Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Maandag 20 januari, Mattheüs 6: 16-18; Zalf je hoofd.

Ieder mens is gevoelig voor waardering en bewondering. Sommige mensen geven er wel erg duidelijk aan toe. Ook in de kerk kom je ze helaas tegen. Jezus waarschuwt ertegen, al voor de derde keer. Wees niet als de huichelaars. Altijd uit op bewondering over hun mooie giften en nog mooiere gebeden. Ook als ze vasten, doen ze dat zo opzichtig, dat je haast medelijden met hen krijgt. Wat een sombere gezichten! Maar dit is niet te vroomheid die God behaagt.
Vasten kan heel zinvol zijn. Een gebruik waarbij uitvoerig eten en verzorging van jezelf werd nagelaten. Soms legde men ook as op het hoofd, als teken van rouw of boete. Maar om daar nu de straat mee op te lopen en je aan iedereen te vertonen? Waar ben je dan mee bezig? Met boete voor God of met promotie van jezelf?
Doe dat zo niet, zegt Jezus. Verootmoedig je voor God! Heel goed. En tijdelijk sober eten om je beter te kunnen concentreren, kan heel zinvol zijn. Sober eten, maar geen somber gezicht. Al heb je nog zoveel verdriet en geen enkele zin jezelf te verzorgen: doe dat juist wel! Zalf je hoofd en was je gezicht, zie er goed uit! Uw Vader die in het verborgene ziet, zal u kracht geven.

Berichten: 4992

Dinsdag 21 januari, Mattheüs 6: 19-24; Vertrouw op God.

Geld is een onderwerp waarover we eindeloos kunnen praten. Hoeveel we verdienen of hoeveel we op de bank hebben, daar zijn we echter zelden of nooit echt open over. Dat hoort blijkbaar heel erg bij je privé leven en bij je hart. Want al dat bezig zijn met geld, aandelen en opties, spaarplannen en pensioenen, raakt de kern van ons basisvertrouwen. Hoe meer je hebt en hoe beter je alles hebt kunnen regelen, des te gunstiger voel je je.
Volgens Jezus is dat pure schijn. Hoe meer je hebt, hoe groter de onrust. Als jouw aandelen nu eens achterblijven? Een eigen huis is mooi, maar je zit wel zwaar, hè`? En wat een onderhoud. Mooie sieraden, schilderijen, antiek, kleren? Pas op, want voor motten, houtwormen en inbrekers ben je heel interessant geworden.
Je kunt er nachten wakker liggen. Want waar je schat is, is je hart. Wie zijn vertrouwen zet op de aardse schat, heeft dan ook een sterk hart nodig. Want zo heb je wat, en zo ben je het kwijt. En uiteindelijk kan alles op één kar.
Jezus nodigt ons uit ons hart te zetten op God en de beloften van zijn Rijk. Wie daarheen op de weg is veracht geld en goed niet, maar heeft zijn hart al weggeven aan iets anders. Aan Iemand anders: Jezus Christus.

Berichten: 4992

Woensdag 22 januari, Mattheüs 6: 25-34; Van dag tot dag.

Ook in ons land zijn er veel mensen die echte zorgen hebben over hun eten en drinken. Zo was dat misschien wel bij de meeste mensen die hier naar Jezus staan te luisteren. Alle dagen werkten zij zich krom op een stukje land of in een morsig handeltje om een beetje vooruit te komen. Al was het maar één el. In een voortdurende onrust en zorg over dingen van het leven die niemand in de hand heeft. Een gevoel dat allemaal kennen. Zorgen over dit en zorgen over dat. Het is een soort angst iets of iemand te verliezen en tegelijk een vermoeiende poging dat tegen te houden.
Jezus roept ons heel indringend uit die houding weg. Het leven is meer dan zorgen en piekeren over beperkte dingen als eten en dergelijke. Het leven heeft juist een heel wijd perspectief. Het perspectief van het naderende Rijk van God. Zoek vóór alles het spoor daarheen en zet je vertrouwen op God! Hij weet wat je nodig hebt onderweg. Angsten en zorgen moet het van Hem en zijn belofte verliezen. Van dag tot dag zal God zorgen, dat je niets tekort komt en spoedig verder gaat. Stap voor stap, el voor el.

Berichten: 4992

Donderdag 23 januari, Matteüs 7: 1-6; Onder zwijnen zwijgen.

‘Ik zeg op mijn werk bijna nooit iets over God of geloof,’ zei een catechisant in een gesprek over getuigen van je geloof. ‘Dat werkt bij ons niet. Het is gewoon parels voor de zwijnen gooien. Is dat niet een woord van Jezus zelf?’
Ja. Dat heeft Jezus gezegd. In Israël was dat waarschijnlijk een soort gezegde. Van het aan God gewijde offervlees mocht men niets geven aan honden. Want honden waren in Israël vies en veracht. En met parels – bedoeld zijn: de woorden van de Schrift – ga je zorgvuldig om.
Die gooi je niet voor de zwijnen. Ze snappen niets van de woorden van God. Doe vooral geen moeite. Als lompe zwijnen vertrappen ze de parels in de modder.
Geeft Jezus ons hier een simpel excuus om je overal stil te houden? Op school en op je werk? Dat zeker niet! Maar soms is zwijgen beter dan spreken, is een half woord beter dan een heel woord. Getuigen van je geloof kan alleen in een omgeving van respect. Onder zwijnen geldt: zwijg maar! Gelukkig zijn maar weinig mensen honds negatief en trappen als zwijnen. Dat valt soms heel erg mee. Als ze maar merken dat het evangelie ons heilig is en de woorden van God kostbare parels zijn.

