindt gaat hij spontaan op de knieën en dankt God voor zijn genezing.
Jezus herkent hem meteen. ‘Was jij niet een uit een hele groep melaatsen,’ vraagt Hij. ‘Waren dat er geen tien? En waar zijn de negen anderen gebleven?” Jezus is diep geraakt door deze man. Maar waar zijn de anderen? In Jezus’ reactie hoor je teleurstelling. Geen zelfbeklag, wel zorg! Iets van: wat jammer dat die negen anderen na hun genezing kennelijk zomaar door fietsen. Geen tijd genomen voor terugkeer en lofprijzing aan God. Wat heeft die genezing je dan gedaan?
Ga terug en dank God. Pas in de omkeer naar Hem en de dankzegging aan Hem merk je dat je echt geholpen bent.

Berichten: 4992

Woensdag 12 maart, Lucas 17: 20-30; Houd op met rekenen.

De komst van het Koninkrijk van God hield in Jezus’ tijd heel veel mensen bezig. Het land was bezet door de Romeinen. Daarom verlangde men heftig naar bevrijding en naar zoiets als het begin van het door de profeten voorzegde Koninkrijk van God. Sommige Farizeeën probeerden ook serieus de dag te berekenen door profeten als Zacharia, Joël en Daniël te lezen en te bestuderen. Uitkijkend naar zichtbare tekenen en tekenen en signalen van God.
Volgens Jezus is dat totaal vergeefse moeite. Want die dag valt niet te bereken. Met die beslissing wacht God zo te zeggen tot het laatste moment. In een flits zal het gebeurt zijn. En elk oog zal Hem zien.
Dan maar stil afwachten? Let op, zegt Jezus: ‘Het Koninkrijk van God is al begonnen. Het Koninkrijk van God is al bij u. Of onder u.’ Zo waar Hij als Hij verschenen is en onder ons zijn stem laat horen.
Nauwelijks opgemerkt. Verborgen voor velen als een schat in een akker. En als een parel waarvan je niet meteen de waarde ziet. Maar elke dag kan God je het licht als een flits doen opgaan en je in Jezus de poort van zijn Rijk openen. Houd op met rekenen, maar ga binnen! De dag van God is dichterbij dan je dacht.

Berichten: 4992

Donderdag 13 maart, Lucas 17: 31-37; Red jezelf, niet je spullen.

Bij een plotselinge brand zie je altijd mensen als gekken terug hun huis in rennen om nog snel enkele persoonlijke dingen te redden. Niet zelden met een fatale afloop. Met hun spullen komen ze om. Bij Jezus’ verschijning zal het min of meer ook zo toegaan. De aarde zal schudden en er zal grote paniek ontstaan. De aarde zal schudden en er zal grote paniek ontstaan.
Jezus zegt: ‘Ga op die dag niet terug in je huis om nog wat te redden! Maar ga meteen Mij tegemoet. Want op dat moment valt er niets te redden. De beslissing is dan gevallen. Dwars door mensen heen. de beslissing is dan gevallen. Dwars door mensen heen. En wat of wie niet van God is, zal achterblijven voor de gieren. Dus ga niet terug. Red jezelf, niet je spullen.’
Of dat gemakkelijk zal zijn? Ik denk van niet. Vooral niet als je veel achter te laten hebt. Zoals een fijn huis, een tuin, mooie boeken of cd’s. Om maar helemaal te zwijgen over mensen die je achter moet laten. Familieleden misschien, aardige buren en collega’s.
Maar er komt een moment dat achterom kijken geen zin meer heeft en zelfs fataal kan worden zoals de vrouw van Lot. Wie dat bedenkt, kijkt nu al anders naar zijn spullen. Alle kans dat ook onze gebeden daardoor heel praktisch worden. Heel beslist en concreet.

Berichten: 4992

Vrijdag 14 maart, Lucas 18: 1-8; Altijd bidden.

