Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Vrijdag 22 november, 1 Tessalonicenzen 3; Het hoort erbij.

Dat klinkt erg fatalistisch, zeg je misschien. Hoezo ‘moeten’? Volgens andere vertalingen zou er zelfs staan ‘bestemd tot’. Is dat dan de wil van God dat het je het soms zwaar voor je kiezen krijgt van mensen die niets snappen van God? En soms uit je pure frustratie je zitten te kwetsen en te beledigen? Moet je dat altijd maar verdragen als een schaap zonder stem? Zijn we daartoe door God bestemd?
Wacht. Paules zegt dit niet om een beetje christelijke draai te geven aan ellendige situaties waarin je als christen verzeild te raken. In Tessalonica werd een aantal mensen christen. Hun afgoden gooiden ze openlijk achter hun rug. Maar vanaf dat moment beleefden ze alleen maar vijandschap en narigheid. En Paules zelf moest nota bene vluchten. Zo kan het vergaan als volgelingen van Jezus. Gelukkig had Timotheüs goede berichten, schrijft hij meteen erg opgelucht en hij dankt God. Want martelaarschap zal hij nooit opzoeken of verheerlijken. Maar als lijden vanwege je geloof op je weg komt, moet je niet in paniek raken. Dat zit er toch in als je een Heer volgt die eindigde aan een kruis? Dat weet je toch zelf? Overigens laat Jezus ons nooit alleen.

Berichten: 4992

Zaterdag 23 november, 1 Tessalonicenzen 4: 12; Val op.

Over de wil van God hoeft niemand vaag of ingewikkeld te doen. Paules zegt kort en duidelijk: God wil dat je een heilig leven leidt! Daarmee bedoelt hij een volstrekte toewijding aan God die de Heilige of de gans Andere is. Dus val op! Leef heilig, wees anders. Want alleen zo word je steeds meer de mens die God vanaf het begin bedoelde. Een echt mens, niet een wezen met een mooi gezicht in wie alle dagen een woest beest zich uitraast. Maar een aangenaam mens voor God en voor heel je omgeving. Paules zegt daarom: Heb elkaar lief! Investeer in nog meer liefde! En laat ieder voor zover mogelijk hard werken voor de kost. En zich steeds positief opstellen. Want dat soort dingen maken het evangelie en het geloof voor anderen aantrekkelijk.
Vooral op seksueel gebied is er in Tessalonica blijkbaar nog veel te heiligen. Uitvoerig pakt de apostel uit. Bordeelbezoek, vreemdgaan, allerlei vormen van onreinheid golden in Tessalonica kennelijk als heel normaal. Mogelijk ook onder de pas gedoopte christenen. Paules doet een beroep op hen ook praktisch als nieuwe mensen te leven in het spoor van Jezus Christenen en hun relatie steeds zuiver te houden.

Neem mijn wil en maak hem vrij,
dat hij U geheiligd zij.

Berichten: 4992

Zondag 24 november, 1 Tessalonicenzen 4: 13-18; De doden gaan ons voor.

Vandaag snijdt Paules een gevoelig punt aan. Het gaat om de vraag: waar blijven onze lieve familieleden en vrienden als ze gestorven en begraven zijn? Straks verschijnt Jezus eindelijk op de wolken van de hemel. En dan gaan we Hem natuurlijk spoorslags tegemoet. Maar hoe zal het zijn met mijn lieve man of zuster? Moeten we die dan achterlaten op het kerkhof en wie kijkt er dan nog naar hem om?
In Tessalonica heerst daarover grote onrust. Blijkbaar zijn er juist enkele christenen overleden. Dat heeft de broeders en zusters intens geschokt. Ze hebben geen hoop meer, want de dood is hard en gemeen. Let op, zegt Paules. Zij zullen niet achterblijven of achterstand zal geen sprake zijn. Integendeel. Als Jezus komt, zullen zij juist eerst opstaan en Jezus tegemoet gaan. Pas dan zullen wij die nog leven – daarmee – rekent Paules blijkbaar – hen volgen. Niet de lucht in, zoals sommigen beweren. Want wat hebben we daar te zoeken? Maar we zullen ons in de lucht achter Jezus opstellen en zo Hem volgen naar de aarde. Hoe dan ook: maak je over de ontslapenen geen zorgen. Samen met hen die we achterlieten op het kerkhof, zullen we altijd bij de Here zijn. Wie achterligt, zal voorgaan! Troost elkaar met deze woorden.

Berichten: 4992

Maandag 25 november, 1 Tessalonicenzen 5: 1-11; Als een dief.

Gelukkig, deze wereld gaat niet eindeloos door. Jezus komt op de wolken van de hemel. Dan breekt de grote dan van de Heer aan, indrukwekkend aangekondigd door haast alle profeten en ook door Jezus zelf. Alles en allen zullen getoetst en geoordeeld worden en alle tranen zullen afgewist worden. Maar wanneer zal dat zijn? Is daarover ook iets te zeggen?
In elk geval dit: die dag zal velen overvallen als een dief die op een nacht ineens zijn slag slaat. Je kasten leeghaalt en overal met zijn vingers aanzit. Zo zal totaal onverwachts Gods dag aanbreken en met de ondergang treffen de mensen die meenden dat hun van Gods kant nooit iets zou kunnen overkomen.
Maar dat zal júllie niet gebeuren, zegt Paules.
Want jullie leven niet in het nachtelijk donker, maar in het licht van Christus. Blijf wakker en waakzaam. Rust je toe met het harnas van geloof en liefde en met de helm van de hoop. Dan kun je ’s avonds gerust het licht uitdoen en je ogen dicht. Want of wij slapen of waken, Jezus is ons licht en bij zijn komst zullen we leven met Hem.

Berichten: 4992

Dinsdag 26 november, 1 Tessalonicenzen 5: 16-28; Gebed zonder eind.