Berichten: 4992

Vrijdag 24 januari, Mattheüs 7: 7-12; Het motto van bedelaars.

Bedelaars weten dat de aanhouder wint. Ze vragen en blijven reageren en op den duur weten ze vaak toch nog iets los te peuteren. In een stad als Rotterdam kun je dat elke dag meemaken. Op straat of aan je deur. Ze houden vol totdat ze iets krijgen.
Bidt en u zal gegeven worden, was dat een gezegde onder bedelaars? Gewoon aanhouden? Dat zou heel goed kunnen. Wie bidt kan van bedelaars leren. Bidden is niet alleen maar spreken mét God, zoals wij vaak zeggen. Daarmee dekken we ons soms bij voorbaat een beetje in voor onverhoorde vraaggebeden. Daarvoor zijn we bang geworden, dat we bijna niets meer concreet aan God durven vragen. Maar voor die bescheidenheid is geen reden. Bidden is ook vragen aan God en smeken om God. Jezus zet de deur wijd open.
Wat bedelaars weten, dat moeten de kinderen van het Koninkrijk zeker weten. Dat God goede dingen zal geven wie Hem bidden. Daarmee kan bijna alles bedoeld zijn. Zelfs iets simpels als een bezoek of wat aandacht. Althans, als je dat echt nodig mocht hebben om het vol te houden achter Jezus Christus op weg naar zijn Koninkrijk. Dan mag je alles vragen. Wie blijft bedelen, ontvangt altijd wel iets.

Berichten: 4992

Zaterdag 25 januari, Mattheüs 7: 13-23; Twee wegen.

Als ik vroeger bij mijn oma logeerde en naar boven ging om te gaan slapen, zag ik halverwege de trap mooi ingelijst de plaat van ‘De brede en de smalle weg’. Links de brede poort en de brede weg. Die leek op een ruime winkelstraat in de stad met vele aantrekkelijkheden. Het was er ook druk. En rechts een smal poortje. Iemand die een evangelist leek wees daarop.
Daarachter een smalle weggetje dat omhoog voerde langs een kerk, een ziekenhuis en een tent voor opvang van asielzoekers. Na veel bochten kwam hij uit in de stad van God. De plaat maakte indruk. Je begreep: er zijn maar twee wegen.
Zoiets zegt Jezus inderdaad. Maar volgens Hem scheiden de wegen niet simpel bij kerk of theater. Ze scheiden bij de vraag wie de wil van God werkelijk doet. Op de brede weg wemelt het van mensen die wel aan geloof doen, maar niet aan de wil van God, zoals Jezus die juist heel praktisch heeft uitgelegd. Hij sprak over trouw zijn aan je broer, je partner en God. Over bidden en boete, over niet tobben en niet oordelen.
Wie die weg gaat, vaak met veel strijd, gaat de smalle weg van geloof en gehoorzaamheid aan God. Ga die poort door en die weg op, zegt Jezus. Alleen die weg komt uit in het Koninkrijk van God.

Berichten: 4992

Zondag 26 januari, Mattheüs 7: 24-29; Zand spoelt zo weg.

Aan alles komt een eind. Ook aan een preek van Jezus. Hij sluit die af met een kort dramatisch verhaal. Opnieuw zegt Hij: er zijn maar twee mogelijkheden.
Je handelt verstandig of je bent een dwaas. Dwaas is wie Jezus’ preek hoort en vervolgens zijn leven opzet volgens eigen bestek. Die bouwt zijn leven op het zand.
Het heeft geen fundament, het spoelt zo weg. Dat is het geval als je leven geteisterd wordt – getest – door slagregens en rukwinden. En dat zal zo zijn als de laatste slagregen je doornat neerwerpt voor d troon van God.’
Dan zal je leven wegspoelen, als een strandhokje aan de voet van de duin.
Leef zo niet! Laat Jezus’ verkondiging van de grondwet van het Koninkrijk zoiets zijn als een rotsbodem om je huis op te bouwen. Mogelijk is je leven dan niet zo flitsend als je wel zou willen. Want Jezus’ woorden houden je soms erg op. Maar je leven staat wel als een huis op een dijk. Al slaat vroeg of laat de regen neer en jaagt springvloed het water omhoog: wees gerust. Ook bij die allerlaatste rukwind. Want je leven staat vast op de rots.
De rots: dat zijn al Jezus’ woorden. Dat is Jezus Christus zelf: ‘Ik wankel niet / want Hij staat vast.

Berichten: 4992

Maandag 27 januari, Mattheüs 8: 1-13; Eén woord is genoeg.