Van bidden kun je heel moe worden. Moe en moedeloos. Omdat het totaal niets lijkt uit te halen. Omdat God misschien wel luistert, maar niet reageert. Min of meer als een keiharde rechter die zich totaal niets aantrekt van het onrecht van een arme weduwe. Die niets doet op haar schreeuw om hulp. Een door en door onrechtvaardige man. Niets wil hij doen, hoezeer de vrouw ook aandringt.
Zo’n gevoel kun je ook hebben met bidden. Maar volgens Jezus is dat niet terecht. Want zelfs zo’n onrechtvaardige rechter gaat bij volhardend aandringen toch een keer iets doen. En wat dacht je van God, de Rechter van hemel een aard? Zou Die niet luisteren als zijn uitverkorenen… dan en nacht tot Hem roepen?
Ja, maar…uitverkoren… wie zijn dat? Dat zijn Abram, Isaak en Jacob. En heel dat volk Israël. En zij die Israëls lot delen en onrecht lijden, maar hun hoop blijven zetten op Israëls God. Die hopen niet tevergeefs. God let heel bijzonder op hen. Daarom zegt Jezus: blijf altijd bidden, moe of niet moe. Want zijn Koninkrijk komt en met zijn komst de vervulling van al onze gebeden. Spoedig zal God je recht doen!

Berichten: 4992

Zaterdag 15 maart, Lucas 18:9-14; Ik, ik, ik.

De tollenaar uit dit verhaal is mij altijd heel sympathiek geweest. Alleen al om de manier waarop hij daar staat. Op grote afstand van de Farizeeër. Ontzettend aangeslagen, zijn emoties nauwelijks de baas. Slechts een paar woorden komen over zijn lippen: ‘O God, wees mij zondaar genadig!’ Meer niet blijkbaar. Nauwelijks echt een gebed. Het is niet veel meer dan een schreeuw uit het diepst van zijn hart. Die man – wat er ook allemaal met hem mis mag zijn – is je meteen sympathiek. En spontaan denk je: goed dat Jezus die zelfingenomen Farizeeërs even goed de les leest.
Maar of we Jezus dan goed begrepen hebben? Tollenaars waren gewetenloze geldafpersers. Ze gaven om God noch gebod. Farizeeërs daarentegen maakten veel werk van de Schriften en het doen van Gods gebod. En toch ging niet de Farizeeërs als een door God rechtvaardig gesproken mens naar huis, maar de tollenaar. Niet vanwege zijn emotie, maar vanwege die schreeuw, die gericht was op het genadige hart van God.
En dat andere gebed? Daarbij luistert het nauw. Bij de Farizeeër is het meer gericht op het hart van de omstanders dan op dat van God. Ik, ik, ik… God wil het niet horen! Maar zo’n rauwe schreeuw laat Hij nooit onbeantwoord.

Berichten: 4992

Zondag 16 maart, Lucas 18: 15-17; Dragen.

Volgens de evangelist Lucas moeten het vooral heel kleine kinderen geweest zijn, zuigelingen nog. In de Statenvertaling wordt het woord dat hij gebruikt vertaald met kinderkens. Dat zijn nog hele kleintjes en liefjes. Natuurlijk gedragen door hun moeders. Niet alleen door vaders. Die staan er mogelijk alleen maar wat onbeholpen bij. Wel trots, maar toch nog nauwelijks raad wetend met hun kind. Soms blijft dat lang zo. Zeker als het om God en geloof in God gaat.
Een kind dragen is blijkbaar in vrijwel alles typisch iets voor moeders. Ze tillen dan ook wat af. Gaandeweg worden die kleintjes steeds zwaarder. Het blijven geen liefjes. Je zet ze steeds vaker neer, zelfs moeders moeten loslaten.
Maar wie houdt ze daarna vast? Deze moeders brengen hun kind bij Jezus. Hij houdt hen even vast, raakt ze even aan. Ik denk: met een gezegend gebaar, zoals rabijnen dat vaker deden. En zoals je een dominee bij de doop van een kind even ziet doen. Jezus raakt ze aan. En aangeraakt zijn is zoiets als geteld en genoteerd zijn. ’Ik zal dragen,’ zegt God. ‘…. Zelfs tot de grijsheid toe zal Ik u torsen; Ik heb het gedaan, Ik zal dragen en torsen en redden’ (Jes. 46).