Paules is weer tot aan zijn laatste blaadje. Zoals meestal worden de zinnetjes dan steeds korter en puntiger. Echter: wil hij nu niet te veel van de christenen in Tessalonica, en ook van ons? Blijdschap is mooi, maar altijd bidden zonder enige pauze? En danken onder alle omstandigheden? Onwillekeurig ben je geneigd hierop af te dingen. Als gewoon te veel gevraagd en onmogelijk vol te houden.
Maar Paules bedoelt het meer als een belofte dan als een opgave. Anders dan in de vertaling staan die korte prikkelende woordjes bij hem ook bewust voorop: altijd wees blij, onophoudelijk bid en alles dank! Daarmee herinnert hij ons even heel direct aan Jezus zelf en het in Jezus verschenen heil van God. Dat blijft steeds van kracht, onophoudelijk en in alle omstandigheden. Gelovig mogen we daarin staan en gaan. Inderdaad: altijd ons verheugend dat Hij de Heer is. Verlangend naar de Geest als een gebed zonder eind. En dankend de Vader, omdat Hij in alles ons goed en nabij is.
Overigens hoeft niemand dat op z’n eentje te doen. Niet toevallig schrijft Paules hier letterlijk de werkwoorden in het meervoud: weest, bid, dankt. Daar heb je nu een gemeente en een bijbel- of gebedskring voor.

Berichten: 4992

Woensdag 27 november, 2 Tessalonicenzen 1; Bevrijding en verstoting.

In deze dagen beginnen de adventsweken. Jezus komt naar ons toe en wij leven richting zijn dag. en dan? Wat gebeurt er bij zijn komst? En hoe loopt het af met hen die Jezus niet erkend hebben en niet in Hem wilden geloven? In deze brief is Paules hierover ineens heel concreet. Jezus’ komst zal glorie beteken voor allen die naar Hem uitkijken. Op het moment hebben de christenen in Tessalonica kennelijk zwaar te lijden onder heftig verzet en vervolging. Jezus’ komst betekent bevrijding van alle geweld en onderdrukking, zegt Paules. Maar niet iedereen zal staan juichen. De mensen die nu christenen kwaad doen, zullen keihard worden aangepakt. Maar ook de mensen die Jezus niet hebben erkend, zullen voor altijd verstoten worden, ver van de Heer, zijn kracht en zijn majesteit.
Zulke opmerkingen voelen vreemd angstig aan. Is er dan echt zoiets als voor eeuwig verstoten worden? Daar moet je toch niet aan denken?! Paules zegt het hier wel zo, hoewel hij in andere brieven vooral geneigd is alle mensen mee in te sluiten in het hiel van Christus. Met het appèl Jezus serieus te nemen en in te gaan op zijn uitnodiging. En tob je misschien over de velen die zonder God zelf altijd je hoop en verwachting zijn. Ook voor hen.

Berichten: 4992

Donderdag 28 november, 2 Tessalonicenzen 2: 1-12; Geen paniek.

Schreef Paules in zijn eerste brief aan de christenen in Tessalonica dat hij Jezus’ komst snel verwachtte, in deze brief zet hij bewust een beetje een rem op die verwachting. Weliswaar herhaalt hij heel beslist dat Jezus komt. En dat die dag een heel dramatische zal worden. En dus: sta in het geloof en leef Hem waardig tegemoet.
Maar laat je door niemand op dit punt overspannen maken, zegt hij nu. Het kan ook nog een hele tijd duren. Er moet nog veel gebeuren aan strijd en gevecht met de macht der duisternis. Voordat het zover is, verwacht Paules ook eerst nog de opkomst van de ‘wetteloze mens’ en een heftige reactie van de Satan om mensen te verleiden. Anders gezegd: we zijn er nog lang niet! Hecht daarom geen waarde aan broeders of zusters die mensen op dit punt extra info moeten profeteren. Of die citeren uit een brief of werken. En ga vooral hard werken. Voor stoppen met je baan is pas een reden op het moment dat je de Heer ziet verschijnen, eerder geen ontslag aan vragen.
Paules moet niets hebben van overspannen types en verwachtingen. Zijn boodschap is duidelijk: leef elke dag Jezus Christus tegemoet, maar blijf onderweg trouw aan je gewone opdracht van God. Standvastig en waakzaam.

Berichten: 4992

Vrijdag 29 november, 2 Tessalonicenzen 2: 13-17; Houd je vast aan de leuning.

Over tradities kun je heel negatief doen, maar goed begrepen geeft een bepaalde traditie aan je geloof altijd kracht, houvast en duidelijkheid. Tegenwoordig wil iedereen zijn eigen wiel uitvinden, maar het geloof begint niet bij ons. Velen gingen ons voor en verzamelen eeuwenlang geloofservaringen die ook nog steeds goed kunnen helpen. Zit je bijvoorbeeld te twijfelen of Jezus wel de Zoon van God is? Wel fijn dat onze geloofsbelijdenis en catechismus het je gewoon uitleggen en voorzeggen. Het is genoeg om het mee te zeggen met generaties christenen voor je. Je hoeft het niet zelf uit te vinden en eerst heel persoonlijk te ervaren. Het is al eeuwen gewoon waar.
Een goede traditie is als een trapleuning. Heel vaak heb je die helemaal niet nodig. Zit je goed in je vel, dan vlieg je de trap op en af. Maar soms voel je je moe en zwak. Dan grijp je de leuning vast en ben je er heel blij mee. En een enkele keer moet je ’s nachts in het donker naar beneden.
Op de tast. Zulke nachten zijn er in elk mensenleven. Wat is een stevige trapleuning dan een zegen!
Paules zegt vandaag: Wees verstanding, blijf in de traditie die je van mij hebt geleerd! Gewoon vasthouden, je daardoor laten dragen en leiden. Net als een trapleuning ’s nachts.

Berichten: 4992

Zaterdag 30 november, 2 Tessalonicenzen 3; Werk en bid.