Jezus heeft niet alleen het evangelie verkondigs, Hij heeft ook zieken genezen. Dat zijn hoopvolle signalen van zijn Koningschap. Vandaag lezen we over twee genezingen. Eerst korst verhaal over een melaatse. Dat is niet zomaar een ziekte, want melaatsheid maakte je onrein. Je werd uitgestoten uit de gemeenschap. Niemand mocht je een hand geven of anderszins aanraken. Een heel deprimerende situatie. Maar Jezus doorbreekt het isolement van de man. Hij sterkt spontaan zijn hand uit en trekt als het ware de onreinheid van de man naar zich toe en geneest hem met een paar woorden.
Even later in Kapernaüm doorbreekt Jezus weer een andere grens. Hij gaat in op de hulpvraag van een Romeins officier. ‘Spreek slechts één woord,’ zegt de man. ‘Ik ben zelf ook geen man van veel woorden. Als officier zeg ik: ga, en dan vliegt mijn adjudant al weg. En zeg ik: kom, dan staat hij meteen voor me. Here, spreekt ook U slechts één woord.’
Jezus verwondert zich. ‘Zo’n groot geloof hen Ik in heel Israël nog niet aangetroffen,’ zegt Hij. Laat dat ook u en jou gezegd zijn. Eén hand en één woord van Jezus doen wonderen. Er zijn geen grenzen aan Jezus’ macht.

Berichten: 4992

Dinsdag 28 januari, Mattheüs 8: 14-17; Jezus tussen zieken.

Deze woorden zijn een zin uit de bekende profetie van Jesaja over de lijdende Messias van God. Het zijn heel troostvolle woorden voor wie eindeloos ziek is en veel pijn lijdt. Want volgens de profeet zal de Messias alle zwakten en ziekten van zijn volk naar zich toetrekken en dragen. Hij zal die eindelijk wegdragen in het offer van zijn leven.
Aan die profetie moet de evangelist kennelijk opeens denken, als hij Jezus zo bewust en bewogen ziet in het huis van Petrus. Misschien heeft Petrus Jezus meegenomen naar zijn huis en Hem om hulp gevraagd. Heer, wilt U haar alstublieft genezen? Ze vinden het toch al zo moeilijk, dat ik zo weinig thuis ben en niet zorg voor de vishandel.
Dat zou kunnen. Maar let vooral op Jezus. Hij ontfermt zich spontaan over de zieke schoonmoeder van Petrus. En overal alle mogelijke zieken die de mensen uit de stad bij Hem brengen. Hij luistert, raakt mensen aan, geneest ze. Met een enkele woord – precies zoals de Romeinse offiecier had gezegd – jaagt Hij boze geesten op de vlucht. Dat is een heel hoopvol plaatje: Jezus tussen de zieken. Dát is de Messias, zegt de evangelist meteen.
Dank God, wij zijn niet alleen in onze pijn en ontluistering. God is met ons. Niets kan ons scheiden van Hem.

Berichten: 4992

Woensdag 29 januari, Mattheüs 8: 18-27; Volgelingen worden opgevangen.

Juist als Jezus in een scheepje wil stappen om naar de overkant te varen, arriveert een Schriftgeleerde die Hem enthousiast zegt: ‘Meester, ik zal u volgen, waar Gij ook heen gaat.’ Dat is natuurlijk prachtig, maar weet deze man wel wat hij zegt? Volgeling worden van Jezus is niet alleen bij Hem in de leer gaan, maar ook zijn lot delen. Je moet wel heel veel zekerheden loslaten, want Jezus heeft nergens een plek om zijn hoofd neer te leggen. Hierop excuseert opeens iemand uit de groter groep van volgelingen zich. Ik heb thuis nog een oude vader te verzorgen, zegt hij. Maar Jezus wimpelt hem af: Volg Mij en geen geaarzel.
Dan stapt Jezus in de boort. Zou u na deze gesprekken nog de moed hebben Hem te volgen? Wat is er door de hoofden van de discipelen gegaan is, vertelt de evangelist niet. Wel dat zij toch allemaal instapten en Jezus volgden.
Heel, heel dapper, denk je misschien. Maar verkijk je er niet op. Als de storm losbarst, blijft er ook van hun volgen niets over. Het wordt pas stil op het water en in hun ziel, als Jezus opstaat en zijn stem laat horen.
Zie op Hem! Wie Hem volgt, kan in heel ruw weer terechtkomen. En van volgen komt niets meer terecht. Gelukkig, Hij vangt ons op en brengt ons thuis.

Berichten: 4097

MARIO216 schreef:

Woensdag 29 januari, Mattheüs 8: 18-27; Volgelingen worden opgevangen.

Juist als Jezus in een scheepje wil stappen om naar de overkant te varen, arriveert een Schriftgeleerde die Hem enthousiast zegt: ‘Meester, ik zal u volgen, waar Gij ook heen gaat.’ Dat is natuurlijk prachtig, maar weet deze man wel wat hij zegt? Volgeling worden van Jezus is niet alleen bij Hem in de leer gaan, maar ook zijn lot delen. Je moet wel heel veel zekerheden loslaten, want Jezus heeft nergens een plek om zijn hoofd neer te leggen. Hierop excuseert opeens iemand uit de groter groep van volgelingen zich. Ik heb thuis nog een oude vader te verzorgen, zegt hij. Maar Jezus wimpelt hem af: Volg Mij en geen geaarzel.
Dan stapt Jezus in de boort. Zou u na deze gesprekken nog de moed hebben Hem te volgen? Wat is er door de hoofden van de discipelen gegaan is, vertelt de evangelist niet. Wel dat zij toch allemaal instapten en Jezus volgden.
Heel, heel dapper, denk je misschien. Maar verkijk je er niet op. Als de storm losbarst, blijft er ook van hun volgen niets over. Het wordt pas stil op het water en in hun ziel, als Jezus opstaat en zijn stem laat horen.
Zie op Hem! Wie Hem volgt, kan in heel ruw weer terechtkomen. En van volgen komt niets meer terecht. Gelukkig, Hij vangt ons op en brengt ons thuis.

Mooi!

Berichten: 4992

Donderdag 30 januari, Mattheüs 8: 28-34; Zeg niet ga, zeg ja.

Wie Jezus volgt in het schip kan van alles beleven. Voor je er erg in hebt, raak je in een geweldige storm. En wat moet Jezus aan de overkant? Voor fijne gelovige mensen is dat geen prettige regio. Overal heb je tientallen rotsgraven, er wonen vrijwel alleen heidenen en het wemelt van de onreine varkens. En wie komen daar luid schreeuwend uit de richting van zo’n grottenkerkhof op hen af? Twee totaal bezeten figuren.
Wat zoekt Jezus hier? Jezus is Koning. Ook deze heidense streek mag ervaren, dat het Koninkrijk van God dichtbij is gekomen. Dat is bevrijdend en heel barmhartig. Dat merken vooral die twee ongelukkigen. Opnieuw horen we Jezus slechts één woord spreken: Ga! En daar gaan ze al. Met grote snelheid nemen de boze geesten een duik tussen de varkens een stukje verderop, die vervolgens totaal bezeten de ze in rennen.
En weer is het stil. Echter niet voor lang. Want terwijl de discipelen zich ontfermen over de twee arme stakkers, komt een groep mensen uit de stad. Ga heen, zeggen ze op hun beurt tegen Jezus. In hun mond is dat een fataal woord. Want Jezus gaat en komt niet meer terug. Die twee bezetenen waren een gevaar, maar voor hen is Jezus een nog veel groter gevaar. Ze hebben begrepen dat het in het volgen van Jezus gaat het om alles of niets. Zeg niet: ga, zeg: ja!

Berichten: 4992

Vrijdag 31 januari, Mattheüs 9: 1-8; Wat voor alles nodig is.

Na de storm op het meer en de genezing van twee bezeten mannen, merken ook de mensen in Kapérnaüm dat in Jezus het Rijk van God heel dichtbij is gekomen.
Het is nu echter niet enkel koninklijk machtsvertoon over een razende storm of angstwekkend geschreeuw van demonen. Het is nu vooral koninklijk erbarmen over een verlamde die gelegen op z’n matras door enkele mensen bij Jezus wordt gebracht. De mensen kijken Jezus vol geloof en verwachting aan. Wat Hij zegt verrast elke keer weer. Want Jezus zegt niet: Ik zeg je, sta op je voeten en wandel! Maar: houd moed, mijn kind, je zonden worden vergeven!
Wat heeft dat nu met die verlamming te maken? Weet Jezus meer van die man? Is die een keer dronken geknald en toen afgevoerd met een dwarsleasie? Mogelijk. Maar daarop speculeert Jezus niet. En toch zegt Hij: Mijn kind, je zonden worden vergeven. Want al is er in de meeste gevallen geen enkel verband tussen zonde en ziekte: geen enkele zonde is gezond voor een mens.
Van sommige zonden word je letterlijk heel moe en verlammend depressief. Vergeving van God is altijd het eerste wat je nodig hebt. Dan kan het opknappen pas echt goed beginnen.

Berichten: 4992

Zaterdag 1 febrauari, Mattheüs 9: 9-13; Niets blijft bij het oude.

Het kost de mensen in Kapénaüm duidelijk moeite om Jezus bij te houden. Hij wijkt af van hun vertrouwde gelovige patroon. Zo begrijpen de Farizeeën echt niet wat Jezus te zoeken heeft op een feest van tollenaars en andere duistere types. Fijn dat die Matteüs met dat criminele beroep stopt. Maar dan neem je toch meteen afstand van je oude vrienden? En leerlingen van Johannes de Doper begrijpen niet waarom Jezus geen vastendag houdt. Met vasten deed je boete voor God voor alle lichtzinnigheid om je heen, waardoor, zo meende men, het Rijk van de Messias versneld werd.
En blijkbaar was het juist zo’n dag. Doet Jezus daar ook al niet meer aan?
Het kost inderdaad soms veel moeite Jezus te volgen. Want niets blijft bij het oude als Hij in ons leven doorzet. Zijn persoon heeft de werking als jonge gistende wijn. Oude wijnzakken zijn daarvoor niet geschikt. Zo scheuren oude vormen van typisch joodse afzondering of van boete en vasten onder druk van Jezus stuk.
Nieuwe vormen voor geloven in God zijn nodig. Van persoonlijke boete en omkeer. En van intense toewijding van heel ons leven aan God. Dat kost altijd strijd, maar alleen zo maakt Jezus ons leven echt nieuw.

Berichten: 4992

Zondag 2 februari, Mattheüs 9: 18-26; Aanraken.