Al luisterend naar deze tweede brief zal het opgevallen zijn dat de apostel terughoudender spreekt over de komst van Jezus op de wolken. Ook op dit laatste blaadjes legt hij nog eens omstandig uit dat niemand zijn baan moet opzeggen in de mening dat vóór Kerst Jezus al is teruggekeerd. Blijkbaar hadden sommigen in Tessalonica dat al gedaan naar aanleiding van zijn eerste brief. Maar die hebben hem niet goed begrepen, corrigeert hij zichzelf.
Jezus’ komst is zeker, maar niemand weet precies wanneer. Dus blijf gewoon je dagelijkse werk doen. Ook Paules zelf is gewend gewoon elke dag te werken voor zijn onderhoud.
Intussen dringt hij er wel op aan te bidden dat in de tijd die nog overblijft het woord van de Heer zich elders in de wereld net zo snel zal verspreiden als in Tessalonica. Want als het evangelie zich overal verspreid heeft, zal er geen reden meer zijn om nog te wachten, zodat de dag van Jezus daardoor heel dichtbij komt. Daarom blijven gebedsgroepen nodig. Ook om goede en trouwe mensen en medewerkers te vinden. En het getuigenis van het evangelie met kracht door te geven. Wat doe jij?

Uw woord, dat spreekt in alle talen,
heeft het graf ons opgericht,
doet ons in vrijheid ademhalen
en leven voor uw aangezicht.

Berichten: 4992

Zondag 1 december, Lucas 1: 1-7; Geloofde verwachting.

Deze maand brengt ons elke dag dichter bij het kerstfeest. Twee mensen die we in deze weken van advent niet mogen missen, zijn Zacharia en Elisabet.
Alleen de evangelist Lucas vertelt vertelt over hen. Het zijn twee vrome, gelovige mensen, wat zoveel betekent als dat alles wat God bevolen heeft voor hen heilig is. Zacharias is een priester van God. Zi j wonen in een stadje in het bergland van Judea. Maar hoe gelovig Zacharias ook is, hij rekent nauwelijks nog met de mogelijkheid dat God zelf zou kunnen komen en ingrijpen. Het waren ook de dagen van koning Herodes, zegt Lucas. Oftewel een tijd zonder de aanwezigheid van God. Wie rekent nog met de Levende Stem?
Blijkbaar ook dit gelovige priesterstel niet meer.
Mogelijk omdat ze geen kinderen hadden. Elisabet was namelijk onvruchtbaar. Dat is een verdriet dat soms alle verwachting van God bij je dooft. Een pijn waarmee veel echtparen het heel zwaar hebben. Maar in Israël drukte het nog extra op je, omdat men meende dat God je zijn zegen onthield en kennelijk geen gebruik van je wilde maken om zijn volk verder te dragen naar de toekomst van de Messias. Je naam werd vroeg of laat vergeten. Dat voelde heel hard.
Gelukkig is God anders! God heeft meer zegen dan kinderzegen. Daarvoor staat de komst van Jezus in onze wereld garant.

Berichten: 4992

Maandag 2 december, Lucas 1: 8-17; Je naam is bekend.

Hoe vaak zullen Zacharias en Elisbet om een zoon gebeden hebben? De tijd om vader en moeder te worden is inmiddels voorbij. En zo lijkt hun eigen wel heel erg op dat van Israël. Een volk zonder hoop of verwachting.
Maar dan meldt God zich ineens zelf. Zacharias, die elk jaar als plattelandspriester geroepen wordt een paar weken dienst te doen in de tempel in Jeruzalem, trekt op een dag het lotnummer om het priesterlijk gebed te mogen doen bij het reukofferaltaar in de tempel. Maar als Zacharias daar dan staat en het gebed doet voor Israël, en daarbij ook de zorg om zijn eigen toekomst God voorgelegd zal hebben, staat daar ineens een engel van God rechts van het altaar. Gabriël is zijn naam, hij is een van de zeven troonengelen van God. Dat zijn engelen die heel de dag voor de troon van God staan en zijn aangezicht zien. En zoals dat in die tijd in een troonzaal toeging, gewend meteen te reageren op elke wenk van de troon, hoe klein ook.
Zacharias is diep geraakt. Begrijpelijk. Wie zou niet door de grond gaan? Wat komt die engel doen? Wat komt hij zeggen van God? Oordeel, genade? O, wat valt dat mee! De engel noemt de man bij zijn eigen naam. Zacharias is een bekende in de hemel. En de engel zegt: ‘Wees niet bang!’ als God dat tegen je zegt, adem dan op!

Berichten: 4992

Dinsdag 3 december, Lucas 1: 13-14 en 1 Samuël 1: 1-18; Je gebed is verhoord.

Wat deze engel komt zeggen is puur evangelie. Zacharias, wees niet bang! Zacharias, je gebed is verhoord! God zelf is onderweg! Met zijn heil en zijn Heiland. En bij dit reddend komen van God is ook jouw leven betrokken. Jouw leven ish onvruchtbaar? Jullie hebben geen toekomst of verwachting van God?
Wacht, want juist daar zet God in. Zoals Hij dat al heel vaak deed in de geschiedenis van Israël en in het leven van mensen voor wie elke verwachting leek afgesneden. Abram bijvoorbeeld. Of Hanna, de moeder van Samuël. In heel de Bijbel is dat een terugkerend refrein. Waar mensen alleen maar muren zien, slaat God ineens een bres. Waar mensen voor hun eigen gevoel aan het eind zijn, begint Hij pas echt goed. Je vrouw Elisabet zal een zoon krijgen. Johannes zal hij heten. Een heel bijzondere jongen zal hij zijn. Want als een tweede Elia zal hij de mensen rijp maken om de Redder van God met een ootmoedig hart tegemoet te gaan. Daarom zal er bij velen vreugde en blijdschap zijn. Zacharias, laat als eerste jouw hart daar vol van raken!
Je gebed is verhoort! In de komst van God in het Kind van Betlehem verhoort God al onze gebeden. Want nu zijn we nergens meer alleen in deze wereld vol angsten en pijn.