Als je diep in de problemen zit, kan één woord van Jezus al genoeg voor je zijn om je te verzekeren van zijn ontferming. Spreek slechts één woord, zei de hoofdman in Kapernaüm. Het kan met nog minder. Met slechts één lichte aanraking van Jezus’ jas. Dat gebeurt stil, van achter, want deze vrouw wil liever niet gezien worden. Geen enkele ziekte is leuk, maar sommige kwalen zijn extra gênant. Voor haar omgeving gold zij bovendien als constant onrein. Niets aanraken en door niemand je láten aanraken, was het voorschrift. Alle kans, dat haar huwelijk totaal in de vernieling is gegaan. En ook haar vriendenkring. Na twaalf jaar zie ik haar zitten in haar huisje, totaal vereenzaamd.
Maar dan vangt ze iets op over Jezus, die zich laat aanraken door tollenaars en zondaren. Zij beseft: hier is er Eén die goddelijke meelijden heeft! En zo, in het gedrang van de mensen, raakt ze Hem heel even aan. Jezus draait zich daarop meteen om en kijkt haar aan: Hij zegt: ‘Houd moed, mijn kind, je geloof heeft je behouden.’ Dat is heel bemoedigend. Al raak je Hem slechts aan bij een kwastje van zijn jas, heel even maar omdat je meer moed niet hebt, Hij weet wat ons beweegt. En Hij laat ons niet zonder een blijk van zijn ontferming.

Berichten: 4992

Maandag 3 februari, Mattheüs 9: 27-34; Samen volhouden.

Twee zijn meer dan één, zegt bijbelboek Prediker. Dat zullen deze twee blinden in Kapérnaüm ook bedacht hebben. Samen kun je meer aan. Samen ben je minder kwetsbaar. Samen kun je ook twee keer zo hard roepen. Elkaar helpend volgen zij Jezus door de straten. Uit de nood van hun leven roepen ze samen: ‘Zoon van David, heb medelijden met ons!’ Zij schreeuwden, zegt de evangelist letterlijk. Ze schreiden uit het donker van hun ziel om licht. Je ziet Jezus omkijken en omkijken, voordat Hij zijn huis binnengaat. Maar zij laten zich niet afschudden. Samen dringen zij het huis binnen.
Waarom staat Jezus niet meteen stil? Jezus lokt hen bewust weg van de straat. Niet iedereen hoeft er met z’n neus op te staan. En verder: Geloven jullie echt, dat Ik dit doen kan? Ontroerend is hun antwoord: Ja, Heer!
Wat verwachten deze twee blinden veel van Hem. In hun eentje waren ze misschien al lang in cynisme ondergegaan. Maar samen blijven ze Jezus volgen totdat ze gehoor vinden en Hij en hen zegent. Dat is heel instructief. In je eentje kun je Jezus zomaar kwijt raken, maar samen verliezen zelfs twee blinden Hem niet uit het oog.

Berichten: 2328

Mooi die laatste zin. Lachende smiley

Berichten: 4992

Dinsdag 4 februari, Mattheüs 9: 35-38; Compassie.

Jezus is diep geraakt door de steeds groter wordende schare van mensen die op Hem afkomt. Van zo’n schare kunnen wij ons wel iets voorstellen. Het zijn vrijwel allemaal gewone mensen. Stuurloos en in de steek gelaten door hun leiders. Zo lijkt Jezus naar hen als zij massaal op Hem afkomen wanneer Hij zijn werkterrein uitbreidt en langs alle steden en dorpen trekt. Spontaan vormen zich overal scharen van mensen. Nieuwsgierig en sensatiebelust, maar diep verlangend naar God en zijn heil.
Bij een van de eerste grote meetings kan Jezus nauwelijks naar hen kijken zonder emotioneel te worden. Omdat ze feitelijk niemand hebben die echt naar hen omziet. Ze zien er moe uit. Zwaar gestresst. Als opgejaagde schapen. Met grote ontferming is Jezus bewogen. Want mensen zijn schapen van God. en ieder mens is er één. Zij zullen de stal missen als niet iemand zich om hen bekommert.
Dan geldt ook van de schare in ons land. Steeds meer mensen raken God kwijt. Kunnen wij naar hen kijken zonder emotioneel te worden? Een schaap heeft een herder nodig. Een mens heeft God nodig. Zonder God en Jezus ben je in het leven zo weerloos als een schaap in de wildernis.

Berichten: 4992

Woensdag 5 februari, Mattheüs 10: 1-8; Zending dichtbij.

Elke zondag komt de gemeente van Christus bijeen in diensten en samenkomsten om God te prijzen en naar zijn stem te luisteren. Als schapen van zijn kudde. Maar aan de rand van de gemeente, en ver over de rand, bevindt zich de schare mensen om wie Jezus diep bewogen is. Natuurlijk is die veel te groot voor één persoon om alleen te aan te kunnen. Daarom schakelt Jezus zijn twaalf discipelen in en zendt hen in alle richtingen erop uit. Als ik het goed zie in zes teams van twee. Petrus moet met zijn broer samen, Jacobus ook. En een mooi stel vormt de wat zwaarmoedige Thomas en met ex-tollenaar Mattheüs. Wat moeten ze gaan doen? Hetzelfde als Jezus: namelijk het evangelie verkondigen, zieken genezen en zelfs doden opwekken.
Daarvoor ontvangen ze bijzondere volmachten van Hem.
Opvallend, Jezus zegt nadrukkelijk: begin maar met Israël! Blijf eerst maar dicht bij huis. Verloren schapen genoeg direct om je heen. Niemand krijgt meteen een bediening voor Samaria of Sibrië. Begin maar met Schoonhoven of Sommelsdijk. Of waar je ook woont.
En vergeet je familie niet. Verloren schapen genoeg om naar om te zien. De uitzending vindt elke zondag plaats.