God is met ons des avonds en des morgens,
is zeker met ons elke nieuwe dag.

Berichten: 4992

Woensdag 4 december, Lucas 1: 18-20; Afweermechanisme.

Dat Zacheüs zo bot reageert, is op zich wel begrijpelijk. Want wat Gabriël hier allemaal tegen hem zegt, is ook wel heel veel ineens. Wie zou geen vragen hebben? Is het wel eerlijk dat Gabriël zo tegen hem uitvaart? Geloven doe je toch niet zomaar?
Het zal je toch gebeuren, dat je zoals Zacharias en Elisabet je erbij neergelegd hebt dat je huwelijk kinderloos is gebleven, en alles wordt ineens weer opgerakeld… Zo kunnen er zo veel dingen zijn. Dingen waarin je je soms met veel pijn geschikt hebt met de gedachte: hier zal ik het mee moeten doen. Meer zit er voor mij blijkbaar niet in. Ook in ons vertrouwen op God kan het zo zijn. Maar ineens meldt God zich weer. En zegt ons dat er bij Hem meer mogelijk is dan wij voor mogelijk houden. Omdat we ons al bij allerlei toestanden hebben neergelegd.
Wij willen er gewoon niet weer over beginnen.
Maar God stelt het weer aan de orde. Op zo’n moment treedt er een soort afweermechanisme in werking. Hoe kan ik weten of dat waar is? zegt Zacharias. Want ik ben oud en mijn vrouw ook. Hier kan ik toch niet mee thuiskomen? Op zich begrijpelijk en menselijk, maar mag God van een biddend mens niet iets meer geloof verwachten?

Berichten: 4992

Donderdag 5 december, Galaten 5: 22-26; Ontvangen en delen.

Op weg naar het kerstfeest kruist vandaag (of wellicht gisteravond al) Sinterklaas ons pad. In de Bijbel vind je zijn naam niet. Toch is ook hij een soort apostel der liefde. Want als Sinterklaas je één ding wil leren, dan is het liefde en vriendelijkheid. Hij heeft iets van een familiedwaas, maar overdrijven doet hij niet. Want één keer per jaar aan je ouders, broers, zussen of vrienden denken en hun een teken van liefde aanreiken? Dat moet kunnen. Eventueel hen ook even op de hak nemen, al zal volgens een echte apostel (Paules) liefde nooit iemand kwetsen.
Vooral kinderen zien hem graag komen. Ze kunnen veel van hem leren. Tijdens een Sinterklaasfeest kreeg mijn zoontje van acht eens een legpuzzel van Donald Duck. Hij keek wat teleurgesteld omdat hij had gehoopt op een bepaald autootje. Dat kwam overigens tot zijn verrassing even later. Aan het eind vroeg ik de kinderen: ‘Misschien komt Sinterklaas nog wat pakjes tekort. Kunnen jullie hem misschien één pakje teruggeven voor kinderen die nog niets hebben? Jij die puzzel zeker, Wim?’ Toen zei hij: ‘Ik heb misschien nog wel wat ouds!’ Echt delen moeten ook kinderen leren. Van ons, en wij met hen van de Geest van Christus. Sinterklaas kan ons daarbij goed helpen. Actie Schoenendoos bijvoorbeeld, daarvoor is niemand te jong. Ook niet te oud, ook Zacharias niet.

Berichten: 4992

Vrijdag 6 december, Genesis 15: 1-6; Te oud voor God.

Waren zij echt al zo oud? Zo heel oud zijn ze zeker nog niet geweest. Volgens de NBV waren ze ‘op leeftijd’, de NBG heeft ‘hoge leeftijd’ (SV: ‘verre op haar dagen’), maar letterlijk zegt Zacharias: ‘Mijn vrouw is in haar ogen voortgeschreden.’ Dat klinkt al heel anders dan oud en bejaard, al begrijpen we natuurlijk heel goed wat hij bedoelt. Maar blijkbaar zijn ze niet te oud om toch nog een kind te krijgen. En voor iemand die dagelijks leeft met de verhalen van Abraham, Isaak en Jakob, Hanna en Samuël, kan zo’n geboorte, als God toezegt, toch niet onmogelijk zijn? Voor die dienst in de tempel voelde Zacharias zich kennelijk ook nog niet te oud.
Zacharias verzet zich. Ik ben oud, eigenlijk bedoelt hij: ik ben te oud. Te oud om van U, Here God, nog werkelijk iets nieuws te maken. Te oud om van U, Here God, nog werkelijk weer een echt nieuwe inzet van mijn leven. Met ‘oud’ bedoelen mensen kaast altijd: te oud. Ach, laat mij nu maar, ik ben al zo oud! Mogelijk brandt er nog wel iets in hen aan stil verlangen.
Niet het minst naar God zelf, zijn daden en zijn aangezicht, maar men durft niet meer. Men durft niet meer te verlangen en te hopen. Is dat ook met Zacharias het geval?
Maar voor God is het duidelijk geen argument. Hij laat zich daardoor niet tegenhouden. Toen en nu niet.

Berichten: 4992

Zaterdag 7 december, Genesis 18: 1-5 en Lucas 1: 18; Geloof Hem toch.

Oud of te oud, God is niet gevoelig voor dit argument. Veel mensen zullen het meteen accepteren als een beslissend argument wanneer oudere broeders of zusters het aanvoeren om een nieuwe taak van zich af te houden. Of om duidelijk te maken dat ze allerlei dingen in hun leven en ook in de kerk en in hun geloof het liefst houden zoals ze zijn. Vraag mij niet zo veel, want ik ben al zo oud!
Verwacht van mij niets meer, want ik ben al zo oud!
God is voor dat argument niet gevoelig! Althans, als het gaat om Hem en zijn komen in onze wereld. Achter dat ‘oud’ zit een geweldig kleingeloof, vermengd met een taal ongeloof. Voor het plan van God, zijn advent in deze wereld, ben je niet gauw te jong of te oud. Niks te oud!
Geef liever dat verzet op een vertrouw je toe aan God, zo oud of jong als je bent.
Gabriël valt heel scherp tegen Zacharias uit. Terecht natuurlijk! ‘Ik ben Gabriël, die altijd in Gods nabijheid is.’ Een engel die op elke wenk van God gewend is meteen te reageren. En nu ben ik uitgezonden om jou dit goede nieuws te brengen. Reageer jij zo op het evangelie van God? Geloof je wel in je eigen gebed? Wat ben je voor priester van God?
Het verwijt is onmisbaar. Misschien moeten wij het ons vandaag ook eens goed aantrekken. Geloof Hem toch?

Berichten: 4992

Zondag 8 december, Lucas 1: 20-25; Om te huilen.

Zacharias zal zijn teken hebben. Door de engel wordt hem het zwijgen opgelegd. Zoals een praatziek kind in een klas tegen wie de juf op een bepaald moment heel beslist zegt: Nu mag jij tot de pauze geen woord meer zeggen. Het lijkt op de profetie van Zacharias’ naamgenoot, de profeet Zacharia. Als die Gods heil aankondigt aan de ballingen in Babel en er ook dan allerlei mensen meteen heel kritische vragen stellen, hoor je de profeet even heel beslist zeggen: ‘Wees stil voor de Heer, al wat leeft, want hij komt uit zijn heilige woning naar buiten’(Zach. 2:17). Zo ook hier. Als een priester zo weinig van God verwacht, moet hij voorlopig maar eens heel stil zijn.
Daar steekt een stuk oordeel in van God. Zacharia staat dan ook behoorlijk voor schut. Hij heeft niets te melden, hij kan geen zegen meer uitspreken. Op zich een heel aangrijpend incident. Misschien hebben een paar mensen even moeten lachen om zijn gestuntel en gedacht: wat een sukkelaar. Het mooiste moment van zijn priesterleven verprutst hij door zijn zenuwen. Maar dit is niet om te lachen. Als de kerk zwijgt en niets bevrijdends van God meer weet te melden, maar vrijwel alles wat God zegt in twijfel trekt en daarom de Naam van de Heer niet meer reddend over de mensen weet uit te spreken. Of dat geen oordeel is? Dat is om te huilen.

Berichten: 4992

Maandag 9 december, Psalm 62; Stil worden.

Zacharias kan voorlopig geen stom woord zeggen. Hoe zou hij dat thuis uitgelegd hebben aan zijn vrouw? Ik ben een beetje mijn stem verloren? Ja maar, hoe is dat dan gekomen? Maar stille adventsweken behoeven geen verloren adventsweken te zijn. Hoe stiller we voor God worden onder de vragen van het leven en geconcentreerd worden met onszelf en ons kleingeloof – ik ben oud, ik ben moe, ik ben ziek, ik ben… - des te krachtiger gaan Gods woorden spreken. Je aanspreken ook. Zo zal het Zacharias ook gegaan zijn terwijl hij met ziekteverlof thuis zit. Steeds weer zal hij bezig geweest zijn in zijn gedachten met de woorden van de troonengel en de beloftewoorden van God in de Bijbel. En beseft: God dank, God gaat toch door. Ook in mijn leven. God laat zich niet tegenhouden door tegenwerpingen, ook niet van mij.
Als God zegt: Wees stil!, dan ben je stil. Soms stil geslagen, soms stilgezet. En je wordt stil van binnen. ‘De Heer zal voor u strijden’, zei Mozes al, ‘en gij zult stil zijn.’ Hij zal niet rusten, totdat Hij je als het ware binnenleidt in de stal van Bethlehem, en Hij in Jezus Christus ons zijn grote, wonderbare liefde laat zien. Dan word je pas echt stil. Van verwondering, overgave, schaamte ook, maar vooral van aanbidding. Aanbidding blijft over.

Berichten: 4992

Dinsdag 10 december, Lucas 1: 26-38; Heer, ga uw gang.

Na Zacharias en Elisabet komt nu Maria in de schijnwerpers. Zij is een heel ander mens dan het door levenservaren beproefde priesterstel. Zij is gewoon een vrolijk jong meisje, bezig met alle voorbereidingen voor haar trouwdag. Haar reactie is heel anders dan die van Zacharias. Zij is een en al geloof en vertrouwen. Heeft Maria dan helemaal geen vragen of aarzelingen? Reken maar! Want wat de engel Gabriël haar zegt, is ook haar te machtig om zo even te verwerken.
Maria zal een zoon krijgen. En Hij zal Zoon van de Allerhoogste genoemd worden en de troon van David, inmiddels eeuwen vacant, zal Hem gegeven worden. ‘Nog even een praktische vraag’, zegt Maria stilletjes. ‘Hoe zal dat gebeuren? Weet u, ik heb nog nooit met Josef geslapen. Ik ben nog nooit getrouwd.’ De engel Gabriël zegt: ‘De heilige Geest van God, Hij zal over je komen.’ En Maria knikt alleen. Ze zegt niet: ‘Ik ben te jong voor dit avontuur!’ Of: ‘Hoe vertel ik dit aan Jozef? En hoe vertel ik het mijn moeder?’Ze zegt alleen: ‘De Heer wil ik dienen! Here God, ga uw gang met mijn leven.’
Deze reactie raakt me elk jaar weer. Soms gebeurt er in één jaar zo veel wat je totaal niet volgen kunt. Soms zegt God zo veel in je leven dat je alleen maar vragen hebt. Maar je kunt ook eenvoudig zeggen: ‘Here, ga uw gang met mijn leven! U wil ik dienen.’ Zeg dat Maria vandaag eens na.

Berichten: 4992

Woensdag 11 december; Lucas 1: 39-45; Waarom ik?