Berichten: 4992

Donderdag 6 februari, Matheüs 10: 9-16; Slang of duif.

Op zondagmorgen eindigt een kerkdienst vaak met een plechtige uitzending de wereld in: ‘Ga heen in vrede met de zegen van God en geef deze door aan ieder die u tegenkomt.’ Ook vandaag zijn we vast weer een hele rij mensen tegengekomen. In de bus en in de tram, in winkels en wachtkamers, op het werk of op school. Konden we al aan iemand iets kwijt van het evangelie van Jezus Christus?
Jezus rust zijn leerlingen eerst toe. Want getuigen is niet zonder risico. Verzet en ongeloof uiten zich soms heel heftig. En let goed op bij wie je zoal binnengaat.
Kortom: je staat in deze wereld vaak weerloos als schapen tussen de wolven. Dat is overigens geen reden om je stil te houden; wel om goed op te letten. Het is zaak open en positief te zijn, maar met je verstand erbij!
Daarom: wees voorzichtig als slangen, alert en waakzaam. Slangen hebben geen ooglid en daarom altijd wakker. Maar doe ook weer niet zo kerkelijk krampachtig. Wees tegelijk argeloos als duiven, onbevangen en bewust een beetje naïef. Duiven gaan overigens ook recht op hun doel af.
Welk dier spreekt u het meest aan? Bent u meer slang of bent u meer duif? Gelukkig zendt Jezus ons als schapen van Hem. Hij staat achter ons, slang of duif.

Berichten: 4992

Vrijdag 7 februari, Matheüs 10: 17-23; Dapper vluchten.

Vluchten is geen houding van dapperheid in flinkheid. Standvastigheid en martelaarschap spreken ons meer aan. Toch betekent ‘volharden tot het einde’ niet per se: vechten als een leeuw totdat je voor de leeuwen geworpen wordt. Er kan ook iets voor te zeggen zijn tijdig te vluchten. Jezus roept er zelfs nadrukkelijk toe op in zijn toespraak voor toekomstige apostelen. Wanneer men u vervolgt in de ene stad, vlucht naar de andere, zegt Hij.
Maar vraagt Jezus dan geen radicale navolging?
Ongetwijfeld. Maar daarbij gaat het niet om het neerzetten van een indrukwekkende prestatie. Het gaat om de voortgang van het evangelie. Martelaarschap – en vooral gezocht martelaarschap – kan het evangelie ook heel erg ophouden. Het is niet allemaal zaad der kerk. Je dient het evangelie soms meer tijdig weg te springen en op een andere plek weer neer te zetten.
En misschien moet je nog wel vaker wisselen, want het leven is heel weerbarstig, ook in de kerk. ‘Hij is gevlucht,’ zeggen de mensen wel eens van de dominee die vastliep en een beroep aannam. Maar dat kan heel goed zijn. Er is soms meer moed voor nodig te ‘vluchten’ dan om te blijven.

Berichten: 2706

MARIO216 schreef:

Vrijdag 7 februari, Matheüs 10: 17-23; Dapper vluchten.

Vluchten is geen houding van dapperheid in flinkheid. Standvastigheid en martelaarschap spreken ons meer aan. Toch betekent ‘volharden tot het einde’ niet per se: vechten als een leeuw totdat je voor de leeuwen geworpen wordt. Er kan ook iets voor te zeggen zijn tijdig te vluchten. Jezus roept er zelfs nadrukkelijk toe op in zijn toespraak voor toekomstige apostelen. Wanneer men u vervolgt in de ene stad, vlucht naar de andere, zegt Hij.
Maar vraagt Jezus dan geen radicale navolging?
Ongetwijfeld. Maar daarbij gaat het niet om het neerzetten van een indrukwekkende prestatie. Het gaat om de voortgang van het evangelie. Martelaarschap – en vooral gezocht martelaarschap – kan het evangelie ook heel erg ophouden. Het is niet allemaal zaad der kerk. Je dient het evangelie soms meer tijdig weg te springen en op een andere plek weer neer te zetten.
En misschien moet je nog wel vaker wisselen, want het leven is heel weerbarstig, ook in de kerk. ‘Hij is gevlucht,’ zeggen de mensen wel eens van de dominee die vastliep en een beroep aannam. Maar dat kan heel goed zijn. Er is soms meer moed voor nodig te ‘vluchten’ dan om te blijven.

Dit is een eyeopener, Mario. Dank voor het plaatsen van de zoveelste goede overdenking.

Thomas

Berichten: 4992

Zaterdag 8 februari, Mattheüs 10: 24-33; Denk aan de mussen.