Sommige dingen kunnen je zo emotioneren dat je ven helemaal geen woorden hebt. En alleen maar iets kunt zeggen als: ‘Wat is dit mooi!’ Of: ‘Wat word ik hier vrolijk van, wat voelt dit ontzettend goed. Wat voel ik me gezegend!’ En soms zeg je of denk je spontaan: ‘Waarom ik? Waarom is dit voor mij? Wie ben ik, waaraan hen dit te danken?’
Zoiets hoor je ook Elisabet nadrukkelijk zeggen. Het is zo’n beetje het eerste wat ze hardop zegt, na bijna zes maanden zich heel stilgehouden te hebben. Zacharias kon niets zeggen, zij zei ook niet veel. Haar gehei, heeft ze heel lang stil gehouden totdat iedereen het gewoon kon zien.
Maar dan staat ineens Maria in haar keuken. Ik weet niet of de oudere tante Bet vaker bezoek kreeg van haar nichtje uit Nazaret; dat moet wel. Maar als Elisabet haar in deze situatie onverwachts in haar huis ziet binnenkomen, haar stem hoort en haar nicht omarmt, dan gaat er een schok door haar heen. En spontaan prijst ze Maria. Met hoge, heel hoge woorden. Als de gezegende onder de vrouwen.
Maar dan stamelt ze ook iets voor zich uit, voor zichzelf en wat in zichzelf. Geraakt, verwonderd, ontroerd. Iets van: Wie ben ik? Waarom overkomt me dit? Nota bene mij?
Waaraan heb ik dit te danken, dat de moeder van mijn Heer tot mij komt? Dat God zelf zo bijna tastbaar naar mij toe komt?

Berichten: 4992

Donderdag 12 December, Vreugdedansje; Maleachie 3: 19-24; en Lucas 1:44

Het kind sprong van vreugde in mij op, zegt Elisabet. Het was niet zomaar een toevallige beweging die ze voelde, toen zij haar nichtje omarmde en haar buik die van Maria raakte. Spontaan deed de kleine Johannes in haar buik een vreugdedansje voor Jezus. Je zou kunnen zeggen: die was er vroeg bij. Dat klopt. De evangelist zegt er overigens uitdrukkelijk bij dat zij vervuld werd met de heilige Geest. Het was niet alleen maar een moment van verheldering, of van een goed gevoel hebben. Nee, het was heilige Geest! Ik stel me dat zo voor dat op zo’n moment bepaalde beloften van God die je erg aanspreken en die je vaak al een tijd bezighouden, ineens heel bijzonder op hun plek vallen! En je vervullen met vreugde.
Over opspringen van vreugde lees je heel vaak in de Bijbel, als God reddend omziet naar zijn volk. Dan springen altijd mensen juichend op voor God. Zelfs de dieren. In sommige psalmen beginnen zelfs de heuvels en de bergen van vreugde op te springen! Maar vooral: ‘Dansen wil mijn hart en springen, / Heer, voor U / juichen, nu!
Als Elisabet dat getrappel voelt van de kleine Johannes, herkent zij de vreugde over God en de Heiland die komt. Dan wordt ze zelf ook een profetes en bevestigt Maria in haar het geloof. Maria, God doet wat Hij beloofd heeft! Op zijn beloften kun je aan.

Berichten: 4992

Vrijdag 13 december, Psalm 98 en Lucas 1: 45; Lofzang van Elisabet.

Elisabets woorden klinken als een loflied, dat de stilte in het huis van die zwijgende priester eindelijk verbreekt. Als priester was Zacharias immers min of meer geschorst door God zelf. Zo was de man na zijn dienstwerk in de tempel afgedropen naar huis. En zo zat hij inmiddels alweer bijna zes maanden stom te wezen in een hoekje van zijn huis. Stilte, zwijgen, alleen wat gebaren. Als het niet anders kon, iets opschrijven op een schrijftablet. Wat een gestuntel.
Maar ook Elisabet had niet veel gezegd. Want toen ze ondanks haar leeftijd toch in verwachting geraakt was, zoals God had gezegd, had zij zich de eerste vijf maanden alleen maar heel stilgehouden. Zij had zich verborgen voor de woorden en de blikken van mensen, haar geheim stil bewarend naar God toe. Dat was haar genoeg. ‘De Here heeft naar mij omgezien….’, had ze gezegd, ‘opdat de mensen mij niet langer verachten.’ Daar wilde ze voorlopig kennelijk niemand anders bij hebben. Misschien ook om zichzelf te beschermen, bang dat de mensen, familieleden, vriendinnen en buurvrouwen meteen zouden zeggen: Belachelijk!
Belachelijk op jouw leeftijd. Maar mogelijk ook omdat ze het ook zelf nog nauwelijks bevatten kon. Hoe dan ook, zij was bijna net zo stil geweest als Zacharias. Maar nu zingt Elisabet. Ze zingt voor allen uit!

Berichten: 4992

Zaterdag 14 december, Romeinen 10: 9-17 en Lucas 1: 45; Toch geloven.

Vind je het moeilijk om je met heel je hart aan God toe te vertrouwen? Denk je ook weleens: waar komt God mij nu eens tegen? Ik vind dat zo moeilijk, kon ik maar geloven, kon ik me maar aan Hem toevertrouwen.
Op dit punt kunnen zulke adventsfiguren als Maria en Elisabet ons heel goed helpen. Ook zij ontmoeten Jezus op een manier waarop Hij voor hen eigenlijk heel verborgen is. Nog niets van Hem te zien is. Diep verborgen ook in de kerk, in de gemeente van God. Het is een Aanwezigheid die je elke keer weer opmerkt, maar waarop je nooit de vinger kunt leggen. Verborgen is Hij ook in het evangelie, waarin je op allerlei momenten heel direct Gods stem kunt horen. Een stem die je te sterk is, je elke keer weer stil maakt, overmant en bekeert. Ook in het sacrament van brood en wijn is Jezus diep verborgen, niet minder in het sacrament van de doop. Alleen gelovend merk je Hem op, besef je: Hij is het weer! Elisabet zegt tegen Maria: ‘Gelukkig ben je, omdat je geloofd hebt!
Geloofd om God z’n gang te laten gaan, zijn te ondergaan en zijn genade aan je laten gebeuren. En te zeggen: mijn Heer en mijn God!’
Zonder geloof zie je niets en zeg je niets. Jezus zegt later: ‘Gelukkig zijn zij die niet zien toch geloven’(Joh. 20: 29). Toch!

Berichten: 4992

Zondag 15 december, Lucas 1: 46-56; Geloof en lef.

Elisabet slaat haar armen breed om Maria heen, zodat je van Maria bijna niets meer ziet. Alsof ze Maria en haar Geheim moet beschermen. Maar het is natuurlijk juist andersom. In dat nog jonge meisje Maria omarmt God Elisabet en haar kind, en ook haar botte Zacharias. Haar hele bestaan met al haar vragens en haar verlangens. Ook haar tranen en bitterheden, zonden en schulden. Zo worden die twee vaak afgebeeld. Soms ook wel als twee heel zelfbewuste vrouwen. Als twee met veel geloof en veel lef!
Daar zit ook iets in. Als Elisabet haar mond opendoet en begint te zingen, dan is het wat haar betreft met de stilte gedaan. En als Maria gaat zingen over machten en die van de troon gestoten worden, doet Elisabet het raam niet dicht. Dat mogen ze van haar tot in Rome horen. Wat heeft Maria geloof en lef. En ineens heeft Elisbet niets meer te verbergen. Iedereen mag haar nu zien en horen.
Beide vrouwen zijn een mooi beeld van de kerk van God. Een kerk mag best lef hebben, vooral als het gaat om te getuigen van Jezus Christus. Zelfs de ongeboren Johannes trappelt al van vreugde. Ook ons en onze kinderen en kleinkinderen wil God omarmen en vreugde op weg naar heet kerstfeest voor hen niet onopgemerkt.

Berichten: 4992

Maandag 16 december, Lucas 1: 57-66; God is barmhartig voor je.

Als Elisabet moeder geworden is, zeggen buren en familieleden heel lief dat de Heer zijn barmhartigheid aan haar heeft grootgemaakt. Dat is misschien een zin om te onthouden, als je zelf nog op een kraambezoek gaat. Van harte gefeliciteerd, God is wel erg goed voor je, hè?
Misschien zeg je meteen: Moeilijk hoor, als je nagaat wat jonge mensen tegenwoordig allemaal op een geboortjekaartje schrijven. Daar kan ik weinig van God in opmerken. Dat kan. Maar voor veel jonge mensen in onze tijd is het krijgen van een kind zo ongeveer de eerste keer dat ze een ontstellende afhankelijkheid ervaren en even echt raken aan het geheim van het leven en van God en zijn barmhartigheid.
Hoeveel echter de buren ook zeggen, Zacharias hoor je nog steeds niet. Maar dan komt de dag van de besnijdenis. Voor een Israëliet zo’n beetje de heiligste plicht en het heerlijkste voorrecht. Want dan hoorde je bij het verbond van God. Voor Zacharias uiteraard een heel emotioneel moment. Want dat teken herinnert wel heel direct aan Gods trouw en Gods barmhartigheid. En hij als vader moet de naam roepen. En een lofzegging aan God uitspreken. Maar hoe moet dat nu?
Gelukkig, ook aan Zacharias maakt God zijn barmhartigheid groot.

Berichten: 4992

Dinsdag 17 december, Lucas 1: 63-65 en Jesaja 60: 1-6; Hij loofde God.

Wat voor naam moet het worden? Geen Zacharias, maar Johannes, zo maakt Elisabet meteen duidelijk. En wanneer Zacharias erbij gehaald wordt, schrijft hij heel beslist op zijn schrijfplankje: Johannes is zijn naam! Oftewel: het kind heeft al een naam. Johannes, dat betekent gave van God. Of God is genadig, van chanan, genade van gunst.
Als Zacharias die woorden zo overtuigd opschrijft, gaat zijn mond opeens open. Dan is hij zijn ongeloof eindelijk voorbij. Hij loofde God. Toen, op dat moment dus. Niet bij het bezoek van Maria. Niet bij het loflied van Maria. Kennelijk was hij toen nog niet zover. En ook niet bij de geboorte van Johannes. Maar pas bij de naam Johannes.
Die naam had de engel Gabriël hem gezegd. God gaat zich bemoeien met heel deze verloren wereld. En jouw zoon zal daarin een grote rol spelen. In zoverre jij dus ook. Dan kan helemaal niet, had hij gezegd. Daarvoor ben ik te oud. Maar nu hij zelf de naam opschrijft, met koeienletters: JOHANNES!!, nu breekt de ban. Daarmee zegt hij: Heer, wat U zegt, dat … dat bestaat… dat geldt.. en daarop zet ik mijn hart, mijn vertrouwen, mijn hele ziel en zaligheid. Ook al kan ik U soms maar moeilijk volgen, en heb ik nog heel veel vragen, toch: op wat U zegt, vertrouw ik. Zo ongeveer. Zeg hem dat vandaag eens een paar keer na en kijk een wat dat met je doet. Hij loofde God.

Berichten: 4992

Woensdag 18 december; Lucas 1: 67-75; Zingen na zwijgen.