Voor wie zich mag verheugen in een grote bos haar is deze opmerking van Jezus ongetwijfeld een heel troostvolle. Zelfs op zichzelf totaal onbelangrijke dingen als het aantal haren op je hoofd zijn God, onze Vader, volkomen bekend, zo lijkt de simpele gedachte te zijn. Maar waarom zou God nu het aantal van de haren van je hoofd willen weten?
Jezus laat er geen twijfel over bestaan, dat het volgen van Hem heel veel strijd kan kosten. Een slaaf staat nu eenmaal niet boven zijn heer. Wie Jezus volgt kan zelf ook doelwit worden van valse beschuldigingen en aantijgingen. Dat betekent vaak strijd. En bij strijd loop je klappen op. Een paar haren ben je dan al gauw kwijt. Wees gerust, zegt Jezus echter. Zelfs al je haren zijn geteld.
Zo gezien Jezus’ opmerking inderdaad heel troostvol. Geloof kan heel veel strijd vragen. Wat raak je soms ineens een berg haar kwijt in een gemene strijd tegen ziekte en dood. Om wanhopig van te worden. Stop, zegt Jezus. Denk aan de mussen! Je geeft er geen stuiver voor? Toch houdt God al die mussen in de gaten.
Zelfs al je haren zijn geteld. Niets kan ons scheiden van de liefde van God.

Berichten: 4992

Zondag 9 februari, Mattheüs 10: 34 - 11:1; Klein maar kostbaar.

Hoe belangrijk iemand is, merk je vaak aan de manier waarop hij ontvangen wordt. Op wat voor ontvangst mogen de zes missionaire teams bij hun toch door Galilea rekenen? En later? Heel verschillend. Er kan sprake zijn van brute afwijzing, met als gevolg de toorn van God. Ze zullen in andere situaties ook wel vriendelijk ontvangen. Echter niet als grote apostelen. Men zal hen veel meer beschouwen als kleine lieden van weinig betekenis met een dito boodschap.
Dat kan je als missionair werker ontzettend neerdrukken. Jezus zegt daarom alvast vooruit: laat je niet van de wijs brengen. Want wie jullie ontvangt, ontvangt Mij! In het evangelie van het Koninkrijk, dat jullie verkondigen, ben Ik het zelf, die mensen aanspreekt.
En achter Mij staat Hij die Mij gezonden heeft.
Dat geeft de prediking van het evangelie een wel heel groot gewicht. De verkondigers zijn inderdaad veelal kleine mensen. Petrus en zijn broers en Thomas en Matteüs. Maar vlak hun boodschap niet uit: het is Jezus zelf die de stem verheft. En wat die kleinen betreft, Jezus legt ten slotte nog even beschermend zijn hand om hen heen. Ook een eenvoudige weldaad aan jullie zal niet vergeten worden, zegt Hij. Kun je nagaan. Al zijn jullie klein, Mij zijn jullie heel kostbaar.

Berichten: 4992

Maandag 10 februari, Johannes 5: 1-9; Ziekenbezoek.

Mensen die lang ziek zijn kunnen ontzettend vereenzamen. De familie is eraan gewend. Men weet niet veel meer te zeggen en in veel gevallen blijft men gewoon weg. De wereld van de zieke wordt ongewild erg klein, alle dagen zijn hetzelfde en zo lig je daar maar te liggen, thuis of in een verpleegtehuis. Over zo iemand horen we vandaag. De enige die de man ziet liggen, is Jezus. En als Jezus je ziet liggen, dan gebeurt er iets. Niet dat iedereen dan op slag genezen wordt zoals deze man. Al is Jezus met allen bewogen, ook in het evangelie is het wonder meer uitzondering dan regel. Jezus loopt hier dan ook niet binnen om eens even iedereen op de been te helpen.
Wie heeft er trouwens erg in Jezus? Deze man ook niet. Die rekent al lang niet meer op bezoek. Ik heb geen mens, zo hoor je hem meteen zeggen. Maar Jezus ziet hem liggen. Jezus is blijkbaar meteen na de dienst in de tempel naar Betesda gegaan, want in Jeruzalem is het feest. Feest en sabbat. Wat doet u zoal na een kerkdienst? Zoek eens iemand op als deze verlamde. Ga eens kijken hoe hij of zij erbij ligt. Je zondag zal goed besteed zijn.

Berichten: 4992

Dinsdag 11 februari, Johannes 5: 10-18; Opnieuw beginnen.

Eenmaal genezen is de man blijkbaar spontaan naar de tempel gegaan. Onderweg wordt hij echter opgehouden door mensen die hem lastig vallen met hun sabbatsregels. Alsof die man na achtendertig jaar Betesda nog weet hoe je je op sabbat gedragen moet.
Voor de man zelf heeft blijkbaar niemand belangstelling. Jezus des te meer. In de tempel ziet Jezus hem. En zo zijn we ongewild getuige van een heel persoonlijk en pastoraal gesprek. De ziekte van de man had blijkbaar een oorzaak, waaraan de man ook zelf schuld droeg.
Jezus duidt het slechts aan zonder verder concreet te worden, maar met de bedoeling: ga dat spoor niet opnieuw op!
Dit gesprek verwart ons misschien. Is er dan verband tussen zonde en ziekte? Blijkbaar kan dat wel. Alleen: laten we dat nooit veronderstellen wanneer we een zieke opzoeken. Wat Jezus hier zegt, is geen algemene waarheid. God dank niet! Jezus alleen heeft het recht dat te zeggen en Hij doet dat hier heel persoonlijk.
Niemand zit er bij of heeft er iets mee te maken. De man hoort dat in de tempel, nadat hij genezen is en volkomen vergeving ontvangen heeft. Wie het zo van Jezus hoort, weet het verleden echt achter zich en het leven voor zich.

Berichten: 4992

Woensdag 12 februari, Johannes 5: 19-29; Om Jezus kan niemand heen.