Heeft God echt veel zorg om zijn volk? En zou Hij dat ook om mij hebben? Misschien zeg je: daar merk ik anders maar weinig van. Ik moet vrijwel altijd alles alleen doen. Ik voel me soms zeldzaam alleen met mijn twijfels en vragen.
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Maar juist daarom is het goed om op weg naar her kerstfeest een man als Zacharias te horen zingen. Na maanden zwijgen, zwijgen en nog eens zwijgen. Omdat hij niet geloven wilde, maar ook niet kon voor zijn gevoel. Ik wil wel maar ik kan het niet, zeggen mensen weleens. ‘Wij tasten als blinden langs de wind’, zo lees je ergens bij de profeten, van Israëlieten in de ballingschap. ‘Alsof we geen ogen hebben, zo rommelen we maar wat voort.’ Mensen die intens verlangen naar licht,’ maar zie, er is duisternis, zeggen ze.
Zo zat Zacharias al die maanden thuis. Als ze van iemand zeggen: ‘Hij zit thuis’, dan weet je het meestal wel. Burn-out. Emotionele uitputting. Geen zangers! Maar nu zingt Zacharias. Omdat hij een dikke streep zette bij de trouw van God, de belofte van God en de barmhartigheid van God. En bij Gods ‘reddende kracht’ of hoorn des heils’ uit het huis van David. Daarmee bedoelt Zacharias Jezus Christus. Laten ook wij bij zijn naam een dikke streep zetten. Wij zijn niet alleen.

Berichten: 4992

Donderdag 19 december, Lucas 1: 76-80; Schijn door mij.

Dat is een indrukwekkende naam voor Jezus, de Redder van God. De mensen in de huiskamer bij Zacharias zullen het meteen begrepen hebben. Want het woord ‘stralend licht uit de hemel’ roept het beeld op van een zonsopgang! De zon in zijn opgang is door niemand te stuiten. Dat was in het Oude Testament een bekend beeld van de Messias van God. Nu daagt het in oosten.
God laat het licht worden, zingt een profeteert Zacherias.
God heeft het zich diep aangetrokken dat wij vaak zulke nachtmensen zijn. Dat de nachtzijde van het leven ons zo vaak dreigt te overweldigen. Gevoelens van verlorenheid en zinloosheid, verlatenheid en grote schuld soms ook. Dat heeft Jezus Christus als een stralend licht uit de hemel over ons opgaan. Om te schijnen in ons en over ons. Reddend en bevrijdend.
Kijk, dat zegt Zacharias allemaal tegen zijn familieleden en buren. Nu zullen zij wel even stil geweest zijn. ‘Dat moet ik eerst eens verwerken’, zal iemand gezegd hebben. Of: ‘Ik zal er thuis de Bijbel eens goed op nalezen!’ Misschien heeft ook iemand gezegd: ‘Zacharias, dank je wel. Mij gaat nu ineens een licht op!’ Wat is het leven mooi en goed in dat licht van God Jezus Christus. Schijn in mij, schijn door mij.

Berichten: 4992

Vrijdag 20 december, Lucas 2: 1-7; Jozef.

Jozef mag dan een hoofdrolspeler zijn in de geschiedenis van Christus’ geboorte, toch moet het iedereen opvallen dat deze man zich heel erg op de achtergrond houdt.
Hij is er wel steeds bij, maar in de schaduw, ergens achter Maria, ergens achter Maria. Van Maria kennen we een indrukwekkend loflied.
Maria moet in de aanloop naar de geboorte een sterk geloof gehad hebben, voor de duvel niet bang. ‘God is bezig een machtig werk te doen’, had ze gezongen, ‘heilig is zijn naam.’ Maria is een flinkerd, een jonge vrouw met een groot vertrouwen op God.
Jozef kennen we zo niet. Van hem geen loflied, niet eens een eenvoudig ‘prijs de Heer’! Je hoort de man niet één woord hardop zeggen. Niet in Nazaret, als ze op reis moeten. Min of meer opgejaagd door de Romeinse bezetter. Het gaat om een volksstelling of een inschrijving, maar wat was het precies? Leuk was het in elk geval niet. Maar Jozef zegt niets, hij windt zich niet op zoals velen toen wel deden. Hij zoekt wat spullen bij elkaar en daar gaat hij al, samen met Maria, zijn aanstaande vrouw. Verzet plegen is kennelijk niet zijn ding. Hij is geen lid van GroenLinks, hij lijkt een mens die zich snel voegt, voor ons gevoel misschien wel veel te snel. Mogelijk. Maar hij heeft zorg om Maria. Hij is trouw en dapper. Verkijk je niet op het type Jozef.

Berichten: 4992

Zaterdag 21 december, Psalm 1 en Lucas 2: 4-5; Ook Jozef.

Iedereen die aangifte moest doen volgens het discreet van de keizer, ging op reis. Dus ook Jozef. Dat woordje ‘ook’ is in de NBV weggevallen. (NBG: ‘Ook Jozef trok op…’).
Jammer, want dat woordje óok’ lijkt de man helemaal te typeren. Ook Jozef! Jozef is een ook-type. Je hebt ik-typen. Die zeggen steeds: ‘Ik ga dit of ik ga dat doen, en ik… En weet je wat ik vind? En je hebt ook-typen. Die zeggen steeds: ‘Ik denk dat ik dat maar ook doe.’ En: ‘Dat denk ik eigenlijk ook.’ Is Jozef een ook-type? Een makkelijke meeloper? Een beetje verlegen, stille man, denk je al gauw. Op veel afbeeldingen van de geboorte van Christus staat hij aan de kant met een stallantaarn wat overbodig licht te geven. Wat is die man eigenlijk voor kerstfiguur? Dat valt misschien erg mee. Al hoor je hem niets zeggen, hij is geen simpele sukkel. Jozef is ongelooflijk trouw. Dat ook hij optrok, daarin zit iets van overmacht. Maria zijn ondertrouwde vrouw was zwanger. Dan ben je niet in de omstandigheden om op straat actie te gaan voeren. Jozef volgt zijn eerste verantwoordelijkheid voor Maria en het Kind dat zij verwacht. Die laat hij zwaarder wegen dan zijn baan of zijn betrokkenheid bij een politieke partij of beweging.
Dat zouden meer mannen moeten doen. Met Kerst en heel het jaar door.