Jezus laat er geen misverstand over bestaan. Niemand die op zoek is naar God kan aan Hem voorbij lopen. Voor een orthodoxe Jood is dat iets ongehoords. Een aanmatiging die hem als godslastering in de oren klinkt. De reacties zijn dan ook fel en emotioneel.
Als niet-joden kunnen wij dat nauwelijks navoelen. Of misschien ook wel. Heeft God het hele oordeel over alles en allen in Jezus’ handen gelegd? Dan kan niemand meer aan Hem ontsnappen. Dan komen wij allen Hem een keer tegen. Als het niet nu is, dan straks.
Het zou best kunnen, dat ook wij daar moeite mee hebben. En ons ergeren aan deze pretentie, gewend als we zijn vrijwel alles te relativeren. ‘Het geeft niet, wat je gelooft, als je maar gelooft,’ zo wordt wel gezegd.
Die mogelijkheid laat Jezus’ ons niet. Om Hem komt niemand heen. Voor wie zich daaraan ergert, blijft de Vader een vreemde. Verlies je ergernis. Hoor zijn machtige stem. Hij roept ons uit de duisternis in het licht. Dank God, dat Hij het oordeel over alles en allen gelegd heeft in de handen van Hem die ons liefgehad heeft tot op het kruis.

Berichten: 4992

Donderdag 13 februari, Johannes 5: 30-47; Wijzer willen worden.

Hoe beslist en overtuigd Jezus ook spreekt over zichzelf en zijn gezonden zijn, onmisbaar hoor je in zijn woorden de pijn en het verdriet over het ongeloof en het innerlijk verzet van zijn tegenstanders. Alsof het voor Hem zelf ook onbegrijpelijk is. Alle dagen zijn ze met de Schriften bezig. Daar leven ze helemaal in. Zoekend en luisterend om de stem van de levende God te vernemen, zich opstellend voor zijn woorden, die als levend water stromen in hun ziel. En toch wijzen zij Hem, Jezus af! Ze zijn er volkomen blind voor, dat de Schriften één voortdurend getuigenis zijn van Hem en zijn Messiasschap.
Hoe komt dat? Wie Hem niet vinden, zoeken niet goed! Zij vinden in de Schrift eigenlijk dat, wat ze al weten en wat ze kunnen plooien in hun bekende traditie en opvattingen. Zij horen de Schriften niet als een levend, altijd weer nieuw en verrassend Woord.
Zulke bijbelstudie is onvruchtbaar. Er is een andere houding nodig. Van werkelijk luisteren. Alleen zo gaan de schriften open en getuigen zij van Jezus Christus, dat Hij de Heiland is. Heel de bijbel door.

Berichten: 4992

Vrijdag 14 februari, Johannes 6: 1-15; Een verleidelijke hulde.

Het vrolijke feestmaal van duizenden mensen op de groene helling van een berg in Galilea eindigt voor Jezus in de eenzaamheid. Opeens onttrekt Hij zich aan de schare en vlucht Hij als het ware de bergen in.
Waar vlucht Hij voor? Voor een huldiging door de schare. Die is door het teken met de broden en vissen in grote opwinding geraakt en maakt zich op Hem te huldigen als de profeet die in de wereld komen zou.
Als de messiaanse Koning van de eindtijd. Wanneer Jezus dat merkt, is Hij verdwenen.
Waarom? Deze huldiging gaat Hem te vlug. Deze bijval ervaart Hij als een regelrechte verzoeking. Zj hebben nog niets van Hem en zijn Messiasschap begrepen. Ze kijken alleen maar naar het wonder van het moment. En daarom is Jezus even hun Man. Maar voor hoe lang?
Wat moet Jezus zich eenzaam gevoeld hebben onder al die toejuichingen. Tekenen en wonderen zetten je blijkbaar vlug op het verkeerde been. Hem gaat het om meer dan brood voor vandaag. Hem gaat het om verlossing. Verlossing door het kruis. Hulde aan die Koning!

Berichten: 4992

Zaterdag 15 februari, Johannes 6; 16-21; Vooruit komen.

Zodra Jezus aan boord is, is het schip ook meteen op zijn bestemming. We horen niet eens of de harde wind is gaan liggen en het onstuimige water stil is geworden.
Als de discipelen Jezus, die wel heel onverwachts langszij komt, vragen in het schip te komen, zijn ze meteen ook aan land. Dan lossen als het ware alle problemen zich ineens op. Waarom zijn zij ook uitgevaren zonder Jezus? Hadden ze niet op Hem moeten wachten? Of had Hij hun nog gezegd, dat ze alvast weg moesten gaan? Hoe dan ook, zonder Hem aan boord is het een benauwde nacht geworden. Een nacht van eindeloos getob met de wind en het water. Pas als Jezus er is en aan boord komt, schiet het schip vooruit en bereikt meteen het land.
Dat is een heel bemoedigend detail. Zonder Jezus aan boord blijft het tobben. Op ons werk en op school. Je schiet niets op. Je bent de hele dag bezig en je doet eigenlijk niets. En vaak sta je er niet eens bij stil, dat Hij niet aan boord is. Maar dan opeens komt Hij langszij en meldt zich in ons leven. Op welke manier dan ook. Kom aan boord, zeggen de discipelen! En dan zijn ze ook meteen bij hun doel. Wie Hem in zijn schip opneemt heeft het getob achter zich. Er komt weer vaart in. Het land is dichtbij!